Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 275 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 275 wyników

Strona 1 z 19
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
19
Następna

autor: Atari Sanada: 31 maja 2020, o 20:45; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Atari Sanada PH; Odpowiedzi: 23; Odsłony: 1107

Re: Atari Sanada PH

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 31 maja 2020, o 20:43; Forum: Bank; Temat: Konto Atari Sanada; Odpowiedzi: 13; Odsłony: 935

Re: Konto Atari Sanada

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 20 maja 2020, o 02:06; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Szare oczy wnikliwie wpatrujące się w ostatniego, przestraszonego mężczyznę skrytego pod warstwami tkanin nie mogły przeoczyć różnicy między posturą w stosunku do pozostałych. Był to zapewne młody chłopak. W zalatanych, niepewnych ślepiach, które gnały bezsilnie w stronę lidera można było wyczuć desperację. Kobieta zaś zbliżała się nieustannie starając się jak najbardziej zbliżyć w pełnym dostojeństwa pochodzie po pionowej ścianie z czerwonego kruszczyc. Zupełnie nie przemyślała faktu, który od razu uderzył jej do głowy jak zobaczyła rozluźnienie w ruchach chłopaka. Pochwycony wilk w siła prędzej odgryzie sobie nogę niżeli podda się kłusownikowi. Głosy narwanych awanturników uderzały echem i zbliżały się coraz to bardziej. Zamaskowany opryszek zamknął oczy, a Atari widziała już jak głupią podjął on decyzję. - Głupcze! Nie rób tego! - Syknęła gniewnie wystrzeliwując w pełnym biegu w dół ściany za opadającym ciałem. Czuła jak każdy jej mięsień pulsuje, jak chakra w stopach przepływa nierówno i niewyraźnie. Zdawała sobie sprawę jak bardzo jej organizm jest wycieńczony, ale nagły przypływ adrenaliny i gniewu zmusił ja do tego ostatniego wysiłku. Ponieważ Atari nigdy nie przestanie walczyć o życie, tak długo jak będzie w stanie ustać na własnych nogach. Pobiegła licząc, że nogi wytrzymają jeszcze trochę. Dłoń sięgnęła ku kunaiowi który wyszarpnęła nerwowa zza paska. Kiedy oboje zbliżali się coraz bardziej dna wyschniętej rzeki, gdzie opodal leżało jedno roztrzaskane ciało kobieta po prostu rzuciła się ze skały ręką z kunaiem wbijając się w ścianę a wolną ręką próbując złapać za fraki spadającego. Jej szaleńcza pogoń za młodym, zabłąkanym życiem chłopaka, który miał przed sobą jeszcze tyle życia. Życia, które umykało z każdym uderzeniem serca. Atari musiała zdążyć. Musiała choćby miała zerwać wszystkie mięśnie, wyrwać kości ze stawów i legnąć bezwładnie na piaskach obok zamordowanego, niewinnego poszukiwacza przygód.
Co się tyczyło trójki kompanów Atari, miała nadzieje, że przybędą i pomogą jej spętać i obezwładnić bandytów, po to aby zaprowadzić ich przed namiestników prawa. Tych samych, których poznała poprzez nieporozumienie będąc oskarżona. Wiedziała, że tak długo jak na czele zasad stoją tamci ludzi, tak długo można będzie na sprawiedliwość a nie okrucieństwo i bezmyślne pozbawianie życia. Wiedziała, bądź miała po prostu szczerą, naiwną nadzieje. Oprócz nich gnały tutaj tłumy rozwścieczonych poszukiwaczy skarbów i łatwego życia, którzy zapewne nie będą zadowoleni z obrotu spraw. Nie mniej, Atari nie przejmowała się tym. To ich wina, że zaufali złudzeniom i iluzją niczym pustynna fatamorgana. Tutaj nie było skarbów i nie było również miejsca na samosądy. Słowem, poławiaczka wielorybów z Teiz nie zamierzała na to pozwolić, nawet jeśli ma sprzeciwić się na chybotliwych nogach. Miała również w głowie plan. Zamierzała okrzyknąć bandę jako znanych jej opryszków, których miała dostarczyć w mury Samurajskich siedzib za wburzonym morzem i do tego czasu nie może stać im się krzywda. Blef, kłamstwo, iluzja. Taka sama tania jarmarczna sztuczka jaką posługiwała się podczas walki. Czy zaś uwierzą? Cóż. Być może nie była prawdziwym samurajem, ale z pewnością na takiego wyglądała, a zadzieranie z dumnymi wojownikami z Lazurowych Wybrzeży nie było rozsądnym hazardem. Wystarczyło przecież, że przepili swoje roczne oszczędności w tawernie. Upust swojej naiwności i głupocie musieli znaleźć gdzie indziej. Atari nie zamierzała pozwolić, aby ktokolwiek umarł. Nie w momencie, kiedy mogła coś na to poradzić.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 17 maja 2020, o 22:43; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Czerwony pył po raz kolejny zatańczył, kiedy podeszwy stóp kobiety odrywały się od półki skalnej i zataczały na niej kręgi. Srebrne senbony wbite w ziemię połyskiwały w blasku słońca. Echo niosącego się upadku głuchło w oddali. Ciało bandyty, który stanął naprzeciw lekko zataczającej się niczym pijany karczemny patron. Stała dysząc zauważalnie i unosząc szare oczy z trudem. Jej ciemne włosy opadały w bezładzie na twarz po której ciekłyby stróżki potu, gdyby nie to, że wysychały niemalże natychmiastowo. Postąpiła krok. Bardzo niepewny i chwiejny. Zajęło jej dopiero chwile to, aby do jej zmysłów dotarły akcję ostatniego z pozostałych pustynnych zbójów. Łapczywie łapane powietrze wystrzeliło z nozdrzy donośnie. Zmusiła się do wyprostowania. Udo zakuło ją drażniąco, ból dał o sobie ponownie znać. Najpewniej podczas swojego ostatniego manewru doprawiła ranę. Dłoń wyszarpnęła shuriken z którego poleciało kilka gęstych kropel krwi. Westchnęła i postąpiła bliżej krańca półki napełniając płuca powietrzem z lekkim trudem. Miała dużo szczęścia, że jej szaleńczy pokaz umiejętności pozwolił jej na uporanie się z bandą. Gdyby nie powiodło się jej, już dawno leżałaby martwa. Walka w takim stanie była znacznie trudniejsza. Musiała zmuszać ciało do wykonywania poleceń i nie przynosiło to rezultatów, których by się oczekiwało. - Aobe! Sprowadź dwójkę. Pora, aby zaznali trochę z niebezpiecznej przygody! - Krzyknęła obracając głowę na bok, tak aby zobaczyć szczelinę za którą miał skryć się rosły mężczyzna, kiedy ona rozprawiała się z opryszkami. Dłoń zacisnęła się gwałtowniej na shurikenie, który poleciał wystrzelił przecinając powietrze i mając na celu wbić się tuż nad wdrapującym się ostatnim mężczyzną. - To koniec. Oszczędź sobie niepotrzebnego bólu. - Powiedziała po czym sięgnęła po kolejne shurikeny którymi wycelowała również nad zabandażowanym bandytą tak, aby upewnić go w przekonaniu w jakiej sytuacji się znajduję. Nie chciała celować w niego. Gdyby spadł z tej odległości mógłby nie tylko połamać sobie kończyny, ale i stracić życie. Sprawdziła swoje możliwości przepływu chakry przelewając je w stopy i ostrożnie wkraczając na pionową ścianę wyschniętego koryta. Zamierzała zbliżyć się w stronę ostatniego przeciwnika chowając przy tym katanę i miotając bronią tak, aby uniemożliwić mu wspinaczkę, gdyby tej dalej próbował. - Poddaj się. Możesz ocalić swoje życie. - Dodała dokładając starań w tym, aby nie wyjść na zbyt osłabioną. Liczyła na to, że wkrótce Aoba dotrze tutaj wraz z dwójką młodych poszukiwaczy przygód. Przydałaby się jej pomoc w uwięzieniu spacyfikowanych bandytów wśród wezłów sznura. Wkrótce również powinni dotrzeć tu śmiałkowie z tawerny, którzy również przędzą się w transportowaniu oszustów do miasta. W końcu przez nich wydali fortune poprzedniej nocy. Na twarzy Atari pojawił się uśmiech. Jak dobrze, że były to obecnie jedyne problemy całej tej zgrai. Szare oczy odzyskały życzliwy blask, a mięśnie nieco poluzowały się. Być może zbyt prędko, lecz udająca Samuraja kobieta nie miała wpływu na to jak kojące były dla niej myśli. Poczuła ulgę.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 16 maja 2020, o 01:19; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Szkarłatny pył opadł ciężko przerzedzając się z każdym pokonanym metrem w dół koryta. Chwilowy hałas i gwar zamarł echem, które nie zdołało się przedrzeć przez szum w uszach Atari. Kobieta realizując swój szaleńczy plan znajdowała się teraz na półce skalnej czując jak zgromadzona moc, która wypuściła sobie w jednej chwili zmęczyła całe jej ciało. Nie była pewna czy zdoła oprzeć się pokusie lekkich mroczków przed oczami, które zapraszały w swoje objęcia nieprzytomności. Nagły ból jednak oprzytomniał umysł Podróżniczki. Shuriken wbił się w udo będąc najwyraźniej dalej sterowanym przez właściciela, drugi zaś przeleciał łukiem, który zdołała w pewnym stopniu uniknąć. Ciepło eksplodowało na twarzy, kiedy z płytkiej rany zaczęła toczyć się krew. W pewnym stopniu była wdzięczna za ten rodzaj przywołania ją do tego świata. Szare oczy odgoniły ciemne plamki i wpatrywały się teraz na pozostałą dwójkę przeciwników. Dodatkowy zmysł pozwalał jej odkrywać chakrę osób bądź przedmiotów znajdujących się w odpowiedniej odległości. Nie była pewna gdzie poleciała druga broń miotana, ale również nie miała teraz jak obracać się i szukać przedmiotu. Wolała sprawę zostawić czemuś co towarzyszyło jej od narodzin. Możliwość wyczuwania chakry powinna ostrzec ją przed ewentualnym powrotem niebezpieczeństwa zza jej pleców. Miała też nadzieję, że pozwoli jej odszukać tego, który skrył się u podnóża dawnego wodospadu i zniknął z pola widzenia szarych ślepi. Te zaś wlepione były teraz w mężczyznę, który dobył kunaia. Odważny gest zważywszy na to, że przed nim znajdowała się osoba z wyciągniętą kataną. Odważny i głupi. Atari nie była samurajem, ani kunoichi. Atari była poławiaczką wielorybów. Nie walczyła wprawnie, doskonaląc latami sztuki wielkich mistrzów. Nie potrafiła też dobrze posługiwać się swoją mocą zdając się na tanie sztuczki i iście karczemne chwyty. Kiedy przeciwnik więc zaatakował, ta odskoczyła najpierw dobywając jedną ręką senbonów ze srebra i rzucając nimi w stopy, tak aby przebiły buty. Pełen impet, bez krzty litości. Miało to spróbować przygwoździć przeciwnika, albo chociaż spowolnić i zaskoczyć, kiedy ona sama doskoczyła do boku cięciem starając się wytrącić kunai z rąk i płynnym, pewnym ruchem uderzyć spodem rękojeści prosto w skroń. Ten newralgiczny punkt był niezwykle istotny w walce w której nie chce się zabić a pokonać przeciwnika. Pozostało mieć nadzieje, że będzie to wystarczało.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 14 maja 2020, o 01:23; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Śniech tego wieczoru padał niesamowicie leniwie. Grube płatki śniegu wirowały w powietrzu oblepiając każdą powierzchnie jakiej się czepiły. Wyrośnięta dziewczyna przypominająca w każdym aspekcie chłopca biegła przez niewielka rybacką wioskę. W jej brudnych dłoniach bujał się kosz w którym trzepotała pozbawiona wody ryba. Chłopczyca śpieszyła się wpadając niemalże na wszystko po swojej drodze. Przeraźliwy pisk rozdarł się w jej umyślę. Trzask podobny temu jaki dobiega z łamanych kości upieczonego ptactwa. Szare oczy z niezrozumieniem spojrzały na trójkę dzieci bijących kijem małego pieska, który teraz ledwo poderwał się na łapki. Upadł pod własnym ciężarem a dzieci zaśmiały się jeszcze głośniej.
Śmiech mężczyzn rozlegał się po całej dolinie, kiedy Ci pili i drwili z postawy Atari. Jej szare oczy puste, bez blasku wpatrywały się w ich zamaskowane twarze bez strachu. Nie rozumiała skąd to całe zło i okrucieństwo. Nie rozumiała tego zarówno teraz, jak i nie rozumiała tego po raz pierwszy, śnieżnego wieczoru kiedy owe okrucieństwo poznała. Jej ciało porusząło się niemalże automatycznie, tak jak niegdyś, kiedy to poderwała pierwszy wolny kij i niemalże wydłubała oko jednemu z dzieci. Zaatakowali ja. Od przodu rzucając się, aby rozpruć jej brzuch i wystawić flaki na pastwę słońca, oraz od tyłu, zdradziecko. Mięśnie w jednej chwili spięły się i wystrzeliły niczym sprężyna. Nie planowała swoich ruchów, nie myślała nad opcjami i otoczeniem. Atari była zwykłą poławiaczką wielorybów z dziada pradziada, nie żadnym wielkim, szlachetnym samurajem. W jednej chwili odskoczyła w tył, niemalże o krok tak aby przepaść wciągnęła ją swoimi szponami w dół. To dlatego stanęła nad jej krawędzią, aby móc w bardzo prosty sposób zmienić swoją pozycję. Odskoczyła i przelewając chakrę na ręce i stopy opuszczała się po zboczu licząc, że jej szybkość pozwoli jej na ucieczkę od obu ataków.
Zsuwając się po rdzawej ścianie rozsypywała pył wzbijając w powietrze szkarłatną chmurę. Odbiła się nogami co siła, tak aby w połowie opuszczania się odskoczyć i wylądować na półce skalnej, na której znajdowała się po przejściu przez szczelinę. Była ich czwórka szóstka. Czwórka na górze, dwójka biegnących u dołu. Odbiła się i w locie złożyła dwie pieczęci - tygrys - baran po czym przelała większość swoich sił w technikę, która miała uwięzić w swoich objęciach czwórkę znajdującą się po obu stronach wistniętego koryta. Wylądowała szurając nieco podeszwami butów i skierowała swoje szare oczy w stronę dwójki biegnącej na dole. Jeśli cały manewr się powiedzie, a jej siła będzie wystarczająco duża zostanie jej walka z pozostała dwójką, do tego jednak będzie jej potrzebny miecz. Dłoń złapała za rękojeść katany i wyciągnęła ostrze powolnym i stanowczym ruchem. Broń, która nie miała na sobie ani jednego zadrapania. Broń, która jeszcze nigdy nie została wykorzystana w walce.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 12 maja 2020, o 01:04; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Napięta sytuacja w dolinie trwała w swojej dzwoniącej w uszach ciszy. Kobieta o iście męskiej aparycji pokryta rdzawym pyłem wpatrywała się pewnie w stronę wyschniętego koryta rzecznego, w którym niedawno niósł się echem jej własny głos. Porozumiewawcze gwizdy ciągnęły się i narastały z każdym odbiciem w dolinie, a chwile po nich rozbrzmiało pytanie. - Zwą mnie Atari z Teiz - Zagrzmiał głos podróżniczki tak jak tylko był wstanie. Kolejne uderzenia serca napiętej sytuacji, w której zapewne obie strony nie mogły się doczekać zakończenia. Oczekiwanie tak nieznośne, że lepsza była nawet najgorsza z sytuacji. Ruch. Podjęte kroki przez jednego z maruderów, który wyczuwany dodatkowym zmysłem zanurzył się w tajemne korytarze doliny. Warta zapamiętania trasa, która w późniejszym czasie będzie musiała zostać odtworzona przez Podróżniczkę, o ile wszystko pójdzie po jej myśli.
Pustynny bandyta stał nad urwiskiem, górując nad głębokim korytem. W jego rękach znajdowało się coś dużego, co Atari mimo, że nie widząc rozpoznała. Ciało. To musiało być ciało. Jej szare oczy zwykle przepełnione refleksem i światłem, teraz pogrążył mrok. Niczym spuszczona kurtyna pod koniec teatralnej sztuki. - Aobe. Wróć przez szczelinę, czekaj na końcu ukryty. Uderzaj prosto w głowę wszystko co wyjdzie. - Głos kobiety z trudem wydobywany ze ściśniętego gardła był skierowany jedynie do uszu towarzysza. Wystąpiła kilka kroków nie spuszczając wzroku z trzymanego przez bandytę ciała. Nie spuszczała wzroku. Patrzyła jak martwy człowiek spada w nienaturalnie groteskowy sposób, aż chwile później rozbrzmiał nieprzyjemny dźwięk trzaskanych kości, rozgniatających się mięśni, zmiany człowieka w mokrą plamę. Szare oczy przyglądały się bezmyślnie w obrzydliwy obraz. Działo okrucieństwa.
Chakra oblała stopy kobiety, która powolnie podeszła ściany koryta. Nie zatrzymała kroku, tylko poczęła wspinać się w sposób znany shinobim. Powolnie, metodycznie. Krok za krokiem, tak jakby zbliżała spacerowała. Ubrania trzepotały ciągnięte grawitacją. Czarne włosy chwiały się rozsypując rdzawy kruszec. - Cóż, za pokaz bezsensownego okrucieństwa. - Zabrzmiała głosem pozbawionym uczuć. Wspinała się po to, aby dostać się na stronę czerwonej skały z której spuszczony został martwy człowiek, tam gdzie przebywał ten, który dopuścił się bezsensownego czynu. Śmiech rozdzierał dolinę, a serce kobiety uderzało równomiernie, tak jakby przełączyło się w zupełnie inny tryb. - Maleńka grupa maruderów. Pod przewodnictwem półgłówka. Zostawiająca liczne ślady. Prosząca się o odnalezienie ich żałosnej, nieprzemyślanej kryjówki. - Słowa wypadały z ust Atari niemalże mechanicznie, kiedy ta zmierzała na samą górę. - Jedni z najgorszych bandytów jakich można spotkać. Tacy, którzy kończą na szubienicy, albo haku szybciej niżeli mogą wypowiedzieć swoje imiona. - Pięła się powoli, nieśmiesznie. - Ten który Wami przewodzi wpakował Was w głębokie tarapaty. Możecie jednak radować się. To Wasz szczęśliwy dzień. - Dotarłszy na sam szczyt stanęła przy krawędzi wpatrując się nieustannie w tego, który zrzucił ciało. - Trafiliście bowiem na Atari z Teiz. Jeśli się poddacie, dostaniecie drugą szansę. Oprócz Ciebie. - Skazała palcem na mężczyznę, którego przewiercała swoim pustym wzrokiem. - Ty jeśli się poddasz, stracisz tylko dłoń. Za swój brak rozsądku i zapewne zaprowadzenie reszty do momentu w którym zagwarantowałeś im powieszenie jeszcze w dniu dzisiejszym. Jak tylko torą tutaj dziesiątki podobnych Wam. - Skończyła opuszczając swoją dłoń. Rozluźniła mięśnie zataczając koła łopatkami, tak jak czynił to ryś tuż przed skoczeniem na swoją zwierzynę. W głębi serca miała nadzieje, że jej słowa będą wystarczającym zastraszeniem, bo jeśli nie, to będzie zmuszona dokonać samosądu, który i tak będzie lepszy dla całej szóstki niż to co uczyniłaby z nimi pełna gospoda awanturników. Była to mała grupa. Widać, że niewyszkolona. Bezmyślna. Pozbawiająca się ewentualnego zakładnika czy też niewolnika, który mógłby chociażby kopać wilcze doły. Brak pułapek. Brak głębszej strategii. Wystarczy tylko jedna osoba, która potrafi wyczuć nieco więcej i z tych którzy czynią zasadzkę, kończą jako Ci zaskoczeni. Była to zwykła banda obwiesi dowodzona przez kogoś niekompetentnego, zostawiającego ślady. Pozwalającego, aby ich "sława" przerosła ich możliwości. Być bandytą również należało potrafić. Tacy jak Ci w Teiz zawisali na hakach i nie było do tego potrzebnych samurajów.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 9 maja 2020, o 15:46; Forum: Techniki; Temat: Kręce ręce wkręcam Taiusera; Odpowiedzi: 13; Odsłony: 253

Re: Kręce ręce wkręcam Taiusera

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 9 maja 2020, o 15:39; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Cień w który wkroczyła dwójka przyniósł ulgę. Różnica temperatur, nawet jeśli nie taka duża to ściągała jarzmo palącego słońca. Ciało podróżniczki przeszedł dreszcz, ale ta nawet na chwile nie pozwoliła, aby mięśnie rozluźniły swoje napięcie. Szczelina zapraszała w swoje objęcia nie tylko chłodem. Cisza dzwoniąca w uszach przerywana była tylko przez kroki i sypiący się czerwony kruszec. Bez wątpienia było to miejsce przepełnione magią i warte zobaczenia, ale nie w obecnych warunkach. Rosły mężczyzna przegrywając ze swoją frustracją i napięciem wyruszył pierwszy. Całkowicie zrozumiałe działanie. Mieszanka uczuć i adrenaliny nie dawała organizmowi postępować rozsądnie.
Wewnątrz szczeliny nie było zbyt wiele miejsca. Zwężający się tunel czasem z trudem pokonywany przez Atari musiał być niezwykle niewygodny dla rosłego mężczyzny, kroczącego gdzieś w ciemności przed nią. Bambusowy kapelusz opadł na plecy zahaczywszy o jakaś nierówność i sypiący obficie rdzawym piachem. Kruszec wpadł za kołnierz przyklejając się do mokrych od potu pleców, nie wspominając już o większości wierzchnich warstw. Atari zakasłała cicho, starając się nie zdarzać na przeciwności losu, tunel bowiem kiedyś się skończy, a wtedy najpewniej dwójka stanie przed nieprzyjemną niespodzianką sporządzoną przez maruderów.
Promienie słońca przywitane przez mieniące się rdzą włosy Atari oślepiło przez chwilę. Tworząc ciemne plamki przed szarymi oczami. Podróżniczka niemalże całkiem pokryta w czerwieni tutejszych skał wyglądała nieco groteskowo. Stała tuż za szerokimi plecami mężczyzny z pieczęcią złożona na wysokości piersi, dłonią swobodnie opadającą na rękojeść miecza i pełnym powagi wzrokiem omiatającym niecodzienny widok wyschniętego źródła. Zaiste dolina była magiczna. Dłoń kobiety poderwała się łapiąc za ubranie Aobe i pociągnęła niezbyt gwałtownie acz stanowczo, tak aby oboje znajdowali się jak najbliżej szczeliny przez którą tutaj dotarli. Poczyniła pewny krok, który posypał nieco szkarłatnego pyłu z jej ciała. - Skrywający się pośród szczelin, górujący nad doliną i Ci którzy pragną pozostać niezauważeni na samym dnie. - Rozpoczęła najbardziej poważnym, głębokim i groźnym głosem na jaki tylko mogło zdobyć się jej kobiece ciało. - Wasze sztuczki nie pomogą. Wasze działania sprowadzą na Was nieszczęście. Będziecie mierzyć się z siłami o których nawet nie macie pojęcia. - Ciągnęła zaciskając dłoń na swojej katanie jakby poszukiwała w niej otuchy i pokrzepienia. - Gdzie jest ten, którego raniliście. Żądam rozmowy z tym, który Wami przewodzi. - Urwała oczekując na opowiedz będąc ciągle gotową na nagły zwrot. Nie atakowali, nie w tej chwili. Być może będzie możliwość załatwienia całej tej farsy w sposób polubowny, a jeśli nie to Atari musiała przynajmniej spróbować. Bandy zwykle miały silne korzenie w systemie hierarchicznym. W umyślę poławiaczki wielorybów rysował się śmiały plan. Sprowokowanie herszta do pojedynku o stanowisko i nawrócenie bandy na nieco lepszą formę spędzania swojego życia. Niewinny umysł nie przewidywał jednak tego co najpewniej nastąpi, a może i przewidywał, ale nie chciał tego dopuszczać do świadomości. Śmierć dla niej nie była rozwiązaniem.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 7 maja 2020, o 01:06; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Spokojny oddech opuszczał usta kobiety, która rozglądała się po nietypowym krajobrazie pustyni. Z pewnością nie nazwałaby tego doliną, ale z drugiej strony jak na pustynne warunki to i takie nazewnictwo mogło ujść. Czerwone skały o różnych kształtach i wielkości rozsypane na złocistym piasku. Wszystko tutaj wskazywało, że jest to idealne miejsce nie tylko do tworzenia nietypowego obrazu, ale i zasadzki. Schronić można było się niemal wszędzie. Łatwo więc przyszykować niespodziewany atak. Szczęśliwie dla dwójki, Atari posiadała swój niezawodny zmysł, który pomagał jej w tak patowych sytuacjach. - Jest ich dwójka - Przerwała w końcu ciszę, pozwalając sobie na spojrzenie na Aobe. - Albo znacznie więcej. - Jej wzrok padł na piach szukając śladów wielbłąda. Podtrzymywała nadal swoją pieczęć licząc że koncentracja zapewni im jakąkolwiek wiedzę na temat tego co dzieję się za pobliskimi kamieniami. Nie podobała się jej ta sytuacja. Nigdy nie było też widać jeźdźca, którego wierzchowca napotkali przy oazie. Teraz jednak należało zachować ostrożność. Nie mogli już biec na łeb naszyję, dlatego Podróżniczka starała się jak najwierniej odtworzyć ślady które mogła za sobą zostawić persona, której chakre wyczuła. Szła spokojnie, ale stanowczo w stronę szczeliny. Szare oczy padały na piasek i okolice szukając pułapek, bądź dosłownie czegokolwiek co mogło im pozwolić na rozpoznanie grupy okupujące te tereny. Wiedza na temat przeciwnika przydawała się nie tylko w walce, ale i w próbie przebicia się do ich rozsądku. - Mam prośbę. Jeśli wszystko pójdzie bardzo niedobrze, chce żebyś niezwłocznie uciekał, odnalazł pozostała dwójkę i udał się czym prędzej do wioski. - Nie obróciła się nawet na chwile mówiąc te słowa. Skupiała się, regulowała oddech i uspokajała serce. Coś wisiało w rozgrzanym powietrzu. Jeśli nie zostaną zaatakowani w ciągu kilku następnych uderzeń serca, to z pewnością czeka ich potyczka w samej szczelinie i tego znacznie bardziej się obawiała. Otwarty teren za kilkoma przeszkodami był o wiele bardziej korzystny niżeli niezbadane, zapewne wąskie ścieżki. Nieznajomość terenu bywała równie zabójcza co brak umiejętności.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 5 maja 2020, o 02:47; Forum: Techniki; Temat: Kręce ręce wkręcam Taiusera; Odpowiedzi: 13; Odsłony: 253

Re: Kręce ręce wkręcam Taiusera

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 5 maja 2020, o 02:34; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Sprzeczka wynikająca z zaistniałej sytuacji rozległa się burząc spokojną taflę wody. Garbaty koń spłoszony podnoszącymi się głosami poklepywany był raz po raz przez dłoń kobiety w bambusowym kapeluszu. Potrzebowała chwili nad rozważeniem sytuacji. Pobyła kunaia za pomocą którego przecięła rzemienie trzymające siodło na zwierzęciu. Nie było ono już potrzebne, a mogło uwierać. Czynność ta nie była przemyślana, od zwykła reakcja w momencie gdy Atari zastanawiała się nad wprowadzeniem w iluzję spierającą się trójkę. To zatrzymałoby ich tutaj i zapewniło bezpieczeństwo, a przynajmniej można było mieć taką nadzieję. Nim jednak decyzja została podjętą, rosły mężczyzną uporał się w wartkiej konwersacji i ustalił, że dwójka pozostaje w oazie, gdy on i Podróżniczka ruszą za tropem. Nie zdążyła nawet zaprotestować, kiedy usłyszała jego słowa i zobaczyła uśmiech. Był pokrzepiający. W jej sercu bowiem znajdywał się zalążek strachu. Nie przed swoją krzywdą, a przed tymi, których nie zdoła uratować. - Mam nadzieje, że te mięśnie nie są tylko na pokaz. - Odpowiedziała prezentując na twarzy uśmiech ulgi. Skinęła głową w stronę dwójki i ruszyła po śladach z dala od cienia oazy. Wszystko teraz działo się szybko. Wyczuła obcą sygnaturę, którą wskazała palcem - Zobaczyłam kogoś. Nie dalej jak sto metrów w tamtą stronę. - Lecz ognik chakry zniknął najpewniej oddalając się poza zasięg zmysłów Atari. Biegła ile sił w nogach, ciągle trzymając pieczęć i szukając w pobliżu źródeł mocy, które mogą być zagrożeniem. Cieszyła się, że nie była sama, mając głęboką nadzieję, że Aobe jest w stanie walczyć. - Nikt nie może umrzeć. - Zdobyła się na odwrócenie szarych oczu w stronę towarzysza. Były przepełnione powagą i determinacją. - Nikt. Choćby nie wiem co. - Dodała i znów wlepiła spojrzenie w kierunek w którym wcześniej czuła obcą osobę. Oby starczyło jej sił, oby lodowe wichry i wzburzony ocean był po jej stronie. Bowiem dla niej śmierć nie była opcją. Nawet tych, którzy wedle większości na nią zasłużyli.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 3 maja 2020, o 01:09; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Podróż jak to zwykła bywać, nie okazała się ekscytującą i wartą zapisania w kartach historii. Każda bohaterska opowieść pomija ten istotny szkopuł, potu lejącego się w oczodołów, odcisków na stopach, zmęczenia, znużenia i piasku wdzierającego się nawet między pośladki. Nikt przecież nie zamierzał tracić cennych stronic na tak błahą sprawą. Ba! Piasek między pośladami, a czy ktokolwiek chwalił się ciężkimi biegunkami i wymiocinami z wysiłku? Nikt! Nikt nie przygotowywał początkowych poszukiwaczy przygód i po prawdzie Atari również nie miała do tego serca. Sama przecież była Poszukiwaczką przygód i cała ta rozmowa trójki wręcz napawała jej głodne serce ruszenie w dalszą wędrówkę. Pustynie urzekły jej serce, ale nie mogło one tutaj pozostać. Kobieta poczęła więc opowiadać o swoim rodzimym Teiz. O lodowych wichrach, długich zimowych nocach trwających zdawałoby się nieskończoność. Nawet porwała się na opowieść o legendarnym białym wielorybie. Z każdą zdobytą wydmą, piaskiem przesypanym pod podeszwą buta czuła coraz większą sympatię do całej trójki. Trzeba było przyznać, że otwarte i naiwne sercę Atari chłonęło szybciej niżeli spragnione usta wodę.
Oaza szczęśliwie okazała się być prawdziwym bramami niebios pośród bezkresu rozżarzonego piachu. Zieleń, życie, gasząca pragnienie woda. Podróżniczka nie wyczuwając nikogo poza własną drużyną, podeszła pewnie do źródła przy którym uklękła. Ściągnęła swój bambusowy kapelusz, kładąc go niedbale na piasku obok. Ciemne, pozlepiane od potu włosy opadały niedbale na głowie, wlatując niemal natychmiast to oczu w swoich niesfornych kosmykach. Poluzowała nieco swoją górną część garderoby ukazując szerokie plecy i ramiona pełne zasklepionych blizn. Na klatce piersiowej miała ściśle zaplątany, nieco przeżółknięty od potu bandaż. Dłonie złączone w łódeczkę sięgnęły ku życiodajnej wodzie. Najpierw wypiła porządny łyk, później zaś zaczęła oblewać swój kark i ramiona, tak aby ochłodzić ciało jak najsprawniej się dało. Ten swoisty oazowy rytuał trwał chwilę, po której Atari stała już na nogach odziana zbyt duże, męskie ubranie i bambusowy kapelusz. "Złe wieści" zaś nie zostały odebrane zbyt dobrze. Podróżniczka wręcz czuła jak sprawy wymykają się jej spod kontroli, a zważysz na wysokość słońca na niebie reszta z bandy awanturników z pewnością już wyruszyła. Nie mniej istniała w tym jedna mała drobinka uśmiechu losu. Być może trójka zniechęci się. Odda jej mapę i będzie mogła z mniejszym bądź większym problemem dotrzeć do doliny sama. Tu chodziło o coś więcej niż przygodę. Tu chodziło o niebezpieczeństwo i niweczenie życia, zupełną odwrotność przygody. Być może dlatego Atari złapała pod rękę wielkoluda i próbowała niezauważenie odciągnąć od młodszej, chętnej przygód dwójki. - Aoba'e myślę, że powinniście zawrócić. Nie jestem najemnikiem. Ta wyprawa i dolina z pewnością jest pułapką. Widziałam już takie rzeczy. Martwych ludzi, mamionych łatwym łupem i chwałą. Ten mężczyzna na pustyni. To on własnie powracał z tego miejsca i może to spotkać również Was, jak i resztę pijanej gawiedzi. - Jej szare oczy przeszywały mężczyznę, kryjąc w głębi swoją prawdziwą, nieskazitelną dobrą wolę. Nie chciała nikogo oszukać, nie chciała bogactwa ani chwały. Chciała, aby oni żyli. Musiała więc się postarać. Musiała być lepsza od samej siebie, żeby ta krzywda się nie powtórzyła, by mogła zatrzymać ten okrutny i bezmyślny proceder. - Oddajcie mi mapę. Nie szukam skarbów. Nie miałabym nawet gdzie ich ze sobą zabrać. To naprawdę może być bardzo niebezpieczne miejsce. Obiecuje, że jeśli sprawdzę to miejsce i okażę się bezpieczne to odnajdę Was i pokaże Wam tajemnice tego ukrytego miejsca - Wtedy właśnie usłyszała tempt nibykopyt nibykonia. Zwierze zwane wielbłądem przybyło do oazy najpewniej złaknione chłodu i wytchnienia. Miało poszarpane siodło co wskazywało na jedno. Musiał mieć jeźdźca który został zaatakowany. Osobnik, który mógł jeszcze żyć i potrzebować nagłej pomocy. - Niech mnie lodowe wichry porwą - Zaklęła pod nosem i niezwłocznie podbiegła do wierzchowca. Nie był to wietrzny dzień. Powietrze stało niemalże w miejscu. Ślady zwierza można było więc użyć jako drogowskazu. Atari złożyła pieczęć koncentracji skupiając się na swoim dodatkowym zmyśle. - Jeśli tylko nawiąże się jakakolwiek walka. Macie niezwłocznie uciekać i ostrzec jak najwięcej osób po drodze. - Rozkazała czując jak serce podchodzi jej do gardła. Miała ogromną nadzieje, że właściciel dumnego zwierzęcia jeszcze żyje. To przestało być przygodą, a walką o istnienia. Walką, której Atari nie zamierzała poddać póki jej duch jeszcze trwał!

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 2 maja 2020, o 12:22; Forum: Lokacje; Temat: Pustynia; Odpowiedzi: 138; Odsłony: 16988

Re: Pustynia

Drużyna kroczyła poprzez rozżarzone wydmy niemalże w ciszy. Piekielne słońce łupało z góry nagrzewając wszelką powierzchnie. Srogi wiatr tworzący garby piasku często sypał nim w oczy, bądź tam gdzie popadło. Nieznośny upał, duchota, wieczne otarcia, Atari nie do końca wiedziała czemu tak długo pozostała w tym miejscu. Być możne na swój pokraczny sposób przypominało jej Teiz. Było odwrotnością spienionych, burzliwych fal. Tam ziąb wychładzał wszystko, każdą powierzchnie. Fale niczym lód uderzały bryzą jak tylko dziób statku ponownie się przez nie przedzierał. Ogrom, nieskończenie wielka przestrzeń. Diabelsko niebezpieczny i surowy twór matki natury. Adaptowanie do pustynnych zasad więc nie było szokiem, nie dla poławiaczki wielorybów, choć do samej temperatury raczej nigdy się nie przyzwyczai i do tych iluzji wytworzonych przez spragniony, przegrzany umysł. Fatamorgany.
Atari popijała dość regularnie skromne łyki wody ze swojego bukłaka, krocząc cierpliwie i na tyle sprawnie ile pozwalały jej te kilka lat spędzonych pośród piasków. Za każdym razem kiedy przystawali, ta składała pieczęć u jednej ręki koncentrując się na swoim dodatkowym zmyśle. Nie spodziewała się odkryć jakiejkolwiek sygnatury w pobliżu poza znajomą trójką. Nie mniej warto było sprawdzić, czy aby fatum nie storpeduje ich wyprawy.
Kolejny postój mający na celu sprawdzenia dalszej drogi, okazał się nieco innym. Tutaj widać było już strudzenie w podróży u każdego, ale najbardziej zmęczonym zdawał się być młody chłopak o dzielnym sercu. To on nawet od razu zaproponował postój jak tylko zobaczył dziką oazę, która jak zwykle wywoływała lekki niepokój w umyśle Atari. Czy aby to nie iluzja wytworzona przez samego siebie? Nigdy nie było pewności i to trochę przerażało Podróżniczkę. - Każdemu przydałby się krótki odpoczynek - Odparła niemalże natychmiastowo uśmiechając się przy tym do chłopaka. Nie chciała, aby czuł się słabszy od innych. Poza tym miał w pełni rację. Odpoczynek na pustyni powinien mieć miejsce wtedy kiedy tylko się da. Mogło się przecież okazać, że do samej doliny nie znajdą innego miejsca. Powinni więc napełnić swoje bukłaki. Ochłodzić karki i pozwolić mięśniom odpocząć w cieniu kępek zieleni. Krótka przerwa mogła wydawać się stratą czasu, ale po niej ich tępo, które z pewnością osłabło powróci do normy. Złożyła ponownie połowę pieczęci, skoncentrowała, aby wyczuwać źródła energii zwane chakrą. Chciała upewnić się że teren jest bezpieczny od obcych sygnatur. Niechaj więc rozpocznie się odpoczynek, o ile oaza nie jest pułapką silnie bijącego słońca.

Przejdź do posta

autor: Atari Sanada: 1 maja 2020, o 23:12; Forum: Techniki; Temat: Kręce ręce wkręcam Taiusera; Odpowiedzi: 13; Odsłony: 253

Kręce ręce wkręcam Taiusera

Przejdź do posta

Znaleziono 275 wyników

Strona 1 z 19
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
19
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane