Post Treningowy

Kolejny dzień, kolejny trening. Nienależy zaprzestawać na laurach. Poza tym został ostatni jeszcze jeden zwój z techniką do nauki, także wypadało by się go wykorzystać. Khusara zaczął swoją już wyuczoną rozgrzewkę fizyczną, a także mentalną i zabrał się do treningu.

No dobra, to i ja spróbuje w tym sił!

Nazbierała się całkiem spora lista jak na razie:

Post Treningowy

Nastał kolejny dzień, a wraz z nim szansa na kontynuowanie treningu Hatakame. Wpierw jak to zwykle wypadało rozpoczął od swojej typowej rozgrzewki. Kiedy skończył usiadł na jednym z pni i wyciągnął kolejny z zakupionych zwoi. Był to drugi z trzech, i zabrał się za czytanie teorii. Z wielkim skupieniem, ale i także widocznym zafascynowaniem, przedzierał wzrokiem przez kolejne fałdy papieru. Tym razem technika wydawała się dość odmienna od tych, które opanował wcześniej. Czekała na niego dynamiczna kooperacja z nieboskłonem, która na pierwszy rzut oka nie wydawała się taka prosta

Post Treningowy

Hatakame zaczął od prostej rozgrzewki fizycznej, która składała się na 20 minutowy bieg w koło polany, 50 podciągnięć i 200 przysiadów. Po czym wyjął ze swojej kieszeni zwój. Nabył go w jednej ze składnicy pism w Hyuo. Był to zwój rozprawiający o pewnej żywiołowej technice. Pierwsze godziny spędził na studiowaniu teorii zawartej w zwoju. Każde słowo, każdy symbol miał swoje znaczenie. Zrozumienie sekwencji pieczęci i przepływu chakry było kluczowe. Khusara trenował pieczęcie do momentu, aż jego palce poruszały się bezbłędnie i płynnie, jakby wykonywały starannie zaplanowany taniec.

W oddali szumiał spokojnie wiatr trącający suche gałązki i nieliczne liście. Temperatura jak to na wyspach była dość niska, chociaż właśnie oto nadchodził cieplejszy sezon. Khusara spacerował się dróżką aż dotarł do miejsca zainteresowania. Wielki dąb w bryle lodu zwracał ku siebie wzrok za równo nietutejszych jak i stałych mieszkańców którzy zawsze z przyjemnością spoglądali w jego stronę. Odziany w czarne kimono i lniany ciemny płaszcz Hatakame zatrzymał się 10 metrów od dębu rozglądając się po okolicy. Ostatni napływ myśli i pragnienie czegoś więcej niż dotychczas prowadzonego spokojnego życia powodowało, że rozważał powrót do bardziej ryzykownych zajęć i podróży. W końcu lata mijają, a młodość upływa, czemuż to teraz marnować ten potencjał i czas, skoro jeszcze tyle do odkrycia w tym rozległym świecie. Z drugiej strony przyzwyczaił się do tej wyspy i do Cesarstwa. Pomimo ostatnich problemów z rebeliantami, nowym Cesarzem i całej tej mieszaniny szalonych wydarzeń na świecie, czuł że wypadałoby poszerzać swoje horyzonty. Wypadało też odwiedzić swojego ukochanego wujka w Shigashi no Kibu.

Khusara podszedł do dużego głazu i usiadł nad nim rozmyślając "Wypadało by się rozgrzać i potrenować przez jakiś czas przed podjęciem podróży. Tak będzie bezpieczniej, upewnię się że moje nadal mam tą smykałkę, i przypomnę parę starych technik. Przy okazji skupie się na dokończeniu starego treningu w celu rozszerzenia moich umiejętności, i zdobycia paru dodatkowych asów do przysłowiowego rękawa". Rozejrzał się raz jeszcze dookoła i stwierdził, że mimo iż to miejsce jest przyjemne, to trochę zbyt publiczne. Wyruszył bez obwijania w bawełnę na poszukiwania dobrego miejsca do treningu. W tym celu oddalił się w głąb ośnieżonych drzew o jakieś 100 metrów od samego drzewa i zabrał się za potrzebne przygotowania do rozgrzewki.

Po chwilowym rezonansie dystans okazał się bardzo mały, przynajmniej jak dla niego. Obmyślał już plan jak ich okrążyć i zaatakować od flanki, nie wiedział wtedy, że następnym ruchem jaki dzieci wykonają będzie wyskok zza murku i szarża z ostrzałem zaporowym. Co było bardzo zarówno odważne jak i głupie. Pytanie tylko, czy w tak młodym wieku te dwa określenia dzieli jakakolwiek granica ? Jeżeli nie, czy w jakimkolwiek wieku owa istnieje ? Można się sprzeczać na filozofią tych dwóch określeń, lecz na Khusare biegli właśnie dwaj dzielni wojownicy, którzy nie spoczną, póki nie pokryją kogoś mieszanką śniegu i błota, lub ten ktoś pokryje ich. Widać było, że przygotowali się na ten ruch, tylko czy wystarczająco dobrze. Jedna ręka u każdego z nich była unieruchomiona, a amunicja ograniczona. Czarnowłosy miał już do dyspozycji nie mały stos śnieżnych kulek. A do tego dość sprawne nogi, ręce i system krążenia chakry. Wstał zbierając jak najwięcej kulek do jednej ręki, sprawdził, czy przypadkiem kierunek wiatru nie wejdzie mu w paradę i wbiegł po pionowo po drzewie. Wychylał się tak żeby mieć dobre pole strzału, niestety sam też był narażony na ataki. Najeźdźcy może i mali, ale wzrok mieli dobry. Przynajmniej tak wnioskował Hatakame. Podczas gdy wbiegał na drzewo miał zacząć bombardować ich wszystkim co miał, jednocześnie uważając na to by jego zapasy przez przypadek nie spadły na ziemię. Kiedy okazałoby się, że dzieciaki nie mają dość, zbiegłby po pniu by schować się i stworzyć więcej pocisków. Mimo wszystko wydawało mu się, że te kilkanaście kulek, które ze sobą wziął powinno wystarczyć by ochłodzić zapał dwójki młodych zapaleńców. Miał tylko nadzieję, że żaden z dzieciaków, nie wykazał się na tyle dużym sprytem, by go okrążyć z drugiej strony i obrzucać śnieżkami całe odsłonięte plecy. Szczególnie, że na drzewie był dość mocno odsłonięty. Mimo, że to zabawa Khusara starał się być gotowy na wszystko.

Za nim cokolwiek spostrzegł zza pleców doszło do niego wiele krzyków bitewnych, a powietrze wydało kilka przeciągłych świstów, która na dodatek coraz to szybciej zbliżały się w jego stronę, rosnąc tym samym na brzmieniu. Wojownicy może i byli mali, ale wprawieni. Śnieżne kule wolno, ale celnie leciały w kierunku czarnowłosego. Khusara postanowił nie stać w miejscu, wziął czym prędzej nogi za pas i próbując uniknąć pocisków skrył się za najbliższą zasłoną. Następnie rozejrzał się po okolicy, dokonując rozeznania terenu. Próbował ocenić jak najdokładniej dystans dzielący jego i śnieżnych bojowników. Chyba, że ci postanowili zaszarżować na niego w wrzasku bojowym, wtedy sam odpowiedział by śnieżnym gradem. Jeżeli, jednak tak się nie stało to skrywając się za słoną staranie przygotowałby stos amunicji, i zaplanował kolejne ruchy. Zadanie mimo wszystko nie wydawało się proste, gdyż przeciwnicy dobrze przygotowali się do natarcia, i innych ewentualność. On sam z resztą wiedział, że w małych główkach czasami więcej sprytu niż u nie jednego dorosłego. Bitwa ta przypominała mu czasy późnej młodości. Rzadko co miał okazję stoczyć bitwy na śnieżki, ale zawsze kiedy to robił sprawiało mu to dużo przyjemności. Mimo to starał się nie zanurzać zbytnio w wspomnieniach. Przecież jest bitwa do wygrania, a jej stawka to honor. Po za tym nie miał ona na sobie zbyt grubych ubrań, więc po prostu danie się zbombardować przez lodowe pociski, mogło nieść ze sobą nieprzyjemne skutki. W końcu może i teraz było mu ciepło, jednakże mieszanka śniegu i błota wpadającego za kołnierz mogła wszystko zmienić.

Padał śnieg, mróz dawał się we znaki, jednak spacer sprawiał Khusarze nieokreśloną przyjemność. Płatki zimne i wilgotne dotykały delikatnie skóry odsłoniętych rąk. Czuł, że może się odprężyć, i pogrążyć w zadumie. Myśli kłębiły się w głowie niczym opadająca w oddali biel, a kroki stawiały się same. Kiedy tak szedł spostrzegł, że nie jest mu zimno, nie czuje chęci ocierania rękami wszystkich zziębłych części ciała, czy też kurczowego drżenia rąk. Wyspa go zmieniła. Przystosował się do panującej tutaj pogody. Kiedy przybił do Kantai jakiś rok temu myślał, że za długo tu nie ugości, panujący tu klimat w ogóle nie przypominał tego w Shigashi, jednak się widocznie się mylił. Szedł koło samotnej zaśnieżonej ławki. Przypomniała mu o spotkaniu z samym Cesarzem. Wspominał tamtą osobowość z wielką fascynacją, albo bardziej prawidłowo te uczucie można by było określić jako ogromny podziw. Shimakage był niezwykle szybki i silny, a przecież pokazał ledwie ułamek swoich umiejętności. Młody Akodo też był niezwykle umiejętny, ale bladł przy Natsume. Hatakame wrócił myślami do otaczającego go świata. Wokół grała melodia wiatru, niosącego delikatne śnieżne origami, w przeróżnych kształtach i wielkościach, a drzewa falowały dumnie ukazując swe nonszalanckie białe szaty. Nastrój tej okolicy był niezwykły, w szczególności, iż Hatakame zdawał się być sam na sam z swym umysłem. Towarzyszył mu jedynie śnieg i szumiące drzewa, miał nadzieję, że już tak zostanie.

Czarnowłosy szedł spokojnym krokiem zostawiając płytkie ślady w świeżym śniegu. Nie było mu zimno, gdyż miał on na sobie dość grubą i ciepłą hakame. Wędrował między gąszczem i kępami traw, utartą ledwie widoczną dróżką. Nie wiedział gdzie wiodła, ani co go czeka na jej końcu, ale właśnie takie spacery sprawiały, że czuł się wolny, czuł się swobodnie. Słońce coraz bardziej zmierzało ku horyzontowi, w tym czasie mężczyzna odnalazł ujście rzeki. Duże i obszerne koryto, przez które przepływała niespotykanie krystaliczna woda. Obok zaś znajdowała się nie wielką polanę przykrytą śnieżną kołdrą, gdzie nie gdzie wypełniona igliwiem I kamykami, a jeszcze gdzie indziej suchymi gałązkami.-Świetnie, nada się idealnie- pomyślał.

Wyglądało na to, że cała sytuacja w dość prosty bezkonfliktowy sposób się zakończyła. Oczywiście, jeżeli rozumiemy bezkonfliktowy w sensie minimalnym użycia przemocy dla wyższego dobra. Ludzka Moralność w tamtym momencie wręcz emanowała z czarnowłosego, a dobry przykład nie dawał innym złudzeń, że to właśnie w taki sposób trzeba postępować, nie inaczej. Chociaż mężczyzna poczuł większą radość z mieszka złota, niżeli z samego dobrego uczynku. Tym bardziej zdawało się mu, że niegdysiejsze przekonania ustępowały nowym, bardziej rozsądnym, takim, które zamiast ratować cały świat i pomagać wszystkim wokół, pozwolą mu przetrwać. Gdyż może i czuł dumę, satysfakcję czy słuszność jego czynów, jednakże w jego wnętrzu pojawiało się uczucie szepczące-zamiast ratować wszystkich wokół wpierw uratuj samego siebie-kładąc go w dotąd niespotykanej sytuacji. Hatakame wreszcie schował za pazuchę mały mieszek z monetami, następnie odchodząc. Skoro problem został rozwiązany, nic tu po nim. I tak poświęcił zbyt wiele czasu na problemy tej trójki. Teraz zaś postanowił zaplanować dalszą część swojej podróży, która nie koniecznie musi mieć miejsce na wyspach.

z/t

Ja się jednak odpisuje, gdyż z moich przewidywań i pokaźnej liczby osób wynika, że ten event może się nazbyt przeciągać. Wolałbym jak na razie się skupić na szybszym rozwoju postaci.

Wykreślony ~Yukirin

Zapisuje się, a niech będzie, dawno nie było eventu, więc warto spróbować i zrobić coś innego niż ciągle te misje dla odmiany