PORT

[Kuroi Kuma]

z/t dla Nasta
Pościk - tutaj

[Seinaru]

Po wykonaniu zadania dla jednego z tutejszych szlacheckich rodów, Kei nie miał sprecyzowanego planu dalszej podróży, ale znał za to jej cel. Ciążąca mu na plecach kosa, mimo że piękna, okazała się bezużyteczna w prawdziwym starciu. Kei pokonał co prawda swojego przeciwnika, lecz miał wrażenie że przyszło mu to z o wiele większym trudem, niż rzeczywiście powinno. Broń trzeba było jak najszybciej uprościć, wyrzucić z niej niepotrzebne ozdobniki i zostawić jedynie to, co najpotrzebniejsze. Seinaru już od jakiegoś czasu nosił się z zamiarem pozostawienia na drzewcu jedynie włóczni, która była jedynie dodatkiem do ostrza, lecz niedługo miała się stać głównym zagrożeniem, jakie stwarza młody samuraj.
Gdzie zatem można był powędrować, jak nie do Cesarstwa? Kowale z Kantai szczycili się niezwykle dobrą opinią wśród płatnerzy i Seinaru miał nadzieję znaleźć pośród nich kogoś, kto podejmie się obróbki nieznanego mu materiału. Czarny kolor broni był bowiem dla Keia nowością, jeśli chodzi o wykonywanie ostrzy i był niemal pewien, że kryje się za tym coś więcej niż zwykła stal. Dlatego też miał zamiar znaleźć najlepszego, na jakiego będzie go aktualnie stać, aby mieć pewność możliwie jak najlepiej wykonanego rzemiosła.
Na razie jego podróż na Kantai ugrzęzła w punkcie poszukiwania przewoźnika, który przeprawiłby go przez spory kawałek morza, aż na Mroźne Wyspy.

[Kyoushi]

Misja rangi C
- Seinaru, wydobyć potencjał -
1/30

---

Młody samuraj po wykonaniu swojego zadania niby nie miał planu, jednocześnie miał z tyłu głowy zarys tego co powinien zrobić i czym się zająć. Był świadom tego, że potrafi wykrzesać potencjał z broni, którą zdobył podczas potyczki w iglicy. Kosa, którą posiadł była równie tajemnicza co moc, której jeszcze nie poznał w stu procentach, tkwiącej w ów broni. Zastanawiając się co robić i dokąd ruszyć, wiedział, że potrzebuje ludzi z cechu kowali, który mieścił się w Kantai. Tak, to był jego następny przystanek, jednak by tam się dostać, musiał odbyć swoją podróż, która na pewno nie będzie zbyt krótka. Jego pierwszym krokiem było znalezienie kogoś w porcie, kto mógłby rzeczywiście się wybierać do Cesarstwa. Rozglądając się dokoła widział wiele łodzi, które zbierały ostatki surowców i paczek, które pakowane były na pokłady. Różne sztandary, jednak żaden nie przypominał tego cesarstwa. Pośród nich co rusz jakieś mniejsze łodzie z przewoźnikami, którzy po prostu stali i czekali na klientelę. Jak widać, mimo pory roku, trakty były całkiem obficie uczęszczane przez ludzi.
To co mogło mniej lub bardziej zwrócić uwagę samuraja to fakt, iż jedna z pak przewoziła broń. Było to widać, ponieważ przewoźnik wcale tego nie ukrywał. To jakaś dostawa, cholera wie dokąd. Drugim punktem, który zwracał uwagę to goście, którzy coś mówili o cesarstwie, będąc już na jednej z łodzi, przy której stał Seinar. Pośród nich padały mocne słowa, wręcz zaraz miało dojść do rękoczynów. Ktoś z kimś się nie zgadzał, a tych czterech facetów dość mocno gestykulowała. Oprócz tego, był jeszcze jeden przewoźnik, który wyglądał na takiego, który zwiedził chyba cały świat...

[Seinaru]

Kei cały podczas swojego spaceru po porcie istotnie nadstawiał uszu, aby wyłapać z otoczenia jakiś trop lub szmer, który mógł pomóc mu w dostaniu się na Cesarskie Wyspy. W krótkim czasie odebrał dość sporo bodźców i zamiast przesiadywać godzinami nad brzegiem i czekać na okazję, musiał się teraz zmierzyć z problemem bogactwa. Transport broni nie wiadomo skąd i dokąd? Kwartet kłótliwych ludzi, którzy jednak wyraźnie mieli coś wspólnego z Cesarstwem, czy może człowiek, który mógł być równie dobrze wilkiem morskim, co tutejszym zawalidrogą? Kei musiał wybrać którąś z bramek i kierując się głównie ilością poszlak, zdecydował się na bramkę numer 2. Podszedł tedy do głośno rozprawiających mężczyzn i przerwał ich ożywioną dyskusję, wcinając się chociażby w ułamek ciszy.
- Halo? Dzień dobry. Nazywam się Seinaru Kei, pasterz z Teiz. - Kiwnął w ich stronę i podszedł bliżej, jeśli zwrócił ich uwagę.
- Słyszałem, że panowie mówili coś o Cesarstwie. Szukam kogoś, kto przeprawiłby mnie tam statkiem na doczepkę. Dobrze płacę i nie robię problemów. - Przedstawił krótko swój problem i czekał na odpowiedź.

[Kyoushi]

Misja rangi C
- Seinaru, wydobyć potencjał -
3/30

---

Seinaru, posiadał coś czego inni nie posiadali. Miał gumowe uszy. Potrafił zasłyszeć wszystko co tylko było wokół niego. Głusi tego nie potrafili, więc posiadał nad nimi istotną przewagę. Abstrahując, pasterz z Teiz miał dużo szczęścia w swoim poszukiwaniu, jednak nie było to nic dziwnego. Nie pierwszy raz je posiadał i na pewno nie ostatni. Miał więc czas by znaleźć jakiś ślad tego, kto byłby skłonny odebrać go i zabrać na Cesarskie Wyspy. To był jego cel, gdzie kowale stamtąd słynęli na świecie jako Ci najlepsi i najsolidniejsi metalurdzy. Seinaru był zdecydowany na wybranie możliwych opcji, podejście do bandy typów, którzy rozprawiali się w najlepsze. Wszedłeś, zagadałeś, a oni rzeczywiście zwrócili na Ciebie uwagę. Zaczepiłeś, zaoferowałeś płatność, brak problemów, pewnie i brak pytań. Oni spojrzeli na Ciebie i jeden z nich ogłosił:
- No i dobra, ale spójrz na tych tutaj. Nie chcą zapłacić za brak towaru, który mieli dostarczyć, a zamawiałem go miesiące temu. Nie mogę sobie pozwolić na tę stratę i nie wypłynę nie otrzymują towaru lub pieniędzy! - krzyczał wniebogłosy. Tamci zaczęli znów coś mamrotać, krzyczeć i się niemal szarpać. Mogłeś wyłapać jakieś słowa "Nie było", "jesteś poniewczasie", "Co ty dupcysz gościu", "nie dla psa kiełbasa", "towar jest, ale będzie za godzinę". Nic specjalnego, ale nie zwracali już po chwili uwagi, ponieważ byli zbyt zajęci swoją kłótnią.

[Seinaru]

- Ah, rozumiem, rozumiem... - Seinaru kiwał głową ze zrozumieniem i troską, choć tak naprawdę w ogóle nie rozumiał i w ogóle mało go to obchodziło.
- Tak, oczywiście, rozumiem... - Zapewniał tego, który raczył pokrótce wytłumaczyć mu całe zajście.
- Nie przeszkadzajcie sobie... - Odszedł kilka kroków i po angielsku wymiksował się z towarzystwa. Machnął na to wszystko ręką i zamiast wplątywać się w tego typu sytuacje, wolał poszukać innej alternatywy. Kto tam jeszcze rzucił mu się w oczy? Transport broni nie wiadomo skąd i dokąd i ten "wilk morski", który nawet jeśli nie miał w planach żadnego rejsu, to może chociaż pokieruje samuraja do kogoś, kto będzie w stanie zaoferować mu takie usługi?
Kei odnalazł wzrokiem człowieka, który wyglądał jakby "zwiedził już cały świat", a następnie podszedł do niego, nie przejmując się na razie kłótliwymi dziadami. Może wróci do nich, gdy ci dojdą już do jakiegoś porozumienia.
- Ahoj... - Zaczął niepewnie od marynarskiego powitania.
- Szukam kogoś, z kim mógłbym zabrać się do Kantai. Nazywam się Seinaru Kei. - Ha! Takiej sławie jak on na pewno każdy zaraz zechce pomóc!
- Dobrze płacę i siedzę cichutko. Zna pan kogoś kto może mi pomóc? - Uśmiechnął się ładnie i poczekał na odpowiedź.

[Kyoushi]

Misja rangi C
- Seinaru, wydobyć potencjał -
5/30

---

Seinaru miał dość kłótni i osiągnięcia celu choćby siła. Wolał podwinąć ogon i odejść od tego toksycznego towarzystwa, które niewątpliwie się tutaj zebrało. Zdecydował się na alternatywę, co może okazać się dobrą decyzją, bo kto wie ile czasu straciłby z tym motłochem, który przekrzykiwał się i walczył, zamiast podjąć jakieś racjonalne decyzje. Możliwości kilka było, jednak czy którakolwiek mogła zabrać go na Cesarskie Wyspy? Nie wiedział tego, zdecydował się jednak spróbować. Podszedł więc do człowieka o wielkim doświadczeniu morskim, którym mógł się popisać już samym wyglądem. Wilk morski, z którym dane mu było porozmawiać mógł okazać się... Strzałem w dziesiątkę.
- Chyba gdzieś już słyszałem Twoje imię chłopcze... Dobra... trzysta pięćdziesiąt rou i ruszamy natychmiast. - wskazał dłonią na swoją niewielką łódź. Była dostosowana do pływania po porywczym morzu, nawet w zimie, jednak można było wiele zarzucić jej kondycji. Cóż, tu żagiel nie był w pełni połatany. Delikatnie pokrzywiony ster, a także wątpliwej jakości deski na pokładzie. Nie wiadomo co z wręgą i w jakim jest stanie, a także konserwacji jej poszycia, no ale na tym Seinaru niewątpliwie się nie znał. - Jeśli nie ja, to na pewno Ci krzykacze, którzy już od rana się kłócą... - zakończył, czekając na Twoją decyzję.

[Seinaru]

Seinaru zamyślił się na chwilę, lecz była to chwila bardzo krótka. Istotnie, statek tego mężczyzny nie wyglądał na najnowszy model prosto z salonu, ale wchodząc na niego nie tylko Kei ryzykował. Jeśli tamten postawi na nim stopę i nie będzie się bał wypłynąć na otwarte morze, to znaczy że raczej nie zatoną.
- No dobra. - Samuraj po chwili namysłu odpowiedział słowem i zgodnym kiwnięciem głową. Zaczął grzebać w swojej torbie w poszukiwaniu pieniędzy.
- Oto sto osiemdziesiąt dwa ryo, czyli dokładnie połowa kwoty. Resztę zapłacę po dopłynięciu na miejsce. Tak się robi, prawda? Nie żeby ktoś mnie kiedyś oszukał, ale w takich czasach żyjemy że ło panie... - Istotnie, czasy nie były najuczciwsze, a płatność w ratach za takie usługi to nie był tylko wymysł Seinaru.
- No to natychmiast, już, płyniemy, chodź. - Ponaglił go kilkoma rozkazującymi czasownikami jak to klient, który płaci i wymaga.

[Kyoushi]

Misja rangi C
- Seinaru, wydobyć potencjał -
7/30

---

Ta chwila dla niego była momentem, lecz dla świata zewnętrznego to jakby zapomniał języka na dłuższą chwilę. Tak naprawdę, Seinaru wyglądał wtedy bardzo mądrze, podczas zamyślenia przypominał nawet kogoś, kto wie co robi. Cóż, chwilę zawahania nikomu nigdy krzywdy nie zrobiło - tak też było i w tym przypadku. Wątpiłeś w stan techniczny łodzi, więc wolałeś przemyśleć sytuację, uświadamiając sobie, że rzeczywiście, ten człowiek albo jest wariatem, albo jest w stu procentach pewny tej łodzi, z którą chce ruszyć w pełne morze. Po tej jakże uroczej chwili kiwnąłeś głową i zacząłeś grzebać w klepakach. Byłeś cwany, spodobało się to przewozicielowi.
- Widzę znasz się na rzeczy. Umowa stoi. Wskakuj na łajbę. - rzekłszy, pozwolił Ci wejść na swój statek, który okazał się taki jaki był z zewnątrz. Trochę niebezpieczny, ale przecież nie takie rzeczy się zdobywało. Płaciłeś, więc i wymagałeś, ale nie musiałeś długo czekać na reakcję. Wypłynęliście niemal natychmiast.

[...]

Po wypłynięciu nie działo się nic nadzwyczajnego. Pogoda była dość mroźna, niebo zachmurzone, a wy pięliście przed siebie. Mogłeś spokojnie odpocząć, położyć się gdzieś czy przykryć kocem, który był do twojej dyspozycji. Kapitan solował całą podróż, był mega sprawny i zdecydowanie doskonale znał się na swym fachu, którym była żegluga. Po pewnym czasie dorwał was lekko porywisty wiatr, który nieco zboczył was z kursu w kierunku skał, przy których widać było coś na kształt podobnego wam statku. Nie widać było na nim postaci, jednocześnie podejrzanie nabierał on szybkości, płynąc w waszą stronę. Zagrożenie rosło, Twoja świadomość także. Twój kapitan nie wydawał się zbyt przejęty, jednak próbował manewrować na tyle, by nie doszło do kolizji z tą łodzią, czy ze skałami, który ukazywały się przy brzegu co raz to gęściej. Mogłeś pozostawić wydarzenia w rękach losu, kapitana albo dołożyć do niego swoją cegiełkę.

Zapraszam do kolejnego postu tutaj, wydarzenia powyżej

[Katetsu]

Trzeba było przyznać, że była to długa i wyczerpująca podróż. Gdy Kiri - same zniknęła z pola widzenia, przeszedł się po statku i rozmawiał z załogą, która zajęta byłą swoją pracą. Uznał, że nie będzie im przeszkadzał. Dlatego poszedł na dziób statku i wyczekiwał, aż dopłyną. W końcu dotarli na stały ląd. Zdziwiło go że kapitan zaproponował mu kolejne zlecenie - Czemu nie? - pomyślał i tak chciał poznać trochę kontynent. Jakby nagle zwiedził wszystko na raz, to tak jakby w ogóle nic nie zwiedził. Posiedzi parę dni, zrelaksuje się. Wypełni zadania kapitana i ruszy dalej. Ale teraz jedyne na co miał ochotę to zjeść coś normalniejszego niż statkowe specjały, którymi był częstowany.
- Pojawię się dokładnie za dwa dni - odpowiedział kapitanowi. Dobrze się dogadywali, mimo początkowego nieporozumienia z przedstawieniem się. Kiwnął ręką na pożegnanie i zeskoczył z pokładu. No tak, ale poza jedzeniem, musiał ogarnąć sobie jeszcze jakieś spanie. Musiał się przejść rozejrzeć w porcie na pewno coś znajdzie - Tylko żeby mnie nie oskubali z pieniędzy, tak jak u nas turystów - starał się znaleźć jak najbardziej obskurny motel, czyli taki w którym zatrzymują się marynarze. Gdy już taki dostrzegł, postanowił pewnym krokiem wejść i zapytać o pokój. Miał tylko nadzieję, że nikogo nie wystraszy swoim wyglądem. Po załatwieniu i opłaceniu kluczy do pokoju, postanowił wybrać się na wymarzoną szamę.
Wszedł do byle jakiej knajpy i modlił się o coś innego niż ryba. Na szczęście Porty mają w sobie to, że jest tu wiele podróżnych i każdy znajdzie coś dla siebie. Zamówił wielką miskę ramen z kurczakiem - O tak, tego mi było trzeba - westchnął gdy wziął pierwszy kawałek makaronu. Po chwili domówił sobie sake i postanowił że posiedzi aż do zmroku. Szkoda tylko że musi pić sam. Ale cóż... Chyba taki żywot ninjy w tych czasach.

[Toshiro]

- Katetsu Hoshigaki -
Misja rangi D 1/15 Podróż rzeczywiście była całkiem długa i monotonna, bo o dziwko pogoda dopisywała, więc później nie działo się już nic ciekawego. Po przybyciu do brzegu postanowił też przystać na propozycję kapitana i zjawić się u niego na dwa dni. Do tego czasu jednak musiał zająć się sobą. Będąc jednak w nowym miejscu mógł nieco pozwiedzać i zobaczyć jak funkcjonuje jedna z większych osad na tej ziemi. Ryuzaku no taki było bowiem miastem kupieckim, do którego zjeżdżali ludzie z każdej strony świata. Dziwadła i shinobi z różnymi charakterystycznymi cechami byli tutaj na porządku dziennym.
Katetsu jednak w pierwszej kolejności chciał zapewnić sobie nocleg. Całkiem mądrze, aczkolwiek nie miał zbyt dużego problemu ze znalezieniem pierwszej lepszej knajpy, która była obskurna. W okolicach portu pełno było takich, a pierwszą, na którą trafił chłopak nazywała się "Pod zdechłym kojotem". Nazwa na pewno była zachęcająca. Menu też nie było najlepsze, jednak oferowało jakąś różnorodność. Znalazł się w nich ramen z kurczakiem. Po krótkim czasie Hoshigaki mógł już cieszyć się swoją potrawą, kelnerka, która go obsługiwała oczywiście życzyła mu smacznego i zaraz zniknęła, aby zająć się innymi zamówieniami. Choć knajpa nie była zbyt ładnie wystrojona, to znajdowało się w niej całkiem sporo osób. Wszyscy wyglądali na jakichś odludków, albo po prostu na biedaków czy też właśnie marynarzy, którym było wszystko jedno, a na dodatek nie było ich stać na nic lepszego. Niemniej jednak panował tutaj dość względny spokój, oczywiście do czasu.
Po jakimś czasie, gdy Katetsu delektował się już tutejszą sake z drugiej strony karczmy zaczęły dochodzić jakieś uniesione głosy. Nie były to jednak jeszcze krzyki. Karczmarz skierował w tamtą stronę swoje spojrzenie i powiedział coś pod nosem.
-Panowie, jeśli macie zamiar się kłócić to zapraszam na zewnątrz! Nie robić mi tutaj żadnej rozróby.- chciało się jeszcze dodać "To porządny lokal." Jednak mężczyzna chyba był świadomy, że tak na prawdę nim nie jest. Nie wyglądał jednak na bardzo przejętego, zapewne takie spięcia to była dla niego codzienność. Jak na razie nie działo się nic więcej, ale głosy nie ucichły.

z.t tutaj -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 99#p136899

Karczmarz

[Kichiro]

Nastał kolejny, piękny dzień, a wraz z nim więcej wyzwań. Kichiro jak każdego poranka zebrał swoje "stare gnaty", rozciągając się zawczasu i udał w stronę portu, gdzie czekali na niego towarzysze zwami współpracownikami. Odziany dość schludnie wiedział, że wiele czasu nie minie zanim jego porządnie wyglądające jeszcze ubrania zamienią się w totalny obraz brudu noszonego przez wielu nędzarzy tego bogatego miasta, nawet jeśli takowych indywiduum było niewiele w osadzie. Młody Shimizu był natomiast dobitnie pewien, że nikt pośród pracowników portu miejsca kupieckiego oceni go negatywnie za niepilnowanie stroju podczas pracy. Ba! Większość ludzi z doków szczyciła się męskością takiego morusania w pocie oraz zanieczyszczeniach wynikających z robót fizycznych, toteż zielonowłosy młodzieniec bardzo od nich pod tym względem nie odbiegał. - Hej, Satoru! - krzyknął do jednego z kolegów jak tylko ten objawił się przed jego oczami w pobliżu pomostu przy zacumowanym od wczoraj statku towarowym. Ten gość okazał się być jego "szefem", ponieważ niedługo po przywitaniu zaczął dzielić się z użytkownikiem czakry szczegółami aktualnego podziału harówy.
Shinobi zyskał proste polecenie na dzisiaj, a było to rozładowanie skrzyń z ów potężnej krypy. Zabrał się od razu do obowiązku, nie patrząc za bardzo ile to potrwa. Miał przed sobą wiele godzin jeszcze tej doby zanim wybije wieczór. Czy coś się wydarzy ciekawego? Może tak, może nie - lekko szalony architekt oraz robotnik nie będzie narzekał jeśli to jedyne co poczyni do końca swej zmiany. - Weźcie to ustawcie, a ja zajmę się resztą! - wtórował mężczyznom z okolicy, dając im znać o zapale jaki posiadał do wyręczenia znajomych z niewdzięcznego rozładowywania towaru. Dzień jak co dzień, a ten chciał robić! Niesłychane!

[Jun]

Misja Rangi - D - 1/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Kichiro "the Lumberjack" -
- Ryuzaku no Taki -
- Zaginiona skrzynia -

---

" Rozładunek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Gnaty doprawdy miałeś stare. Gdyby liczyć tak jak określało się wiek przedmiotów. Dziesięcioletni kubek stary już był, tak samo jak dziesięcioletnia zastawa. Ty też byłeś jak one, ale jednak coś cię wyróżniało. W kościach ci nie strzelało - jeszcze, bo w każdej chwili mogło się to zmienić w twoim zawodzie, a też wielkich śladów "używania" na sobie nie nosiłeś - ot, byłeś zarobiony i to było widać, do losu styranego życiem trzydziesto, albo nawet więcej "nasto" latka, było ci wciąż daleko. – Ohayo, Kichiro, słuchaj, mamy tutaj kilkadziesiąt skrzyń do rozładowania. Z resztą chłopaków już rozmawiałem, został twój przydział. — Wtedy podał ci listę z której większość pozycji była odkreślona i podpisana imieniem jednego z twoich kolegów. Pozostało kilka pustych. Dostałeś też ołówek - to chyba było jasne co miałeś zrobić. Skreślić te które zostały i się podpisać, mogłeś zrobić to już teraz - zawczasu by nie robić sobie później roboty. Mogłeś też zrobić to później. Nie mniej mężczyzna nie rozmawiał z tobą zbyt długo. Oddalił się i sam zajął się swoją pracą. Oczywiście nim mogłeś zabrać się za kolejny rozładunek, pracowałeś nad dokończeniem obecnego ze znajomą sobie grupką pracowników. W końcu skończyliście i przyszła kolej na rozładowanie kolejnych skrzyń towaru. Z informacji zawartych w manifeście rozładunkowym mogłeś wywnioskować, że skrzynie te, znajdowały się na dolnym pokładzie statku. Byłeś pewny, że nikt z pracujących z tobą, jeszcze tam nie zaglądał. Coś jednak nie grało. Podczas gdy pod wszystkimi skrzyniami była podpisana zawartość, tutaj zwyczajnie jej nie było... Może została zatarta? Miejsce na takową było, aczkolwiek puste.

Statek z którego miałeś dokonać rozładunku znajdował się niedaleko. Rozłożona była już kładka służąca za most prowadzący na pokład. Wystarczająco szeroka, wystarczająco gruba, by utrzymać człowieka, oraz dodatkowy bagaż jaki niósł. Zapowiadał się kolejny pracowity wieczór, bo skrzyń trochę było, do zachodu słońca wciąż miałeś jakieś trzy, może cztery godziny.

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

Satoru

[Kichiro]

Stary czy nie, Koichiro o poranku czuł się jak większość ludzi w średnim wieku, ale to pewnie ze względu na brak odpowiedniej, porannej rozgrzewki jaką powinien u siebie przeprowadzać przy tak intensywnym trybie życia zawodowego. Miał nadzieję, że jego samopoczucie po przebudzeniu będzie lepsze jak już wprawi się w swym fachu, lecz niezła orka dawała mu się we znaki, co jego współlokatorzy mogli zauważyć jak podnosił się z łóżka wykrzywiony. Niestety lepszej opcji póki co nie miał jak tylko dbać o siebie oraz rozsądniej rozporządzać siłami na zadania, które mu przydzielano. Najwidoczniej w pewnych kwestiach jeszcze nie dojrzał. - Jasne, szefie. Biorę się do roboty. - z uśmiechem na twarzy wziął zapisany kawałek papieru, dając spokój pracodawcy, bo ten miał sporo rzeczy na głowie. Zgodnie z instrukcjami, Shimizu rozpoczął wypełnianie pustych pół łącznie z wykreśleniem imion pozostałych kompanów prac. Wszystko byłoby cacy, gdyby nie fakt, że chłopak przez przypadek w pośpiechu wykreślił… samego siebie na koniec. - Ups, etto... - tym razem postanowił jedynie dopisać jedną linijkę pod spodem, aby nie bazgrać protokołu niepotrzebnie. Na więcej rzeczy nie zwrócił w tym czasie uwagi.
Wykonawszy wstępny rekonesans już częściowo zaczętego rozładunku wraz z kolegami, Kichiro pędem porównywalnym do lotu wróbelka ruszył z pierwszymi skrzyniami. Jego zrywność o mało nie skończyła się dla niego niefortunnym upadkiem, bo niosąc ładunek prawie wleciał na kumpla z załogi przy pomoście. Ku uciesze shinobiego na drobnym upomnieniu bardziej doświadczonego faceta się skończyło, a nadal nikt chyba nie czuł większej urazy do młodzieńca, czyż nie? Pierwsze koty za płoty. Po pół godziny targania drewnianych kufrów przyszedł czas na główny cel dzisiejszego mozołu. - Lecę do was, moje kochane! - rzucił w powietrze, nieco zalany potem, aczkolwiek z dużą dozą sił w zapasie. Udał się na dolny pokład statku bez zbędnych ceregieli, pokonując kłodę wraz ze schodami bandery. Rozejrzawszy się miał niemałą blokadę umysłową po powtórnym zajrzeniu na manifest ładunkowy, głowiąc się dlaczego nie było tam kategorii wpisanej pod jedną z pak. - Gdzie jesteś, ty paskudo? Nie ukrywaj się przed ojcem! - powiedział po cichu niczym ktoś niestabilny umysłowo, choć w tym wypadku osoba należała do tych przepełnionych młodzieńczym entuzjazmem. No nic, rodowity Senju postanowił najpierw rozładowywać to, co zgodnie z poleceniami Satoru spełniało aktualne procedury.
Nie myślał o tym ile to mu potrwa zanim skończy, aby rozpocząć poszukiwanie detektywistyczne zagubionego pudełka. W międzyczasie jednak ciągle podążała za nim ciekawość zawartości kontenera. - Pewnie tam były narkotyki… Kuso… - żartował, wciąż prowadząc dialog w swej głowie. Sekunda po sekundzie wynosił masywne pojemniki na zewnątrz, ustawiając we wskazane miejsce. Liczył, że a nóż zguba się odnajdzie, a papierek będzie wtedy poprawiony. Po co miał tracić czas na szukanie od razu? Czekało go wystarczająco sporo znoju, ale nie załamywał się jednym przedmiotem.

[Jun]

Misja Rangi - D - 3/15

---

- Rok 389 - Lato -
- Kichiro "the Lumberjack" -
- Ryuzaku no Taki -
- Zaginiona skrzynia -

---

" Rozładunek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Praca w dokach to jedno, a w to wszystko wchodziły jeszcze treningi którym jako shinobi musiałeś się poddawać by nie wyjść z formy - w razie czego. Chciałoby się rzec, że od samej pracy plecy przekrzywiały ci się w prawo, a od treningów w lewo - łóżko miało trudne zadanie naprostować to przez noc, nie zawsze się udawało - stąd to kiepskie samopoczucie. Wypełnianie papierów nie było twoją mocną stroną - potrafiłeś jednak przynajmniej czytać. Nie tak jak pewna piratka, której nie dane było ci jeszcze poznać - prawdopodobnie nigdy nie będzie bo dzieliło was morze. Popełniłeś kilka pomyłek - pewnie nie pierwszy raz zresztą. Do tej pory jakoś ci się udawało uniknąć z tego tytułu problemów, dzisiaj pewnie będzie podobnie, dlatego nie ma się czym przejmować, prawda? To tylko dokumenty... Tylko.

Pracowałeś raz uważnie, a raz mniej - ci którzy z tobą pracowali, wiedziałeś, ze przywykli do tego, że nie zawsze utrzymujesz równowagę jak kapłanka shinto w czasie rytuału. Słyszałeś ich wzdechnięcia nie raz i nie dwa - pewnie usłyszysz je jeszcze nie raz w trakcie swojego życia. Został dolny pokład - czyli ostatnie zadanie jakie ci dzisiaj w ogólnym rozrachunku przypadło. Wróciłeś do papierów, jak byk - w poprzednich manifestach był ładunek i wszystkie inne potrzebne dane do przewozu. WSZYSTKIE skrzynie które miałeś teraz rozładować nie posiadały takich wpisów w twoim obecnym manifeście przewozowym. Chwila poszukiwań i udało ci się odnaleźć skrzynie. Zacząłeś je wynosić i ustawiać w porcie w jakimś z wolnych miejsc. Gdyby je zliczyć to rzeczywiście zgadzały się ilościowo z tym co miałeś do rozładunku. Więc chyba wszystko w porządku, nie? No prawie. Były zadziwiająco lekkie - tak jakby były puste w środku, o takie przyprawiały cię wrażenie. Gdyby tego było mało. Teraz niosłeś ostatnią z nich. Podczas gdy wchodziłeś po schodach usłyszałeś piszczenie, dziwny odgłos dobiegający z tej skrzyni którą niosłeś. Nie przyglądałeś się jej uważnie, ale teraz dostrzegłeś dziurę wielkości dziecięcej pięści w jednym z jej rogów, przy spodzie. Jakby zajrzeć w otwór to widziałeś... W sumie to nic nie widziałeś. Jedyne czego mogłeś być pewien - to tego, że jest tam drugie pudło, a pomiędzy nim, a ścianką odrobinka przestrzeni, swobodnie szło tam włożyć rękę. Jeśli zastanowić się co jeszcze ciekawego zarejestrowałeś to żadna ze skrzyń nie miała w sobie niczego grzechoczącego ani wydającego brzęczący odgłos.

Ktoś chyba znalazł sobie nowy sposób do przewozu nielegalnych substancji... Chyba, bo to przecież tylko teoria którą sam snułeś... Czyż nie?

Dla sprawdzającego:

  Ukryty tekst

Satoru