Siedziba władzy

[Anzou]

Wszystko co dobre się kiedyś kończy. Duet AA wykonał swoje zadanie, niemalże wzorowo. Całość była zaplanowana w najmniejszych szczegółach, od odgrywania roli, do końcowego pochwycenia bandytów. Teraz czeka ich osąd i kara. Sprawiedliwość! Anzou uśmiechnął się, gdy został pochwalony za dobrą pracę. Zrobiło mu się po prostu miło. Fajnie, gdy ktoś docenia trud, który wkłada, by życie ludzi stawało się lepsze. Dwójka Shinobi była teraz wolna. Poprzednio nie mieli za wiele czasu by porozmawiać, bo jak zawsze - zlecenie spadło z nieba. Teraz Kaminari zanim wróci w swoje rodzinne strony może odbyć spokojną rozmowę z przedstawicielem klanu Uchiha.
- Bardzo dziękuję za możliwość wzięcia udziału w zleceniu. To była dla mnie bardzo cenna lekcja. Moja współpraca z Azumą nabiera rumieńców z każdym kolejnym zadaniem. Do zobaczenia.
Anzou podziękował i ukłonił się do osoby, która dała mu szansę. Współpraca między rodami Kaminari i Uchiha musi być na odpowiednim poziomie. Oboje są bardzo młodzi, więc to dobrze rokuje na nowe czasy. Młoda krew, nowe porządki. Brzmi to wszystko bardzo ambitnie, ale wiele pracy przed nimi, by stać się wpływowymi jednostkami.
- To co Azuma, może pójdziemy do portu? Zjemy coś dobrego, porozmawiamy. Mam jeszcze trochę czasu, zanim wyruszę do siebie. A zanim to zrobię, to chętnie zjem coś pysznego!
Zapytał z uśmiechem na twarzy białowłosy. Dobre Dango nie zaszkodzi. Azuma na pewno zna ciekawe miejsca, gdzie można zjeść same przysmaki! Jakaś przepyszna pieczona rybka, tłuste mięsko! Na samą myśl Kaminari jest głodny. Dawno nie jadł nic porządnego. Taki posiłek dobrze mu zrobi. Teraz był gotowy opuścić siedzibę wraz ze swoim wiernym towarzyszem, Uchiha Azumą. O ile on sam nie ma innych planów i żadnych przeciwwskazań.

z/t z Azumą jeżeli będzie chciał.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Dzielnica portowa

Miał udać się do domu, a niespodziewanie zawitał ponownie do budynku siedziby władzy. Zaraz po rozstaniu z Anzou, gdy tylko opuścił dzielnicę portową i skierował się mniej uczęszczaną uliczką w kierunku dzielnicy mieszkalnej, drogę zagrodził mu zamaskowany mężczyzna. Odziany w beżowy płaszcz, miał na twarzy maskę. Kształtem jak i namalowanymi wzorami, nawiązywała do wyglądu lisa. Początkowa konsternacja obszyta pod spodem lękiem, okazała się jednak bezzasadna.
- “Czcigodna Katsumi Cię wzywa…”. Dostał wezwanie do stawienia się przed samym obliczem Shirei-kan i słowa wypowiedziane przez zamaskowanego mężczyznę, wciąż dźwięczały mu w głowie. Kierując się wcześniej do dzielnicy mieszkalnej, niewiele nadłożył drogi, dlatego potrzebował zaledwie parunastu minut aby dotrzeć przed właściwy urząd.
O co mogło chodzić? Miał swoje podejrzenia. Nieśmiałe, choć oparte na dość poważnych przesłankach. Wcześniejsza rozmowa z przedstawicielem władz uświadomiła mu, że był obserwowany, a to co robił trafiało do odpowiednich uszu. Rezultatem tych starań była właśnie ta chwila. Spotkanie z kobietą, która zdecydowała się poprowadzić klan Uchiha całkowicie inną drogą.
- Droga współpracy i dyplomacji - choć sam nie znał się na polityce, ani nigdy nie poznał, ani nawet nie widział na osobności Katsumi Uchiha, to czuł duży respekt wobec jej rządów i tym samym jednocześnie wobec niej samej. Wpływ na to miało nie tylko wychowanie jakie odebrał od rodziców, ale także obserwacja której był mimowolnym uczestnikiem w życiu codziennym. Bo nie było tajemnicą, że osada się rozwijała, klan wchodził w nowy etap odbudowy, a ludzie… byli jakby życzliwsi?
- Azuma Uchiha, melduje się na wezwanie - zwrócił się do dwójki strażników, pilnujących wejścia do gabinetu liderki klanu. To był pierwszy raz kiedy znalazł się na tym poziomie budynku. Dotychczas wszelkie raporty i sprawy załatwiał niżej, ale górne piętro… górne piętro było dla niego dotychczas niedostepne. Było zarezerwowane dla najważniejszej osobistości tego budynku i było miejscem z najlepszym widokiem na okalające, sąsiednie budynki jak i plac.
A teraz, on sam tutaj stał.

[Rokuramen Sennin]

Sogen przeżywało swój rozkwit. Otrzymało nowe życie. Nowy oddech, którym mogli cieszyć się mieszkańcy, ale przede wszystkim ninja. Azuma nie mógł pamiętać mrocznych czasów, w których żyli jeszcze jego rodzice, ale mógł pamiętać cień strachu na skórze, kiedy on panował. Za to wszyscy starsi pamiętali je całkiem niezłe - w tym sama Katsumi, ruda piękność będąca obiektem westchnień wielu ninja. Wywoływała uśmiechy, choć niektórzy lubili mówić, że jest zbyt miękka. Zbyt słaba. Za dużo pozwala, a to prowadzi gładkim krokiem do przewrotu w poszukiwaniu bardziej stabilnych rządów. Ludzie mówili jednak różne rzeczy. Na przykład że ten staruszek z ulicy głównej pod numerem pięć wczorajszego dnia biegał w samej bieliźnie w swoim ogródku. Prawda? Fałsz? Plotki często miały jakieś ziarenko prawdy. W tych plotkach o Katsumi prawdą było to, że miała łagodną naturę. I to dzięki tej łagodnej naturze Sogen trzymało się z dala od wojen i jednocześnie było w stanie utrzymać żelazną ręką wielki Mur na północy.
Azuma został pokierowany do odpowiedniego pokoju, na odpowiednie piętro. Miła pani siedząca jak zwykle przy biurku od razu przy wejściu do siedziby zaproponowała wręcz, że go zaprowadzi. Dzieciak mógł jednak pamiętać, którędy się kierować, żeby stawić się na wezwanie - w końcu nie tak dawno w ogóle odebrał swoje odznaczenie Doko. Strażnicy patrzyli na Azumę tak, jakby z choinki się urwał. Mały gówniak stojący prosto przed nimi własnie twierdził, że przybył na wezwanie Katsumi. To widzieli najpierw - drobnego chłopca. Mózg nie rejestrował tego, że to małe dziecko jest produktem śmiertelnej broni Uchiha, która jest w stanie sobie poradzić z większością zagrożeń.
- Chłopcze... nie pomyliłeś się..? - Zapytał jeden z nich z lekką dozą niepewności. Dzieci się tutaj raczej nie widywało. Aż kręciło się na krańcu języka dopowiedzenie, że przecież przedszkole jest w zupełnie inną stronę i że to nie tutaj. To dopowiedzenie było tak widoczne, że kiedy strażnik otworzył usta, żeby się znów odezwać (z czystą chęcią pomocy, w jego oczach widać było zmieszanie!), jego towarzysz szturchnął go łokciem.
- Daj spokój. Uchiha-dono cię oczekuje. - Ten drugi strażnik uśmiechnął się sympatycznie do niewielkiego chłopaczka. Uśmiech, który doprowadzał do topnienia, z ciepłem w oczach i serdecznością posłaną przez krańce rzęs. W tym świecie można było trafić na bardzo różnych ludzi. Ponoć jeśli tylko miałeś dobrą karmę, miałeś o wiele większą szansę, by trafić na tych dobrych.
Ten "mniej miły" i "bardziej skonfundowany" zapukał knykciem dwa razy i otworzył drzwi po zameldowaniu, że przybył Uchiha Azuma do liderki.
- Zapraszam. - Dało się słyszeć ciepły głos zza drzwi. Tych, które stanęły przed tobą otworem.
Pokój, w którym liderka urzędowała, pełen był zwojów, ksiąg i map. Nie brakowało drobnych wstawek, które nie pozostawiały wątpliwości, że ten pokój nie może być niczyi inny - że należy właśnie do Katsumi. Kobieta miała upięte, rude włosy i patrzyła na naszego głównego bohatera z uśmiechem na ustach. Wąskich, drobnych ustach. Stała właśnie przy półkach i szukała na nich czegoś jeszcze przed chwilą. Cokolwiek to było - straciła zainteresowanie. Nie było tak cennych rzeczy materialnych na tym świecie, które przewyższyłyby wartość człowieka. - Dzień dobry, Azuma. Cieszę się, że tak szybko odpowiedziałeś na wezwanie. Usiądziesz? - Wskazała gestem na krzesełko stojące przy biurku. - Słyszałam o tobie bardzo wiele dobrego. Zechciałbyś mi o tym opowiedzieć? O swojej drodze ninja i osiągnięciach. - Kobieta dobrze pamiętała Azumę - ciężko nie zapamiętać tak młodego i zdolnego dziecka. To była jej wartość - ludzie. Młody, zdolny shinobi, który zachwycał ją swoim oddaniem dla klanu. I który jednocześnie nie wykazywał zepsucia, które często dotykało ninja. Przez krew. Przez mord. Klątwa.

[Azuma]

Reakcja strażników zaskoczyła go. Początkowe zdumienie niedowierzaniem jednego z nich zaczęło się wolno przeobrażać w coś zupełnie innego. Irytację wynikającą z niedocenienia jego osoby. Nie wyraził jednak swoich uczuć, nie zdążył, bo zaraz pojawiło się zwątpienie. - Czyżby doszło do pomyłki…? - Ciężko było uwierzyć, że ta dwójka mogła nie wiedzieć jakich gości może oczekiwać ich Shirei-kan, szczególnie że zostali wyznaczeni do jej straży. Tych wątpliwości także nie wyraził, bo znowu nasunęła mu się inna myśl, że być może zamaskowany shinobi który go o tym poinformował, działał bezpośrednio z ramienia lidera klanu.
Jego młody wiek i związane z tym braki w obyciu dla takich sytuacji, dokładnie pokazywały braki w umiejętnościach poruszania się w takich zagadnieniach. Jego postawa, mogła tylko upewnić strażnika co do słuszności jego wątpliwości. Wybawienie z tej kłopotliwej sytuacji nadeszło z niespodziewanej strony. Drugi ze strażników, najwyraźniej będąc lepiej poinformowanym, upomniał swojego towarzysza, informując jednocześnie że Shirei-kan oczekuje młodzieńca. Ulga jaką poczuł, zapewne musiała być widoczna na buzi, bo nie odważył się odezwać. Jedynie skinął w podziękowaniu, po czym przekroczył próg gabinetu, gdy tylko drzwi stanęły dla niego otworem.
Pomieszczenie było spore i oczywiście nie było puste. Przed nim znajdowało się krzesło, biurko i fotel w którym przesiadywała Katsumi-sama. Po obu stronach z kolei znajdowały się regały pełne książek, zwojów i map. Prócz tego były oczywiście jeszcze inne meble, mniej lub bardziej funkcjonalne, ale to wszystko traciło na znaczeniu, gdy liczyło się to z kim tutaj się rozmawiało. Dlatego cała jego uwaga skupiona była na kobiecie, rudowłosej która z życzliwością spoglądała na niego. Gdy podziękowała za szybkie stawienie się, a następnie poprosiła by usiadł, oczywiście nie mógł odmówić. Uczynił tak jak powiedziała, jednocześnie zbierając w głowie myśli, którymi chciał następnie przekazać to wszystko o co go prosiła. Czuł lekką tremę dlatego nie chciał palnąć żadnego gafy. To było ich pierwsze spotkanie i chciał zostać dobrze zapamiętany.
- Dziękuje - powiedział w pierwszej kolejności, co mogło być jednocześnie zintepretowane jako podziękowanie za wskazanie miejsca do siedzenia lub za dobre słowo wskazujące na jego dokonania. - Staram się pomagać mieszkańcom Kotei, najlepiej jak potrafię. Dotychczas… dotychczas udało mi się wyjaśnić dziwne zachowanie ptaków atakujących rybaków, zapobiec dalszym kradzieżom w dzielnicy kupców i rzemieślników, udaremnić porwanie dzieci Pana ziemskiego z Toshimy oraz pochwycić bandytów grasujących w okolicy karczmy na obrzeżach traktu do Ryuzaku no Taki - wymienił co najważniejsze osiągnięcia, nie mając jednak na celu przechwalania się tym.
- Mogłem to wszystko zrobić dlatego, bo zawsze wspierały mnie w tym życzliwe osoby…. Dąże też do tego… Zdaje sobie sprawę ze swoich słabych stron. Ostrożnie podchodzę do stawianych przede mną zadań - wyjaśnił, ujawniając że nie jest przepełniony pychą i pomimo ambicji i celu stania się silniejszym, wciąż zachował trzeźwy rozsądek.
- Wiem też…T-to znaczy wydaje mi się, że wiem.. - westchnął, bo teraz zdawał sobie doskonale sprawę z tego jak się zapętlił w swojej wypowiedzi. Tym samym to jak chciał profesjonalnie zaprezentować się przed Katsumi-sama, właśnie wzięło w łeb. - Przebudziłem Sharingana… i wiem co uczyni go potężniejszym, ale... Ale nie zamierzam do tego dążyć, głupio ryzykując własne i życie innych - zakończył, mając na myśli to co wydawało mu się na ten moment jasne. Że, aby uczynić swoje oczy potężniejszymi, musiałby narażać siebie i innych na co raz poważniejsze zagrożenia.

[Rokuramen Sennin]

Uśmiech gładko i szybko zniknął z twarzy pięknej liderki Uchiha. Nie nienaturalnie, nie nazbyt prędko i nie nazbyt późno. Dokładnie wtedy, kiedy pewien rodzaj fasady mógł zostać opuszczony. Ludzie miewali różne podejście do dzieci, a przecież Azuma ciągle nim był - dzieckiem. Lata praktyk ninja pokazały wielokrotnie, że nawet najmniejszy i najdrobniejszy senbon może być tym, który dokończy czyjeś życie w krótkim mrugnięciu oka. I nie było nic bardziej mylnego niż drobny chłopiec o wielkich oczach, w którego źrenicach nie błyszczała jedynie krew. Który nie płakał jeszcze trzema ciemnymi łzami, pieczętującymi przekleństwo klanu, któremu służył. Wielka gra pozorów toczona była od wieków. Zwykły strażnik stojący przed gabinetem liderki mógł wątpić, poddawać w wątpliwości to, co liderka czyniła, ale nigdy nie mógł zrobić tego tak, by to dosłyszała. By przynieść wstyd jej i jej rodzinie. Przecież Azuma miał dokładnie takie samo prawo znalezienia się przed jej obliczem jak każdy inny Doko. Wiek odmierzał dojrzałość psychiczną i fizyczną, ale nie stawiał przeszkód przed tym, by złapać w garść błękitną moc krążącą w żyłach i zrobić z niej użytek. Wręcz przeciwnie. Skoro w takim wieku opanował ją do takiego stopnia, to jakim talentem okaże się w następnych latach? Co to za diament, który czeka na oszlifowanie, zachwyci oczy wszystkich Uchiha?
Kobieta przyjrzała się petentowi, który grzecznie usiadł na krześle. Nie ciążyło ono, nie było przenikające do kości, ale jednak - patrzyła! Całkiem naturalnym było, by przy pierwszym spotkaniu z liderem, na którym chcesz wywrzeć jak najlepsze wrażenie, chcesz wypaść jak najlepiej. Zostać, no właśnie, dobrze zapamiętanym. Wbić się do tej głowy, w której przecież ciążyły setki, bo nawet nie dziesiątki, spraw klanowych. Zwłaszcza, kiedy ta osoba traktowała cię gościnnie i z sympatią. I nie oceniała tego, ile centymetrów odrastasz od ziemi.
- Przed wyższymi rangą oraz starszymi wypada się pokłonić przy powitaniu. - Nie zabrzmiało to wcale tak źle, zwłaszcza, że kobieta znowu się uśmiechnęła i znów - życzliwie. Ciepło. Wyciągnęła w końcu ten jeden konkretny zwój i położyła go na swoim biurku, odwiązując. Rozwinęła i specjalnym odciążnikiem z kamienia, który prezentował stojącego na podstawce feniksa, zatrzymała cienki pergamin w miejscu, by pozwolił doglądać swoją zawartość. Oczy Katsumi zresztą znów powróciły do Azumy. By chłopiec jednak czuł się odrobinkę pewniej, usiadła przy swoim biurku, kiedy ten zaczął wymieniać zalety. Swoje osiągnięcia. I robił to bardzo dobrze. Krótko, na temat. Przede wszystkim - skromnie, jeśli w ogóle można mówić o skromności, kiedy masz się czym chwalić.
- Każdy ninja musi być pewien swoich wartości. Tylko wtedy możemy sprawnie rozwiązywać problemy tak, by nie stworzyły one następnych. - Katsumi była pacyfistką. I preferowała zrobić wszystko, by nie dopuścić do niepotrzebnego rozlewu krwi. Tego samego też chciała uczyć swoich rodaków. I takie osoby chciała piąć wyżej. By pokazać, że można - trzeba jedynie chcieć. - Opowiesz mi o tych bandytach? Jak ich zatrzymałeś. - Ryuzaku no Taki - to kawałek drogi od tego pięknego miasta. Ściany tu miały uszy i Katsumi często słuchała tych... ścian. W końcu - to były jej własne uszy. Bardzo liczne, własne uszy, które lubiły zwracać do niej wiadomości dostatecznie ciekawe, by trafiły do mózgu.
- Sharingan nie jest tak przeklęty, jak lubi się mówić. Wytrwali i cierpliwi zawsze rozwiną go do pełnego poziomu możliwości. Trzeba jedynie obrać drogę samodoskonalenia się. Bardzo mądrze, Azuma. Nie można narażać ludzi wokół, zwłaszcza najbliższych. Naszym obowiązkiem ninja jest chronienie bezbronnych i słabszych. - Azuma zaskarbił sobie bardzo dużo tymi kilkoma zdaniami, które zdążył tu wypowiedzieć, ale swoje zdziwienie liderka zachowała dla siebie i nie pozwoliła, by było one widoczne na zewnątrz.

[Azuma]

W całym tym roztargnieniu, już na samym początku popełnił gafę, o czym grzecznie upomniała go sama Katsumi-sama. Kobieta nie skrzywiła się, dalej miała pogodne oblicze, ale mówiąc to, nie spuszczała z niego spojrzenie co spowodowało, że wyraźnie poczuł jak oblewa go rumieniec zawstydzenia.
- O-oczywiście, obiecuję poprawę - gorąco zapewnił, czując jednocześnie jak się w sobie nieco zapada. Ostatkiem sił jednak powstrzymał się przed spuszczeniem wzroku, tylko dalej spoglądał na kobietę, która właśnie podeszła do biurka przy którym siedział. W ręku trzymała zwój, który rozwinęła. Jej spojrzenie tylko na chwilę zatrzymało się na jego zawartości. Sam zdążył zarejestrować, że na jednym krańcu znalazła się kamienna figura imitująca jakiegoś dużego ptaka. Nie odważył się jednak dłużej tam spoglądając bo Katsumi znów mu się przyglądała. Nie chciał by pomyślała, że zawartość zwoju jest dla niego ciekawsza niż spotkanie z samą Shirei-kan.
Katsumi wyraziła prośbę, by raz jeszcze opowiedział jak doszło do zatrzymania bandytów grasujących w okolicach gospodarstwa przy karczmie na trakcie do Ryuzaku no Taki. Dla Uchihy nie stanowiło to problemu - w końcu dwie lub trzy godziny temu opowiadał o tym starszemu przedstawicielowi władz w tym budynku. Niemniej zastanawiało go, czy Katsumi-sama wie o tym wszystkim i mimo tego chciała to jeszcze raz usłyszeć od niego, czy też te informacje nie zostały jej przekazane. Młodzieniec był zdecydowanie skory wierzyć w to pierwsze wyjaśnienie.
- Dokonałem tego przy wsparciu innego shinobi, Anzou z klanu Kaminari. To nie było pierwsze zadanie, które razem wykonaliśmy, stąd dość łatwo było nam ustalić plan działania. Każdy z nas wiedział czego może się spodziewać po drugim - spostrzegł uczciwie, nie zamierzając ukrywać przed najważniejszą osobą w osadzie tego, że nie było to zadanie wykonane samodzielnie. Zresztą, rzucanie kłamstwami w tym momencie byłoby doprawdy głupotą, szczególnie gdy chwilę wcześniej sam wspominał, że zawsze mógł liczyć na wsparcie życzliwych osób.
- Ustaliliśmy, że Anzou-kun z uwagi na swój styl walki powinien znaleźć się jak najbliżej przestępców. Miał udawać syna jednego z pracowników roli. Liczyliśmy na to, że niczego spodziewający się bandyci wpadną w naszą pułapkę, tym bardziej że Anzou również się przebrał, a ja go asekurowałem z ukrycia - zauważył, nieco poprawiając się na krześle - Uznaliśmy nasz wiek za atut bo kto by się spodziewał ataku ze strony… dziecka? - spytał retorycznie, jednocześnie ujawniając co nimi kierowało przy wyborze strategii.
- Niestety, ale nie wszystko zadziałało dobrze. Przeciwnicy… okazali się być bliźniakami, którzy umieli posługiwać się chakrą. Jeden był bardzo zwinny i zdołał uniknąć ataku ze strony Anzou-kun, a drugi okazał się być posługiwać genjutsu, stąd musiałem interweniować. Gdybym nie zwrócił na siebie uwagi użytkownika iluzji, Kaminari najpewniej zostałby unieruchomiony, a następnie zabity przez tego drugiego. Samym uderzeniem potrafił wywołać wybuch.. odbił zresztą w ten sposób jeden z moich kunai - spostrzegł, podając z każdą chwilą co raz to więcej szczegółów. Opowiadając to wszystko starał się ograniczyć tylko do tych najistotniejszych informacji, ale mówiąc to wszystko mimowolnie przeżywał to jeszcze raz i tym samym może mówił więcej niż powinien.
- Nasza intryga spaliła na panewce i każdy z walczących wiedział o co toczy się gra, dlatego nikt nie przebierał w środkach. Udało mi się jednego i drugiego przeciwnika powalić przy pomocy notki wybuchowej jak i poparzyć przy pomocy techniki katonu. Anzou-kun zdołał z kolei potraktować ich swoimi piorunującymi technikami, ale Ci odpłacali nam swoimi zdolnościami, między innymi łapiac mnie w genjutsu którego nie znałem. Końcem końców jednak, udało nam się jednego obezwładnić, a potem to samo uczynić z drugim, który był już dość poturbowany. Pochwyciliśmy ich żywcem, związaliśmy i zakneblowaliśmy. Oddaliśmy ich do przypilnowania tamtejszym ludziom, a sami czym prędzej powiadomiliśmy władze osady, aby przysłali kogoś po nich - zakończył, na koniec ciężko przełykając ślinę. Było do powiedzenia znacznie więcej niż myślał, ale przynajmniej czuł że nie pominął niczego istotnego. Ujawnił ich liczbę, zdolności, a także zdradził przbieg potyczki, jednocześnie nakreslając swoją i Anzou rolę. Czy było to jednak wystarczające?

[Rokuramen Sennin]

Miło było wymienić takiego Kyoshiego na Azumę. Oczywiście myśląc żartobliwie - Kyuoshi po prostu zawsze przyprawiał ją o ból głowy, migrena musiała być potem leczona razem z rozdrażnieniem. Najlepiej meliską. Nie każdy był jednak urodzonym mówcą, nie każdy miał talent w mówieniu - niektórzy byli stworzonymi wojownikami, jak Kyoushi właśnie. Ciężko było nie przyznać, że ten mężczyzna sprawdzał się jak nikt na polu bitwy. Różne osobistości i różne wymagania. Od Kyoushiego kobieta wymagała znaczeni więcej ze względu na piastowaną przez niego rangę. Mimo jego roztrzepania wiedziała, że może na niego liczyć. I chciała tak samo liczyć na młodego Azumę, który wkraczał w pole ninja wielkimi krokami. Liderka chciała go pokierować. Sądziła, że przyjdzie jej toczyć długą rozmowę i robić różnego rodzaju wykłady. Sądziła, że niektóre rzeczy zostały przekoloryzowane, kiedy trafiły do jej uszu, a inne nie były w stanie odzwierciedlić prawdziwej natury Azumy. Lecz nie. Wszystko było na swoim miejscu - i to nawet lepszym niż oczekiwała. Miała przed sobą bardzo odpowiedzialnego młodzieńca, który naprawdę oczekiwał od życia czegoś więcej niż chorobliwej pogoni za mocą. Czy to się nie zmieni w przeciągu lat..? Każdy człowiek się zmieniał prędzej czy później. Jedni na lepsze, inni - na gorsze.
Kobieta opuściła spojrzenie z chłopaka w trakcie opowieści i wyciągnęła pędzel, maczając go w utartym już, gotowym do użytku tuszu. Jej dłoń, pędzel trzymająca, przesunęła się nad pergaminem. To było całkiem mądre - nie gapienie się we wścibski sposób na to, co zostało wyciągnięte, a przecież przyciągało wzrok. Mogłoby to zostać źle odebrane. Nieelegancko. Niegrzecznie. Sogen przecież słynęło ze swojej etykiety. Na szczęście Katsumi nie była chora na jej punkcie. I nie obdzierała ze skóry, kiedy komuś powinęła się noga. Gdyby bawić się w te wszystkie uprzejmości pół życia uznałaby, że miała całkowicie stracone na niczym. A przecież czas to pieniądz. Jego opowiadanie było kropką nad i. Albo kropką na końcu zdania. Pewnikiem, że kobieta nie popełnia błędu, proponując coś takiego tak młodemu shinobi - chyba najmłodszemu w historii! Być może parę osób ją skrytykuje. Być może powinna powiedzieć temu dziecku, żeby poszło do domu i tam zajęło się rzeczami, jakie dzieci powinny robić. Może. Ciężko było powiedzieć, że nie bolało ją to, że ktoś tak młody wkroczył na taką ścieżkę. Ale kiedy już na nią wejdziesz, po prostu nie było odwrotu. Chakra była jak narkotyk - uzależniała. I nie było od niej ucieczki. Nawet jeśli wydawało ci się, że zostawiłeś ją daleko z tyłu, ona nigdy nie zostawi ciebie.
- Jak wspomniałam, sporo wieści zostało mi już przekazanych. Dlatego poprosiłam cię o przybycie. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że twoja odznaka Doko została przekazana przez mojego przedstawiciela. - Katsumi choćby chciała to nie zawsze miała czas i szanse spotkać się z każdym świeżym ninja. A nie wypadało, by takie sprawy czekały. To i różnie z tym bywało. - Dbasz o swój klan i wypełniasz zadania shinobi. Chciałbyś może przyjąć rangę Akoraito? - Kobieta odwróciła pergamin i przesunęła go po stole w kierunku Azumy, kładąc obok pędzel. Było tam wpisane jego imię, nazwisko, dzisiejsza data oraz wspomniany tytuł - Akoraito. Obok było miejsce na podpis. Kobieta sięgnęła do jednej z szafek i wyjęła z niej odpowiednią odznakę, kładąc ją tuż obok. - Jestem pewna, że przyniesiesz rodowi Uchiha dumę.

[Azuma]

Jego słowotok na szczęście nie spotkał się z żadnym grymasem, co przyjął za dobrą monetę. Co więcej, im dłużej przyglądał się tej ciepło uśmiechającej kobiecie, tym większy napełniał go spokój, że nie ma się czego obawiać bo wszystko chyba idzie zgodnie z jej przewidywaniami. Poza gestem arogancji, jakim wykazał się na początku, przy wejściu, w trakcie całej ich pogawędki, ani razu nie zauważył by się skrzywiła lub choćby zamyśliła, co by mogło sugerować, że jeszcze coś rozważa. To wszystko mieściło się jednak w granicach rozważań i całkowitej pewności nie miał.
Zamrugał, gdy Katsumi-sama spytała go czy nie ma jej za złe tego, że odznakę otrzymał od przedstawiciela władz, a nie z jej własnych rąk. Takiego obrotu się nie spodziewał, dlatego potrzebował dosłownie chwili, aby sformułować to co wydawało mu się oczywiste.
- Nawet bym nie śmiał. Z pewnością lider klanu ma ważniejsze rzeczy na głowie… Ważniejsze niż zajmowanie sobie głowy każdym, początkującym ninja - szczerze wyraził swoje zdanie, jednoznacznie określając swoje stanowisko. Jasno z niego wynikało, że nie miał niczego za złe przywódczyni swojego klanu.
Uchiha Katsumi miała jednak znacznie więcej do przekazania. Prócz tych miłych słów, które zostały już przez niego skomentowane, kobieta raczyła wprost potwierdzić, że wywiązuje się ze swoich powinności jako ninja, a co więcej, wykonuje to również w należyty, godny sposób. Słowa te spowodowały, że i on sam po raz pierwszy od momentu znalezienia się w tym gabinecie, szczerze uśmiechnął się. Usłyszeć coś takiego z ust samego lidera klanu… To niewątpliwie było coś.
Gdyby tego było mało, otrzymał również propozycję awansu na Akoraito. I było to zdecydowanie największym uhonorowaniem tego dnia dla niego, bo nie były to tylko słowa, a konkretne czyny za którym niosły się nowe wyzwania jak i obowiązki. I z całą świadomością odpowiedzialności, nie musiał się długo nad odpowiedzią zastanawiać.
- Będę… Jestem zaszczycony - odpowiedział z niezwykłą powagą, jednocześnie sięgając po pędzel i zwój, które zostały przed nim podsunięte. Lekką drżącą ręką sięgnął po pędzel, umoczył delikatnie włosie w kałamarzu i uzupełnił puste pole swoim imieniem i nazwiskiem rodowym. Przyjął propozycję jaką mu podsunięto. Z dniem dzisiejszym awansował. I kto wiedział, może nie był to ostatni raz gdy uczestniczył w takiej celebracji. - Obiecuję. Nie splamię honoru naszego klanu - złożył przyrzeczenie i odebrał nową odznakę, jednocześnie zwracając przywódczyni poprzednią z znakiem Doko.

[Rokuramen Sennin]

Zgadza się, lider klanu zawsze miał jakieś sprawy na głowie. I zawsze były te "ważniejsze". Zawsze był wybór - czym zająć się najpierw? Ale nie brakowało w tym też chwil wytchnienia. Praca ta była męcząca i odpowiedzialna. To nie była kwestia zadbania o siebie, a pojęcie "dbania o rodzinę" wzrastało do zupełnie nowego, ekstremalnego poziomu. Jedni tę fuchę lubili, inni tylko udawali, że lubią, a jeszcze inni naprawdę nie znosili, ale trzymał ich obowiązek. Katsumi lubiła położenie, w którym się znalazła, nawet jeśli daleko było jej do traktowania tego jak zabawy. Lecz jako przywilej? Na pewno. Wiedziała, że musi naprawić błędy wyrządzone przez jej poprzednika. I przez wielu wcześniejszych liderów również. Reasumując - zawsze było coś ważniejszego i na pewno były też rzeczy pilniejsze od spotkania z ninja, który dopiero dostawał odznakę. Jasne, można tak było powiedzieć. Czy tak uważała Katsumi? Hmph. Dla niej każdy członek rodziny był ważny. Czasem właśnie najważniejszą chwilą była ta, która decydowała o twoim wstąpieniu na nową drogę. Nawet jeśli Uchiha, mimo chęci, nie potrafiła spamiętać wszystkich twarzy i osób, z którymi się spotkała.
- Moje drzwi stoją dla ciebie otworem. Jak rozumiem wiesz, z czym wiąże się przyjęcie tytułu. - Biorąc pod uwagę zdecydowanie, z jakim Azuma podpisał zwój i jego zapał, Katsumi wierzyła, że nie musi wystawiać teraz całego pouczenia o tym, co wolno, a czego nie wolno. - Gdybyś miał problemy z zachowaniem strażników, poinformuj mnie. I gdyby działo się coś pilnego, możesz przyjść nawet bez zapowiedzi. Tylko proszę - nie nadużywaj tego przywileju. Mam na myśli naprawdę istotne sytuacje. - kobieta uśmiechnęła się. Byle atak bandytów się do takich nie zaliczał. Duży atak ninja? Już tak. I wszelkie wydarzenia światowe, które nie mogłyby przejść obok ucha Katsumi obojętnie. - Nie wątpię w to, Azuma. Dziękuję za wizytę. Jesteś wolny. Niech Amaterasu ci sprzyja. - Pożegnała się Katsumi. Przesunęła podpisany zwój w swoją stronę wraz ze zdaną odznaką i spojrzała na podpis. Po chwili, kiedy tusz przestał lśnić, zwinęła go, odsuwają piękny posążek feniksa na bok.

[Azuma]

Jego odpowiedź nie spotkała się z krytyką, ani z aprobatą. Katsumi zamiast się nad tym rozwodzić postanowiła przejść dalej. Wyraźnie zmierzała do końca co było czymś zrozumiałym. Domyślał się, że nie tylko z nim miała zaplanowane spotkanie, najpewniej czekali jeszcze inni interesariusze - i co ważniejsze, pewnie znacznie wyżej postawieni w hierarchii. Dlatego ze swojej strony też nie zamierzał przeciągać tej chwili. To co już zaszło i tak wiele dla niego znaczyło.
- O-oczywiście - na moment się zawahał bo w gruncie rzeczy od strony formalnej nie wiedział jakie czekają go zmiany, pomijając oczywiście większe wyzwania jakie przed nim stawiano. Katsumi - jakby czytała w jego myślach, pobieżnie nakreśliła czego oczekuje i na co sobie może pozwolić, jednocześnie podkreślając aby nie nadużywał przywileju. Kiwnął głową na znak, że zrozumiał, nie chcąc przerywać wypowiedzi liderki. Kobieta poruszyła nawet temat strażników, sugerując że gdyby stanowili jakiś problem, ma z tym udać się wprost do niej. Był wdzięczny za te słowa, ale już teraz wiedział że z takiej propozycji nie skorzysta. Jeżeli chciał być traktowany z powagą, musiał sam nauczyć się rozwiązywać podobne problemy.
- Dziękuje jeszcze raz. Nie roztrwonię tego zaufania - zapewnił raz jeszcze, stając przed biurkiem, gdy Katsumi-sama poinformowała, że to wszystko i jest już wolny. Chciał również pokazać, że słowa które padły w tym gabinecie, wcale nie trafiały w próżnię, dlatego pokłonił się. Po wyrażeniu tego drobnego, ale symbolicznego gestu, opuścił gabinet.
Wychodząc nie omieszkał wyciągnąć na światło odznaki - uczynił to bezpośrednio przy strażnikach, by Ci wiedzieli, że nie powinno się więcej oceniać książki po okładce.

• [z/t] - Polanka w środku lasu

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
45/49

---

Wydawało się, że ta nadzwyczaj intensywna i pełna zwrotów przygoda dobiega końca. Jedynie ocalali z wydarzeń w Tajemniczym Lesie, czyli Kyoushi oraz stary mnich, dotarli na skraj niebezpiecznej krainy i w tym momencie ich drogi miały się rozejść. Shiroyasha spróbował wybadać sposób, w jaki starzec wyciągnął pewne informacje, ale ten pozostał tajemniczy aż do samego końca – odparł krótko, że ma swoje metody, a potem ruszył w sobie tylko znanym kierunku.
Jinchuurikiemu pozostało więc odbyć samotną wędrówką z powrotem do stolicy Sogen. Trasę znał, nie potrzeba mu było już żadnego przewodnika, a najbliższej od krańcu lasu wiosce czekał na niego wypoczęty wierzchowiec, a właściwie to dwa, bo jeden z nich należał do poległego Naoyi.
Droga powrotna szczęśliwie obyła się bez większych wybojów. Nikt go nie zatrzymał na szlaku, nikt nie zastawił na niego pułapki. Męczyły go co najwyżej silne wichry, które szarpały mocniej niż przed paroma dniami, ale do tego białowłosy był z pewnością już przyzwyczajony.
Minęło kilka kolejnych dni nie wartych rozwiązłej wzmianki. Działo się przez nie o wiele mniej, niż przez pojedyncze minuty wymagającej przygody w Tajemniczym Lesie. Rutyna i nuda, na które można było z pewnością narzekać, teraz mogły przynajmniej po części pełnić rolę małych sojuszników, bo dawały możliwość wytchnienia, uspokojenia i przemyślenia bez pośpiechu skończonej wyprawy.
No, prawie skończonej – to było jasne, że należy jeszcze dopiąć formalności i zdać relacje z misji. Normalnie zrobiłby to Shiroma, służbista aż do bólu, ale teraz z wiadomych przyczyn nie mógł wyręczyć Kyoushiego w formalnym obowiązku.
Shiroyasha wreszcie dotarł na swoje ziemie, a po jakimś czasie do głównej osady. Tam przy bramie został zaczepiony przez jednego ze strażników - tego samego, który pełnił wartę w dniu, w którym duet Uchiha wyruszył na wyprawę.
- Czekali na wasz... twój powrót - poinformował, poprawiając się szybko, bo Kyoushi wrócił do stolicy sam. Krótki komunikat wartownika oznaczał tyle, że należało przyjąć pewne priorytety i skierować się do siedziby władzy w miarę sprawnie. Gdyby jednak zmienił kolejność swoich działań, to całkiem szybko posłano po niego jakiegoś gońca, aby się stawił na spotkanie.
Jeżeli białowłosy stawił się w siedzibie władzy, to dość szybko pojawił się ubrany po służbowemu, wysoki mężczyzna o pogrążonych w kompletnym nieładzie, czarnych włosach.
- Gdzie jest Shiroma? - wypalił w pierwszej chwili.
- Jestem Matsudaira, Kogō naszego rodu. Katsumi-sama nie ma w tej chwili na miejscu, ale jestem w pełni wdrożony w twoją misję. Chodźmy do mnie - oznajmił, a potem pokierował Sentokiego do swojego gabinetu. Po otwarciu drzwi w twarz aż buchnęło gęste, szare powietrze - gabinet był konkretnie zadymiany. Gość musiał kopcić jak smok.
Mężczyzna niedbałym gestem dłoni wskazał Kyoushiemu siedzenie naprzeciwko biurka, a sam siadł po jego drugiej stronie. Otworzył drewniane pudełeczko, z którego wyjął zawiniętego skręta nabitego mieszkanką tytoniu, ziół lub cholera wie czego. Potem przysnął szkatułkę w stronę białowłosego, by ten też się poczęstował, jeśli miał chęć.
- No dobra, to co tam się podziało? - zagaił, odpalając szluga. Potem zaciągnął się mocno i powolutku, z wyraźnym odprężeniem wypuścił jasnoszary dymek. Zamienił się w słuch.

[Kyoushi]

• Nie był zachwycony tym, że jego towarzysz na jego oczach kopnął w kalendarz. Nie myślał o tym w ten sposób i nawet nie chciał by tak się stało, ale nie mógł wtedy nic na to poradzić. To może się jednak zmienić z czasem. Z czasem, gdy stanie się jeszcze silniejszy niż zakładał. Niż kiedykolwiek mógł pomyśleć. Jego trasa z mnichem nie była nadzwyczaj ciekawa, gdzie łysy pomijał wszystko co tylko mógł i nie odpowiadał na pytania młodzieniaszka z trzema ostrzami przy sobie. Nie wiedział więcej niż zdradził mu starzec, więc rozstali się tak jak się poznali, niemalże nie znając drugiej osoby. To był prawdopodobnie ich pierwszy i ostatni raz ze względu na to, iż po słowach mnicha można było łatwo wywnioskować, że w dalszej 'podróży' białowłosego shinobi ze swoim demonicznym pasażerem nie pomoże. Nie potrafi, bo nie wie jak. Nadchodzą schody, które trzeba będzie przeskoczyć czym prędzej.
  Minąwszy teren, który doskonale znał, spotkał także dwa wierzchowce, porzucone przez niego i Shirome, któremu niedane było wrócić. Zabrał obydwa, coby klan nie stracił nawet takiej bzdury jak wierzchowiec. Wracał powoli, bez przeszkód i problemów, ciągle rozmyślając nad sytuacją która się wydarzyła i co zyskał, a zyskał wiele. Jego nowe umiejętności, które uważał za dobrze rozwinięte dawały nadzieję na lepsze jutro. Na zbliżenie się do tego potwora, antykreatora. To kolejny krok w tę stronę. A wraz z wielką siłą, przyjdzie mu zemsta na Yoshim znacznie szybciej i łatwiej, a taki był jego priorytet. Zgładzić Mesmera.
  Wróciwszy, rozpoznał strażników, którzy szybko ogarnęli sytuację i posłali go do siedziby. Nie mówił wiele więcej, spokojnie kierując się na miejsce spotkania. Futro przy karku łagodnie powiewało przy tym wiosennym wiaterku. Stawił się i spotkał kogoś innego niż tego kogo oczekiwał, jednak było to centrum Kotei, siedziba Shirei-kan tutaj nie spodziewał się podstępu, więc rozpoczął dialog z mężczyzną, który go przywitał.
  - Zginął wykonując swoje obowiązki... Niestety. - dodał dość tajemniczo, gdy tylko się przedstawił jego przełożony. Mogli udać się do zadymionego gabinetu, który niczym nie przypominał tego schludnego Katsumi. Szybko jednak przeszli do szczegółów wyprawy, którą odbył, chętnie sięgając po skręta, których także miał sporo, ale skoro częstują? Poprosił gestem o ognia i zaciągnął się tuż po, wyrzucając nad siebie obłoki dymu, by przejść w końcu do rozmowy z Matsudairą.
  - Nie mieliśmy większych przeszkód by przedostać się do Tajemniczego Lasu, zmierzyliśmy się z tamtejszą fauną, przerośniętymi gorylami, które szybko wyeliminowaliśmy, jednak zostaliśmy złapani w pułapkę, gdy tylko zbliżaliśmy się do umówionego miejsca z mnichem, który miał mi pomóc. Trzech poinformowanych o sytuacji, znających stan i to kim jestem podstępem nas złapali. Jeden z nich przeobrażony był w mnicha, którego rozpoznaliśmy, użył niezwykłej techniki, która maskowała go na tyle, że Shirome nie potrafił go rozpoznać, że to nie mnich, tylko ktoś kto się podszywał. Po prostu ściągnął skórę z twarzy, gdy tylko wpadliśmy w pułapkę, gdy jego towarzysz pochwycił nas swoim cieniem - członek klanu Nara. Już wtedy byliśmy w kropce, a ten który ściągnął chwilę wcześniej twarz dokonał na Naoyi egzekucję na miejscu. Mnie za to, wiedząc nie wiadomo skąd o tym, że jestem Jinchuuriki zapakowali do wielkiego pojemnika, który zapieczętowali, więc nie mogłem się uwolnić. Po paru godzinach podróży mnich, który miał pomóc jakoś się ze mną skontaktował i zmusił jednego z nich do odpieczętowania pojemnika. Wtedy się uwolniłem, ale to nie wszystko, bo w międzyczasie mogłem w tej ciemności sporo przemyśleć. Udało mi się przedostać do klatki Matatabi, porozmawiać z nią i prośbą uzyskać jej chakrę bez najmniejszego problemu. To był przełom, gdy dostałem ją i nie było mowy o utracie jakiejkolwiek kontroli. Gdy tylko się uwolniłem z tą siłą pozbyłem się trójki przeciwników. Ostatni z nich należał do szczepu Juugo lub był naznaczony ich przekleństwem. Zabiłem wszystkich, którzy to wiedzieli, niestety nie wiem skąd wiedzieli o mnie... - zaciągnął się po raz kolejny, gdy opowiedział już wszystko co się wydarzyło, by na koniec oprzeć się o oparcie krzesła, chwycić za tył głowy i delikatnie odchylić na krześle, wpatrując się w sufit ze szlugiem w mordzie. - Biedny Naoya... Byłem ich celem, więc nie zamierzali mnie zabić, ale mowa było o jakiejś transakcji. Ktoś musiał sypnąć o tym, że jestem pojemnikiem demona...

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
47/49

---

Czarnowłosy Kogō zrobił tęgą minę, kiedy padła wzmianka o śmierci Naoyi. Nie ciągnął jednak tematu w drodze do gabinetu. Sprawy były poważne, może nawet poważniejsze, niż mężczyźnie z początku się wydawało, dlatego lepiej było podjąć rozmowę w bardziej kameralnych warunkach. Wzmianka o utracie oddanego człowieka z pewnością jednak nie pocieszyła Matsudairy, który i tak wydawał się bazowo dość umęczonym człowiekiem. Smętna nowina sprawiła, że stał się również teraz dość posępny.
Poczęstował Kyoushiego skrętem, a potem odchylił się do tyłu na wygodnym fotelu i oddał się zadumie, delektując się wciąganym do płuc dymem. Cały czas słuchał relacji z wyprawy do Tajemniczego Lasu i analizował wszystkie wyłożone wiadomości bez pośpiechu. Nie wcinał się w opowieść. Poczekał, aż Shiroyasha skończy swoje, potem zaciągnął się jeszcze kilka razy i dopiero wtedy podjął się rozmowy, wracając spojrzeniem na białowłosego, ponieważ do tej pory jego wzrok krążył gdzieś po gabinecie bez konkretnego celu.
– A więc działo się – podsumował smętnie. – Szkoda Naoyi. Gdybyśmy wszyscy byli tak skrupulatni i oddani jak on, Uchiha pewnie rządziliby już Równinami. No ale ważne, że udało ci się wywinąć z pułapki z wiadomo-jakich-powodów i spełnić cel wyprawy – stwierdził, potem puścił jeszcze kilka dymków, które całkowicie już zagęściły atmosferę w zakopconym pomieszczeniu, a potem przeszedł do pytań, bo nie wszystko dla niego było jeszcze jasne.
– Skądś musieli się wiedzieć o tej misji. Pewnie wiesz co mam na myśli… Udało ci się coś więcej podsłuchać? Poznałeś ich imiona? – zapytał w przerwie między jednym dymkiem a drugim. Zaraz po wypowiedzi westchnął ciężko, bo śmierć Naoyi okazała się nie być jedynym problemem. Klan nie mógł zlekceważyć wydarzeń w Tajemniczym Lesie - chodziło przecież o jinchuurikiego.

[Kyoushi]

• Nie od parady widać było, że czarnowłosy Uchiha był starszy stopniem i prawdopodobnie niesamowicie silny jak na Kogo. Doświadczenie wręcz z niego emanowało, gdy słyszał o śmierci jednego z podwładnych. Nie mógł się załamać, bo przed swoim także musiał utrzymać ten praktyczny brak emocji. No cóż, shinobi po to byli by umierać na swoich misjach. Najważniejsze było zrealizowanie celu, a ten już bez nieboszczyka został prawdopodobnie zrealizowany. Jednocześnie nie mógł ukryć tego, że był przygnębiony. To kolejny cenny Uchiha, który traci życie dla sprawy. Trzy łezkowy Sharingan poszedł i już nigdy nie wróci. Wszyscy przeciwnicy szkarłatnookich z takiej straty mogli się tylko cieszyć.
  Obydwaj oddali się przyjemności zaciągania skrętami i wypuszczaniem kłębów dymu. Byli zrelaksowani, bo przynajmniej jeden z dwóch Sentokich wróciło do domu. Przynajmniej tyle. Wysłuchawszy wszystkiego co miał do powiedzenia Shiroyasha, Matsudaira w końcu skierował na niego swój wzrok by przedstawić swoje zdanie i przemyślenia na temat, który został poruszony.
  - Jego śmierć jest moją winą, bo wymagałem go podczas tej wyprawy wiedząc, że potrafi zapanować nad moją agresją i... No i skończył właśnie tak. Cel wykonany, jednak za jaką cenę. - dodał już całkowicie obojętnie. Nie wróci życia Naoyi, szkoda też było, że nie mógł przynieść jego ciała do grobów, które należały do rodziny. Nic już nie zmieni.
  - Pytanie tylko skąd? Wiedziałem o niej ja, Katsumi-sama oraz Naoya-san. Tak, Torio człowiek o technice kamuflażu, zrywając twarz mnicha, Benjiro - osiłek Juugo, lidera władcy cienia imienia nie poznałem, niestety... Mnich jednak twierdził, że nikogo poza nimi nie było, ale ewidentnie chcieli mnie komuś opchnąć. Teraz pytanie komu i kto jest zainteresowany demonem dwuogoniastego? - zakończył, zaciągając się po raz kolejny skrętem.

[Noguchi Akane]

Ruszywszy z rana raźnym krokiem, mając przy sobie swój podstawowy zestaw podróżny, Akane w krótkim czasie znalazła się przed budynkiem mieszczącym w sobie władze rodu Uchiha. Nim weszła do środka, przystanęła na moment, aby obejrzeć go sobie z zewnątrz - zawsze był to dla niej miły widok. Mnogość wielu shinobi, przemieszczających się jego korytarzami i wieczny, uparty ruch zdawał się pchać Uchiha stopniowo z powrotem ku świetności - a przynajmniej taką miała nadzieję. Katsumi-sama, obecna Shirei-kan wydawała się być dla Akane nieco zbyt... ugodowa w stosunku do niektórych sąsiadów, z drugiej strony jednak póki co jej rządy zapewniały Sogen sporą stabilizację - i może tego właśnie było potrzeba chwilowo tym terenom? Odbudowy, zebrania się przed kolejnym wysiłkiem, który by usunął wreszcie z mapy Senju i ich niepokojący Limit Krwi? Jeśli tak, to Akane była gotowa zgodzić się na taką Shirei-kan i wspomóc ją w tych dążeniach. Jeśli jednak pragnęła otrzymać bardziej interesujące zadania, powinna się wpierw sprawdzić na misjach niższego szczebla, budując zaufanie władz. Ruszyła zatem do środka, szukając stosownego działu administracyjnego (czy może raczej militarnego) rozdzielającego zadania shinobi rodu.