Herbaciarnia "Yuri"

[Kagura]

Przebywając te kilka dni w gospodzie, do uszu Kagury nie dotarły żadne wieści na temat schwytania seryjnego psychopaty, ani o tym, że odnaleziono jakieś rozkładające się ciała ludzi, którzy zapewne byli uznani wcześniej za zaginionych. Czyżby miasto postanowiło na razie zatrzymać to w tajemnicy, żeby nie szerzyć paniki? Całkiem możliwe, ale z drugiej strony nieświadomi niczego ludzie mogą stać się kolejnym celem tego szaleńca i wypadałoby ich mimo wszystko ostrzec. Nie była to jednak jej sprawa. Jej zależało tylko na tym, żeby go dorwali, bo dzięki temu będzie mogła bezpiecznie wrócić do Ryuzaku no Taki bez świadomości, że ten gość za nią pójdzie. Widział ją, więc mógł sobie obrać ją za kolejny cel, a do tego nie chciała dopuścić. Liczyła więc, że gospoda okaże się dobrym źródłem informacji, ale wyglądało na to, że jednak będzie musiała wyjść na zewnątrz i pokręcić się po centrum. Może na targu czegoś się dowie?
Spacerując więc po osadzie w świeżo wypranych ciuchach i łukiem na plecach, Rudowłosa rozglądała się uważnie po ulicach i dobrze nadstawiała uszy, żeby podsłuchać aktualne plotki. Owszem, sporo się nasłuchała, zwłaszcza na targu, ale były to mało przydatne informacje o sukcesach lub problemach różnych ludzi. Jedna wiadomość sprawiła jednak, że Łowczyni zwróciła na nią uwagę. Podobno w jeden herbaciarni od rana wisi ogłoszenie, właściciel szuka kogoś do pomocy. Cóż. Była już kelnerką w jednej knajpie, więc można powiedzieć, że miała w tym pewne doświadczenie, więc może warto byłoby się załapać na taką robotę? Zawsze jest szansa, że podsłucha coś od klientów, w końcu na herbatkę przychodziła nie byle jaka klientela. Szybko dowiedziała się, gdzie jest owa herbaciarnia i skierowała się pospiesznie w tamtym kierunku. Oby tylko nikt nie sprzątnął jej roboty sprzed nosa.
Gdy dotarła na miejsce, odetchnęła z ulgą, bo ogłoszenie nadal wisiało i czekało na chętnego, więc Kagura od razu ruszyła do lokalu, aby się zapytać o szczegóły, gdyż cały tekst był dość ubogi w konkretną treść, czyli jaki był zakres obowiązków i ile konkretnie właściciel zapłaci. Słysząc krzyki na zapleczu, udała się właśnie w tamtym kierunku i zapukała w lekko uchylone drzwi.
- Dzień dobry. - Przywitała się uprzejmie. - Ja w sprawie ogłoszenia. Może mogłabym pomóc.

[Ayato]

Misja rangi D
3/15+ Nieco starszy, elegancko mężczyzna krążył po zapleczu bez celu. Nerwowo poruszał palcami u dłoni, obgryzał paznokcie u jednej dłoni, bo u drugiej już ich prawie nie było. Wyraźnie wyglądał jakby miał spore problemy na głowie. Twoje grzeczne, lecz nieco niespodziewane wejście, wyraźnie go zaskoczyło. Obrócił się, najpierw w kierunku drugich drzwi z nadzieją, że ktoś wrócił, a dopiero później spojrzał na ciebie. Końcami palców zahaczył, o biało-niebieski porcelanowy kubeczek, który bezwładnie spadł na ziemie i rozbił się z głośnym trzaskiem. To z pewnością nie był jego dzień.
-Cholera. – mruknął niezwykle szybko, jakby trochę spanikowany, że ktoś go goni. Wyraźnie przemierzył Cię wzrokiem od góry do dołu. Wyraźnie coś powiedział pod nosem, ale nic wartościowego nie mogłaś z tego wywnioskować. Ciężko było stwierdzić, czy on sam był w stanie zrozumieć co powiedział. Podrapał się po policzku. Chyba Cię oceniał, a przynajmniej na to wyglądało.
-Dobra, umiesz się bić? – dodał podchodząc do drzwi za Tobą i dosłownie wciągając Cię do środka. Wyjrzał na sale, czy przypadkiem nikt nie podsłuchuje waszej rozmowy. Może to tylko jakaś jego paranoja, ale wyglądał jakby nie chciał mieć bezsensownych problemów, ani z władzami, ani ze swoimi klientami. Kluczyk w drzwiach na moment przekręcił by je zamknąć, ale nie wyciągnął go z zamka. Chyba zostawił go dla Ciebie, na wypadek gdybyś się rozmyśliła i chciała po prostu wyjść.
-No więc, miałem wczoraj dostać ważną przesyłkę. A jeszcze ważniejsza paczkę sprzedać. Tylko że mój posłaniec nie wrócił do tej pory. Pewnie znowu skończył w jakiejś głupiej karczmie. Już mu się to zdarzało, a że głupek ma szczęście, to zawsze wracał z pieniędzmi. No ale teraz to już przesada. Dam Ci dziesięć procent z tego co mu odbierzesz, tylko zrób to tak, by niczego nie podejrzewał. – miał dosyć nietypowy ton głosu. Mówił szybko i bardzo panicznie, ale chyba nic w tym dziwnego. Zlecał napad na niewinnego człowieka i zapewne bezbronnego. Odetchnął nieco z ulgą, gdy wszystko wydusił z siebie. Dziwne tylko, że tak po prostu potrafił zaufać nieznajomej osobie, może to przez te rude, chytre lisie włosy i łuk na plecach.

[Kagura]

Kagura skrzywiła się lekko, słysząc brzęk tłuczonej porcelany. W sumie mogłaby się rzucić do przodu i jakoś go złapać, no ale co ją obchodzi czyjaś zastawa. Peszek i tyle. Słysząc pytanie mężczyzny, Rudowłosa lekko się zdumiała, ale po chwili skrzyżowała ręce na piersi i przyjrzała się twardym spojrzeniem ewentualnemu pracodawcy, który chyba miał poważne problemy, bo denerwował się niesamowicie. Cóż, może być ciekawie, jeśli podejmie się tego zlecenia.
- A więc trzeba komuś obić mordę. - Stwierdziła rzeczowo. - Powinnam sobie poradzić.
Od razu została wciągnięta do środka pomieszczenia, zaś facet sprawdził, czy nikt z głównej sali nie podsłuchuje i zamknął za sobą drzwi, przekręcając klucz. Na szczęście zostawił go w drzwiach, bo gdyby go zabrał, Kagura poczułaby się bardzo niekomfortowo, a wtedy to ten gość mógłby skończyć z obitym ryjem i nie tylko. Lepiej nie denerwować Rudowłosej, bo już i tak była w kiepskim nastroju przez tego psychopatę, zamieszkującego spaloną tawernę w porcie.
- Niczego nie podejrzewał? - Zapytała, unosząc jedną brew. - Czy jeśli zaatakuje go jakaś nieznajoma w czarnej pelerynie i odbierze mu przesyłkę, to będzie podejrzewać, że mnie Pan do tego wynajął? Powinien mnie wziąć w pierwszej kolejności za jakiegoś złodzieja.
Złodzieja. W tym momencie nasunęło jej się pewne stwierdzenie faktu. Jeśli ktoś ją przyłapie na tym, że napada na jakiegoś gościa, to może skończyć w pierdlu. Będzie musiała działać po cichu i w miarę szybko, żeby gość nie narobił rabanu i nikt nie przyszedł mu z pomocą. Coś się wykombinuje. Jakoś. Pozostała kwestia wyglądu tego nieodpowiedzialnego posłańca, bo medium jeszcze nie była i nie potrafi w ciemno szukać ludzi. Chyba, że dostanie konkretne wskazówki.
- Muszę wiedzieć jak wygląda i gdzie mogę go spotkać. - Odpowiedziała z powagą. - Nie mam zamiaru uganiać się w ciemno po całym mieście za jednym człowiekiem.
Będzie musiała pomyśleć nad jakaś zasadzką, bo przecież nie zaatakuje człowieka na środku ulicy. Może uda się go wciągnąć w jakiś zaułek, albo wykorzysta inną okazję. Wszystko się okaże, gdy już będzie na miejscu i odnajdzie tego mężczyznę. Wygląda na to, że gość straci swoją robotę za być nieodpowiedzialnym idiotą. Cóż, peszek.
- Jeszcze jakieś sugestie? - Zapytała Kagura. - Coś jeszcze powinnam wiedzieć?
Wszelkie szczegół będą mile widziane, zwłaszcza że tą robotą naraża swoje własne dobro. Nie miała ochoty spędzić reszty życia w więzieniu, za rozbój w biały dzień, a wsypanie zleceniodawcy nic jej nie da, bo ten z pewnością się wtedy wszystkiego wyprze. Ryzykowne.

[Ayato]

Misja rangi D
5/15+ Zadanie chociaż wydawało się być bardzo proste, to niosło za sobą ogromne ryzyko. W końcu chodziło o pobicie kogoś z zimną krwią, bez jakichkolwiek skrupułów, a później jeszcze obrabować. Ciężko było znaleźć kogoś do takiego zadania, bo mało kto był gotów się tego podjąć. Głos sumienia czy inne idee często zwyczajnie nie pozwalały zając się takim zadaniem. Z drugiej strony, czy nie na tym polegało życie shinobi. Ryzykowanie i podejmowanie się brudnej roboty, czasami nawet dużo straszniejszej od zwykłego pobicia. Morderstwa, bo ktoś miał taki kaprys, bo ktoś płacił. Dreszczyk adrenaliny nadający urok temu zawodowi, był dużo bardziej przekonujący od pomocy inwalidom.
-Dokładnie tak, dokładnie tak! – powtórzył dwa razy podekscytowany. Zatarł ręce z zadowolenia, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmieszek. Wąsy uniosły mu się delikatnie do góry. Wyraźnie cieszył się, że szybko znalazł chętnego do tej pracy. Spojrzał na Ciebie raz jeszcze. Nie miał zbyt dużych wątpliwości i nawet nie wierzył, a wiedział, że sobie poradzisz bez większych problemów.
-Ah tak, tak. – mruknął łapiąc się za głowę. Chyba nie zapomniał, jak wyglądał jego pracownik? Zastanowił się chwilę. Wyglądał jakby wiedział co chce powiedzieć, ale chciał to zrobić dobrze, byś nie miała żadnych wątpliwości. Rozejrzał się dookoła i wziął porcelanowy dzbanek, do którego nasypał odrobinę liści i patyków, a później zalał gorącą wodą. Przyjemny i bardzo silny zapach herbaty wypełnił pomieszczenie.
-Znajdziesz go gdzieś w porcie. Nie wiem gdzie dokładnie, ale na pewno będzie w którejś karczmie. Naprawdę nie mam pojęcia w której. – mruknął przelewając odrobinę cieczy do małego kubeczka w oliwkowym kolorze.
-Ma czarne włosy… Ale to chyba nic wyjątkowego w tej okolicy. – skrzywił się delikatnie bo nie bardzo wiedział co takiego wyjątkowego może być w tym chłopaku. –Niski i ma szpiczaste uszy. Bardzo szpiczaste, od razu je rozpoznasz. – krótka pauza na przemyślenia. Chyba powiedział wszystko co istotne. –A i zawsze ma ten jakiś swój naszyjnik. –dodał na koniec, trochę znienacka.

[Taro]

Taro w końcu poznał imię adresata przekazywanej wiadomości. *Postaram się zapamiętać.* Pomyślał po czym podszedł do ich stolika kelner i postawił zamówiony przed chwilą gorący napar. Taro poczekał aż kelner odejdzie po czym spojrzał na swoją herbatę. Chwilę się zawiesił obserwując parę unoszącą się nad kubkiem. Po chwili jednak chwycił za kubek i raczył się posmakować gorącego napoju. Wziął z dwa łyczki i odstawił naczynie na stolik. - Jeśli pozwolisz.- Zwrócił się do Shouhei`a.-Odejdę po dobiciu herbaty.- Zmienił ton swojego głosu, by jak najmniej ludzi słyszało informacje. -Nie uważasz, że dziwnym by było gdybym teraz wyszedł nim ledwo dostałem swoje zamówienie.- Oparł się z powrotem wygodnie na swoim krześle. - Skoro już tu jestem posiedzę chwilkę i dopije co mam do wypicia.- Dając tym samym znak, że nie oczekujesz żadnych słów w odpowiedzi.- ..Po tym wyjdę i znajdę sobie kolejne zajęcie. ty pewnie masz teraz trochę spraw do załatwienia przed ślubem siostry więc nacieszmy się tą chwilką spokoju całkowicie oderwaną od rzeczywistości.- Sięgnął po kolejny łyk herbaty.

[Kagura]

Na szczęście Kagura miała dosyć znikome sumienie i sprawa pobicia jakiegoś faceta zupełnie jej nie ruszała zwłaszcza, że gość ewidentnie nawalił z tą przesyłką i przyda mu się manto. Może w końcu się nauczy, że najpierw załatwia się obowiązki, a potem siedzi z dupą w knajpie i moczy pysk w trunkach. Dziwiła się, że właściciel herbaciarni jeszcze go nie zwolnił za opierdalanie się. Co do kwestii samego pobicia, to będzie lepiej, jeśli użyje Henge no Jutsu, żeby skierować podejrzenia na kogoś innego. Nawet jak facet ją zobaczy, to ujrzy zupełnie inne oblicze i poda błędny rysopis władzom, jeśli będzie chciał zgłosić pobicie i kradzież. Najpierw tylko będzie musiała znaleźć dogodne miejsce, żeby tam osaczyć swoją ofiarę, nie narażając się na gapiów.
- W porządku. Myślę, że sobie poradzę. - Zgodziła się. - Co mam mu konkretnie zwinąć? Wolałabym wiedzieć, czego szukać, żeby nie dać plamy.
Oczywiście planowała go obrabować ze wszystkiego co wartościowe, jak typowy złodziej, bo gdyby wzięła tylko przesyłkę, to szybko by się pokapował o co chodzi. Kto wie, może będzie miał przy sobie coś, co będzie mogła sprzedać? Okaże się. Należało tylko dowiedzieć się, jak gość wygląda, bo szukanie igły w stogu siana było dość upierdliwe. Po chwili dowiedziała się, że ma szukać po karczmach w porcie, co zawężało lekko krąg poszukiwań. Do tego facet miał czarne włosy, które w tych rejonach nie były niczym szczególnym i szpiczaste uszy, które już mogły jej sporo dać. Ma naszyjnik? Cudnie! Kolejna rzecz, ułatwiająca rozpoznanie i do tego warta obrabowania faceta. Ciekawe, czy ładny ten naszyjnik.
- Myślę, że czarne włosy, szpiczaste uszy i naszyjnik wystarczą do identyfikacji. - Odpowiedziała Kagura. - Przydałby się jeszcze kolor oczu, tak na wszelki wypadek, albo wygląd ubioru noszonego na co dzień, no ale to jeśli Pan pamięta.
Pozostało tylko poczekać na resztę informacji odnośnie paczki i uściślenia wyglądu i Kagura mogła w sumie ruszyć na poszukiwanie swojej ofiary. Co prawda średnio uśmiechał jej się powrót do portu, bo nawet nie wiedziała, czy tamtego psychola już złapali, no ale może nie będzie tak źle.

[Ayato]

Misja rangi D
7/15+ Mężczyzna podrapał się po brwi, po czym podszedł powoli do drzwi. Otworzył je i dyskretnie wyjrzał w głąb herbaciarni, gdzie przy kilku stolikach siedziało kilku klientów. Rozglądał się jakby szukał kogoś, ale ostatecznie tylko pokręcił głową jakby trochę zrezygnowany. Drzwi zamknął i oparł się o nie plecami. Westchnął nieco zrezygnowany. Spojrzał na Ciebie, jego oczy delikatnie się zaiskrzył jakby znalazł interes życia.
-Pieniądze. Zabierz mu wszystko co ma, niech wie jak to jest stracić majątek. – no ciężko byłoby zabrać mu dosłownie wszystko, ale mogłaś go pozbawić wszystkich monet które miał przy sobie. Uśmiechnął się lekko. Wiedział o swoim pracowniku chyba dużo więcej niż mogło się to wydawać. Cały czas wyglądał jakby coś ukrywał, ale nie chciał zdradzać niczego.
-Paczkę i tak prędzej czy później mi dostarczy. Teraz i tak już jest nie istotna, więc stłucz go na kwaśne jabłko. Tylko go przypadkiem nie zabij. – potarł dłońmi jakby już czuł zbliżającą się do nich sakiewkę. Sięgnął po oliwkowy kubeczek i przyłożył porcelanę do ust. Upił odrobinę i jakby od razu się uspokoił. Najwyraźniej był prawdziwym wielbicielem tego napoju i każdy jego łyk działał na niego w magiczny sposób. Kątem oka zerknął jeszcze na Ciebie i zmarszczył mocno czoło. Pokręcił głową na boki, nie mając już dla Ciebie żadnej istotnej informacji.
-Nie, a teraz idź już. No sio, sio. Czas to pieniądz. – dłońmi ruszył jakby odganiał od siebie jakieś dzikie zwierze i wyraźnie zaśmiał się gdy wspomniał o pieniądzach. Wskazujący palec wyciągnął przed siebie. Wskazał nim na coś, gdzieś za Twoimi plecami. Drzwi nieco zakryte przez kilka sporych skrzyń z herbatą. Na pierwszy rzut oka prawie niewidoczne, ale wystarczyło się przecisnąć między kilkoma gratami by się do nich dostać bez większego trudu.
Mężczyzna szybko zniknął za drzwiami. Wychodząc trzasnął nimi delikatnie i nieprzyjemnie, ale było słychać jak po drugiej stronie już wesoło pogwizdywał.
Pora była i na Ciebie tylko gdzie zacząć poszukiwania. No tak na pewno w porcie, gdzie skupisko karczm było chyba największe. Każdy z marynarzy miał swoją ulubioną knajpkę, a te pojawiały sietam jak grzyby po deszczu. Dla każdego znajdzie się coś ciekawego.
Jeśli wychodzisz uwzględnij zt w swoim poście.

[Ichirou]

Misja rangi D
1/15

---

Czarnowłosy mężczyzna skinął głową na słowa Taro, bowiem nie miał nic przeciwko jego towarzystwu. Dziewiętnastolatek i tak nie był zbyt nachalny w sowim zachowaniu, ponieważ sam zaproponował ciszę i trwał w milczeniu przez najbliższa chwilę. Herbata była dokładnie taka, jaka powinna być. Jej niebanalny smak i aromat były godne miana jednego z najlepszy lokali oferujących napary tego rodzaju. Dwójka mężczyzn siedzących przy stoliku delektowała się powoli swymi gorącymi napojami, a każdy z nich kontemplował nad własnymi sprawami. Shouhei raz jeszcze spojrzał na list i przewertował jego zawartość, przewracając oczami w lekkiej irytacji.
- Mówiłeś coś o szukaniu zajęcia... - odrzekł w pewnym momencie, przerywając długie milczenie. - Właściwie to znalazłoby się coś dla ciebie. Raczej coś niewiele większego niż twoje poprzednie zadanie, ale też wymagającego nieco fatygi. Siostrunia zalała mnie sporą listą życzeń i samemu nie dam rady spełnić ich wszystkich na czas. To co, piszesz się? - zapytał, sięgając spokojnie po zdobioną czarkę z herbatę, by upić z niej łyk znakomitego naparu.

[Taro]

Herbata była warta swojej ceny, idealna. Nastolatek zdążył wypić większą jej część nim siedzący na przeciwko starszy kolega zaproponował mu kolejne zadanie. Taro od razu zareagował na słowa Shouheia kontaktem wzrokowym.*Jest!* Wydawać się mogło, że to wieść o kolejnym zadaniu wywołała w nim tak błyskawiczne zainteresowanie. Cóż może po części tak było. Jednak młodszy Uchiha nadal miał w głowie swój podstępny plan zbliżenia się do brata Mii a tym samym i do niej. Ale któż mógł wiedzieć co się kryje za jego prawie zawsze pokerową twarzą. -Zamieniam się w słuch.- Powiedział zatwierdzając tym samym nowe zlecenie. -W czym Ci pomóc bracie?- Tym razem celowo wyszczerzył zęby by nadać swojej wypowiedzi bardziej ironiczne tło, a tym samym nawiązując do wcześniejszej głośnej deklaracji ślubu by wywabić Shouhei`a. Sięgnął po zdobione naczynie i zakosztował ponownie w naparze, lekko już ostygłym. Jego mimika znów stała się bez wyrazu, nadając na powrót szare tło interesom jakie właśnie robili. -Tylko jeśli mógłbym prosić o bardziej szczegółowe informacje niż te, którymi podzieliła się ze mną Mia.- Czekał na detale misji wpatrując się w kruczoczarnego osobnika.

[Kagura]

Oki, czyli miała obrabować go z kasy, a paczką się już nie przejmować., bo tak czy inaczej ją przyniesie, a teraz już i tak nie była ważna. W sumie tym bardziej pomyśli, że napadł go jakiś łotrzyk, skoro zabierze mu tylko gotówkę. No i może naszyjnik, jak będzie wart jej uwagi. No to wszystko było już jasne i pozostało tylko zabrać się do pracy. Najgorsze będzie zlokalizowanie gościa i wyczekanie odpowiedniego momentu, żeby go napaść. Dobrze, że to zima i szybko się ściemnia, to może dorwie go w jakimś zaułku, jak będzie chciał się odlać, czy coś.
- W porządku. - Skinęła głową. - A więc tylko kasa.
Niczego więcej na temat wyglądu faceta się nie dowiedziała, więc tylko westchnęła i przeczesała palcami rudą grzywkę. Czarne włosy, szpiczaste uszy i naszyjnik muszą jej wystarczyć. Co prawda średnio jej się widziało brudzić sobie ręce, zwłaszcza że pracodawca był dość dziwny, a przynajmniej tak się zachowywał, no ale pieniądze nie śmierdzą i jakoś trzeba było zarabiać na życie. A że tamten się doigrał to pech, dostanie manto i się nauczy.
- No dobra, to idę. - Westchnęła z rezygnacją. - Postaram się szybko uwinąć.
Skorzystała z drugiego wyjścia za regałami, z gracją przeciskając się między nimi i wyszła na zewnątrz, kierując się od razu w stronę portu. Na początek zlokalizuje swój cel, a potem pomyśli co dalej. Na razie nie było sensu zmieniać swojego wyglądu, więc tylko nasunęła bardziej czarny kaptur peleryny na czoło i poprawiając łuk na plecach, skierowała się ulicą do portu, przy okazji uważnie rozglądając się na boki. Czego szukała? Patroli. Po jej zgłoszeniu spodziewała się, że miasto zapewni ludziom lepsze środki bezpieczeństwa. Oby tylko port nie było obstawiony niczym twierdza przez tego psychopatę, bo wtedy nie da rady tak po prostu napaść na faceta i będzie musiała czekać na dogodniejszy moment. Cóż, zobaczy się na miejscu. Kierunek port.

[zt]

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=98&t=3142

[Ichirou]

Misja rangi D
3/15

---

Najwyraźniej dobrze się złożyło, skoro Taro szukał zleceń, a siedzący przy stoliku mężczyzna akurat miał sporo na głowie i potrzebował kogoś, komu przekazałby chociaż część obowiązków. Kruczowłosy odstawił czarkę z gorącą herbatą, uśmiechnął się blado, a potem podjął temat, skoro młodemu Dōkō zależało tak na szczegółach zadania.
- Pierwsza sprawa. Wiadomość dla pani Izumi, odpowiedzialnej za wystrój podczas wesela. Siostrzyczce znowu zmienił się zamysł, o czym należy poinformować Izumi. Ot, przekażesz jej po prostu wiadomość ode mnie i nic więcej - wyjaśnił, zabierając się w międzyczasie za sporządzeniu liściku, który zwinął i obwiązał wstążką, a na zewnętrznej części rulonu umieszczając dane odbiorcy wiadomości. Adres wskazywał konkretne domostwo przy jednej z głównych ulic wioski.
- Druga sprawa. Podczas uroczystości przygrywać ma znany harfista, Miyashiro Mamoru. Podobno zawitał ostatnio w gospodzie Akame. Ot, rozejrzyj się tam za nim i postaraj się namówić go do gry na organizowanym weselu. Odpłatnie rzecz jasna. Słyszałem, że jest dość trudny w kontaktach. Artyści... - To było na tyle, jeżeli chodzi o zadania, które Taro miał wypełnić, by otrzymać upragnioną nagrodę. Raczej nie zapowiadało się na śmiertelne przeszkody, ale z drugiej strony konieczna była odrobina fatygi.

[Taro]

Taro chłonął każdy element odnośnie powierzanego mu zadania. W pierwszej sprawie już miał pytać gdzie może znaleźć tą Panią Izumi ale zauważył, że Shouhei wypisał dane adresata na ruloniku, więc nie było o co już pytać, wszystko było klarowne. Druga sprawa mogła być nieco trudniejsza i pochłonąć znacznie więcej czasu, gdyż trzeba było danego osobnika najpierw zlokalizować. Nie miał pojęcia jak wygląda jegomość, ale miał nadzieje uzyskać więcej informacji w miejscu gdzie ostatnio go widziano. Na szczęście tym razem znał imię i nazwisko artysty, a jak powszechnie wiadomo w jego fachu liczy się to by były one rozpoznawalne. *Teoretycznie nie powinno być większych problemów.* Stwierdził w myślach po czym przyjął wiadomość i schował ją do torby umieszczonej za plecami. -Jeśli to wszystko to będę już ruszać, bo jak rozumiem trzeba szybko zająć się tymi sprawami.- Odparł do senpai`a, chwycił naczynko z resztkami swojego naparu i dokończył jednym łykiem. Następnie pożegnał się lekkim skinieniem głowy i wychodząc zapłacił za herbatkę. *No to chyba zaczniemy od Pani Izumi, skoro wiadomo gdzie dokładnie przebywa, a później będę martwił się tym artystą.* Pomyślał przekraczając próg "Lilii".

[z/t]

[Irie]

Misja rangi D (przejęta)
19/15+ Bez problemu znalazłaś jakiś pobliski strumyk i pozbyłaś się krwi, byłaś gotowa wrócić do zleceniodawcy i tak też uczyniłaś. Nikt po drodze ci nie przeszkodził, podróż poszła gładko i sprawnie. Zjawiłaś się w centrum, następnie zaś po prostu weszłaś do herbaciarni tylnymi drzwiami. Na zapleczu nie znalazłaś nikogo, walały się tylko wszelkie zapasy herbat. Usłyszałaś natomiast głos właściciela za kolejnymi drzwiami, widocznie rozmawiał z jakimś klientem za ladą. Poczekałaś grzecznie aż skończy. Tak też się stało, po jakiś dwóch minutach nastała cisza zaś właściciel nagle zjawił się na zapleczu. Uśmiechnął się szeroko i pazernie, w jego oczach błysnęła ekscytacja. - Oh wróciłaś. Znalazłaś go? Ależ bym chciał to wszystko zobaczyć na własne oczy, ten drań popamięta. Zdobyłaś łup? - Zapytał od razu na starcie przechodząc do konkretów.

[Kagura]

Słysząc, że właściciel lokalu jest chwilowo zajęty, Kagura rozgościła się na zapleczu, siadając sobie wygodnie na krzesełku i zakładając nogę na nogę. Chwilę pobujała się na tylnych nogach meblach, rozglądając się po pudełkach herbaty, dopóki do pomieszczenia nie wkroczył właściciel. Wyraźnie ucieszył się na jej widok, a jego pazerny uśmieszek wskazywał na to, że może być problem z zapłatą z jego strony. Skrzyżowała więc ramiona na piersi, przy okazji pokazując obdarte kłykcie, co było ewidentnym dowodem na to, że ktoś od tego rudzielca dostał porządny łomot.
- Znalazłam i połamałam mu kilka kości. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Jego buźka już nie jest taka przystojna jak wcześniej. Jest tylko jeden problem. Facet dzisiaj wyjątkowo sobie pohulał w karczmach i stracił sporą część pieniędzy. Przeszukałam go bardzo dokładnie i znalazłam przy nim tylko to...
Wyciągnęła garść drobniaków z kieszeni, po czym dwie setki ryo z dekoltu i wszystko to położyła na stole, żeby właściciel mógł się dobrze przyjrzeć, że nie jest to fortunka, na jaką zapewne liczył. No ale miała jeszcze asa w rękawie, który zamierzała wykorzystać, więc sięgnęła do plecaka i pokazała gościowi naszyjnik, który powinien dobrze kojarzyć, a który zapewne będzie troszkę wart. Nie położyła go jednak na stole ze wszystkim, a trzymała w ręce, uśmiechając się przewrotnie.
- Obiecał mi Pan dziesięć procent tego, co mu odbiorę, ale to trochę mało zważywszy na fakt, że poniosłam mały uszczerbek na zdrowiu. - Uśmiechnęła się szerzej. - Chcę co najmniej sto ryo za to zlecenie, a reszta, łącznie z naszyjnikiem będzie Pana. Umowa stoi?
Facet nie był głupi, skoro zbił taki interes na herbaciarni, dlatego szybko przekalkuluje, że taki wisiorek z kamykiem w środku może być sporo wart, jeśli go dobrze sprzeda. Ona zaś dostanie na rękę forsę i będzie mogła się zwinąć. Wszystko zależy od właściciela. Jeśli zacznie jej tu podskakiwać, to przypomni mu, że jest kobietą, która właśnie obija ryj takiemu jednemu i lepiej z nią nie zadzierać.

[Irie]

Misja rangi D (przejęta)
21/15+ Z każdym kolejnym słowem uśmiech właściciela był coraz szerszy, słuchanie informacji o obitej gębie ofiary wyraźnie dawała mu satysfakcję. Kiedy jednak przyszła kolej na wiadomość odnośnie biedy mężczyzny, właściciel zaklął siarczyście pod nosem. Wyjęłaś wszystkie pieniądze i ułożyłaś je na stole zaś rozmówca spojrzał na całość z lekką podejrzliwością i niechęcią. Mógł w końcu oskarżyć cię o zachowanie sporej sumki dla siebie. Zamyślił się intensywnie, z drugiej jednak strony ofiara lubiła zabalować i mimo posiadania sporej ilości pieniędzy, potrafił z łatwością to wszystko wydać w karczmie, szczególnie kiedy w pobliżu była jakaś panienka. Postanowiłaś także pokazać naszyjnik. Właściciel zareagował natychmiast poprzez uniesienie brwi. Przytaknął ruchem głowy i podrapał się po brodzie. - To zdecydowanie jego - Stwierdził. Wysłuchał również twojej propozycji odnośnie zapłaty po czym westchnął ciężko. - Widzę już że na inną propozycję się nawet nie zgodzisz. Niech będzie. Połowa sumki jest twoja - Odparł. Uczciwie wziął połowę wraz z naszyjnikiem. Sprawa załatwiona.
Koniec misji D