Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 1260 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 1260 wyników

Strona 1 z 84
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
84
Następna

autor: Takashi: 7 gru 2025, o 21:29; Forum: Ogłoszenia i Kontakt z Administracją; Temat: Prośby do administracji; Odpowiedzi: 2458; Odsłony: 318823

Re: Prośby do administracji

Przejdź do posta

autor: Takashi: 7 gru 2025, o 21:20; Forum: Domy mieszkalne; Temat: Dom Takashiego; Odpowiedzi: 45; Odsłony: 6434

Re: Dom Takashiego

Czas płynął nieubłaganie. Świadomość przebywania w areszcie domowym nie dawała chłopakowi spokoju. Z jednej strony chciał słuchać się rozkazów i jego własny umysł podpowiadał mu, by pod żadnym pozorem nie opuszczał Yokukage. Ba! Nawet własnego domu nie chciał opuszczać. Z drugiej jednak strony nie mógł przestać myśleć o swoim najdroższym przyjacielu i co chwila błądził za nim wzrokiem. Szukał go. Tęsknił za nim. Nie wiedział nawet, ile czasu minęło od ich ostatniego spotkania, ale jedno było dla niego pewne - przebywał teraz sam na terenie Tajemniczego Lasu. Prawdopodobnie ciężko ranny. A może martwy? Czy ktoś taki, jak Muramasa, mógłby go oszczędzić? Czy po tak rygorystycznych rozkazach Rady Siedmiu istniała dla niego jakakolwiek szansa? A co, jeśli Muramasa podlegał bezpośrednio pod Tadaokiego?
- Tsss. - syknął pod nosem, przeczesując czarne włosy.
Spoglądał przy tym za okno, to samo, które wychodziło na przepiękne jezioro. Właśnie wtedy przypomniał sobie o pierwszym spotkaniu przyjaciół - o emocjach, śmiechu, o gaciach Takashiego, które wylądowały na twarzy Reia. To były piękne wspomnienia, które wprowadziły bohatera w stan nostalgii. Transu, z którego wybudził go dźwięk stukania w drzwi. Gdy je otworzył, ujrzał młodą dziewczynę o bladoróżowych włosach. Przedstawiła się imieniem, którego nie spamiętał za pierwszym razem, choć chwilę potem dodała, by zwracać się do niej w skróconej formie - Aya. Ta forma była znacznie łatwiejsza do przyswojenia. Przytaknął jej w kwestii własnego imienia. Dziewczyna była odpowiedzialna za przekazywanie jinchurikiemu zarówno informacji, jak i pożywienia, miał bowiem zakaz opuszczania własnego domostwa.
- Anooo... Dziękuję. - odpowiedział jej na pochwałę dotyczącą mieszkania i szedł za nią, gdy ta pałętała się, jakby była u siebie, najwidoczniej miała taki sposób bycia.
Słuchał wszystkiego do powiedzenia, przyswajając niezbędne informacje, po czym pożegnał ją i posprzątał ślady błota naniesionego przez nią do domu. Nie lubił bałaganu, a tak się składało, że o tej porze roku łatwo można było go zrobić, nanosząc syfu z zewnątrz. Sprzątnął to, co musiał, po czym, jeszcze raz wyjrzał za okno w stronę stawu. Warunki pogodowe może i nie były sprzyjające, ale sama myśl o przebywaniu w domu przez niewiadomy okres czasu przyprawiała go o ból głowy. Nie wysiedziałby tyle, a powodów ku temu była masa. Czy areszt domowy zabraniał mu wyjścia do ogródka? Raczej nie, pewnie nikt nie będzie miał problemu z tym, że młodzieniec wyjdzie się przewietrzyć i zrobi krótki spacer. To nie powinno zaszkodzić.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 5 gru 2025, o 11:43; Forum: Domy mieszkalne; Temat: Dom Takashiego; Odpowiedzi: 45; Odsłony: 6434

Re: Dom Takashiego

<- Z:Prastary Las, Midori, Yokukage, Siedziba władzy <-

Brutalne słowa Muramasy cały czas wybrzmiewały głośno w głowie Takashiego. Chłopak bał się, że mogły one być czymś więcej, niż tylko głupią prowokacją. Martwił się o swojego przyjaciela, którego ostatni raz widział w Tajemniczym Lesie, okoliczności ich pobytu tam były dość intensywne i bóg jeden wie, co mogło się z nim stać. Walka z seininem była najcięższą, jaką kiedykolwiek toczyli, a Maji został z nim sam na sam przez to, że jinchuriki został schwytany. Co, jeśli rzeczywiście przegrał? Co, jeśli jego martwe ciało leży teraz porzucone pośrodku leśnych gęstwin, w które mało kto się zapuszcza? Wizja takiej możliwości spowodowała, że chakra młodzieńca przestała wariować. Ustabilizowała się i ucichła, a on sam wyraźnie posmutniał, przez pewien czas zupełnie ignorując toczące się wokół rozmowy, które dotyczył jego własnej osoby.
Ocknął się w chwili, w której omawiane były jego dalsze losy. Każdy z obecnych wówczas członków rady miał możliwość wypowiedzenia się i zaproponowania dalszego postępowania względem sakryfikanta sześcioogoniastego. Tadaoki wyrwał się jako pierwszy, proponując ekstrakcję bijū - a tym samym śmierć hosta - i przekazanie go innej, bardziej odpowiedzialnej osobie. Lei stwierdziła, że to niedorzeczne i taki proces ciągnąłby za sobą wiele innych czynników, więc zasugerowała areszt domowy. Kuryo wykazał się natomiast zrozumieniem rozumowania i postępowania czarnowłosego. On chciał dać bohaterowi wolną rękę i w pewnym stopniu wybaczyć jego wcześniejsze czyny. Finalnie doszło do głosowania, w którym wyszło, że większość uważa areszt domowy za najlepszą opcję kary dla jinchurikiego. Izaaki przedstawił wynik posiedzenia, po czym zamknął je, a chwilę po tym Takashi znów zrobił się senny. Nim się zorientował, był już nieprzytomny.

Obudził się w znajomej przestrzeni, którą rozpoznawał doskonale. Napływający do jego nozdrzy zapach świeżego drewna, wyczuwalny chłód delikatnej bryzy nadciągającej od strony jeziora, a także wirujące za oknami płatki drzew wiśni tańczące w rytmie wiatru - wszystko to wystarczyło, by utwierdzić go w przekonaniu co do miejsca pobytu. Był we własnym domu. Ile to czasu minęło, od kiedy ostatnio spał we własnym łóżku? Pościel może i była wymieniana dawno, a mimo wszystko cały zachowywała przyjemny zapach. Ciepło minimalistycznych, ale pięknych dekoracji napawała optymizmem, a widok poszczególnych elementów wyposażenia wywoływała nostalgię. To naprawdę był jego dom. Przez chwilę zapomniał nawet o wydarzeniach, które rozgrywały się aktualnie w jego życiu - zapomniał o możliwej śmierci przyjaciela, o przegranej wojnie, o walce z seininem, a także o posiedzeniu Rady Siedmiu i jej decyzji. Decyzji, która do tej pory była tak naprawdę niejasna i niesprecyzowana. Być może przez to, że stracił przytomność, a może po prostu dlatego, że znów na pewien moment się wyłączył - wciąż nie znał wszystkich szczegółów, które miał usłyszeć. Rozbudzał się więc powoli, przecierając oczy. Był wyspany, ale obolały, a przestrzeń wokół niego zdawała się być pusta. Chłopak usiadł na brzegu łóżka, rozciągając się, po czym zaczął wykonywać te same czynności, które wykonywał zawsze rano. Chociaż nawet nie wiedział, jaka jest pora dnia. Czuł, jakby był ranek. Czuł, jakby był sam.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 4 gru 2025, o 11:18; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Takashi Nara; Odpowiedzi: 106; Odsłony: 11915

Re: Takashi Nara

Przejdź do posta

autor: Takashi: 4 gru 2025, o 11:16; Forum: Ogłoszenia Administracyjne; Temat: Mikołajki 2025; Odpowiedzi: 31; Odsłony: 1529

Re: Mikołajki 2025

Odbieram 50PH i 4x skrócenie treningów po 650znaków.
Dodatkowo wybieram oczywiście szóstą opcję - zieloną flaszkę w białe ślimaki

Przejdź do posta

autor: Takashi: 3 gru 2025, o 21:29; Forum: Ryuzaku no Taki; Temat: Wioska Nagano; Odpowiedzi: 70; Odsłony: 6534

Re: Wioska Nagano

"Jak on to robi?"
Wyprawa rangi B - Koneko & Shigemi
Takashi 1, Koneko - 0, Shigemi - 0

"Zaiste, okolica była malownicza!
Dwa stawy pochyliły ku sobie oblicza..."

Zaraz, zaraz, to nie ta historia! Chociaż jej niektóre aspekty zbliżone są jednemu z najbardziej znanych opisów przyrody w polskiej literaturze, ta konkretna opowieść rozgrywa się w nieco innych okolicznościach. Też dotyczy dwóch pięknych person, które można byłoby opisać wieloma górnolotnymi przymiotnikami, ale na tego typu kwestie nie ma czasu. To świat ninja - świat wojen, nienawiści, treningów, misji i plucia kulami ognia po złożeniu palców w różne kombinacje. Koneko i Shigemiemu z pewnością nie można było czegokolwiek zarzucić w kwestii urody, ale nie będziemy na siłę szukać epitetów rodem z powieści, nie marnujmy więcej cennych minut na czytanie o ich walorach wizualnych! Najpierw trzeba jakieś mieć. Zresztą - nieważne. Przejdźmy do konkretów!
Bohaterowie spędzili ostatnie miesiące swojego życia w tej samej wiosce, w której jeszcze nie tak dawno temu miała miejsce potworna sytuacja polityczna. Wojna rządzi się swoimi prawami, co wiadomo nie od dziś, a niektóre instytucje - jak i grupy nieformalne lub pojedyncze osoby - wykorzystują często dla swoich własnych korzyści. Niewielka wioska położona w Kraju Kupieckim stała się idealnym celem dla zrzeszenia bandytów, które obrało ją sobie jako łatwy cel. Zapewne mieszkańcy Nagano zostaliby zabici, a całe zapasy żywności i pieniędzy byłyby zabrane gdyby nie dwójka shinobich, która znalazła się tam nie przez przypadek, a za wszystkim stała Narumi - wywodząca się z tegoż miejsca wojowniczka, która resztkami sił uciekła po ciężkiej konfrontacji i spotkała na swojej drodze dobrych ludzi. Senju oraz Uchiha pomogli nie tylko w wymagającym starciu, ale również w odbudowie zniszczeń, a także w ustabilizowaniu wszelkich spraw, w nagrodę otrzymali nie tylko wdzięczność cywili, ale również idealne schronienie w cichej, ciepłej i spokojnej aurze. Idealna przestrzeń do odpoczynku, izolacji od szarej codzienności, a także do trenowania. Treningów było dużo. Jednak gościnność zakończyła się, kiedy wszystko w Nagano wróciło do normy, wówczas dwie persony, których dotyczyła da opowieść, mogły w końcu opuścić pobliskie tereny, rezygnując na pewien czas z sielankowych warunków. Starczy tego dobrego.
Sztab pożegnalny był naprawdę duży. W jego skład nie wchodziła jedynie Narumi i jej rodzice, ale również znajomy przywódca straży, starszy kapłan, uratowane rodziny z dziećmi - chyba znaczna część społeczności zgromadziła się, żeby pożegnać herosów. Wykazali się brawurą, odwagą, a przede wszystkim dobrym sercem, co w dzisiejszym świecie bardzo trudno jest znaleźć w drugiej osobie. Ten moment trwał niedługo, ale na pewno obie strony zachowają go w pamięci bardzo długo. Na sam koniec do naszych shinobich podeszła dokładnie ta sama niewiasta, która przyprowadziła ich w swe rodzinne strony - Narumi.
- Jeszcze raz bardzo wam za wszystko dziękuję. Bez was... Zresztą nieważne, sami wiecie. - mówiła i najpierw objęła szybko chłopaka, a potem poświęciła kilka dobrych sekund, żeby wyściskać należycie Koneko, z którą złapały bardzo dobry kontakt. Odsunęła się od niej, spoglądając na jej brakującą kończynę, po czym posmutniała. Jednak błyskawicznie jej wzrok zmienił się i powędrował z powrotem na piękną buzię Senju. Przeskakiwał raz na nią, a raz na poważnego Uchihę, jednak głównie zatrzymywał się na złotowłosej. - Nie wiem, jakie mieliście dalsze plany, ale zanim odejdziecie, muszę wam o czymś powiedzieć. Na południe stąd znajduje się pasmo wysokich gór. Tamtejsze lasy są bardzo niebezpieczne, ale jeśli mogłabym coś zasugerować, powinniście się tam udać. Mieszka tam mój nauczyciel, któryyy... powiedzmy, że boryka się z podobnym problemem, co ty. - wskazała na chwilę palcem na bujający się bezwładnie na wietrze lewy rękaw bohaterki. - Myślę, że będzie w stanie ci pomóc. - dodała jeszcze. - Szukajcie starca o imieniu Shunsuke. - przełknęła głośno ślinę. - Tylko ostrzegam, to pustelnik, który ma problemy z tym, żeby zaufać obcym. Ale jak już się do was przekona, na pewno wam pomoże. Mieszka sam w niewielkim drewnianym domku, który poznacie po pięknej wisterii rosnącej obok. - powiedziała już wszystko, co miała powiedzieć, dlatego pożegnała ich jeszcze raz uściskiem i ciepłymi słowami. - Odwiedźcie nas jeszcze kiedyś. Trzymamy za was wszyscy kciuki. Powodzenia.
Tym oto sposobem dwójka bohaterów znów została sama. Bez względu na to, co zamierzali zrobić, pojawiła się przed nimi całkiem nowa, intrygująca opcja, o której wspomniała Narumi. Z jej opowieści wynikało, że ten cały Shunsuke będzie w stanie pomóc Koneko z jej dotkliwą przypadłością, ale co dokładnie czerwonowłosa mogła mieć na myśli?

Legenda:
- Narumi

Przejdź do posta

autor: Takashi: 3 gru 2025, o 18:38; Forum: Yokukage (Osada Rodu Nara); Temat: Siedziba władzy; Odpowiedzi: 160; Odsłony: 22260

Re: Siedziba władzy

Tłumaczenie Takashiego zostało przyjęte w sposób negatywny przez siedzące przed nim osoby. Chłopak mówił szczerze i z serca, a chyba jedyną osobą, która mu uwierzyła, był Kuryo, jeden z młodszych członków rady. Bohater to przewidział, ale nie miał nic innego na swoją obronę, dlatego nie ciągnął dalej tematu. Nie zamierzał ani oszukiwać, ani wymyślać czegokolwiek innego, co w jakimkolwiek stopniu mogłoby polepszyć jego sytuację. Był świadomy własnych wykroczeń i chociaż w jego sferze marzeń cały czas znajdował się pokój, to nie do podważenia był fakt, że wystąpił przeciwko własnemu klanowi, który też był dla niego ważny. Nawet czcigodna Lei, która była mu gdzieś tam bliska, nawet Ayumi, która w pewnym stopniu ułatwiła mu udanie się na wojnę - obie kobiety patrzyły na niego z góry i podeszły drwiąco do jego stanowiska. Z góry patrzył na niego również Tsuki, który zarzucił mu brak jaj. Tadaoki kompletnie nad sobą nie panował, wytrząsał się, a niekiedy z jego ust wydobywała się nadmierna ilość śliny bryzgająca we wszystkie strony. W niektórych momentach było to wręcz obrzydliwe, ale postawa jinchurikiego cały czas była taka sama - pokorna, niewzruszona, no i przede wszystkim wykazująca się należytym szacunkiem. Wcześniej gdzieś po drodze o nim zapomniał, a teraz nie mógł go odstawić na bok nawet na chwilę. Nie mógł i nie chciał, bowiem od tego zależał dalszy przebieg tej dyskusji. Nie odpowiadał też na niepotrzebne zaczepki. Nie musiał. I nie chciał. Nawet nie został o nic poproszony, a na słowne przepychanki nie miał potrzeby reagować. Wykazywał się cierpliwością i zimną krwią, co jedynie podtrzymywało jego wcześniejsze wypowiedzi.
Zimna krew zaczęła się szybko gotować w jednym konkretnym momencie. Zmiana nastąpiła diametralnie i niespodziewanie. Wszystko byłoby w porządku i toczyłoby się dalej bez jakichkolwiek problemów, gdyby nie głos, który zupełnie wytrącił bohatera z równowagi. Głos mężczyzny, który przypieczętował los jego i Reia w Tajemniczym Lesie, w ostatnim stadium ich przygody w tamtych rejonach. Gdy tylko go usłyszał, dostał natychmiastowego paraliżu, na jego twarzy malowało się zszokowanie, które chyba każdy mógł w nim dostrzec. Jeśli to, co wcześniej usłyszał dwudziestoparolatek, było jedynie wylewaną na niego oliwą, na którą nie musiał reagować, tak słowa seinina okazały się być ogniem, który tę oliwę zapalił. To nawet nie był zwykły ogień, to była najgorętsza technika uwolnienia ognia, która została posłana w jego stronę w sensie metaforycznym. Informacja o ostatnich słowach Majiego miała mieć przesłanie. Miała być ostrzeżeniem, ale mogła też być kłamstwem. Choć mogła być równie dobrze prawdą. Istniało prawdopodobieństwo, że jego wtrącenie w całe zamieszanie miało być zwykłą manipulacją, prowokacją, której Takashi uległ w stu procentach. Nie mógł jej nie ulec. Nie mógł się przed nią obronić. Jego całe ciało od razu zesztywniało, a brązowa chakra wręcz gotowała się do uwolnienia. Pieczęć na klatce piersiowej zaczęła piec, a choć energia Rokubiego nie była widoczna, temperatura ciała chłopaka wzrosła do takiego stopnia, że zaczęła uwalniać się z niego w formie półprzezroczystej pary. Działo się tak, ponieważ nie panował nad sobą teraz w pełni. Z jednej strony był zdenerwowany do takiego stopnia, że zupełnie zapomniał o samokontroli i konieczności blokowania wypłynięcia brązowej chakry, z drugiej jednak resztki rozsądku i tak wysoki poziom władania nad tą mocą pozwoliły mu w sposób w pewnym stopniu automatyczny zamykać tę chakrę we własnym organizmie. Dualistyczny proces. Dualistyczna natura. Zacisnął pięści, a obłoczki pary cały czas unosiły się nad jego skórą. Czuł, że gdyby chciał, rozerwałby metalowe łańcuchy i rzucił się na Muramasę, jednak wiedział, że gdy to zrobi, konsekwencje będą już wtedy nieodwracalne. Paznokcie wbijał tak mocno w wewnętrzną część dłoni, że zaczęła się z nich sączyć krew, a z jego ust wydobyło się jedno pojedyncze pytanie. Nic więcej nie był w stanie powiedzieć i też na nic więcej nie reagował. Dalsze wypowiedzi pozostałych członków rady były dla niego niesłyszalne.
- Gdzie... jest... Rei? - oddychał ciężko, a jego głos był cichy i chropowaty. Powoli tracił nad sobą panowanie. Próbował trzymać w ryzach drzemiącą w sobie moc, ale nie wiedział, jak długo jeszcze wytrzyma.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 2 gru 2025, o 19:27; Forum: Yokukage (Osada Rodu Nara); Temat: Siedziba władzy; Odpowiedzi: 160; Odsłony: 22260

Re: Siedziba władzy

<- Z: Obszary poza granicami, Tajemniczy Las, Leśne gęstwiny <-

W kilka chwil atmosfera uspokoiła się, a niepotrzebne dyskusje przekształciły się w głuchą ciszę. Między bujnymi drzewami gęstwin Tajemniczego Lasu echem odbijały się dźwięki stawianych kroków i masywnego obuwia stukającego o rozmaite powierzchnie. Niekiedy były to kory wspomnianych drzew, innym razem kamienie, a najczęściej zbita ziemia wymieszana na niektórych odcinkach drogi z błotem. Rozmowy ucichły. Minamoto skończył prawić kazania byłemu uczniowi, nawet dziewczyna, która wyglądała na wścibską, nie ciągnęła tematu, a sam jinchuriki biegł teraz z opuszczoną głową i spoglądał w ziemię. On też się nie odzywał. Milczał. Milczał i myślał. Myślał o wszystkim, co go czeka, o potencjalnych konsekwencjach i o czekającej na niego rozmowie z Radą Siedmiu. Tej samej, której nie był w stanie uniknąć. Szkicował w głowie możliwe scenariusze tej rozmowy i próbował znaleźć na nie rozwiązania, ale im dłużej ich szukał, tym bardziej zdawał sobie sprawę z tego, w jak beznadziejnej sytuacji się znalazł. A co z Reiem? Może on wcale ich nie interesuje i wypuszczą go? A może spiorą go i schwytają, żeby także poniósł konsekwencje swojego zachowania? W końcu podróżował razem z Takashim i z tego, co mówił zarówno Minamoto, jak i Muramasa, klan Nara również jemu miał coś do zarzucenia. Jeśli jednak uda mu się pokonać Muramasę - a na pewno tak będzie - to oby uciekł jak najdalej od Midori i poczekał na swojego przyjaciela. To najlepsze wyjście. Oby nie był na tyle głupim, by ruszyć szturmem na Yokukage, bo to mogłoby się źle skończyć i pogorszyć tylko stan rzeczy.
- Wszystko będzie dobrze. - uspokajał się, wypuszczając dużą ilość powietrza z płuc.
Wewnętrzną batalię i wszechobecną ciszę przerwało polecenie. Krótkie, ale stanowcze. Bohater miał napić się wody, by ugasić towarzyszące mu pragnienie. No tak, był pochwyconym uciekinierem, ale jego oprawcy byli - chcąc, nie chcąc - jego pobratymcami, dlatego właśnie traktowali go humanitarnie i po ludzku. Chłopak bez wahania upił kilka łyków z manierki, a kiedy zdał sobie sprawę z tego, co mu podano, było już za późno na jakąkolwiek reakcję. Zasnął.

Gdy się ocknął, był już w zupełnie innym miejscu. Ciepłym, o znacznie przyjemniejszym od poprzedniego zapachu. Był w siedzibie władzy, w Yokukage, a przed nim znajdowała się Rada Siedmiu. Choć była niekompletna, bo brakowało jednej osoby, to jednak wyczekiwane spotkanie przyszło do niego znacznie prędzej, niż mógłby się spodziewać. Kilka chwil zajęło mu kompletne wybudzenie się i zanim jego świadomość w pełni pozwoliła mu na odbieranie bodźców z otoczenia, napięta atmosfera wręcz drapała go po całym ciele, wybudzając go jeszcze szybciej. Mógł się już poruszyć. Odzyskał panowanie nad własnym ciałem, nikt nie paraliżował go cieniem, ale gdy próbował ruszyć którąś z kończyn, stalowy brzęk metalu uświadomił go, że nie ma takiej możliwości. Siedział na solidnym krześle, a jego ciało unieruchomione było łańcuchami. Można się było tego spodziewać. Mimo wszystko nie zamierzał protestować, przyjął pokorną postawę, podtrzymując wcześniejsze stanowisko. Dlatego nie odzywał się niepytany i nastawił się na słuchanie.
Jako pierwszy głos zabrał Tadaoki, czego można się było w sumie spodziewać. Starzec był chyba najbardziej emocjonalny spośród nich wszystkich i nie potrafił w pełni panować nad nerwami, jego jednogłośna postawa była stanowcza. Całe szczęście wśród nich były osoby, które potrafiły się odpowiednio zachować i myśleć z rozsądkiem. Jedną z takich osób była Lei, która była prawdopodobnie najbliższa młodemu Narze. Starała się tłumić napięcie i wypowiadała się na korzyść młodzieńca, choć widać było gołym okiem, że ma mu za złe nadmierną samowolkę. Kuryo - chociaż chyba nigdy wcześniej nie spotkali się osobiście - brzmiał tak samo na takiego, co ma łeb na karku. Wykazywał się spokojem i uspokajał siwego starca. Niestety był też drugi, Izaaki. Od razu skarcił Takashiego i przedstawił wszystkiego jego wykroczenia, czytając je ze starannie przygotowanego zwoju. Była tam też Ayumi, która w pewnym stopniu pomogła chłopakowi udać się na wojnę z Dzikimi. Jej obecność też może pomóc w całej dyskusji. Dyskusji, która początkowo odbywała się wyłącznie między sześcioma osobistościami, dopiero po wymianie zdań między nimi do głosu został dopuszczony skazaniec. Chłopak nie wyglądał najlepiej, bo szczere poczucie winy cały czas gdzieś tam go przytłaczało, ale nie zamierzał użalać się nad sobą, dlatego w jego wzroku pojawił się błysk pewności siebie. Czarno na białym, bez jakiegokolwiek owijania w bawełnę.
- Dziękuję za dopuszczenie mnie do głosu, Kuryo-sama. - ukłonił się szybko, po czym zaczął odpowiadać na wszystko. - Jestem w pełni świadom popełnionych przeze mnie czynów i z pokorą przyjmę na swoje barki wszelkie ich konsekwencje. Byłem egocentryczny, zignorowałem zakaz udania się do Kōtei, po wszystkim nie wróciłem do osady, a na koniec wystąpiłem przeciwko członkom naszego rodu. Wystąpiłem przeciwko własnemu klanowi. - opuścił na chwilę wzrok. - Nie mam nic na swoją obronę, jednak chciałbym, byście znali powód mojego postępowania. Choć pewnie będzie do brzmiało jak głupia historia wymyślona na poczekaniu, by się obronić. Od razu zaznaczę. - przerwał, by przeskoczyć wzrokiem na kolejne osoby, co chwila zmieniał personę, której spoglądał w oczy. - Nie szukam wymówek. Jak wspomniałem, jestem świadom swoich czynów i poniosę wszelkie konsekwencje swojego zachowania. - znów przerwa. - Po prostu chciałbym, byście wszyscy wiedzieli, dlaczego nie chciałem wrócić przed wasze oblicze. A nie chciałem, ponieważ od jakiegoś czasu słyszałem od was, że jestem za słaby. Tak, wiem, to brzmi bardzo dziecinnie, ale proszę dać mi skończyć. W kółko słuchałem o tym, że nie jestem gotowy, że jestem za słaby, że nie powinienem tego i tamtego, bo nie jestem na to gotowy. Na nic nie jestem gotowy. Nie jestem gotowy, nie byłem i nigdy nie będę! Ale staram się być! Staram się przygotować na wszelkie okoliczności, ciężko trenuję i jestem w trakcie rozwoju mocy ogoniastej bestii. Tematu tabu! Kiedy ostatnio się widzieliśmy, nie potrafiłem nad nią panować, a teraz niewiele mi brakuje, żeby dojść do perfekcji! - musiał wziąć głębszy oddech, bo się zapowietrzył. - Jeszcze daleka droga przede mną, ale chociaż tę jedną rzecz chciałem zrobić dobrze. Chciałem opanować moc Rokubiego i wrócić do was w pełni przygotowany, pokazując wam, że myliliście się co do mnie. Że nie jestem słaby. Że jestem gotowy na wymagające misje i trudne zlecenia. Że potrafię o siebie zadbać. - posmutniał i opuścił wzrok. - Ale uświadomiliście mi, że się myliłem. Jest jeszcze za wcześnie. Dlatego właśnie chciałem przeprosić za swoje zachowanie. - podniósł głowę i chociaż był smutny, to jego spojrzenie było pewne. - Przepraszam was wszystkich za swoje zachowanie. Przepraszam za to, że zrujnowałem wasze zaufanie i przepraszam za wystąpienie przeciwko klanowi Nara. Jestem gotów wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i ponieść ich konsekwencje.
Wypowiadane przez niego kwestie były prawdziwe i szły prosto z serca. Autentyczności nie można mu było zarzucić i nawet osoby, które go nie znały, mogły widzieć, że nie kłamie. Nie zamierzał kłamać. Jego własny ród był dla niego ważny i tak samo ważna była dla niego przyjaźń z Reiem, ale nikt nie mógł mu kazać wybierać między jednym, a drugim. Klan liczył się dla niego bez względu na to, czy jacyś uparci starcy siedzieli w radzie, czy też nie, liczyły się więzy, rodzina, przywiązanie. A to budował przecież latami. Mimo wszystko musiał wykazywać się szacunkiem. Nawet jeśli nie podzielał ich zdania w wielu kwestiach i nie zgadzał się z ich osądem, musiał na nowo ich szanować i tolerować. Nie mógł dopuścić ponownie do takiej samej sytuacji. Musiał z pokorą wybrnąć z bagna, które sam sobie stworzył.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 30 lis 2025, o 21:16; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

W zaistniałych okolicznościach nawet najgłupszy Nara na świecie próbowałby wszystkiego, by wydostać się ze sprytnie przygotowanej pułapki rodem z najgorszego czarnego scenariusza napisanego przez upierdliwego ZMG. Nie dbał o to, jak zostanie nazwany, mógł do końca życia szczycić się mianem "najgłupszego" tak długo, jak jego najlepszy przyjaciel żył i przebywał obok niego. Przecież nic innego się w tym momencie nie liczyło, a w walce z tak potężnym przeciwnikiem instynkt przetrwania doganiał zdrowy rozsądek. Wspólnymi siłami te dwie cechy przeciwstawiały się nawet najznamienitszym ideałom, które dwójka bohaterów wcześniej sobie wymarzyła. Muramasa stał się największą przeszkodą, na którą natrafili. Nigdy wcześniej nie mierzyli się z tak dużym zagrożeniem i chociaż we dwójkę posiadali ogromne predyspozycje, to do pokonania takiego potwora wciąż wiele im brakowało. Myśleli, że im się uda. Łudzili się nadzieją, że ich postanowienia, marzenia i wyśnione wcześniej plany się udadzą, to właśnie wtedy na ich drodze stanęła specjalna jednostka gończa, w skład której wchodził ich oprawca. Jakby się nad tym zastanowić, to nawet nie musieli walczyć. Nie musieli się tak starać, mogli się od razu poddać lub własnymi kunaiami poderżnąć sobie gardła. Ich los już od jakiegoś czasu był przypieczętowany. Ich marzenia zniszczone. Ich przyjaźń skreślona. Oni po prostu nie byli tego świadomi. Nie mogli mimo wszystko pokornie przyjąć propozycji ani Minamoto, ani później Muramasy - nie mogli poddać się i wrócić do Yokukage, nie mogli zaprzepaścić tego, o czym tak często rozmawiali. Nie mogli tego wyciszyć ani zignorować. Własnego "ja". Dla nich pragnienie rozwoju było ważniejsze niż rozkaz rady. Chęć niesienia pomocy innym i stworzenia świata wolnego od nienawiści w pełni przyćmiewały stojące przed nimi niebezpieczeństwo, które tak doskonale czuli. Aura bijąca od mężczyzny była przytłaczająca i oni doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Nie mogli jednak zawrócić. Dopiero w momencie otrzymania pierwszego ciosu Takashi uzmysłowił sobie, że ani jego własna moc, ani moc Majiego nie pozwolą im poradzić sobie z seininem. Niestety, nawet na tym etapie nie mogli się zatrzymać. Dopiero kolejne ciosy i kolejne próby wygrania przysłowiowej walki z wiatrakami sprawiły, że adrenalina mijała, a w głowie czarnowłosego kumulowały się obawy wymieszane z przerażeniem. To nie był oponent, którego mogli pokonać.
Rei władał wspaniałymi zdolnościami, które starszy z dwójki podziwiał od dawna. Różowowłosy potrafił manipulować czarnym pyłem z ogromną precyzją, a wyprowadzane przez niego ataki niejeden raz zrobiły na Narze ogromne wrażenie. Gigantyczny golem był chyba najpotężniejszą techniką, którą zaprezentował, wcześniej nie wykorzystał jej nigdy, a to tylko oddzielało grubą linią łączącą ich przepaść. Rei stał się silniejszy. Dotychczas to Takaś grał pierwsze skrzypce w ich relacji, a Maji narzekał na to, że jest od niego słabszy i kiedyś go prześcignie. Młody gnojek. Tylko udawał, a krył w swoim arsenale coś tak niesamowitego. Jego klanowe umiejętności, przeklęta pieczęć, lata treningów i obycie z wojną spowodowały, że wyrósł na znakomitego ninję. Czarnowłosy, choć starszy, na aktualnym etapie rozwoju z pewnością by sobie z nim nie poradził. Nie mógł mu więc pomóc w starciu z shinobim tak wysokiej rangi, został odizolowany i schwytany. Rozstali odseparowani. Musieli radzić sobie oddzielnie.
Tym, który sparaliżował jego ruchy cieniem, okazał się być nie kto inny jak Minamoto. Biegł przed nim, oddalając ich jeszcze bardziej od wielkiego krateru powstałego w wyniku silnego uderzenia golema. Wokół znajdowało się kilka innych osób i chociaż host ogoniastej bestii ich nie znał, to przypuszczał, że ich ranga i możliwości bitewne także przekraczają te posiadane przez niego samego. Poddanie stało się więc jedyną realną opcją wymigania się od tego wszystkiego. Cała ta sytuacja stała się patowa, a była przecież jednym wielkim nieporozumieniem. Nie musieli się bić. Nie musieli podnosić na siebie głosu. Nie zrozumieli się. Żadna ze stron nie zrozumiała drugiej, ale jeszcze nie jest za późno, jeszcze da się to naprawić.
Chłopak nie zareagował na prześmiewcze pytanie ze strony blondynki, która biegła obok niego. Nie zareagował na obrazy, na jej ton, na warknięcie i na to, że patrzyła na niego z góry. Zmienił zupełnie wyraz twarzy dopiero w chwili, w której jego nauczyciel krzyknął na niego. Nie mógł poruszać ciałem, dlatego podniósł jedynie wzrok, by spojrzeć na plecy ochroniarza. Jego słowa dopiero teraz do niego dotarły. Dopiero teraz wbiły się solidnie do jego głowy. Odbijały się echem nie tylko między gęstymi drzewami Tajemniczego Lasu, ale również w głowie bohatera. Staruszek miał rację. Miał rację, ale przecież nie było zbyt późno na to, by doszło do porozumienia, przecież nawet teraz on i Rei mogli wykazać się pokorą i stanąć przed obliczem Rady Siedmiu. Na pewno jest coś, co dało się zrobić. Na pewno? Gonitwa myśli była nie do wytrzymania. Napływały do niej wątpliwości, strach, a nawet ból. Czy z całej tej sytuacji na pewno istniało jakieś wyjście?
Takashi nie odpowiadał. Pozostawał w milczeniu. Teraz bez znaczenia było to, co powie. Przecież jego los był już ściśle zaplanowany z góry. Teraz myślał jedynie o swoim najdroższym przyjacielu i przesyłał mu tyle ciepłej energii, ile tylko mógł. On na pewno da sobie radę. Szkoda tylko, że jest na tyle głupi, by po pokonaniu Muramasy uciec. Na pewno sobie z nim poradzi, będzie miał drogę otwartą do wolności, będzie mógł odpocząć i poczekać na swojego kumpla. Znając tego durnia, na pewno pokona tamtego zgreda i ruszy w pościg za resztą, żeby odbić kolegę. Kurde, jakby trochę pomyślał, byłby lepszy od wszystkich tych Nar razem wziętych.
- Poczekaj na mnie, Rei. - powiedział cichutko pod nosem, starając się obrócić nieco wzrok do tyłu.
Nie był w stanie przekręcić głowy, ale jego oczy ze wszystkich sił starały się spojrzeć za plecy. Nim się zorientował, po jego policzkach spływały łzy. Łzy? Jeszcze kilka miesięcy temu w ogóle by się nie zdziwił, zawsze łatwo się rozklejał, ale żeby teraz? Nieważne, organizm reagował mimowolnie. To pewnie przez to, że nie był w stanie osobiście obserwować sukcesu przyjaciela i zostawił go już daleko za sobą. I pewnie dlatego, że będą musieli pogodzić się z rozłąką, bo Takashi stanie przed obliczem rady i bóg jeden wie, jak to się skończy.
- Trzymaj się tam. - dodał równie cicho.
Biegł przed siebie dalej, nie zwracając zupełnie uwagi na to, co działo się wokół niego. Jego ciało poruszało się bezwiednie wbrew własnej woli, sterował nim ktoś inny. Mimo tego cały czas odczuwał ból wywołany obrażeniami, które odniósł w trakcie potyczki. Oddychał ciężko i głośno, był poturbowany, posiniaczony i brudny, a jego ubiór w wielu miejscach był zniszczony. Zmierzał w stronę Midori, a ich celem było Yokukage. Pewnie wszyscy z niecierpliwością czekają na powrót swojego jinchurikiego. Na powrót swojej własności. Swojej broni. Bomby. Czy jak to tam oni go nazywają. Przeprawa zajmie im zapewne parę dni, ale czas zdawał się mijać teraz znacznie wolniej niż zazwyczaj. Coś powodowało, że dwudziestoparoletni bohater odczuwał dyskomfort. Nie były to rany. Była to prawdopodobnie świadomość tego, że za jakiś czas będzie musiał rozmawiać z członkami Rady i tłumaczyć się ze swojego zachowania.
Tak, to na pewno było to.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 26 lis 2025, o 21:11; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

Bezradny w starciu z kimś tak potężnym, Takashi dezaktywował swoją moc i odetchnął głęboko. Mógłby wskórać coś więcej, mógłby postarać się jeszcze bardziej i pomachać którymś z sześciu ogonów, ale w zaistniałych okolicznościach odpuścił. Dezaktywował chakrę Rokubiego, zostawiając sobie jej resztki na później. Był w pełni świadomym nałożonych na siebie ograniczeń czasowych i nie zamierzał kusić losu, niepotrzebnie przedłużając zabawę. Dlatego właśnie brunatna energia miniaturki zaczęła się rozpadać, przekształcając z powrotem w brązową powłokę. Sylwetka chłopaka zaczęła się podnosić, aż stanął wyprostowany na równych nogach. Powłoka z kolei zaczęła powoli falować na wietrze do momentu, w którym zgasła jak płomień ogniska rozświetlającego ciemną noc. Jak płomień nadziei. Bohater zdecydował przy tym, że wskoczy na wysokiego golema z czarnego pyłu i pozostanie bliżej Reia, gdzie znów będzie bezpieczny. Nie lubił przebywać zbyt daleko od niego, szczególnie, gdy mieli do czynienia z tak potężnym napastnikiem, jakim był seinin jego własnego rodu. Odwrócił się nieszczególnie szybkim ruchem.
Gdy tylko chciał dać pierwszy krok w kierunku przyjaciela, całe jego ciało zamarło w bezruchu. Czarnowłosy początkowo myślał, że jest to spowodowane dotychczasową walką i poniesionymi obrażeniami. Oberwał niejeden raz i choć na jego skórze nie było widać żadnych ran, to jednak duża ilość siniaków świadczyła o porządnym poturbowaniu. Najgorszy był dyskomfort odczuwalny w klatce piersiowej, niemalże w tym samym miejscu, w którym znajdowała się jego pieczęć, którą uzyskał parę lat temu w Oniniwie. To ona tak piekła, czy może to przez cios Muramasy? Chłopak mógłby się nad tym zastanawiać, ale nie musiał, przecież doskonale znał odpowiedź. Jeszcze raz próbował podnieść nogę, by postawić krok. Próba była nieskuteczna. Każdy następny impuls wysłany do mózgu kończył się jedynie skurczem obolałych mięśni i niczym więcej, jego ciało nawet nie drgnęło.
- Kagemane no Jutsu. - pomyślał, spuszczając wzrok.
Nie pomylił się. Jego cień skrępowany był innym cieniem, który dobiegał zza jego pleców. On już dawno zapomniał o tym uczuciu. Nie pamiętał, jak to jest być skrępowanym zdolnością, którą sam posługiwał się od maleńkości, tą, która była ikoniczna dla jego rodu. Nie miał pojęcia, kto go pochwycił, ale na pewno nie mógł to być Muramasa. Uniósł wzrok i widział z daleka jego sylwetkę fruwającą między wielkim cielskiem czarnego golema. Odległość była niemała, ale nie na tyle, by uniemożliwić bohaterowi dostrzeżenie rozpoznawalnej facjaty. Już dawno zapamiętał dokładnie tę twarz, była to bowiem twarz ich oprawcy. Teraz nie mógł nic zrobić. Nie mógł pomóc Majiemu, wesprzeć go, teraz miał własnego oprawcę, który czaił się na niego gdzieś z tyłu. Nie mógł nawet go rozpoznać. Został zmuszony do odwrócenia się i zmiany kierunku, który chciał obrać. Zaczął biec. Szybciej, niż zapewne sam byłby w stanie biec. Poruszał się tempem narzuconym mu przez innego Narę, który teraz nim sterował, chociaż z tej perspektywy ciężko było go rozpoznać. Zostawił za sobą Reia, zostawił za sobą Muramasę, a wraz z nimi wybuchy światła i dźwięku, które wywoływały ciarki na całym jego ciele. Kątem oka widział opadające ramię golema i ogromne chmury dymu przysłaniające cały krajobraz. Co tam się musiało dziać?
W pewnym momencie obok hosta ogoniastej bestii pojawiła się zakapturzona postać. Okazała się nią być piękna kobieta o dość intrygującej posturze, miała mięśnie większe chyba od niego samego. Zdawała się też być od niego trochę większa. Na pewno nie brakowało jej urody i pewności siebie. Zagadała do dwudziestoparolatka, przestrzegając ją przed kolegą, który właśnie poniewierał swoją ofiarę. Po paru sekundach pojawiły się następne zakapturzone osoby, jedną z nich był Shikajimo, który parę dni temu pozwolił im opuścić okolice Yokukage. Teraz bohater spostrzegł również, że krępujący go dzień należał do nikogo innego, jak do samego Minamoto. Staruszek dobrał sobie doborowe towarzystwo, ale mimo wszystko cały czas milczał. I tym sposobem wesoła karawana z Takasiem po środku oddalała się od walczącej dwójki w akompaniamencie tajemniczych ryków, których źródłem było nie wiadomo co.
- Wystarczy. - cichy głos shinobiego ledwo co przebijał się przez wybuchy zza ich pleców i okoliczne odgłosy.
- Zatrzymajcie się, proszę. - powtórzył znacznie głośniej, by szczególnie pan "osobisty ochroniarz" go usłyszał. - Minamoto-senpai.
Następne kwestie chłopak wypowiadał bez względu na to, czy jednostka zatrzymała się, czy też nie.
- Możesz dezaktywować technikę, obiecuję, że nie będę próbował brudnych sztuczek. Masz moje słowo. - zwrócił się teraz bezpośrednio do nauczyciela, który doskonale go znał. Tamten znał ten podbity ton, znał ten beznadziejny nastrój i wiedział, że gdy jego uczeń odpuszcza - to naprawdę odpuszcza. Młody Nara był świadom swojego położenia i nie zamierzał pakować się w jeszcze większe kłopoty, a już na pewno nie zamierzał narażać życia przyjaciela z powodu własnych pobudek i błędów. Liczył więc na to, że Minamoto w końcu coś zrozumie. - Wszyscy je macie. - dodał jeszcze, nie zapominając o pozostałych z licznej gromady. - Przegraliśmy, poddajemy się. - dobitnie podkreślił, przechodząc do konkretów, nim jeszcze nie było za późno. O ile nie było za późno. - Proszę, powstrzymajcie Muramasę i oszczędźcie Majiego. Cała ta sytuacja to jedno wielkie nieporozumienie, za które odpowiadam wyłącznie ja. Wrócimy do Yokukage i stawimy się przed radą, ponosząc wszelką odpowiedzialność za dotychczasowe błędy. Nie mieliśmy złych intencji, naprawdę. - chociaż jego osobisty ochroniarz wiedział doskonale, że jinchuriki nie blefuje po samym jego zachowaniu i tonie, to jednak trzeba było to wyraźnie zaznaczyć dla pozostałych. Kwintesencja intencji musiała zostać jak najlepiej przekazana. Z tyłu panowała już cisza i jeśli Muramasa naprawdę był tak potężny, jak mówili jego towarzysze, to życie najlepszego przyjaciela Takashiego mogło być teraz zagrożone.
- Przerwijmy to. - na wypadek, gdyby te słowa nie poskutkowały, miał przygotowanego w rękawie jeszcze jednego asa, z którego mógł skorzystać.
Choć nie chciał. Być może próba dyplomatycznego załatwienia sprawy była ich jedyną możliwością od samego początku? A może ta cała Rada Siedmiu wcale nie jest taka zła, a wszystkie wyobrażenia o niej były nieprawdziwe? Może we wszystkich kwestiach da się tak naprawdę dogadać?[/quote

Wykorzystane zdolności:
Nic

Przejdź do posta

autor: Takashi: 25 lis 2025, o 01:15; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

Współpraca dwójki przyjaciół często odbywała się bez jakichkolwiek słów. Znali się już tak dobrze, że nie potrzebowali zbędnych elementów do porozumiewania się, niekiedy wystarczyło spojrzenie, a innym razem drobny gest, by dać drugiemu znać o własnych planach. Tutaj żadne z tych nie było potrzebne. Takashi od razu wiedział, co ma robić, po zobaczeniu gigantycznego golema stworzonego z czarnego pyłu. Nie znał tej zdolności wcześniej i najwidoczniej Maji trzymał ją skrytą w swoim rękawie aż do teraz, ale trzeba przyznać, że robiła ogromne wrażenie. Gigantyczny twór przewyższał rozmiarem wszystko w swojej okolicy i z pewnością posiadał destrukcyjną siłę zdolną do zmiany krajobrazu. Dlatego właśnie młody Nara instynktownie zaczął zwiększać dystans po wyrzuceniu ogromnych ilości chakry z własnego organizmu. Niestety był na tyle osłabiony, że nie zdążył uchronić się przed niszczycielską siłą Reia. Fala uderzeniowa powstała na skutek uderzenia golema była na tyle potężna, że zmiotła chłopca w formie miniaturki na kilkanaście metrów do tyłu. Najpierw oberwał Muramasa, który był znacznie bliżej miejsca ataku, potem dostało się dwudziestoparolatkowi. Ból był niewyobrażalny i chociaż ściśle przylegająca do ciała powłoka z brązowej chakry Rokubiego stale ochraniała cały organizm, to jednak uderzenia docierały nawet do organów wewnętrznych bohatera, dając o sobie znak. Był przeszywający, ostry i zdawał się dotykać bardziej, niż zwykle, ale mogło to być spowodowane korzystaniem z chakry ogoniastej bestii.
Po wszystkim shinobi mógł dostrzec, jak seinin z jego klanu cieszy się maniakalnie. Wyglądało na to, że był podekscytowany. Chociaż jego stan fizyczny nie był już tak doskonały, jak wcześniej, to jednak stał wyprostowany i cieszył się, a bijący od niego entuzjazm był aż zaraźliwy. I wtedy zniknął. Po prostu powiedział parę słów o tym, że to jego kolej, po czym rozpłynął się w powietrzu. Wokół nie było nawet śladów jego obecności, dlatego jinchuriki dezaktywował moc biju, podnosząc się z ziemi na równe nogi. W tym samym momencie ponownie poczuł dotkliwie ból przeszywający całe jego ciało. Syknął przy tym, po czym chwycił się za bolący tors. Wziął kilka głębszych wdechów, a następnie zaczął biec w stronę stworzonego przez Reia krateru, by pokazać mu się i dać znać o swojej obecności. W tym samym czasie usłyszał głośny ryk, który wypełnił całą okolicę. Z pewnością dobiegał z daleka, a to świadczyło tylko o tym, że coś przeraźliwego musiało być jego źródłem. Nara rozszerzył szeroko oczy przestraszony i od razu spojrzał w kierunku, z którego nadciągał dźwięk. Miał nadzieję, że jego kumpel pomoże mu wbić się na górę golema, gdzie będzie bezpieczniejszy. Słyszał jego wcześniejszą uwagę, żeby nie było, ale nie zamierzał teraz na nią odpowiadać.
- To nie czas na głupie docinki, debilu. - skwitował krótko. - Słyszałeś ten ryk?

Przejdź do posta

autor: Takashi: 21 lis 2025, o 22:33; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

♫ Soundtrack ♫

Nie dość, że był od nich tysiąc razy silniejszy, to jeszcze na dodatek miał irytujący charakter i grał na nerwach zarówno Takashiego, jak i Reia. Chociaż pierwszy z nich miał wysoki prób tolerancji, jeśli chodzi o tego typu zaczepki. Śmiało można było stwierdzić, że był na nie nawet odporny. Majiego z kolei łatwo było sprowokować, dlatego często jego odzywki i reakcje zgodne były z oczekiwaniami starca. Muramasa miał nad nimi ogromną przewagę i było to widać gołym okiem. Ich walka przypominała zabawę, w której dwie strony grały na zupełnie innych warunkach. Jedna ze stron czerpała z gry przyjemność i robiła ze swoimi przeciwnikami to, co chciała, z kolei druga strona za wszelką cenę starała się przezwyciężyć wszelkie przeszkody i dogonić pierwszą. Prześcignąć ją. Pokonać. Pierwszą stroną był oczywiście seinin Nara, z kolei drugą dwójka przyjaciół. Niestety, nic nie wskazywało na to, by miało im się udać. Nie oznaczało to mimo wszystko, że zamierzali odpuszczać.
Jinchuriki cały czas odczuwał nieprzyjemny ból po pierwszym uderzeniu. Niełatwo było mu się otrząsnąć, ale kiedy to zrobił i dołączył do pozostałych, spostrzegł negatywny efekt różnicy ich sile. Negatywny efekt ciosu, który otrzymał. Jego organizm był mocno osłabiony i obciążony. Nie nadążał już za wszystkim, co działo się wokół. Bohater w formie miniaturki starał się trafić starszego od siebie przeciwnika, choć skutki tego były nijakie. Żaden z jego ataków nie dotarł do celu. Kwas został bez problemów odbity - gołą ręką na dodatek - natomiast próba wbicia szponów w ciało skończyła się finalnie uderzeniem w pień zamiast we wroga. Różowowłosy także nie był w stanie dosięgnąć władającego bokkenem wojownika, który unikał zwinnie wszystkich pocisków i odbijał je za pomocą swojej broni. Chyba na każdym kroku starał się uzmysłowić dwójce młodzieńców dzielącą ich przepaść. W normalnych okolicznościach Takashi pewnie zacząłby odpuszczać, a jego morale znacząco by się obniżyły. Tak byłoby kiedyś. Nowa wersja Takashiego szukała już sposobu na to, by dowalić oponentowi czymś potężniejszym, by w końcu znaleźć na niego jakiś haczyk i dorwać go. I wtedy padło stwierdzenie o walce na poważnie.
Gdzieś z tyłu głowy czarnowłosemu przeszła myśl o tym, że cały czas się z nimi cacka, że cały czas nie pokazuje wszystkiego i pewnie ma w zanadrzu coś znacznie potężniejszego. W końcu od początku starcia nie pokazał niczego zjawiskowego poza niesamowitym wytrenowaniem swojego ciała praktycznie do perfekcji. Poruszał się z ogromną precyzją i każdy jego ruch był idealną kontrą na każde posunięcie chłopaków. Widać było, że dużo ćwiczył i ma za sobą bagaż doświadczeń, którym brakuje dwójce dzieciaków. Tylko jeśli miał wejść na kolejny poziom, to czy tamci to przeżyją? Co jeszcze krył w sobie ten mężczyzna?
Nie było czasu na przemyślenia i na szczęście Rei zaczął działać od razu. Skumulował ogromną ilość swojego czarnego pyłu, by stworzyć z niego ogromnego golema, skrył się na jego szczycie i zaczął atakować, uprzednio ostrzegając Takashiego. Ten nie zamierzał wchodzić w drogę gigantycznemu tworowi. Nie stał jednak bezczynnie jak kołek. Starał się przemieścić jak najbardziej za plecy Muramasy, by ten znalazł się między golemem, a miniaturką Rokubiego. Gdy już do tego doszło, potężna fala chakry eksplodowała z jego cielska na kilkanaście metrów od niego, tworząc falę uderzeniową o iście destrukcyjnej sile. Uważał na odległość, bo nie chciał zranić Majiego rykoszetem i uszkodzić jego golema, natomiast zależało mu na tym, by stary Nara oberwał i jeszcze stał się łatwiejszym celem dla jego przyjaciela. Nawet, jeśli seinin skupiony będzie na uniknięciu jednej techniki, czekać będzie na niego druga, bo nadchodziły praktycznie w jednym czasie. Być może coś takiego się uda.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 20 lis 2025, o 00:04; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

♫ Soundtrack ♫

Brązowa powłoka z chakry skończyła się formować wokół ciała Takashiego w tym samym momencie, w którym Muramasa odpowiedział na ostatnie pytanie jinchurikiego. Zdradził swoje prawdziwe intencje i nie wahał się nawet zapewnić, że zabije chłopców, gdy ci nie będą chcieli współpracować. Atmosfera sięgnęła zenitu, a Minamoto odprowadził wzrokiem swojego byłego podopiecznego, opuszczając miejsce wspólnej posiadówki, bowiem za chwilę miało tam dojść do starcia, które było nieuniknione. Rozmowa była jedynie preludium do tego, co miało nadejść i choć Takashi chciałby z całego serca uniknąć starcia, to było to niemożliwe.
Każdy zaczął się więc przygotowywać, a pierwszy ruch wykonał Rei, posyłając w stronę obcego mężczyzny kilka czarnych pocisków. Jak się po chwili okazało, napastnik był na to gotowy i tak naprawdę to on zaatakował jako pierwszy. Najwidoczniej potrzebował mniej czasu na przygotowanie, jego atak nadszedł błyskawicznie i żaden z dwójki przyjaciół się go nie spodziewał. Wykonał cios jeszcze przed uderzeniem kuli utworzonej przez Kekkei Genkai Majiego, a ofiarą był młody Nara, który nie miał jakichkolwiek szans na reakcję. Najpierw poczuł on ogromny, przeszywający ból w klatce piersiowej, a potem duża ilość śliny mimowolnie wyleciała z jego ust, na zszokowanej twarzy szybko zagościł grymas sugerujący cierpienie. Impet uderzenia był na tyle duży, że bohater odleciał na parę metrów, zostawiając na moment dwójkę walczących. Chłopak potrzebował dosłownie paru sekund, żeby dojść do siebie, a ponieważ wiedział, że jego aktualna moc nie wystarczy do pokonania kogoś z tak wyskokim poziomem, otaczająca go chakra zaczęła gęstnieć i ściślej otulać jego skórę. Zmieniła też barwę na brunatną. Tym oto sposobem młodzieniec zmienił się w miniaturkę ogoniastej bestii przypominającą czworonożną istotę o sześciu ogonach. Na tym etapie nie przeszkadzał mu już nawet wcześniejszy ból, o którym szybko zapomniał. Ogień zwalczaj ogniem, a na siłę odpowiedz siłą - to powinno zadziałać, choć w zaistniałych okolicznościach czarnowłosy miał co do tego pewne wątpliwości. Musiał jednak spróbować, szczególnie, że jego najlepszy przyjaciel był teraz w tarapatach. Nawet z daleka i przez wszechobecne zarośla był w stanie dostrzec, że Muramasa bez problemów omija wszystkie czarne pociski wymierzone w jego stronę i choć kontrola Reia nad pyłem była na mistrzowskim poziomie, to jego przeciwnik nic sobie z tego nie robił. Ciekawe, czy tak samo sprawnie poradzi sobie dodatkowo z jinchurikim?
Czworonożna bestia błyskawicznie pojawiła się w centrum akcji. Ważnym było podejść do wszystkiego ze spokojem - już nawet nie tylko po to, żeby pokonać napastnika. Także po to, żeby udowodnić wszystkim Narom, że host panuje nad swoją mocą i nie potrzebuje stałej kontroli rodzicielskiej ze strony głupiej rady do samodoskonalenia oraz rozwoju. Rada Siedmiu jest w błędzie i to najlepsza okazja, by pokazać, jak bardzo się mylą.
- Prześledź spokojnie jego ruchy. Postaraj się przewidzieć następny krok. Wykorzystaj sytuację daną przez Reia i zaatakuj. - myślał, bacznie przyglądając się unikom wroga i atakom przyjaciela.
Wtedy pojawił się ten jeden moment, który dwudziestoparolatek uznał za stosowny. Odbił się od ziemi w górę i z ogromną prędkością starał się zbliżyć do ślepca na tyle blisko, by jego zdolność zadziałała. Gdy już wiedział, że będzie skuteczna, wypluł w jego stronę skoncentrowany strumień kwasu, który miał go porządnie zranić. To nie wszystko. Po wystrzeleniu strumienia odbił się raz jeszcze, tym razem frontalnie, by zmniejszyć odległość na minimum. Chciał zadrapać mężczyznę ostrymi pazurami utworzonymi z twardej chakry Rokubiego. Był przygotowany na kontratak. Jeśli ten miałby nastąpić i Muramasa zaatakowałby go, jego ciało spotkałoby się z ogromnym bólem. Kolor chakry zmieniłby się na granatowy, a kwas pokrywający wówczas ciało bohatera zadziałałby drażniąco, gibkie ciało nawet nie odniosłoby obrażeń. Nie mógł długo przebywać w tej formie, ale każdy ułamek sekundy liczył się w tej potyczce. Również każda zadana rana - nawet ta najmniejsza - przybliżały dwójkę kompanów do zwycięstwa.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 16 lis 2025, o 19:16; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

Rozmowa rozwijała się w dynamicznym tempie i nabierała coraz to bardziej intensywnego charakteru. Atmosfera gęstniała, a między dawnymi znajomymi dochodziło do spięcia, które powoli sięgało zenitu. Poruszane przez Takashiego oraz Minamoto kwestie nie były zlepkiem pierwszych lepszych słów, były dwiema stronami medalu i tak naprawdę każdy z nich miał rację. Dla siebie samego. Rei był dla tego wszystkiego tłem, który bacznie pilnował pleców przyjaciela i przyjmował takie samo stanowisko, co on sam. Nie zamierzał opuszczać kompana w potrzebie, stał u jego boku i twardymi sentencjami pieczętował wszystkie tezy swojego kumpla. To była prawdziwa, męska przyjaźń. Daleko jej było do tej udawanej relacji, którą jakiś czas temu Narze udało się stworzyć ze swoim byłym ochroniarzem. Dobre czasy się skończyły.
- A CZY TY NIE ROZUMIESZ, ŻE JAK WRÓCĘ, RADA ZAMKNIE MNIE W JAKIMŚ ODIZOLOWANYM MIEJSCU LUB BĘDZIE TRZYMAŁA NA SMYCZY?! - też zaczął krzyczeć, próbując przemówić staruszkowi do rozsądku. - TYM BARDZIEJ POWINNO CI TO UŚWIADOMIĆ, ŻE ZOSTAŁBYM UBEZWŁASNOWOLNIONY!
Zachowywali się coraz głośniej, robiło się nieprzyjemnie, ale czy mieli się czym przejmować? Przecież przebywali w środku Tajemniczego Lasu, na dodatek w części odizolowanej od reszty lokacji, a ich ślady zostały zatarte z wyjątkową precyzją. Raczej nie musieli się martwić. Minamoto poruszył ważną kwestię, jaką było bycie shinobim i wykonywanie rozkazów ze strony przełożonych.
- Co ty w ogóle wygadujesz? - mina młodzieńca poza zdenerwowaniem wyrażała teraz również zszokowanie. Ton jego głosu od razu ucichł, był teraz pusty. - Co z tego, że jestem jakimś cholernym shinobim? Przecież znam swoje obowiązki. Od kiedy tylko wszedłem w tę rolę, wykonywałem misję, spełniałem rozkazy przełożonych, byłem posłuszny i wierny swojemu klanowi. I co z tego, że jestem cholernym jinchurikim? Czy to znaczy, że mam przez to być uwiązany do osady i działać ślepo według zasad wyznaczonych przez jakąś radę? - przerwał na chwilę, na tym etapie zaczął się już gotować. - Czy to, że posiadam moc wykraczającą poza wyobrażenie zwykłych ludzi czyni mnie wyjątkowym? Może. Ale czy to, że posiadam tę moc powoduje, że garstka ludzi ma do mnie jakieś prawa? Czy sprawia to, że powinienem być na ich wyłączność? NIE! - znów przerwał, a na jego ustach pojawiły się wypieki ze zdenerwowania. - JESTEM TEŻ CZŁOWIEKIEM! - ta informacja rozniosła się głośnym echem po okolicy.- I myślałem, że akurat ty to zrozumiesz, senpai. - wtedy to jego rozmówca podkreślił, jak dużym dzieckiem był i jak bardzo nie zasługiwał na uzyskaną wraz z pieczęcią moc. - Zawsze tak uważałeś i nie będę w stanie zmienić twojego światopoglądu. Przykro mi. Przykro mi, że jesteś tak ślepy i zapatrzony w tą bandę starców i ignorantów.
Łańcuszek zniknął z jego dłoni. Został wyrwany. Nim młodzieniec się zorientował, różowowłosy przybrał już formę diabła, korzystając z ostatniego stadium przeklętej pieczęci. Zawsze był porywczy, ale tutaj był mocno usprawiedliwiony. Pewnie nie mógł dłużej słuchać oszczerstw rzucanych nie tylko w jego stronę, ale również w stronę jego przyjaciela. Wkurzył się i chciał zagrozić byłemu nauczycielowi Takasia najlepszą znaną mu metodą. Siłową. Nie obyło się bez komentarza od strony Minamoto.
- Tak się składa, że on rozumie mnie najlepiej ze wszystkich. I przy nim czuję się wolny. Czuję się sobą. - odpowiedział na zgryźliwość i w tej samej chwili pojawiła się pośród nich czwarta persona.
Pojawił się znikąd. Dosłownie przeszył przestrzeń wokół nich i zjawił się obok byłego ochroniarza jinchurikiego. Choć wyglądał na pozornie wyluzowanego, jego sylwetka była twarda i potężna, widać było, że nie ma z nim żartów. Przedstawił się jako Muramasa, Seinin klanu Nara. Bijąca od niego aura była nieskazitelna i jeśli miało dojść między nimi do potyczki, to ten człowiek będzie prawdopodobnie najsilniejszym przeciwnikiem, z jakim do tej pory miała do czynienia dwójka przyjaciół. Mężczyzna na początku skarcił Minamoto za jego głupie decyzje, a potem zwrócił się bezpośrednio do Takashiego i Reia, przekazując im nakaz Rady Siedmiu. To była już sytuacja bez wyjścia.
- A co, jeśli z własnej woli nie chcemy właśnie wrócić do Yokukage? - odpowiedział mu, po czym przeniósł wzrok na Reia i spojrzał w jego demoniczne ślepia.
Kiwnął mu powoli głową, po czym wrócił wzrokiem na dwójkę Narów. W tym samym momencie zadziało się coś jeszcze. Brązowa chakra otuliła ciało młodzieńca, tworząc nieprzepuszczalną barierę ciepła, która miała nie tylko bronić jego ciało, ale również wzmocnić możliwości fizyczne organizmu. Wiedział, że ich decyzja oznacza konfrontację, a jeżeli dojdzie między nimi do walki, to strach pomyśleć, jakie będzie to miało konsekwencje dla nich wszystkich. Mimo wszystko trzeba było się przygotować. Maji używał już pieczęci, dlatego czarnowłosy wydobył z siebie chakrę Rokubiego. Brązowa energia falowała na wietrze, a okolica zaczęła gęstnieć jeszcze bardziej od skumulowanej chakry każdego z nich.
- Nie pójdziemy z wami, Muramasa-dono, Minamoto-senpai.

Przejdź do posta

autor: Takashi: 14 lis 2025, o 12:49; Forum: Tajemniczy Las; Temat: Leśne gęstwiny; Odpowiedzi: 450; Odsłony: 81061

Re: Leśne gęstwiny

Zebranie trzech shinobich przeniosło się w miejsce bardziej ciche, ustronne i odizolowane od reszty Tajemniczego Lasu. Odizolowane przede wszystkim za pomocą sprytnych sztuczek, których użył najbardziej doświadczony z nich wszystkich po to, żeby zamaskować wszelkie ślady. Tym sposobem nie musieli się przejmować potencjalnym pościgiem, a mogli skupić się na rozmowie, której tak bardzo pragnął staruszek. Jak się później okazało, jego intencje nie były do końca zgodne z tym, co wcześniej wyobrażał sobie Takashi. Nie tego oczekiwał.
Zaczęło się łagodnie. Kiedy to skarcił dwójkę przyjaciół za podjęte przez nich decyzje - za rzekomą ucieczkę z Yokukage, za samowolkę. W jego głosie słychać było troskę, ale czarnowłosy młodzieniec cały czas słyszał w nim jeszcze jedną przebijającą się emocję - przywiązanie do własnego rodu. Wiedział, że Minamoto jest mocno związany z własnym rodem, Takashi również był z nim związany, dlatego w stu procentach to rozumiał. Wiedział jednak, że z ich dwójki staruszek jest dodatkowo służbistą, który nawet najgłębsze relacje jest w stanie poświęcić w ramach poświęcenia według rozkazów Rady. Sam tego nie tolerował, ale jego nauczyciel był do tego zdolny i chociaż chłopak nie znał go od tej strony, to jednak przewidywał, że mogło tak być. Natomiast w trakcie tej jednej konwersacji utwierdził się w przekonaniu, że tak właśnie było. Nie mógł sobie tego wybaczyć. Nie takim go zapamiętał, nie z takim nauczycielem chciał się spotkać, nie takiego chciał go zastać po tylu miesiącach rozłąki. Wspominał ich wspólnie spędzone chwile, nauki i ciężkie misje wykonywane wspólnie. Ramię w ramię pokonywali kłopotliwych przeciwników i zmagali się z trudnościami, których pojedynczo nie byliby w stanie przezwyciężyć. I właśnie teraz, po tak długim czasie, kiedy już doszło między nimi do spotkania, młody Nara musiała pogodzić się z rozczarowaniem. Spoglądał na swojego ochroniarza z pewną goryczą w oczach, mierzył go wzrokiem, jakby chciał przez niego przeniknąć, jakby chciał poznać genezę jego aktualnego zachowania. Doszukiwał się w nim pierwiastka starego Minamoto i chociaż widział ich kilka, to jednak nowa wersja przyćmiewała te dobre, znane mu wcześniej wartości. Trudno.
- Przede wszystkim chciałbym zaznaczyć, że nie uciekłem z Yokukage. Po prostu zlekceważyłem decyzję Rady Siedmiu i udałem się na wojnę w Kōtei wbrew ich zakazowi, tylko do tego można się przyczepić. - skrzywił się na chwilę, przypominając sobie tamte zdarzenia. - Potem po prostu nie odwiedzałem osady, nic poza tym. I nie mam zamiaru na razie jej odwiedzać, chcę wrócić dopiero wtedy, jak w pełni zapanuję nad Rokubim.
Musiał dodać tę kwestię, była ona niezwykle istotna dla całej sprawy. Bo przecież nie było tak, że dostał jakiś rozkaz powrotu, może nie licząc tego przywódcy straży, który chciał go postawić przed radą, ale ostatecznie wypuścił. Poza nim nie zgłosił się do niego nikt inny, a przecież nie jest pieskiem rządzących, nie musi wracać do nich po każdej wykonanej misji i wyszczekiwać im raportu. Nie przypominał sobie, by dostał taką funkcję, bo na pewno by z niej zrezygnował.
Słowa Reia były tutaj idealne. Chyba nikt inny nie skwitowałby tego lepiej od niego. Twarde, zimne podejście - połączone dodatkowo z pewną dozą ironii i wyższości - to było to, czego dwudziestoparolatek potrzebował, by mieć siłę na dalszą walkę na argumenty. Oczywistym było, że staruszek nie będzie zadowolony z jego wypowiedzi, ale trudno. On już wybrał swoją ścieżkę - była to droga rozkazów ze strony ludzi aroganckich, dla których liczy się wyłącznie własny stołek i dobro pojedynczych jednostek.
- Rada Siedmiu dba jedynie o własne korzyści i przywileje, nie interesuje ich dobro ogółu. Chcą mnie uwiązać na smyczy i to jest akurat wiadome nie od dzisiaj, a Ty, senpai, ślepo podążasz za ich rozkazami i starasz się je wypełnić. Co chcesz udowodnić? Przynależność do rodu Nara? Błagam. - grymas na jego twarzy zwiększał się coraz bardziej. - Naszym klanem rządzi teraz kilkoro ludzi, z których tylko część nadaje się tak naprawdę do posiadania władzy. Niektórzy z nich nie nadają się w ogóle do podejmowania decyzji związanych z całą społecznością. Zresztą, to nie jest miejsce, ani czas na takie dyskusje. Chcę powiedzieć, że po tobie, ze wszystkich z naszego klanu... - zrobił krótką przerwę, a w kącikach jego oczu pojawiły się łzy żalu. - ... spodziewałem się innego podejścia. Myślałem, że spośród wszystkich tych ludzi akurat ty mnie zrozumiesz. - przetarł rękawem twarz, zmazując łzy, tu nie było miejsca na takie szopki, a przed byłym ochroniarzem nie ma już potrzeby uzewnętrzniać się, wszystko to było tylko jedną wielką fikcją. - Zresztą nieważne.
Chłopiec sięgnął pod koszulkę od strony kołnierzyka i wyciągnął swoją odznakę ninja, która zawieszona była na srebrnym łańcuszku. To odznaka, którą otrzymał, gdy stał się pełnoprawnym ninją rodu Nara. Delikatnym ruchem rozpiął łańcuszek i złapał za niego, prostując dłoń w stronę Minamoto. Odznaka wisiała teraz przed nim i falowała raz w lewo, raz w prawo.
- To nie tak, że nie chcę wrócić do osady. Myślałem, że doskonale to wiesz, Minamoto. - przerwał na chwilę, a biżuteria w jego dłoni zadrżała. - Ja po prostu chcę wrócić, jak stanę się silniejszy. Chcę udowodnić wszystkim, że potrafię. Że Naoki-dono słusznie mi zaufał. Że jestem w stanie bronić nie tylko członków rodu Nara, ale również wszystkich mieszkańców Midori. Wszystkich potrzebujących, bez względu na to, gdzie jestem. Tego właśnie pragnę. I nie obchodzi mnie to, że to tylko kolejne dziecięce marzenie. - przełknął ślinę. - Przepraszam, senpai. Jeśli mogę cię prosić, wróć do Yokukage i przekaż radzie wiadomość. Że żyję. Że mam się dobrze. Że jestem na dobrej drodze do opanowania drzemiącej we mnie mocy. Weź moją odznakę i oddaj mi ją, jak wrócę do wioski. - poruszył raz jeszcze przedmiotem w dłoni. - Jeśli nie chcesz tego zrobić, po prostu ją weź, wyrzuć i rozejdźmy się we własne strony. Wśród siedmiu jest kilka osób, które mi kibicuje. Myślałem, że ty też zawsze stałeś po mojej stronie i jeśli teraz ma być inaczej, to nie chcę mieć tego przy sobie. - mówił oczywiście o swojej odznace.
Na razie nie mówił nic więcej. Wyczekiwał odpowiedzi.

Przejdź do posta

Znaleziono 1260 wyników

Strona 1 z 84
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
84
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane