Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 66 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 66 wyników

1
2
3
4
5
Następna

autor: Arisa Terumi: 11 paź 2019, o 17:34; Forum: Soso; Temat: Siedziba Klanu Moriyama; Odpowiedzi: 9; Odsłony: 1638

Re: Siedziba Klanu Moriyama

Far away
I heard him say (Come with me now)
Don't delay
I heard him say (Come with me now) Arisa skinęła głową. Rozumiała; kryształ musiał być piękną i rzadką umiejętnością, przysparzającą dumy i radości rodzicom Shouheia. Nietrudno było przypuścić, że wrogowie, o ile jacyś istnieli, mogli chcieć pozyskać tak cenną zdolność, ale...
Pokój wywarł na niej silne wrażenie. Na tyle silne, że przerysowała starannie cięcia widoczne na zwoju, obejrzała je bardzo uważnie, z każdej strony. Obejrzała też wszystkie kryształy i przepisała na kartkę nazwy zwierząt, które przedstawiały, w takiej kolejności, w jakiej stały na półce. Była dokładna, sumienna, cicha, skupiona - takiej detektyw oczekiwała pewnie pani Hanae.

- Shizuka-san, czy może pani otworzyć wszystkie te szuflady po kolei, a najpierw tą z zamkiem? - poprosiła, marszcząc brwi. Wyglądało to tak, jakby Arisa intensywnie myślała. Nawet bardzo intensywnie. - Jeżeli trzeba, poprosimy Hanae-sama o zgodę. Muszę mieć więcej danych. Więcej danych...tak, dużo danych.

Pokręciła głową. Coś jest nie tak. Coś nie pasowało jej do całości. Do wszystkich tych wydarzeń, do obrazu, który utworzyła sobie w głowie. Tylko co?

- Chciałabym też porozmawiać z panami strażnikami. I to jak najszybciej, bo nie wolno nam tracić czasu, Shizuka-san. Trop może być zimny, ale zawsze jest pewna szansa... - Arisa urwała, jakby przyszło jej coś na myśl. - I jeszcze jedno. Skąd panicz Shouhei miał ten zwój, ten na ścianie? Czy uczył się od kogoś szermierki, czy ktokolwiek z tego domu ma powiązania z samurajami? Albo czy jakiś samuraj mógł być senseiem panicza? Zastanawia mnie ta technika i jej pochodzenie.

Głos dziewczyny wciąż był cichy, ciepły, subtelny i bardzo spokojny. Zachowywała idealną kontrolę nad sobą, nawet nie drżała ani nie okazywała emocji, choć była ich pełna. A jednak lawa nie musiała wylewać się na zewnątrz, opuszczać bezpiecznych form; Arisa - córka swoich rodziców - tkwiła w tych formach i schematach, weszła w kolejną z ról, którą sama sobie wybrała, czekając na możliwość...wydostania się. Tak po ludzku.
Sprawdziła wszystko, dosłownie wszystko, od czajniczka po podłogę. Przeszukała cały pokój, odnotowała sobie wszystko w myślach...ale potrzebowała jeszcze czegoś.

- Ten dom...Nie ma piwnicy ani podziemi, prawda?- spytała, dotykając dłonią dziwnie wyschniętych warg. - Muszę zobaczyć wszystkie inne pomieszczenia. Pokoje służby, gościnne, jeżeli są, kuchnię, wszystko. Mam pewne teorie, ale...Za mało mam danych. I do tego coś mnie martwi.

Czy to była tylko ona, czy to duch Shouheia Moriyamy spoczął na rozedrganym świetle zapalonych świec, skrystalizował się - i szepnął: oh, come with me now, gasnąc w niedopowiedzianych smutkach?

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 11 paź 2019, o 16:46; Forum: Ogłoszenia i Kontakt z Administracją; Temat: Prośby do administracji; Odpowiedzi: 2230; Odsłony: 69949

Re: Prośby do administracji

Zrobione ~Y.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 25 lut 2019, o 21:01; Forum: Soso; Temat: Siedziba Klanu Moriyama; Odpowiedzi: 9; Odsłony: 1638

Re: Siedziba Klanu Moriyama

With white rays of fear
In nothingness to reap
You will hold the name, for the sake of game
Oh, come with me now
Oh, come with me now Come with me now
Arisa słuchała. Do tego została stworzona; nie potrafiła nie słuchać, nie pochylić się nad czyjąś niedolą w rytm żałobnej wręcz kołysanki pełnej ostrzeżeń. Słuchała - i była obok, a świat albo był jej wdzięczny, albo nie, to już zależało od niego. Szła wolno, stąpając po chłodnawym drewnie, zatopiona w miękkich jak dywan, podobno wyjaśniających słowach Shizuki, i rozpamiętywała informacje uzyskane od chorej pani Hanae.
Właśnie ten widok, ta blada, umęczona twarz sprawiła, że w sercu Arisy - niczym kwiat - zakwitło postanowienie zostania medykiem. Chciała tego, naprawdę chciała, przecież nie mogło być inaczej; delikatna, łagodna córka swojej matki, bezwiedna ofiara, chciała odegrać jakąś ważniejszą rolę w teatrze wyblakłego życia. Chciała być silna, chciała iść naprzód - by ochronić młodsze rodzeństwo i nadgonić stracone lata w relacji ze starszym. Miała być silna - choć przeczuwała, że ta sytuacja będzie wymagać od niej nie tyle siły, co tężyzny umysłowej. Będzie musiała być piękna, będzie musiała być bystra; kto wie, być może właśnie inteligencja oraz urok przeprowadzą ją przez ten świat, szepczący niczym zmysłowy truciciel: come with me now?
Pisała. Niczym wierna sekretarka, zaufana, wtajemniczona, spisywała wszystko, czego mogła się dowiedzieć. Stworzyła swoim kaligraficznym, pięknym charakterem pisma małą listę informacji; jak na razie znalazły się tam następujące dane:

- Hm...Shizuka-san, jakimi zdolnościami władał panicz Shouhei i jak dokładnie, w twoim odczuciu, wyglądały jego relacje z ojcem i matką...przed i po śmierci ojca? - spytała, marszcząc brwi, prawie-że-niedoszła śledcza z rodziny Terumi. Wciąż się rozglądała, jakby miała głowę na śrubkach, niemal żałowała, że nie może wszystkiego zapisać i przerysować. Smutek bywał niekiedy sztuką - a Arisa, wrażliwa na sztukę, potrafiła go odczuć i zrozumieć. Może dlatego coraz bardziej chciała pomóc temu domowi?
O co jeszcze mogłaby zapytać tą służącą? Co mogłaby jej powiedzieć? Zapewne niewiele. Może znajdzie jakieś odpowiedzi w domu, tyle że...

- Poza tym...wciąż coś mnie zastanawia...Być może już mi to mówiłaś, ale muszę jeszcze raz rozpatrzyć ten aspekt. Czy możesz mi zatem powiedzieć jeszcze raz, kiedy dokładnie zginął pan Keijin, i kiedy zachorowała pani Hanae? - przełknęła ślinę. Dłonie lekko jej zadrżały. Zwykle spokojny, stonowany błękit wielkich oczu dziewczyny błysnął...pytaniem? Tak, chyba miała pytanie, ale czy na pewno było ono do tej prostej kobiety, która jej towarzyszyła??
Może.
- Co z przyjaciółmi panicza Shouheia? Miał jakichś? No i co z tymi wadami, o których wspomniałaś, Shizuka-san? Raczej wątpię, by Shouhei sam opuścił dom, nie mogąc - jak to ujęłaś - wytrzymać napięcia. Nawet jeśli to wciąż dziecko, z twoich informacji i z opowieści Hanae-san wyłania się zgoła inny obraz. Jak zakładam, pan Yuuhiro i ten drugi czarujący mężczyzna to jedyni tutejsi strażnicy, tak? Ktoś jeszcze prócz was pracuje tu dla rodziny? Muszę potem się rozmówić z nimi obydwoma, gdy już przeszukam pokój. Aha...I mam od razu prośbę. Czy mogę przeszukać od razu także pokój sypialny pana Keijina i, jeśli go posiadał, to także gabinet? Jeśli to, oczywiście, możliwe. Szanuję wolę Hanae-sama i jeśli nie wyrazi zgody na przeglądanie rzeczy zmarłego, odpuszczę. - zapewniła jeszcze, wciąż tym samym, dźwięcznym i ciepłym głosem. - Może tam znajdę jeszcze jakieś wskazówki, bo jak rozumiem, nic nie zginęło i nic dziwnego się oprócz tego nie stało...

Mówiła sporo, starała się też sporo pisać. Słowa spływały z jej ust, dotykały dywanu, pieściły martwe faktury tapet na ścianach (chyba że była to zwykła farba?), chowały się niczym strwożone myszy w szczelinach starej podłogi. A jednak ten rozkład, ten odór beznadziei i samotności nie odstraszały Arisy. Przeczuwała, że w tym smutnym, pustym domu kryje się coś więcej niż tylko strach dziecka i powolne konanie matki...Chyba że po prostu przesadzała. Tak czy inaczej, plan Arisy był prosty.
Po pierwsze, chciała dokładnie, w szczegółach przeszukać wzmiankowane pomieszczenia - to znaczy pokój chłopca, pokój ojca i, jeśli się znajdzie, gabinet. Nie była pewna - jak każda młoda kunoichi bawiąca się w detektywa - czy coś tam znajdzie, nie wiedziała nawet, czy powinna szukać czegoś konkretnego. Mimo to chciała zbadać głębiej przeszłość tej rodziny, odszukać motyw. Jaki, do cholery, można by było mieć motyw...?
Pieniądze. Moriyama może i upadli, ale mogli mieć coś cennego, coś, co zwracało uwagę...będzie musiała dla pewności zapytać Shizukę. Ale z drugiej strony, dlaczego porywacze nie zażądali okupu? Jeśli, oczywiście, było to porwanie? Shouhei też raczej nie był aż takim potworem, by sfingować swoje porwanie i żądać od matki pieniędzy na rozpoczęcie nowego życia.
Rodzina. Keijin i Hanae pochodzili z dwóch zubożałych rodzin, z pozoru nic nie wskazywało na zagrożenie ze strony bliskich. Mimo wszystko ci dalecy krewni, owi kuzyni...O nich też będzie musiała zapytać, ale czy na pewno można ich oskarżać o porwanie chłopaka? Czy w ogóle po porwaniu chłopca ktoś się z nimi kontaktował? Czy udawali, że nic nie wiedzą, czy rzeczywiście nic nie widzieli? Chociaż...duma Moriyama mogła sprawić, że wyczerpana chorobą Hanae, i tak słaba i bezsilna, nie chciała nasuwać się na oczy mającym i tak dość trosk krewniakom.
Zazdrość, zawiść, wróg. Hanae i Keijin nie mieli nikogo, kto mógłby być wrogiem rodziny, krewni też - chyba - nie życzyli źle Moriyamom, a przynajmniej tak by się wydawało. Chyba, że chora rozmyślnie czegoś Arisie nie powiedziała, aby kogoś chronić. Niemniej jednak...kogo, prócz syna, miałaby chronić Hanae? Na razie Terumi odsunęła tę hipotezę na bok.
Urażona miłość. Hanae była teraz chora i słaba, ale kiedyś mogła być piękna, albo przynajmniej ładna, podobać się mężczyznom. Czy mogła mieć kogoś, kto czuł urazę do niej za poślubienie Keijina, a teraz zamordował jej męża i porwał Shouheia, by się w okrutny sposób odegrać na ukochanej? Miłość chodzi dziwnymi drogami. Ale nie było na to dowodów, poza tym...

Na razie wszystkie te teorie, krążące niezbornie po jej głowie, Arisa Terumi pozostawiła na boku. Czuła, że ten melancholijny, pachnący samotnością i opuszczeniem, pusty dom mówi do niej: indeed, come with me now.
Tak, chodź ze mną.
Chodź ze mną.
W nicość.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 29 gru 2018, o 22:14; Forum: Soso; Temat: Siedziba Klanu Moriyama; Odpowiedzi: 9; Odsłony: 1638

Re: Siedziba Klanu Moriyama

Nic się nie stało, jak musisz, to prowadź. Ufam Ci!

I think with my heart and I move with my head
I open my mouth and it's something I've read
I stood at this door before, I'm told
But a part of me knows that I'm growing too old
Confused what I thought with something I felt
Confuse what I feel with something that's real
I tried to sell my soul last night
Funny, he wouldn't even take a bite Zmarszczyła brwi poważnie, słuchając starszej - i złamanej chorobą?, nieszczęściem rodzinnym na pewno - kobiety. Więc to była Hanae, cenny kwiat, matka rodziny i rodzicielka zaginionego. Pamiętała ten portret; mógł okazać się przydatny. Mały chłopiec, dwoje rodziców, typowe tło, typowe ramy...Typowa świetność, teraz przygasła i wdeptana w ziemię ciężkimi sandałami życia. Mimo to Arisa nie traciła wiary w przyszłość - i liczyła, że uda jej się czegoś dowiedzieć. Wierna Yume podążała ciągle u jej boku, biała, uważna, spokojna niczym marzenie; one obie w sumie wyglądały jak widma, istne lullabies of woe, pytanie tylko: czy to wilk, czy dziewczyna śpiewała starszej, złamanej pani o niedoli?
Miała nadzieję, że nie zaśpiewa tego żadna z nich.

- Proszę się nie obawiać, Hanae-sama-zaczęła miękkim, ciepłym, łagodnym głosem. Takim głosem, pełnym szacunku i współczucia, mogłaby przemawiać córka chorej damy. Arisa zaś była zawsze ciepła i empatyczna, umiała odczuwać, umiała być. I być może dlatego, właśnie w tym momencie, tym bardziej zapragnęła pomóc biednej pani Moriyama. Zepsuty materializm? Tchórzostwo? Trudność zadania? Cóż mogło odstraszać shinobi od wykonania takiego zadania - prócz braku nagrody?
Brązowowłosa, marzycielska dziewczyna nie zwykła się jednak nad tym zastanawiać. Kontynuowała powoli i spokojnie, nie podnosząc zbytnio głosu, by nie zmuszać chorej do zbytniego wysiłku:

-Proszę się nie obawiać, że mnie odstraszy brak nagrody czy trudność zadania, Hanae-sama. Jestem Terumi, a Terumi nigdy nie cofają się przed niczym. Nie zadrżę przed największym nawet trudem. Wszelako muszę pani zadać kilka pytań. Proszę, niech się pani dobrze zastanowi nad odpowiedziami i zechce być ze mną szczera, dobrze? To konieczne, bym mogła odnaleźć Shouheia.

Zrobiła przerwę, dała odpocząć zmęczonej kobiecie. Cicho westchnęła. Starała się nie tracić kontaktu wzrokowego z chorą, odpowiednie pytania były bardzo...istotne. Tak jak odpowiedzi na nie.

- W jakim wieku jest teraz Shouhei i jak wygląda? Czy ma w wyglądzie coś charakterystycznego, to znaczy...hm, jakieś znamiona, blizny, coś, po czym rozpoznałabym go od razu?-niby widziała obraz na korytarzu, ale musiała uzyskać dokładny opis z ust matki. - Czy jego zaginięciu towarzyszyły jakieś szczególne okoliczności? Coś się stało te cztery dni temu? Czy zachowywał się...dziwnie, zrobił coś, co nie przystawałoby do jego natury?

Znów przerwa. Chwila oddechu, błysk błękitu nieba w zmęczonych oczach łagodnego ptaka. Brązowej gołębicy, niosącej gorzki pokój przed śmiercią.

- Proszę mi wybaczyć, Hanae-sama, ale...co z ojcem Shouheia? Czy miała pani wrogów, którym mogłoby zależeć na porwaniu chłopca? Czy Shouhei ma jakieś rodzeństwo, kuzynostwo? Kto w razie...proszę wybaczyć insynuacje...zostaje dziedzicem rodu? - spytała jeszcze. Pozornie bezsensowne pytania zawsze miały jednak jakiś sens. Zaklęła w duchu. Czemu znowu zapomniała zrobić zakupy?

- Panno Miyori, czy byłaby pani łaskawa dostarczyć mi kilka kartek i coś do pisania? - zwróciła się do Shizuki. - Tak chyba będzie mi prościej to wszystko sobie poukładać.

Uśmiechnęła się ciepło, z otuchą, do obu kobiet. Była snem, ale też i pewnością.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 19 gru 2018, o 16:11; Forum: Soso; Temat: Siedziba Klanu Moriyama; Odpowiedzi: 9; Odsłony: 1638

Re: Siedziba Klanu Moriyama

Arisa zmieszała się znacząco. Zarumieniła się lekko, słysząc odpowiedź z ust przystojniaka; no tak, rzeczywiście, mogło się jej wydawać, że ją wołał, że ktoś coś mówił. Ile jeszcze takich fatalnych omyłek musi się zdarzyć, nim sny sprawią, że zginie, a wizje pożrą przewidującą je Kasandrę, wieszczkę o spłakanych oczach? Westchnęła cicho, podchodząc bliżej. Yume poruszyła się niespokojnie, podeszła do nich zaraz za kobietą, którą miała chronić - tego, czego nie mógł zrobić brat przez lata, ona miała dokonać w ciągu najbliższych dni. Jasne futro, posypane śniegiem, skrzyło się z lekka, biały puch chrzęścił pod jej stopami, gdy stąpała w ich stronę - cicho, niezauważenie, jak nieuchwytne przeczucie. Uśmiechnęła się delikatnie, gdy z domu wyszła nieznajoma, niższa od niej na pewno dziewczyna, i zaczęła prawić nieznajomemu kazanie przystające raczej do matki czy do siostry niż do pracodawczyni. Chyba że Arisa się myliła i ten chłopak nie był pracownikiem rodu Moriyama? Nie wiedziała. I nie chciała niczego zakładać na pewno, zwłaszcza że jej zdolność do tworzenia sobie świata ze słów, snów, marzeń, uśmiechów i skrawków sytuacji wyrywanych kontekstowi spod piór mogła zaburzyć odbiór sytuacji.
Czekała, jak rozwinie się sytuacja, słuchała, obserwowała całą sytuację, wyciągając - lub próbując wyciągać wnioski. Okolice były mroczne, ponure i przerażające; oszronione, jakby obolałe w żałobie drzewa przypominały tamte z lasu, który mijała, idąc na pierwszą misję, ogród był obrazem zdziczałej przyrody, nędzy i rozpaczy. Oznaczałoby to, że albo było tu tak od zawsze (w co Arisie jakoś nie chciało się wierzyć), albo służba zbiegła z domu Moriyama, porzucając swoich chlebodawców, albo po prostu trzeba było ich zwolnić przez wzgląd na szumne określenie trudne czasy. Określenie, za którym mógł kryć się - choć nie musiał - dramat. W niepokoju i obawach ludzi, którzy odradzali jej podjęcie się tej pracy, mógł się znajdować zwykły strach...ale kogo się tak bali? Lub czego? I dlaczego z takim uporem twierdzili, że nawet nagroda nie jest tego warta? Czy komuś zależało na tym, by zubożały ród nigdy nie otrzymał pomocy od shinobi, czy po prostu plotki przerosły rzeczywistość? A może ktoś, kto był znany w okolicy, podjął się zadania i zginął, przez co miejscowi uznali, że to zadanie nie do rozwiązania? ich gadanie nie mogło jednak przerazić Arisy. Była Terumi, pochodziła z dzielnego klanu shinobi; urodziła się, by walczyć i chronić. Była jak róża, kolczasta w swej słodkiej, niezmąconej niewinności; czy była snem, łagodną wizją kojącą zastraszony umysł sielankowym błękitem, czy władczą trucizną zdobywającą wszystko dla siebie - to już zależało od niej. Aby być Terumi, nie wystarczyło rozsiewać wokół siebie szlachetnie czystej aury i znaleźć sobie męża; trzeba było mieć jeszcze charakter - i to drugie wykształciła w przybranej córce Asami. Czy był to błąd, kolejna gorzka pomyłka w krainie urojeń, czy przewidywane z góry działanie w dobrej wierze?
Wysłuchała całej rozmowy, a kiedy kobieta spytała ją, czy przychodzi w sprawie ogłoszenia, postanowiła przejść do rzeczy. Skłoniła się głęboko, rada, że na chwilę włosy zakryły jej twarz, a potem wyprostowała się i odgarnęła swe brązowe kosmyki z twarzy.

- Tak, jestem tu właśnie w tej sprawie - potwierdziła. Mówiła silnym, choć miękkim i ciepłym dźwięcznym głosem, nie starając się nawet ukrywać akcentu z Wietrznych Równin, stała wyprostowana, piękna i barwna - a przede wszystkim młoda. Patrzyła prosto w oczy kobiety, a w jej własnych - błękitnych i jasnych, lśniła twarda determinacja. Mogła być giętka w ukłonach, subtelna w uśmiechach i w słodzeniu ludziom komplementami, ale potrafiła iść naprzód - i zdobywać informacje. - Nazywam się Arisa Terumi. Ludzie w mieście powiedzieli mi, że poszukujecie niejakiego...Shouheia Moriyamy, a by być precyzyjnym, odradzali mi udział w tym zadaniu. Ale Terumich nie da się łatwo odstraszyć od ich zadania. Podejmę się tego wyzwania. Od razu, nim zaczniemy rozmawiać, postawię kwestię jasno: nie oczekuję konkretnej nagrody. Wiem z ludzkich opowieści, że klan Moriyama nie jest...zbyt zamożny, nie jestem zdziercą.

Uśmiechnęła się delikatnie, przyglądając się to chłopakowi, to kobietce o szarych jak mgła oczach. Za takimi mgłami ukrywały się różne dusze, wizje, zdarzenia. Jaką wizję mieli przed oczami Izanagi i Izanami, kiedy tworzyli takie jak one? Powstrzymała się jednak z filozofowaniem. Przestąpiła z nogi na nogę, chciała być rzeczowa, chciała być praktyczna, odsunąć od siebie rozmarzenie i wyobrażenia. Ten jeden raz nie musisz się już ukrywać. Musiała też, oprócz sprawy nagrody, doprecyzować jeszcze jedną rzecz: kwestię Yume. Rodzina mogła sobie nie życzyć jej wejścia, ale Arisa nie zamierzała się rozstawać z białą wilczycą. Po pierwsze, była ona zwierzęciem jej brata i nie mogła sobie pozwolić na bezsensowne, żałosne wręcz zagubienie zwierzaka (nawet, jeśli Yume i tak by ją odnalazła). Po drugie, czuła się pewniej z towarzyszką u boku, jakby była ona namiastką dawno utraconych chwil, pozwalała wierzyć, że w nowym-starym członku rodziny - choć nie ma go przy niej - ma oparcie. Celowo nie informowała go o tym, co robi, jaką decyzję podjęła: Akashiego zapewne, jako łowcę głów, bardziej interesowały zadania pełne prostoty, zabij-przynieś-odbierz nagrodę, a w tej sprawie wyczuwała jakiś pierwiastek nieuchwytnej logiki, pozostawiający pewne pole (choć wąskie) wyobraźni. Podrapała Yume za uchem, a ta szczeknęła cicho.

- Ta wilczyca to Yume, towarzyszka mojego brata - powiedziała wolno, wpatrując się i w kobietę, i w chłopaka. - Czy może wejść razem ze mną, czy musi pozostać tutaj, na zewnątrz, z panem, który nie nazywa się Yuhi? Wolałabym, by poszła ze mną, ale nie będę się kłócić. To z panią mogę rozmawiać o sprawie czy jest ktoś inny, kto zna wszystkie szczegóły co do tego miejsca, Shouheia i jego zniknięcia?

Ostatnie pytanie nie było znów tak pozbawione podstaw - nieznajoma mogła stać ledwie o szczebel wyżej od nieznajomego w hierarchii rodziny, na co wskazywałby też jej sposób wysławiania się ("panienko" przystawało raczej do służby niż do członka rodu Moriyama, ale...to znów można by zwalić na ultrauprzejmość tych regionów...), a wtedy Arisa zapewne mogłaby zostać pokierowana do kogoś wyżej. Mimo to wolała od razu zastrzec kwestię nagrody i podkreślić swe pochodzenie, by nie wzięto jej za kolejnego z tych żałosnych sępów łasych na prosty pieniądz - wielu takich musiało się przewinąć przez ten dom i udręczyć rodzinę. Z drugiej strony: na ile samej rodzinie zależało na odnalezieniu Shouheia? I ile czasu już upłynęło od zaginięcia? Sądząc po stanie ogłoszeń i reakcjach ludzi na jej pytania, ot, takie z ciekawości, dość długo. W tych niespokojnych latach, w Erze Krwi, nie należało spodziewać się, że zaginiony jeszcze żyje - zwłaszcza w obliczu wojen, napięć, wrogości i źle skrywanych niechęci.

- Ostatnie pytanie: jak ma pani właściwie na imię?

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 12 gru 2018, o 01:55; Forum: Soso; Temat: Siedziba Klanu Moriyama; Odpowiedzi: 9; Odsłony: 1638

Re: Siedziba Klanu Moriyama

The evening sings in a voice of snow - and the dawn is surely coming.
Towarzystwo Yume - wilczycy z marzeń, białofutrego prezentu od przeszłości - nie przeszkadzało Arisie. Wręcz przeciwnie, było przyjemne, koiło zmysły, pozwalało na spokój. Tworzyło iluzję, za którą Arisa mogła się schronić; iluzję obecności brata, który postanowił ją opuścić, by mogła wszystko przemyśleć. Zaakceptować nowe fakty, rozumieć je, uporządkować w swoim umyśle i sercu.
Wszystko wydawało się teraz i proste, i zarazem zawikłane, cały idealizm płynący z naiwnej nadziei pt. "odnajdę brata i sobie spijemy z dzióbków" trafił szlag.
To naprawdę nie miało tak wyglądać, ale...Chyba była nawet z tego powodu szczęśliwa.
Chyba.
Kiedy wracała, był już wieczór. Lekki śnieg zalegał tu i ówdzie, ale temperatura zdawała się trochę lżejsza. Szła wolno, pilnując, by Yume się nie oddalała, by trzymała się jej boku. W dłoni trzymała pomięte, pogniecione ogłoszenie, które już jakiś czas wisiało na tablicy niedaleko ryoukanu. Rodzina Moriyama chciała odzyskać zaginionego Shouheia, kimkolwiek on był; przewidywała też nagrodę. Ludzie, widząc jej zainteresowanie sprawą, odwodzili młodą Terumi od tego zadania, jak tylko mogli. Dziecko - mówiły przekupki, kręcąc głową - na co ci to? Ani za to nagrody, ani sławy, ot byś lepiej poszła na wojnę.
Strata czasu, panienko! Gówno to warte, panienki uśmiech wart więcej niż ta ich nagroda! Wszyscy wiedzą, ile mają ci cali...phi...Moriyama! - przekonywał uroczy Yamanaka obsługujący ją w małej, uroczej izakayi. Wszyscy mówili to samo: nie warto, nie ma po co, nie ma sensu, szkoda czasu, panienko. Arisa grzecznie słuchała wszystkich. Przytakiwała, uśmiechała się konwencjonalnie, kłaniała się, jak należy. Tak, oczywiście, rozumiała, na pewno mieli rację, zawsze mieli rację.
Była grzeczną, może zbyt grzeczną dziewczynką, ale...Akashi ją kochał. Był niczym sami bogowie, a ją kochał bardziej niż Izanagi swoją boską Izanami (nie szukajmy podtekstów kappa ). On zyskał wieczność, nie żyjąc wedle reguł narzuconych przez społeczeństwo; dlaczego więc ona miałaby się ich trzymać, gdy chodziło o wybór misji? Nie chciała i nie mogła spędzić całego życia, skupiona na obsługiwaniu męża i doborze kwiatów do wazonu - choć pewnie taki właśnie czekał ją los: kury domowej, zagrzebanej przy małżonku i dzieciach.
Posiadłość była...mroczna. I straszna. Jeśli domy miały duszę, to ten konkretny był jak pies Baskerville'ów: przejmujący, zawodzący do eteru, mroczny. Jedynym jaśniejszym elementem był strażnik...
...który chyba coś do niej mówił? Zarumieniła się gwałtownie, poprawiła włosy (nosiła teraz rozpuszczone, tak było jej wygodniej, po prostu). Głupia.

- Przepraszam, czy mi się zdawało, czy wołał mnie pan? - spytała z czarującym uśmiechem. - Trochę się zamyśliłam i...

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 11 gru 2018, o 01:03; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo[/youtube]

- Mieszkamy w Yōgan-ryū. Matka nazywa się Asami Sanjin, gdybyś...no, chciał podziękować - poinformowała Arisa, podnosząc wzrok na Akashiego. Wzdrygnęła się; mimo wszystko było tu dość chłodno. Słuchała słów brata uważnie, bo każde słowo, każda fraza, miała tu bardzo duże znaczenie. Minuty płynące od chwili, gdy się ujrzeli po raz pierwszy, śnieg, zima, czas...wszystko było częścią układanki. Wiecznych puzzli, które coś sobą przedstawiały. Jakiś niewyraźny obraz, tylko jaki? Dla dwudziestoletniej Sanjin sytuacja wyglądała tak, jakby oglądała stare rysunki, sceny z opowieści, nie umiejąc przewidzieć końca. Akashi był przyjazny, kochający jak niegdyś, a zarazem stanowił wyzwanie. Tajemnicę. Czym był ten...kult, który go wychowywał? W jakiego boga wierzył? Jakie wartości przekazał jej bratu? Tego Arisa nie wiedziała - i raczej nie miała się dowiedzieć, chyba że...

Akashi mówił dalej, wyjaśniał, a osłupienie dziewczyny powoli przestawało mieć granice. Profesja, którą się zajmował, nie była czymś dziwnym, zważywszy na rzeczywistość, ale...Nieśmiertelność? Wieczne życie? Powstanie przez śmierć do wieczności? W domu w Ryuzaku nie było bogów. Matka czasami wezwała, znów poobijana i zmęczona, Amaterasu na pomoc, czasem ich przeklęła za swój los, ale to było wszystko. Nie było tam ołtarzy, sfery sacrum, modlitw, nie było niczego, co uważa się za święte - byli, bo mieli na to jakieś marne pieniądze, zdychali, bo taki był los ludzi. Za to w domu w Yōgan? Odwrotnie. Pobożność, uczestniczenie w nabożeństwach w świątyni, wspomnienia matki, której kuzynka przez jakiś czas służyła jako miko w świątyni, modlitwy wypowiadane o zmroku w cieniach padających od drzew - jednym słowem, religia, ale też codzienność ludzka. A teraz nagle okazywało się, że po tych wszystkich latach Arisa Terumi miała nieśmiertelnego, silnego brata, który nigdy nie zazna problemów starości, siwych włosów, choroby...Nie zdołała stłumić okrzyku zgrozy i zdumienia, gdy rozciął sobie skórę, a rana zasklepiła się szybciej, niż wymieniłaby wszystkich nieśmiertelnych bogów. Teraz zrozumiała, co wytworzyło między nimi taką...przepaść. On był bogiem.
Ona tylko ludzkim śmieciem.

- A-Akashi! - krzyknęła, drżąc z wrażenia. Słowa cisnęły się jej na usta galopem, pospieszne jak uciekinierzy, ale z jakiegoś powodu nie powiedziała nic więcej. Dlaczego?
Być może w ostatniej chwili była zbyt...dumna?
On oczekiwał odpowiedzi. Więc musiała mu powiedzieć jeszcze to.

- ...tak. Też zostałam kunoichi. Poszukam sobie pracy - wymamrotała. A kiedy powiedział "zawsze cię kochałem i będę", po jej policzkach znów pociekły łzy. Nie odważyła się nic powiedzieć, protestować, może dlatego, że Akashi miał rację - i po prostu potrzebowała czasu?

Spędziła w ryoukanie cały następny dzień i noc; trzeciego dnia uznała, że dość tych szamotanin. Dość myślenia, dość zatruwania się strachem, wspomnieniami, irracjonalną obawą, że przez swą wielkość Akashi tak naprawdę dawno już przestał ją kochać - bo po co zauważać marną, tak słabą istotę, której daleko do akceptacji zabijania, takiego...jak to?

Co ma być, to będzie.

Razem z nią z pokoju wyszła wilczyca - czarna, futrzasta, puchata i na swój sposób jej oddana, którą Arisa postanowiła nazwać Yume.
Marzeniem - bo w końcu, jakby nie było, spełniła swoje pragnienia.
Wychodząc, ani razu nie obejrzała się za siebie.

__________________________________________________
ZT razem z wilczycą Yume

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 10 gru 2018, o 00:20; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo[/youtube]

- Tak. Tak, chodźmy do środka, to nie miejsce na wspomnienia... - przyznała pospiesznie. Zawahała się przez chwilę, gdy zmienił formę i gdy w jej ramionach znalazł się jako dorosły, ale przyjęła płaszcz brata z uśmiechem pełnym wdzięczności. Dobrze było wiedzieć, że Akashi jest obok, że przynajmniej to w nim się nie zmieniło - o ile nie odgrywał roli, nie kłamał, to nadal miał w sobie ten pierwiastek braterskiej troski, opiekuńczości. Wciąż zależało mu na ochronie siostry, nawet jeżeli minęły lata...
Uśmiechnęła się delikatnie. Oddała kota właścicielce, odebrała klucze od swojego pokoju i zapłaciła za nocleg (jeśli zrobiła to wcześniej, to po prostu zaprowadziła Akashiego do swojego pokoju); tak czy inaczej, po jakimś czasie ona siedziała na łóżku, wciąż otulona w jego czarny niczym noc płaszcz, a on? Albo siedział na czymś, albo stał, cokolwiek zrobił, Arisa poprosiła go gestem, by usiadł przy niej. Jeśli nie widział problemu i to uczynił, to dotknęła jego twarzy, by mieć pewność...By mieć pewność, że wszystko się ułoży. Że to nie jest sen, Henge ani zdradliwe oszustwo.
Przez chwilę milczała, rozgrzewając się w ciepłym pomieszczeniu. Wszystko było wyraźne i nierzeczywiste zarazem, puste i pełne słów. Mieli tak wiele do opowiedzenia, a tak mało czasu...

- Ja uciekałam. W lesie zostałam znaleziona przez rodzinę, Makoto i Asami Terumich. Adoptowali mnie, zabrali ze sobą. Mam brata i siostrę - powiedziała cicho, nie spuszczając wzroku z Akashiego. - Co do ojca...

Znów się zawahała. Nie wiedziała, co powiedzieć. Czy powinna? Z jednej strony Akashi był tylko dzieckiem, przerażonym, bitym, zaszczutym, które myślało tylko o matce i siostrze, z drugiej zaś dokonał zbrodni. Ojcobójstwa. Ale przecież Ryuuzen, czy jak tam miał na imię, nigdy tak naprawdę nim nie był. Nie dla niej. Prawdziwy ojciec, Makoto, przynajmniej się nią opiekował. Żałował, że nie mogli odnaleźć braciszka, zresztą...nie, nie. Nie chciała do tego wracać myślami. Nie teraz. Najważniejsza była ta przeszłość spędzona w Yōgan-ryu, nie ta, którą znosiła w Ryuzaku no Taki - zapłakana, bita przez dzieci i ojca, szukająca oparcia w tych, którzy nie mogli jej go zbyt wiele dać.

- To dobra rodzina, onii-san. Zaopiekowali się mną, nie skarżyłam się. Byłam szczęśliwa. Też cię szukałam, ale...nikt nie pomagał. Sąsiedzi pochowali ciało mamy, z tego, co wiem, ale ojciec...Nie wiem, co się z nim stało, i nie chcę wiedzieć - warknęła niespodziewanie. Spojrzała na jego twarz, zaciskając pięści. - Teraz mam ciebie, matkę, Nari i Naizena. Siostrę i braci. O naszej mamie będę pamiętać. O nim oboje musimy zapomnieć. Dla naszego dobra.

Rozluźniła palce, głęboko westchnęła. Co teraz? Odwróciła wzrok od brata. Czy powinnam mu oddać ten płaszcz? On też może się rozchorować. Była na siebie zła, że nie pomyślała o czymś ciepłym do picia, że to spotkanie odebrało jej rozum. Chciała zapytać o tą świątynię, ale...Coś jej mówiło: nie teraz. Postanowiła więc zaczekać z tym pytaniem na przyszłość. Na czas, kiedy będą prawdziwie wolni i...

- Zamówię nam sake. Chcesz? - spytała ciepło, miękko. - I pytaj, o co chcesz. Z nas dwojga to ty jesteś starszy, bracie. Ty pierwszy.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 4 gru 2018, o 21:52; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo[/youtube]

You used to captivate me by your resonating light
Now, I'm bound by the life you left behind
Your face it haunts my once pleasant dreams
Your voice it chased away all the sanity in me Maleńki, granatowowłosy chłopczyk o poważnej mince sprawił, że Arisa uśmiechnęła się szeroko, nie wierząc we własne szczęście, a w jej oczach zabłysły łzy szczęścia. Wszystko się zgadzało, trafiło na swoje miejsce, puzzle wreszcie stworzyły odpowiedni obraz. Słowa ułożyły się w logiczne wyrazy i zdania, piosenka została zaśpiewana czysto i bez fałszu. Piosenka o ich przeszłości i teraźniejszości. O rzeczywistości, która właśnie przybrała nową postać, nową formę, kształt wyłaniający się z mroku, subtelny i krwawy zarazem.

Na bogów...! Akashi, to ty! - wykrztusiła, wpatrując się w niego jak w ducha. Po jej twarzy spłynęło kilka łez. Uśmiechnęła się, kręcąc głową. To było takie surrealistyczne, nieprawdziwe... Akashi Terumi...Braciszek...

Niewiele myśląc, podbiegła do chłopczyka obejmującego się ramionami - i objęła go, łkając cicho z ulgi. Drżała przez chwilę, pełna sprzecznych ze sobą emocji: radości z odnalezienia brata po latach, szczęścia, miłości, strachu (jak on zareaguje? jaki on jest...?), niepokoju, zmieszania i jednocześnie...swego rodzaju ulgi. Jasne oczy kobiety spotkały się z oczami tego, którego tuliła; śnieżnobiały kot przestał się ganiać z wilczycą i podszedł bliżej, zaintrygowany zmianą. Wilczyca szczeknęła cicho, uniosła ogon, ale nie zareagowała. Oba zwierzęta przysiadły przy swoich prawie-że-opiekunach - ona po prawej, on po lewej stronie Akashiego.

Śnieg padał powoli, jakby nieubłaganie, oprószał długie, rozpuszczone, brązowe włosy kobiety, jej zaróżowioną twarz, barwne ubrania, smukłą sylwetkę, spadał na ramiona i główkę chłopca. Obejmowała go delikatnie, nie chcąc w żaden sposób przerwać jego techniki, przerwać tej magicznej chwili, której udało im się dotrwać. Niebo było podejrzanie wręcz gładkie, spokojne jak nigdy dotąd, nie było na nim już chmur, nie było mgieł, które mogłyby rozdzielać ich twarze. Pachniała konwalią, tęsknotą, szlachetną samotnością, magnolią - i tajemnicą, a trudno było stwierdzić, który z tych zapachów był tak naprawdę nią, bo dla Arisy świat był teraz jak rozwiązana porządnie zagadka. Tęskniła, kochała - i choć przez te wszystkie lata Akashi był bardziej przytłumionym, słodkim wspomnieniem, teraz stał się tak wyraźny, ostry w swojej wyrazistości, w swoim fiolecie, kruchy i niebezpieczny zarazem, że łzy nie mogły jej nie popłynąć.

I've tried so hard to tell myself that you're gone
But though you're still with me, I've been alone all along
Patrzyła na niego przez długą chwilę, starając się pozbierać myśli. Miała tyle pytań, tyle wrażeń, tyle słów przepływało jej przez gardło, nie chcąc się uformować w wyraźne frazy, stać się rzeczywistością. Tak bardzo chciała się czegoś dowiedzieć, zasypać go pytaniami, poznać, porozmawiać. Nadrobić ten stracony czas, choć czuła, że może to już być trudne, jeśli nie niemożliwe. Choć byli rodzeństwem z krwi i kości, z jednej matki i z jednego ojca, to jednak różnice między nimi mogły być już nie do przeskoczenia. Byli jak ogień i woda, a jednak tak podobni do siebie w swoich pozorach, w uroku, który przyciągał i oddalał zarazem, ona piękna i tajemnicza, ukrywająca się w swoim własnym świecie, on...no właśnie, jaki był Akashi? Co kryło się w jego oczach, w umyśłe, w biciu jego serca? Nie mogła uwierzyć, że to naprawdę on, ale przecież...Tak wiele się zgadzało, tak wiele się wpasowywało, zazębiało ze sobą, kreując nową nić przeznaczenia. To spotkanie zmieniło Arisę, jej myśłenie całkowicie; to, co było niemożliwe, nie do przekroczenia, nagle stawało się łatwiejsze niż kiedykolwiek, prostsze od czegokolwiek innego. Cieszyła się, że odnalazła Akashiego, była zmieszana, bo mimo wszystko nie co dzień spotykasz brata, którego uważa się za zmarłego od lat - a jednocześnie coś w niej drżało z obawy. Bała się, że Akashi okaże się...obcy, że mimo ich relacji nie dadzą rady odtworzyć tego, co było; wiedziała, że nie da się odtworzyć jeden do jednego tego, jacy byli dla siebie w dzieciństwie, ich miłości, przywiązania do siebie...A jednak liczyła na to, może trochę naiwnie, że czas okaże się dla nich łaskawy. Że nigdy nie będzie musiała wybierać między Akashim a...

Jak udało ci się przeżyć? - spytała przez ściśnięte gardło, przyciszonym głosem, patrząc ciągle w oczy Akashiego. Jej własny, rozpaczliwy, dziecięcy krzyk ginący w letnim dniu (a może jesiennym?), dziecięca sylwetka biegnąca przez ciemny las, krew i wrzaski ojca...Wszystko to zdawało się narastać przed jej oczami, wywoływać stare wspomnienia, a jednocześnie kłóciło się z obrazem żywego przecież brata, tego samego starszego brata, który chronił ją przed światem i przed uderzeniami jak zawsze pijanego rodzica, a teraz był taki kruchy i mały, taki uroczy...

O ironio.

Mam tyle pytań - dodała cicho po chwili. Nie widziałam cię tyle czasu. Myślałam, że cię zabił, onii-san.

Westchnęła cicho. Spojrzała w górę. To zabawne, prawda...? Mijają lata, zmieniają się okoliczności, miejsca, zdarzenia, ludzie - a przyroda, Matka Natura, pozostaje taka sama. Wieczna jak mędrzec Rikudou z baśni, jak legendowe yukionny snujące się cichym krokiem bez słów po śnieżnych, samotnych krainach lodu - przecież nie zmienia się tak bardzo, prawda? Siedemnaście lat temu trzyletnia Arisa z Ryuzaku no Taki, bawiąc się w śniegu - mała, brązowowłosa, posiniaczona, chuda istotka w cienkich ubraniach bez barw, przeciętna, ale wciąż obdarzona błękitnymi oczami - pokazała swojemu starszemu bratu śnieg. Miał wtedy piękne kształty sześcioramiennych gwiazdek. Teraz dwudziestoletnia, piękna i poraniona Arisa Terumi obserwowała ten sam śnieg, trzymając w ramionach młodszą wersję tego samego Akashiego.

And I held your hand through all of these years
But you still have all of me.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 29 lis 2018, o 01:19; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

Czy to był jedynie przypadek, czy zaledwie łut szczęścia? Litość okazana przez bogów w swoim wszystkowiedzącym uśmiechu, wiecznej, bezkresnej mądrości? Ona szukała starszego brata, jedynej męskiej opieki, jaka jej została na ziemi po śmierci obu ojców (Naizen był za młody, by być jej ochroną); on z kolei pragnął odnaleźć młodszą siostrę. Tak wiele się zgadzało i nie zgadzało zarazem, pasowało do schematu, łamiąc go. Gorzko-słodka rzeczywistość pytała, wołała, domagała się rozwiązań. Arisa musiała je zatem odszukać w tej rozmowie. Dlaczego miała wrażenie, że wszystko jest takie bliskie - i dalekie zarazem? Jakaś niewyjaśniona od lat prawda rysowała się niewyraźnie przed coraz bardziej niespokojną dziewczyną. Wciąż nie miała pewności, ale skoro tak, powinna wymienić imiona, fakty. Jeśli to on, rozpozna je bez trudu. Serce jej tak łomotało, że miała wrażenie, że zaraz rozerwie jej pierś, w ustach miała potężną suszę, a w głowie coraz większy chaos. Bała się tego, co miało nastąpić, i zarazem tego pragnęła. Potrzebowała tego, do czego dążymy, szukając: odpowiedzi. A jeśli odpowiedź stała właśnie przed nią? Jednooka, przystojna, w przerażający sposób piękna, bliska i odległa...? Tamten Akashi był inny. Był łagodniejszy, kochający, odważny, jak to w oczach naiwnego, idealizującego bliskich dziecka. I nie miał w sobie tego żaru, który mimowolnie wyczuwała; ognia, który ją przyciągał jak ćmę. Ale musiała spróbować.

Nie, żebyś miała wybór.

- Szukam mojego brata. Masz na imię tak samo, też Akashi...On też miał ciemne włosy, podobnie wyglądał, chociaż... - powiedziała z wahaniem. - Był synem Izumi Terumi i mężczyzny, który nie był jej wart. Wiecznego alkoholika. Był ode mnie trzy lata starszy i chronił mnie przed wszystkim. A tego wieczoru, kiedy uciekłam z domu jako małe dziecko, ojciec próbował go zabić. Nie wiem, jeśli to przeżył, jeśli żyje...

Wypuściła powietrze z ust. Chłopak szukający siostry, dziewczyna szukająca brata...Za wiele przypadków, by były prawdziwe. Istne zrządzenie losu! Albo ironia wysnuta na niciach bogów, wątłych i marnych jak sny. Jeśli rzeczywiście to był jej brat...nie. To musiałoby być niemożliwe. Trudno jej było uwierzyć, że po tych wszystkich latach, po tym, co widziała, stał przed nią żywy - i przede wszystkim realny.

Akashi...?

-Mieszkaliśmy w Ryuzaku no Taki - dodała jeszcze. Patrzyła teraz prosto na Akashiego - i, rzecz zabawna, wszystko stało się teraz nieważne. Marne, jak puch śniegu, osiadający na jej długich, brązowych włosach, jak ledwo skrywane niepokój, strach i nadzieja zarazem, drżące pod resztką maski, która zresztą po chwili opadła.

Och, Akashi.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 23 lis 2018, o 16:30; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

Imię Akashi coś jej nasunęło, z kimś jej się kojarzyło. Domagało się uwagi, jak zapomniane melodie dawnych piosenek, jak historie opowiadane przy ognisku. Oh well, Przyjaciółko, twoja historia otwiera tu chyba nowy rozdział, nic dziwnego, że masz zwidy.
Tyle że chłopak, jego oczy...wróć, jedno oko, fioletowe włosy, ten ton głosu, ten śnieg...To chyba już się wydarzyło. Kiedyś. Kiedyś, wiele lat temu, jeszcze w innej bajce, gdy matka piekła pyszne ciasteczka z czerwoną fasolą i miodem, a ojciec - momentami - był, jak trzeba, bohaterem jej historii był inny fioletowowłosy Akashi; starszy brat o lekkim uśmiechu wyższości, błyszczących oczach, stanowczy, subtelny, chroniący przed złymi dziećmi. A potem? Ach, potem wszystko się zmieniło: przyszła Śmierć, która nie miała fiołkowych oczu, przyszło zło czarne jak~~sumienie faszysty i pryzmy węglowe~~ jak skrzydła kraczących nad opuszczonym domem. Co zrobiono z ciałem ojca? Pewnie odbył się jakiś tam szybki pogrzeb, może spalono ciało i gdzieś tam, nie wiedzieć gdzie, umieszczono je w ziemi czy w zimnej urnie; nikt nie lał łez, nikt nie wygłaszał mów, nie było sztucznych frazesów kierowanych w stronę zrozpaczonej wdowy i przerażonych dzieci.
Nikt nie zastanawiał się też nad ich zniknięciem. Minęło tyle lat; łatwiej było uznać, że bachory alkoholika i dziwaczki gdzieś zniknęły, że może pozdychały - albo ktoś się nimi zajął - nikt się nimi na tyle nie interesował,nie miało to już znaczenia.
Bo przecież każdy ma, prawda, swoje własne problemy - po co przejmować się jakimiś pomiotami niewydarzonego wariata? A przy tym Izumi, choć była piękną, to jednak świętą kobietą. Zbyt świętą, by sąsiadki nie mówiły o niej z drwinami.

- Akashi... - powtórzyła wolno imię chłopaka. Czy to był moment, kiedy powinna o to zapytać? Dobre maniery wymagały, by kontynuować small-talk, by wyglądać interesująco; mężczyzna, zauroczony jej subtelnością i charakterem oraz manierami, miał myśleć przy niej o rzeczach przyzwoitych - li i jedynie. - Rozumiem. Zapamiętam. Masz jakieś...nazwisko czy...?

Popatrzyła uważnie na kota, jakby o nim zapomniała, jakby myśli w jej głowie, galopujące jak stado wściekłych koni (była opanowana, to wszystko, chociaż ten cholerny rumieniec i ta ciekawość w oku...)), oderwały ją od niego.

- Och - westchnęła. - Nic mi nie jest, nie ma obawy. Jeśli twoja wilczyca nie skrzywdzi Shiro-chan, to dobrze. Ale pomóż mi ją potem schwytać. To znaczy, jego.

Przyjrzała się jeszcze raz Akashiemu. Jedno oko. Fiolet. Głos z akcentem z Ryuzaku no Taki... Trzydzieści procent danych wskazywałoby na niego (zgadzał się też, chyba, charakterystyczny chód - a może się myliła, może to coś normalnego, może...). Ubierał się na pewno dziwnie. Nietypowo. I miał wilczycę...tamten Akashi pomógł jej kiedyś złapać ptaszka i pocieszał ją, kiedy biedne zwierzątko umarło. Ale...Wzdrygnęła się. Nie miała pewności. Czy to możliwe, że po latach odnalazła jedynego męskiego członka rodziny, prócz Naizena, jaki jej pozostał? Zaiste, dziwne byłyby wtedy wyroki bogów - rozstawali się chyba wiosną, a spotykają się zimą, po latach, dojrzalsi i inni od tamtych dzieci, biegających po podwórku, samotnych i związanych ze sobą zarazem.

- Akashi-san - zaczęła z wahaniem, nie mogąc oderwać spojrzenia od jego ciemnych, spokojnych oczu. Jeśli się pomyliłam...
Nie chciała o tym myśleć w ten sposób. Zbieżność imion, liczne wojny i misje, które targały światami Shinobich, rzeczywistość, trudna i gorzka - wszystko mogło sprawić, że ten chłopak tak bardzo przypominał jej brata. Nawet wiek by się zgadzał - gdyby Akashi żył, byłby mniej więcej w jego wieku. Ale przecież...Mimo to Arisa wiedziała, że kto nie ryzykuje, ten nie ma, dlatego postanowiła to rozegrać trochę inaczej. W sposób, który i jej pozwoli się czegoś dowiedzieć, i jemu w razie czego wycofać z honorem z całej tej sytuacji.

- Ja... - znowu urwała. Jak to powiedzieć...? - Myślę, że to bogowie nas ze sobą zetknęli, Akashi-san. Wybacz szczerość, ale...Bardzo przypominasz mi osobę, której szukałam od lat. Ale...Nawet jeśli jesteś tylko podobny, to może coś wiesz. Musiałeś zwiedzić tyle krain.

Nie dokończyła, nie potrafiła. Jak się powiedziało A, to trzeba powiedzieć i B. Tak to leciało? Chyba tak. Wspomnienia były niepewne, zmieszane, wstrząśnięte jak martini Bonda - i trzeba byłoby chyba Yamanaki lub detektywa, by wykazać im obojgu powiązanie. Choć...Może oboje rozmyślnie woleli nie widzieć prawdy? Albo Arisa nie chciała, jako ta młodsza, przez całe życie słabsza? Akashi za to zwyczajnie może nie widział tego, co przed nim się znajduje - męska ślepota bywała przecież legendarna, a upływ czasu...

Nie.

- Zaraz muszę zabrać Shiro do środka - powiedziała cicho, pozornie bez związku.
Ach, ten śnieg był taki zimny.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 6 lis 2018, o 02:14; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

Jej życzenie? Prawdę mówiąc, Arisa nie wiedziała, czego powinna sobie zażyczyć. Bogactwa, sławy, zdrowia, radości, wskrzeszenia ojca - gdyby Hikari był bogiem, pewnie zażądałaby jednej z tych rzeczy, ale oczywiście nie dla siebie. To matka, Naizen i Narima potrzebowali tych wszystkich rzeczy za to, że uznali ją za jedną z nich, że o nic nie pytali, choć mieli tamtej nocy pełne prawo mieć wątpliwości; Arisa tak bardzo nauczyła się być cieniem innych, że teraz nie potrafiła - albo tak się jej zdawało - prosić o coś dla siebie. Myślenie o innych wydawało się w trudnych, wojennych czasach, gdy niebezpieczeństwo czyhało ze wszystkich stron, po prostu łatwiejsze; prościej było zapomnieć o sobie i liczyć na to, że bogowie o tobie nie zapomnieli, niż wysuwać roszczenia i żądania, których nikt nie mógłby spełnić. Ale to jedno życzenie...tą prośbę Hikari chyba mógłby spełnić, prawda...?

- Moje życzenie... - zawahała się, przerwała na chwilę. Czy i jakie miała prawo tego sobie życzyć? Czas ucieka, idiotko. Szybciej. - Chcę, byś przeżył tę wojnę i został moim przyjacielem, Hikari-san. Niech to będzie nasza obietnica.

Zarumieniła się delikatnie. Wiedziała, że to, co mówi, brzmi jak tani tekst z melodramatycznej historii zapisanej w zwoju, ale...coś podpowiedziało jej, by poprosiła właśnie o to. Dlaczego?
To już, moi Przyjaciele, inna historia - taka nie nadająca się do druku, z krainy marzeń i snów.
Bo przecież wszyscy jesteśmy snami.

- Wszystko w porządku - zapewniła. - Po prostu...och!

Wciągnęła głęboko powietrze w płuca, gdy podszedł do nich chłopak i wyjaśnił, po co przyszedł. Z jednej strony poczuła nawet ulgę, że przyszedł tylko po niego, ale z drugiej...Tak szybko? Widać życzenia docierają szybciej do Raju nieba i cieni, niż można się było spodziewać. Uśmiechnęła się jednak, ukrywając starannie niepokój, i przez chwilę przytrzymała dłoń Hikariego w swojej.

- Powodzenia - szepnęła. Wypuściła ją powoli, czerwona aż po cebulki włosów, i wstała, pozostawiając na stole pusty talerz po swoim posiłku i niedopitą matchę. Wypuściła powoli powietrze z ust, zastanawiając się, jak bardzo spieprzyła; i w momencie, gdy ona podchodziła do okna, by przez nie wyjrzeć na zewnątrz, usłyszała skrzypnięcie paneli. Jakaś młoda para właśnie wyszła z ryoukanu i, trzeba trafu, nie domknęła dobrze drzwi wyjściowych. Naturalnie z tego stanu rzeczy skorzystał biały potwór, który wyskoczył z pozostawionego na krześle koszyka i momentalnie wymknął się na zewnątrz. Arisa, niewiele myśląc, pobiegła za nim, nawołując zwierzaka - i tym oto sposobem niefortunnie wpadła na nieznajomego mężczyznę, który bawił się z wilczycą (Shiro, naturalnie, jako wzorowa kocia kanalia zaatakował ogon biednej psiny).

- Aaa! Do licha! - wrzasnęła, zderzając się nieprzyjemnie z obcym przybyszem. Szybko jednak zarumieniła się, jeszcze mocniej, niż wcześniej (zawsze bądź damą, Ariso), i spojrzała przepraszająco na ofiarę zderzenia, której omal nie wywróciła. - Bardzo pana przepraszam...

Zaraz za nią wybiegła zaaferowana Akiko.

- Panienko Ariso! Niech pani złapie Shiro! - zawołała niespokojnie, wciąż dzierżąc w rękach tacę z naczyniami. - Gotowy uciec, jeszcze coś mu się stanie...

Łatwo powiedzieć.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 26 paź 2018, o 23:25; Forum: Saimin (Osada Rodu Yamanaka); Temat: Ryokan " Siedem kotów "; Odpowiedzi: 109; Odsłony: 10967

Re: Ryokan " Siedem kotów "

Poszła za nim, rumieniąc się, gdy wspomniał o kolacji dla dwojga i partyjce shogi. Nie spodziewała się tego, że tak szybko zostaną sami, ale w sumie nie narzekała. Mogło być ciekawie. Jeśli był to kolejny element gry, kolejna chwila na test, to zamierzała go zdać - i pokazać mężczyźnie, ile tak naprawdę warte są kobiety Terumi. Trochę żałowała, że Inoshi nie mogła ich przenocować; chciała poznać z bliska życie Yamanaków, przyjrzeć mu się, dostrzec coś nowego, ocenić to pod każdym możliwym kątem.
Zajęła miejsce naprzeciwko - ryoukan "Siedem kotów" wyglądał naprawdę ładnie, był ciekawym lokalem, ilość kotów też przyciągała, więc nie narzekała na wybór Hikariego. Takie neko-ryoukan były dobrym interesem, zapewniały zwierzakom dom i właścicielom radość, więc...Dlaczego miałaby być niezadowolona z tego, że odwiedza takie miejsce? Już na wstępie jeden z udomowionych kociaków, śnieżnobiały, rozkoszny futrzaczek o niebieskich ślepkach, wdrapał się na kolana Arisy i ani myślał z nich zejść, więc rozbawiona kobieta zaczęła go głaskać.

- Grzeczna kicia, grzeczna - powiedziała z uśmiechem. Przeniosła wzrok z lśnącego czystością, białego futerka zwierzęcia na nadchodzącą kelnerkę. Wyglądała jak standardowa Yamanaka, nic nadzwyczajnego: długie blond włosy spięte w kucyk, niebieskie jak niebo oczy, gładka cera, ciało, któremu nie można było niczego zarzucić, ubiór godny jej profesji, a przy tym stosowny do okoliczności. Stanęła teraz przy ich stoliku z delikatnym, pastelowym uśmiechem na twarzy, gotowa wypełnić swoje zadanie.
- Czy są już państwo gotowi do zamawiania? - spytała miękko.
Arisa skinęła głową, ale spojrzała na Hikariego, chcąc, by to on pierwszy coś zamówił. Jednak jeżeli ustąpił jej pierwszeństwa jako gentleman lub jeśli nie zdecydował się nic wziąć, wówczas młoda Sanjin poprosiła o kubek matchy i o dango. Czekając na swoje zamówienie, postanowiła zdjąć kota z kolan i oddać go innej młodej pracownicy, lecz zwierz stawił iście powstańczy opór, godny walczących Douhito.
- MIIIIIIIIAUUUUUUUUUUUU!!! - rozdarł się wściekle na cały ryoukan. Następnie wbił pazury w ramię Arisy, co sprawiło, że młoda kobieta krzyknęła z zaskoczenia.
- Hej! Kocie, przestań! Kitku-chan! - protestowała niespokojnie, próbując się od niego uwolnić. Na szczęście w sukurs przyszła jej młoda i zmieszana kelnerka, inna niż ta, która ich obsługiwała, przez co kot pozostał na kolanach Arisy - ale w koszyku (innej opcji obie panie stanowczo nie dopuściły.

Jakieś dziesięć minut później chyba poczuła się tak pierwszy raz. Ponieważ młoda dama imieniem Akiko wytłumaczyła im uprzejmie, że kucharz jest dzisiaj straszliwie oblężony przez zamówienia i będą musieli chwilę poczekać, rozłożyli sobie planszę do shougi i zaczęli grać. Arisa starała się myśleć chłodno, analitycznie, trzeźwo; grała, jak zawsze, z chłodnym spokojem, nie pozwalając sobie na błędy. W życiu - jak i w grze - nie można było stawiać pionków na oślep, przesuwać ich bez potrzeby; należało dobrze dobrać pole, na którym postawi się smoka, by wieża nadawała się do gry. Nieco drżące z emocji, dobrze przecież kontrolowanych, palce brązowowłosej dziewczyny przestawiały owe pionki po planszy - powoli, spokojnie, czekając na błąd ze strony przeciwnika. Tyle, że Hikari nie popełniał błędów...A ona sama zaczęła czuć się nieswojo. Zwłaszcza, ze zdawało się jej od kilku minut, że ktoś ją obserwuje. Tylko kto?

Przywidziało ci się - wytłumaczyła sobie, stawiając starannie pionka na odpowiednim polu. Czekała na ruch Hikariego, uśmiechnięta, nieprzenikniona, subtelna; starała się nie zwracać niczyjej uwagi na siebie, choć nie było to łatwe, gdyż jej oczy, uroda i wygląd - nietypowe w tych stronach - same z siebie już musiały przyciągać ludzkie spojrzenia. Kiedyś pewna kapłanka przepowiedziała jej matce, że "zapłacze w dniu, kiedy jej córka stanie się kobietą" - tylko...Asami miała dwie córki - Arisę i Narimę. Jeśli Nari...Pomyślała o chwili, gdy żegnała się z siostrą, i poczuła, że musi przełknąć łzy. Prócz Narimy żegnała ją bowiem wtedy malutka kuzynka, córka ciotki Hisany, słodziutka Amai. I kiedy Arisa miała wyruszać w podróż, malutka Amai uderzyła w głośny płacz, a łezki wiszące w jej orzechowych oczkach i drobne rączki mnące nerwowo łapkę pluszowej żabki sprawiły, że musiała ciężko przełknąć nie tylko łzy, ale i ślinę. Przez moment, krótki moment, poczuła się dziwnie, przerażająco samotna. Jakby nie miała na tej ziemi miejsca, które rzeczywiście...

Akashi-kun! Akashi-kun, mój miś! Mój miś nie ma oczka! Onii-san! Zrób coś misiowi!
Ari! Ari! Kicia ma chorą łapkę!
Neeciaaan! Ne jedź! Zostań w domku!

Dziecięce twarzyczki, wspomnienia rozpłakanych głosików skarżących się, proszących, niespokojnych - i kojących głosów starszych sprawiły, że Arisa westchnęła. Obróciła w palcach swój pionek, przez krótką chwilę czując bolesną potrzebę, by go zmiażdżyć. Ale przecież sama zdecydowała się na udział w tej wojnie, nikt jej do tego nie zapraszał, a Hikari nawet nie był zachwycony, gdy mu o tym powiedziała. Rozumiałaś go, prawda, Przyjaciółko? A jednak postąpiłaś inaczej - bo czasem mimo wszystko tak trzeba.
Czasami trzeba było postąpić przeciw gwiazdom. I tak nie znała do końca swojej drogi...
...prawda?

- Chyba cię doprowadziłam do tsume - zauważyła spokojnie. - Ale to nie znaczy, że wygrałam. Jeszcze masz szansę, Hikari-san.

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 26 paź 2018, o 03:17; Forum: Soso; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 339; Odsłony: 27364

Re: Szlak transportowy

Into the light air I hope to find a better life

Jechała u ich boku, czekając na rozwój wydarzeń, biernie im towarzyszyła - pasywna jak zawsze, typowo spokojna Terumi, cicha Sanjin, która przywykła się do niczego nie przywiązywać ani nie skarżyć zanadto. Taką była też jej matka, Izumi Sanjin, ta sama cicha Izumi, o której nikt już zwyczajnie nie pamiętał; mąż - psychopata - odszedł zapewne z tego świata, zachlawszy się na amen kolejną butelką taniej sake, jeśli nie żebrał gdzieś w rynsztoku, o bracie przyzwyczaiła się myśleć, że umarł. Została jej tylko córka, przygarnięta przez innych, wychowana w nowej rodzinie, bardziej rzeczywistej. Bardziej realnej pod kątem przetrwania; w sercu Azumi zajmowała to samo miejsce, co jej własne, biologiczne dzieci, co Naizen i Narima, choć czasem zazdrosna dziewczyna myślała, że łatwo było adoptować przybłędę...
...bo przecież na miejscu był już własny następca tronu; on był królem, Narima królową, a ona jedynie - albo aż? - wieżą. Wieżą, którą rodzice i świat przestawiali, jak chcieli, bo przecież była tylko zwykłą kobietą. Zwykłą...nie wiedzieć, kim.
Zawsze było w niej to coś wyjątkowego, to marzycielstwo, ta kreacja - ale na ile był to dar bogów, a na ile wypracowane zachowanie, to już wiedziała tylko ona sama. I trzymała tą tajemnicę gdzieś głęboko na dnie serca, jak zatopiony statek, nie dzieląc się nią z nikim - po co? Pewne rzeczy winniśmy traktować lepiej od skarbu, a gorzej od wiary.
Dotarcie na szlak transportowy nie sprawiło im problemu. Towarzystwo Arisy, choć liczyło się do biernych i małomównych, nie było spowalniające, jakoś trzymała tempo. Mimo zmęczenia była w stanie się skupić - i się skupiła.
Inoshi zakomunikowała im, że niestety nie może ich przenocować. Cóż. Czego właściwie się spodziewała? Tak młodej nastolatce nie przystoi przecież przechowywać kobiet swojego mistrza pod dachem. Mniejsza o to, że nie była kobietą Hikariego, że nic na razie ich ze sobą nie łączyło (poza tym nieszczęsnym, odbierającym jej rozum zadurzeniem), ale rodzice Inoshi mogli sobie tak pomyśleć. Dlatego Arisa przyjęła to ze spokojem.

- Nic się nie stało, Inoshi-chan - zapewniła łagodnie. - Idź do domu i zobacz, co ze swoimi rodzicami. Myślę, że jakoś cię znajdziemy w osadzie.

Rozejrzała się niespokojnie, szukając jakby jakiejś drogi, a kiedy dziewczynka znikła im sprzed oczu, zagryzła wargę. Nie czuła się pewnie na tym terenie, nie był jej, niebo było ciemne, zachmurzone i jakieś obce, a do tego wyraźnie zrobiło się zimniej. Zadrżała z chłodu, nie mogąc ukoić napiętych z jakiegoś powodu nerwów. Czuła się tak, jakby lada moment ktoś lub coś miał ją zaatakować - a nie mogła wykluczyć, że jakiś oszalały Yamanaka lub ukryta opcja Hyuuga...Zresztą nie...Była też zmęczona podróżą, głodna, a plotki krążące o obu stronach na pewno nie pomagały, by się rozluźnić. Jeśli Hikari nie kłamał, nie odgrywał żadnej roli w porozumieniu z małą Yamanaką, to jego celem byłoby wziąć udział w wojnie. Wskazane byłoby więc chyba zameldować się u jakichś władz, prawda? Zsiadła więc z konia i wypuściła powietrze z płuc. Tutejsze powietrze wydało się jej takie jakieś...Ostre. Inne niż w Yusetsu, gdzie wszystko pachniało i było domem.
Spodziewałaś się, Przyjaciółko, pyłu z gwiazd u twoich stóp? Ognia z niebios spopielającego wrogów? Komet lądujących z rozpędu gdzieś wśród skotłowanej, nieszczęśliwej ziemi? Kwiatów rozkwitających w niemym świetle dnia? Cóż - czegokolwiek się spodziewałaś, świat nie jest dobrą wróżką spełniającą pragnienia. Och, był taki chłopiec, już raz wypowiedział swoje życzenie Matce Chrzestnej - i odszedł. W ciszy. W zapachu krwi. Inny chłopiec zginął w przedziwnym przypadku, otoczony kanapką, spokojem i brakiem reakcji (pozornym); jeszcze inny młodzieniec chciał przytulić swoją matkę, gdyż tak nakazała mu Ciemność. A jednak nie zrobił tego; i właśnie dlatego, za karę, zginął marnie (przynajmniej pozornie).
Ale podjęłaś decyzję.
Nie, żebyś miała wybór...
...Przyjaciółko.

- Hikari-san? Udajmy się może najpierw do osady, poszukać noclegu i kogoś, kto zajmuje się werbunkiem na wojnę - zaproponowała nieśmiało. - Chyba że chcesz iść za Inoshi-chan i potrenować z nią...

Spojrzała na niego niepewnie, oczekując odpowiedzi. Choć hej, czy czasami już jej nie dostałaś? Tajemnica nie zawsze ma urok dla mężczyzny. Wielu z nich jest prostych, niezainteresowanych zagadkami, wysiłkiem, sekretami, dosięganiem gwiazd. Wolą to, co płaskie, zwykłe, znajdujące się blisko ziemi - na wyciągnięcie ręki, jak historie owych chłopców, pokryte różnymi barwami. W niebiosach odczyta się wszystko; ich opowieści nie zostały zapomniane. A twoja historia, Przyjaciółko, historia małej, cichej Terumi, dopiero się zaczynała...
Mogła być, kim chciała. Mogła razem z Hikarim, dzielna, cicha, milcząca i tajemnicza, przede wszystkim wierna, jednoczyć klan Terumi - i kiedyś, po wielu wiekach, zostać odczytana z dumą w kronice jako świątobliwa przodkini rodu, która stworzyła dla swoich towarzyszy nowy świat. Która szła, niosąc mesmeryzujący, jasny błękit oczu, barwy kimona i czyste serce w ofierze przyszłości, u boku mężczyzny, którego kochała (on jej kochać nie musiał, tak wiele małżeństw zawiera się z rozsądku.) Mogła też zostać wykreślona z rodu, zapomniana, opuścić go ku wstydowi tych, którzy ją wychowali, i pogardzie ludzi; trwać w zawieszeniu jak fala, nie wiedząc, co powinna zdruzgotać w pierwszej kolejności. Mogła nawet dołączyć do samego Antykreatora, stać się czarną kartą w historii rodu - kartą, która budziła łzy, strach i niepokój.
Miała przed sobą tak wiele ścieżek, że nie była pewna, gdzie iść i jaką wybrać. Ale mimo wszystko...

Jeśli Hikari się zgodził jej towarzyszyć do osady, Arisa podążyła niepewnie śladem ludzkich stóp i końskich kopyt oraz kół wozów. W ten sposób dotarła do bram Saimin. Tam załatwili wszelkie konieczne, najniezbędniejsze formalności, przedstawili się komu trzeba; pewnie strażnikom trzeba było się wylegitymować, bo w końcu absencja Inoshi stwarzała problemy - i podążyli do miasta, by znaleźć nocleg i spocząć po trudnej podróży. Jeśli zaś Hikari zdecydował, że uda się za swą wychowanicą, wówczas Arisa nie znalazła sił w sobie, by isć za nim dalej. Nie to, by była zazdrosna o Inośkę czy coś; po prostu była już bardzo zmęczona, a i kondycji nie miała najlepszej. Dlatego postanowiła udać się sama do osady i poprosić tam o przejście. Na ile był to szalony, a na ile rozsądny plan, nie chciała się zastanawiać.

__________________________________________________________________________________________________________
ZT z Hikarim lub samej, zależy, jak zdecyduje: do karczmy

Przejdź do posta

autor: Arisa Terumi: 20 paź 2018, o 14:11; Forum: Yusetsu; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 293; Odsłony: 32989

Re: Szlak transportowy

Spakowawszy odpowiedni zapas jedzenia i picia, a także kunaia Tetsu, Arisa otuliła się fiołkowym haori i przewiązała szyję czerwonym szalem (nadchodziły bowiem, mimo wszystko, zimniejsze dni) i wyruszyła za swymi towarzyszami. Starała się nie odstawać od Inoshi i od Hikariego, biec najszybciej, jak tylko mogła, a potem jechać tak szybko, jak się dało, choć silne zmęczenie dało się jej we znaki już po jakimś czasie. Po dotarciu do Soso będzie musiała stanowczo potrenować - nie mogła sprawiać zawodu. Chciała też poznać jakieś lecznicze techniki, coś, czym będzie mogła leczyć chorych, chciała pomagać i wspierać. Kwas nie musiał przeżerać niewinnych ofiar; mógł wypalać to, co chore, aby pomagać, uzdrawiać, wspierać. Podczas drogi właściwie nic nie mówiła, skupiona na tym, by nie zgubić nikogo ze swoich towarzyszy, nie upaść ani nie zrobić żadnego problemu ani Inoshi, ani Hikariemu.
Starała się nie spowalniać swojego towarzysza i zarazem nie narzucać swego tempa blondyneczce. Czy o czymś myślała? Nie. To znaczy nie do końca: Arisa miała konkretne plany i marzenia, ale nie chciała teraz się nad tym zastanawiać. To, co miało być jutro, nadejdzie w swoim czasie - wraz z kunaiem otrzymanym od Tetsu, obietnicą rozwiązania. Jeśli jej to ofiarował, miał coś konkretnego na myśli, dał jej coś mimo wszystko ważnego: kolejną szansę obrony. Przetrwania. A czyż nie o to chodziło w tym brudnym, przegniłym miejscami jak stosy nie zagrabionych liści, świecie? By przeżyć - za każdą cenę?
Dlatego cicha, ostrożna Arisa towarzyszyła dzielnie Hikariemu i małej Yamanace; jechała konno, nie skarżąc się, nie okazując zmęczenia - jedynie od czasu do czasu ocierając pot. Nie spotkali po drodze żadnych poważnych zagrożeń, chyba nie; przynajmniej młoda Terumi ich nie widziała.
Dotrzymując sobie tempa w jakiś tam sposób, troje shinobi zmierzało ku lepszemu - chociaż czy na pewno?
Przecież wojna nigdy się nie zmieniła.

Skąd: Yusetsu
Dokąd: Soso
Czas podróży: 15 minut
Czas przybycia: 15 minut od wstawienia posta
Środek transportu: konno
ZT z Hikasiem i Inośką x3, -150 ryou za całą trójkę ^^

Przejdź do posta

Znaleziono 66 wyników

1
2
3
4
5
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane