Posterunek straży

[Kamiyo Ori]

W życiu każdej osoby następują takie momenty, kiedy przychodziła chwila na rozliczenie się z własnych działań i decyzji. Kiedy trzeba wziąć odpowiedzialność za własne czyny i skonfrontować ją ze światem. Z racji, że świat sam z siebie specjalnie się nie interesuje mrówkami, które żyją na jego powierzchni, ludzie znaleźli sobie w inny sposób, aby móc się rozliczyć. Wpierw proste zasady jak, oko za oko, ząb za ząb wyewoluowały do bardziej złożonych reguł i praw jak na przykład Artykuł 182 kodeksu cywilnego, którego pierwszy punkt mówił, że rój pszczół staje się niczyim, jeżeli właściciel nie odszukał go przed upływem trzech dni od dnia wyrojenia. Właścicielowi wolno w pościgu za rojem wejść na cudzy grunt, powinien jednak naprawić wynikłą stąd szkodę. Jak każdy kto ma oczy i widzi może to prosto przeanalizować, to całkiem sporo się zmieniło. I tak jak właściciel ulu, tak i Kamiyo musiał wkroczyć na nowy grunt i naprawić szkodę, której się dopuścił. Z jednej strony były jego marzenia o własnym biznesie, z drugiej zaś świadomość, czy ktoś uczciwy chciałby prowadzić interesy z kimś takim jak on, człowiek który dopuszcza się karygodnych czynów na innych. No bo właśnie tak było. Dokonał on krzywdy na chłopaku z Atsui, któremu zawdzięczał życie. Fakt, że nie bardzo mu się podobało w jego obecności można należało przecierpieć, gdyż najwidoczniej była to transakcja wiązana. Widocznie w tym pokręconym świecie coś takiego przekazuje pełną władzę nad jednostką. Funkcjonowanie społeczeństwa było fascynujące dla Oriego, ale nie do końca jeszcze pojmował dlaczego te wszystkie elementy zamiast zawalić się pod ciężarem własnego absurdu, poruszały się niczym ubłocone prosię w rękach niezręcznego farmera. I właśnie taka śliska świnia się wymknęła ze zdolności poznawczych dwunastolatka. Miał on jednak swoje poczucie praworządności i jako kandydat na dobrego obywatela świata musiał podjąć odpowiednie kroki.

Przybytek do którego przybył był właśnie takim miejscem, w którym świat przypominał innym, że są jakieś zasady i prawa do których należy się stosować. Najczęściej jednak to ludzie zatrudnieni w tej instytucji zajmowali się ściganiem osób, które na przekór reguł kierujących społeczeństwami podejmowali się większych, bądź mniejszych przestępstw. Fakt, że samuraj obdarzył chłopca na tyle dużym zaufaniem, by mógł sam zgłosić swoje przestępstwo i oddać się w ręce władzy, budził w nim mieszane uczucia. Z jednej strony świadczyło to o tym, że jego dotychczasowe zachowanie było poprawne i prawdomówność Kamiyo została dostrzeżona przez władców tego świata. Z drugiej strony mogła być to też sugestia, że nie ma to znaczenia czy sam się zgłosi, bo i tak mogą go złapać w każdej chwili. Po prostu ten problem był dla nich w danym momencie tak miałki, a jego egzystencja nieistotna. Ale cieniutka niteczka zaufania, którym się cieszył, mogła zostać w każdej chwili przecięta nożycami sprawiedliwości, jakby zaczął fikać. Ale nie fikołki mu były teraz w głowie, o nie.

Gdy przywitał go cień topornego garnizonu, gdzie przechowywano te wszystkie męty społeczne, które z uśmiechem na ustach przychodziło wyłamywanie się spod jarzma sprawiedliwości, zadrżał. Nie bał się jednak o siebie, bowiem to co robił w jego głowie było słuszne i tak należało. Bał się, czy ktokolwiek z pokrzywdzonych przez niego osób będzie miał świadomość tego co uczyni. Czy pomyślą, że zbiegł i skrył się w ciemnych zaułkach tutejszych ulic? Albo zejdzie do podziemia i splami swoje ręce jeszcze gorszymi uczynkami, jak na przykład odkładanie płacenia podatków dochodowych. Swoją drogą, to kiedy ostatnio je płacił? Czy dorzucą mu za to kolejne lata odsiadki? Tyle pytań, ale źródło odpowiedzi mogło być tylko jedno.

- Dobry wieczór. – Skłonił się wojownikowi, który od dłuższego czasu się mu przyglądał ze zmarszczonymi brwiami. Wszak niewielu miało chęć przebywać w pobliżu tego miejsca, a chłopak wyskoczył z tłumu, niemal jak filip z konopi. – Powiedziano mi, abym się tutaj zgłosił w celu odbycia kary. – Przełknął ślinę, bo każde kolejne słowo przechodziło przez jego gardło ciężej niż poprzednie. – Moją winą jest próba wywołania zamieszek na trybunach. Dwukrotna. – Podniósł głowę i spojrzał na funkcjonariusza, którego brwi zapewne uniosły się gdzieś do poziomu linii jego włosów. On jednak nie mógł dłużej patrzeć w oblicze nieposzlakowanej praworządności, dlatego szybko odwrócił głowę i wystawił przed siebie ręce. Tak aby go skuto.

[Papyrus]

Posterunek straży był budynkiem z zewnątrz dość surowym, ale nie brzydkim i psującym otoczenie. Od razu dawał do zrozumienia, że nie żyje tam jakiś zamożny jegomość albo chociaż jakikolwiek jegomość albo biznes. Obiekt wojskowy od razu przypominał obiekt wojskowy. Stosunkowo wysoki, aby też był widoczny z większości miejsc w okolicy. Jak nie wiesz gdzie, albo zapomniałeś - to tam. Nawet dziecko by to zrozumiało, Ori na przykład doskonale wiedział co i jak. Dziecko mogło wejść do środka i od razu zwróciło na siebie uwagę wszystkich - strażników którzy siedzieli przy stole i załatwiali swoje sprawy w holu. Także dwóch stojących przed wejściem. Dzieciak jak się okazało sam postanowił oddać się w ręce sprawiedliwości. Za zakłócanie porządku i robienie burdy na trybunach. Siedzący przy stole w holu strażnicy popatrzyli się na siebie słysząc wyjaśnienia- Kojarzę go. - powiedział jeden ze strażników przy stole, na którego wszyscy następni spojrzeli żądając wyjaśnień - Coś z nim było, ale nie z jego winy. Jak na moje można puścić. - powiedział ogólnie. Cała reszta strażników kiwnęła głowami potakująco. Cóż, kto by się spodziewał. Że strażnicy nie zechcą przymknąć dziecka które praktycznie ze łzami w oczach oddaje się sprawiedliwości.
- Spokojnie młody - rzekł strażnik, podchodząc do dzieciaka - Tym razem skończy się na ostrzeżeniu. Ale wiedz, że jak zrobisz więcej kłopotów to do ciebie przyjdziemy i wsadzimy do celi. Takiej z żelaznych krat, z zimną kamienną podłogą i łóżkiem bez nakrycia. Rozumiemy się? - zapytał mężczyzna z poważną miną, nachylając się do chłopca żeby spojrzeć mu w twarz swoją pełną nienawiści twarzą. No, a przynajmniej próbował taką odgrywać. Najwidoczniej nie był zbyt dobrym aktorem.

[Kamiyo Ori]

Wpierw nastąpiła analiza sytuacji, przez posterunkowego Czarka, który zidentyfikował go jako jednego członka z problematycznych grup na trybunach. No normalnie awans był w drodze i może w niedługim czasie Stefan przestanie wypisywać mandaty za niewłaściwe parkowanie koni przy drodze i przejdzie do poważnej policyjnej roboty. Wszystko bardzo ładnie się zapowiadało. No to teraz po identyfikacji szybkie aresztowanko, może nawet bez procesu.

No ale klops. Jak poczęstował innych agentów swoją dezinformacyjną, subiektywną opinią na temat do kogo należała wina w tamtym przypadku to Cezary chyba jednak nie doczeka awansu i będzie musiał w końcu wziąć ten ślub z Kasią. No piękny dom wariatów tutaj prowadzą.

Musiał jeszcze dodać, żeby go puścić. A gdzie ten słynny trójpodział władzy? Czy on jest policjantem, sędzią i katem w jednej osobie? Na głowie dredów nie miał, a jakoś tak mu się wydawało.

Wyśmienicie. Cały światopogląd funkcjonowania systemu prawnego właśnie wykonał fikołka w głowie. W zasadzie wszystko miało działać prosto. Jest zbrodnia i kara. Wyraźnie strażnicy samurajewa jedynie odrobili połowę lekcji. A może wciąż się zastanawiali co takiego Ikar zrobił? Znikąd pomocy. Przybył po odkupienie, godząc się ze swoim losem i wystawiając go właściwie niczym dziewczynę na randce. No jego spotkanie z Panią Sprawiedliwość wyszło dość słabo. Na dodatek pacan przed chłopakiem ewidentnie grał „złego glinę” i robił groźne miny. No ale to nie było wyzwanie dla rozwiniętej empatii chłopca, który przecież słynął z rozpoznawania prawdziwych pobudek, co przecież było podstawą jego sukcesów handlowych. I teraz właściwie był w kropce. Bo co miał powiedzieć? Że po to się zgłosił, aby wrzucili go do takiej celi? Że spanie w lesie, kiedy wilki wyją do księżyca w sumie nie jest lepszymi warunkami? Że ostatnie nakrycie uszyła mu jego mama, kiedy jeszcze nie mógł chodzić, a od tego czasu wszystko musi robić sam? Dużo znaków zapytania jak na taką małą ilość zdań.

Dłuższą chwilę w środku dusił odpowiednie słowa dla mężczyzny, zanim nie zdecydował nimi kogoś poczęstować.
- Chyba tak, Proszę Pana. – Straszna mina nie robiła na nim wrażenia, bardziej go zmieszała. – Czy to ostrzeżenie zostanie wpisane do moich akt? – Nie był typem, który zaglądał darowanemu koniu w zęby, ale chciał mieć pewną klarowność sytuacji. Przecież wizja praworządności nie mogła mieć tak wywalone na to co się dzieje dookoła. Wiadomo, że nie przybył tu czysto z praworządnych pobudek, ale też liczył na swoiste odkupienie. Czyżby trzeba było się wybrać do domu tego, co miał osiem chorągwi? Ale z drugiej strony tacy duchowni też byli niebezpieczni. Dziwnie podobni do chłopaka z Atsui.

[Papyrus]

Dzieci, co by o nich nie powiedzieć, nie były tak upośledzone jak mogli myśleć niektórzy ludzie. Fakt posiadały małą wiedzę, a ich zrozumienie świata nie należało do najlepszych, ale potrafiły wiele się nauczyć. Były ciekawe, szybko formowały jakieś zdanie. W zależności od tego, czym zostaną nakarmione, to wyrosną na takich dorosłych. Ori pewnie miał jakieś przeświadczenie o całej tej sytuacji. O swojej winie, o sprawiedliwości jako koncepcie. O tym jak powinni zachowywać się strażnicy i jakie są ich obowiązki. I to wszystko, podobnie zresztą jak każde zderzenie dziecięcych naiwności z prawdziwym światem, miało zostać poddane ogromnej próbie i ewentualnej korekcji.
Strażnik o dziwo nie widział winy w zachowaniu dzieciaka. No, nie widział przecież całej sytuacji od początku do końca. Nie było opcji żeby patrzeć na każdego z widzów osobno i tym samym kontrolować i reagować na bieżąco. Oczywiście to podchodziłoby pod pogwałcenie szeroko pojętej prywatności i byłoby hańbą dla samuraiów wyznających przecież doktrynę honoru.
- Zostanie wpisane, na pewno. Dlatego będziemy patrzyli z uwagą. - odpowiedział, nadal śmiertelnie poważnie. Jego koledzy przy stole także pozostali grobowi wręcz, patrząc na młodzika ukradkiem i nakładając jeszcze większą presję.

[Kamiyo Ori]

Słowa z ust strażnika były takie jakich oczekiwał. Pozostawał tylko drugi szkopuł, problem zaufania. Pytanie, czy temu mężczyźnie, który tak kiepsko udawał złego glinę można było ufać? Fakty niespecjalnie przekonywały go do tej opcji, ale nie można się opierać wyłącznie na nich. Wyrażenie nadziei to akt woli. Musi wynikać z wewnętrznej chęci. Jest decyzją którą należy podjąć. Ostatecznie wszystko się do tego sprowadza. Stanąć przed tłumem, odwrócić się plecami i przechylić się w ich stronę. Akt wiary. Czynność. Decyzja. Właściwie to było proste, bo on przecież chciał wierzyć. A że chcieć, to móc…

- Dobrze… - Słowa te były skierowane bardziej do niego, niż mężczyzn. Twarz miał spokojną, choć wina ciążyła mu w żołądku niemal jak ciężkie kamienie. – Przepraszam zatem Panów za zajęcie czasu. – Wykonał głęboki skłon, niemal zginając się w pół. Powoli wyprostował się z powrotem uważnie badając twarze mężczyzn w poszukiwaniu… Właściwie czego? Co takiego chciał zobaczyć? Jakieś ślady zwątpienia? Podśmiechiwanie się z Oriego? Trudno jednoznacznie stwierdzić. To czego tam szukał nie rozwiało by jego wątpliwości. Nie pomogło mu zdjąć z siebie niewidocznego piętna, które zdawało mu się palić skórę i przyspieszać oddech. Zresztą zdecydował się na zaufanie, próba wycofania się teraz byłaby co najmniej nieelegancka. Ostatnie spojrzenie na mężczyzn, na budynek po czym odwrócił się w przeciwnym kierunku. Przed nim była jego najbliższa misja i zadanie. Pozbyć się tej całej ołowianej skorupy. Albo może chociaż kawałeczka?

z/t

[Papyrus]

Grupka została zabrana poza teren areny. Zeszła z trybun korytarzami wewnątrz struktury całego kompleksu, schodami w dół. Wyszli na zewnątrz, a stamtąd już kilka kroków do posterunku straży. Budynku solidnego, topornego wręcz, ale nadal wpisującego się w okoliczne kanony architektoniczne. Nie byl postawiony bez sensu i od czapy. Przynajmniej do takiego wniosku mogli dość prowadzeni przez strażnika. Dobrowolnie, co ważne. To znaczy w teorii mogliby się usunąć w cień, zniknąć gdzieś pomiędzy tłum. Tylko i byliby zauważeni bardzo szybko, i mieliby przeciwko sobie całą osadę. Czy byłoby warto? Może, zależnie od tego co właściwie chcieliby osiągnąć. Ale szli tuż obok mężczyzny. Czy daliby radę? Jak silny mógłby być?
Oczywiście takie rozważania miałyby sens tylko, jeśli któreś chciałoby uciekać. Prawie nie mieli okazji - szybko weszli do środka. Strażnik szybko podszedł do lady, za którą siedział jeden z jego kolegów po fachu.
- Dwa pokoje, dwóch przesłuchiwanych. - powiedział do kolegi. Ten kiwnął głową i wyszedł zza lady, biorąc jednego z nich pod ramię. Drugi poszedł z drugim. Wylądowali ostatecznie do dwóch osobnych pomieszczeń. Stosunkowo niewielkich, przypominających gabinety bez jakichkolwiek udogodnień znanych gabinetom. Jedynymi elementami był prosty stół z krzesłami po obydwu stronach. Ściany - czyste, bez żadnych udogodnień za wyjątkiem wąskiego okna w górnej części ściany. Powietrze i sporo światła mogły dzięki temu wejść do pokoju, ale żelazne pręty w tej szczelinie były już mocno niepokojące.
- Poczekajcie chwilę. - powiedzieli do obydwu, zamykająć drzwi. Zostawiając ich całkowicie samych w ich pokojach.

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

I tak oto nas wyprowadzili z trybun. I tak za dużo z tej walki nie wiedziałam więc wiele nie straciłam. Nie miałam wielkich obiekcji - tak jak stwierdziłam przedtem, udałam się ze strażnikami za arenę i tak jak oczekiwałam, na posterunek straży. Powiem wam, że ci strażnicy to jednak ciapy są, mieli wziąć wszystkich, znaleźć innych a póki co tylko nas prowadzą – A pozostali? Ich też będziecie szukać? Co teraz zrobicie? — Zapytałam tego który mnie prowadził, pewnie złapałam go lekko za strój by zwrócić uwagę. Oczywiście nie mocno i tak od razu miałam puścić. Pewna byłam, że mieli przyprowadzić kogoś jeszcze, a nie tylko mnie i tego piaskowego porywacza.

Zabrali nas na posterunek i zaczęli pakować do pokoi, zastanawiało mnie co miałabym im więcej powiedzieć jak powiedziałam już zupełnie wszystko. Może zamierzali nas tutaj trzymać latami w oczekiwaniu na pozostałych? Uhhh, nie wiedziałam i wolałam nie wiedzieć. Rozejrzałam się po pomieszczeniu do którego nas wprowadzili. Znaczy się mnie, bo Shen-shena do tego drugiego. I widziałam, że chyba mi ufają, zostawili okno przez które byłabym pewnie w stanie wyjść gdybym tylko chciała. Te pręty mi by w tym nie przeszkodziły, choć przypominało mi to pomieszczenia które już gdzieś widziałam... Ale byłam dobrej myśli, pozytywnej, że jednak mi uwierzyli, inaczej nie zostawiliby mi tak otwartej drogi ucieczki. Usiadłam sobie przy stole i tak czekałam - oby krótko. Miałam nadzieję, że ten drugi nie dostał takiego okienka bo jeszcze sam ucieknie i co wtedy?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Shenzhen]

Shenzhen wiedział, że wizyta w strażnicy to coś co zostało wymuszone, przez zamieszanie, budzące niepewność u samurajów, co do właściwej wersji wydarzeń. Niewątpliwie byłby to powód do niepokoju gdyby nie to, że poszukiwania Oriego, zostały już rozpoczęte. Już dzisiaj, wystarczająco, dużo razy, złapał się na tym młody Sabaku, że dopisywał sobie najczarniejsze scenariusze, które tylko pogarszały jego stan, w jakim się znajdował. Przecież, reagując tak na każdy bieg wydarzeń, doprowadzi do sytuacji, kiedy znajdzie się na skraju paranoi, i jeden nierozważny ruch, może doszczętnie obrócić w klęskę jego poszukiwania. Całość tej operacji można przyrównać, do delikatnej konstrukcji, której budowa musi postępować, jednak jeden niepoprawny ruch, jest w stanie złożyć to co z takim mozołem było kreowane. Chwałą za to, ze to właśnie, teraz, kiedy znajdował się w jednym z pomieszczeń strażnicy, i oczekiwał na przybycie jednego ze strażników, rozsądek ponownie zagościł w jego głowie. Rozejrzał się teraz dokładnie po wszystkich ścianach i starał się wydedukować, w której części budynku, właściwie się znajduje. Co prawda nie szli zbyt długo, lecz wąskie korytarze, sprzyjały pokonywaniu, wielu zakrętów i przez zbyt późne skupienie się na aspektach orientacji, nie był w stanie odpowiedzieć na postawione sobie pytanie. Z resztą całej dedukcji, postanowił poczekać, do momentu aż pojawi się jeden ze strażników by zacząć z nim rozmowę? Hmm, czy rozmowa to było faktycznie, słuszne określenie? Patrząc na powód, to raczej będzie nosiło to znamiona przesłuchania, o ile nie będzie nim w pełnej krasie. Sheznehn, nie miał nic do ukrycia, wręcz był nastawiony an współpracę, jeżeli miało to tylko przyspieszyć jego wyjście stąd, i umożliwić mu dołączenie do poszukiwań jego Kamiyo.
Ciekawe czy za ścianą obok znajduje, się ta upierdliwa, niebiesko włosa dziewczyna, czy też jest zdała od niego. Fakt, ze zostali rozdzieleni, może świadczyć o potrzebie zestawienia wersji wydarzeń. No cóż, teraz pozostaje tylko czekać, co wydawało się nie lada wyczynem, z racji dylatacji czasu, jaka została wywołana obawami Shenzhena o skuteczność strażników w ramach akcji poszukiwawczej....

[Papyrus]

Oczywiście że dziewczę miało jakieś pytania czy wątpliwości dotyczące swojego zatrzymania. Nie żeby ktokolwiek robił cokolwiek jawnie i wyjaśniał cokolwiek. Po prostu zabrali ją, bo uznali że może być zagrożeniem? Na pewno miała tutaj wpływ opinia Asagiego, który jako samurai z doświadczeniem i rangą mógł wyjaśnić to i owo strażnikom. Wiadomo, przecież mu ufali. A że wszystko przebiegło w sposób kontrolowany i bezproblemowy, to w żadnym miejscu nie dało się zarzucić strażnikom niekompetencji.
- Oczywiście, wszystkich poszukujemy. Ich wizerunki zostały przekazane. - powiedział strażnik. Drugi strażnik faktycznie coś tam sobie w notesiku pisał, możliwe że kopiował wizerunki i dane o poszukiwanych. Więc poszukiwani byli, jak najbardziej. Chyba nawet wszyscy trzej. Dzieciak, Dohito-admirał Cesarstwa i dziewczę związane z burakami kontrolujące umysły.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Misae]

  Ukryty tekst

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Shenzhen]

  Ukryty tekst

[Naoki]

Większość planów, zielonowłosego młodzieńca się skomplikowała. Kto by przypuszczał, będzie zmuszony opuścić trybu z takiej dziwnego powodu, samemu nie wiedząc do końca o co jego towarzyszka została oskarżona. Jednak miał z nią wspólne plany, których realizacji chciał dopilnować. Tak samo jak dotrzymać danego słowa piaskowemu dziadkowi, odnośnie pilnowania Misae do jego powrotu, w sumie było to ciekawe co on teraz robi. Zniknął tak niespodziewanie kierując się w miejsce, którego nie wyłapał młodzieniec, tak samo jak się nie zapytał. Czy mógł czuć się przez to w jakiś sposób winny? Przecież to wyglądałoby dziwnie, jakby martwił się o kogoś starszego od siebie i to tak znacznie.
W końcu idąc za białowłosą dziewczyną, oraz strażnikiem dotarł razem z nimi do posterunku straży, miejsce którego w innych okolicznościach nie chciałby odwiedzać, teraz jednak była ta wyjątkowa sytuacja. Tylko nadal samemu nie odważył się wejść do środka zostając na zewnątrz, oczywiście życzył dziewczynie powodzenia i powiedział, że będzie tutaj na nią czekał, by po tym mogli spędzić razem nieco czasu i zrealizować swoją walkę, temu właśnie oparł się o jedną ze ścian, żeby ze spokojem obserwować niebo, czekając na to aż dziewczynie zostanie wypuszczona i będą mogli gdzieś razem iść.

[Papyrus]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —