Shinobi War PBF Naruto

<- Poprzedni post przed przerwą: tutaj <-

Ciemność. To właśnie ją młody bohater zapamiętał najbardziej z wydarzeń, w których dane mu było uczestniczyć. Był też chaos, poza tym ogień, pot, łzy, mnóstwo krwi, zmęczenie, niedowierzenie, różnorodne emocje, ale na tle tego wszystkiego najbardziej wyróżniała się ciemność. To ona pochłonęła nagle wszystkie migocące w Kōtei światełka, które mieniły się różnymi barwami na polu bitwy. Takashi, który był tam jedynie byle jakim pionkiem, starał się przechylić szalę zwycięstwa na stronę Zjednoczonych Sił. Jego wkład może i był niewielki, jednakże same chęci miały duże znaczenie, tak przynajmniej on sam uważał. Otoczony wrogami, szybującymi w powietrzu technikami dystansowymi, tańczący gdzieś pomiędzy ognistymi pociskami i wiązkami błyskawic, brodzący w kałużach wody i błota, stawiający opór napastnikom - młody Nara z każdą następną chwilą nadwerężał swoje możliwości, chcąc wydobyć z siebie jak najwięcej. Chciał nawet zaczerpnąć rezerw, do których dostęp miał w pewnym sensie ograniczony. W chwili, gdy gdy jego własne zasoby energii znalazły się na wyczerpaniu, nadeszła pora, w której zamierzał sięgnąć po dodatkowe, które skrywał głęboko we wnętrzu własnego ciała. To właśnie wtedy jego organizm powiedział głośne "NIE!. W zasadzie, to nie był to jego organizm, a wspomniana moc, która się w nim znajdowała. Rokubi. Demon od samego początku jego pobytu w Kōtei był przeciwny całemu przedsięwzięciu i samej jego, w sumie ich obecności tutaj. Obawiał się o bezpieczeństwo jinchūriki, choć tak naprawdę chodziło mu o samego siebie i o własne cztery litery. Próbował przekonać bohatera do odwrotu, ale ten nie zamierzał odpuścić, więc kiedy tylko nadarzyła się okazja i tamten był wykończony, ślimak wykorzystał sytuację, by pozbawić go przytomności i zupełnie wykluczyć z dalszych wydarzeń. Właśnie wtedy nastała ciemność.
Ciężko stwierdzić, ile to wszystko trwało, ale chłopak na pewno był nieprzytomny kilkanaście godzin. Gdy się ocknął, znajdował się już w zupełnie innym miejscu niż to, które zapamiętał jako ostatnie - różnica była w sumie diametralna i widoczna na pierwszy rzut oka. Wcześniej otaczał go opisany wyżej chaos, a teraz otoczenie wydawało się spokojne i harmonijne. Ninja obudził się w Sarufutsu, jednym z najlepiej prosperujących miasteczek w Sogen. Znajdował się w budynku, który przypominał zwykły blok mieszkalny, ale z pewnością nim nie był. Leżał w wygodnym łóżku, jego rany były oczyszczone i zabandażowane, ciało umyte i zapielęgnowane, ktoś z pewnością nad nim czuwał i poświęcał mu uwagę. Czuł się znacznie lepiej, nie odczuwał już zmęczenia i jakichkolwiek negatywnych uczuć związanych z wcześniejszym eksploatowaniem organizmu. Nie wiedział nawet, że znajduje się w Sogen, ba, nie był nawet pewien, że cały czas jest na terenie Wietrznych Równin, choć krajobrazy za oknem jednoznacznie na to wskazywały. Kiedy już sobie to uświadomił, doszedł do wniosku, że bitwa musiała się skończyć, choć nie znał jej rezultatu i skutków. Nie wiedział też, jak wielu z jego towarzyszy poległo, jemu na pewno udało się przetrwać. Zaraz... na pewno?
- A może to tylko głupi sen? Albo właśnie tak wyglądają zaświaty? - pomyślał i w ramach braku pewności uszczypnął się w lewe ramię.
Zrobił to na tyle mocno, że wywołał tym niemały ból, dlatego syknął sobie cicho pod nosem. Chwilę po tym usłyszał za drzwiami rozmowy, nie kojarzył głosów i nie był w stanie zrozumieć wszystkiego, ale zrozumiał najważniejsze. Ze zlepku słów, które dotarły do jego uszu, był w stanie wywnioskować, że za drzwiami pomieszczenia, w którym odpoczywał, znajdowali się strażnicy, najprawdopodobniej rodu Nara. O jego obecności w Kōtei rada miała nie wiedzieć, przecież zabronili mu tam być, a ponieważ Lei-sama była na miejscu, musiała się tego dowiedzieć, czyli prawda wyszła na jaw.
- Cholera! - czarnowłosy zaklął cicho pod nosem, zdając sobie z tego sprawę.
Po tym przekleństwie przyłożył prawą dłoń do ust, by uciszyć samego siebie, nie chciał, by ktokolwiek wszedł do pokoju, wolał na razie, by strażnicy nie byli świadomi jego wybudzenia. Wiedział, że musi za wszelką cenę wydostać się z budynku i ewakuować, w przeciwnym razie rada będzie chciała go uziemić tak, jak było poprzednim razem.
- Nie dam im się znowu zamknąć. - skwitował krótko w myślach.
Bohater wytężył swoje zmysły i zaczął się zachowywać najciszej, jak tylko mógł. Podniósł się z łóżka, zrzucił coś w rodzaju piżamy, którą miał na sobie, po czym założył swój ubiór, który złożony był na jednym z krzeseł stojących przy ścianie z drzwiami. Cichutko się przebrał, założył niezbędne elementy wyposażenia, które również tam były - pewnie jakieś protokoły bezpieczeństwa - a następnie zbliżył się do okna, by je otworzyć. Rozejrzał się po okolicy, a ponieważ było czysto, ulotnił się bezszelestnie, oddalając się od tamtego miejsca. Musiał uciekać.

-> Z/t Wietrzne Równiny, Sogen, Szlak transportowy ->

9 lat to naprawdę długi okres czasu, szczególnie dla PBFa. Nie jestem tutaj od początku, ale jestem całkiem sporo (z przerwami, no ale życie pisze czasem różne scenariusze, o czym każdy z nas doskonale wie). Z całego serca chciałbym napisać: sto lat, sto lat! Tę formułkę zazwyczaj głośno śpiewamy przy tego typu uroczystościach i właśnie tego chciałbym życzyć naszemu SW. Bywa różnie, są dramy, są śmiechy, ale są też PHcze, misje i mnóstwo treści, których pisanie sprawia nam ogromną frajdę, a przecież o to w tym chodzi.

Jest sporo sytuacji, które przychodzą mi do głowy na myśl o Shinobi War. Ta, którą zapamiętałem szczególnie, to event w Oniniwie, pod koniec którego otrzymałem moc szcześcioogoniastego. Byłem nowicjuszem, bambikiem, który chciał po prostu walczyć u boku silnych gości, z kolei Rokubi był wisienką na torcie, zupełnie się takiego prezentu nie spodziewałem.
SW to też ludzie, z kilkoma mam kontakt prywatny i jest to więcej, niż tylko rozmowy o "dżutsu", "kotrze" itp. Gdy myślę o SW, myślę również o tych ludziach.

Życzę wszystkim nam, żebyśmy spotkali się w jeszcze większym gronie przy dziesiątej rocznicy i przy każdej następnej!

Odbieram 90 PH i 9x skrócenie treningów po 625 znaków.

Całe szczęście bohaterom udało się znaleźć środek transportu, który pozwolił im przedostać się w samo centrum pola bitwy, do miejsca, w którym Kyoushi rozprawiał się z wrogim jinchūrikim. Wszystko za sprawą sanitariusza, na którego się natknęli, pokierował on ich do członka grupy szturmowej, z którym dwójka wcześniej walczyła ramię w ramię, najwidoczniej ich ponowne spotkanie było gdzieś tam zapisane w gwiazdach. Członek klanu Kōseki miał pomóc im w pokonaniu dużej odległości i w powrocie do wywiązywania się z ich obowiązku, mowa rzecz jasna o stawianiu swojego życia na szali w walce z nieprzyjacielem. Niestety, Miuro nie mogła im towarzyszyć, rany i zmęczenie uniemożliwiły jej dalsze działanie, a ponieważ jej stan nie był krytyczny, leczenie mogło poczekać, byli bardziej wymagający pacjenci. W związku z tym Osamu oraz Takashi zdecydowali się, że ponownie rozdzielą drużynę i jako dwuosobowy zespół ruszą dalej.
Rokubi, swoją drogą, zupełnie przestał się odzywać, jego obecność rozpłynęła się w powietrzu, a cała złość ulotniła się. Taka sytuacja zdarzała się już wcześniej i nie było w tym niczego złego, działo się to w pewnym stopniu na korzyść młodego Nary. Bohater chciał przyczynić się do zwycięstwa i zrobić cokolwiek, by wspomóc swojego towarzysza po fachu, który toczył jedną z najważniejszych bitew. On nie był tak wyszkolony, nie potrafił jeszcze w pełni korzystać z mocy bijū, ale nie zamierzał odpuszczać. Dlatego właśnie, pomimo braku chakry i lekkiego wycieńczenia wskoczył na kryształowego smoka i kontynuował swoją misję.
Gdy tylko znaleźli się w miejscu, gdzie rozgrywała się prawdziwa jatka, zorientował się, że niebieski kot wpadł w tarapaty. Wyglądało to tak, jakby radził sobie ze znacznie potężniejszym od siebie wrogiem, jednakże otaczały go małe płotki, które nieco mu przeszkadzały. Takashi od razu zaczął składać pieczęci, dzięki którym wypluć mógł z ust pokaźny strumień wody, miał od osłonić wielkiego Nibiego od działania ognistych technik, nawet na chwilę, a może na dłużej. Na razie nie korzystał z chakry swojego demca, chciał zachować to na później.

tldr

Zdecydowanie się na działanie razem z Osamu i kryształowym gostkiem. Wspieranie Kjudasza na dystans za pomocą wodnego strumienia, który ma go chronić przed ognistymi kulkami wrogów.

Mam nadzieję, że święta minęły Wam spokojnie i spędziliście je w rodzinnym cieple.
Teraz szykujcie się do zabawy, przy okazji - Szczęśliwego Nowego Roku!

Odbieram 50 PH oraz 5x skrócenie treningów.

Wesołych Świąt, kochani!

Black & White

Sogen cały czas pochłonięte było bitwą, która toczyła się między dwiema potężnymi nacjami - Zjednoczonymi Siłami dzielnych shinobich oraz Dzikimi, którzy bezustannie napierali. Obie te strony chciały przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę, pokonując tę drugą, a wszystko z powodu własnych idei. Każdy miał jakiś swój cel, każdy miał jakieś swoje "widzimisię", którym się właśnie kierował i nieważne, czy byli to dowódcy wspomnianych zrzeszeń, pojedyncze jednostki, czy może nawet większe grupy ludzi, tutaj nie liczyły się jakiekolwiek poglądy, jedyne znaczenie miała walka, która miała właśnie miejsce. Podobna walka odgrywała się w głowie jednego z uczestników wielkiego wydarzenia. Mowa o Takashim, który ponownie próbował nawiązać dialog z zapieczętowanym demonem. W normalnych okolicznościach pewnie grzecznie czekałby w obozie medycznym, aż jego chakra się zregeneruje, a on sam odzyska stracone siły, wówczas wróciłby na front i kontynuował starcie. Stało się jednak coś, co nakłoniło go do natychmiastowego działania, a mowa o wybuchu chakry i pojawieniu się dwóch gigantycznych sylwetek, których obecność wcale nie oznaczała niczego dobrego. Jedną z nich był dwuogoniasty kot, a drugą dziewięcioogoniasty lis, ten drugi znacznie przewyższał gabarytami pierwszego. Kyoushi w końcu rozpoczął pojedynek, jednak wszystko działo się w oddali i Nara nie miał pełnego obrazu tego, co się tam działo. Wiedział jedynie, że czas nagli, a on sam nie mógł sobie pozwolić na dalszą bezczynność, właśnie dlatego ponownie próbował przekonać ślimaka do współpracy.
- To już przecież wiemy. - nie chciał mu przerywać, dlatego poczekał, aż skończy swoją twardą wypowiedź, po czym sam kontynuował twardo. - Rokubi-sama, nie zamierzam toczyć bezpośredniej walki z silniejszym ode mnie przeciwnikiem. Chcę jedynie wspomóc moich towarzyszy, którzy właśnie ryzykują życie dla dobra ogółu. Nieważne, że lis jest od nas silniejszy, jeśli wszyscy połączymy siły, będziemy w stanie go powstrzymać. - podszedł bliżej swojego rozmówcy, dzieliły ich wyłącznie grube pręty potężnej bramy. - Obiecałem, że nie zrobię niczego głupiego i podtrzymuję to. Nie chcę ryzykować, bo wiem, że to bardzo niebezpieczne, ale straciłem bardzo dużo chakry. Potrzebuję jedynie poczuć to, co poczułem po naszym dłuższym spotkaniu na Hageyamie. Potrzebuję twojej chakry. Potrzebuję twojej pomocy. Sam nie zdziałam dużo, ale z twoją pomocą uda mi się wesprzeć Kyoushiego i jego ogoniastego. Proszę..
Po swoich słowach położył dłoń na jednym z prętów i czekał cierpliwie na odpowiedź. Jego głos był stanowczy i pewny siebie, ale wyrażał jednocześnie skruchę. Nie zamierzał się kłócić, to nie był czas na jakieś wewnętrzne spory. Chciał zrobić wszystko, by przyczynić się do wygranej, bo jeśli Zjednoczone Siły Sogen miałyby przegrać, wówczas reszta kontynentu także byłaby zagrożona. To nie jest tylko ich walka. To walka wszystkich.
Skoncentrowany na rozmowie bohater nawet nie spostrzegł przed sobą innych. Chciał się wymsknąć i wpadł przez przypadek na jednego ze swoich towarzyszy. Przeprosił, po czym podniósł się z ziemi i otrzepał z błota, nie przejmował się brudną odzieżą, bo i tak był mokry i brudny już od dłuższego czasu. Znalazł się przy nim również Osamu, który z daleka widział całe zajście i chciał zbadać powód dziwnego zachowania Takashiego. Potężna chakra chłopaka przykuła jego uwagę.
- Sorka, zapomniałem się. - uśmiechnął się do niego głupkowato, po czym poklepał go po ramieniu. - Załatwisz nam jakiś środek transportu? Musimy jak najszybciej tam wrócić i pomóc pozostałym. Czuję się już nieco lepiej, mogę działać dalej.
Choć jego słowa były mocno przesadzone, to jednak były prawdziwe. Nie mógł dać z siebie stu procent, ale mógł przynajmniej dostać się z powrotem na główny front i działać tak, jak należało. Nie koncentrował się przesadnie na tym, co działo się wokół niego, znacznie większa uwagę skupiał na sześcioogoniastym.
- Jak będzie, Rokubi-sama? Pomożesz mi i pozwolisz sobie udowodnić, że wspólnymi siłami naprawdę możemy wiele zdziałać? - jego intencje były mocne i wyraźne, emanowały chęcią współpracy, pragnieniem pomocy innym, a także wiarą w ich wspólne możliwości, połączenie ich sił mogło być zbawienne.

tldr

Rozmowa z Rokubim w głowie, rozmowa z Osamu w świecie realnym.

Znaleziono 1023 wyniki

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Takashi Nara

Re: 9. rocznica powstania Shinobi War

Re: Prośby do administracji

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: [EVENT] - Grupa Szturmowa

Re: Takashi Nara

Re: Takashi Nara

Re: Boże Narodzenie 2023

Re: Mikołajki 2023

Re: Skojarzenia

Re: [EVENT] - Grupa Szturmowa