Szlak transportowy

[Nikusui]

No, trochę popodróżowała. Oczywiście miała w tym swój cel, który na pewno za jakiś czas zostanie ponownie wykonany. Odwiedziny grobu zmarłego kochanego to nie było coś, co można zrobić raz i więcej nie zawracać sobie tym głowy. I nieważne, że miała trochę do przejścia. To nie miało w tym momencie znaczenia. I nawet nie zamierzała się zatrzymywać po drodze w jakiejś karczmie czy czymkolwiek, gdzie mogłaby przenocować. Miała kolejne zadanie do wykonania. Ujarzmić to, co omal ją zabiło.
Po drodze oczywiście mijała kupców i kolejne, niewielkie grupki ninja, które najwidoczniej wybierały się na misje. Wojna między Aburame a Nara mimo wszystko dawała się we znaki i na szlakach transportowych można było spokojnie zauważyć zwiększony ruch. Zapotrzebowanie było przecież niemal na wszystko. Z drugiej strony trzeba było bardziej uważać. Nie brakowało szaleńców, którzy nie zwracaliby uwagi na to, czy ktoś jest z przeciwnego obozu, czy też jest całkowicie neutralny. Wojna to wojna, świetna okazja i wytłumaczenie na wiele zachowań. Osobiście wolała się w ten konflikt nie mieszać, bo nie miała w tym żadnego interesu czy korzyści. Nie słyszała także, by Kaminari jakoś specjalnie opowiadali się za którąś ze stron. Być może taka informacja ją po prostu ominęła, ale tymczasowo nie zamierzała pokazywać się władzy. Nie chciała popsuć swoich planów, które już sobie zamierzyła. A naprawdę bardzo nie lubiła, gdy ktoś to robił. Dlatego, kiedy tylko znalazła się niedaleko bram osady, postanowiła trzymać się gdzieś na uboczu. Zamierzała na szybko coś zjeść, odświeżyć się i zacząć trening. Najwyższa pora. Ukyo w końcu może zacząć się niecierpliwić.

z/t

[Kamiyo Ori]

Trzymając tobołek w ręku potencjalny przyszły rekin finansjery, teraźniejsza bezdomna sierota biegła bezpieczną trasą w kierunku portu. W największym porcie w Antai dowiedział się, że tutejsze statki głównie do Soso pływają, więc sobie musi poszukać innych metod. Z jego wiedzą geograficzną młody Kamiyo pobłądził jeszcze trochę po czym dotarł do Sogen, gdzie znaleźli mu jakieś miejsce na statku i niestety pomimo usilnego targowania(w granicach rozsądku oczywiście) kupił bilet na statek, który płynął prosto do "Samurajowa" co było celem jego wędrówki. No, może z małą przesiadką w Teiz. Pierwszy raz na morzu było nie lada gratką dla dwunastolatka, który głęboko się zastanawiał jak by tu je spieniężyć.


Dokąd: Atsui>Sogen>Yinzin
Czas podróży: długo
Środek transportu: syry + łódka(100 ryo)

[Han Gug]

Lato, 388 Rok

---

Dla blondyna pobyt w Antai do najdłuższych nie należał, jednak nie można było go nazwać bezowocnym. W ciągu zaledwie kilku dni, zdążył poznać kilka jakże interesujących postaci - kapitan statku, którym miał podróżować oraz młodego biznesmena, który szczególnie zapadł w pamięci Daishiczyka. Młodzieniec okazał się być bardzo interesującą i zaradną osobą, chociaż Ekko wciąż ubolewał nad faktem, że nie był w stanie mu bardziej pomóc. Bezdomne dziecko na swojej ścieżce musiało borykać się z wieloma problemami, a myśl o nich przyprawiała Hana o dreszcze i lekki ból brzucha. W głowie chłopaka cały czas widniało pytanie - a co jeśli kiedyś sobie nie poradzi? Czy dobrze było go puścić samego? Odpowiedz na te pytania pozostawała niewiadomą, ale jednego mógł być pewny. Młodzieniec był dużo bardziej zorientowany od Ekko tym co się dzieje w świecie.
Turniej w samurajowie. Jeszcze do wczoraj blondyn nie miał o nim pojęcia, a dziś rozważał czy może kolejny raz nie zboczyć ze szlaku na drodze do domu i nie zahaczyć o północne wyspy. Może nawet wziąć udział. O ile przemocą się brzydził, tak sportowe zmagania wydawały się być bardzo kuszące. Nie było w nich żadnych złych intencji.
Tak więc siedząc na pokładzie statku i wpatrując się w gwieździste niebo, rozmyślał o tym co dalej przyniesie los.

---

[z/t] -> Samurajowo

[Aka]

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30m
Środek transportu: Łódka

Dobrze, że spotkał Shiro - Shinobiego, z którym mógł sobie spokojnie porozmawiać i poćwiczyć. Fajne było do kogo otworzyć mordę, a przede wszystkim wzajemnie poćwiczyc na sobie różne sztuki... walki. Tak. Bo przecież walczyli co nie? Trzeba być lepszym, każdego dnia budzić coraz lepszym i z coraz większą radością do życia, czy innym tego typu motywacyjnym pierdoleniem, które na Akiego w ogóle nie działało. Jednak tym, co na niego zadziałało, była informacja od Shiro, który poinformował go, że w Yinzin ma miejsce turniej Shinobi, podczas którego młody Uchiha mógłby wypróbować swój nowy arsenał. Ciekawa opcja, nic tylko wsiąść na łódkę i popłynąć dalej.
- Hej, Aka, chcesz usłyszeć fraszkę? - no i wywołał wilka z lasu...

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 min
Środek transportu: Łódka

Wieści o turnieju w Yinzin obiegły na pewno całą krainę. Zbierali się tam najpewniej wartościowi wojownicy w dużych liczbach. Yoake nie mógł przepuścić do takiej okazji na sprawdzenie siebie. Jeżeli uda mu się wykazać w tym turnieju to kto wie, może wróci bogatszy o chwałę i pieniądze. Nie czuł się jednak wystarczająco pewny siebie, by liczyć na swoje zwycięstwo, niemniej jednak podchodził do całej sprawy optymistycznie. Kilka rund w turnieju wystarczy, by się pokazać. Teraz jednak mógł dużo pomyśleć nad swoimi sposobami walki i możliwej taktyce, gdyż w końcu spędzi trochę czasu na drewnianej łajbie, która zawiezie go do stolicy samurajów. Bardzo często opierał dłoń na rękojeści swojego Wakizashi, zastanawiając się czy to krótkie ostrze podoła samurajskim mieczom, z którymi niedługo przyjdzie się mu zetrzeć. Czy da radę, dowiemy się tego wkrótce...

[z/t]

[Miyuki]

Dokąd: Yinzin
Czas podróży:30
Środek transportu: Łódka

Miyuki po wykonaniu misji od razu ruszyła nad wodę by poszukać łódki gotowej zabrać ją na turniej, było to wydarzenie niezwykle popularne w świecie ninja więc nie trudno znalazła transport mimo tego że była odrobinę spóźniona. Niestety wcześniej nie miała pieniędzy na ten wyjazd a misja zajeła jej więcej niż myślała, jednak dzięki niej teraz miała fundusze niezbędne do zapłacenia za transport. Dziewczyna dogadała się z przeciętnie wyglądającym mężczyzną co do przewozu i umiejscowiła się w łódce, uiszczając opłatę dopiero kiedy dotarła do wyspy. Całą drogę wpatrywała się w niebo pełna melancholii, może spotka na miejscu swojego brata? Kim okażą się uczestnicy turnieju?

z/t

[Tatsuo]

Dokąd: Yinzin
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: Łódź

Z tobołkiem przewieszonym w okolicach pasa, z lutnią w dłoni i uśmiechem na ustach. Tak zawitał do Antai kilkanaście dni temu. Co się przez ten czas wydarzyło? W sumie to niezbyt wiele. Poznał nieco ludzi, poznał nieco nieludzi, choć w tym dalej nie był pewien, czy faktycznie udało się mu poczuć duchy mieszkające na cmentarzu. Jak przemyślał sprawę, to było to zapewne tylko złudzenie wynikające z niedojedzenia czy bogowie wiedzą jeszcze z czego. – ~I choć raz, chciałbym móc dotknąc cię, twych włosów co dnia, co rozweselą mnie. – Przygrywał na swojej lutni, gdy zbliżał się do łodzi. Och, byłby prawie zapomniał. Nie może tak po prostu porzucić swojej jedynej pracy, którą znalazł po tylu latach cierpienia. Wyjął z kieszeni jedną kartke papieru, zapisywał czasem na niej swoje przemyślenia czy inne gryzmoły. Położył ją na otwartej dłoni, a kartka po chwili uformowała coś na wzór samolotu, który mimowolnie wzniósł się w powietrze. Miał polecieć do domostwa, w którym zajmował jakąś kanciapę. Niech wiedzą, że go chwilę nie będzie. W końcu Tatsuo ma ważniejsze rzeczy do roboty niż zbieranie winogron, a tak przynajmniej powiedział mu Bayushi. Ichirou. To on był głównym jego celem, choć dobra zabawa w towarzystwie sake brzmiała równie dobrze. – ~Daj mi choć na chwilę swe ciało, bo wiesz, że jeden dzień to dla mnie mało – dograł swoją pieśń, umiejscawiając się gdzieś przy barierce łodzi płynącej na Yinzin.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 11/30

---

- Rok 388 - Jesień -
- Yoake -
- Szlak do Antai -
- Sprawa Honoru -

---

" Honor " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=TWSKFy6ULL0[/youtube] Na koniec świata czy też nie - świat aż takim zmianom nie ulegał o czym zaraz poinformowała cię Yorikane odpowiadając na twoje pytanie gdy już znaleźliście się na łodzi. Nie zadałeś go od razu, a dopiero jak się rozgościliście. Choć rozgościliście to zbyt dużo powiedziane. Nie była to łajba na której znaleźlibyście miejsce by się " gościć " . Pokład musiał wystarczyć, lecz sama podróż na kontynent nie trwała bardzo długo. Wróćmy jednak do waszej rozmowy która odbyła się gdzieś pomiędzy wypłynięciem z portu w Yinzin, a dotarciem do portu na kontynencie. Twoje pytanie padło - ważne bo wiedzieć z kim się walczy to pierwszy krok do zwycięstwa i triumfu nad swoim przeciwnikiem, poznanie go i odkrycie jego słabości. Prawdziwym honorem była jednak sama walka, bez wykorzystania słabości oponenta, wiedza o niej bądź nich i niemalże "prostacka" walka, bez korzystania z tej wiedzy - pokonanie przeciwnika na jego warunkach, walcząc z tym co miał najlepsze. To był prawdziwy pokaz siły i honoru.

– Niestety wiem, dlatego sama nie mogę z nim walczyć. Głównie dlatego, że walki ze mną odmawia, a pozostałe powody są równie prawdziwie i trywialne Yoake-san... — Przyglądała się wodzie która odbijała się o kadłub statku, unosząc go delikatnie na poruszających się pod wpływem swojej własnej masy, jak i wiatru falach – Jest szermierzem. Nie zgodzi się na walkę inną niż bronią. To też kolejny powód dla którego nie mogę z nim walczyć. Nie potrafię walczyć na miecze. Starcie z nim to walka w sposób stary i bardzo tradycyjny. Miecze, katany, shurikeny i broń dystansowa. Pewnie nie będzie marudził i przebierał w środkach — Oddaliła się od ciebie na chwilę w drobnym zamyśleniu. Opuściła lekko głowę krzyżując ręce na piersiach – Będzie walczył mieczem jak i łukiem. Myślisz, że poradzisz sobie z kimś takim? Jest od ciebie większy. — I wcale nie powiedziała tego z kpiną w głosie ani wyrzutem, bardziej z troską i niepewnością, może nie tyle o swoją batalię w tej kampanii i dalsze losy swojego ożenku, lecz szczerze - o ciebie. Widziała, że turniej nie przyniósł ci chluby ani radości, doskonale wiedziała, że kolejna porażka może cię po prostu złamać - a przynajmniej tyle byłeś w stanie wywnioskować z jej mimiki twarzy, ot obawa, że jej troski doprowadzą do złamania kolejnego człowieka...

Płynęliście tak przez jakiś czas, aż w końcu zacumowaliście w porcie w Antai, swojej rodzinnej prowincji. Widzieliście ten port przynajmniej raz w swoim życiu. Nie znaliście go dokładnie, lecz zejście ze statku, odnalezienie drogi wyjściowej z portu i dalsza ścieżką prowadzącą bezpośrednio do Raigeki była wypisana w waszej pamięci. Ulice miasta znaliście. – To co? Pewnie będziesz chciał odpocząć po powrocie do domu, spotkać się z rodziną? Zapewne będą chcieli usłyszeć o turnieju, pewnie również czeka cię raport... Przyjdę jutro i wtajemniczę cię w kolejne szczegóły. Tylko... Podasz mi adres? — I jeśli udzieliłeś jej informacji to pozwoliła ci zrobić ze sobą co chciałeś. Byłeś w domu, znowu wolny - tak jakby nie licząc kolejnego zobowiązania. Mogłeś również rozwiązać sprawę inaczej. Yorikane nie wydawałaby się protestować.

z/t - Gdzie chcesz w sumie

Yorikane Tawaraya

[Nikusui]

Czy czuła na sobie spojrzenie mężczyzny? No jasne! Czy jej to jednak przeszkadzało? Nie bardzo. Jeszcze przed kilkoma laty drażniły ją badawcze i czujne spojrzenia mieszkańców. Jednak pod wpływem czasu doszła do wniosku, że sama może odbierać to nieco na wyrost. Tą swoją inność. Przestała więc reagować agresją, czy to w spojrzeniu, mowach czy czynie. W końcu wiele osób potrafiło wzbudzić zainteresowanie – mniejszą bądź większe, ale jednak. Dlatego białowłosa nie reagowała czy nawet nie komentowała, mimo wszystko, nienachalnego spojrzenia mężczyzny. W jej oczach miał zadanie do wykonania, które właśnie realizował.
Być może jakąś ścieżką zastępczą dla kobiety, która kiedyś nosiła w sobie tyle niechęci do reszty społeczeństwa, zwłaszcza mężczyzn, było igranie lub też pogrywanie z nimi. Z pozoru dość niewinne, ale zawsze miało to jakiś swój skutek. Chociaż w delikatnym uśmiechu, który jej zaprezentował Hisoya. Tak czy siak, ten niejaki komplement był szczery, bo nie dało nie docenić się faktu, że ktoś wykłada ci informacje niemalże na tacy, a nie czeka po złości na kolejne pytania. Najwidoczniej te kilka słów sprawiło mężczyźnie przyjemność. Kto wie.. może był łasy na pochwały, albo po prostu rzadko je słyszał?
- No właśnie, tak jak mówisz. Trzy dni. - powiedziała, nie przejmując się sugestią, że dzień odpoczynku nie zrobiłby różnicy. Zdążyła już odpocząć, a jeszcze trochę odpoczynku ją czeka. - Podczas marszu zregeneruje się do końca. - dodała, bo naprawdę już zdążyła się nakręcić. Nie chciała zwlekać, a po drodze może i tak się gdzieś zatrzyma by przenocować. A później znowu świetnie się ucharakteryzować.
Spojrzała jeszcze raz na mężczyznę, nieco marszcząc brwi. Nie dało nie zrozumieć się jego sugestii. Kobieta pochyliła lekko głowę w bok i zmrużyła oczy.
- To... hm... propozycja od Ukyo? - zapytała wprost, nie chcąc nazywać tego nakazem. W końcu Hisoya nie narzucał swojego towarzystwa. Jednak bądź co bądź, to pierwsze co było białowłosej do głowy. W końcu skoro to parę dni drogi, nie wiadomo ile jeszcze czasu zajmie sama akcja na miejscu, to mógł taki temat zostać poruszony. W końcu taki shinobi chyba nie mógłby opuścić osady bez słowa?
- Idziesz teraz, jeśli możesz. - zakomunikowała stanowczo, bo nie chciała, żeby teraz biegł i pytał o zgodę Lidera. No chyba, że jest an tyle szybki, że nim białowłosa się obejrzy, on już ją dogoni. - I dopasuj się trochę, nie chcę by z daleka się spinali. - dodała uśmiechając się zadziornie, próbując postawić tu swoje warunki. Tak po prawdzie Hisoya mógł się przydać. Wiedział sporo, możliwe, że znał tamte tereny lepiej niż ona. Byleby tylko we dwoje zbyt szybko nie wzbudzili sensacji czy czyiś podejrzeń i wszystko powinno pójść dobrze. Dlatego niezależnie czy mężczyzna z Rodu Kaminari przystał na jej propozycję czy nie, Nikusui wyruszyła w stronę szlaku. Już zbyt długo nic nie robiła, czas rozprostować skrzydła. Czarne, ale to wciąż skrzydła. I być może wypróbować nowego jutsu.

  Ukryty tekst

[Asaka]

MISJA B
Nikusui
9/45

Zdecydowanie – to było zadanie do wykonania. Miał to zadanie, więc znalazł Nikusui (ale jak powiedział wcześniej: wcale jej nie szukał, bo od początku wiedział gdzie jest) i wręczył jej list. List, którego treść musiał znać, skoro miał kobietę wprowadzić w temat, przedstawić jej wszystkie potrzebne informacje i szczegóły. I zrobił to bez większego kluczenia wokół tematu, które marnowałoby tylko czas jej i jego własny. A na koniec była sugestia. Nie słowa, że lider mu kazał czy coś tam. Sugestia. Tylko i wyłącznie – ale taka, którą Nikusui zrozumiała w mig. To do niej należała jednak decyzja czy po pierwsze potrzebuje, a po drugie w ogóle chce towarzystwa drugiej osoby. Jakby nie było – nieznanej jej osoby. Może dlatego właściwie zaczął od listu. Bo list pozna, pieczęć, wszystko będzie jasne. A Hisoya był przecież obcy, Gdyby nie ten list, to wcale nie musiała mu wierzyć – w to kim jest, po co jest, jakie jest zadanie i wola Ukyo…
Pokiwał głową, przyjmując do wiadomości, że Nikusui jest jedną z tych narwanych kobiet, które wolą działać, niż czekać w miejscu na zbawienie i bogowie wiedzą na co dokładnie. To nie była dama w opresji, tylko ta, która opresję stwarza. Dostała zadanie, wywiedziała się co trzeba i już trybiki w jej głowie zaczynały się kręcić, działać, myśląc nad planem co dalej. Ach, dalej… Dalej to trzeba było się dostać do tej całej wioski, czyż nie?
- Niezupełnie. Raczej pozwolenie, że gdybyś uznała, że potrzebujesz do tego kompana, to mogę pomóc, gdybyś akurat mojej pomocy chciała – Hisoya wzruszył ramionami. Jeśli było w tym coś więcej, to mężczyzna nie dał tego po sobie poznać. Odwrócił głowę na moment, przeczesując spojrzeniem okolicę. Więc propozycjo-nie-propozycja. To odpowiadało też na kolejne niezadane w zasadzie pytanie, czy może. Mógł. Uniósł wysoko brwi słysząc dalsze instrukcje. Ha! Cóż, to ona tutaj była szefem, on miał tylko pomóc. Brakowało tylko pokazowego wywrócenia jasnymi oczami, gdy tak badał wzrokiem Ryukatę; patrzył na nią przez moment w ciszy, gdy kazała mu się dopasować. Z westchnieniem kucnął, by zrobić coś podobnego co i ona. Czyli umazać się pyłem i kurzem ziemi, ale nie po twarzy, bo to i tak niewiele by dało, a po jasnych włosach. Ciuchy też miał ciemne – mógł jedynie z westchnieniem odpiąć od uda kaburę na broń, wyciągnąć z torby zwój, który odpieczętował i wciągnął z niego cienki płaszcz, za to kaburę schował do środka… Po co płaszcz, skoro było tak ciepło? Ano po to, żeby ukryć czarne tatuaże na obu rękach mężczyzny. Zresztą powoli robił się wieczór, to i temperatura lekko spadała.
- Wiem tyle, że kilka godzin drogi stąd na trakcie jest karczma, w której można się zatrzymać, a po drodze możemy utrafić jeszcze jedną, tyle, że niestety nie dzieli drogi na równe dla nas części. Będzie się można zatrzymać tam, a później wstawać wcześniej i nadrabiać trochę czasu na nogach, albo spać w polu – decyzja należała oczywiście do Nikusui. Hisoya tylko przekazywał jej informacje, z których kobieta musiała skorzystać, by podjąć decyzję co dalej. - Prowadź - powiedział i ruszył za nią.

Hisoya

[Nikusui]

Tak, zdecydowanie nie był byle pierwszym posłańcem. Być może sam mógłby jej przekazać co i jak, zamiast dorzucać do tego list, jednak, nie oszukujmy się, wszystko gdzieś musiało mieć swoją oficjalną wersją, która czasami zahaczała o papierologię. Skoro zadanie było zlecone przez Lidera, to musiał je zasygnować swoimi danymi. I być może, Hisoya nie był wysłany tu przypadkiem. Tak czy siak, gdzieś w głębi potrafiła docenić to, że nie miała nakazu z góry, by iść w duecie. Gdzieś pozostawiono jej swobodę i decyzyjność, którą uwielbiała i nigdy się z tym nie kryła. Pewnie dlatego też przystanęła na tę cichą propozycją. Czy będzie żałować? Oby nie.
Oj tak, nie lubiła zwlekać. Zawsze szła za ciosem i nie czekała na moment, aż "trafi się lepsza okazja". Bo ta mogła być naprawdę najlepszą. Bądź co bądź, mieszkała w tej osadzie szmat czasu. Z biegiem lat zaczęła jakoś tu zapuszczać korzenie i uraza, którą niegdyś darzyła całe to społeczeństwo, skumulowała się już jedynie na kilku osobach. Na ojcu i jego nowej rodzinie. I tu ta rana nie potrafiła się zabliźnić. Szczerze powiedziawszy Nikusui nawet nie próbowała dopuścić do tego, by tak się zadziałało. Wręcz gdzieś pielęgnowała to uczucie, które było jej częścią. Bo to ją ukształtowało, w taki, a nie inny sposób. Jednak to ukierunkowanie pozwalało się otwierać na innych. Na tych, którzy z tą sprawa przecież nie byli związani. Na cąłą resztę Kaminari, do których przecież należała. Nawet, jeśli głośno tego nie mówiła.
Skinęła głową na znak, że zrozumiała jego słowa. I nawet ją cieszyły, o czym świadczył jej delikatny uśmiech. Pozwolenie było, ale nie nakaz, a to była najlepsza z możliwych opcji.
- Zatrzymamy się więc w pierwszej. Może będzie tam ktoś gadatliwy i wyruszymy wczesnym rankiem, nim słońce całkowicie pojawi się na horyzoncie. - zakomunikowała, idąc energicznym marszem. Mężczyzna zastosował się do jej wskazówek i pobrudził swoje jasne włosy, bo w sumie nic innego nie miało sensu. Schował również ekwipunek, który mógłby wzbudzić podejrzenia.
- Powiedz mi, Hisoya. - zaczęła, zerkając na niego przez moment. Był od niej wyższy, więc musiała nieco zadrzeć głowę do góry. - W czym się specjalizujesz? - zapytała, nie oczekując oczywiście odpowiedzi, że w rantonie. To było jasne jak słońce, ale mógł umieć coś poza tym. Zaprezentował jakieś podstawowe umiejętności pieczętowania, ale nie wiedziała czy to było rozwinięte na wyższym poziomie. Mimo wszystko, wielu Kaminari chciało pokazać coś więcej, niż ranton, który był w sumie ich asem w rękawie. Nie przypuszczała też, żeby mężczyzna jakoś szczególnie chciał ukrywać, w jakim stopniu jest rozwinięty. Jakkolwiek to brzmi. Mieli współpracować. Widać było wcześniej, że chciał się z nią wybrać na tę misję, więc naturalnym było, że będzie się dopytywać o takie rzeczy. Nie znała go. Nie wiedziała też, ile on wie na jej temat, chociaż zdawał się wiedzieć więcej, niż by mogła na początku przypuszczać. Była jednak otwarta na pytania z jego strony. Ani ona, ani on na pewno nie chcieli wejść sobie w drogę, gdyby doszło do walki.

  Ukryty tekst

[Asaka]

MISJA B
Nikusui
11/45

Miłość, nienawiść, zdrada, wierność, zazdrość, życzliwość – to były mocne emocje, potrafiące zmienić postrzeganie danego człowieka. Potrafiły też być paliwem, które napędzało do działania, do ciągłego biegu naprzód, byle tylko nie zasiąść w miękkim fotelu w pokoju dziennym. Uraza do kogoś, kto dał życie też potrafiła być mocna. Może nawet mocniejsza, bo niejako było to przedłużenie własnego życia, i gdy ta sama osoba tak się wypina, zakłada nową rodzinę… Ach. Można by o tym długo mówić. Czy jednak to uczucie zmieniało naturę Nikusui? Cóż, na pewno pchało ją na przód. Mówi się, że wszystko można wybaczyć, tylko najpierw wybaczyć trzeba było samemu sobie. A co, jeśli wybaczyć się nie chciało? Co, jeśli rozsmakowało się w tym uczuciu, a one zamieszkało w głębi serca, uwiło tam gniazdko i było takie swoje? Część tego jestestwa, które składało się na bycie daną osobą. Pewnych rzeczy wybaczyć się po prostu nie chciało. I dlatego pielęgnowało się tę złość. Powiedz, Nikusui, czy było warto? Chyba było.
- Taa… Ludzie lubią plotkować. Może będą wiedzieć coś więcej – odpowiedział jej i dopasował się do tempa, jakie narzuciła, nie musząc jednak robić tak długich kroków jak ona. Uniósł jedną brew, gdy Niku zwróciła się do niego, a w momencie padnięcia pytania, uśmiech zagościł na jego twarzy. Milczał przez chwilę, nim się odezwał, ale nie była to przedłużająca się, niezręczna cisza. Raczej wyglądało to tak, jakby zbierał myśli, analizując to, kim jest, jaki jest, i w czym jest dobry. - W suitonie – a może po prostu dawał jej czas na bombę, którą właśnie zrzucił. Był Kaminari, na pewno musiał opanować ranton, tyle, że większość z nich jednak specjalizowała się później w raitonie. A tutaj…? Ha! - A ty, Nikusui? – łatwo można było założyć, że coś o niej jednak wiedział, skoro miał się z nią skontaktować i przekazać jej wszystkie informacje. Może wiedział, a pytał z grzeczności? A może nie wiedział dokładnie i pytał z ciekawości? Trudno było rozszyfrować go w tym momencie.
Tak jak Hisoya powiedział – kilka godzin drogi z Raigeki w kierunku Usujimy rzeczywiście na trakcie znajdowała się karczma. Niewielka, jak to w zwyczaju miały takie przydrożne przybytki; dostać się do niej można było ze szlaku, trzeba było odejść tylko kilka metrów. Zajazd miał miejsce na konie czy wozy, i jeden taki wozik nawet stał zamknięty za drewnianymi drzwiami – znaczy, że byli tutaj jacyś podróżni. Sam budynek nie był jedynym w okolicy. Za nim prowadziła dróżka do małej wioski, raczej nic ciekawego, kilka domów na krzyż. Ot, zwykła wieś, ludzie tutaj mieszkający pewnie zajmowali się rolą, a i tak najbardziej korzystali na karczmie znajdującej się przy większym szlaku handlowym. Nic specjalnego. I w środku karczmy też fajerwerków nie było. Kilka stolików, z czego dwa zajęte – przy jednym siedziało dwóch starszych facetów nad piwkiem i dyskutowali o czymś zawzięcie, zaś przy drugim miejsce zajmowała parka, na oko nieco starsza od Nikusui i Hisoyi. Centralnie naprzeciwko drzwi wejściowych znajdował się szynkwas, za którym stał powoli łysiejący mężczyzna i rozmawiał z jakąś kobietą – pierwsze wrażenie było takie, że był to ktoś, z kim prowadził ten zajazd. Żona? Siostra? Córka? To były pierwsze skojarzenia. W lewej stronie budynku znajdowały się też schody prowadzące na piętro – zapewne do pokoi na górze.
- To co, może jakaś kolacja? – Hisoya zagadał kobietę, gotów podejść do szynku i wziąć dla nich coś do jedzenia. Podróżowali od kilku godzin, słońce zachodziło już za horyzontem i prawdę mówiąc dotarli do karczmy w niemalże ostatniej chwili, by nie podróżować po ciemku. - Masz może ochotę na yuzushū? - cytrusowe wino, specjalność w Antai. Skoro i tak mieli przed sobą jeszcze niecałe trzy dni podróży…

Hisoya

[Nikusui]

Każde zderzenie czy odczucie doprowadza nas do konkretnego celu czy drogi. Każde. A Nikusui nie miewała przebłysków typu "żałuję, że to zrobiłam", nigdy. Jeżeli coś się zadziało i rzeczywiście było to kiepskim zagraniem z jej strony - trudno, stało się. Losu nie potrafiła odwrócić, więc szła dalej przed siebie. Może to źle, zależy pewnie kto i jak na to spojrzy. Nie znaczyło to jednak, że nie wyciągała jakiś wniosków na przyszłość. Kolejny krok był nową nauką. I dlatego wszystko, co odczuwała i co czyniła było tego warte. Dzięki temu była właśnie w tym miejscu.
Taaaak, miał rację. Ludzie lubili plotkować. I z tych plotek trzeba było wyciągać to, co rzeczywiście było znaczące. Bo zawsze w takich pogaduszkach kryła się prawda, chociażby mała, ale jednak. Nikusui z natury nie przysłuchiwała się takim plotkom, ale często misje na tym polegały. Trzeba było zdobyć dodatkowe informacje. Tak jak robiła to w pewien sposób teraz białowłosa Kaminari, dopytując swojego towarzysza o specjalizację. I nawet lekko ją zaskoczył! Ta chwila ciszy, jaką jej zafundował, jeszcze bardziej podkreśliła jego odpowiedź. Kobieta uśmiechnęła się kącikiem ust, gdzieś w duchu doceniając tę cichą zagrywkę. A może zbyt długo przebywała sama?
- Jak bardzo rozwinięty? - drożyła, patrząc na niego wymownie. Chciała wiedzieć jak najwięcej, to oczywiste. I w przypadku, kiedy chodziło już o niego, to jednak musiała nieco ciągnąć go za język. Była w stanie to jednak zrozumieć. Nie odkrywał wszystkich kart, być może chciał przedłużyć jej zainteresowanie swoją osobą. - Więc wolisz raczej średni i lub długi dystans. - podsumowała jakby sama do siebie. Żadne z nich nie kłopotało się bliskim dystansem w walce, co też nie powinno dziwić, jeśli chodzi o Kaminari. Jej bliski dystans ograniczał się do długości bicza, którego i tak jakoś wiele nie używała. Z początku to on miał być jej bronią, ale umiejętności Kaminari były na tyle wyjątkowe, że bicz zaczynał być dodatkiem.
- Dopełnisz mnie, Hisoya. - odpowiedziała na jego pytanie, co wyrwane z kontekstu brzmiało pewnie dosyć dziwnie i dwuznacznie. Zaś w odpowiedzi na jego pytanie było już jednoznaczne. Jej suiton był na niskim poziomie i nie poświęcała mu czasu. Sama przed sobą potrafiła przyznać się do tego, że ciągła pogoń za ojcem, za jego akceptacją, próbą utarcia mu nosa, a później za zawiścią, jaką go darzyła, napędzała ją do rozwijania umiejętności klanowych. Że to, czego miała nie posiadać, było u niej rozwinięte najlepiej, jak się tylko dało i potrafiła wykorzystać jego cały potencjał. Jednak takie słowa zwrócone do kogoś innego, zwłaszcza praktycznie obcego, nie przeszłyby przez jej gardło. Nie pozwalała jej na to duma.
- Najlepiej ranton, zaraz za nim raiton. Na bliższy dystans walka biczem. - dodała do swojej poprzedniej wypowiedzi, zdradzając mu to, co być może już wiedział. Nie były to wielce rozbudowane odpowiedzi, ale powinny mówić wystarczająco wiele.
Droga zawsze jakoś lepiej szła, gdy zamieniło się od czasu do czasu parę słów. Ich charakteryzacja, jak na razie, nie była przydatna, a przynajmniej nie na pierwszy rzut oka. Nie minęli nikogo, kto mógłby wzbudzić ich podejrzenia. Ale przy okazji i oni chyba takowych nie wzbudzali. I po tych kilku godzinach drogi, ich oczom ukazała się niewielka karczma. Żółto-zielone oczy kobiety bacznie przyjrzały się budowli. Nie była tu nigdy. O dziwo ten szlak nie był przez nią uczęszczany ani razu. No cóż, chyba pora nadrabiać zaległości i lepiej znać prowincję, w której się mieszka?
Za karczmą znajdowała się dróżka, prowadząca do małej wsi, gdzie może mieszkało kilkanaście osób. Albo troszkę więcej. Mieszkający tu ludzie pewnie i tak większość dnia spędzali na roli, a jedyną ich rozrywką była właśnie ta karczma. A karczma, gdyby nie podróżujący, pewnie też słabo by funkcjonowała. A tak to, proszę, już jacyś goście w niej byli, o czym świadczył wózek zamknięty za drewnianymi drzwiami. Ktoś jest, ktoś może mówić. Może, ale nie musi. Dlatego gdy tylko weszli do środka, białowłosa kobieta nienachalnie przemknęła spojrzeniem po pomieszczeniu. Parę stolików, dwa z nich zajęte.
Dwóch starych pryków i pewnie zakochana parka. Przemknęło przez myśl Nikusui, kiedy nieśpiesznie stawiała kolejne kroki. Przy okazji oczywiście dyskretnie badała to, co mogłoby wzbudzić jej zainteresowanie czy podejrzenia. Misja już się przecież zaczęła, przynajmniej dla niej.
- Poproszę. Cokolwiek tu mają. - zwróciła się do Hisoyi, nie mając jakiś szczególnych wymagań. Zgłodnieć zdążyła, więc skoro mieli okazję, warto było z niej skorzystać. Jutrzejszy dzień zapowiadał się na bardzo długi, trzeba było zebrać siły. I szczerze powiedziawszy, do cholery, znacznie bardziej wolałaby sake! To jednak, po treningu i podróży mogłoby zbyt zawrócić w głowie i zbyt szybko odebrać trzeźwość umysłu. - Przed snem jak znalazł. - dodała, w międzyczasie gryząc się w język, żeby przypadkiem nie zawołać: chłopie, dawaj sake, a nie chcesz mnie podchmielić winkiem. Jednak, jak wcześniej myślała, tak trzymała się tego zdania - misja się już rozpoczęła. A cytrusowe wino może nie być takie złe. W sumie lubiła cytrusy, a to, że nie próbowała jeszcze specjalności tej prowincji... o tym nie musiała nikomu wspominać.
- Myślisz, że to będzie zjadliwe? - zapytała, gdy tylko Hisoya do niej wrócił. Z jedzeniem czy też bez. Wcześniej zdążyła zająć jeden ze stolików. Mniej więcej w tej samej odległości od zakochanej parki i dwójki piwoszy. Wzorkiem na krótką chwilę powędrowała też do dwójki, która zapewne prowadziła to miejsce. Kimkolwiek dla siebie byli, aktualnie dla Nikusui nie miało to znaczenia. Jednak zapewne przebywali w tym miejscu codziennie i to oni mogli posiadać sporą wiedzę. - Już tu byłeś? - rzuciła jeszcze, niezbyt głośno. Nie chciała by to pytanie dotarło do uszu innych, bo to by świadczyło o to, że nowi przybysze niezbyt dobrze się znają. A chciała raczej kreować ich na takich, co troszkę lepiej się znają.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Misja D 5/15 - W drodze na mur.
Dla Anzou

Nisha spojrzała na swojego najnowszego podwładnego i odsunęła się na bok robiąc mu więcej miejsca, by ten mógł spokojnie zasiąść obok niej.
– Nie, oczywiście, że możesz zasiąść obok mnie. Na pewno masz wiele pytań. - Chwyciła za lejce i popędziła konie. Te ruszyły się z miejsca i już po chwili wróciły na ubity trakt, prowadzący w kierunku granicy. Przywódczyni wsłuchiwała się w słowa Anzou, jego rozterki i przemyślenia.
– Na mur? - zapytała zaskoczona, jakby zapomniała, że Anzou już kiedyś wspominał o swoim pomyśle. Przerwała na chwilę rozpoczynając serię mruknięć i wzdechnięć. Zastanawiała się nad swoją odpowiedzią, zupełnie jakby rozwiązywała jakieś filozoficzne problemy.
– Ludzie służący na murze są podobni do nas. Każdy który skończył służbę plecie trzy po trzy o tamtym świecie jakby było to największe osiągnięcie jakie może osiągnąć człowiek. - słychać było w tonie jej głosu, że nie pochwalała takiego sposobu myślenia. A jednak dostarczała tym ludziom zapasy, więc może za jej słowami nie kryła się tylko pogarda?
– Natomiast Ci, którzy służą tam na stałe… różnią się ode mnie czy ciebie. Ciężko to wyjaśnić, zrozumiesz gdy już ich spotkasz. W każdym razie, ludzie ci są niesamowici. Poświęcają swoje życie byśmy my mogli żyć po swojemu. - zwróciła swój wzrok ku Nou, który przysłuchiwał się całej rozmowie, lecz nie odezwał się ani razu. Gdy wróciła do Anzou, ponagliła konie, przyspieszając je odrobinę.
– Jeśli chcesz do nich dołączyć, droga wolna. Nie mogę decydować za ciebie. Wiem, że nie wszyscy wyruszają za mur. Więc jest szansa, że nie będziesz musiał narażać życia… - I tu zakończyła. Zostało im jednak dużo czasu na rozmowy. Do granicy zostało jeszcze kilka godzin, chyba. Anzou mógł pytać tyle ile chciał.

[Anzou]

Podróż musiała być przyjemna. Chłopak był bardzo podekscytowany tym, że może zdobyć informacje, które sprawią, że będzie mieć większy pogląd na całą sytuację, na to, co robią ludzie z muru, czym się zajmują i dlaczego są tacy, a nie inni. Młody Kaminari uważnie słuchał swojej przełożonej Nishy, poświęcał jej w tym momencie całą uwagę. Wszystko inne przestało mieć teraz znaczenie. Młodzieniec starał się zebrać myśli tak, by skonstruować dobre i ciekawe pytania, żeby zdobyć wiedzę, która być może pomoże mu w zdecydowaniu o tym, czy dołączyć do całej organizacji...
-Na samą myśl o murze mam dreszcze, szczerze, to moim marzeniem było dołączyć do ludzi i ruszyć z wyprawą poza mur. Jednak na chwilę obecną to tylko puste gadanie, jestem zbyt słabym Shinobi, żeby tam ruszać. Jednak mogę dołożyć swoją cegiełke do tego muru i dostarczyć im chociaż zaopatrzenie, tak jak teraz. Każda pomoc się liczy, prawda? Służby na murze nie traktuję jako powód do wywyższania się, bo tak jak wspomniałaś, to nie jest szczyt i zawsze można mierzyć wyżej. Mam zmieszane uczucia, czasami chcę do nich dołączyć od razu, ot tak, a czasami widzę same minusy, w postaci skazy na psychice, tego, że można zginąć. Jednak chęć do uzyskania informacji, wiedzy i siły sprawia, że brnę w to i najprawdopodobniej dołącze do nich. Tak na dobrą sprawę, poświęcanie się dla innych jest szlachetne. Jak długo ich wspierasz? Byłaś kiedyś za murem?
Zapytał Anzou, w jego głosie można było wyczuć delikatną nieśmiałość, niepewność. Mówił w końcu do kobiety, która jest teraz jego przełożoną, a dodatkowo może niekoniecznie chce o tym rozmawiać. Jednak trudno, stało się. Nisha wydawała się być sympatyczna, więc raczej za to pytanie nie pogniewa się zbytnio. Dziecięca ciekawość w tym momencie wzięła górę...
-A właśnie, ta skrzynka... dalej o niej myślę, to dziwne, że zniknęła. Nie widziałem nikogo, słyszałem jedynie te dźwięki, do tego atak paniki... Nie wiem czy to kwestia miejsca, czy po prostu ktoś nas nie okradł. Chociaż po co komu kraść jedną skrzynkę? Dziwne to wszystko...