Shinobi War PBF Naruto

♫ Soundtrack (odtwarzać w pętli) ♫

To, z czym dwójka bohaterów zmagała się od momentu postawienia stopy na terenie Tajemniczego Lasu, przechodziło ludzkie pojęcie. No może nie ludzkie, nie wszystkich, ale na pewno ich pojęcie. Byli jeszcze młodzi i niektóre zjawiska ciągle stanowiły dla nich niewiadomą. Jeden z nich, owszem, był starszy, ale cały czas miał przecież dwadzieścia parę lat. Drugi tak naprawdę wciąż był nastolatkiem, na dodatek nastolatkiem o burzliwej przeszłości. Kwestia jest taka, że mieli oni przed sobą całe życie. Choć byli wyszkoleni w sztukach ninja, brakowało im doświadczenia, perspektywy, brakowało im mądrości - tej, którą nabywa się latami. Można powiedzieć, że zostali trochę zostawieni samym sobie, że zostali wyrzuceni w świat, na pastwę losu, jakby ktoś pstryknął palcem i zdecydował, że mają mieć w przyszłości pod górkę.
Dzieciństwo jednego może nie było najgorsze, mowa o Takashim. Wychowywał się w dobrobycie, w sprzyjających warunkach. Jego problemy zaczęły się dopiero wtedy, gdy zaczął stawiać pierwsze kroki jako akoraito, gdy rozwijał się coraz bardziej, aż w końcu dotarł do Oniniwy. Wiedział, z czym wiąże się zostanie naczyniem dla Ogoniastej Bestii. Wiedział, że po zapieczętowaniu w nim Rokubiego wszystko przewróci się do góry nogami i tak też się stało, ale dlaczego wszyscy dookoła tak bardzo się nim interesowali, chcąc pozbawić go wolności? Dlaczego chcieli go ubezwłasnowolnić i zrobić z niego marionetkę?
Przeszłość Reia z kolei w dużej mierze ukształtowała jego światopogląd. Nie będzie błędem nazwanie go "dzieckiem wojny", bo przecież różowowłosy od maleńkości wychowywał się w atmosferze wojny. Nie był w stanie od niej uciec, a panujące wówczas na pustyni warunki nie tylko zmusiły go do podjęcia radykalnych decyzji, ale również odsunęły od możliwości poprawnego wychowywania się wśród swoich. Zatracił się w sobie. Świat poza walką i przetrwaniem dla niego nie istniał. Dopóki nie wyruszył w świat. Dopóki nie spotkał na swojej drodze światła w postaci... tego pierwszego z nich. Takashiego.
Tym oto sposobem dwie - potencjalnie różniące się od siebie na pierwszy rzut oka - osobowości trafiły na siebie, zawierając pierwszy kontakt. Kontakt, który zaczął się pogłębiać z każdą następną wspólnie wykonaną misją, z każdym sparingiem, z każdym odbytym treningiem, z każdym wspólnie zjedzonym posiłkiem. To było preludium do ich przyjaźni. Choć ich relacja nie była szczególnie długa, to była intensywna, szczera i głęboka, wiązała się również między innymi z tym, że chłopcy potrafili niemalże czytać sobie w myślach. Może nie zawsze. Może nie w każdej sytuacji, ale często bywało tak, że jedno spojrzenie wystarczyło, by przekazać intencje. Grymas na twarzy jednego zawsze był symbolem czegoś i drugi ten symbol bez problemów potrafił odczytać. Przebywali z sobą tak długo, że śmiało można powiedzieć, iż nauczyli się siebie nawzajem praktycznie w stu procentach. A po co piszę to wszystko? Żeby wyjaśnić to, co miało miejsce dalej, podczas rytuału oczyszczenia na Shinsuke w osadzie leżącej w gęstwinach Tajemniczego Lasu.
Zapłakana Hinata cały czas starała się załagodzić sytuację i błagała o zdrowie swojego kompana. Hayato wahał się. Choć stał z naszykowanym ostrzem kunaia, to jednak jego ruchy nie świadczyły o gotowości do oddania ciosu. Świadczyły o wewnętrznych rozterkach. Rei był temu wszystkiemu obojętny, natomiast największą batalię z samym sobą toczył właśnie jinchuriki z rodu Nara. Takashi nie wiedział, jak ma zareagować na to wszystko. Z jednej strony nie było mu żal kogoś, kto obrażał go i należał do szerokiego grona ludzi, która z całego serca nie życzyła mu powodzenia. Shinsuke, choć był jego krewnym, utworzył grupę pościgową, której celem było zaprowadzenie hosta sześcioogoniastego z powrotem do Yokukage. I chociaż bohater nie darzył go sympatią, to nie życzył mu źle i nie chciał jego śmierci. Zasugerował kapłanowi, że może pomóc w obrzędzie i chciał nawet zatrzymać Hayato, jednakże jego cień finalnie zatrzymał się na pochłoniętej mrokiem lasu ofierze. Walka trwała w najlepsze, a krzyki niewinnego rozbrzmiewały po okolicy, aż w końcu kilka łagodnych ruchów pojedynczej osoby wystarczyło, żeby zakończyć cały teatrzyk. Maji nie zamierzał tracić czasu, bezwzględnie skumulował czarny pył wokół uwiązanego cieniem i modlitwą ciała, a następnie zmiażdżył je. Czas na chwilę stanął w miejscu. Wszyscy patrzyli na tę scenę z niedowierzeniem. Nikt nie sądził, że ktoś będzie na tyle odważny, by posłuchać słów kapłana i w jednej chwili zakończyć żywot chłopaka, ale jakby się nad tym dłużej zastanowić - Rei nie miał powodów, by trzymać go przy życiu. Wręcz przeciwnie. On chciał jego śmierci, a ponieważ był też pamiętliwy i złośliwy, wykorzystał sytuację. Dlaczego więc jego przyjaciel nie zareagował? W pierwszej chwili wierzył, że pył ma pomóc w utrzymaniu miotającego się ciała. Kiedy jednak zdał sobie sprawę z tego, do czego doszło, fala gniewu uderzyła w jego ciało i tak szybko, jak się pojawiła, tak samo szybko zniknęła. Po tym nastała pustka.
Dwójka przyjaciół uzupełniała się idealnie. Wtedy, kiedy potrzebny był zdrowy rozsądek i przemyślenia, wkraczał jeden. W innej sytuacji, kiedy należało szybko podjąć nawet absurdalną, ale rzeczową decyzję, drugi podejmował działanie. Najlepsze w ich przypadku było to, że oni wymieniali się tymi rolami i pomagali sobie nawzajem. Byli dla siebie wspomnianym wcześniej światłem. Tym światłem okazał się teraz młodszy z nich, którego wcale nie obchodził los pierwszego lepszego Nary. Obchodził go natomiast los jego przyjaciela. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co czuje jego druh, dlatego właśnie dodał dwa do dwóch i podjął szybką decyzję. Wiedział, że sam jinchuriki nie będzie w stanie jej podjąć. Nie mylił się. A jego starszy kolega w amoku zaistniałych wydarzeń nie był w stanie myśleć trzeźwo. Dopiero pustka, którą poczuł, obcy ludzie wokół, atmosfera dziczy Tajemniczego Lasu, płacz Hinaty, zapach krwi w powietrzu oraz fala ciepła wywołana agresją - wszystko to wywołało impuls w jego głowie, który uświadomił go w przekonaniu, że jego kumpel zrobił to z myślą o nim samym. Dla jego dobra. I była to dobra decyzja bez względu na to, czy jego krewnego dałoby się uratować, czy też nie.
To już się nie liczyło. Liczyło się to, że jeden z problemów został wyeliminowany. Mieszkańcy wioski zgodzili się im pomóc, postanowili przekazać im zapasy niezbędne do dalszej drogi, a także wskazać kierunek, w którym powinni podążać. Teraz Rei dowodził. Takashi milczał. Gdy jego cień rozpostarł się blado na ziemi i zniknął, opadł na ziemię i siedział tak kilka chwil. Potrzebował ich. Potrzebował ciszy i spokoju, bo jednak cały czas gdzieś głęboko w sercu wciąż toczył walkę z samym sobą. Walkę z tym, co dobre, a tym, co uratować miało jego samego i jego przyjaciela. Musiał zmienić sposób myślenia, w przeciwnym razie sam stanie się ofiarą i osada zrobi z nim to samo, co chwilę wcześniej stało się z Shinsuke. A tego chciał uniknąć za wszelką cenę. Chciał czuwać nad bezpieczeństwem swojego światła, które nawet w najmroczniejszych chwilach oświetlało jego drogę.

Rei słusznie zauważył, że to miejsce było dziwne i żeby nie wzbudzić zbyt dużych podejrzeń ze strony tutejszych, szybko będzie trzeba je opuścić. Nie potrzebowali rozgłosu, nie potrzebowali plotek, spojrzeń innych na sobie, nie potrzebowali też nieporozumień, potrzebowali jedynie zapasów niezbędnych do kontynuowania wyprawy. Takashi zgadzał się ze swoim przyjacielem, ale nic mu nie odpowiedział, jedynie kiwnął głową, przytakując mu cicho ledwie słyszalnym wypuszczeniem powietrza z ust.
- Mhm. - tylko to usłyszał Maji.
Shinobi był zbyt skoncentrowany na obserwacji otoczenia i na tym, co działo się wokół, by rozpraszać się dyskusją na oczywiste tematy. Ich wizyta miała być krótka i nie powinna się przeciągać, a ponieważ to mieli już ustalone, zależało im na tym, żeby się pospieszyć. Mimo wszystko nie powinni być ufni nawet wobec ludzi, którzy wyciągali w ich stronę pomocną dłoń i na pierwszy rzut oka wydawali się pozytywnie nastawieni. Mogła to być zwykła podpucha - sprytnie zastawiona pułapka, w którą wpaść miała grupa podróżników. Cały czas przecież intencje ludności zamieszkującej Tajemniczy Las były dla nich nieznane i dopóki nie otrzymają jedzenia, dopóki nie wyjdą poza teren osady, nikt raczej nie będzie wierzył w ich dobro. A cały proces zależało rozpocząć od tego rytuału oczyszczenia. Rytuału, który dla niektórych przebiegał nieciekawie i skończyć się miał tragicznie.
Shinsuke wił się z bólu, jego kończyny wykręcały się w nienaturalny sposób. Z gardła wydobywał mu się chrobot świadczący o cierpieniu, a po jego ciele spływał pot, widać było w nim nienaturalne zmiany. Nie był to najprzyjemniejszy widok, choć pewnie niejedna osoba pamiętająca jego wcześniejsze zachowanie stwierdziłaby "dobrze mu tak". W każdym razie Rei na pewno tak myślał, z kolei Takaś, jak to Takaś, miał co do tego wszystkiego mieszane uczucia. Bo z jednej strony rzeczywiście takie myśli przechodziły mu przez głowę, natomiast z drugiej nie mógł patrzeć na cierpienie kogoś, kto nie mógł z tym czegokolwiek zrobić. Oberwał nieznanym. Czymś, z czym nigdy wcześniej prawdopodobnie nie mieli do czynienia, nie potrafili tego zidentyfikować, ani nawet poradzić sobie z tym. Właśnie dlatego jinchurikiemu było ciężko spoglądać na to wszystko. Różowowłosy stał obok z rękami w kieszeni, Hinata była zablokowana przez strażników, choć w pewnym momencie jej ciało zwiotczało. Miało to miejsce w chwili, gdy jeden ze strażników przekazał im smutną wieść, że ich kolega prawdopodobnie zbyt długo przebywał we mgle i jeśli przegra walkę, będzie trzeba go zabić, że to prawdopodobnie jedyne wyjście. Prawdopodobnie. Czyli istniał cień szans na to, że można go było jeszcze uratować. Złożył krótką pieczęć ręczną. Wspomniany cień szans uderzył do głowy czarnowłosego i w tej samej chwili jego własny cień powędrował w stronę Hayato, który biegł na Shinsuke z kamienną twarzą i kunaiem zaciśniętym w dłoni. Bohater chciał go sparaliżować przed wykonaniem jakiejś niepotrzebnej szansy. Kiedy to zrobił, przemówił do strażników, nie przerywając obrzędu kapłana, który cały czas walczył z bytem nawiedzającym Narę.
- Jeśli jest choć trochę nadziei na to, że uda się go uratować, trzeba kontynuować oczyszczanie! - wyrzucił z siebie. - Szybko! Czy jest coś, co możemy zrobić, żeby pomóc? Będziemy próbować do końca, żeby go uratować i jeśli ma się udać, zawalczymy o to!
Nie robił tego z dobroci serca, ani z troski o pobratymca, bo w tym momencie relacje w ogóle się dla niego nie liczyły. Tak naprawdę nie polubił się z nim od samego początku i pomimo tego, że kojarzył go z przeszłości, to nigdy nie nawiązał z nim jakichkolwiek relacji. W lesie natomiast Shinsuke pokazał swoje prawdziwe oblicze i jego zachowanie wywołało wstręt do jego osoby. Ale te emocje to jedno, natomiast podejście Takashiego do tego typu spraw to już druga rzecz, której chłopak nie mógł zignorować. Nigdy nie potrafił przejść obojętnie obok cierpienia innych, szczególnie potrzebujących, a jego krewniak w tym konkretnym momencie właśnie taki był. Padł ofiarą niewiadomego zjawiska i trzeba było mu pomóc. Trzeba było walczyć o niego do samego końca, skoro była nadzieja na uratowanie go. Jeśli było coś, co mogli zrobić, żeby mu pomóc, trzeba było próbować. Może zdolności medyczne Hinaty połączone z obrzędami kapłana pomogą? Może warto spróbować?

Nowe miejsce zwiastować mogło wiele rzeczy. Los pisał dla dwójki bohaterów rozmaite historie, a jej aktualny rozdział zaprowadził ich do wioski znajdującej się gdzieś w czeluściach Tajemniczego Lasu. Nie byli sami. Towarzyszyła im trójka shinobich z Yokukage, która zamierzała schwytać hosta sześcioogoniastej bestii i przyprowadzić go z powrotem do Midori, jednakże Takashi i Rei okazali się dla nich zbyt dużym wyzwaniem. Połączyli siły, by dostać się do bezpiecznego miejsca i w ten właśnie sposób wylądowali w osadzie, której istnienie zdziwiło chyba każdego z nich. Rzekomo istniała od dawna, bowiem została zaznaczona na mapach jakichś starych badaczy z klanu Nara, ale ile w tym było prawdy? Tego nie wie nikt.
Tutejsi mieszkańcy nie wydawali się mieć złych zamiarów, byli chyba przyjaźnie nastawieni. Przepuścili piątkę przybyszów za mury, a następnie skierowali ich do niewielkiego zbiorniczka wodnego o świętym charakterze. W trakcie krótkiego spaceru Maji zaczął coś świrować, na co reakcja jego kompana była dość serdeczna. W tym wszystkim rzeczywiście potrzebna była odrobina światła, dlatego czarnowłosy cieszył się z obecności tego kochanego przygłupa.
- Nie wiem, czy byśmy tego chcieli. Bycie shirei-kanem wydaje się być strasznie nudne. - odpowiedział mu z grymasem, rozglądając się po otaczających go zabudowaniach i krzątających się między nimi ludźmi.
Chwilę przed oczyszczeniem różowowłosy zaczął zagadywać wieśniaków, prosząc ich o jakiś posiłek i obiecując rozprawienie się z ich problemami. Problemami, których na dobrą sprawę nie znał, ale w sumie nie ma się mu co dziwić - byli bez posiłku już bardzo długo. Taki głodomór z pewnością odczuwał już ogromną rządzę jedzenia, stąd właśnie brało się jego zachowanie. Zwykle w tego typu sytuacjach starszy z dwójki częstował młodszego swoimi zapasami, ale swoje ostatnie suszone mięsko oddał Hinacie i reszcie spółki, dlatego teraz skazani byli albo na zdobycie pożywienia własnymi siłami, albo na pomoc właśnie tejże osady.
Początkowo cały obrzęd przebiegał bez jakichkolwiek problemów, choć zdarzył się incydent, który mocno utkwił w pamięci bohatera. Tuż po tradycyjnym opłukaniu dłoni oraz ust zgodnym z instrukcjami nadszedł moment złożenia pieczęci przez kapłana. Pieczęć ta wyglądała niegroźnie i zarówno długowłosa, jak i Hayato czuli się po niej zwyczajnie, także jinchuriki nie miał obaw. Gdy starzec zbliżył się, wyglądał na zamyślonego i przejętego, aż w końcu poprosił chłopaka o ostrożność w związku z drzemiącą w nim mocą. Zdziwiony dwudziestoparolatek początkowo nie mógł znaleźć odpowiednich słów do odpowiedzi, aż w końcu odezwał się z delikatnym, niewyczuwalnym dla obcych zakłopotaniem. Chociaż cały czas zastanawiał się, skąd mógł wiedzieć? Jak to możliwe, że wyczuł Saikena?
- Spokojnie, bez obaw. - wymusił nawet nieduży uśmiech. - Potrafię nad sobą panować. Tak długo, jak wy będziecie przyjaźnie nastawieni, ja i moi towarzysze odpowiadać będziemy tym samym. I wdzięcznością za udzieloną pomoc również.
Czuł, że należy odpowiednio wcześniej zakomunikować o wdzięczności, ale nie omieszkał też poinformować o ich własnych zamiarach w sytuacji niebezpieczeństwa. Będą grzeczni, ale do czasu. Jeśli któryś z nich postanowi zrobić im krzywdę, oni odwzajemnią się tym samym.
To nie był jedyny zaskakujący przypadek rytuału. Gdy kapłan skończył swoją rozmowę z Takashim, nagle wszystko wokół niego zastygło. Instynkt nakazał mu spojrzeć na krewniaka znajdującego się obok, a gdy to zrobił, ujrzał Shinsuke zupełnie sparaliżowanego. Jego pusty wzrok zdradzał coś w rodzaju opętania, a pulsujące żyły, pot oraz niekontrolowane dźwięki niosły ze sobą ogromny ból, który odczuwał. I chociaż od pierwszego momentu młodzieniec za nim nie przepadał, to nie mógł oglądać jego cierpienia. Wyprzedziła go Hinata, która znacznie wcześniej zorientowała się w sytuacji. Krzyknęła i wystartowała w ich kierunku, ale została powstrzymana przez dwójkę strażników. To była ta chwila, w której jinchuriki stanął na równych nogach i przygotował się do błyskawicznej reakcji. Najpierw jednak dyplomatycznie.
- Co mu się dzieje? - nie krzyczał, choć podniósł głos, spoglądając na kapłana. - To wasza sprawka, czy coś mu dolega?
Były dwie możliwości. Pierwsza - przygotowali zasadzkę i pierwszą ofiarą był właśnie Shinsuke. Druga - rytuał oczyszczenia nie był blefem. Działał, a ninję z Midori coś wcześniej opętało i te egzorcyzmy właśnie to z niego wyciągały. Bez odpowiedzi Nara nie mógł jednak zareagować, by nie wszcząć niepotrzebnej wojny. Dlatego właśnie czekał na odpowiedź starca i jeśli mu się nie spodoba, ruszy na niego od razu. Jeśli jednak okaże się, że oczyszczenie jest skuteczne i wydobywa właśnie jakąś zmorę z jego kuzyna, to będzie czekał i chciał się z tym czymś rozprawić. W trakcie całego tego zamieszania zerknął pytająco na Reia, chcąc sprawdzić, jak on zareaguje i jeśli ich spojrzenia się spotkają - może młodziak będzie chciał mu coś przekazać. Wizyta w spokojnej wiosce zaczęła się dość energicznie i jeśli tak dalej pójdzie, to to miejsce szybko będzie można wymazać z mapy. Nie chcą zadzierać ani z Takashim, ani z Reiem, a jeśli któremuś z dwójki przyjaciół będzie coś zagrażało, drugi wkroczy do akcji. To samo tyczyło się długowłosej dziewczyny - ona też przypadła im do gustu i zamierzali ją ochronić. Oby to wszystko dobrze się skończyło.

Choć z słów Hinaty płynęła szczera prawda, to Takashi nie zamierzał się przejmować każdym stwierdzeniem, które wyszło z jej ust. Właśnie dlatego nie skupiał się nawet w pełni na jej rozmowie z Reiem, starając się ignorować większość kwestii. Po pierwsze - dlatego, że najzwyczajniej w świecie nie chciał wysłuchiwać o tym, że nie potrafił nad sobą panować i stanowił zagrożenie dla innych bla bla bla. Stara, znana wszystkim śpiewka. Po drugie - dlatego, że pogrążony był we własnych myślach i obawach, które nawiedzały go już w sumie od pierwszej chwili, gdy postawił swoją stopę na terenach Tajemniczego Lasu. Obawy te pogłębiały się z każdą następną przygodą dwójki przyjaciół, a ich największym i w zasadzie najgorszym źródłem była halucynogenna mgła. Całe szczęście po jakimś czasie dała jinchurikiemu spokój, a po drodze pojawiły się święte kapliczki, które stanowiły przed nią doskonałą obronę. Tak właśnie minęła im droga i po kilku godzinach wędrówki dotarli do celu swojej podróży - do osady znajdującej się w czeluściach leśnych gęstwin.
Kobieta znajdująca się na wieży strażniczej nie kryła zdziwienia, gdy usłyszała nazwę "Midori". Nie wyglądało to jednak tak, jakby znała dokładnie geografię otaczających ją prowincji, raczej niedawno usłyszała to słowo i była zdziwiona faktem, że kolejne osoby pochodzące stamtąd zawitały do bram jej wioski. Nie było ciężko wydedukować coś takiego i, jak się okazało, miało być to prawdą. Chwilę później spytała o Asame lub Hinatę. Pierwsza z nich nie żyła, ale druga była z nimi, dlatego odezwała się, co zagwarantowało im wejście do środka i bezpieczne przekroczenie bramy.
- Dziękujemy bardzo. - Nara musiał wyrazić swoją wdzięczność za gościnę i chociaż nie znał w pełni ich zamiarów, to podziękował miłym słowem i ukłonił się nisko.
Gdy przekraczali granice nowego terytorium, czarnowłosy spojrzał na swojego kumpla i uśmiechnął się do niego, kiwając krótko głową. Jemu też musiał podziękować. Za zrozumienie poprzedniego gestu. To nie był pierwszy i na pewno nie ostatni raz, kiedy porozumiewali się bez słów, ale takie zjawiska również należało docenić. On je doceniał tak samo, jak doceniał ich relację.
Zanim mogli ruszyć dalej, wesoła gromadka musiała poddać się obrzędowi związanemu z oczyszczeniem. Kapłan ubrany w dość charakterystyczne szaty i dzierżący specjalną laskę miał się za nich pomodlić i odgonić od nich złe duchy. Bohater zrozumiał to tak, jakby mieli się przybliżyć do starca i umyć ręce w znajdującej się parę metrów przed nimi fontannie. Nie zamierzał kłócić się z obyczajami tutejszych mieszkańców, w końcu był u nich gościem, dlatego musiał wykazać się szacunkiem i wyrozumiałością wobec ich tradycji. Zbliżył się do tafli wody i powolnymi ruchami zamoczył w niej dłonie, by po chwili pocierać jedną o drugą, jak uczyli w podstawówce dzisiejszych czasów. Nie modlił się na głos, dopóki nikt nie wydał mu takiego polecenia, na razie koncentrował wszystkie modlitwy w głowie, wymawiając je w zaciszu własnych myśli. Nigdy nie był osobą szczególnie religijną, ale wiedział, do kogo należało się zwrócić i jakich słów należało wtedy użyć, dlatego nie miał żadnych problemów z doborem odpowiednich słów. Dwudziestoparolatek spoglądał co jakiś czas na Reia, stopując go wzrokiem, gdyby chciał coś odpalić. Gdyby chciał, podkreślając. I nawet, gdyby chciał, to Takashi wcale by się temu nie dziwił, gdyż tego typu scenki były po prostu nudne i chociaż były konieczne, to fajnie byłoby się z nimi uwinąć jak najszybciej. Miał też nadzieję, że Shinsaku nie palnie nic głupiego, jego brak poszanowania wobec wszystkiego mógł wywołać niepotrzebny konflikt, którego za wszelką cenę powinni uniknąć.
Hosta ogoniastej bestii nurtowała jeszcze jedna kwestia - skoro strażniczka z łukiem wiedziała o Midori, a potem spytała o członkinie grupy wypadowej, to raczej na pewno byli tu pozostali z grupy pościgowej. Chłopak nie mógł się doczekać, aż ich spotka. Czy będzie wśród nich ktoś znajomy? Czy mają powody do obaw? Raczej nie, ale ekscytacja była mimo to bardzo duża. Na razie jednak trzeba było czekać na koniec oczyszczenia i na zabranie głosu przed tutejszych. To ich tereny, oni dyktowali warunki i tak długo, jak nie zamierzali ich skrzywdzić, zarówno Rei, Takashi, jak i pozostali powinni się ich słuchać. Mimo wszystko ciekawość robiła swoje. A co, jeśli wśród tych drugich jest na przykład Minamoto? Prawdopodobieństwo było bardzo małe i pewnie jego imię już by wybrzmiało. Ale co, jeśli? Dzieciak nie był gotowy na spotkanie ze swoim mentorem i nawet nie wiedziałby, jak się zachować, co powiedzieć, jak zareagować. Prawdopodobieństwo było bardzo małe, ale należało wziąć pod uwagę wszystkie ewentualności. A akurat na tę ewentualność on nie był gotowy. Nie chciał go widzieć, nie chciał się z nim teraz spotykać, nie chciał teraz nawet myśleć o tych problemach. I chociaż cały czas z tyłu jego głowy echem odbijało się hasło "pościg", to on miał już tego po dziurki w nosie. Chciał po prostu zacząć normalnie żyć i chociaż na chwilę zapomnieć o tym, że rada chciałaby go prowadzić na smyczy. Chciał podróżować u boku Majiego, wykonywać z nim wspólnie misje, trenować, walczyć, śmiać się i zajadać pysznościami. Chociaż nikt nie powiedział, że będzie łatwo, to on chciał chociaż przez jeden dzień poczuć się tak, jakby naprawdę tak było. Jakby było łatwo. Beztrosko. Śmiesznie, fajnie i z najlepszą osobą na świecie, z Reiem. Bez żadnej głupier rady, bez pościgów, bez problemów. Chociaż dzień.

Pochówek Asame może i nie trwał długo, ale był procesem, którego potrzebowała najwidoczniej nie tylko Hinata. Umożliwił grupce podróżników zatrzymanie się, co dało im możliwość odpoczynku, posilenia się, zregenerowania energii i kontemplacji. Najbardziej rozmowny podczas tego wszystkiego był Rei. Dzieciak przejął się stanem długowłosej oraz jej - martwej już - przyjaciółki. Cała ta sytuacja wywołała w nim współczucie, które spowodowało, że choć w lekkim stopniu chciał zaleczyć powstałe na jej skutek rany. Choć niewiele mógł zrobić, przyłożył się do zadania - stworzył szybką, prowizoryczną mogiłę i zasypywał dziewczynę nie tylko wieloma pytaniami, ale również sformułowaniami i wątkami, które mogły ją na kilka chwil zająć. Tak też minęły im ich następne minuty podróży, które przeobraziły się nawet w godziny. I nawet uszczypliwa uwaga różowowłosego o byciu cymbałem nie wywarła na Takashim dużego wrażenia. Uśmiechnął się, ale nie był to najszczerszy uśmiech, którego mógł użyć w odpowiedzi na zgryźliwość. Był to uśmiech wymuszony, nieco krzywy i ukazujący coś w rodzaju przygnębienia.
Przygnębienia? Chyba tak. Po paru chwilach odpoczynku i złapania oddechu kontynuowali przeprawę przez leśne gęstwiny. Nara nie udzielał się za bardzo, wsłuchując się w słowa swojego towarzysza i reszty gromady. Jego szczególną uwagę zwróciły wypowiedzi Hinaty, która - choć nie znała wszystkich szczegółów sprawy - miała częściowo rację. Jinchuriki nie był w pełni doinformowany w kwestii mocy swojego kompana, dlatego prędzej czy później będzie go musiał o nią dopytać, wiedział natomiast wiele o swojej własnej przypadłości. O swojej potędze. O drzemiącej w nim Ogoniastej Bestii. Wiedział, że pomimo tego, iż aktualnie nie miał nad nią pełnej kontroli, to kiedyś mógł ją osiągnąć i jest to kwestia zarówno upływu czasu, jak i treningów. Chociaż on sam nie chciał mówić o tym jak o kontroli, wolał raczej sformułowanie "współpraca". Jego aktualny poziom współpracy z Saikenem był całkiem dobry, ale chłopak czuł, że może być on jeszcze większy i jeszcze lepszy. Sześcioogoniasty chętnie dzielił się z hostem swoją chakrą i wspierał go w kryzysowych sytuacjach, ale to Nara musiał wykazywać się inicjatywą, by tę chakrę pobrać i czuł, że ma narzucone pewne ograniczenia. Że ta moc ma swoje limity i w bieżących okolicznościach nie jest w stanie ich naruszyć. Nie oznaczało to mimo wszystko, że kiedyś nie będzie mógł tego zrobić. I też nie negowało to tego, że na dzień dzisiejszy naprawdę był chodzącą notką wybuchową, która w każdej chwili mogła eksplodować, raniąc niewinnych. W każdym razie nie tylko ta kwestia spowodowała u Takashiego pogorszenie nastroju.
Główną przyczyną jego złego samopoczucia był... ogólny klimat. Pogrzeb, mgła wywołująca niepokojące wizje, duchy przeszłości i świadomość ucieczki, a do tego wszystkiego ten przeklęty las - to główne składniki, które odbijały się echem w umyśle bohatera, mieszając mu w głowie i zasypując go lawiną negatywnych emocji. Chyba najbardziej dokuczliwa była wspomniana świadomość ucieczki. Strata. Obawy o bliskich. Ich stosunek do chłopaka. Widział jeszcze nie tak dawno swoich rodziców, ale czy fantomy powstałe w wyniku działania mgły można choć w drobnym stopniu przyrównać do jego prawdziwych rodziców? Jaki oni mają stosunek do swojego syna? Na pewno wiedzą o jego stanie i o tym, że opuścił osadę. A co z Minamoto? Nara zostawił go jeszcze przed udziałem w wojnie o Kōtei, kiedy to Mur upadł. Chociaż znali się tak dobrze i spędzili ze sobą tak dużo czasu, to mimo wszystko poglądy mężczyzny często zgodne były z poglądami Rady Siedmiu. Nie ma się co dziwić - wykonywał przecież rozkazy. Cały czas był wysłannikiem klanu, przebywając z chłopakiem, nad którego bezpieczeństwem cały czas miał czuwać. Choć bardziej wyglądało to jak trzymanie podopiecznego na smyczy, jakby się nad tym bardziej zastanowić. Choć pewnie ani on, ani host Rokubiego nigdy tak tego nie postrzegali.
- Ciekawe, co słychać u staruszka. - pomyślał, mając jego sylwetkę przed oczami wyobraźni.
Nie ma co ukrywać, tęsknił za nim tak samo jak za swoją rodziną. Tak samo, jak za swoim ukochanym lasem w Midori, jak za swoją ojczystą wioską, Yokukage. Był mocno przywiązany do rodzinnych stron i głęboko w sercu miał nadzieję, że życie jego i Reia kiedyś się ustatkuje, że na pewnym etapie będą mogli wrócić do domu bez jakichkolwiek obaw. Że będą mogli osiąść. Odetchnąć. I powspominać, jak kiedyś było ciężko. Że będą mogli się z tego śmiać przy dobrej wyżerce.
Ze swojego rodzaju odpłynięcia wyrwał go nieznajomy głos. Ocknął się i uświadomił sobie, że grupa natrafiła w końcu na osadę, która rzeczywiście zaznaczona była na mapie znajdującej się w rękach Hayato. Kobieta ubrana w skórzany strój dzierżyła w ręku łuk i strzegła bramy, przy której stało pięć obcych osób. Nie wyglądała na przyjaźnie nastawioną. Jako pierwszy odezwał się czarnowłosy, który przewodził wesołą kompanią.
- Przepraszamy za najście. - zaczął od najważniejszego, by załagodzić napięcie. - Pochodzimy z Midori, zgubiliśmy się i potrzebujemy schronienia. Skończyły nam się zapasy, czy jesteście w stanie nam pomóc? Albo chociaż udzielić informacji, gdzie powinniśmy się udać, by bezpiecznie odpocząć?
Starał się używać grzecznego i spokojnego tonu, by nie wzbudzić niczyich podejrzeń. Nie chciał jatki, a nie wiedział, z kim ma do czynienia. Zerknął na Reia, rzucając mu wzrokowy przekaz, który tamten raczej na pewno bez problemów zrozumie. Zobaczymy, jak dobrze się rozumieją bez słów. Bohater liczył na to, by Shinsuke się nie odezwał, jego pretensjonalność i chamskie podejście mogłyby im nieco przeszkodzić, a jeśli wszystko dobrze pójdzie, zyskają nie tylko zapasy, ale i niezbędne do przetrwania w Tajemniczym Lesie informacje. Swoją drogą - skąd w takim miejscu cywilizacja? Tajemniczy Las nie bez powodu nazywa się tak, a nie inaczej. Przecież to legendarna lokalizacja, wokół której krążą legendy i opowieści przekazywane z pokolenia na pokolenie jako bajki. To tutaj człowiek miał się zapuścić bezpowrotnie, a niewystępujące nigdzie indziej bestie miały panoszyć się o każdej porze dnia i nocy. Dlaczego więc wszystko jest zupełnie na odwrót?

Noc ustępowała powoli miejsca blademu, granatowemu świtowi. Robiło się coraz jaśniej. Las trzymał się jeszcze chłodnej, mlecznobiałej i gęstej mgły, ale jej granice cofały się przed kapliczkami, które bohaterowie regularnie wymijali. Zapach gnijącej trawy i stęchlizny wciąż uderzał w nozdrza, jednak coś w powietrzu mówiło, że najgorsze mieli już za sobą. Pościg amatorów, pochówek, łzy Hinaty - to wszystko zostawiło na bohaterach swoje piętno. Chyba obaj chcieli w końcu osiąść swobodnie i najzwyczajniej w świecie odetchnąć. Mowa o dwójce przyjaciół, rzecz jasna.
Takashi stał przez chwilę bez ruchu, wsłuchując się w szybki oddech Reia i stłumione szlochy Hinaty. Shinsuke i Hayato szukali w mapie sensu i kierunku, a czarnowłosy obserwował ich z cieniem uśmiechu, który miał być bardziej obietnicą niż pocieszeniem. Ten las uczył pokory, ale jego nauczył też innej rzeczy - nie wolno wystawiać niewinnych na ryzyko, którego sam nie zamierzał dźwigać. Nie po tym, co się stało z Asame. Jej przypadek, choć był wyjątkowy, uświadomił chłopakowi, że w tej konkretnej lokalizacji należało stawiać każdy następny krok z ostrożnością. Uważać trzeba było nie tylko na dzikie zwierzęta, bestie, trujące rośliny i na pościg. Tutaj trzeba było uważać też na siebie samego i na własne odbicie w tafli wody.
Jinchuriki podszedł do Hinaty, położył dłoń na jej ramieniu, nie używał słów, tylko dotyku, prostego znaku, że nie jest sama. Ona podniosła wzrok i w nim była wdzięczność tak cicha, że wolał nie zakłócać jej chwil. Zwrócił się do Hayate, bo sytuacja wymagała decyzji i spokoju. Chwilę przedtem spojrzał też pytająco na Reia i gdy wymienili spojrzenia, kiwnął głową.
- Dobrze. - tutaj zrobił krótką pauzę. - Doprowadzimy was do tej osady lub do normalnego traktu. Zaprowadzimy was w bezpieczne miejsce i pomożemy przetrwać w trudnych warunkach. My spędziliśmy tu już parę dni i bez problemu sobie radziliśmy.
- Ale potem się rozchodzimy zgodnie z ustaleniami. - nie mógł narażać ani siebie, ani Majiego na niebezpieczeństwo, a ryzyko było duże.
Po tym odsunął się na parę kroków, by zbliżyć się do swojego kompana. Choć często potrafili porozumieć się bez słów, akurat w tej sytuacji chciał wyjaśnić wszystko na uboczu.
- Przepraszam, Rei. - głos mu zadrżał, bo niełatwo było przyznać, co siedziało mu w środku. - Nie chcę mieć ich na sumieniu. Na pewno nie Hinaty. Pomożemy im dojść do bezpiecznego miejsca, ale później pójdziemy dalej sami, tak jak planowaliśmy. Nie mogę ryzykować ich życia, ale też naszych własnych planów.
Rei doskonale wiedział, co to znaczy nosić swoje brzemię, wiedział też, że czasem trzeba podejmować decyzje, które bolą obie strony. Nara miał szczęście, że on był przy nim, że miał takiego kompana.
Plan był więc prosty i pragmatyczny - podzielić zadania, nie dać się złapać przez mgłę i szukać kapliczek jako punktów orientacyjnych. Czarnowłosy poprosił Hayato, by trzymał mapę i prowadził, a Shinsuke miał pilnować tyłów - głośno i bez zbędnych słów. Rei jak zwykle trzymał się cienia Takashiego, a ten odwzajemniał taką samą postawą, zabezpieczali się wzajemnie, jeden gotów do użycia wody i cienia, drugi gotowy do użycia pyłu, jeśli pojawi się jakiekolwiek zagrożenie. Jeśli zaś będzie trzeba, dwudziestoparolatek będzie pierwszym, który wyjdzie naprzeciw niebezpieczeństwu. Ruchy zaplanowane, ruszyli dalej - wolniej niż wcześniej, bo teraz każdy krok był ważny. Zadbali o Hinatę, dali jej trochę trochę suchego prowiantu, który zakupili jeszcze w Kaigan, napoili czystą wodą z manierki, zadbali o jej komfort. Resztkami podzielili się z pozostałymi, przez co oni sami zostali bez żadnych zapasów i na pewno będą musieli zrobić nowe.
Bohater cały czas miał w sercu nieodzowne uczucie, które trzymało się go kurczowo - gniew wobec Rady, strach przed tym, co zrobią, gdy ich odnajdą, i odpowiedzialność, którą nosił jak kamień w kieszeni. Ale teraz nie mógł się tym zajmować. Teraz mieli ludzi, którym mogli pomóc - a to znaczyło, że robią właściwą rzecz. Niechętnie, ale musieli to zrobić, bo właśnie takimi osobami byli.
Ruszyli w kierunku wskazanym przez mięśniaka, zgodnie ze wskazaniem mapy. Słońce dopiero miało się podnieść nad koronami drzew, ale każdy krok w kierunku śladu był krokiem bliżej bezpieczeństwa. Przy niewielkiej polance wokół bujnych drzew, gdzie zatrzymali się na krótką odprawę, Nara po cichu odwrócił się do Reia i zagadał do niego jeszcze raz.
- Dziękuję, że jesteś przy mnie. - powiedział. - I przepraszam raz jeszcze. Jak tylko wyprowadzimy ich w bezpieczne miejsce, idziemy dalej. Obiecuję.
On pewnie miał się uśmiechnąć tym swoim rozbrajającym sposobem, ale to w zupełności mu wystarczyło. Wtedy poszli dalej - razem, na kilka godzin przynajmniej wspólną drogą ku miejscu, które mogli nazwać bezpieczniejszym.

Podejście mięśniaka, choć rzeczywiście nieludzkie, wzbudziło w Reiu sporą dawkę negatywnych emocji. Złość wręcz emanowała z niego dużymi pokładami, kiedy usłyszał słowa Hayato z prośbą, a raczej poleceniem, by Hinata sprawdziła ciało martwej koleżanki. Jakby się nad tym zastanowić, to nie było w tych słowach aż tyle zła, dlaczego więc różowowłosy zareagował w ten sposób? Czy ten las rzeczywiście wyciskał z niego jak najwięcej i mieszał mu w głowie? Czy zatracił się we własnych myślach po wizjach, które wywoływała mgła i po spotkaniu z rodzicami? Tego Takashi nie był pewny, ale patrzył na swojego towarzysza z delikatnie przymkniętymi oczami, jakby próbował na siłę się w nim czegoś doszukać. Jakby momentami nie dowierzał, z czym ma do czynienia. Krył się ze swoim nastrojem, by przypadkiem nie wzbudzić w nikim żadnych podejrzeń i nie urazić niepotrzebnie kolegi. Zmienił minę, gdy tamten skończył krótką rozmowę z jedyną rozsądną osobą z grupy pościgowej i zwrócił się do niego.
- Oczywiście, że nie. Nie pozwoliłbym, byś tak skończył. - odpowiedział mu. - Zresztą doskonale wiesz, że nigdy bym cię tak nie potraktował. - przemówił do niego, po czym zrobił kilka kroków do przodu, by dotrzeć do Hinaty.
Bohater położył jej dłoń na ramieniu, by wyrazić współczucie, po czym zaczął słuchać tego, co mówi o stanie ofiary i prawdopodobnym powodzie jej zgonu. Widać było, że zna się na rzeczy. Prawdopodobnie była medycznym ninją, na bagnach chyba uleczyła dłonie dryblasa, dlatego została przydzielona do pościgu, była idealnym dodatkiem dla towarzystwa. Teraz, gdy mieli okazję, mogli wykorzystać nie tylko jej umiejętności, ale również wiedzę. Jak się okazało, Asame udusiła się. Sama. Nikt się do tego nie przyczynił, na jej ciele nie było oznak walki, jej szyja była nienaruszona. Choć było to niepokojące, Nara miał swoją teorię, ale nie zamierzał jej mówić na głos, by nie sprawić przykrości klęczącej obok niewiaście. Parę metrów dalej słyszał rozmowę Reia i Hayato z pojedynczym wtrąceniem Shinsuke. Maji ostrzegł ich, że za ich zachowanie i podejście do zmarłej nie wróży im zbyt dobrze, że jedyną osobą, której gwarantuje bezpieczeństwo, była Hinata. Hayato z kolei ostrzegał przed innymi grupami pościgowymi, czyli coś grubszego rzeczywiście wisiało w powietrzu. Teraz jednak nie było czasu na to, żeby się tym przejmować, wojownicy mieli na głowie inne zmartwienia. Spojrzał na chwilę w bok i zauważył Majiego, który przygotowywał dla zmarłej mogiłę, znajdował się już obok nich. Całą trójką stali nieopodal kapliczki, która dawała schronienie przed mgłą. Czarnowłosy skrzywił się na chwilę, po czym pokiwał głową - kuźwa, przecież miał zostać przy tamtej dwójce i przejrzeć mapkę, którą odpieczętowali. To chyba pierwszy raz, kiedy towarzysze nie zrozumieli się bez użycia słów, no ale trudno. Mięśniak coś tam opowiedział i wyjaśnił, co znajduje się na pergaminie. Szlak, wioska, bagno za nimi. Okej.
- Skąd w ogóle macie taką mapę? - spytał zdziwiony, stając na prostych nogach. - Przecież Tajemniczy Las to miejsce na tyle... tajemnicze, że ciężko o jakiekolwiek informacje o nim. - poczekał na odpowiedź, po czym dopowiedział coś, zerkając na swojego oddanego druha. - Jak dla mnie, powinniśmy zignorować osadę, zostawić bagno za plecami i ruszyć przed siebie. Jeśli potencjalnie jakiś szlak znajduje się niedaleko, powinniśmy się do niego udać i wtedy grzecznie pożegnać. Nie traćmy czasu na jakieś osady. Dlaczego w ogóle mielibyśmy tam iść? Żeby ratować waszych? To strata czasu i narażenie nas wszystkich na niebezpieczeństwo. - zrobił krótką przerwę. - Zresztą, co ja gadam. To narażanie was na niebezpieczeństwo. Nasza dwójka sobie poradzi. Wy powinniście jak najszybciej opuścić ten las.

Czarnowłosy uśmiechnął się pod nosem, słysząc słowa swojego towarzysza. Pokiwał głową, gdy jego kąciki ust unosiły się wyżej i wyżej, aż w końcu nie wytrzymał i prychnął na chwilę śmiechem, wymieniając ciepłe spojrzenie z Reiem. Może rzeczywiście Nara gadał od rzeczy. Może spacerowanie zgliszczami Tajemniczego Lasu odbijało się piętnem na jego psychice, a może zwyczajnie jego podejście w niektórych kwestiach znacząco się zmieniło. Wcześniej liczył się z decyzjami i poglądami rządzących, ale gdy sam padł - można powiedzieć - ofiarą dekretów Rady Siedmiu, zaczął myśleć inaczej. Przede wszystkim nie uważał już własnego klanu za jedyną rodzinę. Oczywiście, nadal czuł do niego sentyment i trzymał go gdzieś tam w sercu, bo w końcu z niego pochodził, ale teraz to ten różowowłosy dzieciak z Kinkotsu liczył się dla niego najbardziej. W tak krótkim czasie stał się dla niego najprawdziwszą rodziną, kimś, kto nie ocenia, nie osądza, nie steruje nim niczym marionetką. Wręcz przeciwnie. Rei był przy nim na każdym kroku i szanował go bez względu na to, jakie kroki chciał podjąć. Bez względu na to, którą drogą chciał podążyć. Byli zgodni w tym, co robili i czuli się dobrze w swoim towarzystwie, co zaowocowało utworzeniem więzi znacznie głębszej niż ta, którą czuł do swoich krewnych. Ba! Po tym wszystkim nie czuł do nich pozytywnych emocji i choć nie odczuwał strachu, uciekał od nich. Nie chciał pozwolić, by ktoś kierował jego własnym życiem, nie zamierzał dać się uwiązać na smyczy, dlatego właśnie uciekał. W głowie przewidywał, że jeśli doszłoby do jakiejkolwiek interakcji z ważniejszymi osobami z rodu Nara, mogłyby się one skończyć niekorzystnie, dlatego właśnie takich spotkań chciał unikać. Taki był jego aktualny stosunek do "swoich".
- Co, jak co, ale serio zbyt długo przebywamy w tym miejscu. - rzucił w stronę rozmówcy.
Choć doskonale zdawał sobie sprawę z tego, o czym mówił, to mimo wszystko wcale nie zamierzał jeszcze opuszczać lokacji, w której aktualnie przebywali. Było jeszcze za wcześnie. Może i napotykali się na niebezpieczne bestie, walczyli z drzewami, z mgłą, deptali w głębokim błocie i mieli tego wszystkiego już po dziurki w nosie, ale nie mogli odpuścić. Nie mogli ot tak odpuścić.
- Taa, wspominałeś jakieś dziesięć razy. - odpowiedział na treść o nienawiści wobec tego konkretnego lasu. - Ja też go nienawidzę.
Przechodząc do akcji z Asame - wystrzelony błyskawicznie cień powstrzymał Hinatę przed zrobieniem bezmyślnej głupoty. Wszyscy poza nią słusznie zauważyli, że mogli mieć do czynienia z pułapką, dlatego tego typu sprawy należało badać z dystansem i spokojem. Oczywiście sparaliżowana za pomocą Kagemane no Jutsu niewiasta była temu przeciwna, na szczęście jej towarzysz z ogromną dozą pewności zakomunikował jej jasno, by się uspokoiła. W tym samym momencie piasek Majiego pochwycił leżącą na ziemi kobietę i odwrócił ją w ich stronę. Już nie żyła. Łzy spłynęły po policzkach Hinaty, która jak na pstryknięcie przełącznika uspokoiła się i to właśnie wtedy cień Takashiego rozpostarł się na podłożu, znikając.
- Przykro mi. - bohater wyrzucił z siebie słowa współczucia.
Znajomy głos pyskacza Shinsaku wypełnił echem pobliską okolicę niedługo po tym zajściu. Chłopak ocknął się z drzemki i zaczął od razu wydzierać, ale Hayato w mgnieniu oka go uciszył. Mięśniak robi się coraz bardziej sympatyczny i chyba jednak będzie go można polubić hehe. W każdym razie host ogoniastej bestii wzruszył tylko ramionami, gdy tamten spojrzał się na niego pytająco po tym, gdy rozdzielił swojej drużynie zadania. Bohater spojrzał na swojego kompana i kiwnął mu głową w stronę tych, którzy mieli zająć się odpieczętowaniem i przejrzeniem jakiejś mapy, natomiast on sam ruszył do pogrążonej w żałobie Hinaty. Nie chciał jej pocieszać, chciał przyjrzeć się leżącemu na ziemi ciału należącego do jej martwej koleżanki. Puste spojrzenie, spuchnięty język, blada cera - Nara nie za bardzo znał się na medycynie i ciężko mu było podać przyczynę zgonu, ale z amatorskiego podręcznika o podstawach sztuk lekarskich wyglądało to na uduszenie. Na nienaturalne uduszenie w dziwnych okolicznościach. Chłopak przyglądał się ofierze, po czym zwrócił też uwagę na to, że w okolicy znów zaczęła pojawiać się gęsta mgła. Co dziwne - mgła gromadziła się wszędzie, tylko nie przy kapliczkach, jakby te ją odbijały. Jakby tworzyły przed nią niewidzialną barierę. Warto będzie spróbować podejść bliżej jakiejś kapliczki, gdy mgły nagromadzi się więcej.

Opuszczenie bagien było chyba najlepszym, co gromadka mogła zrobić. Wszechobecna wilgoć i smród przetaczający się między martwymi drzewami powoli zaczynały im przeszkadzać. Chociaż z racji ich profesji tego typu warunki nie powinny im w sumie dokuczać, a ich próg wytrzymałości pod tym względem był wysoki, to jednak najzwyczajniej w świecie mieli już dość mokradeł. Mieli dość wspomnianej wilgoci, wspomnianego smrodu, chłodu, błota i aury strachu, która otulała ich w każdym momencie. Dodatkowo jeszcze ta mgła... Czepiała się ich, niczym rzep do psiego ogona i za nic nie zamierzała odpuścić. Była wszędzie, czaiła się w każdym zakamarku i za każdym krzakiem, wyskakując na nich z zaskoczenia i próbując omamić. Na szczęście mieli siebie nawzajem i w krytycznych sytuacjach pomagali sobie, choć niekiedy starcia z iluzjami wcale nie były łatwe. Całe szczęście wzajemne wsparcie umożliwiło im pokonanie zagrożenia i opuszczenie lokalizacji, która nie przypadła im do gustu. Ani trochę.
Kiedy Takashi uwolnił Reia spod działania mrocznych wizji, z ust różowowłosego wyszło kilka słów, które dały do myślenia Narze. Choć nie wiedział, czy jego kumpel nadal nie jest pod wpływem Genjutsu, czy też mówi szczerze, to jednak wziął sobie do serca tę konkretną wypowiedź. "Powinniśmy opuścić ten las." Nie za szybko? Czy nie przyszli tutaj właśnie po to, żeby uciec przed ewentualnymi pościgami? Przed konsekwencjami własnych wyborów? Przed Radą Siedmiu z Yokukage, która chciała trzymać jinchurikiego pod kloszem i założyć mu kaganiec? On nie chciał takiego życia i myślał, że Maji też nie chciał go zarówno dla siebie, jak i dla swojego przyjaciela, więc skąd te słowa? Skąd ta decyzja? Przebywanie w Tajemniczym Lesie rzeczywiście nie było najprzyjemniejszym doznaniem, które wspólnie dzielili, a dotykające ich iluzje mogły namieszać w głowie i wywołać smutek, ale czy od razu był to powód do tego, by uciekać? Chociaż w sumie - oni i tak uciekali. Początkowo przed nieznanym, przed domysłami, dopiero od kilku godzin sens ich ucieczki urzeczywistnił się, kiedy usłyszeli o decyzji rządzących z Midori. Tutaj na pewno nie byli tak uchwytni, jak w pozostałych prowincjach, więc może powinni zostać tu jednak nieco dłużej? Może powinni oddać się treningowi i rozwijaniu własnych zdolności? Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi.
- Prędzej czy później to zrobimy, ale uważam, że powinniśmy jeszcze trochę tutaj zostać. Wiem, że nie jest łatwo, ale ciężej będzie im nas znaleźć. - odpowiedział mu.
Dalsza przeprawa była już łatwiejsza. Wkroczyli na zwykłe ścieżki, zostawiając bagno daleko za sobą. Zrobiło się też nieco łatwiej, co znacząco ułatwiło stawianie następnych kroków. Właśnie wtedy Rei ostrzegł podążającą za nimi trójkę amatorów, że tak naprawdę skazani są sami na siebie. Miał rację. Mogli im pomóc, choć wcale nie musieli. W sytuacji zagrożenia na pewno ich wesprą. To, co później Maji dopowiedział już tylko do czarnowłosego, miało wiele sensu. Bohater doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że gdzieś tam mogła czaić się na nich jakaś zasadzka, ale czy było to coś, z czym ta dwójka miałaby sobie nie poradzić? Serio?
- Nawet, jeśli rzeczywiście coś na nas przygotowali... Naprawdę się boisz? - na jego twarzy pojawił się niewielki uśmiech, zadziorny, rzucający wyzwanie. Rozmowa trwała w ruchu, cały czas poruszali się, przeskakując po drzewach lub po podłożu. - Nie sądzę, że nawet kilka takich grup dałoby nam radę. Widziałeś ich poziom. To amatorzy. Raczej nie mamy się czego obawiać. - wtedy Rei wtrącił coś o tym, że jeśli tamtym stanie się krzywda, wina za to może zostać zrzucona na hosta Ogoniastej Bestii. - Dlatego właśnie musimy mieć ich na oku i pilnować, żeby nic im się nie stało. A nawet, jeśli do czegoś dojdzie, to trudno, nie odpowiadamy za ich życia. Nie będzie to pierwszy raz i na pewno nie ostatni, kiedy ktoś będzie się starał zrzucić na mnie winę za coś, czego nie zrobiłem. Coś zresztą o tym wiesz.
Ich dalsza rozmowa dotyczyła już nieco górnolotnych tematów. Więzi, wyniosłych symboli, tego, że we dwójkę na pewno nie poradzą sobie z całym światem. Jasne, sami nie dadzą rady, ale z pewnością spotkają na swojej drodze kogoś, kto będzie podzielał ich ideały i uwierzy w prawdziwość ich historii. Gdzieś muszą być ludzie, którzy będą chcieli kroczyć taką samą ścieżką.
A propos ścieżki - choć podróż w stronę głównego szlaku była teraz znacznie łatwiejsza, to jednak shinobi cały czas natrafiali na swojej drodze na znajome przeszkody, na cholerne iluzje. Najdziwniejsze było w tym wszystkim to, że za każdym razem obrywała inna osoba, ale ani razu nie trafiało na jinchurikiego. Czy chłopak uodpornił się na działanie mgły, czy może ktoś wyczuł drzemiącą w nim istotę i z tego powodu przestał nawiedzać jego myśli? Ciężko stwierdzić, ale za każdym razem, gdy ktoś został zaatakowany fikcyjnymi wizjami, musieli się zatrzymywać i pomagać tej osobie, co nieco opóźniało wędrówkę, ale też przyspieszało nadejście poranka. Świt się zbliżał, a wschodzące słońce odkrywało przed nimi coraz to dalsze skrawki otoczenia, między innymi kapliczki, na które natrafiali co jakiś czas. To coś nowego, z czym nie mieli do czynienia wcześniej. Ukazywały one jakąś postać, prawdopodobnie bóstwo, ale Nara w żadnym wypadku nie mógł skojarzyć tego wizerunku z niczym, co było mu znane. Chyba. Zatrzymali się przy jednej z takich, żeby dokładniej ją obejrzeć, ale nie znaleźli niczego, co zwróciłoby ich uwagę. Dopiero później, gdy kontynuowali wycieczkę, dostrzegli kobiecą sylwetkę, która - zdawać by się mogło - modliła się do jednej z kapliczek. Leżała z dłońmi wyciągniętymi przed siebie, a nieopodal znajdowała się taka właśnie kapliczka. Cała scena była dość dziwna, a kobietą, jak się okazała, była Asame, którą Hinata poznała od razu. Dziewczyna zaczęła biec w stronę koleżanki, chcąc jej pomóc, ale tamta nawet nie zareagowała na wykrzyczane imię, co Takashiemu wydało się nieco podejrzane. Zresztą, całe to spotkanie było nienaturalne. Chłopak prędko złożył pojedynczą pieczęć ręczną, a jego cień wystrzelił z ogromną prędkością do przodu z zamiarem splątania się z cieniem Hinaty. Chciał ją zatrzymać i sparaliżować, tak na wszelki wypadek.
- Hinata-san, zaczekaj. - powiedział, zbliżając się nieco w jej stronę, ale cały czas trzymając dystans od Asame. - Chyba coś jest nie tak, nie sądzisz? - spojrzał na Reia i kiwnął głową w bok, jakby chcąc mu wskazać tamten kierunek. Tyle wystarczyło, by przekazać towarzyszowi prostą prośbę, w końcu to on władał pyłem, którym z odległości mógł chwycić tamtą niewiastę i chociażby obrócić ją w ich stronę. Cokolwiek, żeby ją sprawdzić, ale z bezpiecznej odległości. Przezorny zawsze ubezpieczony.

Wyjaśniła się jeszcze jedna kwestia, która mimowolnie wypłynęła z ust Hinaty podczas jej opowieści dotyczących fantastycznej grupy wypadowej. Jak się okazało, ich wesoła gromadka liczyła sześć osób, czyli poza tymi trzema amatorami tutaj były jeszcze trzy inne osoby, które zabłądziły gdzieś w leśnych gęstwinach. Okoliczności powodowały, że ani Takashi, ani Rei nie zamierzali narażać własnego bezpieczeństwa, by ich szukać i ratować. Już i tak mieli przed sobą zbłądzone owieczki, którymi zdecydowali się zająć i nie brali nawet pod uwagę nadużywania własnej dobroci tylko po to, by ratować czyjąś skórę. Prawda była taka, że przy szli tu sami - z własnej inicjatywy, na własne życzenie i to w dodatku po to, żeby pojmać jinchurikiego. A ponieważ ten nie miał zamiaru dać się złapać, ale jakąś tam empatię w sobie posiadał, wybór był oczywisty - tych przed sobą uratuje, ale reszta niech sobie radzi sama. Różowowłosy miał takie samo zdanie, a ponieważ byli zgodni, mogli wyruszyć dalej.
Mglista przeszkoda dopadła tym razem tylko shinobiego z pustyni. Widać było, że że ktoś ewidentnie bawi się jego emocjami, a Nara nie zamierzał zbyt szybko uwalniać go od wpływu iluzji. Wiedział, że jeżeli ma do czynienia z kimś bliskim, to na pewno chce to doprowadzić do samego końca, nawet, jeśli to tylko wyimaginowana rozmowa wywołana jakąś śmierdzącą sztuczką. I kiedy minęło kilka minut, przerwał przepływ chakry w organizmie przyjaciela, wykonując na nim "Kai". Ręka spoczywająca na jego ramieniu przesyłała nie tylko chakrę, ale również ciepło, które młody od razu mógł poczuć.
- Wszystko git? - powtórzył pytanie. Być może na początku towarzysz go nie usłyszał. Być może potrzebował chwili dla siebie.
Hinata oraz Hayato też musieli paść ofiarami iluzji. Wpatrywali się ślepo w jeden punkt, nie reagowali na otoczenie, zdawać by się mogło, że byli nieobecni. Ciężko stwierdzić, co pozwoliło im się uwolnić, ale może gdzieś w ich świadomości zakorzeniło się ostrzeżenie dwójki przyjaciół przed iluzjami. W końcu wszyscy z tu obecnych byli świadomi tego, jak działa wszechobecna mgła. Chociaż nie znali w pełni mechanizmu jej działania i nie wiedzieli, skąd się bierze, to wiedzieli, że "Kai" jest kluczem do wyzwolenia się spod jej wpływu. Oni właśnie to zrobili, uwolnili się samodzielnie, dzięki czemu w piątkę - wliczając w to nieprzytomnego Shinsuke, którego niósł dryblas - mogli w końcu wydostać się z bagien.
- Popieram. Zmywamy się. - przytaknął, słysząc słowa osiłka.
On też nie zamierzał spędzać więcej czasu na mokradłach. Był zmęczony wilgocią, klimatem, a przede wszystkim tą cholerną mgłą, która płatała im chyba najgorsze z możliwych figli. Upewnił się, że wszyscy są w pełni przytomni, po czym zaczął wybiegać z podmokłych terenów, obserwując, czy wszyscy idą jego śladami.
- Starajmy się nie trzymać zbyt blisko siebie na wypadek, gdyby ktoś znów czymś oberwał. No i pozostańmy wzajemnie w polu widzenia, oglądajmy się za sobą. Żeby nikt się nie zgubił. - mówił głośno, przeskakując między następnymi gałęziami i zaroślami.
Nie miał zamiaru pozwolić sobie na kolejną niekomfortową sytuację, ale też nie zamierzał nikogo niańczyć. No chyba, że Reia. Tamci nie interesowali go tak bardzo, choć chciał im pomóc. Dla niego mimo wszystko najbardziej liczyło się bezpieczeństwo własne i bezpieczeństwo jego przyjaciela, pozostali byli tylko dodatkiem w tym wszystkim. Zgodnie z wcześniej ustalonym planem chciał wyprowadzić wszystkich poza teren bagien i rozdzielić się, żeby tamci mogli swobodnie wyjść z Tajemniczego Lasu. Takaś i jego kumpel nadal by w nim zostali, nie chcieli nawet zbliżać się do głównego traktu. Cały czas zależało im na izolacji od pozostałych.

Z wyjaśnień Hinaty wynikało, że ich wyprawa do Tajemniczego Lasu wcale nie była pomysłem całej drużyny. To Shinsaku i Tsuyoshi, kimkolwiek by nie był, odpowiedzialni byli za całą tę sytuację. Prowadzenie niedoświadczonej grupy w tak niebezpieczne miejsce nazwać można skrajnie nieodpowiedzialnym podejściem, głupotą. To nic więcej, jak narażenie ludzkiego życia dla własnych, dziecinnych wręcz idei, które są wręcz bezsensowne. I choć Takashi uważał, że to za istny akt debilizmu, to jednak gdzieś z tyłu głowy rozumiał intencje tamtej dwójki, a w szczególności nieprzytomnego teraz Shinsaku. Nie, nie rozumiał ich, ale przynajmniej potrafił je nazwać. Znał bowiem pojęcia takie jak zazdrość, chciwość, pycha i choć sam ich nie wyznawał, to wiedział, że istnieją. Istnieją i na dodatek potrafią mieszać w głowach, zmuszając niewinnych do okropnych czynów. Takich, jak ten tutaj. Cała grupa mogła być nieświadoma zagrożeń czyhających na ich drodze, a nawet zagrożenia ze strony osób, które poszukiwali. Całe szczęście dwaj zaprzyjaźnieni shinobi okazali się być na tyle wyrozumiali, by darować im występek.
- Ten cały Tsuyoshi... Gdzie teraz jest? Rozdzieliliście się? - zadał pytanie, poprzedzając następne. - Ile w ogóle osób liczyła wasza grupa?
Odpowiedzi mogły być kluczowe dla ich następnych kroków i chociaż Nara wcale nie zamierzał bawić się w bohatera zaginionych owieczek z Yokukage, to jednak mógł uratować kilka istnień małym kosztem, zarówno energetycznym, jak i czasowym. Pewne było teraz to, że zbliżał się wieczór, a oni - w przeciwieństwie do Reia i Takashiego - byli dość zmęczeni. Nie przywykli do przemieszczania się przez tereny Tajemniczego Lasu, poza tym brakowało im doświadczenia i ikry, dwiema cechami, które śmiało można było przypisać dwóm kumplom. Stąd właśnie ich decyzja o tym, by pomóc amatorskiej grupie pościgowej i odstawić ich w bezpieczne miejsce. Może nie poza Tajemniczy Las, bo tego nie zamierzali jeszcze opuszczać, ale przynajmniej na jakiś łagodniejszy szlak poza tymi śmierdzącymi bagnami.
- Ups! - chłopak przybliżył dłoń do ust, widząc pył swobodnie opadający na mięśniaka. - Też mi się to często zdarza, jest taki nieostrożny. Hehe. - głupkowato podrapał się w tył głowy, chcąc załagodzić całą sprawę. Wiadomym było, że ten psikus był celowy od strony Majiego, ale może tamci się nie zorientują i rzeczywiście stwierdzą, że był to przypadek. W każdym razie mieli się już rozchodzić, kiedy Hayato jakby automatycznie przestał mówić, ucinając zdanie w połowie i to jeszcze przekleństwem. Zaczął patrzeć się podejrzanie w jeden punkt w oddali, w którym mgła wyraźnie zgęstniała. Rei, który wcześniej zrobił wyskok, teraz stał w miejscu i poruszał się nienaturalnie, prowadząc ze sobą monolog. Niedaleko jego rozpościerała się forma z mgły, która przypominała ludzką sylwetkę. Wszystko było jasne, mieli dwa nowe przypadki. Bohater instynktownie spojrzał na długowłosą.
- Hinata-san, wszystko ok? - musiał sprawdzić jej przytomność i ocenić, czy ona też padła ofiarą iluzji, czy nie. Jeśli mu odpowie i da znać, że jest w porządku, w jej rękach zostawi dryblasa. - Zajmij się swoim koleżką. Pamiętaj, "Kai" wystarczy, tylko unikaj mgły. - rzucił w jej stronę, po czym zaczął powoli obchodzić białą chmurę, stawiając małe kroki w stronę różowowłosego.
Z początku nie do końca miał świadomość, z kim chłopak może rozmawiać, ale po czasie zorientował się, o kogo mogło chodzić. Słowa, których używał, donośny ton, kwestie samokontroli, wojny, a przede wszystkim zrozumienia - czyli tego, czego zawsze brakowało jego ojcowi. Dla dwudziestoparolatka wydawało się to oczywiste i choć nie potrzebował pewności, to jednak dał przyjacielowi dokończyć dyskusję. Nie dla tego, żeby obserwować, jak cierpi i walczy z Genjutsu. Na tym mu nie zależało. Zrobił to, by jego towarzysz mógł się wygadać i wyjść zwycięsko z walki z duchem przeszłości. Duchem, przed którym sam potrafił się obronić. Pieczęć, wymieszanie chakry, "Kai" było gotowe. Czarnowłosy już miał przyłożyć dłoń do jego ramienia, kiedy Rei sam złożył pieczęć, blokując chwilowo przepływ chakry w organiźmie. Czyli pomoc Takashiego była zbędna.
- Wszystko git? - spytał go z promiennym uśmiechem na twarzy.
Domyślał się, że tak. Domyślał się, że wszystko jest w porządku i mogą ruszyć za Hinatą oraz za Hayato, by pomóc tamtej dwójce. Po drodze musieli zabrać jeszcze ciało Shinsaku, nie mogli go zostawić na pastwę losu w tak niesprzyjających warunkach. Jeśli między tymi martwymi drzewami kryła się rzeczywiście jakaś persona, to drwiła sobie ona z podróżnych w najlepsze i nie zapowiadało się na to, by miała przestać. Może zdołają jej uciec, a może dojdzie do konfrontacji. Jeśli znów wszyscy będą przytomni i w pełni świadomi, będzie trzeba rozpocząć operację "opuszczanie bagna". Bagno śmierdzi. Bagno wciąga. Z bagna trzeba się czym prędzej wydostać.

Narastające z każdą chwilą napięcie sięgnęło zenitu w chwili, w której morderczy szpon Majiego wyrzucił Shinsuke w powietrze. Gdyby nie Takashi, zaliczyłby twarde lądowanie i oberwałby jeszcze wspomnianym szponem. Ciężko stwierdzić, czy Rei mówił prawdę, czy nie, jego przyjaciel jeszcze nie wiedział, czy demoniczna moc nie zmieniała przypadkiem jego intencji wraz ze zmianą wyglądu. Ufał mu z całego serca, ale jeszcze nie miał z nim do czynienia, kiedy tamten korzystał z nowej zdolności. Dlatego właśnie musiał użyć swojej karty atutowej i zareagować, w ostatniej chwili zdążył ochronić pobratymca. Kuzyn chciał coś jeszcze z siebie wyrzucić, ale jego koleżanka pozbawiła go przytomności i przytrzymała go. Mądre posunięcie. Dzięki temu jinchuriki mógł skupić się na przytrzymaniu ręki kumpla, który i tak zaraz ją zabrał, tłumacząc, że przecież nic takiego by nie zrobił. Czy aby na pewno?
Mniejsza o to. Dezaktywował swoją moc, dlatego starszy z ich dwójki zrobił to samo. Brązowa energia emanująca wokół ciała shinobiego zaczęła bulgotać, zmniejszając przy tym swą objętość, aż w końcu wyparowała w powietrzu niczym para wodna. Bohater uśmiechnął się tylko na słowa swojego towarzysza o tym, że wszyscy z Yokukage chcą go zabić. Pokiwał głową, po czym wsłuchał się w wyjaśnienia przepraszającej Hinaty oraz historii Hayato, który zaczął opowiadać o wiosce, która rzekomo miała gdzieś tutaj być. Na chwilę przerzucił wzrok na różowowłosego, który już był gotów do podążenia za nim.
- Dacie sobie radę sami? - wzrok skoncentrował na dziewczynie, bo rzeczywiście z ich trójki to ona wykazywała się największym rozsądkiem. - To prawda, nie ufamy wam za bardzo i podążamy własnymi ścieżkami. Jeśli jakaś wioska rzeczywiście ma tutaj być, to raczej nie liczyłbym na pomoc tamtejszej społeczności, w końcu jesteśmy w Tajemniczym Lesie. Choć, jak mam być szczery, wątpię, by jakakolwiek wioska się tutaj znajdowała. - przerwał na chwilę. - Jak najszybciej opuśćcie te bagna i wracajcie do Midori. Tutaj jest zbyt niebezpiecznie.
Liczył na to, że nie będą potrzebowali niczyjej pomocy i będą mogli sami wrócić do osady. Ani Takashi, ani Rei nie chcieli bawić się w opiekunów, szczególnie na nieznanych terenach. Tym bardziej nie potrzebowali dłużej przebywać w ich towarzystwie, bowiem nie uzyskali od nich żadnych konkretnych informacji ani na temat Rady, ani na temat wysłanych za nimi pościgów. Najzwyczajniej w świecie mogli się rozdzielić i zająć własnymi sprawami.
Gdy tak sobie rozmawiali, mgła wokół nich znów zaczęła gęstnieć, przemieszczać się nienaturalnie i formować w wyraziste kształty przypominające ludzkie sylwetki. Proces dopiero się zaczynał, ale Maji od razu zaczął przemieszczać się jak najbliżej czarnowłosego, ten oczywiście zaczął robić to samo. Nie mogli sobie pozwolić na to, by cokolwiek znów ich rozdzieliło. Młodszy rzucił ostrzeżenie, na które Nara przytaknął, kiwając głową, następnie rzucił kilka słów w stronę domniemanego pościgu złożonego tak naprawdę z trzech amatorów.
- To, co was wcześniej dopadło, to Genjutsu, najprawdopodobniej wywołuje je mgła. Nie wiemy, skąd się bierze i kto lub co jest za to odpowiedzialny, ale trzeba uważać. Gdyby nie my, pewnie byście już nie żyli. Wiemy, bo wcześniej sami przez coś takiego przeszliśmy, ale nam udało się z tego otrząsnąć. "Kai" wystarczy. - te słowa skierował głównie do Hinaty. Nie krzyczał, ale mówił na tyle głośno, by słyszała.
- Dobra, co powiesz na to, byśmy pomogli im wydostać się z bagien i jak już wrócimy na normalny teren, to żebyśmy ich spławili? - tę kwestię skierował już bezpośrednio do kolegi, mówiąc znacznie ciszej. Chciał, by tylko on go usłyszał. Jednocześnie rozglądał się dookoła, gdyż los chyba znów chciał sprawić im jakiegoś figla.

Takashi zignorował zaczepkę Reia z ofertą pomocy. Uśmiechnął się jedynie pod nosem, rzucając mu wyzywające spojrzenie, po czym wrócił wzrokiem na trójkę z Yokukage. Tę samą trójkę, którą chwilę wcześniej uratowali przed tajemniczymi wizjami i tę samą, która zawdzięczała im przez to życie. Najgorzej na całą tę ewentualność reagował Shinsuke. Mówił o sprawach, które nawet go nie dotyczyły i chociaż nie miał pojęcia o tym, co działo się tak naprawdę, to mądrzył się i wypowiadał o jinchurikim tak, jakby miał do tego jakiekolwiek prawo. Stopował go Maji, który jak zwykle stawał w obronie swojego kumpla i nie pozwolił na zniesławianie go, na każdym kroku negował wypowiedzi zawierające krytykę i przedstawiał ich wizję na życie hosta ogoniastej bestii. Kto, jak kto, ale akurat on mógł mówić o jego życiu - znali się już długo, dużo podróżowali i rozmawiali, tego typu tematy mieli dobrze przewałkowane. Chłopak doskonale wiedział, jak ma wyglądać życie jego kolegi, gdyż ten powiedział mu o tym wprost. Powiedział mu o jego wizjach, marzeniach i chociaż nie mieli jeszcze sposobności poruszyć wszystkich tematów, to na pewno poruszyli jeden, ten bardzo istotny - Nara nie zamierzał być bronią klanu, której można użyć niczym legendarnego artefaktu chociażby w sytuacji wojny. Był ninją i zabijanie było dla niego procesem naturalnym, jednakże on nie chciał zabijać z byle jakiego powodu. Nie wystarczyło widzimisię kilku staruchów z rady, czy też, najzwyczajniej w świecie, wojna. Wojny trwały, trwają i będą trwały zawsze. On chciał wykorzystać swoją moc do obrony niewinnych i bliskich, to właśnie na tym zależało mu najbardziej. Działanie na rzecz klanu, w tym konkretnym aspekcie, wiązało się niestety z ubezwłasnowolnieniem Takashiego, a tego nie chciał ani on, ani jego przyjaciel.
Bohater wsłuchiwał się w słowa dalekiego kuzyna i Reia. Ich wzajemne przekrzykiwanie się, choć było bezsensowne, niosło w las dwie prawdy, które rozmijały się ze sobą slalomem. Dwie prawdy, z których każda była wartościowa dla jednej strony, każdy wyznawał swoją. Niestety różnica w argumentach w tego typu debatach mogła świadczyć o tym, kto wygra bitwę słowną, a kto ją przegra. A tutaj ta różnica była namacalna. Członek trzyosobowej drużyny zaczął się wydzierać do takiego stopnia, że jego towarzyszka próbowała go nawet uspokoić. Darł się, wyzywał i zaczął zupełnie ignorować rozmówców, jakby zupełnie zaprzepaścił własne "ja" na poczet głoszonych przez siebie wartości. Albo ktoś namieszał mu porządnie w głowie, albo miał po prostu trudność z kontrolowaniem samego siebie. Takasiowi szczególnie nie spodobał się moment, gdy odtrącił mocno rękę tej, jak jej było, Hinaty.
- Ja też mam już dość tej bezsensownej dyskusji. - poprał słowa towarzysza. - Mówisz o sprawach, o których nie masz zielonego pojęcia. Wracajcie do Yokukage ratować koty z drzew i zbierać zioła, serio.
Słowa, które wypowiedział, chociaż miały załagodzić sytuację, mogły być bodźcem, który wywoła jeszcze więcej stresu i zignorowania. Niestety pomyślał o tym po fakcie, ale wcale tego nie żałował. Ostatecznie i tak Shinsaku powiedział kilka słów za dużo, co zdenerwowało różowowłosego i zmusiło go do aktywacji nowej mocy. W mgnieniu oka znalazł się przy leśnym ludku z zamiarem złapania go za szyję i podduszenia. Jeśli do tego by doszło, na twarzy jinchurikiego pojawiłby się delikatny uśmiech satysfakcji. Tylko na chwilę, oczywiście! Niestety, to, co miało zadziać się dalej, mogło wzbudzić niepotrzebną frustrację i śmiało można by to było określić mianem "za dużo", dlatego trzeba było to przystopować. Gdy Rei cisnął wątłym ciałem w powietrze i wystartował do niego z łapami dalej, brązowa chakra w jednej chwili otuliła ciało Nary i śmignęła z miejsca na miejsce. Shinobi znajdował się już przed kuzynem - lewą ręką przytrzymywał go za fraki, by nie uderzył w przeszkodę, natomiast prawą przytrzymywał swojego kompana. Fioletowa chakra zderzyła się z brązową. Dwie zupełnie przeciwstawne moce plotły się ze sobą i iskrzyły, mieszając się w barwy, które nawet ciężko było nazwać. Raz wygrywała fioletowa, przytłaczając drugą, a innym razem brązowa, walka była wyrównana. I choć Takashi dzielnie próbował przepchnąć nową formę kolegi, to wiedział, że w aktualnym stadium nie ma na to szans. Ręka mu drżała, gdyż czuł siłową przewagę i nacisk.
- Rei... - tylko tyle padło z jego ust. Doszło też spojrzenie. Poważne, wymowne spojrzenie, którego nie musiał tłumaczyć. Przerzucił wzrok na lewą stronę, na jednego z trzech. - Myślicie, że dalibyście radę sobie z tym poradzić? Od razu zaznaczam, że to nawet nie jest pełnia naszych możliwości.
Mógł, ale nie chciał aktywować następnego trybu swojej mocy. Chciał doładowania szybkości i je uzyskał, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie dorówna Reiowi w demonicznej formie. Natomiast gdyby skorzystał z następnego poziomu rozwoju, doszłoby do walki tragicznej w skutkach i ciężko przewidzieć, który z ich dwójki by zwyciężył, ale pewnie byłby to starszy z nich. Choć Tajemniczy Las nazywać by się mógł wtedy Zrujnowanym lub Zniszczonym Lasem.

Zgodnie z przypuszczeniami trójka shinobich, których uratowała para przyjaciół, okazali się być członkami grupy poszukiwawczej z Yokukage. Grupy, która została za nimi wysłana w pościg i chociaż nie znali jeszcze wszystkich szczegółów tego przedsięwzięcia, Takashi oraz Rei z pewnością będą chcieli wyciągnąć od nich informacje, które pozwolą im dowiedzieć się nieco więcej zarówno o planach Rady, jak i o potencjalnych możliwościach uchronienia się przed patrolami. Teraz mieli przed sobą trzy osoby, które - gdyby nie jinchuriki i Maji - byłyby prędzej czy później martwe w wyniku poddania się mrocznym wizjom wywołanym tajemniczymi zjawiskami. Tak to już było w Tajemniczym Lesie. I Rei miał rację, próba ataku od razu po rozproszeniu iluzji ze strony nieznajomych była niemiłym aktem wdzięczności i skłoniła czarnowłosego do wykonania ruchu, którego pewnie w innych okolicznościach by nie wykonał, no ale trudno. Mleko się rozlało. Na szczęście była pośród nich łagodna dziewczyna, Hinata, której krzyk przerwał dalsze poczynania czwórki łobuzów i rozrzedził gęstą atmosferę. Miało to miejsce chwilę po tym, jak różowowłosy uchronił się przed cienistą techniką uwolnionego z Genjutsu Nary, po czym przygotował swój pył do działania, a także po tym, gdy Takashi próbował jednym ruchem pozbawić przytomności mięśniaka, ale zamiast tego sam zarobił cios, który posłał go parę metrów w bok. Gdy wylądował na tafli wody czarnego jeziora, musiał uspokoić oddech. Instynktownie trzymał się za obolałą klatkę piersiową. Gdyby nie szybki blok, z pewnością skończyłby nieco gorzej, choć cały czas czuł pulsujący impuls w miejscu uderzenia. Stali teraz naprzeciwko siebie niczym dwie watahy wilków szykujące się do wzajemnego ataku, a między nimi spokojna dziewczyna, która leczniczą chakrą wspierała kamratów i próbowała uniknąć starcia.
- Rzeczywiście, nie wybraliście najlepiej metody na podziękowanie za udzieloną pomoc. - powiedział, otrzepując ubranie i rozprostowując kości po wcześniejszym. Masował też miejsce uderzenia, łagodząc obrzęk. - Lepiej posłuchajcie dziewczyny. Walka z nami jest ostatnią rzeczą, której byście chcieli. - spojrzał na krewniaka. - Od razu zaznaczę - jeśli tkniecie Reia, będziecie mieli do czynienia ze mną. Obstawiam, że młody sam by sobie z wami poradził, ale dla rozruszania się mógłbym mu pomóc. Shinsuke, przecież doskonale zdajesz sobie sprawę z mocy, która we mnie drzemie. Myślisz, że wasz trzyosobowy ze spół wystarczy, żeby nas zatrzymać? Siłą na pewno wam się nie uda, a uwierz mi, że nie chcemy zrobić wam krzywdy. - wyjaśnił mu szczerze, chociaż szykujący się do bitwy mięśniak i żądny krwi Maji mogli mieć w tej kwestii inne podejście. - Powiedz, rada wysłała wasz trzyosobowy oddział w pościg za nami z myślą, że uda wam się sprowadzić nas z powrotem? Przecież oni wiedzą, co potrafimy i wiedzą, że wasza trójka - bez obrazy - nie wystarczy, żeby nas zatrzymać. Chyba, że macie jakieś stosowne argumenty? Jeśli tak, to słucham, choć wątpię, że jakiekolwiek słowa rady będą w stanie nas przekonać.
Nie chciał walczyć, ale nie zamierzał też odpuścić, gdyby sami rzucili się na niego z łapami. A już na pewno nie byłoby "przeproś", gdyby podnieśli ręce na jego przyjaciela, broniłby go niczym lwica swoje małe dzieciątka. Patrząc na nich i wsłuchując się w ich wypowiedzi jego chakra skumulowała się do takiego stopnia, że woda pod nim zaczęła bulgotać i delikatnie falować, drzewa w okolicy zaczęły pękać, a ich spróchniałe elementy strzelać. Ususzone liście wibrowały w powietrzu, a atmosfera w okolicy zrobiła się na tyle gęsta, że ciężko było w niej oddychać, a wszystko za sprawą wyłącznie samej energii dwudziestokilkuletniego shinobiego. Chciał ich trochę nastraszyć i utwierdzić, że z byle kim do czynienia nie mają, natomiast w trakcie rozmowy zadawał takie pytania, na które odpowiedzi przyniosłyby najwięcej informacji.
- Czego rada oczekuje od nas po powrocie do Yokukage? - spytał jeszcze, odnosząc się do wcześniejszych słów największego z trójki, chyba Hayato. - I co się stanie, gdy nie będziemy chcieli z wami wrócić?
Był bardzo pewny siebie. Wiedział, że w dowolnym momencie może wydobyć z siebie moc Saikena i użyć jej, demonstrując im zarówno własną potęgę, jak i zdolność kontroli, którą zdobył. Rei mógł posłużyć się przeklętą pieczęcią, co też dałoby im ogromną przewagę i pokazało tym posłańcom, że niepotrzebnie wyruszyli na tak niebezpieczną wycieczkę. Przecież to oni uratowali ich z iluzji. Można powiedzieć, że ich życie jest teraz w rękach dwójki "uciekinierów". Jeśli chcą walczyć, proszę bardzo, ale powinni po prostu zdradzić plan Rady Siedmiu na tyle, na ile go znali, zwinąć manatki i wynosić się z powrotem do Midori. Tak byłoby dla nich najlepiej.

Przedostanie się na bagienny teren Tajemniczego Lasu musiało wiązać się z zupełnie nowymi przygodami dla dwójki bohaterów. Do tej pory przemierzali leśne gęstwiny i wspólnymi siłami zwalczali wszelkie przeciwności losu, które napotkali, kto by pomyślał, że w zupełnie odmiennym środowisku natrafią na następne, w dodatku bardziej problematyczne. Otulająca ich mgła wywoływała halucynacje, choć ciężko było stwierdzić, czy co było powodem nieprzyjemności - ona, bagienne gazy, czy może jakiś śmieszek rzucający na nich Genjutsu z daleka i delektujący się każdym ich najmniejszym zmartwieniem. Co by to nie było, należało stawić temu czoła, a Takashi i Rei byli akurat niezastąpieni w ciągłym pokonywaniu przeszkód. To oni udowadniali na każdym kroku, że sami kierują swoim losem i nie pozwolą, by ktoś dyktował im warunki w ich własnym życiu.
Bagna. Najpierw iluzje próbowały dopaść ich. Po wzruszającym pojednaniu z członkami rodzin usłyszeli krzyk, który zwabił ich dalej, nad czarne jezioro. Tam zobaczyli trójkę shinobich, którzy właśnie rozprawiali się z mrocznymi wizjami na swój własny sposób - jedna osoba miotała shurikeny w wodę, druga kuliła się przy korzeniach drzew i prawie tonęła pod taflą wody, trzecia boksowała się najpierw z drzewami, a potem z pokaźną skałą. Ten widok był dramatyczny i jeśli iluzje właśnie tak działały na świadomość człowieka, to ciężko sobie wyobrazić, do jakiego stanu doprowadziłyby przyjaciół, gdyby odpowiednio wcześnie nie wydostali się z pułapki. Na szczęście im się to udało i teraz dzięki temu mogli stanąć przed wyborem - albo iść dalej, nie zważając na trójkę ludzi, albo pomóc im i dopiero ruszyć. Wybór, choć trudny, był oczywisty i kiedy Takashi zadał kumplowi proste pytanie, otrzymał odpowiedź, którą w głębi serca chciał usłyszeć.
- Cieszę się, że jesteś tego samego zdania. - uśmiechnął się do Majiego, po czym otarł dłońmi twarz, miał wrażenie, że jakaś pajęczyna go oblepiła. - Ruszamy. Ty zajmij się tamtą dwójką, ja wezmę tego pachołka.
Ten od shurikenów i skulona kobieta byli obok siebie, różowowłosy miał ich blisko siebie, więc szybko mógł ich ogarnąć i pomóc im. Takashi zrobił kilka susów między głazami wystającymi z wody i z ziemi, odbił się kilka razy od drzew, aż w końcu wylądował obok mężczyzny boksującego elementy otoczenia. Jego dłonie były w okropnym stanie, a on sam miał maniakalny ogień w oczach. Bohater patrzył na niego przez pryzmat własnego doświadczenia i wyobrażał sobie, że sam mógł skończyć w ten lub w podobny sposób. Na szczęście jego zimna krew pozwoliła mu uniknąć takich ewentualności, dzięki czemu mógł teraz pomóc innym przy tej niefajnej chorobie. O ile tak można było ją nazwać.
- Kai!
Najpierw złożył pieczęć bawoła, by skoncentrować własną chakrę, musiał się przygotować, by własną energią rozproszyć energię jegomościa. Musiał uważać, tamten cały czas wymachiwał rękami, także w międzyczasie trzeba było uważać, żeby samemu nie oberwać. Gdy w jego uderzeniach pojawiła się luka, czarnowłosy przyłożył własną dłoń do jego ramienia i wprowadził chakrę do jego organizmu, blokując jej dopływ do mózgu na ułamek sekundy. Ułamek, który wystarczyłby do przerwania iluzji, przywracając mu poczytalność. Rei zrobił to samo z tamtą dwójką, ratując przy okazji dziewczynę przed utonięciem, wtedy właśnie bagna rozbrzmiały niepewnymi głosami, które rzucały w powietrze losowe pytania: "gdzie jestem?", "kim jestem?", "co się dzieje?". Typowe dla tego typu sytuacji, zazwyczaj pojawiały się przy tego typu okolicznościach i nie było w tym nic dziwnego. Niepokojące było dopiero to, co stało się po chwili, kiedy to odratowana trójca ocknęła się i odzyskała w pełni przytomność. Ostatni głos, który przemówił, wydał się Takashiemu dość znajomy, pochodził od osoby, która ewidentnie pochodziła z klanu Nara i przypominała kogoś jinchurikiemu. Kiedy tylko z jego ust padło "to oni", chłopak już wiedział. To był Shinsuke, jego daleki krewny. Bohater od razu spojrzał na Reia wzrokiem, który tłumaczył wszystko, nic nawet nie musiał mówić. Podejrzewali, że wyruszył za nimi pościg i możliwe, że właśnie mieli się o tym przekonać na własnej skórze. Bo skąd niby taka ich reakcja? Wystrzelony cień w stronę Majiego i to tak bez ostrzeżenia też był wymownym krokiem, na szczęście o to nie trzeba było się martwić. Walczący u boku Nary Rei doskonale wiedział, jak bronić się przed cieniem, bo widział go w akcji dość często, nawet w trakcie ich sparingów. Mniejsza, trzeba było wziąć się w garść i zareagować od razu.
Wojownik z Yokukage instynktownie otworzył dłoń i zrobił zamach, celując jej wąską częścią w kark boksera, którego miał obok siebie. Chciał go trafić w punkt witalny i pozbawić przytomności, eliminując szybko jedno z trzech zagrożeń. Nie można było ich zabić, najlepiej byłoby ich schwytać i przesłuchać, co dałoby przy okazji dwóm przyjaciołom pełen zakres informacji. Łatwo na pewno nie będzie, ale najpierw wypadałoby poznać wzajemnie swoje intencje, co?
- Shinsuke, dobrze pamiętam? - rzucił głupkowato w powietrze, wcale nie był pewien jego imienia w stu procentach. - Co to ma znaczyć? Przed chwilą was uratowaliśmy, a wy tak się odpłacacie? - nie krzyczał, ale mówił dość głośno podniesionym tonem, aby łatwiej można było go usłyszeć. To był też ten etap, na którym trzeba było wytężać wszystkie zmysły i uważać na wszystko dookoła. Ani chwili wytchnienia.

Znaleziono 1238 wyników

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny

Re: Leśne gęstwiny