Domek Tsukune

[Haruyasu]

[9/15]

Nie da się wymazać przeszłości, nie da się o niej zapomnieć i prawdopodobnie nigdy się od niej nie uwolnimy. W końcu to przeszłość jest tym co wykształciło w nas osobowość i charakter, tym kim jesteśmy dziś i kim będziemy jutro. Może co najwyżej o niej nie myśleć. Ale ona w głębi naszego serca będzie kwitnąć, narastać. Aż w końcu przyjdzie taki dzień kiedy eksploduje w naszym wnętrzu a fala tak wielu uczuć i emocji rozszarpie nas na kawałki. Tak jak miało to teraz miejsce w przypadku Tsukune. łzy napływały mu o oczu a jego serce kołatało jak oszalałe. Wspomnienia przewijały się błyskawicznie. Zapętlały się raz za razem. Przebywanie w takim stanie bywało naprawdę niebezpieczne. Doprowadzało do stanów depresyjnych. Wielu ludzi podanych takiej próbie bardzo często popełniało samobójstwo. Przytłoczeni życie, przytłoczeni wirującymi emocjami nie potrafili tego znieść i najzwyczajniej w świecie umierali.

Były to myśli i wspomnienia od, których nie mogłeś się uwolnić. Były Twoją jednością, Twoim przeznaczeniem. Były ukierunkowaniem Twojej ścieżki shinobi. Teraz wraz z wspomnieniami pojawił się przeszywający ból głowy. Był tak silny, że miałeś wrażenie jak gdyby coś rozrywało Cię od środka. Czułeś jak Twój mózg pulsuje, a najmniejszy ruch głowy sprawiał, że odczuwałeś go po stokroć mocniej. Wpadłeś w pułapkę własnej przeszłości, pułapkę własnego życia. W całym tym chaosie usłyszałeś słowa:

-Pożryj...zabija....zabij pożryj......pożryj zabij....

Nie były to słowa Twojego alter ego a przynajmniej nie brzmiały jak on. Były to słowa obce kogoś lub czegoś co tkwiło w głębi Twojej duszy. Ból nasilił się a Ty padłeś na podłogę jak mucha potraktowana wysokim napięciem. Skuliłeś się w pozycji embrionalnej. Co zrobisz? Jak sobie z tym poradzisz? Przeciwnikiem, którego nie widać, przeciwnikiem, którego nie możesz trafić czy chociażby zranić. W końcu walczysz sam z sobą.

[Tsukune]

Wspomnienia przewijały się jakby ktoś to wciąż i wciąż powtarzał. Robiło się to powoli wkurwiające i nudne. Bo po kiego powtarzać i pokazywać mi to samo wciąż i wciąż od nowa? To w moim przypadku raczej nie pomoże tylko mnie bardziej zirytuje. Czułem powoli narastający ból w głowie. Stawał się intensywniejszy i jak zwykle upierdliwie denerwujący. Usłyszałem w głowie jakiś głos. Na pewno nie było to moje alter ego jakie znałem.
-Stul...swój...ryj...zabijam gdy jest to konieczne i nie zamierzam tego zmieniać wycedziłem przez zęby
-Nie będę robił tego czego ty chcesz dodałem. Nie miałem zamiaru się zmieniać w mordercę bo to była głupota. Zabiłem tamtych bandytów bo było to konieczne i tak będę robił. Śmierć ma być tylko ostatecznością a nie czymś naturalnym bo to nic mądrego.

[Haruyasu]

[11/15]

Chłopak leżąc na ziemi walczył sam z sobą, z swoją świadomością. W życiu shinobi najcięższa walka to ta, którą musisz toczyć z samym sobą. Bo zarówno na polu walki tak i tutaj otrzymujesz rany, rany które nigdy się nie zasklepią i nie znikną. Rany, które raz powstałe pozostaną z Tobą całe życie. Więc co jest najważniejsze w takiej walce? Uniknięcie ran. Wystarczy chwila słabości moment nieuwagi i jesteś skończony. Staniesz się wrakiem człowieka, zwykłym pionkiem, który szybciej zgnije niż cokolwiek osiągnie. Krzyk i złość jaką wydał z siebie młody Tsukune było aktem walki. Nie poddawał się a co ważniejsze wciąż próbował kontratakować. Głos w jego głowie wciąż rozbrzmiewał niczym dzwon:

-Zabij...pożryj....pożryj zabij....zabij pożryj....zabij...

Raz za razem echo narastało. I wiodło Cię w odmęty ciemności swego serca. Wiadomo każdy jest kowalem swego losu, jednak ty kułeś w zły sposób. Tworzyłeś miecz obusieczny, który ranił nie tylko innych ale i Ciebie. Myślisz, że alter ego, które stworzyłeś jest czymś pomocnym? Właśnie to alter ego jest tym co Cię teraz zabija. Pozwoliłeś by było z Tobą. Pozwoliłeś by rozkwitało. Dopuściłeś do tego by teraz Tobą władało:

-Więc twierdzisz, że zabicie tych zbójów było konieczne?.....myślisz, że poddałeś ich ostrzu sprawiedliwości?.....pozbawiając życia nie niesiesz sprawiedliwości......kierując się zemstą rodzisz jedynie kolejną zemstę.....ząb za ząb....oni również mieli swoje rodziny...swoje życia...zabijając ich skazałeś ich bliskich na to samo cierpienie, które sam przeżywasz.....więc co dla Ciebie jest słuszne?

Głos miał wiele racji a ty dopiero teraz sobie to uświadomiłeś. Był to obraz świata w trzeciej osobie, obraz obiektywny i nieskalany.

[Tsukune]

Głos nadal tkwił w mojej głowie i mnie testował? możliwe jednak kto to wie. Musiałem przyznać że miał trochę a nawet sporo racji
-Jak to powiedziałeś "ząb za ząb". Oni pierwsi zabili więc otrzymali to samo. Byli gotowi na to zabijając. Wiedzieli że skoro mnie nie zabili będę chciał im odpłacić tym samym. Byli na to gotowi. Jeden się nie opierał bo zabiłem go z zaskoczenia. Kolejny już się opierał więc był gotów. Wedle zasady "albo on albo ja" tylko jeden mógł przeżyć. Poza tym durny głosie...nie zabiłem ich z zemsty...chociaż poniekąd to też było częścią tego. Zrobiłem to aby uciec i powiedzieć wszystko komuś kto by się tym zajął. Czy by ich zabił czy oddał komuś by ich osądził nie byłby to wtedy mój problem. Jednak jak kiedyś chcieliby się zemścić zabiłbym ich w obronie. Tu byłem zbyt słaby aby uciec. Zauważyliby mnie więc musiałem zabić tych którzy by mi w tym przeszkodzili. Nie było innego sposobu więc z łaski swojej nie pierdol mi tu jakichś durnych kazań bo wiem co zrobiłem. Nie jestem z tego dumny ale żyję z tym. Śmierć to by było zbyt proste wyjście dla tego żyję. Żyję aby kiedyś zginąć w walce z kimś silniejszym ode mnie. Oni też to czuli. Tak samo jak ten shinobi który mnie uratował. Też tego pragnie. Większość chce robić za bohatera który jak musi zginie w walce. Ja nie uważam się za kogoś takiego. Po prostu nie chcę umrzeć w prosty sposób. Tylko JA mogę decydować o tym JAK i GDZIE zginę nie ty. odpowiedziałem temu głosowi. Miał sporo racji i zgadzałem się z tym lecz jednocześnie nie miał racji. Zawsze jedno zdanie może mieć i może nie mieć racji.

[Shigeru]

[13/15]

Twoja wypowiedź dłuższa niż zwykle mogła skłonić Twoje alter do zastanowienia się nad sensem tego co chciałeś przekazać. Tylko czy rozmowa z samym sobą może przynieść odpowiedź inną niż ta, która w Tobie siedzi? Głośne prychnięcie, które wtem przyszło mogło zwiastować kanonadę pełną krzykliwej odpowiedzi, ale zamiast tego odczułeś... dziwną ulgę. Zrobiło Ci się jakby lżej. Znowu zapadła cisza, a Ty wyczekiwałeś.

Cisza.

Może to już koniec? Może skończył się ból, a głos usatysfakcjonowany Twoją odpowiedzią zamierzał odpuścić? Pobudki jakie Tobą kierowały dla każdej osoby wychowanej w duchu praw społeczności były z pewnością zrozumiałe. Czy jednak ...... jaźń była w stanie to przyswoić i zrozumieć?

- Gówno prawda. Jeszcze się o tym przekonasz - dotarło jednak ostatecznie Twoich uszu, niszcząc nadzieję o tym, że ów kwestia było zakończona. Co teraz mości Panie? Kolejna cięta riposta? A może dla odmiany brak odpowiedzi i nastanie z Twojej stroni cisza? Sytuacja była o tyle klarowniesza, że teraz nie czułeś dziwnego uścisku i bólu który temu towarzyszył... Senne mary, które temu wszystkiemu towarzyszyły również jakby traciły na mocy.

[Tsukune]

Poczucie ulgi było...przyjemnym doznaniem przy tej dziwnej akcji jaka miała miejsce. Cisza też była dość kojąca jednak przyzwyczajenie że często słyszałem swoje alter ego trochę to mąciło. Pomyślałem sobie w tym momencie że ten głos może w końcu dał mi spokój i jest usatysfakcjonowany moją wypowiedzią. Jednak nie trwało to tak długo jak myślałem gdyż usłyszałem kolejną wypowiedź. Chciałem to przemilczeć lecz coś mi podpowiedziało abym tego nie zrobił.
-Jestem pewien że kiedyś się o tym przekonam. Może nawet jutro bądź za kilka lat. Nie wiem tego ale wyczekiwać będę tego dnia. Jak będzie mi dane umrzeć z rąk rodziny osób które wtedy zabiłem jak dadzą mi szansę na ostatnie słowo... przerwałem na chwilę jakbym zastanawiał się czy będzie to miało sens co powiem albo czy w ogóle powinienem ...poproszę ich o wybaczenie za to i poproszę aby zabili mnie szybko. Jak powiedziałeś "ząb za ząb" może uda mi się zmienić przeznaczenie. Tego nie wiem ale postaram się to uczynić. Wiem że to jest dziecinne...w końcu nigdy nie przestanę być dzieckiem i nie zamierzam przestać nim być w końcu jak stracisz nawet maleńką część dziecięcego charakteru to kim będziemy? Nie mam na to odpowiedzi i nie chcę jej znać. Więc do czasu puki się nie przekonam czy to gówno prawda...nie pozostaje nic innego jak żyć i czekać na nieuniknione na tym zakończyłem swoją kolejną wypowiedź. Mówiąc to nie czułem bólu jaki czułem wcześniej. Widocznie głos zrozumiał że nie miałem wyboru...a może po prostu ja mówiąc wcześniejsze słowa zrzuciłem z serca i duszy ciężar jaki miałem od dawna? Tego niestety nie wiem bo jak sam twierdziłem "jestem na to zbyt głupi" a może po prostu nie chcę tego wiedzieć? Cóż zapewne pomiędzy kryje się prawda jednak wypadałoby się w końcu obudzić z tych jakże "pięknych" odmętów matki nocy.

[Shigeru]

[15/15]

Zmiana Twojego tonu i zachowania mogłaby postronnego słuchacza zaskoczyć. Z agresywnej postawy przeszedłeś do wycofanej sylwestki osoby poszukującej i gotowej na zadośćuczynienia. Czy taka odpowiedź mogła uspokoić Twoje alter ego? Następowały kolejne sekundy ciszy po Twojej tyradzie i w dalszym ciągu nic się nie działo. Zmęczenie i niemoc poruszenia się powoli ustępowało, a Ciebie nie atakowały gwałtowne, przeszywające bóle.

Powoli otworzyłeś oczy przy akompaniamencie spadających na parapet oka kropel wody. Padał deszcz, słońce jeszcze nie do końca wzeszło. Leżałeś na podłodze, ale to co było zaskakujące to błoto jakie zostało naniesione w mieszkaniu. Nie przypominałeś sobie byś to Ty tak nabrudził. Im jednak bardziej "trzeźwiałeś" z pobudki, tym bardziej dochodziłeś do przerażającego wniosku, że nie sam byłeś w mieszkaniu. Szybkie oględziny miejsca pozwoliły wskazac czyjeś kroki prowadzące z pokoju do wyjścia. To co jednak Cię zaskoczyło nahbardziej... to mieszek z pieniędźmi zostawionymi na stole.

Czyżby grubszy, bardziej złowieszczy ton z którym prowadziłeś konwersację, nie należał wcale do Twojego alter ego?

+ 1 Misja D,
+ 20 PH,
+ 100 ryo.

[Tsukune]

Powoli zacząłem się wybudzać. Nie działo się nic. Chociaż raczej nie słyszałem żadnego głosu. Po otrzymaniu takiej dawki bólu jaką dostałem jego brak był tak przyjemny jak dobre wino. Nic tylko się delektować. Trochę tak poleżałem powoli się budząc. Krople deszczu jak zwykle waliły w okno ale widać było powoli pojawiające się słoneczko. Czyżby to była oznaka mojej zmiany? A może upragnionego spokoju? Któż to może wiedzieć. Na pewno coś to znaczyło. Dla mnie? Zwyczajnie koniec nocnych tortur. Po chwili dostrzegłem błoto na podłodze. Im bardziej się rozbudzałem tym bardziej napawało mnie strachem to iż ktoś mnie odwiedził. Szybko wstałem i zacisnąłem zęby gdyż miałem jeszcze lekkie bóle głowy. Zdziwiłem się tym że moja umiejętność jaką miałem od urodzenia nic nie zadziałała. Na szczęście nikogo tu nie było w tym momencie. Gdy się rozejrzałem bardziej zaskoczył mnie widok pieniędzy na stole.
-To chyba nie był sen. Może lepiej nie będę się zastanawiał co to było bo jeszcze zwariuję powiedziałem do siebie. Schowałem pieniądze i sprzątnąłem błoto. Nie zamierzałem już na razie spać. W kuchni przekąsiłem coś, dałem zwierzakowi jedzenie po czym postanowiłem wypić trochę sake na uspokojenie. Tym razem to chyba był dobry pomysł

[Tsukune]

Uniosłem głowę do góry ze stołu. Rozejrzałem się dookoła. Nie wiedziałem kiedy mi się przysnęło ale widocznie alkohol pomógł mi się trochę rozluźnić. Przetarłem twarz dłońmi i powoli się podniosłem.
-Chyba wpadłem na nowy pomysł pomyślałem uśmiechając się wrednie pod nosem. Łyknąłem kolejny ostatni łyk alkoholu z butelki odstawiając ją od razu na stolik by następnie powoli wyjść do ogrodu potrenować.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

No po treningu i krótkim wypoczynku postanowiłem wyjść i przejść się gdzieś po mieście. I tak już wystarczająco długo kisiłem się w domu. Posadziłem sobie zwierzaka na głowie, sam nie wiedziałem po co schowałem do futerału ogon i uszy jakie dostałem i przewiesiłem go przez plecy w środku znajdowały się oczywiście skrzypce, zeszycik i ołówek, do pasa przyczepiłem wachlarz i tak przygotowany opuściłem dom zamykając za sobą drzwi na klucz. Nie miałem pomysłu gdzie by się udać więc po prostu ruszyłem przed siebie od tak jak zwykle rozglądając się dookoła przyglądając się ludziom, ich zachowaniu i od tak zgadując gdzież to mogą się tak spieszyć.

[z/t]

[Tsukune]

Z zakupami udałem się wprost do swojego domu. Otwarłem drzwi i po przejściu przez próg od razu je zamknąłem. Zaniosłem rzeczy do kuchni. Zwierzaka wyciągnąłem spod podkoszulki i postawiłem na stoliku. Przygotowałem szybko jakieś jedzenie dla siebie i zwierzaka. Postawiłem talerzyk z jedzeniem dla swego pupila a sam spokojnie zjadłem swoją część. Zgarnąłem butelkę z sake i udałem się do swego pokoju gdzie po odstawieniu alkoholu na stoliczek rozebrałem się i poszedłem umyć w łazience. Ostrożnie przemyłem rany jakie miałem i po wysuszeniu się zabandażowałem je już normalnymi bandażami. Założyłem krótkie spodnie. Tak ubrany wyszedłem z łazienki. Wypiłem kilka łyków sake i poszedłem spać aby zapomnieć o całym zajściu jakie miało miejsce jeszcze parę godzin temu.

[Tsukune]

Po porządnym wyspaniu się i odzyskaniu sił powoli zacząłem się wybudzać. Gdy wstałem przebrałem się w swoje codzienne ciuchy wcześniej przemywając rany i je ponownie bandażując. Gdy tą czynność wykonałem udałem się do kuchni aby zjeść coś i się napić. Po owych czynnościach postanowiłem trochę potrenować coś co zaprocentuje w przyszłości.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Odsapnąłem sobie solidnie po krótkim ale jednak męczącym treningu i tym razem postanowiłem potrenować a raczej wymyślić coś własnego. Kolejny już raz. Niedawno sprawdziłem w praktyce swój wymysł który okazał się nader przydatny. Może i kolejny taki będzie. Tego niestety nikt nie wie nawet ja w końcu aby się o tym przekonać musiałbym to wykorzystać w walce...jednak wpierw muszę jeszcze wymyślić swoją technikę.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Tsukune
Misja rangi D
1/15+
Trzask, stuk, samotna gałązka uderzyła strącona z drzewa gałązka. Lekko podpróchniała, złamana kilka dni temu przez podniebne stworzenie, jakim był malutki ptaszek. Cichutkie uderzenie, pominięte w zgiełku otaczającej przyrody, która nie mogła ustać tagraga na przez chaotyczną strukturę świata. Tak był po prostu zbudowany, a w samym jego środku był czarnowłosy, który trenował w swoim domostwie. Pomiędzy tymi wszystkimi wydarzeniami, korelacjami przyrody, on wyłapywał tylko mały jego promil, maciupeńką część, którym obecnie była spadająca gałąź. Skupiony na rozwoju swojego własnego ciała przegapiał jeszcze więcej - a to grupka ludzi szła pobliską uliczką rozmawiając między sobą. Może to byli przyjaciele, może jednak wrogowie, a może los miał im zgotować przygodę ich życia. Pierwszą i ostatnią zarówno. Tam, gdzie milczenie jest wszystkim.
Tsukune był jednak zamknięty w swoich czterech ścianach i po zakończeniu treningu mógł wychwycić tylko kilka drobnych wątków. Śpiew ptaków, zgromadzonych w kluczu nad jego oknem, przelatujących na południe w zgranej grupie pod okiem czujnego, doświadczonego lidera. Szum drzew otaczających jego własne schronienie i... melodię. Stuk, stuk, puk. Uderzenia drewna roznosiły się głucho jak dzięcioł chcący wyjąć robaka z gniazda. Jednak było to coś innego, melodia przypominająca pozytywkę graną dziecku na dobranoc. Jednak różniła się od niej znacząco.Melancholijna melodia rozbrzmiewała coraz głośniej, dźwięki były bardziej agresywne, muzyka nabierała swojego tempa. Skrzypce - charakterystyczne lekko wibrujące brzmienie mógł usłyszeć wcześniej trenujący chłopak, w końcu przerwane dosyć krótką ciszą.
Następnie męski głos zadźwięczał na zewnątrz, wspierany momentami przez dwa inne. Złączone razem w zgrane trio wspomagane przez szarpnięcia gitary i czasem wcześniej wspomnianego skrzypka tworzyły pieśń. Podróżna grupa?

[Tsukune]

2/15

Dość szybko skończyłem swój trening i postanowiłem sobie trochę odsapnąć. Tak więc siedząc sobie w domu zamknąłem oczy i tak odpoczywałem w końcu nie miałem zbytnio aktualnie nic ciekawego do roboty. Usłyszałem jak za oknem spada gałązka z drzewa. Nie było wiatru więc łatwo można było to usłyszeć gdyż można było odnieść wrażenie że spada o wiele większa gałąź bądź samo drzewo. Nie wiedziałem ile minęło czasu lecz zdołałem wychwycić jakąś melodyjkę. Uznałem wpierw że to jakaś pozytywka jaką matka puściła dziecku gdzieś na dworze. Jednak dźwięki się przybliżały i nawet wychwyciłem dźwięk skrzypiec, miałem wrażenie że były lekko niedostrojone a może po prostu to była wina odległości. Z czasem również zaczęły dobiegać głosy. Zaśmiałem się słysząc to gdyż przypomniało mi to nieco dzieciństwo. Gdy podeszli w okolice mojego domu i gdy skończyli akurat śpiewać otworzyłem okno
-Skrzypeczki chyba troszkę niedostrojone jak sądzę powiedziałem uśmiechając się lekko lecz lekkie blizny na policzkach jak zwykle poszerzyły mój uśmiech bardziej