Targowisko

[Keira]

Docierając do wspaniałego Ryuzaku no Taki, Keira pierwsze co zrobiła, to wstąpiła do Onsenu, aby zmyć z siebie brud i trud podroży. Była zmęczona i głodna, dlatego drugim przystankiem był jeden z lepszych Ryokanów, gdzie otrzymała wygodne łóżko do spania i ciepły posiłek. Było i tak późne popołudnie, dlatego też Kunoichi postanowiła skorzystać z okazji i wcześniej się położyć, aby porządnie wypocząć po długiej wędrówce z Kaigan. Na zwiedzanie pięknego, Kupieckiego Miasta z ogromnym portem handlowym, będzie mieć czas następnego dnia i kolejnego. Tak, postanowiła zabawić tu kilka dni i rozejrzeć się po tym mieście, o którym wiele dobrego słyszała.
Tak więc rano, po solidnym odpoczynku, Keira zjadła śniadanie i opuściła swój pokój, aby przejść się ulicami i rozejrzeć po tutejszych towarach, jednak mimo wszystko nogi ciągnęły ją do portu, aby móc ponownie zobaczyć morze, to samo, które widziała w Kaigan. I nie zawiodła się. W dokach stało mnóstwo wspaniałych statków, zarówno handlowych, jak i rybackich, a do tego wszechobecny skrzek mew i to orzeźwiające, słone powietrze. Tak, długo wpatrywała się w niknący horyzont, mając przed sobą tylko bezmiar wody, którą ciężko było ogarnąć swoim wyobrażeniem. Musiała przyznać, że bardzo jej się podobał ten widok i chyba naprawdę pokocha morze. Chciałaby kiedyś zamieszkać na wybrzeżu i codziennie oglądać taki widok, wsłuchując się w szum fal i skrzek mew. To było naprawdę odprężające i minęło ładnych kilka godzin, kiedy głód wreszcie nakazał Białowłosej wrócić do miasta. Wzięła więc sobie kilka przysmaków na wynos i ruszyła dalej.
Kolejnym przystankiem było targowisko. Keira była ciekawa, czy znajdzie tu coś innego, niż w Daishi, dlatego też z uwagą rozglądała się po kramach, które oferowały różnorakie towary. Oczywiście jej oczy dłużej spoczywały na biżuterii, którą lubiła i nosiła. Może uda jej się wypatrzyć coś ładnego i poświęci na to trochę Ryo? Ozdoby z muszli, pereł i bursztynów prezentowały się naprawdę wspaniale, zwłaszcza grzebienie do włosów, kolczyki, naszyjniki i bransolety. Tak, na te stragany zwracała szczególną uwagę, no ale cóż się było dziwić. Była kobietą, do tego elegancką kobietą, więc nic dziwnego, że lubiła błyskotki i chętnie je nosiła.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
1/15

---

Jak widać piękność z prowincji, która słynęła z kryształów nie stroniła od biżuterii także w tym stylu. W końcu mogłaby się tym znudzić. Tyle lat oglądać wciąż diamenty, kryształy czy wszelakie inne błyskotki? Ileż można. Jak widać damie to wcale nie przeszkadzało, co więcej, wolała z tego korzystać. Zjadła śniadanie, by przejść się po Ryuzaku, do którego dotarła, w sumie był to poranek, który mogła wykorzystać do leniuchowania. Niczego nie musiała dziś robić. W sumie nie była stąd by ktokolwiek miał jej coś kazać, poza tym... Jej? No właśnie.
Niestety, gdy skupiła się na wszelakiej biżuterii, której było tutaj naprawdę mnóstwo, mogła zauważyć coś jeszcze. Oprócz tego, że było tu naprawdę sporo ludzi, ruch i ciżba była niesamowita. Trzeba się było przy samych straganach zawsze przeciskać. To była właśnie okazja dla różnego rodzaju rzezimieszków, których takie miejsca przyciągały jak ser myszy. Jednak póki co działo się tylko jedno, co zainteresowało białowłosą. Jeden ze sprzedawców się ogłaszał bardzo głośno, jednocześnie robiąc piękny pokaz z trzema kubkami i jedną perłą.
- Zapraszam wszystkich na pokaz! Zapraszam! Zaczynajmy grę! - brzmiało interesująco, jednak czy dla kobiety na tyle by przyciągnąć jej uwagę?

[Keira]

Keira, jak każda typowa kobieta, lubiła różnego rodzaju błyskotki, jednak nie na tyle obsesyjnie, żeby cały czas kupować coś innego. Najczęściej dostawała biżuterię w prezencie od rodziców na różnorakie okazje, żeby dobrze się zaprezentować na jakimś wydarzeniu, zaś sama dla siebie, kupowała naprawdę rzadko i tylko wtedy, kiedy coś naprawdę przykuło jej spojrzenie. Oglądając teraz stragany z biżuterią, bardziej była ciekawa, czy portowe miasto oferowało coś zupełnie innego, czego jeszcze wcześniej nie widziała. Musiała przyznać, że perły, bursztyny i muszle prezentowały się w biżuterii naprawdę wspaniale, a rzemieślnicy tworzyli z tych bogactw morza naprawdę piękne rzeczy. Zanim jednak zdecydowała się na kupno czegokolwiek, poczuła jak przy stoisku robi się coraz ciaśniej. Nie lubiła tłumu, dlatego też szybko postanowiła się wycofać. W takim ścisku nie raz można było stracić sakiewkę i kilka innych, cennych rzeczy. Na szczęście jej pieniądze były głęboko ukryte w torbie i gdyby ktoś próbował się do tego dobrać, od razu by poczuła. Mimo to, nie chciała kusić losu i wycofała się, przepuszczając innych do przodu.
Nim jednak ruszyła dalej, usłyszała jak jeden z handlarzy głośno się ogłasza i zaprasza na zabawę. Widząc trzy kubki i perłę, westchnęła. Już nie raz widziała, jak ładnie można było oszukać ludzi w tej grze i zaczęła się zastanawiać, czy i tym razem ma do czynienia z oszustem. Jej percepcja była na tyle rozwinięta, że nie było sposobu, żeby jakiś człowiek oszukał ją w takiej grze. Choćby nie wiem, jak szybko mieszał kubki, była w stanie dostrzec, pod którym znajdzie się perła. Pytanie tylko, czy była to tylko gra, czy odwrócenie uwagi, gdy ktoś inny będzie opróżniał przyglądającym się ludziom kieszenie. Zamiast więc skupić się na handlarzu, Keira zaczęła się przyglądać ludziom w swoim najbliższym otoczeniu, szukając jakiegoś niewłaściwego ruchu i zachowania.
Jeśli po dłuższej obserwacji nie zobaczy nic podejrzanego, ani nic się nie będzie działo ze strony samego handlarza, to postanowi opuścić to miejsce. Nigdy nie przepadała za takimi zabawami, bo doskonale zdawała sobie sprawę, że można było łatwo oszukać i zmanipulować ludzi, aby wydawali i tracili swoje pieniądze. Rozejrzy się wtedy za czymś innym, powoli kierując się w stronę wyjścia z targu. No chyba, że coś zacznie się dziać, to oczywiście wtedy zostanie i będzie odpowiednio reagować, o ile zajdzie taka potrzeba. Wszyscy doskonale wiedzieli, że w takich miejscach kręci się sporo złodziei, dlatego też powinny się tu kręcić też patrole straży miejskiej.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
3/15

---

Kobieca i elegancka dama jaką była Keira nie mogła się powstrzymać by zahaczyć wzrokiem choć na chwilę na wszelakich błyskotkach. Nie wiedzieć czemu, nie był jednak zainteresowana kupnem. Wciąż obserwowała, chcąc rozeznać się w rynku. Jej zainteresowanie krążyło wokół takich błyskotek, których wcześniej nie widziała, a że pochodziła z rodziny z jakiej pochodziła to widziała naprawdę wiele. Teraz to wiązało się z tym, że potrzebowała nowych bodźców estetycznych. Dotarła także do tego co ją interesowało - skarbów oceanów, które były bezsprzecznie piękne i gustowne, poczynając od bursztynów, a kończąc na perłach w oryginalnych muszlach i tych już wykorzystanych w wisiorach i bransoletach.
Jej rozmyślenia wykraczały daleko poza błyskotki. Oceniała nawet czy jest ktoś w stanie ukraść jej pieniądze, zdając sobie sprawę, że właśnie w takich miejscach kieszonkowców jest najwięcej. Usłyszawszy o grze, wiedziała co się kroi. To musiał być szwindel. Mogła to sprawdzić. Nie była pierwszą lepszą, a ogarniającą to i owo kunoichi. Teraz jednak skupiła się na grze. Jak okiem sięgnąć, straż gdzieś tam przechodziła, jednocześnie nie tuż obok niej. Pierwsze co rzuciło jej się w oczy to sporej wielkości (nadnaturalnie duża) perła, czarna jak obsydian, niemal pochłaniająca światło. Była cudowna. Trzy kupki, stawka wysoka - wejść można inną perłą by zdobyć tę. Co ciekawe, pereł przegranych gromadziło się w koszyku już naprawdę sporo, nikt nie wiedział dlaczego zawsze przegrywał. Keira jednak mogła poczuć, przyuważyć pewną ciekawostkę. Kobieta, która zdecydowała się zagrać, w pewnym momencie zrzuciła wszystkie kubki, a pod nimi nie było niczego więcej poza pustką. - OSZUST! - krzyknęła, by niedługo później biegła w tym kierunku straż. Keira mogła jednak zauważyć dzieciaka, który w tym czasie, gdy wszyscy skupili się na oszustwie, gdzieś się obijał o ludzi, dość podejrzanie.

[Keira]

W sumie to nie chciała tutaj być i patrzeć na to, jak kolejny cwaniak próbuje oszukać ludzi, jednak mimo wszystko jej wzrok przyciągnęła czarna perła, którą pokazywał. Była naprawdę duża, piękna i niespotykana. Keira nigdy nie widziała czegoś równie mrocznego i pięknego jednocześnie i z zawodem patrzyła, jak ten cudny okaz znika pod jednym z kubków. Westchnęła i zaczęła rozglądać się po ludziach, którzy przybyli tu tłumnie, żeby przyglądać się tej grze i samemu spróbować szczęścia. Kunoichi jakoś nie była zdziwiona faktem, że każdy przegrywał swój wkład, jakim była normalna, biała perła. Tych świecidełek było coraz więcej w koszyku, dopóki jakaś kobieta nie postanowiła zdemaskować oszusta. Tak, właśnie tego spodziewała się Keira. Gdy uczestniczka przewróciła wszystkie kubki, okazało się, że czarnej perły nie było pod żadnym z nich i rozpętało się piekło. Poleciały wyzwiska i oskarżenia o oszustwa, a zaalarmowana straż już biegła w tym kierunku, żeby powstrzymać tłum przed burdą. Szykowało się naprawdę spore zamieszanie.
Gdy wszyscy skupiali się na handlarzu, chcąc go zapewne roznieść na strzępy, Keirze rzucił się w oczy dziwny i nieodpowiedni ruch. Gdy się przyjrzała, dostrzegła dzieciaka, który dziwnie obijał się o ludzi. Ruszyła za nim, żeby sprawdzić, co takiego robił, jednak była prawie pewna, że ma do czynienia ze złodziejaszkiem. Gdy już się upewni, że rzeczywiście tak jest i dzieciak podkrada ludziom dobra osobiste, doskoczy do niego i chwyci za przedramię. Była na tyle silna, że mały chłopak nie da rady uwolnić się z jej żelaznego uścisku. Oczywiście nie będzie go ściskać tak, że aż mu oczy wyjdą na wierzch, ale na pewno nie będzie miał szansy się uwolnić.
Jeśli mały złodziejaszek zacznie się do niej rzucać, czyli kopać, drapać i nie wiadomo jeszcze jak bardzo fikać, wtedy ściśnie mu mocniej ramię, żeby poczuł ból i przestał wierzgać. Sama zaś będzie się lekko uchylać przed atakami, bo dostać kopniaka na przykład w kolano nie było wcale fajnie. Oczywiście dorwie małego szczyla tylko wtedy, jeśli będzie miała całkowitą pewność, że kradnie, a gdy już będzie go miała, poczeka spokojnie, aż zmęczy się fikaniem i wierzganiem. Może nawet zacząć krzyczeć, ale to go nie uratuje, gdy każe mu wyskoczyć z fantów, które wcześniej ukradł. Na razie nie będzie wzywać straży, która pewnie teraz zajmowała się wściekłym tłumem i handlarzem, oskarżonym o oszustwo.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
5/15

---

Niechętnie, ale zwróciłaś uwagę na to co się działo i błyskotkę, która przykuwała oko każdego z tłumu. Nikt tu nie miał szans na wykorzystanie szansy i wygrania ów perły. Nie było po prostu takiej opcji, a ty musiałaś to obserwować i oceniać. Przyglądając się dalej, widziałaś wszystko co się działo - zdemaskowanie oszusta było kwestią chwili i właśnie teraz wszystko miało wyjść na jaw. Byłaś niemal w centrum zamieszania, straż już nadchodziła, a wszyscy zaczęli doskakiwać sobie do gardeł. Widać było jak tłum walczy o swoje.
Z drugiej zaś strony, jako jedyna w tym tłumie byłaś o niebo wyżej od ludzi ze swoją percepcją. To dzięki niej mogłaś ogarnąć co dzieje się dalej. Postanowiłaś się zbliżyć i wciąż obserwować, dlaczego dzieciak obija się o innych ludzi. Dlaczego robi coś takiego i o co chodzi? Czyż nie powinien dołączyć do pozostałych? Potraktowałaś go jak pierwszego lepszego złodziejaszka, którym... Owszem był. Jak widać nie omieszkał okradać innych z monet, które pochowane mieli w kieszeniach. Nie omieszkał także robić tego jakże dobrze, ponieważ miał ich naprawdę sporo, a nikt, dosłownie nikt oprócz ciebie się nie zorientował. Trzymałaś go mocno za rękę. Widziałaś, że kradł, bo złapałaś go na gorącym uczynku. Wyjmował wtem monety, ale co ciekawe nie rzucał się wcale. Spojrzał na ciebie wielkimi, słodkimi oczami i tylko powiedział... - To nie dla mnie... To nie dla mnie... - mówił, jakby miał się zaraz popłakać, nie stawiając kompletnie oporu.

[Keira]

Keira nie zamierzała nikogo pochopnie oskarżać, dopóki nie miała na to dowodów, dlatego też przez chwilę obserwowała poczynania małego chłopca dość uważnie, by w końcu złapać go na gorącym uczynku. Doskonale widziała, jak zręcznie wyciągał pchającym się do handlarza ludziom monety z kieszeni, a to był wystarczający dowód na to, że miała do czynienia ze złodziejaszkiem i do tego całkiem sprawnym. Nie czekając dłużej, podeszła bliżej i gdy ten był zajęty ponownym wyjmowaniem łupu, złapała go za rękę i odciągnęła od kieszeni jakiegoś nieszczęśnika. O dziwo, chłopiec nie rzucał się i nie krzyczał, a tylko spojrzał na nią szeroko otwartymi, przerażonymi oczami, powtarzając tylko błagalnie, że to nie dla niego są te pieniądze. Był stanowczo za młody na trudnienie się takim niecnym fachem, no ale musiał mieć ku temu powód. Albo ktoś go zastraszył i kradł dla kogoś zupełnie innego, albo miał trudną sytuację w rodzinie, która potrzebowała pieniędzy, żeby utrzymać się przy życiu. Nie oceniała więc od razu i nie wzywała straży, a zamiast tego pociągnęła chłopca za sobą, dalej trzymając za przedramię i wyciągając z gniewnego tłumu.
- Wyjdźmy z tego ścisku i porozmawiajmy. - Zwróciła się do niego.
Gdy już opuszczą tłum, który nadal będzie się rzucać do handlarza, Keira ponownie się zatrzyma i spojrzy na swojego chwilowego więźnia. Teraz mogli spokojnie sobie porozmawiać, bo Kunoichi zamierzała się dowiedzieć, co takiego się stało, że dzieciak musiał kraść. Gdy się tego dowie, będzie wiedziała, jakie kroki podjąć dalej w tym temacie. Miała wiele możliwości, poczynając od oddania go straży, przez odebranie mu łupów, a kończąc na uwolnieniu go razem z pieniędzmi. Kwestia tego, żeby dzieciak był z nią całkowicie szczery, bo może dzięki temu uda jej się rozwiązać jego problem. No ale póki nic nie wiedziała, nie mogła w żaden sposób ustosunkować się to tego.
- Teraz mi powiedz, dla kogo kradłeś pieniądze. - Powiedziała cicho, nachylając się do niego. - Proszę też, żebyś mnie nie okłamywał, bo oddam Cię w ręce straży.
Miała nadzieję, że groźba spotkania się ze stróżami prawa coś zdziała i chłopiec zacznie sypać, bo naprawdę nie miała ochoty siłą wyciągać z niego informacji. Z resztą fakt, że tak łagodnie się z nim obeszła do tej pory mógł dać mu też do myślenia, że tak naprawdę nie ma wobec niego złych zamiarów, jeśli wyjaśni jej całą sytuację. Pozostało więc czekać na wyjaśnienia i obmyślić, co dalej z tym fantem zrobić. Czyżby handlarz miał z tym coś wspólnego? Jeśli tak, to była ciekawa, jak udało mu się zastraszyć i nakłonić do współpracy takiego malucha.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
7/15

---

Na pierwszy rzut oka widać było, że dziewczyna nie działała zbyt emocjonalnie, a o wiele bardziej racjonalnie. Chłopak nie miał szczęścia, gdy został wypatrzony przez zręczną kunoichi, która wykorzystała moment i chwyciła go, pozbawiając go dalszego zarobku. To nie był jego dobry dzień. Można nawet powiedzieć, że prześladował go dziś pech, ponieważ jaki trzeba mieć niefart by trafić w takim miejscu na kogoś kto go powstrzyma, będąc tak sprawnym i przebiegłym. Keira postąpiła tak jak chciała, a chciała... Wysłuchać winnego kradzieży tych pieniędzy. Zabrała go ze sobą. Nie miał on większego wyboru i poszedł wraz z nią, wychodząc z tłumu.
Będąc już na otwartej i wolnej od zgiełku tłumu, białowłosa mogła dowiedzieć się nieco więcej przez zadawanie odpowiednich pytań dzieciakowi, który przecież niemal się rozpłakał, gdy ta go powstrzymała. Chyba nie wyglądał na takiego, który planuje cię okłamać, od razu mówiąc co musi: - Dla mojej chorej siostry... To wszystko na leki! Naprawdę! - zarzekał się, wciąż nie wyglądając na zadowolonego. Niestety, nie mógł nic więcej, bo każdorazowa próba ucieczki spełzłaby na niczym. Zdawał sobie z tego sprawę przez wgląd na to, iż jako jedyna go dostrzegłaś i jego występek. Nie był taki głupi jak na około 11-12 latka.

[Keira]

Keira ze spokojem wysłuchała co miał jej do powiedzenia, kryjąc swoje myśli i emocje za maską obojętności. Nie miała pewności, czy rzeczywiście miał chorą siostrę, ale żeby to sprawdzić, mogła zażądać tego, aby zaprowadził ją do jego rodziny, żeby mogła sama przekonać się na własne oczy i przy okazji porozmawiać z rodzicami chłopca. Nie, nie zamierzała go od tak puścić wolno, bo chłopak mimo wszystko zasługiwał na karę za kradzież. Postanowiła jednak sama zająć się tą sprawą i pozwoliła mu zatrzymać to, co zdążył już ukraść. Przynajmniej na razie, dopóki nie dowie się, czy to wszystko prawda. Nim jednak oznajmi swoją decyzję, musiała coś wiedzieć.
- Czy to Ty ukradłeś tą czarną perłę handlarzowi? - Zapytała dla pewności.
Nie miała pojęcia, jakby chłopak miał to zrobić, ale wolała się upewnić, że tego nie zrobił i że handlarz był zwykłym oszustem, jakich mało. Jeśli jednak ukradł tą piękną błyskotkę, zażąda jej natychmiastowego zwrotu, żeby potem móc uratować skórę temu nieszczęśnikowi. Na razie jednak zamierzała zająć się swoim złodziejaszkiem. Bardzo jej się nie podobało, że z braku tylu możliwości zarobku, wybrał akurat kradzież, no ale ludzie robili różne rzeczy w desperacji.
- Zaprowadź mnie teraz do swojej rodziny i chorej siostry. - Nakazała, puszczając jego ramię.
Nie miał szans przed nią uciec, ale jeśli spróbuje, to szybko się przekona, że ponownie zostanie złapany i tym razem Białowłosa go tak szybko nie wypuści. Gdy więc ją poprowadzi, postanowi wykorzystać ten czas, żeby dać mu kilka cennych rad na uczciwy i opłacalny zarobek.
- Jeśli mówisz prawdę i wszystko zostanie potwierdzone, nie ukarzę Cię. - Oznajmiła mu spokojnie, acz z lekką, chłodną nutą. - Chcę jednak, żeby to był ostatni raz, kiedy kradniesz komuś pieniądze. Takich jak ja, wyszkolonych shinobi, jest w Ryuzaku bardzo dużo i było kwestią czasu, kiedy zostaniesz złapany. Drugi raz możesz nie mieć takiego szczęścia i wylądować w lochu, a wtedy na pewno nie pomógłbyś siostrze.
Chciała mu uświadomić, że to co robił, było złe i mogło się dla niego naprawdę źle skończyć, a tym samym dla jego rodziny również. Nie zamierzała mu jednak podcinać skrzydeł, a dać możliwość rozwinięcia się w zupełnie innym kierunku, przez co może całkiem dobrze zarobić i lepiej na tym wyjść, niż na kradzieży i ciągłym ryzyku, że ponownie zostanie złapany.
- Widziałeś stragany biżuterii z muszli, pereł i bursztynów? - Zapytała. - To skarby morza, które można znaleźć na plaży i przy klifach. Najlepiej udać się tam z samego rana, bo nocne fale przynoszą świeże, nieprzebrane przez nikogo zasoby. Jestem pewna, że wielu handlarzy i rzemieślników dobrze by Ci zapłaciło za trochę tych cudów. Pomyśl tylko, zamiast iść na łatwiznę. Zamiast kraść, uczciwie zarób, tak jak zarabiają Ci, których pieniądze masz teraz w kieszeniach.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
9/15

---

Byłaś obojętna, nawet dla dziecka. Wiedziałaś co powinnaś zrobić, jednocześnie nie zamierzałaś mu odpuścić, wiedząc, że jest winny. Nie zdecydowałaś się odebrać mu pieniędzy, jednak nie była to na pewno dla niego nagroda. Twoje pytanie poniekąd zszokowało dzieciaka: - Ja?! Nie.. Kiedy? - był widocznie zszokowany, że mogłaś go w ogóle o to oskarżyć. Dla ciebie był podejrzany, jednocześnie zaprzeczając.
Gdy puściłaś jego ramię po swojej wypowiedzi spojrzał na ciebie podejrzliwie: - No to chodźmy.. - powiedział, opuszczając głowę. Nie wiadomo co miał do ukrycia, jednak nie był z tego powodu zachwycony. Zaczęłaś go pouczać na co w końcu nie wytrzymał, a odpyskował: - Jesteś pierwszą, której się udało mnie złapać. Nie rozumiesz sytuacji i nigdy nie zrozumiesz... - nie zgadzał się z tobą, nie musiał i było to jego stanowisko, z którym się nie krył. Nie wiadomo czy przyjmie twoje rady do serca czy całkowicie zleje. Nikt tego nie wie.
W końcu dotarliście do jakiegoś opuszczonego budynku, do którego musieliście się wdzierać jakąś dziurą w ścianie, nawet nie drzwiami, które były zabite deskami. Po przejściu przez śmierdzące korytarze trafiliście do jednego pokoiku, który był mocno niedbały, z podwójnym łóżkiem, w którym leżała dziewczynka, w tej chwili spała. Wskazał na nią i nic więcej po prostu nie mówił. Nie było tu nawet zabawek, niczego więcej. Nie było jak gotować, nie było ubikacji nic. Po prostu zniszczony budynek i zniszczony pokój z jednym łóżkiem i krzesłem.

[Keira]

Kiedy chłopak zaprzeczył, jakoby miał coś wspólnego ze zniknięciem czarnej perły, Keira skinęła tylko głową, odpuszczając mu. Rzeczywiście, musiałby być naprawdę sprawny, żeby niepostrzeżenie zwinąć handlarzowi perłę, więc najprawdopodobniej mężczyzna był kolejnym oszustem i nie warto było już ciągnąć tej sprawy. Zamiast tego, skupiła się na samym chłopcu, który okazał sporą dozę opryskliwości. Oczywiście, że nie rozumiała, dlatego miał ją zaprowadzić do siostry, żeby zrozumiała. No i kradzież nadal nie była powodem do niczego, skoro można było czerpać z darów morza i uczciwie zarobić pieniądze w równie szybki sposób. Trzeba było tylko się wysilić. No ale widać, że chłopak nie miał głowy do myślenia.
- Jestem w stanie zrozumieć naprawdę wiele. - Odpowiedziała mu. - Mogę też wam pomóc. Mam na imię Keira, a Ty?
Czuła się teraz za niego odpowiedzialna, więc warto by było chociaż nawiązać komunikację i poznać się nieco lepiej. Przynajmniej będzie mogła zwracać się do niego po imieniu, a on do niej i będzie nieco łatwiej. Słysząc, że pierwszej udało się go złapać, musiała przyznać, że mieszkający tu shinobi nie starają się zbyt mocno i nie wspierają straży w walce z przestępczością. Przykre, no ale te myśli zostawiła już dla siebie. Los chciał, żeby trafiła na tego chłopca i może będzie w stanie jakoś pomóc. Musiała tylko przekonać się, co naprawdę jest na rzeczy i jak wygląda sytuacja.
Widząc zrujnowany, zabity dechami budynek, Białowłosa zwiększyła swoją czujność. Przez moment przeszło jej nawet przez myśl, że chłopak prowadzi ją w pułapkę, dlatego też wyczuliła się maksymalnie na wszelkie nieprawidłowości, podążając za nim przez otwór w ścianie i przez zrujnowane korytarze. Gdy dotarli do pokoju z łóżkiem, na którym leżała śpiąca dziewczynka, Keira rozejrzała się po przykrym widoku i podeszła bliżej posłania, by położyć dziewczynce dłoń na czole. Spodziewała się, że będzie miała gorączkę.
- Co się stało z waszymi rodzicami? - Zadała ostatnie pytanie, żeby mieć już całość.
Spodziewała się, że ma do czynienia z sierotami, ale wolała to usłyszeć od chłopaka i upewnić się, że dobrze się domyśla. Tak czy inaczej, nie mogli zostać w takich warunkach, bo zapewne przez to dziewczynka chorowała. Trzeba więc było podjąć odpowiednie kroki i to jak najszybciej. Nie mogła ich zostawić tutaj na pewną śmierć, kiedy trwała zima.
- Pomóż mi ją opatulić, bo na dworze jest zimno. - Poprosiła. - Zabieramy ją do szpitala. Jeśli będzie trzeba, pokryję koszty leczenia.
Kiedy chłopak pomoże jej zawinąć siostrę w koce i jeśli ta się obudzi, szepnie jej słowo, że wszystko będzie dobrze, Keira bez najmniejszego problemu weźmie opatuloną dziewczynkę na ręce i będą mogli opuścić ten przykry ''dom'', aby od razu skierować się w stronę szpitala. Zrobi wszystko, żeby pomogli tej dziewczynce, bo przecież takie mieli zadanie.

[Kyoushi]

Misja rangi D
- Co było pierwsze, perła czy muszla? -
11/15

---

Nie miałaś wątpliwości, że nie kłamie. Zdecydowałaś się porzucić tamtą sprawę, w którą się nawet nie zaangażowałaś stawiając wszystkie wysiłki na chłopca. Wyglądało na to, że to on tu potrzebował pomocy kunoichi. Twoje przemyślenia, gdyby nie tylko przemyśleniami były oczywiście - błędne. Pracuje ten kto musi, kto nie musi się bogaci. Tak działa ten świat. Głupi zapieprza, mądry mnoży majątek, często ukradziony. Był zbyt bystry by pałać się pracą, na której spędzałby godziny lub dni, a tu pojedynczy wyskok dawał mu o wiele więcej.
- Tao. Mów mi Tao.. - dopowiedział zmartwiony, gdy tylko postanowiłaś ruszyć wraz z nim do jego siostry, do zrujnowanego budynku. Docierając do niego, zwiększyłaś czujność nie chcąc dać się zaskoczyć. Jednak cóż te dzieci mogły ci zrobić? Jak miałyby cię zaskoczyć? To niemal niemożliwe, dlatego nie podjęły takich kroków. Doprowadził cię tam gdzie chciałaś. Zadałaś pytanie, na które Tao odpowiedział zwięźle, jednym słowem - Zginęli. - więcej nie dodawał, a jego mina się nawet nie zmieniła. Ciągle był smutny, ale zdeterminowany by utrzymać siostrę przy życiu. Ta zmarznięta spała pod kołdrą, zniszczoną, ale jednak dającą ciepło. Postanowiłaś pomóc i zabrałaś dziewczynę, a wraz z chłopcem, który podawał koce, szczelnie opatuliłaś. - Nie wiem jak dziękować, jeśli nie kłamiesz.. - powiedział, wciąż ci nie ufając. W końcu mogłaś pójść z dziewczyną na posterunek, a wtedy nie będzie miał wyjścia, tylko zwrócić to co ukradł. Teraz było to niezwykle istotne, bo szedł w dalszym ciągu w swoich łachmanach obok ciebie, w kierunku szpitala.

Udajemy się jak mniemam do szpitala, tutaj.

[Ōkami]

Wilka ogarnęło przeświadczenie, że to jest ten sądny dzień, w którym kapitan postanowił naginać wilczą psychikę tak mocno jak się tylko uda, aż odkryje w którym miejscu jest przeciążona i pęknie. Tylko on nie wie, że wtedy dostanie w łeb czymś ciężkim z dużą siłą. Nawet najspokojniejsi ludzie, co to są na codzień do rany przyłóż mają jakieś swoje limity. A Kapitan właśnie je bardzo zuchwale próbował eksplorować, denerwując Wilka niezmiernie. I gdyby nie wrodzony chłód Kantaiskiego serca i wychowanie surowe ale sprawiedliwe, to by pewnie się skończyło rękoczynami. A tak? Przewrócenie oczu jedynie, nic więcej, bo po co się uciekać do bardziej brutalnych rozwiązań. Ludzie mają wady i trzeba ich także takich akceptować, czy się tego chce czy nie.
Kiedy jednak padło, że Wilk jest obeznany... tak, zagadka rozwiązana, Wilk znowu jedynie westchnął.
- Nie powiedziałbym obeznany, kapitanie. Słucham po prostu i zapoznałem miejscową, bardzo ładną, oprowadzała mnie po mieście. Sam byś pochodził to byś zobaczył, że tutaj rzeczy których na Kantai nie ma. - Chciało mu się powiedzieć, że głównie to zapewne kolorowych ludzi o dziwnym odcieniu skóry i mocno doprawionego jedzenia pachnącego z bliska i z daleka przepychem od importowanych przypraw.

Kapitanowi jednak się jakaś wybrana idea spodobała. Cytrusy odpadły bo się zepsują, mięso to samo, chociaż Wilk nie był pewien czy dobrze zasolone mięso by nie przetrwało podróży, zwłaszcza zimą, gdzie na kutrze warunki też typowo zimowe bo się od wody kuter chłodził, ale nie chciał już wchodzić w czczą dyskusję z góry skazaną na porażkę z kimś kto nie zwykł akceptować innego zdania niż swoje własne.
Po dotarciu na targ Wilk zaczął przechadzać się między stoiskami, wskazując kapitanowi, po zapachu i wyglądzie, czego na Kantai nie ma. Jak gdyby miał w tym już dosyć dobrą wprawę - wszak sam chodził na Hanamurski targ, szukając składników do własnych posiłków, wiedział więc doskonale co można spotkać, a czego nie. A w Ryuzaku mnogość obcych rzeczy była przytłaczająca. Wskazywał więc jedne stoisko za drugim, sugerując "to będzie dobrze i to, i to, i to. I tamto.".

[Kyohei]

MISJA 9/?
Okami: Ochrona Wydry! Część Druga! - na ratunek Wydrze!

---

Kapitan uradowany począł roztrwaniać pieniądze zarobione ze sprzedaży ryb jak i koralowców na pobliskim targu. Chodził z Wilkiem podziwiając tutejsze i nietutejsze produkty, pakował w skrzynie coraz to więcej przypraw i ziół. Załoga Wydry miała farta, że chociaż Wilk z nich miał łeb na karku. Gdy napchali już swoje pakunki, wydając całość zarobionych jak dotąd pieniędzy, udali się w drogę powrotną na statek, zadowoleni z zakupów.
Kupili przeróżne zioła o zdolnościach leczniczych czy przyprawy z wszelkich krańców świata, które na pewno wzbogacą nudną Kantaiską kuchnię. Większość z marynarzy widziała takowe produkty pierwszy raz, przyzwyczajeni jedynie to opuszczania statku w okolice portu, rozglądając się za panienkami i zwiedzając pobliskie bary.

Okami ZT

[Mujin]

Mam wielką nadzieję, że się nie dowiedzą...
5/15
Misja D dla Nana Jeśli celem tego jegomościa było wzbudzenie litości i innych uczuć opierających się na pomocy bliźniemu, to chyba mu się udało. Małe dziecko, same w wielkim mieście, syn jakiś kupców którzy pewnie mocno dadzą mu popalić. No i łzy w oczach, klasyczny przykład wizualnego efektu manipulacji. Kto może po prostu odmówić płaczącemu dziecku? Jak inaczej pokazać głęboki smutek albo ból jak nie łzami właśnie? Jeśli taki był jego cel od początku, sprytna manipulacja emocjami w celu uzyskania jakiejś pomocy, to rezultat który otrzymał chyba spełniał jego oczekiwania. Jeśli jednak było to całkowicie naturalne, to chyba nieświadomie sprowokował Nanę do wziącia udziału w jego niewielkiej eskapadzie.
- Hmh. Jasne. - odpowiedział i faktycznie wyszedł z budynku, prowadząc za sobą Nane. Nie trzeba było mu tego powtarzać dwa razy, szedł prosto jak strzała. A przynajmniej tak sądziła Nana, biorąc pod uwagę jej stopień obeznania z osadą. Prowadził ją na rynek, gdzieś na jego obrzeżach. Rynek o tej porze, jak zawsze zresztą, był dość tłoczny i pełen luda wszelakiego. Kupców, klientów, straży, gapiów i nawet znalazł się jakiś uliczny artysta wesoło brzdękający na jakimś instrumencie strunowym, byleby tylko otrzymać garść miedziaków. Gwar, harmider i wiele ludzi. Idealne miejsce do utraty kontaktu z małym dzieckiem.
- No to tutaj było. Odwróciłem się i zniknęła. Może poszła w tłum, może gdzieś indziej. Cholera wie. - obwieścił Nanie, pokazując wokoło. Faktycznie warunki były bardzo ciężkie. Możliwe że tłum ją gdzieś popchnął. Ktoś ją na chwilę zasłonił. Opcji było zaskakująco dużo. Ale gdzie takie dziecko mogło się wybrać? Stragan ze słodyczami? Jakieś jabłka w karmelu? Ubrania? Od czegoś trzeba było zacząć.