Siedziba władzy

[Minoru]

Misja D 1/15 - Początek histori
Dla Yari Senju

Yari Senju wkroczył do budynku administracyjnego niczym petent, który pierwszy raz przychodził do urzędu. I tak jak petent dotarł do recepcji, gdzie oczekiwał znaleźć swoje wybawienie, a gdzie został zlustrowany od stóp do głowy.
- Piąte drzwi od prawej - skwitowała kobieta swym profesjonalnym głosem, odsyłając kolejnego petenta w siną dal. Yari, posłusznie odnalazł więc wskazane drzwi i zapukał w nie. Zapadła cisza. Minęła chwila, potem kolejna i jeszcze jedna. 
- Proszę - odezwał się, w końcu, głos z wnętrza pomieszczenia. Yari, jak na posłusznego shinobi przystało, otworzył drzwi. W środku, w typowym biurowym pomieszczeniu, czekał już na niego młody mężczyzna. Nie wyglądał na shinobi, brakowało mu tej typowej dla ninja nutki odmienności. Zlustrował on swojego gościa od stóp do głowy i obdarzył go wyćwiczonym uśmiechem.
- Co sprowadza pana do nas? - Wysłuchał słów starszego od siebie mężczyzny i zacmokał ze zdumieniem. Rzadko się zdarza by ktoś w dorosłym wieku sam zgłaszał się po misję tak niskiej rangi. A jednak, wstał od swojego biurka i otworzył jedną z szaf. Wyciągnął z niej kilka teczek i rzucił je sobie na biurko.
- To dość niespotykane, zwykle zgłaszają się do mnie nieletni. Dobrze, zatem jakimi dysponujesz umiejętnościami? Przydzielimy ci coś co będzie odpowiadało twoim talentom - rozsiadł się ponownie przy swoim miejscu i rozpostarł ręce prezentując wszystkie teczki.

 

[Yari]

Yari wysłuchał co miał do powiedzenia urzędnik. Oczywiście również sam shinobi zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że zwykle młodsi ninja wykonują misje te rangi, dlatego też postanowił krótko wyjaśnić sytuację.
-Rozumiem, że zwykle po takie misje zgłaszają się osoby, które są znacznie młodsze ode mnie jednak dopiero co wkroczyłem na ścieżkę shinobi. Wcześniej byłem zwykłym, prostym myśliwym, który poznał podstawy sztuki ninja od swoich rodziców ale nigdy nie miałem okazji, by zajmować się tym poza domem rodzinnym. Z tego też powodu zanim przejdę do trudniejszych misji planuję kilkakrotnie wykonać misje najniższej rangi.
Następnie Yari popatrzył na teczki, które rozłożył przed nim urzędnik i w zamyśleniu potarł swoją bliznę na policzku. Skrzywił się delikatnie z bólu, gdyż rana była świeżo zagojona.
-W zasadzie to moje umiejętności jak nietrudno się zorientować nie są zbyt duże. Znam podstawy władania mieczem, a także pochodzę z klanu Senju co sprawia, że mogę władać drewnem. Znam również podstawowe ninjutsu. Jeśli to nie sprawia trudności to chciałbym misję, w której jak najlepiej mogę przysłużyć się mojemu klanowi.

[Tsuyoshi]

Chłopak zdziwił się nieco reakcją Pana Kogane, a raczej brakiem reakcji na to stan gałęzi. Myślał, że była to najważniejsza część zadania, ale to wszystko szybko rozwiało jego koncepcję na ten temat. Może takim sposobem miał go zmusić do kombinowania? Wymyślenia jakiegoś sposobu na przetransportowanie gałązki w kreatywny sposób? Bo przecież każdy głupi potrafiłby zgasić ogień, schować drewno do torby, aby uchronić ją przed deszczem, a potem zapalić ponownie, prawda? Był to cwany sposób, ale ogień przecież nie był ten sam, co na początku. Cała istota tego zadania poszła by się walić, gdyby wybrał takie rozwiązanie. Dla Tsu był to sukces, nieważne, czy dowódca zwrócił na to uwagę, czy też nie.

- Wybaczy mi Pan - wyraźnie zakłopotany chłopak spojrzał na klona. Faktycznie, nie pomyślał o tym, że jego kopia nie została zrobiona z powietrza. Cholera, miał tylko nadzieję, że Kogane nie zezłości się na niego. Kolejne słowa uspokoiły go jednak, bo mężczyzna jakby zapomniał o tamten sytuacji, przynajmniej to sugerował jego ton. To prawda, dzisiejszy dzień był zaledwie początkiem, próbą… Wstępem do służby Tsu.

Dwa dni? Cholera… Nie kupił manierki. Będzie musiał wrócić do sklepu, żeby ją kupić. W końcu takie coś może mu się przydać, prawda? Woda jest ważna dla ludzkiego organizmu, a jej braki są bardzo, ale to bardzo mocno odczuwalne.

- Tak jest! - chłopak powiedział z dumą w odpowiedzi na wszystko, co powiedział Kogane. Nie chciał już tu siedzieć, chciał wrócić do domu, opowiedzieć o wszystkim ojcu, braciom i matce, zjeść coś pysznego, a na końcu ponowić przerwany trening. Gdy tylko pozbierał wszystkie rzeczy, wkładając je do torby, pożegnał się z Kogane ukłonem i pokierował się w stronę wyjścia.


z/t

[Minoru]

Misja D 3/15 - Początek histori
Dla Yari Senju

Mężczyzna zastukał palcami o stół i zmarszczył czoło. Przeniósł swój wzrok na leżące przed nim teczki i przesunął ponad połowę na brzeg biurka. Jego wzrok ponownie powędrował w kierunku Yariego.
- Bardzo trudno wybrać zadanie które spełniałoby postawione przez ciebie wymagania. Większość zadań, w których mógłbyś się wykazać i wzmocnić nasz klan, mają w sobie nutkę ryzyka. - przeniósł jeszcze kilka kolejnych teczek pozostawiając trzy. Przysunął je bliżej siebie, tak by mógł je lepiej widzieć i przeniósł wzrok ponownie na shinobiego. Jego dłonie złożyły się w koszyczek.
– Moim głównym zadaniem jest przydzielanie zadań do umiejętności zgłaszających się tutaj ludzi. Nie chcemy ofiar wśród naszych, a zwłaszcza wśród członków klanu. Dlatego też… - sięgnął po środkową teczkę i przesunął ją w kierunku Yariego. Pozostałe dwie leżały w tym samym miejscu, lecz już nikt na nie, nie zwracał uwagi.
– wybrałem dla ciebie zadanie polegające na pomocy rolnikom. Nazywamy to pracą u podstaw. Ocieplaniem wizerunku shinobi wśród zwykłej gawiedzi. Robota nie jest specjalnie skomplikowana, ot trzeba będzie pomóc im w utrzymaniu wioski w tych zimowych rejonach. Od ciebie będzie zależeć czy będzie to zwykłe zadanie do odbębnienia, czy też uda ci się zdobyć przychylność ludzi dla naszego klanu. - rozpostarł się wygodniej w krześle patrząc z uśmiechem na starszego od siebie shinobi. Chyba oczekiwał jakiejś odpowiedzi.

[Yari]

Okazało się, że mężczyzna, który wyznaczał mi misję również pochodził z klanu Senju, a przynajmniej tak wnioskowałem z jego wypowiedzi. Wziąłem od niego zwój z zadaniem i schowałem sobie w sakwie przy pasie. No cóż najwyższy czas ruszyć w drogę. Podziękowałem mężczyźnie skinieniem głowy po czym odwróciłem się do niego plecami i położyłem już rękę na drzwiach kiedy nagle coś mi się przypomniało. Gdzie ja tak w zasadzie mam się udać? Z powrotem odwróciłem się przodem do mężczyzny.
-Gdzie znajdują się rolnicy, którym mam pomóc?
Poczekałem na odpowiedź urzędnika po czym jeszcze raz mu podziękowałem i udałem się we wskazane miejsce.

z/t

//Mam nadzieję, że można pisać w pierwszej osobie? Jakoś łatwiej mi to przychodzi

[Tsuyoshi]

Poprzedni dzień Tsu nie różnił się jakoś wiele od poprzednich. Gdy wrócił z pierwszej odprawy, natychmiastowo ruszył na pole treningowe za domem w celu wznowienia przerwanego treningu. W zasadzie to jakoś nie miał ochoty zastanawiać się na czym polegać będzie jego misja. Miał być to patrol na mało uczęszczanej drodze, co mogłoby pójść nie tak, jak było założone? Gdyby pojawiły się jakieś problemy, chłopak z pewnością by sobie z nimi poradził, czyż nie? W rzeczywistości, mógł sobie wyobrażać, co tylko chciał, ale dopóki nie zjawi się na odprawie, dopóty nie dowie się niczego, więc nadal tkwił w świecie wyobraźni, zastanawiając się, co może się stać.

Dzisiaj wstał nawet wcześniej niż wczoraj. Napełnił manierkę wodą, na stole w jego pokoju stała gotowa już wyporcjowana żywność na drogę oraz na czas misji. Charakteryzowała się pewną suchością, taką która nie będzie upierdliwa przy jedzeniu, aby mogła przetrwać nieco więcej niż dwa dni. Misja w końcu mogła się przedłużyć. Manierkę przyczepił do paska z tyłu, obok torby, w którą to włożył jedzenie i niezbędne przedmioty, które zakupił w sklepie. Do standardowego stroju w którym stawił się wczoraj, dołączył jeszcze czarną narzutkę zawiniętą w rulon, niczym śpiwór, przymocował ją sznurem do góry torby tak, aby nie krępowała jego ruchów, ani nie odpadła, gdyby wykonywał gwałtowne manewry.

Opuścił dom, żegnając się z matką i braćmi, ojca od trzech dni nie było w domu, zajmował się sprawami rodu w innych krajach, nie wiedząc o tym, że jego syn właśnie dzisiaj wyrusza na swoją pierwszą misję. Tsu wiedział, że jego tata pękał by z dumy, gdyby tylko o tym wiedział. Zapewne doprowadziłby go do samej siedziby władzy, przy okazji wstępując na odwiedziny do swoich kolegów. Dla samego chłopaka ta misja była zaledwie początkiem długiej drogi bycia shinobi, którą postanowił obrać na przekór wszystkiemu, czego chcieliby rodzice. W końcu mógł zostać w domu, uczyć się taktyk, czy tego, jak dowodzi się ludźmi z ksiąg. On wolał jednak rzucić się na głęboką wodę, przynajmniej z ich (rodziców) perspektywy, zaczynając od samego początku. W końcu tak zaczynał jego ojciec, tak zaczynali wujkowie i dziadkowie. Nie miał innego wyjścia. Nie mógł być tym, który będzie miał łatwiej.

Pogoda nie różniła się wiele od tej wczorajszej, nie siąpiło jakoś mocno, ot lekka mżawka, która mogła przybrać na sile, a równie dobrze mogła zniknąć po paru minutach, odsłaniając późnozimowe słońce. Tsu był pozytywnie nastawiony. Wiedział, że da z siebie wszystko i nic go nie powstrzyma, w końcu nie był głupi, na wszystko potrafił znaleźć jakieś rozwiązanie, nieważne, czy było one tym bardziej oczywistym, czy tym, które wydawało się najbardziej absurdalne, najważniejsze bowiem było to, że przynosiło zamierzone rezultaty. Gdy stanął naprzeciw budynku siedziby władz, rozejrzał się po okolicy, zastanawiając się, czy może w ostatniej chwili nie okaże się, że ktoś mógłby przyłączyć się do jego misji. Było to jednak marnowaniem czasu, bo oczywistym było, że tak się nie przydarzy. Chłopak odczuwał lekki stres, choć nie był to ten rodzaj stresu, który przytłaczał, działał raczej, jako motywator do działania, jako kopniak w tyłek na powodzenie. Takim kopniakiem zawsze uraczał go ojciec, gdy Tsu udawał się na wydarzenie, które było czymś ważnym w jego życiu. Dzisiaj kopniaka zabrakło, zostawiając chłopaka z myślą, że mógłby być to zły znak.

Wszedł do środka i tak, jak miał w zwyczaju, witał się z każdym. Rozpoznawał już niektóre twarze, niektóre przypominały mu się z dzieciństwa, a niektóre były całkiem nowe. Nie przejmował się nimi jakoś bardzo, ot odruch wyuczony przez ojca. W końcu skoro to Tsu witał się jako pierwszy, dla osób które go nie znają, mógł wydać się kimś ważnym, a może działało to w drugą stronę? To nieważne, przynajmniej nie teraz, gdy przed nim stały drzwi do pierwszej misji, do jej początku. Zapukał w nie, czekając na odpowiedź. Gdy został zaproszony do środka, wszedł bez wahania i przywitał się ukłonem.
- Dzień dobry, mam nadzieję, że nie jestem za wcześnie? - warto zauważyć, że chłopak wstał wcześniej niż zazwyczaj, toteż mogło się zdarzyć, że faktycznie zjawił się odrobinę za wcześnie. Miał nadzieję, że nie będzie to problemem.

[Jun]

Misja Rangi - D - 1/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimura -
- Patrol II -

---

" Gotowość " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Dzień jak co dzień, lecz gdzieś z tyłu głowy, nawet i po opuszczeniu gabinetu wiedziałeś, że coś uległo zmianie. Zostałeś dostrzeżony, ty, nikt inny, lecz właśnie ty zostałeś dostrzeżony i możliwe, że pojawiła się twoja szansa, wybrany do misji... Miałeś póki co mgliste pojęcie na temat tego co faktycznie miałbyś robić, oraz gdzie. Strzępki informacji których udzielił Kogane wczoraj... Dzisiaj jednak miały pojawić się już rzeczywiste konkrety, możliwe, że i namacalne.

Przygotowałeś się do drogi wcześniej, rankiem wszystko już na ciebie czekało. Jedzenie, woda - nie mogłeś o tym zapomnieć, to były nie tyle co przedmioty użytkowe, a raczej... Niezbędnik podróżnika. Rano, tak jak było umówione opuściłeś swoje domostwo, nie szukałeś długo, wiedziałeś gdzie iść, siedziba tutejszej władzy była miejscem do którego zamierzałeś się stawić, tak jak wczoraj ustaliliście z Kogane, ale nie przychodziło ci do głowy to uczucie niepewności odnośnie co wydarzy się dzisiaj? Ani jak długo będziesz szedł celem wykonania zadania? Zresztą - na dworze do tej pory było wilgotno, inaczej niż zwykle, po prostu mokro po deszczu który wczoraj zalał całą okolicę.

Przekroczyłeś próg gabinetu, nim jednak tego dokonałeś przeszedłeś się korytarzem, tak jak wczoraj, jednak coś było inne, ty byłeś gotowy do podróży i podjęcia się zadania, no i tym razem po drodze nie trafiłeś na nikogo kto wyglądał jakby miał zostać przydzielony z tobą, kompan... Nie mniej, zaproszono cię do biura, Kogane już czekał, siedział przy biurku, stolik przy którym znajdowała się herbata nie uległ od wczoraj żadnym zmianom. – Nie, w porządku. Tak się składa, że nie mamy za wiele czasu. Muszę się zająć jeszcze czymś. Postaram się omówić z tobą wszystko szybko — Sięgnął po mapę - tą samą którą już dostrzegłeś dnia wczorajszego, tą którą ci pokazywał – A więc tak, droga na północ w stronę Sakai i Sogen. — Wskazał na mapie ponownie drogę do Sakai, a później skręcił ręką na nieoznaczone ścieżką tereny. – Tu, niewielka ścieżka. Mamy w tym miejscu wieżę obserwacyjną. Mój ostatni człowiek którego tam posłałem wrócił i został przydzielony do czego innego. Będziesz musiał myśleć za siebie. — Bo to było właśnie najważniejsze gdy nikt nie stał nad twoją głową i nie wydawał rozkazów, byłeś zdany na siebie i swoje własne decyzje które mogły poprowadzić się nawet w otchłań, jeśli nie byłeś ostrożny oczywiście. – Będziesz tam sam, będę potrzebował od ciebie raportu z każdego dnia jaki tam spędzisz i co zaobserwowałeś. — Nie wydawało się to skomplikowane, ot wieża obserwacyjna i oglądanie terenu. Nic wielkiego, ani zbytnio ważnego. Nie prosił cię nawet byś brał udział w jakiś większych operacjach jeśli do nich by doszło, to chyba proste nie?

A jak było na dworze? Wilgotno, mgła i siąpiło - nie zapowiadało się na zmiany, widziałeś to przez okno

Kogane

[Tsuyoshi]

Kamień z serca. Nie musiał martwić się przepraszaniem Kogane, okazało się nawet, że to dobrze, że przyszedł tak wcześnie, bo jak przyznał dowódca - czasu za wiele nie mieli. Chłopak wiedział, że musi zachować kompletne skupienie, inaczej szczególiki mogą umknąć jego uwadze. Czuł, że na biurku za chwilę pojawi się mapa, toteż wyjął i swoją mapę oraz ołówek, aby móc pozaznaczać na niej wspomniane ścieżki, jak i wieżę obserwacyjną. Akurat myślenie samemu nie przeszkadzało mu jakoś za bardzo. Zawsze wolał pracować solo, wtedy nie musiał przejmować się innymi, nie marnował czasu na wymyślanie planu pod nich, a także na dzielenie się nim. Jeśli coś szło niezgodnie z planem, zawsze mógł szybciej zareagować, wiedząc, co zrobić, aby poprawić sytuację.

Co do raportu, nie bał się, że mógłby czegoś zapomnieć, bo nawet jeśli tak by się stało - będzie miał przy sobie notatnik w którym z łatwością zapisze wszystko, co wpadnie mu w oko. Miał parę pytań, mniej lub bardziej ważnych. Gdy tylko dowódca skończył tłumaczyć sytuację, a mapę odłożył na bok, chłopak postanowił dowiedzieć się kilku rzeczy.
- A co jeśli dojdzie do jakiegoś powiedzmy… Wypadku? Co jeśli ktoś mnie zauważy? Będę miał jakiś sposób, żeby Pana powiadomić, czy to nie będzie stanowić problemu? - to była rzecz najmniej ważna.

- Albo co w przypadku, jeśli ktoś postanowi mnie zaatakować? Wiem, że droga nie jest uczęszczana, ale coś takiego może się przydarzyć? Mam zrobić wszystko, aby tę osobę unieszkodliwić, czy może mam się wycofać? - to wydawało się najważniejszą rzeczą ze wszystkich, które chciał wiedzieć. No bo właśnie… Co zrobić w takiej sytuacji? Jako, że jego misją jest obserwacja jakiegoś terenu z punktu, który znajduje się wyżej - w tym przypadku wieży obserwacyjnej, on sam może być przez kogoś obserwowany. Droga może i nie jest uczęszczana, ale co jeśli to będzie akurat ten dzień, gdzie ktoś postanowi pozbyć się tej wieży? Trzeba dowiedzieć się wszystkiego, tym bardziej, że chłopak nie ma doświadczenia poza tym z książek.

- A jeśli już miałbym uciekać to gdzie? Czy w pobliżu będzie stacjonować jakaś jednostka, która mogłaby zapewnić mi wsparcie? - mogło się okazać, że Tsu sam by sobie nie poradził, wtedy ktoś musiałby mu pomóc, inaczej mogłoby skończyć się to katastrofalnie dla powodzenia jego misji. Z drugiej strony, czy jeśli istniałoby takie ryzyko to, czy Kogane wysłałby kompletnego żółtodzioba w tamto miejsce? Chłopak bardzo wątpił w tę myśl, była to dopiero pierwsza misja, taka na której nie da się wykazać w jakiś spektakularny sposób, taka której prawdopodobnie nie da się spieprzyć - jeśli oczywiście myśli się odpowiednio, nie robi głupstw, ani nic podobnego.

- I ostatnie. Co mam raportować? Wszystko co wyda mi się podejrzane? Ruch spłoszonego ptactwa? Odgłosy? Hałasy? - nie liczył na to, że Kogane podejdzie do sprawy jakoś poważnie. Te pytania mogłyby wydawać się zbyt oczywiste, jeśli chodzi o łatwość odpowiedzi na nie, Tsu wolał jednak spytać się o wszystko, co go niepokoiło. Było to oznaką niedoświadczenia, ale też pewnego rodzaju chęci zaplanowania wszystkiego do przodu, chęci przewidzenia rzeczy, które mogą się tam wydarzyć. Myśl o pójściu gdzieś nieprzygotowanym powodowała u niego silny stres. Wiedział, że jest to bardzo zła cecha, której kiedyś będzie musiał się wyzbyć, choć sam chłopak nie miał pojęcia jak. Może trzeba będzie dorosnąć, aby tak się stało? W końcu jeszcze nie był pełnoprawnym mężczyzną, w oczach jego ojca nadal był dzieckiem.

[Jun]

Misja Rangi - D - 3/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimura -
- Patrol II -

---

" Gotowość " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Wyruszenie samotnie w nieznane wcale nie było prostym zadaniem które zostało przed tobą postawione i doskonale o tym wiedziałeś. Stąd też pojawiły się pytanie, wcale nie głupie bo nie miałeś doświadczenia i brakowało ci wiedzy na temat tego jak powinieneś się zachować w pewnych sytuacjach. W eter rzucone zostały pytanie, Kogane nawet się nie dziwił, że pytasz. Wyglądał jakby to było zupełnie zwyczajne, jakby spodziewał się, że takie padną. – Raczej nic się nie stanie jeśli ktoś cię zauważy. Powiadomienie mnie... Raczej nic nie da skoro będę tak daleko. Po to właśnie potrzebuję kogoś kto potrafi sobie poradzić. — Odpowiedź zapewne taka jakiej się spodziewałeś, zwalająca większość problemów które mogą wyniknąć na twoje barki, czy tego chcesz czy nie. – Czasem jadą tą ścieżką kupcy, jak już mówiłem... Jeśli ktoś postanowi cię zaatakować to zostaje ci się bronić. Jeśli ktoś miał wystarczające nerwy by zaatakować Senju na jego własnym terenie, to raczej na pewno ma plan i wie co robi, a co ważniejsze - nie jest sam. — Westchnął ciężko, przyglądał się przez chwilę twoim reakcjom, co prawda był gotowy by odpowiedzieć na takie pytania, lecz to nigdy nie było łatwe, zwłaszcza gdy trafiał się ktoś nowy. – Jeśli ktoś cię zaatakuje to jest wrogiem nas wszystkich, szczególnie gdy zidentyfikujesz się z odznaką. Sam musisz osądzić czy sobie poradzisz w takim starciu. Nie ocenię sytuacji za ciebie, Tsuyoshi — I na tym kończyła się odpowiedź, znów bardzo mglista w której kolejne segmenty zdawały się jedynie wspierać podejmowanie przez ciebie odpowiednich decyzji.

– Jest jedno miejsce, ale nie jestem pewien czy otrzymasz tam pomoc. Niewielkie bagna po środku lasu. Gdzieś tam jest wioska, prowadzi do niej niemal niewidoczny trakt, Senju zawsze go odnajdują. Jeśli będziesz musiał uzupełnić nagle zapasy to najlepiej zrobić to tam, godzina w obie strony szybkim tempem. Postaram się przysłać kogoś jeszcze w przeciągu dwóch dni — Mówił to z pewną dozą pewności. Musiał to wszystko przemyśleć już wcześniej, lecz wyjątkowe okoliczności związane z powrotem obecnego zwiadowcy wymagały szybkiej podmiany przez kogoś innego, bez straty dodatkowych dni i czasu. – Przechodzących, kupców i innych. Jeśli są podejrzani to musisz ich wypytać gdzie zmierzają, to wszystko. Jak pojawiają się dziwne odgłosy to możesz również o tym wspomnieć, jednak lepiej mieć chociaż obraz sytuacji, bo to może być coś ważnego — Niepokój podczas pierwszego zlecenia był rzeczą normalną. Nie mogłeś wiedzieć wszystkiego już od początku, ani tym bardziej przewidywać tego co powie sam Kogane gdy padną pytania.

Odpowiedzi na pytania zostały udzielone, teraz należało się zastanowić czy nie ma kolejnych, oraz czy jesteś gotowy do rozpoczęcia swojej misji - czas to ryo jak to mawiają niektórzy. Każda stracona chwila może być szansą dla kogoś by przemknąć się tuż pod nosem Senju.

Kogane

[Tsuyoshi]

Kogane z powodzeniem rozwiał wątpliwości chłopaka. No tak… Wieża jest na tyle daleko, że niemożliwym będzie, aby mógł powiadomić dowódcę na tyle szybko, aby mógł zrobić cokolwiek w przypadku zagrożenia. Po to też wysyła tam Tsu, to on ma stwierdzić, czy da radę, czy też nie. Senju był pewny swoich umiejętności. Wiedział, że nie ma takiego bandziora z którym mógłby sobie nie poradzić, być może przeceniał swoje możliwości, na pewno to robił. Ale nie chodzi o same umiejętności, chodzi o to, jak myśli w tych sytuacjach. Potrafi przechytrzyć, potrafi zaskoczyć… Albo chciałby potrafić. W końcu nigdy nie miał możliwości spróbować się z kimkolwiek w prawdziwej walce, takiej nie sparingowej.

Niektóre słowa dowódcy napawały go optymizmem, na przykład to, że gdy ktoś zaatakuje jego, stanie się wrogiem całego rodu. Nareszcie mógł poczuć się, jak część czegoś większego, jak ktoś, kto zapracuje na swoją rangę w rodzie. Tsu w głębi duszy chciał być szanowany, a Kogane okazywał mu ten szacunek, należyty, czy nie. Chciał dać wykazać się młodemu Senju, pokazać na co go stać. Jeśli pokaże, że ma wielki potencjał - wtedy z całą pewnością staną przed nim jeszcze cięższe zadania, teraz jednak musiał nabrać doświadczenia, które to zawsze decyduje o zwycięstwie.

Na myśl, że po dwóch dniach pojawią się sojusznicy ucieszyła Tsu, wiedział, że jeśli miałoby się coś stać to wystarczyłoby poczekać dwa dni, ażeby ktoś przybył z pomocą. Do tego blisko znajdowała się jakaś wioska, godzinę w tę i drugą stronę, miałby czas zorganizować sobie potrzebne przedmioty, jeśli zaszłaby taka potrzeba. Godzina brzmiała, jak krótka chwila, prawda? Ale co jeśli okazałoby się, że podczas tej godziny drogą przejdzie ktoś, kto nie powinien nią przejść? Organizacja czasu była w tym wypadku najważniejsza.

Gdy tylko mężczyzna skończyć tłumaczenia, chłopak zadał jeszcze jedno pytanie:
- Dobrze, a mogę jakoś zidentyfikować ich jako kupców albo… Obywateli jakiegoś kraju? Mają mieć jakieś papiery przy sobie? - wolał się upewnić, w końcu nigdy nie brał udziału w takich kontrolach, to i nie miał pojęcia, czego można się spodziewać. Jeśli wszystko zostanie mu wytłumaczone ten podziękuje Kogane, wysłucha wszystko, co będzie miał do powiedzenia i, gdy ten da mu znak do rozpoczęcia misji, chłopak bez wahania wyruszy.


z/t

[Jun]

Misja Rangi - D - 5/15

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Hayashimura -
- Patrol II -

---

" Gotowość " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Bycie Doko i praca dla rodu czyniło cię poniekąd żołnierzem pod rozkazami rodu, najmniej ważnym w hierarchii, lecz zawsze kimś kto mógł dumnie nosić odznakę rodową i reprezentować go, gdziekolwiek został wysłany. Rozmowa trwała dobre kilka minut, choć ciężko to nazwać faktyczną rozmową, a raczej przedłużonym rozkazem i rozwiewaniem wątpliwości żółtodzioba.

Sama droga na miejsce miała zająć trochę czasu, prawdopodobnie wystarczająco by przemyśleć sobie wszystkie niewyjaśnione, lub niepewne jeszcze sprawy. Czasami to właśnie droga, podczas której należało również pozostać czujnym była idealnym fragmentem dnia, częściowo też i pracy, podczas którego było wystarczająco dużo czasu na rozmyślania na wiele tematów, oraz ogólnie pojętą czujność. Padło jeszcze jedno pytanie, również niezwykle istotne, jednak pozostało one bez jasnej odpowiedzi – Umowa handlowa powinna wystarczyć, ale musisz wiedzieć, że nie wszyscy ją mają, nie wszyscy też sprawiają zagrożenie. — Wstał i zaczął wyglądać za okno – Nie wysyłam cię tam jak psa na metalowym łańcuchu który zostanie poklepany po głowie za ilość zatrzymań. Zupełnie nie o to chodzi. — Słowa może i bardzo bezpośrednie, jednak mówiły bardzo otwarcie jak wygląda sytuacja. Kwestia przynależności do innych regionów była prosta i nawet głupio byłoby na nią odpowiadać osobie która była nawet Doko. Shinobi nosili swoje odznaczenia, jeśli ich nie nosili to musieli być szpiegami i mogli być karani, uznawani za wrogów. To oczywiste, że jeżeli nie dało się ich zidentyfikować to należało coś z tym zrobić. Drugą sprawą był akcent którym się posługiwali, to chyba potrafił rozróżnić każdy, swój czy wróg. No i wisienka na torcie, cywile, osoby nie powiązane z siłami żadnej z rodzin - tutaj było bardziej skomplikowanie, ale skoro przeszli przez granicę, to albo zostali przepuszczeni, albo są stąd. Chociaż warto dodać, że ze względu na wojnę granice nie są wcale takie luźne jak mogłoby się wydawać. Świat powoli uczył się na własnych błędach i zamykał coraz ciaśniej.

Misja została rozpoczęta, a Kogane również zaczął się zbierać. Szybko coś poprawił w papierach, część schował, część ze sobą wziął i zebrał się do wyjścia. Ty musiałeś wyjść wraz z nim, opuściłeś więc budynek władz tego rejonu i musiałeś skierować się tam gdzie prowadziła cię misja... Czy potrzebowałeś zrobić jednak coś jeszcze?
- Głęboko w Lesie -

Kogane

[Tsuyoshi]

W drodze miał czas napisać konkretny raport bez tych wszystkich… Emocji. Chciał wyjść profesjonalnie, chciał pokazać, że nie targały nim te wszystkie myśli, zmartwienia… Że wszystko miał pod kontrolą. To oczywiście było kłamstwo. Nie miał praktycznie nic pod kontrolą, wszystko zaczęło się na tyle szybko, że nie wiedział, co mógłby zrobić. Został zaskoczony przez jakąś bandę z którą wiedział, że nie ma szans sobie poradzić. To pokazało mu jedno - musi wziąć się do roboty. Był jeszcze za słaby, żeby móc brać się za takie misje. Nie było szans, że poradzi sobie w walce z kimkolwiek, czy czymkolwiek. Przynajmniej tak było w jego oczach. Kiedyś w końcu będzie musiał udowodnić samemu sobie, że jest w stanie walczyć, że jest w stanie odebrać komuś życie, jeśli tego wymagać będzie sytuacja. Teraz jednak… Teraz pozostało mu bycie paplą, który rozwiązuje wszystko za pomocą rozmowy. Rozmowa nic nie da, gdy jest się uważanym za słabszego. Co innego, gdy ludzie zaczną postrzegać go jako kogoś z kim strach jest się nie zgodzić. Jego imię kiedyś będzie rozpoznawalne na całym świecie. A przynajmniej takie plany miał jego tatuś… Tsu zaś… Tsu chce pomagać, chce się starać, chce zrobić wszystko, by stać się człowiekiem działającym w cieniu. Nie chce być znany, nie chce, aby każdy o nim mówił. Takie coś przeszkadzałoby mu w robieniu tego w czym miał być najlepszy, a rozpoznawalny ninja to żaden ninja. To pozer starający się rozsławić się na cały świat. Te wszystkie turnieje, mówienie o ludziach, jacy to oni nie są - każda z tych rzeczy zdradza nas w jakimś stopniu, a zdradzenie naszych umiejętności, czy taktyk może doprowadzić do zguby. Trzeba być nieprzewidywalnym… Trzeba być nieznanym, aby tak właśnie było.

Najważniejszy jest symbol, nie osoba. Taki symbol bowiem potrafi wytworzyć pewnego rodzaju strach, czy obawę, że gdy jeśli się zjawi, całe zło tego świata będzie trząść się w posadach. To właśnie powinno pojawiać się w duszy wrogów rodu - strach. Strach, że każdy Senju potrafiłby zrobić to, co robi ten jeden, którego nie zna się z imienia. Ukazanie potęgi klanu, stworzenie kraju na tyle silnego, że nikt nie będzie nawet w stanie pomyśleć o tym, żeby go zaatakować - taki jest cel tego wszystkiego. Stanie się symbolem nadziei dla swoich jednocześnie będąc symbolem strachu dla wrogów. Ci ludzie bezprawnie zamordowali wieśniaków… A nawet jeśli nie, to zniszczyli doszczętnie ich cały majątek. Jakim prawem? Dlaczego mieliby to robić? Tsu zapamiętał to, jak wyglądali. Choć częściowo. Byli w końcu bardzo charakterystyczni. Obiecał sobie wtedy, że gdy kiedyś jeszcze spotka tych ludzi, będzie na tyle potężny, że zmiecie ich z tego świata. Tylko ich. To będą pierwsze i ostatnie morderstwa jakich się podejmie. Przyjechali do czyjegoś kraju, na czyjeś ziemie tylko po to, żeby je zniszczyć, splądrować… Siać terror. Kiedyś jednak trafią na kogoś, kto zasieje terror w nich. Terror, którego nigdy nie będą w stanie się wyzbyć.

Nikt nie przejmował się takimi występkami, inaczej już dawno nie byłoby takich sytuacji. Nie byłoby sytuacji, gdzie niedoświadczony chłopak będzie bał się o swoje życie, stojąc gdzieś w totalnej dezinformacji. Ale może tak właśnie miało być? Może miał być to pewnego rodzaju kopniak, aby ten zobaczył, że jeszcze długa droga przed nim? Że to wszystko nie jest tak łatwe, jak mogłoby się wydawać? Może to będzie to impuls, który pozwoli mu się rozwinąć do granic możliwości? Wyjść z całą pewnością było wiele, a sam Tsu nie miał zamiaru poddawać się w swoim postanowieniu. Sam dojdzie do wszystkiego. Wiedział o tym, czuł to w głębi serca… Czuł, że jest w stanie urosnąć na tyle w siłę, że żaden z tych łysych, czy kudłatych nie stanie mu na drodze do stania się TYM Senju. Wtedy nie będzie znany ze swojego imienia, czy tego jak wygląda. Jedynym symbolem, jaki kojarzyć będą ludzie będzie jego herb rodowy, aby każdy mógł uwierzyć, że to klan jest siłą, a nie jednostka należąca do niego.

***

Wejście do siedziby było otwarte, jak zawsze. Było bardzo wcześnie, ale teraz nie było to ważne, prawda? Nikogo nie obchodziła godzina, gdy niedawno stało się coś takiego. Tsu przeredagował cały raport tak, aby mógł nadawać się do przedstawienia władzom. Miał nadzieję, że nie czeka go jakaś reprymenda, czy kara… Czy coś, co mogłoby splamić imię jego ojca. Nie chciał go zawieść, nie chciał zawieść nikogo. Standardowo przywitał się ze wszystkimi, przechodząc przez korytarze, aż trafił przed drzwi do biura Kogane. Odetchnął z ulgą, gdy usłyszał, że ktoś już jest w środku. Zapukał do drzwi, po czym wszedł do środka. Nie czekał na zaproszenie. Nie miał czasu.’
- Dzień dobry, przynoszę raport z mojej misji. Wszystko jest dokładnie wypisane, prawie co do minuty. Ten chłopak… Arakan, dotarł na miejsce. - Poinformował o wszystkim. Nie wiedział, czy miałby wszystko tłumaczyć. Jeśli jednak nie, położył swój raport na biurku, aby potem wysłuchać tego, co do powiedzenia miał dowódca. Gdy ten natomiast skończy i Tsu nie będzie musiał odpowiadać na żadne pytania, wtedy młodzieniec wyjdzie, aby finalnie udać się do domu. Natomiast jeśli Kogane będzie potrzebował wyjaśnień na temat raportu, Tsu opowie mu o wszystkim, co się wydarzyło. Nie było to tak dawno, więc pamiętał prawie każdy szczegół z tej sytuacji, toteż z całą pewnością rozwieje każdą możliwość dowódcy, gdyby sytuacja miała tego wymagać.

z/t jeśli to koniec misji

[Jun]

Misja Rangi - D - 26/26

---

- Rok 388 - Zima -
- Tsuyoshi Senju -
- Las -
- Patrol II -

---

" Raport " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=nmldIMf ... U&index=40[/youtube] Wprowadziłeś swojego zmiennika w arkana pracy na tamtym posterunku, musiałeś to zrobić, by był gotowy na to co może się wydarzyć, choć najgorsze na pewno już minęło - dla osoby która miałaby obserwować, rzecz jasna. Pożegnałeś się. Gdy twoja zmiana dobiegła końca ruszyłeś w drogę powrotną do osady. Prawdę mówiąc droga którą szedłeś była ci już znajoma i gdy przeszedłeś pierwszy kilometr czy dwa poczułeś ulgę. Wreszcie byłeś daleko od tamtego okropnego miejsca. Mogłeś odetchnąć. Drzewa, krzewy - wszystko żyło i zdawało się nie kryć tajemnicy, ani żadnych czyhających cieni.

Mogłeś myśleć wiele, na pewno bardzo dużo rzeczy wymagało przemyśleń, zaczynając od twoich reakcji na wszystko, tego co mogło wydarzyć się inaczej i czy faktycznie miałeś jakiś wpływ na tamtejsze wydarzenia. Nie dało się zaprzeczyć jednemu, w takich sytuacjach ludzie dowiadują się o sobie, oraz o świecie wielu rzeczy których w inny sposób by nie odkryli - nawet jeśli temu próbują zaprzeczać.

Dotarłeś do wioski, korciło cię by najpierw zajść do domu, oj korciło bardzo, ale nie, nie odłożyłeś to na koniec, nie po to w trakcie drogi przeżywałeś wydarzenia tamtej nocy ponownie i ponownie, raz za razem gdy przepisywałeś raport do stanu czytelności i jasności. W trakcie tego nie opuszczało cię wrażenie, że ktoś kiedyś coś z tym zrobi, może nie ty, nie dzisiaj, ale ktoś coś zrobi w tym kierunku. Taki był przecież klan, nie mogli pozostawić nierozwiązanych spraw, zwłaszcza takich które odbierały komuś życie, oraz czyhały niczym drapieżnik na życie ich żołnierzy. Byłeś ninja, to nie jest typowa regularna armia, to sami - do pewnego stopnia - uzdolnieni ludzie do zadań specjalnych, misji których nie można traktować lekko. Przed twoimi oczami zaczął rysować się budynek siedziby, ten w którym całe to nieszczęsne zadanie się rozpoczęło.

Wszedłeś do środka mijając strażników - było wcześnie to prawda, ale nie zbyt wcześnie na raport. Zadziwiająco pokój Kogane był otwarty. Nie było recepcjonisty, sam cię usłyszał i zaprosił do środka. Nie wydawało się jakby tryskał humorem - musiał już wiedzieć, że coś się stało, lecz to ty byłeś ostatnim elementem układanki jakiego musiał wysłuchać, który musiał sprawdzić. Dostrzegłeś w jego spojrzeniu ulgę, pojawiła się jak cię zobaczył. – Nic ci nie jest... Dobrze. — Zaprosił cię do lady, tym razem sam przygotował herbatę, zadał ci kilka pytań o sytuację jaką tam zastałeś po wczytaniu się w raport. Rozmawialiście około godziny gdzie dopytywał się o drobniejsze szczegóły których udzielałeś na tyle na ile mogłeś. – Hmm, to niepokojące. Wzmocnienie obserwacji tamtego regionu nic nie da. Stało się. Teraz uderzą gdzieś indziej. — Westchnął ciężko krzywiąc się jednocześnie. – Wygląda na to, że musieli nas obserwować, albo ktoś dostarczył im informacje. To nie pierwsze miejsce które zaatakowali. Pamiętasz gdy przyszedłeś tutaj pierwszy raz? Byłem w trakcie rozmowy. Rozmawialiśmy właśnie o nich. — Wskazał w raporcie na fragmenty o zauważonych przez ciebie osobach pod wieżą, wskazał też na fragment o wiosce – Sprawdzimy czego tam szukali, może z informacjami jakie uzyskaliśmy z poprzedniego miejsca czegoś się dowiemy. Ta grupa działa mi już na nerwy. Spisałeś się, nie mogłeś nic zrobić, było ich na pewno więcej, ten który ich prowadził też nie jest przywódcą... — I tak dochodziliście powoli do końca rozmowy, Kogane wspomniał swoje, wypłacił ci pieniądze za zlecenie i posłał do domu, nie zapomniał jednak wspomnieć, że niedługo przydzieli cię do kolejnego zlecenia. Nie wspomniał czy będzie związane z tą sprawą czy nie...

Czas zaleczyć wszelkie rany...

Fin

Arakan
Nieznajomy z Kamą
Nieznajomy z Kucykiem
Kogane

[Yari]

Wszedłem do znajomego już mi budynku władzy i udałem się do pokoju, w którym dostałem poprzednią misję. Zastanawiałem się nadal o co tym razem mogę poprosić. W zasadzie misje D są raczej nudne ale muszę jeszcze trochę okrzepnąć zanim na dobre przyzwyczaję się do roboty shinobi. Postanowiłem, że ostatni raz wezmę misję D a już kolejna następna będzie C. O ile oczywiście urzędnik zgodzi się na mój plan. Zapukałem do drzwi i wpakowałem się do pokoju.
-Melduję, że misja została zakończona powodzeniem! Dodatkowo chyba udało mi się jak napozytywniej przedstawić nasz klan Senju więc jest dobrze. Chciałbym poprosić o ostatnią misję rangi D. Następne będę już brał trudniejsze - powiedziałem.

[Ario]

Yari
Misja rangi D
1/15 Jakkolwiek byłeś zaznajomiony z siedzibą władzy, przed Tobą siedziała dość leciwa już kobieta, która wydawała się bardzo spokojnym wzrokiem mierzyć Cię od góry do dołu. Wysłuchała Twojego raportu, o ile tak można nazwać Twój meldunek, po czym pokiwała głową. Nawet można było zauważyć, że na jej twarzy pojawił się uśmiech. Cicho westchnęła i zaczęła przekładać coś w rodzaju kartek na swoim stoliku.
- Trudniejsze misje wiążą się z większym zagrożeniem. Pamiętaj, by dobrze się przygotować przed taką, ponieważ świat shinobi nie wybacza potknięć. Wielu było takich, co podjęli się cięższych zadań niż powinni, a teraz świat może ich tylko wspominać i opłakiwać...nie mniej, raduje się me serce, że mamy takich dzielnych i mężnych młodzików, którzy nie stronią od wyzwań. - to powiedziawszy odwróciła się na chwilę i coś poszperała, po czym ponownie wróciła do Yariego, podając mu zwój.
- Coś na rozruszanie. W szpitalu w osadzie znajduje się pewien pacjent. Nazywa sie Tohjiro Daso. Zdobądź od niego podpis na tym zwoju i wróć z nim, a zostaniesz nagrodzony. - kobieta uśmiechnęła się, lecz nawet niedoświadczony ninja byłby wstanie stwierdzić, że kobieta coś ukrywa. W każdym razie...mogłeś tracić i dopytywać, albo ruszyć i szybko skończyć misję. Wybór należał do Ciebie.