Szlak transportowy

[Byakuya]

Anzou przeszedł przez bramę Raigeki, opuszczając swoją osadę, skierował się wówczas szlakiem handlowym wiodącym na południe. Pogoda jak na tę porę roku była całkiem ładna - wiał przyjemny chłodny wiaterek, ćwierkały ptaszki i promienie słońca delikatnie przebijały się przez liczne chmury jakie przeszywały niebo. Warunki do szukania zaginionego konwoju były jak najbardziej znośne, chłopak zawsze mógł trafić w dużo gorsze okoliczności, na przykład w deszczową, zimną noc.
Będący ewidentnie pod dobrym humorkiem młody Kaminari rozpoczął poszukiwania samego konwoju, rozglądał się za poszlakami które mogłyby go do tego doprowadzić. No i niestety, ładnych kilkadziesiąt minut minęło nim natrafił na coś co mogłoby wydać się istotne w całym tym przedsięwzięciu.
Jednak w pewnym momencie, przy krzakach obok ścieżki, mógł dostrzec coś przypominającego bliżej nieokreśloną, zwiotczałą już jakby tkaninę. Po podejściu bliżej, Anzou dostrzegł, że jest to sporych rozmiarów skóra zrzucona przez węża, na dodatek w dość dobrym stanie, to sugerowałoby, że wąż był tutaj niedawno.
Gdy Anzou skierował swój wzrok dalej, dostrzec mógł coś srebrnego, błyszczącego się i dość mocno rzucającego w oczy, prawdopodobnie coś metalowego.

---

9/15

[Anzou]

Anzou spokojnie przemierzał szlak transportowy w poszukiwaniu jakiegokolwiek znaku po poszukiwanym konwoju. Mimo wszystko, nie zrażał się tym i dalej szedł do przodu. W pewnym momencie myślał nawet, że udało mu się już znaleźć poszlakę, jednak była to tylko zrzucona skóra węża. Raczej normalne, nic niestandardowego. Jedyną niecodzienną rzeczą było to, że na szlaku nie spotkał praktycznie nikogo. Żadnego handlowca, podróżnika, bandyty. Po prostu ani jednej żywej duszy. Chłopak myślał, że na takiej drodze spotka chociaż jedną osobę, od której mógłby wyciągnąć jakąś informację. Niestety, prawda okazała się zgoła inna. Chwilę później sam Anzou dostrzegł coś srebrnego, błyszczącego. Nie umknęło to jego uwadze. Nie miał jednak pojęcia, co to takiego jest i o co w tym wszystkim chodzi. Najpierw młody Kaminari rozejrzał się dookoła, w poszukiwaniu jakiegoś śladu po osobie trzeciej, która mogła tą dziwną rzecz zostawić. Dopiero po upewnieniu się, że w okolicy nie ma nikogo, spokojnym krokiem i z zachowaniem wszystkich środków ostrożności Anzou zbliżył się do obiektu, by móc go zidentyfikować i ocenić co to takiego jest. Może to jest właśnie jakiś materiał, którego poszukuje i to popchnie go dalej w całym zadaniu. Chłopak jest świadomy wagi zadania oraz presji, jaka na nim ciąży, jednak to go w żadnym stopniu nie paraliżuje, wręcz przeciwnie, motywuje go to do jeszcze lepszego działania, jeszcze większego wysiłku.
*Ciekawe co teraz robi Azuma i Kobieta od Królika. Pewnie wszyscy już wrócili do domu, w swoje rodzinne strony. To dobrzy ludzie, chciałbym ich jeszcze kiedyś spotkać. Wiem gdzie szukać młodego Uchihę, jednak kobieta... wydaje się być nieuchwytna, podąża swoimi szlakami i chwyta się różnych zleceń. Pieniądze są potrzebne, niestety ten świat jest tak skonstruowany, że bez odpowiednich środków na przeżycie nie ma szans. Dlatego też jest tyle zła, cierpienia... Ludzie to robią, bo po prostu muszą przeżyć... Gdyby nie bandyci i źli ludzie to pewnie i ja nie miałbym za bardzo czego tutaj robić... Ech, chory świat.*

[Byakuya]

Anzou skierował się w stronę miejsca w którym znajdowała się bliżej nieokreślona błyskotka. Po wejściu między krzaki, by sprawdzić co to tam właściwie jest, jego oczom ukazał się... Cóż, dwa rozbite powozy, z poodrywanymi lejcami, najwidoczniej konie jakie ciągnęły ten środek transportu były mocno zdesperowane do ucieczki. Wcześniejszą rzucającą się w oczy błyskotką, okazał się Wielki Kunai wbity w ziemie, jeszcze świeża krew kapała po jego ostrzu, co sugeruje, że całe zajście z pewnością miało miejsce bardzo niedawno, być może nawet kilka chwil temu. Gdy Anzou postawił swe kroki dalej, w kierunku leżących powozów, dostrzegł przy każdym z nich po jednym zmasakrowanym ciele, obydwa z wieloma ranami szarpani i licznymi śladami po ugryzieniu czegoś naprawdę sporego.
Z leżących, rozbitych powozów wysypywały się różne pakunki, większe lub mniejsze, najprawdopodobniej jest to właśnie towar jaki miał być dostarczony do szpitala, czyli zioła, leki i inne potrzebne w medycynie akcesoria.
Coś tutaj jednak nie grało - Konwój leżał nie na trakcie, a tuż obok, w krzakach. Po koniach nie było ani śladu, i do tego jeszcze te dwa zmasakrowane ciała. No i z zaopatrzenia medycznego nic nie zginęło. To nie ktoś uniemożliwił konwojowi skuteczne dotarcie do miasta, tylko raczej coś, pytanie brzmi co?

---

11/15

[Anzou]

Cała sytuacja była bardzo dziwna. Młody Kaminari stał, rozglądał się dookoła i chciał to wszystko przetrawić w swojej głowie. Nie miał najmniejszego pojęcia, co lub kto za tym stoi, jednak jedno było pewne - ludzie nie żyją, po koniach brak najmniejszego śladu. Kunai może być dowodem, może ludzie się bronili i krew, która na nim jest to krew sprawcy całego zdarzenia. Ciała były zmasakrowane, leki nietknięte. Można więc chyba wykluczyć motyw rabunkowy. Może to jakaś dziwna zwierzyna zaatakowała wszystkich i postanowiła zrobić sobie ucztę? Cholernie to dziwne. Kaminari spakował Kunai do swojej kabury, nie wiedział jeszcze dlaczego, ale może przedstawi to jako dowód. Chłopak upewnił się też, czy ludzie żyją, w końcu nie miał pojęcia, może któryś z nich oddychał, potrzebował pomocy. Jeżeli jednak faktycznie zginęli, to należałoby zebrać sprzęt medyczny, tyle, ile tylko się da, ułożyć go w plecaku, kaburach, poukładać odpowiednio w skrzynce tak, aby móc zabrać jak najwięcej za jednym zamachem. Niestety, sam Anzou nie potrafił tworzyć fizycznych klonów, które posłużyłyby jako tragarz. Wozu też nie da rady ciągnąć, więc to chyba jedyne sensowne rozwiązanie. Gdy już uda się wszystko poukładać, zebrać, Anzou ruszy w podróż powrotną właśnie do szpitala, by złożyć meldunek. Jeżeli coś atakuje na trasie, to trzeba to unicestwić, by móc w spokoju zajmować się towarem. Skoro coś stało się niedawno, to pewnie prędko się nie powtórzy. Mimo wszystko, Kaminari stara się być czujny, nie chce skończyć tak jak Ci ludzie, którzy zostali dosłownie zmasakrowani...

[Byakuya]

Anzou - Misja D
Następna Lokacja

[Anzou]

Anzou po treningu, opanowaniu kilku technik, które zwiększają jego potencjał bojowy postanowił ruszyć ponownie do Sogen. Był tam, zna drogę, dobrze się tam czuje. Przyciąganie muru jest zdecydowanie silniejsze, a jego ciekawość z każdym kolejnym dniem w domu rosła, wywoływała w nim ekscytację. Młody członek klanu Kaminari postanowił przemieścić się w okolice muru, poznać może kogoś, kto tam służy, dowiedzieć się nieco więcej z pierwszej ręki. W domu zjadł, zabrał wszystko co potrzebne, więc był w stu procentach gotowy! Z uśmiechem na twarzy i motywacją w sercu ruszył na Mur. Niektóre rzeczy, zwłaszcza te niezaplanowane często przynoszą efekt, którego się nie spodziewamy. Jakże pozytywny efekt.


Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 min
Środek transportu: Piechota

[Akaruidesu Yoake]

Yoake wyrobił się z zakupami dość niewielkim kosztem, ale czy adekwatnym do tego, co brał? Jest to możliwe. Przy braku kupowania potężnego uzbrojenia od najlepszych rzemieślników wszystko się wydawało tanie. Żadnych zapasów notek wybuchowych, pigułek żywnościowych, kolekcji katan. Tylko ubrania, manierki i prowiant. Nie miał problemu z płatnością. Zwróci się to pewnie z nawiązką już po wykonaniu tej misji w świątyni, a kto wie, może wpadną jeszcze jakieś fanty w podziemiach, jakkolwiek chłopak nie był z tych ludzi, którzy próbują się wzbogacić na znaleziskach, a wolał zarobić ciężką pracą. Chłopak przywdział od razu nową odzież, manierki przytroczył do paska a zawiniątko z jedzeniem włożył do torby nad pośladkiem, która była dotąd prawie pusta. Koc przywiązał sobie też do pasa na odcinku lędźwiowym.

Wydostali się w końcu w powolny sposób z wioski i trafili na szlak, który miał ich prowadzić w kierunku granicy z krainą zarządzaną przez klan Uchiha. Klan ten był niezwykle bojowo nastawiony, biorąc pod uwagę ich przeszłość i niechlubne powiązania z klanami Juugo, konfliktami z klanem Senju i odwieczną wojnę z ludźmi zza muru. Chociaż to ostatnie chyba akurat było słuszne. Ale czy na pewno? Najwięcej w tej sprawie mają do powiedzenia ludzie, którzy teraz muszą tak ciągle udowadniać, że mieli rację. Może dzikusi nawet nie byli tak źli, za jakich ich brano? Trzeba by było kiedyś tam zawędrować i dowiedzieć się na własną rękę. Haruki w międzyczasie w końcu zagadnął na luźniejszy temat, a mianowicie turystyka okolicznych krain z nastawieniem na jedną - tę, w której stronę się kierowali.
- W Sogen nigdy. Rzadko opuszczałem Antai, szczególnie na dłużej. Ostatnio byłem w Daishi, ale poza tym to ciężko mi się przypomnieć inne wypady. - Powiedział, przyznając się przy tym do dość stacjonarnego trybu życia, co było wręcz dziwne dla shinobi, który jeszcze nie założył rodziny ani nie ma rangi na tyle wysokiej, by zajmować się papierzyskami w siedzibie władzy. Droga na razie mijała spokojnie, a oni oddalali się od Raigeki, zbliżając się co krok do opuszczonej świątyni, którą mieli oczyścić. Tylko, że i tak zostało dość sporo czasu do tego momentu. Yoake starał się narzucać dość dobre tempo, by Haruki nie mógł się nad tym zastanawiać i nie męczył się aż tak, jakby to było, gdyby każdy musiał pilnować swojego oddechu i kondycji codziennie. A na razie musieli się przygotować, by już pierwszej nocy zagościć w karczmie. Będą musieli pilnie śledzić mapę, żeby nie wywiodła ich na manowce...

[Kan Senju]

~ Pioruny trzaskają, świątynie obalają ~
Wyprawa B
Post 15/57+
Akaruidesu Yoake Podróż po śniegu nie należała do najprzyjemniejszych, niemniej Yoake zdecydował się utrzymywać przyzwoite tempo. Był zmuszony się wstrzymywać przez towarzysza, którego ciężko nazwać maratończykiem. Gdy tylko zauważył, że podróż sprawiała mu problemy był gotowy troszkę zwolnić, zapewne idąc samemu mógłby szybciej dotrzeć do świątyni. Problemem jedynie mogłaby być konieczność spędzenia wszystkich nocy na otwartym terenie przy niesprzyjającej pogodzie.
- Daishi? Miałeś długą przeprawę, ładnie tam jest?
Zadał pytanie bez pomyślunku kiedy tylko złapał kilka więcej oddechów. Szczęśliwie nie pytał o cel podróży, którego zapewne nie chciałby zdradzić przez znak pozostawiony przez Antykreatora. Był zainteresowany turystyką, bo jakby nie mówić góry miały zupełnie inny klimat niżeli wietrzne równiny wypełnione lekkimi wzniesieniami. Większość terenów to niziny, które podczas lata były wykorzystywane jako pola uprawne. Dzięki nim, a także popularnym rybołówstwie nikt w tej prowincji nie narzekał na głód, no prawie. Wszędzie znajdą się biedni, czy jacyś wyrzutkowie nie posiadający co włożyć do ust na kolację. Niemniej nie mówimy o nich, a raczej o naszej wyprawie do zaginionej świątyni. Pierwsza noc w karczmie była niezwykle spokojna, kolacja przy której Haruki zadał kolejne pytanie.
- Swoją drogą, co porabiałeś w Daishi? Szukałeś jakiejś żony? Słyszałem, że mają tam niezłe panny. I dodatkowo posłuszne.
Gdy skończyliście jedzenie można było skorzystać z łaźni, a także osobnych jednoosobowych pokoi. Spaliście aż do rana, po czym wyruszyliście w dalszą drogę po analizie mapy przy śniadaniu. Podążaliście w dobrym kierunku, czego chcieliście dopilnować aby nie wyjść na głupców gubiących się w podróży. Następny dzień był troszkę łagodniejszy, chociaż dalej was smagał zimny wiatr to dotarliście do kolejnego miejsca noclegowego bez kłopotu powtarzając wczorajsze czynności. Nastąpił kolejny poranek, po którym miała się zacząć prawdziwa przygoda gdy zboczycie z traktu i będziecie zmuszeni nocować bez ciepłego dachu nad głową...

[Akaruidesu Yoake]

Sądząc po kondycji Harukiego, poleganie na jego umiejętnościach fizycznych podczas walki może okazać się zawodem. Zresztą, Yoake widział, że czasem i najlepsi mogą nie być w stanie nic zrobić. Po śmierci tego ślepego chłopaka Sashy, Hikari pokazał, jak szybko się porusza. W sumie nawet później też teo prezentował. A jednak w porównaniu z Hanem to nawet on niewiele mógł zrobić. Kaminari z pewnością prezentuje inne wartości bojowe, a także takie, któe nie mają nic wspólnego z walką. Logiczne myślenie, dedukcja, spostrzegawczość, młody, dynamiczny zespół. Różne mogą być zalety ze współpracy z innymi. Padło pytanie na temat Daishi, jednak w żaden sposób niewygodne.

- Daishi jest całkiem ładne. Strasznie duży to region, w dużej mierze w górach, więc jest raczej rzadko zamieszkany. Dziwnie się czułem idąc górskimi szlakami przez dni nie natrafiając na wioskę. A u nas zaraz się na kogoś trafi. Sady, wioski nasze, wioski szczepu Kami, porty. Jest zupełnie inaczej, nie jestem jednak w stanie powiedzieć czy lepiej, czy gorzej. - Przez chwilę Yoake zastanawiał się nad tym, którą krainę woli, jakby zadając sobie pytanie, czy przeprowadziłby się, gdyby nie miał żadnych zobowiązań. - Ale nie przeprowadziłbym się. Polecam wyruszyć na jakąś wyprawę za granice Antai, a nawet Wietrznych Równin, bo wtedy dużo bardziej docenia się to, co ma. Nie wiem, co musiałoby mi strzelić do głowy, żeby zrezygnować z ryb, win i pomarańczy dla krajobrazów. A te też są niczego sobie. Byłeś może w Hitsugayi? Miasteczko z przystanią w zatoce z klifów. Piękne miejsce. - Choć mówił jak gdyby się zachwycał, to w myślach tłoczyło mu się co innego. Przez całą sprawę z Oniniwą dużo bardziej docenił swoje poprzednie życie. Spokojne i bez morderczego brzemienia. Oraz bez wiedzy o tym, jakie zło stąpa po świecie. Może gdy lepiej się poznają, Yoake wciągnie towarzysza do nadanej samemu sobie misji. Ale ta dziewczyna... Antykreator próbuje roztaczać grozę na cały kontynent, ale czy niszcząc związki i rodziny dla zbierania przeciwników dla niego blondyn nie stałby się zbyt podobny? Cel nie usprawiedliwiał wszystkich środków. Porażenie Sau... Sau był gotowy na śmierć dla spowolnienia klona. A w gotowości na śmierć przygotował się też na przeżycie tego porażenia, które zafundował mu sługa Kaminari.

Wędrówka trwała dalej, a Yoake starał się opowiadać trochę drobne informacje o krainach, w których był. Niewiele tego, bo przechodził tylko przez Yusetsu i Sozo, a także płynął statkiem na Yinzin. Nie wspomniał ani o turnieju, ani o sprawie Oniniwy, ale o tym, jak wyglądały wsie, czym się różniły od tutejszych, Antaiskich. Jak to się prezentowali samuraje na ulicach, jak Inuzuka patrolowali krainę na psach i inne tego typu opowiastki. Dotarli w końcu na nocleg, a tam padło pytanie, którego chłopak się bał. Przygotował sobie wcześniej wymówkę, która w bardzo drobnym stopniu była zgodna z prawdą, a na pewno zgodna z jego przekonaniami. Przygotował to głównie dlatego, że obawiał się, że to pytanie może w końcu paść. Nie może wygadać się byle komu, bo liderowi będzie musiał przedstawić tę sprawę osobiście.

- Nie przywykłem do szukania towarzyszki życia. Nie chcę nikogo zostawić w żałobie po mnie, bo stale ryzykuję życiem. Ale nie zrezygnuję z tego. W Daishi byłem ze względu na pewne ogłoszenie, które na które trafiłem jakiś czas temu. Słyszałeś o Głębokich Odnogach? Żyją tam niezłe cuda. Czasem wychodzą z jaskiń i dręczą osady położone pośród niczego. - Nie mówił tego głośno, ale potem trochę ściszył ton głosu, schodząc bardziej do głośnego szeptu. - Przysięgałem sobie bronić bezbronnych ludzi nawet za cenę własnego życia, a ludzie w tych wsiach na prawdę potrzebowali pomocy. Podjąłem decyzję, że mogę na trochę zostawić ochronę podróżnych na traktach i inne takie, by pomóc z takim problemem, nawet jeśli będę działać w innej krainie. - Na dalsze pytania, chociażby o przeciwników, z którymi miałby tam mieć styczność, opisałby przeciwników na wzór tych z Oniniwy. Zdziczałych bestii, które kiedyś były ludźmi, ale zostały zniszczone przez chakrę. Że stwory te związane były kiedyś z klanem Juugo zamieszkującym Daishi, ale stracili kontrolę nad swoimi zdolnościami i razem z tym stracili rozum. Oczywiście byłyby tyo tylko takie ogólne wzmianki, a w razie szczegółowych pytań, no to Yoake przecież nawet niewiele więcej wiedział. Na pewno nie było słowa o Oniniwie, Hanie ani tej przeklętej pieczęci, która brała swoją genezę z tego samego źródła co to szaleństwo. Z takiej historyjki łatwo będzie wyjść do wytłumaczenia się, skąd te dziwne czarne znaki na ciele, jeśli sytuacja zmusi Yoake do skorzystania z tej przerażającej mocy.

Szli dalej, zaczynając kolejny dzień podróży. Chłód drażnił, ale nie zamroził ich wyprawy. Byli w stanie przemieszczać się w stronę odległej od cywilizacji świątyni. Chociaż wcześniej padło już, że szabrowników może już tam nie być, to Akaruidesu analizował, że jeśli znali te ruiny, to pewnie udadzą się tam na przezimowanie. Teraz jest mniej kupców na szlakach, podróżuje się ciężej, wiec jeśli mają zapasy z jakiś napadów, to będą pewnie woleli przeczekać najgorszą pogodę, a tam mogliby się czuć bezpieczni. Yoake był pewien, że zastaną na miejscu swój cel do eliminacji.
- Lepiej pilnujmy mapy i tego, gdzie jesteśmy. Nie chciałbym być zmuszony do nocowania, gdy będziemy jakąś godzinę od celu. Jeszcze może się okazać wtedy, że to my będziemy musieli się bronić... - Powiedział, sięgając po wspomniany przedmiot. Nie miał zamiaru się gubić. Możliwe też, że da Harukiemu kilka godzin snu, a sam postoi na warcie i ruszą wcześniej, by jak najszybciej dopaść szabrowników i znaleźć się w ruinach, gdzie łatwiej będzie schronić się przed chłodem.

[Kan Senju]

~ Pioruny trzaskają, świątynie obalają ~
Wyprawa B
Post 17/57+
Akaruidesu Yoake Widząc braki kondycyjne Harukiego nasz bohater Yoake próbował pozostawać pozytywnej myśli. Mógł posiadać inne zalety niżeli mocarne ciało zdolne powalać góry, tylko jeszcze nie zdążyły się one ujawnić. Przestał liczyć na jego zdolności bojowe, ale wciąż mógł posiadać głowę nie od parady. Z jakiegoś powodu został przydzielony do tego zadania, trzeba tylko poznać dokładniej jego dobre cechy. Ciężko to zrobić w obecnych rozmowach o powiedzmy głupotach jakim była rozmowa o innych prowincjach. W zamian za podzielenie się wiedzą o Daishi sam opowiedział o swoich doświadczeniach.
- Swego czasu służyłem na murze, z jego szczytu ludzie chodzący na dole przypominali jakieś mrówki. Uczestniczyłem wtedy również gdy przypuszczono na niego atak z drugiej strony, działo się tam wiele cudów. Obcy potrafili kontrolować przywoływać wielkie węże, które im służyły. Spędziłem tam prawie całą młodość wracając do domu dopiero rok po tym wydarzeniu, więc jeszcze nie miałem okazji zwiedzić Hitsugayi. Niemniej po tym poleceniu na pewno zapiszę sobie w kalendarzu wycieczkę tam, może nawet z dziewczyną.
Uśmiechnął się szczerze po czym wysłuchał też opowiastek na temat Yusetsu, w tym psich patroli, Sozo wcale nie różniącego się wiele od Daishi czy też Yinzin. To ostatnie szczególnie go zainteresowało, bo zadał pytanie odnośnie turnieju. Był zaciekawiony czy Akaruidesu zwiedził tamtejsze areny, a także porównania z tymi znajdującymi się w Raigeki. Najbardziej czy Kaminari są gotowi do zorganizowania czegoś podobnego, bo byłaby to atrakcja sprowadzająca wiele ludzi z całego świata mogące napędzić trochę gospodarkę. Trzeba przyznać pod wieloma względami myśli o dobru swojego rodu, dla którego wykonuje obecnie rozkazy. Przy zejściu tematu na cel wizyty w górskich rejonach na jego twarzy pojawiło się zdziwienie. Prawdopodobnie każdy słyszał o Głębokich Odnogach, ale ciężko znaleźć naocznego świadka tamtejszych "cudów". Większość to plotki przechodzące z ust do ust, przekazywane na popijawie, ubarwiane.
- Czyli niewiele się to różni od terenów nieznanych za murem. Tam również możesz napotkać wiele niespodzianek. Nie miałem wiele wycieczek poza jego teren, ale raz napotkaliśmy się na mgłę potrafiącą wysysać chakrę. Niemal nie straciłem tam swojego życia razem z całą grupą, w porę się zorientowaliśmy zanim pobrano naszą energię do cna.
Jak widać dzielenie się opowiastkami potrafiło podnieść wiedzę obu stron, nie tylko zadającego pytania, ale również odpowiadającego. Trzeba tylko trafić na odpowiednią osobę mającą cokolwiek wartościowego do przekazania, zamiast miotać jęzorem na lewo i prawo bez ładu i składu.
- A postanowienie, bardzo szlachetne. Obecnie mało jest ludzi chętnych pomagać bez zysku w tym.
Oczywiście zapytał się czy można bardziej nakreślić niebezpieczeństwa Głębokich Odnóg, a jego prośba została spełniona. Usłyszał historię o członkach klanu Juugo, którzy stracili kontrolę nad swoimi zdolnościami szalejąc po okolicy co w pełni wystarczyło do zaspokojenia jego ciekawości. W międzyczasie podróż przechodziła już w końcową fazę, gdzie opuścili szlak transportowy kierując się bardziej zaśnieżonymi trasami. Naturalne było przy tym lekkie spowolnienie marszu, bo głupio byłoby potknąć się o jakiś przysypany białym puchem konar czy kamyk aby upaść na ryj prawda?
- Jak chcesz mogę pilnować trasy, znam się dobrze na mapach. Tak samo jestem dobry w tropieniu, gdybyśmy musieli szukać szabrowników po okolicy.
Z entuzjazmem powiedział swoje dobre strony gdy wkraczaliście w rzadko posadzony las. Od drzewa do drzewa było dość sporo miejsca, spokojnie nawet dwa namioty niemniej zastały was ciemności. Z pomocą przyszła wcześniej zakupiona przez Harukiego wcześniej pochodnia, ale podróżowanie nocą było bez większego sensu. Obecnie dochodziła północ, do której brakowało może godziny czy dwóch, a do cel najwcześniej osiągnęlibyście o świcie, po kompanie widać było zmęczenie.
- Może tutaj przenocujemy? To dobre, całkiem bezpieczne miejsce.
Gdy tylko uzyskał zgodę sam sprawnie przeszedł do zbierania drewna na ognisko, a następnie rozstawiania namiotu w trakcie czego poruszył kwestię pilnowania małego obozowiska.
- Jak się dzielimy wartami? Chcesz pierwszy pilnować, czy może drugi?
Zapytał się, bo Yoake również powoli zaczynał odczuwać delikatne zmęczenie co widać po jego oczach. Niemniej niezależnie od decyzji dostosował się do ustalonego planu.

[Akaruidesu Yoake]

Mur. Yoake słyszał o tym miejscu, a właściwie potężnej konstrukcji na całej granicy Sogen od jednej strony. Sam myślał, czy by się nie zaciągnąć, bo jest to bardzo szlachetne poświęcenie, ale jednak klan Kaminari go wyszkolił i wychował, a teraz należałoby spłacić dług. Poza tym, w tym momencie są ważniejsze sprawy, czyli znalezienie shinobi, którzy pomogą w pokonaniu Hana. Głębokie Odnogi na północ od Muru miały jednak jak widać wiele wspólnego z Głębokimi Odnogami jeśli chodzi o niebezpieczeństwa i dziwne stwory, które zamieszkują te regiony. Podobnie pewnie będzie w Tajemniczym Lesie i na Czarnym Archipelegu. Blondyn wysłuchał więc opowieści o niepokojącym wydarzeniu z przeszłości Harukiego, gdzie prawie zostali wyeliminowani przez mgłę wysysającą chakrę. To prawie jak mgła, która przedstawiała różne sceny z życia Oniniwy... Chakra była niesamowitym tworem, który pozwalał na niewyobrażalne rzeczy.

Po drugim noclegu w końcu opuścili szlak i zaczęli przemierzać zarośla. Yoake przestał być rozmowny i bardziej się skupiał teraz na uważaniu na otoczenie, żeby nic ich nie zaskoczyło. Dał też towarzyszowi mapę, bo skoro był taki dobry z nią, to lepiej, żeby to on tego pilnował. Najwyraźniej miał wartości pozabojowe, które ciężko jest zastąpić i tym jednym wyznaniem o tropieniu i orientacji z mapami nadrobił w oczach blondyna całą swoją stratę za gorszą kondycję. Przyszło im też w końcu podjąć decyzję na temat spoczynku. Szybka analiza mapy i otoczenia wykazała, że mają przed sobą jeszcze dobre kilka godzin drogi, więc nie powinni być narażeni na zasadzkę, tak jak to by było tuż obok kryjówki szabrowników.
- Niech będzie. Kilka godzin nas nie zbawi, bo pewnie i tak nie spodziewają się gości. Jeszcze trochę wytrzymam, więc mogę wziąć pierwszą wartę. - Po deklaracji zaczął rozglądać się na miejscem, z którego będzie dobry widok na namiot Harukiego, a samemu będzie się choć trochę schowanym. Następnie, w dobrym miejscu Yoake owinąłby się zakupionym kocem i rozpoczął nocnym czuwaniem, zanim nie minie tych kilka godzin, które pozwoli wypocząć Kaminari'emu.

  Ukryty tekst

[Kan Senju]

~ Pioruny trzaskają, świątynie obalają ~
Wyprawa B
Post 19/57+
Akaruidesu Yoake Rozmowy, rozmowami, tematy się wykańczały, a też należało bardziej skupić się na własnym bezpieczeństwie zdaniem Yoake. Haruki sprawnie zajął się przygotowaniem ogniska, a następnie postawieniem namiotu przy czym ustaliliście zmiany.
- Niech tak będzie, tylko niech nie zamarznij. W razie czego ognisko gotowe do rozpalenia, w plecaku znajdziesz krzesiwo.
Wskazał na palcem na swój bagaż pozostawiony obok jurty ziewając, a następnie zniknął za materiałem. Czy uda mu się zasnąć migiem pozostawało poza polem widzenia blondyna, który miał w planach znaleźć bardziej ustronne miejsce do obserwacji. Wyborów miał niewiele, bo w zasadzie dwa. Zaszyć się gdzieś pod grubszym drzewem na śniegu, albo wejść na gałąź, gdzie postanowił się owinąć mięciutkim kocykiem i rozpocząć stróżowanie. Noc upływała bardzo powoli, bez zajęcia poza wypatrywaniem wrogów, jakiejś towarzyszącej gęby do odezwania się... Czas w takich stawał się wrogiem, wydłużając każdą sekundę w głowie do minuty. Las wydawał się opustoszały, jedyny dźwięk dochodzący do ucha to ciche chrapanie. Jedynym pozytywem był dobry widok na gwiazdy, razem z księżycem w pełni rozświetlającym niebo. Znawca mógł rozpoznać mały, a także duży wóz patrząc w odpowiednich kierunkach. Temperatura względem dnia mocno spadła, wiatr też się wzmocnił nakazując dokładne owinięcie się materiałem. W spokoju minęła godzina, dwie, trzy, a nawet cztery i jeszcze pół. Po tym czasie wejście do namiotu się roztworzyło gdzie mogliśmy dostrzec przeciągającego się Kaminariego, który zaczął się rozglądać po okolicy szukając zmiennika. Wzrok nie pomagał, ale spojrzał po ziemi za śladami w śniegu szybko go wypatrując i machać dłonią aby się zbliżyć.
- Idź się przespać. Jak chcesz użyj namiotu, będzie cieplej.
Czy Yoake skorzystał z tej oferty, a może wolał pozostać w niesprzyjających warunkach? Przespać musiał, bo odczuwał wewnętrznie zmęczenie. Nie warto ryzykować, aby podczas późniejszej akcji oko samo się przymykało więc coś zdecydować musiał. W każdym bądź razie sen przyszedł dość szybko od momentu zamknięcia oczu, nawet nie przeszkadzało rozpalone ognisko rozświetlające miejsce ich noclegu. Mogło to niepokoić, ale poranek nadszedł bez żadnych problemów. Obaj podładowali swoją energię, będąc gotowi w dalszą podróż tylko musieli się spakować. Haruki sprawnie przeszedł do chowania namiotu prosząc o jedną rzecz w międzyczasie.
- Mógłbyś zasypać ognisko śniegiem? Powinniśmy zatrzeć chociaż trochę ślady.
Niezależnie od spełnienia prośby wyruszyliście w dalszą drogę za wskazówkami ciemnawej karnacji mężczyzny, który kontrolował ciągle mapę. Zgodnie z nimi udało wam się w oddali dojrzeć kamienne zabudowania wewnątrz lasu...

Z/T -> Zapomniana świątynia Raijina

[Anzou]

Podróż między osadami nastąpiła bardzo szybko. Kaminari nie obejrzał się, a już znajdował się w lokalizacji, w której chciał być. Białowłosy miał jeden cel. Nie zwracał uwagi na ludzi, których mijał, na widoki, które mógł obserwować. Miał jakby klapki na oczach! Dumny ze swojego pochodzenia, wyprostowany zmierzał szlakiem transportowym. Był gotowy. Zarówno pod względem umiejętności jak i psychiki. Wiele czasu pracował na upragniony awans. Teraz miał okazję, by zrealizować swoje marzenia. Postawił sobie cel jakiś czas temu i konsekwentnie krok po kroku go realizował. W kościach czuł, że niedługo będzie miał idealną okazję, by się wykazać i udowodnić swoją wartość!

[Ario]

Anzou
Misja rangi C
1/30

Zagiona Kunoichi

Kaminari miał nie dość, że szlachetny cel, to jeszcze motywację do tego. Zadowolony z siebie podróżował więc w ten słoneczny wiosenny dzień po szlaku transportowym. Nic nie zapowiadało się na to, że jeszcze tego dnia będzie wplątany w konkretny splot wydarzeń, który wyrzuci go gdzieś...indziej. Wiele można było mówić o losie, który sprawia, że ludzie znajdują się w różnych miejscach, a ich działania wpływają na siebie wzajemnie...jednak czy i tak będzie tym razem?

Na jednym z rozwidleń Anzou zaobserwował siedzącego pod drogowskazem mężczyznę. Trzymał się za rękę i był cały we krwi. Jego jedne oko było wydłubane, a on sam wydawał się być nieprzytomny. Nie do końca było wiadomo, czy jeszcze żyje, czy nie - głowę miał opuszczoną i się zbytnio nie poruszał. Na ziemi były ślady krwi, które sugerowały, że szedł gdzieś z pobliskiego lasu w tym kierunku i albo upadł i się jakoś doczołgał, albo po prostu ciągnął coś za sobą. Na tę chwilę w pobliżu byłeś sam i...nic się nie działo. Mogłeś albo podejść do mężczyzny i wybadać co się stało (albo przeszukać go jeśli trup), albo ruszyć w dalszą drogę - nie jesteś zobowiązany pomagać każdemu na drodze, poza tym świat Shinobi to nie jest świat dla miękkich. Tutaj rządzi prawo jungli, w której jak nie jesteś tygrysem, to jesteś trupem. Od tego można wynajmować shinobich, by do takich sytuacji nie dochodziło.

A więc, Anzou - co zrobisz?

[Anzou]

Wszystko, co dzieje się w życiu Anzou musi mieć jakiś sens. Od początku rozpoczęcia kariery jako Shinobi wykonywał różne zlecenia, misje, podróżował po świecie tylko po to, by zdobyć wiedzę, siłę, reputacje. Tak przynajmniej zakładał. Jego starania nie szły na marne, bo z każdym kolejnym dniem udało mu się realizować założenia. Może powoli, ale jednak. Po dotarciu na szlak transportowy w swojej prowincji chłopak dostrzegł mężczyznę, tuż pod drogowskazem. Po jego ręce spływała krew. Niezbyt przyjemny widok. Zważywszy na fakt, że Kaminari dba o wygląd i estetykę, a pomoc takiemu mężczyźnie najprawdopodobniej wiąże się z ubrudzeniem. Białowłosy rozejrzał się po okolicy. Ani jednej osoby. Jeżeli ktoś go napadł, to nie ma go tutaj. Młodzieniec postanowił zbliżyć się w jego kierunku cały czas bacznie obserwując jego ruchy. Ostrożności nigdy za wiele. Kto wie, może to jakaś pułapka, w którą chcą go wciągnąć?
-Proszę Pana! Co się stało?!
Krzyknął w jego kierunku dość głośno przedstawiciel klanu Kaminari. Jeżeli nie otrzyma odpowiedzi powolnym krokiem zbliży się by przyjrzeć się wszystkiemu i ocenić sytuację. Pech chce, że Anzou nie ma najmniejszego pojęcia na temat medycyny i problemy mogą się tylko napiętrzyć. Białowłosy przede wszystkim spróbuje ustalić, czy mężczyzna jest przytomny. To najważniejsze. Może będzie w stanie udzielić jakiejś informacji, która popcha wszystko do przodu. Kaminari postara się też określić to, co ciągnął ranny człowiek. W razie zagrożenia postara się odskoczyć.