Wioska Rolników

[Arinori]

Chłopakowi nie przeszkadzała pogoda, mimo wszystko był ciepło ubrany jak na tą porę roku. Lubił zimę. Spadające płatki śniegu wirujące wokół jego ciała uznawał za ładne upiększenie tego brzydkiego świata. Śnieg pod jego stopami wydawał wspaniały chrupot przy każdym jego kroku. Było to na swój sposób relaksujące.
Arinori stał na środku wioski rozglądając się za zajęciem, sposobem na spędzenie tego śnieżnego popołudnia. W wiosce nie za bardzo było widać mieszkańców, ale nie można było się temu dziwić, nie każdy lubił śnieg tak samo jak on. Na szczęście dla tych ludzi, to była już końcówka zimy. Podobno. Wracając do chłopaka. Rozglądał się aż jego oczom ukazała się tablica ogłoszeń. To mogła być dla niego szansa której potrzebował. Cholera wie jakie ogłoszenia mogły znajdować się w takiej pustej wiosce. Podszedł spokojnym krokiem i zaczął rozglądać się za czymś ciekawym. Poza masą losowych ogłoszeń o sprzedażach znalazł zlecenie polowania. Wyczytał z niego, że wszyscy zainteresowani mają udać się po więcej informacji do sołtysa. Zadanie nie wyglądało na zbyt trudne, a Ari nie polując jeszcze w swoim życiu uznał to za możliwość nabycia nowych umiejętności i doświadczeń. Plus kasa, ona nigdy nie była niepotrzebna.
Jedynie pytanie jakie zadawał sobie to gdzie może być ten sołtys. Zaczął drapać się po włosach i rozglądać. Jeśli zobaczyłby jakiś większy budynek, który mógłby oznaczać dom przedstawiciela tej wioski to miał zamiar się do tego miejsca udać. Jeśli jednak nie było jakiegoś charakterystycznego miejsca to jego kolejnym planem było dobijanie się do każdego z drzwi starając się dowiedzieć o miejscu przebywania sołtysa od mieszkańców.

[Masaru]

Misja D 3/15
Arinori przeszukał tablicę z ciekawości i trafił na coś co zwróciło jego uwagę, mianowicie szansa na nabycie nowych zdolności, czyli polowanie. Z radością na ustach poszedł się rozejrzeć po wiosce, która była nie zbyt duża. Tablica stała w centrum, na środku placu na którym stały stragany gdzie sprzedawali różne rzeczy. Zwyczajne rzeczy które są potrzebne ludziom w wiosce, bez jakiś wyszukanych frykasów do jedzenia lub jakieś specjalnie drogiej biżuterii itd. Rozejrzał się w poszukiwaniu jakiekolwiek większego domu, nie znalazł dlatego właśnie zaczepił jakiegoś chłopa wracającego chyba z obory. Ten mu odpowiedział, i wskazał średniej wielkości domek, z belek drewna i spadzistym dachu. Akurat wychodził z niego starszy mężczyzna około 50, podpierając się laską. Do domu od tyłu była przyłączona obora i zagroda dla zwierząt. Śnieżek powoli przestawał padać. Widać było że lada dzień będzie wiosna. Wracając do dziadka wychodzącego z chatki wskazanej jako dom sołtysa można zauważyć ze kierował on się w stronę lasu, odziany w futro brązowe i wysokie buty. Widać że przynajmniej nie zmarznie w lesie. Zaraz za nim z okrzykiem pobiegł chłopiec na oko 12 letni z małym łukiem i kilkoma strzałami. Zdawał się być beztroski i podążał z uśmiechem za starszym.

[Arinori]

Arinori dzięki pomocy pewnego chłopa dowiedział się gdzie rezyduje sołtys. Nie było to specjalnie trudne i chwilę później widział już wychodzącego ze swojej chałupki starszego pana, a za nim młodego chłopca z łukiem i kołczanem na kilka strzał. Szybka analiza i chłopak zrozumiał, że sołtys wraz z pewnie wnukiem wzięli sprawy w swoje ręce i poszli upolować te zwierzaki z ogłoszenia. Zwrócił się w ich kierunku i dość szybkim tempem zaczął kroczyć w ich stronę. Nie spieszył się za bardzo, wiedział, że dziadek i dzieciak nie będą w stanie uciec mu z widoku. Zbliżając się zastanawiał się jak będzie wyglądała jego pomoc, czy będzie musiał tropić zwierzaki po śladach, wchodzić do jakichś jaskiń, czy nauczyć się stawiać pułapki. Tak czy inaczej brzmiało to bardzo ciekawie. Po chwili chłopak powinien dołączyć do starca i jego wnuka.
- Witam pana serdecznie. - Zaczął i czekał aż ów dziadziuś odwróci wzrok w jego stronę. - Nazywam się Arinori. Zauważyłem ogłoszenie odnośnie polowania i jak mniemam to do pana miałem się zgłosić. Proszę o informacje i wskazanie konkretnych zadań, jestem skłonny panu pomóc. - Chłopak po zgłoszeniu, uśmiechnął się, złapał ręką za włosy i zrzucił osadzające się na jego czuprynce płatki śniegu, oczekując odpowiedzi staruszka.

[Masaru]

Misja D 5/15
Białowłosy gdy tylko dostrzegł wychodzących z chaty sołtysa uznał że to najstarszy z nich jest przywódcą wioski, od razu stwierdził że pora się przedstawić kulturalnie i zaoferować się że jest się chętnym wykonać zadanie. Jak wielkie pewnie było jego zdziwienie gdy podczas odgarniania śniegu z włosów usłyszał- Wybacz synku, ja z wnusiem poszliśmy do lasu, ale nie jestem sołtysem. Znaczy byłem ale jestem. Znaczy nie jestem. I obrócił się i poszedł, a ty zostałeś zastanawiając się co ten piernik gada. Z pomocą przybył najwyraźniej jego wnusio, podszedł do ciebie pociągnął cię za ramię i powiedział- Dziadziuś już sam nie wiem co mówi ze starości, tata czy sołtys siedzi pewnie w tej starej zniszczonej chatce po drugiej stronie wioski i pomaga mieszkańcowi któremu dach się zwalił. A jak jesteś w sprawie ogłoszenia to idź do mamy która jest w domu. I odbiegł goniąc starca, od ciebie zależało gdzie się udasz. Z jednej strony jeśli chodzi o polowanie to męska rzecz więc raczej mąż ci powinien powiedzieć co i jak, ale z drugiej strony i szycie ze skór i gotowanie to raczej brożka żony więc może to lepiej niech ona się wypowie. A poza tym masz dużo czasu to nikt cie nie będzie poganiał.

[Osamu]

Przygotowania 7 Podróż Osamiego do wioski była bardzo przyjemna i nawet krótka. Yamanaka szedł wydeptaną ścieżką przysłuchując się szumom zbóż. Gdy dotarł do wioski zobaczył kilkanaście małych domków, zagrody, zwierzęta, pełno narzędzi rolniczych. Był przerażony tym, że ludzie umieją żyć w takim bałaganie. Masuko podszedł do pewnej pani, która na łące obok domku doiła krowę i zapytał się:
- Przepraszam, wie pani gdzie może jest skrót na te wzgórze?
Osamu pokazał palcem od ręki wzgórze.
- Te wzgórze? Trzeba skręcić za tym domek w lewo, potem w prawo i iść dalej prosto. Wtedy dojdzie się do śniącego lasu, tam zauważy pan drużkę prowadzącą przez skały na szczyt, jest tam trochę stromo, można iść łagodniejszą trasą, ale wtedy nie można powiedzieć, że to skrót.
- Dziękuje, za informacje, do widzenia piękna.
Owa pani była bardzo ładna, miała małą śliczną twarz, niebieskie oczy oraz długie brązowe włosy. Jedna z piękniejszych kobiet jakie Osamu spotkał.
- Nie pochlebiaj sobie, bo jak zawołam swojego męża to pożałujesz, a i powodzenia w śniącym lesie.
- Powodzenia? Co masz na myśli?
- To ty nie wiesz? W śniącym lesie jest bardzo niebezpiecznie, na szczęście dróżka prowadząca do wzgórza jest dosyć blisko naszej wioski, raczej niebezpiecznej zwierzyny tam nie spotkasz, ale lepiej nie wchodź głębiej lasu. Pomimo tego, że tam znajdziesz najlepsze grzyby, rośliny, zioła to jest tam bardzo niebezpiecznie. Jak nie walczyłeś nigdy z zwierzyną, to...
- Rozumiem, dziękuje za informacje, do widzenia.
Osamu jak to ma w swoim zwyczaju, spokojnie odpowiedział i poszedł w stronę lasu. Najpierw za domekiem skręcił w lewo, a potem w prawo. Teraz była ostatnia prosta do śniącego lasu, Osamu wziął głęboki oddech i ruszył w drogę. Miał nadzieję, że nie spotka go niemiła sytuacja. A nawet jeśli, to miał przy sobie broń.

z/t Śniący Las

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
3/15
Zapachy na pewno kusiły, ale Khusara był przecież prawym i cnotliwym shinobim, dlatego udało mu się jakoś powstrzymać przed przeróżnymi pokusami atakującymi niemalże ze wszystkich stron. Zamiast kraść mężczyzna po prostu zdecydował się uczciwie zarobić trochę grosza, a zerknięcie na tablicę ogłoszeń wydawało się najprostszym sposobem na znalezienie jakiegoś opłacalnego zlecenia. Ostatecznie i tak okazało się, że Hatakeme wyboru nie miał, jako że jakiś młodziak go wyprzedził, ale może i dobrze się stało? Dorosły człowiek biegający za zaginionym wyglądałby zapewne o wiele bardziej komicznie.
Khusara zdecydował się zerwać i zmiąć karteczkę wypisaną przez pana Oshiro, po czym bez cienia zawahania udał się do Wioski Rolników położonej poza granicami centralnej osady Shigashi no Kibu. Na szczęście nie znajdowała się ona aż tak daleko, a nadto prowadziła do niej prosta, piaszczysta droga, dzięki czemu praktycznie nie dało się zgubić – nawet jeśli wcześniej nie odwiedzało się tego miejsca. Po stosunkowo niedługim marszu Hatakame dotarł do celu, jednak pozostawała jeszcze kwestia odnalezienia odpowiedniej działki rolniczej. A nie oszukujmy się – było ich tutaj mnóstwo. Mężczyzna najpewniej jakiś czas by pobłądził, gdyby nie to, że przy niemal każdym wytyczonym gruncie wiejskim postawiona była drewniana tabliczka z numerem oraz nazwiskiem właściciela. Wreszcie w oczy Khusary rzuciła się także tabliczka z nazwiskiem Oshiro.
Już od samego wejścia na posesję do nozdrzy Doko doszedł typowy dla wsi zapach naturalnych nawozów i paszy, a do uszu dobiegły przeróżne odgłosy zwierząt gospodarskich. Muczenie krów, gdakanie gąsek i kurczaków, poszczekiwania psów, buczenie owiec, czy prychanie koni - to wszystko było tutaj czymś na porządku dziennym. W dodatku dało się zauważyć, że płot odgradzający fermę od głównej drogi był w opłakanym stanie, gwoździe powypadały, niektóre deski się wygięły, a inne w ogóle leżały tuż obok, odsłaniając szerokie dziury. Kiedy Hatakame szedł dalej w głąb działki dostrzegł także, że jedna ze ścian budynku gospodarskiego wyglądała dość dziwnie, dokładnie tak, jak gdyby ktoś niechlujnie chlusnął na nią kubłem z farbą. Co gorsza, farbą w jaskrawo różowym kolorze. Cóż, z pewnością nie wyglądało to na robotę fachowców.
- Proszę śmielej! – Khusara usłyszał nagle niski, męski głos i dopiero ten fakt zmusił go do odwrócenia wzroku w kierunku zagrody z owcami. Szczupłej budowy mężczyzna, o kruczoczarnych, krótki włosach i oczach o podobnej barwie, wskazał mu gestem dłoni, by Hatakame się nie krępował.
- Pan z ogłoszenia? – Zapytał dopiero wtedy, kiedy Doko zbliżył się na taką odległość, która nie zmuszała obu panów do przekrzykiwania się. We wszechobecnym zgiełku naprawdę trudno było się porozumieć. Hajime zdawał się jednak przyzwyczajony do takich warunków pracy. Właściwie nie powinno to dziwić. Wyglądał na takiego, który dokładnie wie, czego akurat ma doglądać. Gospodarstwo odziedziczył po swoim ojcu, który z kolei dostał je w spadku po dziadku, więc można powiedzieć, że był to już zastany rodzinny biznes, do którego każdy przyuczał się już za młodu.
- Mamy tutaj dzisiaj trochę roboty. Dwaj pracownicy mi się, jak na złość, pochorowali, a jeszcze jakieś dzieciaki się na mnie uwzięły. – Westchnął ciężko, opisując pokrótce z jakich powód wyniknęły jego aktualne problemy i dlaczego musiał poszukiwać kogoś do pomocy przez wywieszenie ogłoszenia.
- Widział pan tamtą ścianę? To ich sprawka. Raz chciałem gówniarzy pogonić z widłami, ale za szybko uciekli, a niestety to nie pierwszy raz, kiedy fundują mi taką „rozrywkę”. – Trudno było precyzyjnie odczytać jego odczucia. Na pewno był zdenerwowany, ale zdawało się, że w jakimś stopniu zdołał się już pogodzić z obecną sytuacją. Nie potrafił sobie poradzić z krnąbrnymi dzieciakami, choć nie ukrywał, że chętnie sprałby im tyłki, bo dawno tak niewychowanej młodzieży nie widział.
- Ale wróćmy do interesów. Z pewnością trzeba będzie naprawić ten płot, odmalować ścianę… sam nie wiem, czy o czymś nie zapomniałem. W każdym razie proponuję bardzo dobrą stawkę, 250 ryo za wykonaną robotę. Chcę się z tym jak najszybciej uwinąć. Gdyby nam się nie udało, to na pewno pomyślimy o jakiejś uczciwej stawce godzinowej. Umowa stoi? – Zasugerował swoje warunki, mając nadzieję na przyjęcie przez Khusarę oferty. Trudno było w tym momencie wycenić dokładnie wartość pracy, jaką wykonałby Hatakame, ale Hajime wydawał się raczej porządnym obywatelem i nic nie wskazywało na to, że oczekuje darmowej siły roboczej.

[Khusara Hatakame]

Po zerwaniu i zachowaniu kartki z ogłoszeniem wyruszyłem dobrze mi już znaną piaszczystą drogą wprost do wioski farmerów, promienie słońca oświetlały tutejszy krajobraz który powoli z rozległych dużych miejskich zabudowań zmieniał się w sięgające po horyzont pola pełne złotych kłosów pszenicy i żyta które zaś powiewały swobodnie na spokojnym delikatnym wietrze roznoszącym wiejskie zapachy zwierząt i tutejszych upraw. Idąc dalej ścieżką nie dało się nie zauważyć zniszczonego drewnianego płotu którego widocznie nie było komu naprawić. Po chwili marszu w głąb fermy na jednym z budynków zobaczyłem wielką jasno różowo jaskrawą plamę - ''Albo to był wypadek albo ci farmerzy to na prawdę kiepscy malarze'' myśl przeszła mi przez głowę. Po krótkiej chwili zza pleców rozległ się krzyk, co spowodowało że odwróciłem się zaciekawiony. Gdy mężczyzna dał mi jasny gest żebym się zbliżył po chwili zadając pytanie odnośnie ogłoszenia wiedziałem że dotarłem do celu.
- Tak przyszedłem tu w sprawie ogłoszenia-Gdy to powiedziałem mężczyzna opowiedział mi historię o swych dwóch pracownikach i dzieciach które mu dokuczają gdy skończył pokiwałem mu głową na znak że rozumiem całe to zdarzenie i jestem gotowy mu pomóc. Po zaoferowaniu przez niego stawki odpowiedziałem
-Zgadzam się na tą stawkę i mam nadzieje że po zakończonej pracy pan się z niej wywiąże -Dałem mu tym do zrozumienia że nie lubię oszustów, choć mężczyzna na takiego nie wyglądał po prostu nie miałem ochoty po ciężko wykonanej pracy zostać z niczym. Czekałem teraz na główne wskazówki odnośnie mojej pracy do wykonania

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
5/15
Poza docierającymi ze wszystkich stron niezbyt przyjemnymi, przynajmniej dla osób nieprzyzwyczajonych do pracy na farmach, zapachami, nie można było narzekać na atmosferę panującą w Wiosce Rolników. A już szczególnie, kiedy słońce tak mocno świeciło, a ogółem rzecz biorąc dzisiejsza pogoda była po prostu niesamowita zważywszy na to, że ostatnie dni były raczej ponure i deszczowe. Choć, jeśli mowa o rolnikach, poprzednie deszczowe dni najpewniej także im odpowiadały, bo nie było nic gorszego na farmach jak okres suszy. Z tego też względu Wioska Rolników usytuowana była w głębi krainy, z dala od granicy z Samotnymi Wydmami, których klimat nie pozwalałby praktycznie na żadne uprawy. Wracając jednak do atmosfery, mimo że na roli praca była niezwykle ciężka, tak ludzie wydawali się naprawdę uśmiechnięci. Potrafili cieszyć się życiem, a swe gospodarstwa traktowali niemalże jak własne dzieci. Ich podejście do świata z pewnością znacząco różniło się od tego, które przyświecało ludziom zamieszkującym w samym centrum osady Shigashi no Kibu.
- Nie ma żadnych obaw. Tutaj wszyscy szanują ciężką pracę i nikt nie zamierza nikogo ograbić. – Odpowiedział z delikatnym uśmiechem na ustach, choć pewnie niektórzy mogliby się po komentarzu Khusary obrazić. Co prawda spokojnie przekazał swoje obawy, ale nie wszyscy byli tak wyrozumiali. Na pewno znalazłby się człowiek, który słowa Doko uznałby za bezpodstawny atak. Poczułby się tak jak gdyby ktoś z góry uważał go za nieuczciwego. Pan Oshiro jednak doskonale rozumiał Hatakame. Sam też łapał się kiedyś dorywczych robót i nie wszyscy zleceniodawcy byli fair. Teraz może i dorobił się całkiem pokaźnego majątku, ale nieraz brakowało mu rąk do pracy. Trzeba jednak powiedzieć, że zawsze swych pracowników sowicie wynagradzał, szanował ich zapał, chociaż też nie był człowiekiem, którego można było oszukać. Nie tolerował lenistwa, marudzenia na wszystko wokoło… Jeżeli już ktoś się podejmował jakiegoś zadania, w jego opinii, winien się do niego naprawdę przyłożyć.
- Po pierwsze, trzeba naprawić ten nieszczęsny płot. I to porządnie, a nie na odwal. Ostatnio wszedł mi jeden gość, co to chciał jeszcze wykorzystać te powyginane dechy, ale to był zły pomysł. Później się to w ogóle nie trzyma, zaraz znowu odpada. Sam pan widzi jak to teraz wygląda. – Hajime nie chciał w żaden sposób zdyskredytować w oczach Khusary swojego pracownika. Ba, człowiek nadal na farmie pracował, ale za swoje niechlujstwo swego czasu dostał nauczkę. Było może przez chwilę nieprzyjemnie, a teraz współpraca układała się im naprawdę dobrze. Niestety chodziło właśnie o jednego z tych, który zachorował i nie zdążył naprawić swojej źle wykonanej roboty.
- Niech się pan materiałami nie przejmuje. Jakąś deskę trzeba wymienić, to pan wymieni. Nowe deski, gwoździe, młotek i wszystko inne, czego będzie tam pan potrzebował znajdzie pan w tamtym budynku. – Po tych słowach wskazał gestem dłoni na drewnianą chałupkę, o której rozmawiali już wcześniej. To właśnie jedna z jej ścian została pokryta różową farbą w niezwykle artystyczny sposób. Najpewniej któryś z dzieciaków myślał, że jest jak Picasso, bo ile razy pan Oshiro nie odmalowywał tej stodoły, to i tak po paru dniach musiał użerać się z kolejną artystyczną wizją lokalnego gówniarstwa. Była już niebieska chmurka, zielone bazgroły, ah… trudno było powiedzieć, czego nie było. Tym razem przyszedł czas na różową, rozbryzganą po dechach plamę. Tak czy siak, to był temat na późniejszą chwilę. Na razie pozostawała kwestia poniszczonego, podziurawionego płotu.
- Jak będzie miał pan jakieś pytania albo upora się pan szybko z tym płotem, to proszę przyjść. Będę się gdzieś tutaj kręcił. – Hajime dodał jeszcze na odchodne, po czym zaczął nasypywać karmy do misek dla psów pasterskich. Sam też nie mógł próżnować, musiał się zająć robotą, by dokonać wszystkich niezbędnych czynności przed zmrokiem.

[Khusara Hatakame]

W wiosce roznosił się nie dość przyjemny zapach który dla tutejszych towarzyszył za równo na początku jak i na końcu dnia. Po słownym upewnieniu się że nikt nie planuje wykorzystać mnie jako darmowej siły roboczej byłem gotowy podjąć wspólną współpracę która nam obu wyszłaby na dobre. Po za tym pan Oshiro wyglądał na miłego i uczciwego człowieka więc raczej moja uwaga była zbędną ale kto wie co skrywa pod maską druga osoba. Gdy mężczyzna wytłumaczył mi co mam robić opowiedział też o błędach swojego dawnego pracowniku chyba chcąc się upewnić że nie zostawię płotu jeszcze bardziej zdewastowanego tak jak to miało miejsce podczas ''pomocy'' poprzedniego pracownika. Moja głowa w tym momencie wydała pytający gest. Widocznie pan Oshiro domyślił się że chodziło o materiały do płotu gdyż wskazał mi iż mogę je znaleźć w budynku który z zewnątrz przypominał magazyn. To właśnie na tym budynku poprzednio widziałem jaskrawo różową plamę, pseudo sztukę tutejszej młodzieży.
-Gdzie będę mógł pana znaleźć gdy skończę moją pracę ?- zapytałem się otrzymując po chwili twierdzącą odpowiedź o jego obecność gdzieś nie opodal płotu przy którym miałem robić. Rolnik nie miał czasu dalej rozmawiać więc poszedł dokończyć swoje codzienne obowiązki na farmie zostawiając mnie z płotem, narzędziami i materiałami do budowy.
Gdy żwawo uporałem się z spróchniałymi deskami poszedłem po nowe świeże deski dębu i gwoździe do nieopodal znajdującego się budynku gdzie miałem je znaleźć. Po przyniesieniu materiałów wziąłem się za solidne przybijanie nowych desek do ramy płotu a czas mijał nie ubłaganie.

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
7/15
Pan Oshiro sam miał mnóstwo roboty, dlatego postanowił zaufać Khusarze i zostawił go samego z robotą przy płocie. Miał nadzieję, że nie dał się znowu zrobić w bambuko, ale no niestety, nie miał wystarczająco dużo czasu, by doglądać pracy każdego ze swoich zleceniobiorców. Kiedy skończył dokarmiać zwierzęta, zaczął strzyc owce, i chociaż zadanie to mogło wydawać się mniej męczące od naprawy płotu, to było to uczucie złudne. Praca przy owcach była równie, o ile nie bardziej, czasochłonna. W dodatku trzeba było przywyknąć do stosunkowo monotonnego zajęcia.
W każdym razie Hatakame uzyskał dokładne wskazówki zarówno co do umiejscowienia niezbędnych materiałów i narzędzi, jak i do sposobu naprawy płotu. Może i ten był w opłakanym stanie, ale szczęście w nieszczęściu stanowił fakt, iż nie był on zbyt długi, ponieważ ciągnął się tylko na kawałku przedniej działki tuż za piaszczystą drogą. Znacznie większa część gruntu otoczona była siatką, i chociaż mogłoby się wydawać, że ta jest o wiele mniej wytrzymała (i zapewne tak było), tak jej akurat do tej pory nie naruszyło jeszcze żadne zwierzę, ani rozbestwiony nastolatek.
Khusara zabrał się do roboty, najpierw zajmując się spróchniałymi i powyginanymi deskami. Następnie wziął z budynku gospodarskiego nowe deski i gwoździe i zaczął przybijać kolejne fragmenty płotu. Jak człowiek był zajęty, to czas mijał naprawdę szybko. Kolejne stuknięcia młotkiem zdawały się przybliżać mężczyznę do końca pracy, jednak należało pamiętać, że płot stanowił wyłącznie wierzchołek góry lodowej i nie był wyłącznym elementem należącym do zakresu obowiązków Hatakame. Trzeba jednak przyznać, że Doko dość szybko uwinął się z robotą, a był tak pochłonięty naprawą, że nie zauważył, iż z roli wróciło kilku pracowników pana Oshiro. Jeden z nich podszedł do Khusary i zaczął przyglądał się efektom jego pracy.
- Niezła robota. Hajime powinien być zadowolony. – Skwitował krótko uzyskany przez Hatakame rezultat, a nawet poklepał go po ramieniu. Cóż, jak widać gość był otwarty i nie przejmował się tym, że dla nieznajomej osoby taki gest może być nazbyt poufały. Facet przeciągnął się jak kot i westchnął ciężko.
- Mamy odmalować tę chatę, trochę to pewnie zajmie. Hajime mówił, że farba jest w środku. – Przekazał Khusarze kolejne wskazówki. Czy można było mu wierzyć? Być może pan Oshiro wcale nie kazał wykonywać tego rodzaju roboty, a bez sensu było się przesadnie męczyć? Wszystko było możliwe, chociaż gość wyglądał na takiego, co pracował tu dość długo. Ponadto mówiąc o panie Oshiro, używał jego imienia, co prawdopodobnie świadczyło o jego dobrych relacjach z przełożonym. Chyba mógł być uznany za wiarygodnego.
- Ah, i zanieśmy to próchno do stodoły. Hajime przyjdzie, to będzie marudził, że zostawiliśmy taki burdel. Ah, w ogóle – Yoshi. – Przedstawił się z niemałym opóźnieniem, ale okazało się, że był w porządku. W końcu mógł zostawić Khusarę z robotą samego, a jednak wziął odpowiedzialność za uprzątnięcie wszystkiego także i na siebie. Widać było, że chce pomóc nowemu, choć możliwe, że po prostu dostał takie polecenie od samego pana Oshiro. Poczekał na Hatakame, po czym sam wziął stertę desek i podążył w kierunku nieodmalowanej chaty. Wyciągnął także na zewnątrz kubeł z brunatną farbą.
- Dobrze, że nie widziałeś poprzednich malowideł. To tutaj i tak nie jest najgorszym – Yoshi postanowił Khusarze „nie panować”. Widział, że Doko jest młody, a zresztą zdawało mu się, że są w podobnym wieku. Uznał za bezsensowne wprowadzenia do ich gadki jakichś oficjalnych zwrotów. W jego mniemaniu to by tylko utrudniło pracę, a tej nadal było sporo.

[Khusara Hatakame]

Nie zdążyłem spostrzec gdywbijając szczeble po woli poruszając się na drugą stronę płot który miałem naprawić się skończył wraz z działką a ten pozostawiony za mną stał już nie spróchniały i połamany a solidny i dobrze się prezentujący co pozwoliło odetchnąć mi na krótki chwilę, jednak nie trwała ona zbyt długo gdyż podszedł do mnie jakiś młody mężczyzna, pochwalił moją pracę i oznajmił mi że jaskrawa różowa plama na budynku z którego brałem potrzebne materiały wymaga przemalowania. Sam przedstawił się jako Yoshi, nie wiedziałem czy po prostu nie miga się od swoich obowiązków wyznaczonych przez pana Oshiro ale jako że naprawa płotu poszła mi niezwykle szybko i miałem nadal sporo sił postanowiłem więc pomóc zniszczyć te dzieło dziecięcej wyobraźni i pokusy.
-A co z tymi starymi spróchniałymi deskami ? - zapytałem, po czym słysząc odpowiedź kiwając głową zgodziłem się z Yoshim i razem zanieśliśmy resztki spróchniałego płotu z powrotem do stodoły, wziąłem 2 stojące wiadra z farbą które wskazał mi Yoshi i po krótkiej chwili staliśmy już na przeciw ściany którą trzeba było pomalować.
''Obym tylko dostał zaliczkę''- pomyślałem łapiąc za pędzel zamoczony w farbie o kolorze jasnego i żywego kasztanowca. Gdy Yoshi wspomniał mi o poprzednich dziełach tych urwisów, powstrzymałem na chwile swój pędzel jednocześnie odwracając się do Yoshiego z twarzą pełna ciekawości
-Chwila, skoro powtarzało się to tyle razy czy ten wysiłek nie będzie nadaremny ? - Zapytałem z logiką rozsądku i powoli zaczynając malować oczekiwałem odpowiedzi Yushiego w zamyśleniu.

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
9/15
Sytuacja nie była do końca taka oczywista. Jak Khusara zauważył, nawet jeśli Yoshi wydawał się w porządku, tak mógł oczywiście też migać się od swojej roboty. Z drugiej strony odmówienie mu pomocy, jeżeli wspólne odmalowanie drewnianej chatki było ich zadaniem zleconym przez pana Oshiro, mogło skutkować ewentualnym obniżeniem wynagrodzenia, a być może jeszcze innymi nieprzyjemnymi konsekwencjami. Na szczęście wszelkie wątpliwości rozwiał Hajime, który pojawił się tuż obok, gdy mężczyźni zaczęli odmalowywać zabrudzoną jaskraworóżową plamą ścianę.
- Dobra robota z płotem. Jak uwiniecie się tak szybko z resztą, to może dorzucę coś ekstra. – Skomentował pracę swoich podwładnych, tym samym potwierdzając wcześniejsze słowa Yoshiego. Wyglądało na to, że pan Oshiro zlecił to zadanie im obu, a po prostu nie miał czasu wspomnieć o tym bezpośrednio samemu Hatakame. Właściciel gospodarstwa przeszedł jeszcze raz dookoła chatki, intensywnie nad czymś dumając.
- Yoshi, pamiętasz o tych drzwiach, prawda? – Zapytał swego bardziej zaufanego pracownika, który najwyraźniej lepiej orientował się w sytuacji. Zapewne także dlatego Hajime przydzielił go Khusarze do pomocy. W tym momencie twarz Yoshiego przybrała zmieszany wyraz, ale mężczyzna starał się jak najszybciej go pozbyć, udając że wszystko jest w jak najlepszym porządku.
- Wiadomo, wszystko według planu. – Uspokoił swojego szefa, który przeszedł na drugą część działki i tyle go widzieli. Miał na głowie jeszcze inne obowiązki, choć tym razem budynki gospodarskie zasłaniały widok i nie dało się podejrzeć, co dokładnie robi. Doko mógł zaś zauważyć, że odejście Hajime uspokoiło Yoshiego, a ten odetchnął w końcu z ulgą.
- Kurwa, zapomniałem kompletnie o tych cholernych drzwiach. Hajime chce je pomalować na jaśniejszy kolor. – Wytłumaczył pokrótce nowemu koledze o co chodziło szefowi, po czym dokończył malować jeden z pasów wytyczony przez skrzętnie pozbijane deski. Następnie ponownie umoczył pędzel w kuble i wziął się za kolejny niepomalowany jeszcze fragment ściany.
- Skoczysz po tę farbę do Gintamy? Mam już dosyć noszenia ciężarów, a Ty pewnie monotonnej pracy przy płocie. W tym czasie coś tu pomaluję, żebyśmy obaj mieli mniej roboty. – Zaproponował takie rozwiązanie, bo prawdę powiedziawszy kręgosłup już go bolał od targania tych wszystkich tobołów, worów, kubłów i wiader. Khusara wyglądał na bardziej rosłego, a przede wszystkim silniejszego. Można więc powiedzieć, że była to przyjacielska prośba, nawet jeśli po jednym wspólnym dniu pracy przyjaciółmi nazwać ich nie można było. Fakt był jednak taki, że Yoshi się nie ociągał i w tym samym czasie pomalował nawet więcej niż Hatakame, więc podział obowiązków wydawał się rozsądny.
- Gość mieszka na końcu drogi, nazwisko jest na tabliczce. Numer chyba 27, ale mogę się mylić. Będzie wiedział o co chodzi. – Wyjaśnił jeszcze jak dotrzeć we wskazane miejsce, ale zanim Khusara zdążył cokolwiek odpowiedzieć, Yoshi przypomniał sobie jeszcze o jego pytaniu.
- A, pytałeś czy jest sens to malować. Wiesz, ostatnim razem szefu pogonił tych gówniarzy z widłami, to przynajmniej się dowiedział kto dokładnie jest winowajcą. Stwierdził, że pośle do nich Hotaru, a nie chciałbyś gościa zobaczyć. Taki byk… Hajime wierzy, że ich postraszy i będzie spokój, ale sam nie wiem co z tego wyjdzie. – Mruknął znudzony, bo w gruncie rzeczy już mu było wszystko jedno. I tak przywykł do ciągłego przemalowywania tej stodoły, bo Oshiro miał bzika na punkcie estetyki, i mimo że wiedział, że zaraz znowu pojawi się jakiś rozbryzg na ścianie czy drzwiach, tak upierał się, żeby jego pracownicy odmalowywali to tak szybko, jak to tylko możliwe. Yoshi, podobnie do Khusary, uważał, że to bez sensu, ale nie narzekał. Wolał to niż ciężką pracę na roli, a szef zawsze płacił w terminie.

[Khusara Hatakame]

Nie byłem pewien co do intencji Yoshiego ale po pewnym czasie gdy pan Oshiro zjawił się i wytłumaczył że słowa Yoshiego pokrywały się z żądaniami Hajime nie miałem wątpliwości że wykonuje faktycznie zadanie powierzone przez pana Oshiro a nie wyręczam Yoshiego który szukał łatwego sposobu na wymiganie się od powierzonych mu obowiązków. Po tym jak rolnik zaproponował nam premię za szybkie ukończenie pracy, dokładniej przyłożyłem się do malowania jednocześnie nasłuchując rozmowy pana Oshiro i Yoshiego o jakąś sprawę z drzwiami. Yoshi z dość nie pewnym wyrazem twarzy oznajmił rolnikowi że wszystko idzie zgodnie z planem. Ja nadal nie wiedząc o czym rozmawiają skupiałem się na zamalowywaniu jaskrawej plamy na ścianie budynku. Po chwili gdy pan Oshiro oddalił się by kontynuować swoje czynności Yoshi nie spodziewanie klnąc opowiedział o nadal nie pomalowanych drzwiach które były obowiązkowym dzisiejszym zajęciem Yoshiego. Podczas gdy kontynuowaliśmy malowanie ściany Yoshi zaproponował żebym poszedł po farbę do Gintamy a on sam w tym samym czasie postara się dobrze pomalować przynajmniej większą część tej plamy.
-Widzę że lepiej idzie ci zamalowywanie tego niż mi, pójdę do tego całego Gintamy.. tylko nie myśl że możesz zrobić sobie teraz przerwę-Dodałem pod koniec uśmiechając się lekko ale pewnie, bez dłuższego zastanowienia zgodziłem się na ten układ, mimo tego że znałem go tylko jeden dzień widziałem że Yoshi jest uczciwy i poniekąd pracowity a po za tym wydawał się całkiem sympatyczną osobą, po chwili kładąc pędzel przy wiadrach z farbą i wstając by już z lekkim znużeniem pójść prosto po wcześniej wspomnianą farbę, przed tym jak odszedłem usłyszeć mogłem od Yoshiego odpowiedź na poprzednio zadane zastanawiające mnie pytanie gdy on sam kontynuował malowanie ściany, wpełni się z nim zgadzałem, po co wnikać głębiej czy ściana długo wytrzyma nie będąc płótnem pod dziecięcą sztukę, ważne było to że pan Oshiro zaproponował zapłatę za jej odmalowanie, a pieniędzmi nie pogardzę, szczególnie w takiej sytuacji. Po późniejszej dość długiej chwili marszu znalazłem tabliczkę z nazwiskiem domniemanego gościa i numerem 27 przybitym na tabliczce nie opodal futryny drzwi. Podszedłem pod drzwi po chwili pukając kilkukrotnie i oczekując ich otwarcia.

[Kaito]

Misja rangi D dla Khusary
11/15
Trudno powiedzieć, co było bardziej monotonną czynności: malowanie, czy może wcześniejsza naprawa płotu? Wydawało się jednak, że to pierwsze, bo po przyniesieniu farby robota polegała już tylko na jednostajnych, równych pociągnięciach pędzlem. Zajęcie nudne, a jedyną satysfakcją z jego wykonywania były coraz lepiej widoczne efekty. Przy naprawie płotu było chociaż więcej czynności do wykonania, przez co człowiekowi nie zdawało się, że pracuje jak jakiś robot. Z drugiej strony każdy lubił coś innego i być może Khusarze akurat nie przeszkadzała tego typu praca. Wszystko to było subiektywne poza niezaprzeczalnym faktem, iż Yoshi malował znacznie szybciej. Na szczęście Hatakame mógł chociaż chwilę się odprężyć dzięki spacerowi do pana Gintamy, a to mogło pozwolić mu zyskać większą motywację do późniejszego powrotu do pracy. Albo jeszcze bardziej rozleniwić… no cóż, wszystko dało się jakoś wytłumaczyć.
Doko podążył piaszczystą drogą, a na przy jej końcu dostrzegł tabliczkę z odpowiednim nazwiskiem. Jak się okazało, Yoshi nie pomylił się także co do numeru. Natomiast z pewnością pierwsze, co się rzucało w oczy, to ogromna, ekskluzywna chawira, a także przepiękny różany ogród znajdujący się tuż przed nią. Ponadto ścieżka do domostwa prowadziła wybrukowana równiusieńkimi kamieniami ścieżka, a rogi ogrodzenia zdobiły precyzyjnie wykonane rzeźby. Wyglądało na to, że Gintama był jakimś bogaczem, bo żadne inne gospodarstwo w Wiosce Rolników nie wyglądało tak imponująco. Wszechobecny przepych nie odstraszył jednak Khusary, który zdecydował się zapukać do drzwi.
Czekał minutę, dwie… a może pięć, i przez chwilę mógł odnieść wrażenie, że nikogo nie zastanie, jednak w końcu drzwi się otworzyły, a przez nie wytoczył się grubawy mężczyzna. Miał brązowe, niechlujnie rozmierzwione włosy i przeklęcie przekrwione oczy. Nie trzeba było jednak zbyt długo czekać na wyjaśnienie, dlaczego wyglądał tak jak wyglądał.
- Mój łeb… za dużo sake… zdecydowanie za dużo sake… – Westchnął ciężko, opierając się o framugę. Chyba jeszcze do tej pory miał problemy z utrzymaniem równowagi. Oj, wczorajsza impreza musiała być naprawdę mocna. Gość spojrzał także wyraźnie zaskoczony na swojego gościa, którego najwidoczniej w ogóle nie kojarzył. Nic dziwnego, skoro Hatakame nie zamieszkiwał w rolniczej wiosce.
- A pan to w ogóle do mnie? – Zapytał dopiero po dłuższej chwili namysłu, nadal nie kryjąc zdziwienia. Z drugiej strony do kogo mógł przyjść? Taki młodzik do żony – to by chyba nie przystawało, a dzieci Gintama miał małe i ostatnimi czasy nie poszukiwał żadnej taniej opiekunki. Podrapał się po głowie, zastanawiając się o co też może tutaj chodzić. Pewnie gdyby przyszedł Yoshi, zorientowałby się, że to kwestia tej cholernej farby, którego ani on, ani Hajime, nie odebrali w ciągu ostatnich dni, ale tak? Mógł sobie wyłącznie gdybać, a i tak do niczego by nie doszedł.
- Jak pan chce ubijać jakiś interes, to błagam: jutro. Dzisiaj naprawdę nie jestem w stanie myśleć. – Rzucił jeszcze, zdawało się, że na odchodne. Nie miał pojęcia po co Khusara do niego przyszedł i prawdę powiedziawszy, to Gintama właśnie zaczął sięgać po klamkę, by ponownie zaszyć się w swojej willi, najlepiej pod ciepłą kołderką w wygodnym wyrku.

[Khusara Hatakame]

Gdy stałem tak na tej bogatej i niezwykle prezentującej się posiadłości czekając aż w końcu ktoś uraczy mnie swoją życzliwością i otworzy te drzwi. Ponad to podziwiałem precyzyjne wyrzeźbione figury i pięknie zadbany ogród, jednak po pewnym czasie z myślą o powrocie usłyszałem jak ktoś pociąga za klamkę a następnie patrząc się na powoli otwierające swe oblicze drzwi ujrzałem dość szerokiego w pasie mężczyznę który wyglądał jakby wcześniej wypił beczkę Sake a niechlujne włosy, przekrwione oczy i postawa mężczyzny tym bardziej utwierdzały mnie w tym fakcie. Wkrótce potem dało się usłyszeć że wcale od prawdy daleko nie byłem a sam mężczyzna patrząc się na mnie lekko otumaniony zapytał się kim jestem, zastanawiał się pewnie czego do cholery taki młody nieznajomy mężczyzna mógł od niego chcieć a fakt że nie domyślił się że moim celem jest zabrania tej farb po które wysłał mnie Yoshi, w stanie tego mężczyzny dziwem nie było. Mężczyzna myśląc że jestem jednym z kolejnych gości z ''interesem'' zaczął powoli łapać za klamkę i gdy już zamykał drzwi przytrzymując je ręką odrzekłem
Nie, nie mam zamiaru proponować panu interesów, przyszedłem po farbę dla pana Oshiro-skrupulatnie i krótko oznajmiłem mężczyznę swoje zamiary mając nadzieje że bez dłuższego przeciągania przyniesie pojemnik z potrzebną mi farbą którą będę mógł zanieść by ukończyć moje zlecenie. Burczenie w moim brzuchu dawało się we znaki a słońce nie dawno rozświetlające całą okolice z szczytu nieboskłonu powoli zmierzało ku dalekiemu horyzontomi