Polana z jeziorem

[Hikari]

~ Perła ~
Misja rangi D 15/15+
Numa

Wysychanie wcale nie było długim procesem, wręcz przeciwnie. Wiatr zaczął się robić chłodnawy, a słońce znikać na horyzoncie. Coraz krótsze mamy te dni, zbliża się zima większymi bądź mniejszymi kroczkami. Drzewa pogubiły praktycznie wszystkie liście, a Numa susząc się przy ognisku oglądał swoją zdobycz. Naszyjnik nie wyglądał może na arcydzieło, czy biżuterię szlachty. Bardziej o wiele zwyczajny pokryty złotem, ale wykonany bardzo starannie. Główną atrakcją była perła, mógł to być jakiś prezent na osiemnastkę, może komunię kto to tam wie. Przecież równie dobrze mógł to dać jej jakiś kochanek po upojnej nocy przy winie. Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone do wymyślenia przez prowadzącego. Gdy chłód powodował gęsią skórkę nasz wyrzutek mógł już założyć swoje ciuchy, tak aby ich nie zamoczyć. Jakiś czas później gdy robiło się ciemno nadchodziła jakaś osoba niosąca drewniany koszyk w ręce. Wielkim zaskoczeniem nie będzie jak po chwili dało się być pewnym, że to jest Shayen, a zapewne w tym przedmiocie niesie jakieś posiłki.
- Wzięłam ze sobą po misce ramenu, trochę takoyaki i parę kuleczek ryżowych onigiri. Mam nadzieję, że będzie Tobie smakowało.
Odezwała się będąc już blisko ogniska, jej delikatny głos był niczym liść eukaliptusa położony na rany serca. Usiadła kładąc koszyk pomiędzy wami i podała Tobie ciepławą jeszcze zupę wraz z łyżeczką.
- Spróbuj wpierw tego, mój ulubiony tonkotsu-ramen. Gotowany na wieprzowych kościach, z warzywami i kawałkami mięsa. Tutaj dodałam także pastę z nasion sezamu.

[Numa]

Numa czując chłodny wiaterek od razu pomyślał. - Ale zimnnno, piiiżżdzi jak choleria trza się ubrać, bo jeszcze zamarznę, a w sumie jestem już suchy... - Jak pomyślał tak zrobił. Więc się ubrał. Sprawiło to że był gotowy na przybycie jedzonka. Jak człowiek znaczy się bezdomny - Gdzie ona jest ? - Zastawiał się kiedy po pewnym czasie dostrzegł ją idącą z jakimś koszykiem. Sprawiło to że jego wzrok spoczął na niej i jeszcze tak instynktownie dołożył kilka gałązek do ogniska. - Ciekawe co ma dla mnie - Zastanawiał się i tak usłyszał o tych daniach. - RAMEN ?!?! ONIGIRI ?!?! TAKOYAKI ?!?! - Myślenie Numy zostało zakłócone. Potężnym sygnałem o jedzeniu. Tak tego było zbyt wiele. W jego głowie właśnie zachodziły procesy przypominające sobie jak takie proste jedzenie jest smaczne. Już miał praktycznie dobierać się do tego koszyka kiedy dziewczyna podała mu zupę ramen wraz z łyżeczką. Sprawiło to że Numa nawet się nie zastanawiał zaczął pałaszować potrawę. machając łyżeczką przy tym z niemałym entuzjazmem. Tak był głodny. Teraz już jednak powinno być lepiej. Gdy w ułamki sekund zjadł już sporą część zupy zaczął myśleć. Nieco inaczej - Cholera nie podziękowałem jej - Dziękuję za jedzenie, zupa jest cudowna. Mam też coś dla ciebie. - Podał jej spokojnie naszyjnik który wyłowił z wody. - Wydaje mi się że to o nim mówiłaś. - I zaczął jeść dalej dając jej po prostu chwilę na opowiadanie czy cieszenie się z znaleziska. Chyba że to nie było jej. Istniała taka opcja.
Nie przejmował się tym jednak, miał jedzenie i to bardzo smaczne jedzenie, a nawet gdyby nie było smaczne to głodnemu wszystko smaczne.

[Hikari]

~ Perła ~
Misja rangi D 17/15+
Numa

Dla niektórych tanie żarcie z ruiny naprzeciwko może dla kogoś być najcenniejszym skarbem. W tym przypadku aż tak drastycznie to nie jest, posiłki wyglądały i pachniały wspaniale już na odległość. Samo to mogło powodować ślinkę u głodnego chłopaka, a co dopiero smak. Wszelakie inne myśli zostały wyłączone, a Numa działał pierwotnym instynktem zaspokojenia swojego głodu. Po przyjęciu miseczki ramenu zaczął wałkować łyżeczką od wodnistej substancji z dodatkami do ust. Jeszcze trochę by przyśpieszył i zrobiłby dziurę na wylot. Trzeba mu przyznać apetyt to posiada. Gdy już był trochę za połowa dania przypomniał sobie o czymkolwiek innym. Shayen powoli konsumowała swoją porcję wpatrując się w wyrzutka uśmiechając się. Przecież dzielenie się dobrem zawsze przynosi radość prawda? Przynajmniej w teorii, a może był tam dodany środek usypiający i będzie mogła go wykorzystać. Kto to wie, takie czasy, że wszystko możliwe. Można było zobaczyć u niej lekkie zdziwienie, gdy wspomniane zostało o prezencie. Widok prezentu sprawił, że zaczęły jej szklić się delikatnie oczy. Złapała go powoli i chwilę mu się przyglądała.
- To... Jedyna pamiątka po mojej matce, która już nie żyje. Myślałam, że go nigdy nie znajdę. Dziękuję.
Cudowny uśmiech zagościł ponownie na twarzy. Założyła zgubę na szyję, a miska chłopaka w międzyczasie została opróżniona.
- Częstuj się wpierw jeszcze Takoyaki, które jest dość ciepłe. Zasłużyłeś.
Lekko westchnęła i sięgnęła pod kimono wyciągając mieszek.
- Jutro będę wyjeżdżać z powrotem do Daishi, przybyłam tylko z ojcem za interesami więc zostawiam Tobie trochę pieniędzy, bo powoli będę musiała wracać aby nie martwić nikogo. Powinno Tobie to wystarczyć na parę dni, mam nadzieję, że będziemy się widzieć. Możesz się o mnie zapytać kowala w osadzie Seiyama.

[Numa]

Numa widział że zadowolił swojego dostawcę jedzenia. -Chociaż tyle mogłem pomóc... - Pomyślał spokojnie zdając sobie sprawę jak często nie był w stanie zrobić czegokolwiek. Ba często mimo wyjątkowych umiejętności nie wiele można zrobić. Tym razem jednak było zdecydowanie lepiej. Sprawiło to że zjadł spokojnie ramen do końca jedynie wsłuchując się spowolnił nieco tępa jedzenia mając jakby rozterki. - I co teraz pewnie pójdzie każdy w swoją drogę, w sumie to nawet i lepiej. Nie będę nikomu zawadzał a dam sobie radę. - Starał się po prostu przekonać sam siebie. następnie usłyszał o pieniądzach jakie zamierzała ona mu dać. Numa czuł się jakoś tak dziwnie z jednej strony rozumiał że pomógł jej z drugiej strony niewiele zrobił... Sprawiło to że czuł się zmieszany. - Pieniądze ? Raczej nie zasłużyłem po prostu wyciągnąłem z wody ten naszyjnik... - Wytłumaczył się jak by zrobił coś nie tak. Zapamiętał jednak gdzie jej szukać. Może wydawało się to dziwne ale gdy ktoś nie miał domu często wędrował po świecie szukając swojego miejsca. Więc ryzyko że kiedyś trafi właśnie do tej wioski było spore. Takoyaki jeszcze nie zostało ruszone Numa jakby miał swoisty opór przed wcinaniem tego jedzenia. Może miał wrażenie że po prostu ona ma go dość i zostawia mu to jedzenie na odczepne. Ciężko stwierdzić co teraz kręciło się w głowie młodego Numy. W każdym razie patrzył tak jakoś dziwnie na dziewczynę.

[Hikari]

~ Perła ~
Misja rangi D 19/15+
Numa
Zakończona

Dziewczyna całe miłe spotkanie powoli kończyła z smutną wieścią o rozstaniu. Na każdego przychodzi kiedyś pora, każdy ma swoje życie prawda? Przecież większość ludzi, a szczególnie tak ubranych. Jak na standardy Numy jest może to być nawet ubranie arystokracji i w sumie niewiele pewnie myli się w tym. Wiadome było, że musi się czymś zajmować każdego dnia i gdzieś nocować, ma jakąś rodzinę, może narzeczonego, a nawet męża. Na wszelakie możliwe wypadki wyszło nie najgorzej prawda? Wydawało się, że jest wolna, tylko mieszka trochę daleko.
- Zawsze jak przyjeżdżałam do Ryuzaku aby podpisać umowy z ojcem na dostawę kantaiskiej stali przychodziłam tutaj. Właśnie w tym miejscu pamiętam ostatni uśmiech mojej mamy przed jej śmiercią. Ten medalion będzie mi o niej przypominał. I nie tylko o niej, bo teraz także o Tobie. Żadne pieniądze nie są w stanie zwrócić wartości tego co mi podarowałeś. Pewnie na targu dostałbyś też więcej, ale to wszystko co posiadam.
Tym razem już się nie uśmiechała. Siedziała wpatrzona w morze. Właśnie przegapiliście zachód słońca, zrobiło się ciemno. Wynagradzały to wszystko gwiazdy, świecąc mocniej niżeli zwykle. Przypadek?
- Jak mnie odwiedzisz w domu to ugotuję tobie coś o wiele lepszego własnoręcznie. Jak się nie pojawisz to pamiętaj, że dorwę ciebie za rok.
Wstała i położyła dłoń na głowie Numy nie przyjmując protestu. Tym razem z swoim ciepłym uśmiechem.
- Zapomniałam powiedzieć smacznego.
Gdy skończyła powoli ruszyła w kierunku osady zostawiając wyrzutka samego.

Koniec misji
Wynagrodzenie standardowe
Można wstawić do odbioru, albo czekać aż zrobię to wieczorem

[Numa]

Wszystko miało swój koniec, nie inaczej było w tym przypadku dziewczyna odeszła wracając do ojca. Fakty były takie że gdzie Numie bezdomnemu włóczędze do tej dziewczyny. Rożnica klasowa była zbyt wielka. Mimo tego Numa pozostał z jedzeniem więc wypadało je skończyć. Dlatego młody człowiek pałaszował jedzenie przy ognisku, nie myśląc w sumie o niczym specyficznym. Jedzenie jednak zaczęło się kończyć. A chłopaczyna zaczął popadać w doła... -Dlaczego to zawsze musi się kończyć w ten sposób... ! - Rozmyślał dość smutny i na swój sposób zdesperowany. W końcu pragnął być z kimś, nawet taki pies czy chomik pomógł by mu nieco w szalonej samotności.

[uhide=Yamanaka Inoshi, Keion, Sou, Hyūga Hiroshi]- Ja po prostu nie umiem kogo zachęcić aby został zemną ... Co mam niby zrobić złapać kogoś ? Więzić go i trzymać wbrew swojej woli ? A może kłamać i oszukiwać plotąc inny rodzaj więzienia. - Numa podparł głowę zastanawiając się w jaki sposób mógł by sprawić aby mieć kogoś na dłuższy okres czasu. A swoisty dół nadal trwał. wówczas pomyślał. - Mógł bym kogoś uwięzić tylko przydało by się coś co więziło by go przez dłuższy okres czasu. Coś czego nie musiał bym podtrzymywać. A gdyby tak po prostu wykopać dół ? - Powiedział sam do siebie a następnie sam sobie odpowiedział. - Tak dół to jest to, kopanie dołu mogło by jednak kogoś wystraszyć... A gdybym tak użył do tego chakry. TO jest myśl. Przecież mogę kontrolować ziemię. Potrzebuję głębokiego domu bardzo głębokiego. Aby ktoś nie miał szans się wydostać... - Uspokoił się na chwilkę po czym. - Tak to jest doskonała myśl ! Dół jednak musi być mały abym nie musiał tam za dużo gonić ani aby złapana osoba nie miała się gdzie kryć. - I tak Numa zamilkł i zaczął rozmyślać. Następnie czuć było jak skupiał chakrę aby manipulować przestrzenią. I wtedy zaczął opuszczać delikatnie płat ziemi obok niego. A ten zaczął zapadać się dość niezdarnie i powoli. - Za wolno przyjaciel może mi zdążyć uciec ! - wtedy jak Nima nie przyłożył do tego więcej chakry to płat ziemi ruszył z znaczną szybkością w dół tworząc wyrwę 5 x 5 m o głębokości aż 30 m. Numa podszedł na skraj tego majestatycznego doła. - Taaaaakkkk ! To jest to czego potrzebuję ! Z tego już nikt mi nie ucieknie ! - Wówczas Numa zdał sobie sprawę że chyba trochę przesadzał gdzieś zdrowy rozsądek w jego wnętrzu się odezwał. - Tylko co ja będę robił z kimś w takim dołku ? Czy to można nazwać przyjaźnią ? Będę tam kogoś więził kto zacznie mnie bardzo szybko nienawidzić. Z przyjaźni zamieni się to jedynie w nienawiść. - Numa klęknął na kolanach zdając sobie sprawę że to nie ma sensu. Że w ten sposób prawda zatrzyma kogoś, jednak czy zapewni mu to przyjaciela, towarzysza z którym będzie mógł porozmawiać. Do pewnego stopnia tak, Numa jednak czuł że nie jest to poziom który chce osiągnąć. - Muszę to odkręcić nie chcę tego ! - Wykrzyczał w myślach sam do siebie i jak władował chakry aby odkręcić cały ten dołek jak nie ruszył płat ziemi w górę to efekt był taki że zamiast doła miał teraz 30 m górę. - O kurwa, co ja narobiłem ! - zdał sobie sprawę z tego Numa i dość szybko zaczął ponownie obniżać. - Kurwa opanuj się człowieku trzeba to zrobić spokojnie, nie mogę tego jeszcze raz spierdolić. - W końcu udało mu się tego dokonać. Ziemia była znów równa. - Muszę stąd spierdalać jeśli ktoś zobaczył 30 m płat ziemi wystający ponad lokalny krajobraz. To zaraz przyjdą mnie złapać.

Nazwa

Doton: Chidōkaku

Pieczęci

Brak

Zasięg

Płat ziemi 5x5m na wysokość 30 metrów

Koszt E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (podniesienie/zniżenie o 2 metry)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Potężna technika Dotonu, polegająca na wywyższeniu, albo obniżeniu danego kawałka ziemi. Daje to potężne możliwości, ponieważ można w ten sposób uwięzić przeciwnika wiele metrów pod nami, albo wznieść samego siebie dając sobie czas na ucieczkę, albo przygotowanie ataku. Aby wykonać jutsu, trzeba dotknąć ziemię jedną ręką.

[/uhide]

Sprawiło to że Numa postanowił uciec, znaczy się opuścić to miejsce, smutek zniknął gdzieś na drugim planie w związku z tym co się przed chwilą wydarzyło. Chłopak miał teraz inne priorytety.

/nmm\

[Keion]

Wychodząc z jaskini dostrzegłem ze już niemalże świta, a ja nie jadłem całą noc. Trochę czasu zmarudziłem w tejże wiosce i było mi bardzo szkoda ze nie mógłem pomóc, ale musiałem się z tym pogodzić. Ruszyłem więc w kierunku najbliższego okolicznego miasta, Ryuzaku no Kuni, ale po drodze postanowiłem zatrzymać sie na małą. przerwę. Okolica byla ładna i płynęło tutaj jezioro z czystą wodą, bez problemu do niego trafiłem. Zaspokoilem swoje pragnienie, zjadłem jakąś kanapkę, ale postanowiłem ze spróbuje złapać jakąś rybę na ogień. Wszedłem więc bez butów do wody i rzucałem kunajami w ryby. Bez większego problemu udało mi się złapać parę ryb, zebrałem pare gałązek i rozpaliłem ognisko zeby je upiec.

[Numa]

Pewien czas później Numa wracał z prowiantem zakupionym w sklepie w wiosce, dostrzegł jednak kogoś kto był nad jeziorem. -Cholera co z tym miejscem jest tak bardzo uczęszczane czy może on widział ten filar który zrobiłem, pewnie mnie widział więc wypadało by nie uciekać. Gra pozorów.- Numa podchodził do Człowieka który był na brzegu. Z tego co widział rozpalił ognisko więc prawdopodobnie również był typem wędrującym. Numa z tego powodu zagadał podchodząc. -Dzieńdoberek, ładna okolica nieprawdaż ?- Numa mówiąc to był spięty spodziewał się że ten ktoś może go poszukiwać choć ognisko na to nie wskazywało. Mimo wszystko starał się być gotowy na wszystko. Nie znał tego chłopaka. Był starszy,
prawdopodobnie był shinobi, sprawiało to że ryzyko było spore. -No to zobaczymy co teraz się wydarzy. W sumie możę by go zbić z tropu... - Chce pan może trochę Onigiri ? - Zapytał bez uprzedzenia, widać było że Numa był obciążony dodatkowo jakąś torbą z prowiantem, znaczy się jedzeniem które kupił w szale zakupowym... Tak to jest gdy bezdomnemu dasz pieniądze. -Normalnie nie dał bym nikomu jedzenia... Ale może przez to mnie nie powiążę z tym incydentem... W sumie muszę go zapytać... - Nastało kolejne pytanie które nie jednego mogło zaskoczyć. - Jest pan może Shinobi ? - Numa nadal był spięty znaczy się gotowy aby w razie czego walczyć.
A może tylko tak mu się wydawało. Sam nie był pewien w końcu przeciwnik mógł być po prostu zbyt silny wtedy musiał by uciekać...

[Keion]

Gdy już udało mi się sprawić ze pojawiły się pierwsze płomienie dołożyłem nieco opału i parę razy delikatnie dmuchnąłem w ogień. Pomimo iz nie byłem najlepszy w rozpalaniu ognisk to tym razem poszło mi to całkiem sprawnie. Nadziałem po rybie na kij i powbijałem je tak w ziemię by mogły się piec bez mojej ciągłej ingerencji.
Wtem spostrzegłem ze ktoś mnie obserwuje, odwróciłem sie i ujrzałem młodego chłopaka, zdecydowanie młodszego od siebie, zbliżającego się w moim kierunku.
-Witam. Okolica jak okolica, ale jezioro daje wytchnienie. Jeśli chcesz się dołączyć to zapraszam.-Odparłem młodziencowi i widząc ze jest nieco spięty zaprosiłem go do ogniska. Zdziwiłem się jednak na jego propozycjie co dango, nieznajomy proponujący nieznajomemu jedzenia. Od razu w mojej głowie zapaliła sie lampeczka, żeby uważać na chłopaka bo moze mieć złe zamiary. W odpowiedzi tylko pokiwałem przecząco i pokazałem dwie ryby piekące sie na kijach i kolejne dwie czekające na swoją kolej. Zaraz po tym padło kolejne pytanie nad ktorym musiałem się zastanowić. -Jeśli ma na myśli maszynę do zabijania to zdecydowanie nim nie jestem, ale nie jestem tez zwykłym podróżnikiem bo potrafię posługiwać się czakrą.-Po chwili stwierdziłem ze po prostu zapytam co ma na myśli, a że wyglądał na normalnego dzieciaka nie czułem odrazy.
-Shinobi ma wiele znaczeń i to czy nim jestem zależy od tego kim w twoim mniemaniu jest shinobi i czym się zajmuje.-Uznałem taką odpowiedź za możliwe najlepszą i udzielając jej przestawiłem kije z rybami tak by mogły się teraz opiec trochę z drugiej strony.

[Hyūga Hiroshi]

~Misja rangi D~
Keion & Numa
1/22

---

Oboje trafiliście w to piękne miejsce - polana o tej porze roku wyglądała zniewalajaco. Wszystkie pobliskie krzewy nadawały jej bardzo zróżnicowanych kolorów - zaczynając od jeszcze gdzieniegdzie zielonych liści (że względu na żyzne gleby roślinność jest tutaj wyjątkowo wytrzymała), przez pomarańczowe, aż do mocno czerwonych. Niedaleki las również nadawał specjalnego klimatu, a jezioro i odbijające się od jego tafli promienie słoneczne wszystko dopełniały.
Mimo całkiem ładnej, słonecznej pogody woda w nim była jednak lodowata, co Keion odczuł wchodząc do niej by złapać ryby. W końcu panowała jesień i słońce nie grzało na tyle, by je dostatecznie ogrzać.
Udało Ci się złapać parę całkiem pokaznych ryb - przygotowując się na zimowanie są teraz bardziej żarłoczne i częściej spotykane.
Zaraz po tym Keion rozpalił ognisko i usiadł przy nim, aby upiec swoją zdobycz i przy okazji ogrzać oziębione stopy.
Wtenczas doczłapał się mały Numa, który zdążył już nabroić w okolicy. Co prawda nikt Cię nie widział, ale Twoją 30 metrową wieżę już tak - w końcu nowy element krajobrazu był dość widoczny i zaciekawił niektórych rybaków.
Podczas waszej pogawędki uslyszeliście dziwne odgłosy dobiegające z drogi nieopodal. Po zwróceniu głowy w tamtą stronę mogliście zobaczyć starszego mężczyznę ciągnącego dość pokaźnych rozmiarów wóz. Naładowany był po brzegi różnymi towarami i spięty niedbale jakimiś linkami. Mężczyzna przypominał swoim wyglądem kupca, jednak nie był ubrany w jakieś wyjątkowe stroje, a w prostą flanelową koszulę w czerwoną kratkę i niebieskie spodnie pokroju jeansów. Być może był początkującym handlarzem, który dopiero zaczynał przygodę z targowiskiem, albo ze względu na swój wiek nie lubił się afiszować pieniędzmi i wolał zrobić wszystko sam.
Mężczyzna ciągnął z wielkim trudem swój wóz - ten nadawał się w sam raz dla konia bądź chociaż osła, który znacznie usprawnił by mu podróż. Niestety takiego nie było, więc musiał sobie radzić sam. Cały upocony przesuwal się powoli, wyzywal i stękał pod nosem, aż w końcu okrążył swój dorobek i zaczął go pchać. Było mu wtedy lżej, ale niestety nie widział nic przed sobą i nie mógł nim sterować, co po chwili poskutkowało - wóz zaczął się staczać zbyt blisko krawędzi szlaku, aż w końcu jedno z kół zawisło nad dość pokaźnym rowem. Chwila nieuwagi i kupiec nie miał czasu na reakcję, uslyszelisice wielki rumor i niebywale wulgarny okrzyk niezadowolenia, który poniósł się po tafli wody i przestraszył chmarę ptaków, która zerwała się z drzew.
Wóz został przewrócony i wszystkie towary leżały teraz rozrzucone poza szlakiem. W dodatku jedno z kół zostało urwane i znajdowało się gdzieś pod zepsutym środkiem transportu.
Zdenerwowany mężczyzna kopnął w drewnianą ściankę furmanki i zawył z bólu, a następnie zrezygnowany usiadł obok i mocno posmutniał. Najwidoczniej potrzebował pomocy.

/post z telefonu, przepraszam za ewentualne błędy

[Numa]

Numa przysiadł się do ogniska nadal będąc ostrożny. -Co za pokrętna odpowiedz to ma być ?! To jest ninja czy nie jest ? - Myślał zdezorientowany Numa. -Więc jesteś shinobi. - Stwierdził pewnie jak gdyby miał tym stwierdzeniem wyciągnąć od niego prawdę. Z resztą tylko Shinobi wpadł by na tak dziwną odpowiedz nie było co do tego wątpliwości. -Ma rybę więc nie ma go co dokarmiać da sobie radę bez mojego jedzonka. - Wtedy jakiś wóz jechał sobie obok jak gdyby nigdy nic wypierdzielając się gubiąc towar itp. Numa spojżał w tamtym kierunku. -Ciekawe co wiezie, możliwe że nieco z tego wszystkiego zostawi na miejscu nie mogąc powrócić z szlaku. To było by przydatne... Mógł bym zarobić. - Wzrok Numy przeniósł się jednak na towarzysza przy ognisku był on Shonobi więc pewnie jakoś zareaguje. Numa jednak postanowił zwyczajnie nic nie robić siedział dalej przez chwilkę w końcu nikt to nie wołał. A sam Numa nie należał do zbyt uczynnych ludzi. I tak jak by zupełnie nic się nie stało bezdomny wcinał dalej kuleczkę Onigiri.

[Keion]

Chłopiec postanowił bez słowa się przysiąść do mnie i tylko zajadał dango z którym przyszedł. Troche drażniła mnie cisza w szczególności ze ta sytuacja była dość nietypowa. -A ty jesteś shinobi?-Zadałem pytanie od którego właściwe powinienem zacząć, ale moze dzięki temu ze od niego nie zacząłem to czułem się w miarę swobodnie. -Smacznego.-Dodałem zaraz i wyciągnąłem kij z rybą podtykając chłopakakowi pod nos i na jego miejsce wbiłem kolejny. Sam także zacząłem jeść, a niebawem usłyszałem ze ktoś sie zbliża pozwoli robiąc przy tym dużo hałasu. Nie przeszkadzał mi ten halas, ale z czasem byl.coraz głośniejszy i w koncu ujrzałem co go wydaje. Jakis kupcyna męczył sie ze swoim towarem i w koncu cos mu się nie udało. Hałasu było co nie miara i bylo pewne ze dalej nie pojedziem, najpierw się wkurzył kopnął wóz, a potem posmutniał. -Hej, dobry człowieku, chodź do nas, usiądź, zjedz i odpocznij, a później wrócisz do swoich trosk.-Krzyknąłem machając kijem z upieczoną rybą, a nad ogniem dochodziły pozwoli kolejne dwie. Oczywiście planowałem mu pomóc, ale najpierw chciałem się najeść, inna kolejność nawet nie wchodziła w gre.

[Hyūga Hiroshi]

~Misja rangi D~
Keion & Numa
4/22

---

Pierwszy z was - czternastoletni, czarnowłosy członek klanu Ranmaru funkcjonujący jako wyrzutek postanowił zignorować wypadek kupca. Najwidoczniej był obojętny na cudzą niedolę, w końcu sam został osierocony i musiał radzić sobie sam w tym okrutnym świecie. Choć to tym bardziej powinien pomóc mężczyźnie w potrzebie, skoro sam wiedział jak smakuje borykanie się z problemami. Ponadto zamiast tego już jego niewybredne myśli powędrowały w kierunku cenności danych towarów i jak by tu sobie mógł chłopczyk nieco zarobić i się nie narobić. Miliony, które miał już przed oczyma spowodowały, że biedak zakrztusił się swoim Onigiri i chwilę trwało nim ten wykaszlał ziarenka ryżu ze swojego układu oddechowego.
Keion natomiast już nieco bardziej zainteresowany niedolą mężczyzny zaproponował mu wspólny posiłek, aby ten nie zadręczał się problemami życia. Jeszcze tylko flaszeczki brakowało, a może i starszy pan by na propozycję przystał, jednak teraz był zbyt zdołowany.
- Paanie! Ja tu już czwartą rundę z tymi tobołami robię i już rady nie daje. Do tego wszystko to diabli wzięli, koło się urwało, cały towar w rowie, nic tylko czekać aż zlecą się zbóje i mnie okradną, a może i mi coś zrobią! - narzekał chłopaczyna.
Widać było, że faktycznie zależało mu na tym przewozie. Postanowił jednak wstać i zaczął krążyć rozładowując trochę stres.
- A mówiłem, żeby zostać tam, gdzieśmy byli! To nie! Usrało jej się, żeby to przenieść wszystko do osady! Bo więcej pieniędzy będzie! Gówno będzie! - lamentował i wyzywał na kogoś, aż w końcu przyszedł do was i pacnął przy ognisku. Zerkał co prawda co chwila na miejsce wypadku, czy aby nikt się tam nie kręci. Widać było, że był dość zmęczony i chyba też głodny, bo z równą częstotliwością zerkał na pieczoną przez Ciebie rybę.
- Przepraszam was Panowie, mam dzisiaj nie najlepszy dzień. Nazywam się Shozo Kuroki, jestem handlarzem. Do dziś jeszcze miałem taki mały domek kupiecki w wiosce niedaleko, jednak moja żona uwidziła sobie, że kupimy taki sam, tylko w osadzie Ryuzaku no Taki, jednak ze względu na oszczędności sam musiałem to wszystko przenosić, nawet żadnego woła nie zaprzągłem! - wyluzował się trochę, przedstawił się i opowiedział wam nieco o sobie, choć wątek o żonie znowu podniósł mu ciśnienie.
- Czy ja naprawdę mógłbym... - wskazał lekko na rybkę, która była już gotowa. - Już dawno nic nie jadłem, a przewożenie tych tobołów trochę sił kosztuje. - poprosił o jedzenie.
- A czy nie chcieli by Panowie mi pomóc? Oczywiście wam zapłacę, to już ostatni wózek, a sam już nie dam rady... - wpadł na genialny pomysł i poprosił was też o pomoc. Najwidoczniej miał już dość targania samodzielnie tego wszystkiego, zwłaszcza, że teraz wóz został uszkodzony.

[Numa]

Numa na pytanie Keiona jeszcze przed wizytą kupca odpowiedział spokojnie. - Shinobi nie jestem, jednak potrafię co nieco. - Wyjaśnił pokrótce swoją zawiłą sytuację. Tak był wyrzutkiem społeczeństwa a nie Shinnobi. Wtedy jak wgryzł się w onigiri... podczas obserwacji...- O kurwwwww - Numa zaczął się krztusić, sam tego nie rozumiał, Jadł powoli i nie pierwszy raz jadł posiłek, nic też nie mówił jednak ziarenko ryżu go znokautowało. Po chwili kasłania udało się pozbyć problemu. Jednak dzielnie wytrwał ten niewątpliwy incydent losu. Następnie wyprostował się i przełknął ślinę starając się ocenić jaki to stary jest ten kupiec że sam z wozem zapierdziela poza miastem. Z ryby zrezygnował, po pierwsze miał swoje jedzenie po drugie po zakrztuszeniu miał dość. Jego humor był zdecydowanie gorszy i bardziej negatywny. Z tego co zrozumiał kupiec robił to wszystko z powodu żony, Numa nie rozumiał jak mogło do tego dojść ale z tego ci wiedział istnieje widmo takiego przypadku. Kobiety bywają straszne, nie raz mu tak mówiono. Ba czasem nawet widział takie przypadki. Jako że kupiec przyczłapał to Numa podsunął mu rybę którą dostał od Keiona. Niech ma rybkę. Numa popatrzył na wóz spokojnym wzrokiem analityka rynkowego. I następnie powiedział. -No dobra, ja mogę pomóc ale silny raczej nie jestem. - Wytłumaczył w ten sposób że targanie wozu to nie jest doskonała praca dla bezdomnego o jego aparycji.

[Keion]

Odpowiedź Numy na moje pytanie wcale nie mnie nie zaskoczyła, w sumie to jej znaczenie było dokładnie takie same jak to co ja powiedziałem. Też nie nazwałbym się shinobim, ale co nieco potrafiłem i to mnie wyróżniało z pośród normalnych ludzi dlatego też uśmiechnąłem się nieznacznie.
Początkowo kupiec nie specjalnie miał ochotę na zjedzenie ryby którą mu zaproponowałem i wolał narzekać na niedolę, która go spotkała. Jak się okazało głównym powodem dla którego teraz się tak męczył była jego żona, która po prostu chciała lepszego życia w mieście, ale wiadomo że nie ma tak łatwo i mężczyzna musi spełniać kobiece zachcianki. Trochę odwalił nie biorąc do tej roboty nawet osła no, ale wiadomo wszystko kosztuje, sam się o tym przekonałem od kiedy zabrakło moich rodziców i wszystko bez wyjątku musiałem sam opłacać i nie miałem na kogo liczyć w razie potrzeby. Zrobiło mi się go żal choć nie bardziej niż wcześniej i nie zamierzałem się ruszać z pustym brzuchem, poczekałem chwilę i jak się spodziewał początkowa irytacja szybko przeszła, a facet zaczął myśleć trzeźwiej.
-Niech się Pan nie przejmuje nie ma za co nasz Pan przepraszać, wiadomo nie ma w życiu łatwo i czasem nerwy puszczają.-Uśmiechnąłem się do kupca.
-Ja jestem Keiom Hayakawa, a to...-Przedstawiłem się i zatrzymałem na moment bo z jego perspektywy to pewnie wyglądało jakbyśmy byli towarzyszami, a ja tymczasem nawet nie poznałem imienia chłopca. Jednakże nie zamierzałem napierać na chłopaka i także wyciągnąłem w kierunku kupca kij z rybą. -Dwie ryby na pewno zdołają mnie nasycić, a poza tym mu chyba bardziej potrzeba zjeść coś.-Pomyślałem i usłyszałem pytanie o pomoc, od początku planowałem mu pomóc, więc ucieszył mnie fakt że będę mógł przy tym coś zarobić. Chociaż nie zamierzałem nawet kalkulować sumy bo przypuszczałem że kupiec ten nie jest jakoś szczególnie bogaty, a moim wypadku każdy grosz był szczęściem od losu.
-Spokojnie, możesz liczyć na moją pomoc, ale najpierw trzeba coś zjeść żeby mieć siłę do pracy.-Powiedziałem wgryzając się w soczystą rybę i wyrywając jej cieplutkie mięso, po czym podsunąłem kupcowi manierkę, którą wcześniej napełniłem zimniuteńką wodą że źródła.