Ryokan Shiro Usagi

[Seinaru]

Czekał długo, ale jego wytrenowana w boju i znoju, nieludzka wytrzymałość pozwoliła mu usiedzieć na tyłku jakieś czterdzieści minut. A może godzin? Niestety nie miał przy sobie klepsydry aby zmierzyć czas, wciąż na nią czekał. Nie zamówił sobie niczego, po prostu zajął miejsce przy stoliku i obserwował wejście, wypatrując jakichś znajomych twarzy. Nie umówili się nigdzie na zbiórkę jednoznacznie i oficjalnie, dlatego każdy musiał na swój sposób pogłówkować i wyśledzić Seinaru. Fajne uczucie - być w centrum zainteresowania.
Najpierw Kyoushi i Ichirou. Ten pierwszy wciąż jeszcze był dla Keia sporą niewiadomą, ale skoro Asahi dał mu szansę i wciąż się jej trzymał, jak widać, to samuraj nie zamierzał się sprzeciwiać. Tym bardziej, że temperament Kyoushiego bardzo mu odpowiadał. Nie chodziło tu jednak o chaos który rozsiewał wokół siebie za każdym razem, lecz o swobodny i luźny styl bycia. Brak "ą i ę" Pasterz odbierał jako dobry prognostyk w ich przyszłych kontaktach, więc jak najbardziej - witaj Kyoushi.
- W sumie to nawet nie wiem. - Seinaru odpowiedział najpierw Ichirou. Chłopak nie dostał żadnego wezwania od lidera samurajów po walce, żadnej wiadomości ani nawet cynku. Nie miał pojęcia na czym stoi, ale teraz w sumie... już mu to zwisało.
- Nikt mi nic nie powiedział. Przez cały turniej dostałem tylko dwa razy wezwanie z trybun, stoczyłem walkę i tyle. Jebać ich. - Podsumował, bo trochę było to frustrujące. Kei przybył na turniej z pewnymi nadziejami, spełnił wytyczne i prośby Tadatoshiego, a w zamian dostał wielkie nic. Teraz na szczęście był już mądrzejszy i następnym razem na pewno nie da się tak wyrolować.
- Ta walka to też jakaś parodia. Szkoda Asagiego bo wydawał się sympatyczny. Mam nadzieję że go odratowali. - Skomentował najpierw wynik pojedynku, a dopiero potem jego zasady.
- Wyobrażasz sobie, że w tunelu przed wejściem arenę kazali mi zdjąć zbroję i dopiero potem pozwolili walczyć? Kazano mi pozbyć się ochrony w walce na punkty, w której dozwolone było zadawanie sobie ran. Czy to ma dla was jakiś sens? - No nie ma, bo ma mieć nie mogło. Szkoda było dalej ciągnąć ten temat. Na szczęście na horyzoncie pojawił się kolejny Klepsydrowicz - Kuroi i to dodatkowo nie sam, lecz z towarzyszką. Zamaskowaną towarzyszką, którą mieliby zaprosić na spotkanie organizacji, a ona będzie sobie siedzieć obok, popijać herbatkę i słuchać?
- Miło poznać. - Odpowiedział ładnie na powitanie i przedstawienie. Nie zmieniło to jednak faktu, że takie wtajemniczanie kogo popadnie bardzo mu się nie podobało. Może zaproszą do stolika jeszcze ze dwie kelnerki i zostaną tutaj? Czy jednak Kei był w pozycji gdzie mógł komuś odmawiać i dobierać sobie gości, czy ten przywilej miał tylko Ichirou? Nikt tutaj nie przysięgał nikomu posłuszeństwa, to pewnie i tak by nie przeszło w takim towarzystwie. Wszystko jednak opierało się na wzajemnym zaufaniu, którym nie można było obdarzyć ot tak zamaskowanej dziewczyny którą widzi się po raz pierwszy, a która chyba nie ma niczego do zaproponowania.
- Szczerze mówiąc to nie przewidziałem krzeseł dla wolnych słuchaczy. Przyprowadziłeś ją bo może nas jakoś wesprzeć czy po co? - Zapytał Kuroia, a nie Shinoko, bo to on powinien się wytłumaczyć ze swoich motywacji.
W międzyczasie do towarzystwa dołączyli Akarui i Hikari, a więc odliczyli się już chyba wszyscy. Pozostało jeszcze tylko rozwiązać kwestie nieproszonego gościa i chyba będzie można ruszać.

[Kyoushi]

• Wysłuchawszy Ichirou, kroczył pewnie przed siebie by w końcu wejść do Ryokanu, w którym byli umówieni. Nie sposób było nie zauważyć Seinaru, który już na nich czekał. Przywitanie się było szybkie, bez zbędnych ceregieli i tak powinno być. Uprzejmości można sobie darować - tak przynajmniej zawsze uważał szczery do bólu Kjudasz, który gdzieś miał etykietę i inne przymilania się czy cokolwiek podobnego. Trzeba było żyć szybko, nie umrzeć wcale. Tak wyglądała sytuacja w jego wykonaniu. Gdy tylko wspomniał słowa, w których przywołał Kuroi pojawił się i on. Z jakąś panienką. Któż to był w ogóle. Dlaczego też zamaskowana, miała paskudą twarz, że musiała się ukrywać. Białowłosy nie rozumiał, jednak nim do tego przeszedł to miał okazję porozmawiać z nowo-przybyłym towarzyszem. A raczej odpowiedzieć na jego zaczepkę, chlora.
  - Eee... - podrapał się po śnieżnobiałej fryzurze - Mówisz o Misae? Tak szczerze to najebany byłem trochę, więc mogło tak być heh - zaśmiał się, nie owijając w bawełnę. Wyjebane miał po całości na cały świat, także na to, że mógł coś takiego odegrać. Żaden z niego bohater czy książę na białym rumaku. Raczej należał do tych, którzy wykonywali czarną robotę i nie bali się ubrudzić dłoni, w tym tkwił szkopuł, że nie odprowadzał dam, ani też ich nie częstował swoim jedzeniem. Nawet nie podawał płaszcza. W czym były gorsze? Niech sobie radzą. Po chwili już mógł w geście powitania przywitać się z Kuroiem z uśmiechem na całej twarzy. Spoglądał wtem na Shino, którą przedstawił sam Kuroń. Niestety, w tej chwili już przy nich praktycznie go nie było. Po powitaniu się z Kumą i zerknięciu z uśmiechem na zamaskowaną Shino już był przy jakimś kelnerze, słysząc w tle słowa Ichira, który doskonale wiedział, że "Siwy" będzie kombinował coś z chlaniem. - ZAJMĘ SIĘ TYM - krzyknął donośnie, będąc już tyłem do wszystkich, bo złapał samego kelnera i naciągał go - DAJ MNIE CZŁOWIEKU SAKE. Z OSIEM, GOŚCIU JUŻ - potelepał nim trochę i teatralnie spoglądała prosto w oczy, mrużąc je i wypatrując butelek. Prawdopodobnie przerażony kelner pobiegł po to, ale nie sam. Asysta białowłosego była natychmiastowa. Stał od niego może metr cały czas chuchając mu na kark. - Obserwuje cię i moje butelki... - rzekł niskim tonem. Oczywiście było to może parę metrów od reszty, więc wszystko doskonale słyszeli. Gdy dostał butelki, przytulił je wszystkie do klatki piersiowej i pobiegł, kładąc na stół. - Kurwa, kieliszki!? - zapytał się, spoglądając na Seinaru, a także Kuroia i przybyłego Hikariego.
  - A dobra, ja wale z gwinciora. - zapowiedział, unosząc teatralnie w zobojętnieniu ramiona i sięgnął po jedną z butelek. Wsłuchał się w vicedyrektora Klepsydry, który w sumie miał rację. To miało być tajne, gdy Kurkumacz przywozi dupeczki ze sobą? No niezbyt. Na powitanie Akaruia był gotowy, szybko odpowiadając: - Tak, Seinaru zmasakrował tego samuraja z którym miałem walczyć, wiec już nie powalczę... Ale to najmniej ważne. Pijesz gościu? - zapytał Akaruia wskazując na niego palcem, w ręce w której trzymał flaszkę, którą jakby miał mu przekazać. Nie wiedział, czy Rui pije czy nie w sumie, więc wolał po prostu zapytać w oczekiwaniu na odpowiedzi pozostałych, a także Ichirou, pięknisia, który pobiegł się pewnie przebrać. W sumie także miał nawiązać do pojedynku samurajów, ale jakoś wypadło mu z głowy...

[Ichirou]

- To jakiś absurd - podsumował krótko relację Pasterza z Teiz, po którym było widać wyraźne wzburzenie. Tak w zasadzie, to Ichirou nie przypominał sobie innej sytuacji, w której irytacja na ogół wyluzowanego towarzysza urosła do takich rozmiarów, by ten sięgał po wulgaryzmy. Rozdrażnienie nie było jednak bez powodu. Z pojedynku, który miał pokazać walkę w zwarciu na najwyższym poziomie, wyszła jakaś farsa, której już nie warto było dalej roztrząsać. Dla złotookiego Sabaku sprawa mimo wszystko była dosyć błaha, a nawet nic nie znacząca wobec tematów, jakie chciał wkrótce podjąć wśród potencjalnych członków młodziutkiego ugrupowania.

Nie było go zaledwie chwilkę. Wrócił do stolika, zrzucił z pleców gurdę i zajął jedno z wolnych miejsc, wodząc wzrokiem po blacie za – jak miał nadzieję – napełnioną czarką przez Kyoushiego, który przejął na siebie odpowiedzialność alkoholowego zaopatrzenia.
- Moje? – zapytał, łapiąc za najbliższe porcelanowe naczyńko, by następnie zwilżyć usta sake, która chyba w tym regionie smakowała odrobinę inaczej od tych, z którymi miał najczęściej do czynienia. Była nawet całkiem dobra. Najważniejsze, że pozbawiona rybnego posmaku, który zaczął strasznie kojarzyć mu się z tym miejscem.
Zbieranina herosów nawet nie musiała podnosić się z miejsca i brać się za poszukiwania reszty składu najbliższego spotkania, ponieważ to właśnie reszta odnalazła główną część grupy. Akarui urzędował w tym samym lokalu, a Hikari pewnie wpadł na jednego lub parę głębszych. Swoją drogą, to Asahiego naszła właśnie refleksja, że musi nieco uważać, żeby jego zgraja nie przerodziła się w bandę pijaków, bo chyba wszyscy tutaj oprócz samuraja nie mieli wiele wspólnego ze wstrzemięźliwością.
Tak czy inaczej, z Akaruiem przywitał się skinięciem głowy, natomiast na słowa Hikariego odpowiedział krótko.
- No bo spotykamy się u niego, a teraz zbieramy jeszcze kompanię. W sumie, to mamy już wszystkich. Ja, Seinaru, Kuroi, Kyoushi, Hikari, Akarui - wymienił wszystkich po kolei, otwartą dłonią wskazując każdego z nich.
- No to się teraz już wszyscy znacie. Ktoś coś ma tu jeszcze w Watarimono do załatwienia? Ja jeszcze na kolanie spiszę szybko jeden liścik miłosny i jestem gotowy, więc dajcie mi moment, a w tym czasie Siwy może rozleje rozchodniaczka – oznajmił, po czym chwycił za swoją czarkę i opróżnił z niej zawartość. Potem odłożył naczynie, sięgnął do kieszeni po liścik, który trzymając pod stołem przejrzał jeszcze raz, a następnie sięgnął do torby po jakąś karteczkę i ołówek, by spisać kilka zdań krótkiej odpowiedzi.
Zanim jednak zabrał się za korespondencję, podniósł wzrok znad pustej kartki na dziewczynę, której imię jako jedyne nie zostało wymienione przed chwilą.
- No tak jak Seinar powiedział, mamy do pogadania w gronie zaproszonych osób. Tą maską tym bardziej zaufania nie wzbudzisz – dodał, wskazując ołówkiem w kierunku jej twarzy. – Kuroi, mógłbyś trochę rozjaśnić? – dodał do kompana, licząc na jakieś wyjaśnienia. Następnie przygryzł ołówek na moment, zbierając błyskawicznie myśli i zabrał się wreszcie za spisanie liściku, co zajęło mu chwilkę.
O ile były jeszcze jakieś rozmowy w towarzystwie lub sprawy do załatwienia przez innych, to cierpliwie odczekał, w międzyczasie racząc się rozlanym przez Kyoushiego alkoholem. Później nie pozostało nic innego, jak zabrać swoje klamoty.
- No to w drogę. Pan szogun nas poprowadzi – poinformował luźno, opuszczając lokal wraz z innymi - mniej lub bardziej zaufanymi kompanami. Po drodze zahaczył jeszcze o Ryokanie Mizu ni ume, gdzie zostawił świeżo sporządzony list.

[zt], w tym prawdopodobnie Seinaru, Kuroi, Kyoushi, Hikari, Akarui, Shinoko(?) - jak ktoś chce, niech jeszcze najwyżej odpowie w tym temacie, a ogólnie to proponuję przenosiny na szlak i tam wrzucenie podróży.

• Do Asaki
  Twój list wpadł mi w ręce na moment przed opuszczeniem Watarimono, więc odpisuję krótko, bo w pośpiechu.
  Dzięki za wyjaśnienia. Myślę, że to dosyć zrozumiałe, że gdybyśmy mieli w zamiarze polować na Twojego męża, to zostałby stracony już pod areną albo niedługo później po przesłuchaniu. Naszym celem było utrzymanie porządku, a Shikarui zachowywał się podejrzanie, co chyba też powinnaś zrozumieć. Wyszło jak wyszło. Twój mąż nijak się ma do moich interesów czy planów, nie widzę powodu do ganiania za nim. To miło, że nie masz złej woli wobec nas i byłoby jeszcze milej, gdyby i Twój mąż też jej nie miał, więc możesz z nim o tym ładnie i rozsądne porozmawiać.
  Również pozdrawiam,
  Ichirou

• List był sporządzony zgrabnym i estetycznym charakterem pisma, ale zauważalny był lekki pośpiech autora. W złożonej kartce znalazła się odrobina pustynnego piasku.

[Shinoko]

Shi dała słowo, a tych zwykła dotrzymywać. Chyba że były one jedynie swego rodzaju przepustką do osiągnięcia wyższego celu. W takim wypadku niewiele miały wspólnego z prawdziwymi myślami Asai. Tym jednak razem było inaczej. Naprawdę postanowiła spróbować stać się osobą, którą można wprowadzać w szersze grono. Zwłaszcza grono wpływowych shinobi. Taka okazja, cóż, mogła się więcej nie powtórzyć. Na ten jednak moment kobieta bardziej niż „legendami” była zainteresowana trunkami. Słysząc propozycję, niemal natychmiastowo pobudziła do życia wszelkie swe skłonności do uzależnień. Sporo tego było; od opium, poprzez alkohol, aż po tytonio-podobne twory. W życiu niespecjalnie odmawiała sobie przyjemności. Bo i po co.
Wchodząc do Ryokanu, całkowicie zdała się na towarzysza. Uważnie obserwowała to, co robi i to, jak będzie się zwracał do tych, dla których tu przyszli. Chwilowo jej niecna natura pozostawała w ukryciu, ustępując jednocześnie miejsca „cichemu samotnikowi”, który żył gdzieś pośród zgnilizny moralnej. Przywołany do dyrygowania jej ciałem pozwalał na znacznie lepsze zagnieżdżenie się w towarzystwie.
Nie przywitała się. Brakowało jej ogłady. Ten mały chochlik podpowiadający „jesteś mimo wszystko lepsza” nie pozwolił. Czy zakomunikowanie swojej obecności było w ogóle konieczne? Z całą pewnością nie, a przynajmniej w opinii Asai. W momencie przedstawienia jedynie skinęła głową, pozostawiając zbędne, rozbudowane pogaduszki na inny czas.
Poświęciła chwilę, by dokładnie przyjrzeć się zgromadzonym. Wpierw skierowała wzrok na Ichirou. Na pewno nie w sposób było nie rozpoznać Diabła, w końcu zwyczajowo obwieszony był złotem, koralikami i kamieniami szlachetnymi. Po krótce: wszystkim, co wartościowe. Nawet gdyby próbować go zignorować, to było to niemal niemożliwe.
— Złoto — odparła krótko, zgodnie zresztą z prawdą. Lekka nuta niewiadomej od zawsze była wtłaczana w jej wypowiedzi. Informacje o sobie zwykła przekazywać w jak najmniej odkrywający ją sposób. Tylko takie podejście mogło zagwarantować anonimowość. A tej, co by nie mówić, potrzebowała.
Następne ruchome obiekty zostały przeanalizowane w pobieżny sposób. W głowie zanotowała jedynie imiona, nazwiska, wygląd. Każdy z tu obecnych, poza chodzącym blaskiem, był na swój sposób… Zwyczajny, niepozorny. Zastanawiała się, w jakim stopniu są silni, a o ile tylko tak o nich mówią.
Dopiero w momencie, gdy Samuraj, którego walkę zresztą pominęła w planie dnia, zadał pytanie, obudziło się jej prawdziwe ja. W odpowiedzi na prowokacyjną jej zdaniem wypowiedź miała ochotę wyrwać ze swych ust krępującą słowa taśmę. Co dziwne, nie zrobiła tego. Jedynie zmarszczyła brwi i wykrzywiła kąciki ust. Ryzykowanie pozyskania wiedzy dla jakiegoś wieśniaka nie leżało w jej zwyczajach.
Shinoko szybko zrozumiała, że miejsce to przepełnione jest różnorakimi mieszankami charakterów; od spokojnych, poprzez próżnych, aż po… Po mężczyznę, który zachowywał się, jakby nagle ktoś nakręcił mu korbkę. Rozumiała to, w jakimś tam stopniu, alkohol potrafił niektórym odebrać intelektu na rzecz poplątanego języka i rumieńców.
Wywołana niemal do tablicy, zwróciła głowę w kierunku Diabła, która dotychczas podążała za białowłosym. Fakt, maska nigdy nie prowadziła do zwiększenia ufności. Ba, nawet ją zmniejszała. Nie miała zresztą w zwyczaju poszukiwać kompanów wśród tych, których wpierw dobrze nie poznała. Teraz najwyraźniej nie było innej drogi niż usunięcie jej z twarzy. Co zrobiła z nieudawaną niechęcią. Powoli odkryła pokrytą paroma bliznami twarz, a przedmiot zamieszania zdecydowanym ruchem odłożyła na blat, całość zakańczając złośliwym uśmiechem. Obraz, który mogli dojrzeć, nijak miał się do wypindrzonych twarzyczek większości kunoichi. Nijak, bo był splamiony, próżno było szukać urody, a przynajmniej takiej, którą preferuje ludność wszystkich znanych jej krain.
Po tej jakże interesującej zagrywce w ciszy oddaliła się w kierunku, w którym mogła otrzymać to, na co czekała. Alkohol. Pałała do niego niezrozumiałą sympatią. Będąc już przy pracowniku, który miał ją obsłużyć, zakupiła parę butelek. Parę, całkiem sporo, jak na kobietę i wróciła do stolika, niemal natychmiast poinformowana o przenosinach. Zgodnie z „rozkazem” ruszyła za innymi.

z/t

[Misae]

Misae nie spodziewała się w ciągu tych ostatnich dni wielu rzeczy. Wielu spotkań i tego jak zostaną poprowadzone dalej przez los. Jednak żadne z dotychczasowych spotkań nie zaskoczyło jej tak bardzo jak to z Naoki'm. Poznali się dopiero co, a ten bezinteresownie czekał na to, aż skończy załatwiać swoje sprawy na posterunku, ale i martwił się o nią. I jak tu człowiek może nie wierzyć w ten świat. W świat po którym chodzą tacy ludzie. Wiedziała, że zdecydowanie nie jest i nigdy nie będzie stracony, bez względu na to jak wiele okrucieństwa i nienawiści zobaczy.
-Dziękuję, Naoki-san - nie musiała mówić nic więcej. Czuła, że chłopak doskonale wie co teraz grało w jej szczęśliwym serduszku. Zdawali się bardzo nadawać na swoich falach. Z takiej znajomości musiała się rozwinąć piękna przyjaźń, nie było innej możliwości.
Przyjaźń wymagała szczerości, dlatego też dziewczyna wiedziała, że musi mu wyjaśnić powód swojego wezwania. Całe zajście było dosyć niespodziewane więc nakreślenie dokładnych okoliczności mogło wyjaśnić wszelkie wątpliwe okoliczności w jakich mogła zostać postawiona Yamanaka. Nie żeby zakładała, że chłopak zmienił o niej zdanie, jednak wolała mieć czystą sytuację.
-Wszystko w porządku. Wczoraj na trybunach jeden z uczestników... powiedzmy, że robił coś co najmniej podejrzanego z jednym dzieckiem. Udało się mi i jeszcze kilku osobom go zatrzymać i uratować dziecko. Zostało przekazane komuś pod opiekę. I jeszcze miałam średnio miłe spotkanie z dziewczyną, która nazywała mnie Burakiem i mówiła, że nie mogę żyć bo mnie zabiła... - aż brakowało jej słów na opisanie irracjonalności spotkania z Maname - Musiałam opowiedzieć co się działo na trybunie. Ale prawda zawsze zwycięży - dodała już z entuzjazmem. Wierzyła w to i nikt nie mógł sprawić by zwątpiła w swoje słowa. Jako Yamanaka wiedziała jak ważna jest szczerość, w szczególności kiedy ktoś może w bardzo łatwy sposób sprawdzić ich prawdziwość. Na propozycję jedzenia aż Tomoe zaszczekał. Trudno powiedzieć czy zrozumiał o co chodzi czy po prostu coś mu się nie spodobało.
-Z wielką chęcią! Tylko nie objadajmy się za bardzo bo walka na pełen brzuch to nic zdrowego - zażartowała i weszli do Ryokan. Misae nie miała jakiegoś specjalnego parcia na to gdzie mają usiąść więc zapewne zajęli pierwsze wolne miejsce, chyba, że chłopak zadecyduje inaczej. Wtedy się dostosuje. Zamówiła ramen ze sporą ilością dodatków, jakby zapominając o swojej radzie sprzed chwili oraz gotowaną rybę bez przypraw dla liska. Nie chciała aby zgłodniał, bo wtedy był jeszcze bardziej marudny, a tego wolała uniknąć.

[Naoki]

Wyjaśnienia dziewczyny odnośnie powodu, przez którego znalazła się na posterunku nieco uspokoiły chłopaka, chociaż z drugiej strony odnosił wrażenie, że niektóre osoby są bardzo dziwne. W końcu nazywanie kogoś trupem tak bez powodu i branie za inną osobę nie świadczy o niczym dobrym i w pewnym stopniu przypomina zachowanie blondynki na trybunach. Wiele osób było swymi przeciwieństwami i to w dalekim stopniu, na tyle że nie będą potrafić nawet zrozumieć swych intencji oraz powodu, przez który idą cały czas przed siebie z uniesioną głową.
W końcu sam zielonowłosy, mógł powiedzieć, że nie ma za co. Tylko czy te słowa były potrzebne po podziękowaniu? Dla, niektórych może i tak, lecz tutaj ich istnienie nie musiało zaistnieć. W końcu nie byli swymi przeciwieństwami. Przypominali siebie nawzajem, że będę kwestie mogły obejść się bez słów. Wyrażone zwyczajną mimiką twarzy. Tak jak w tym przypadku, ciepły radosny uśmiech młodzieńca skierowany do dziewczyny. Nie trzeba było nic więcej, by wyrazić wdzięczność. Przecież na dobrą sprawę Naoki samemu mógłby dziękować Misae, za to że chce spędzić z nim trochę czasu. Nawet jeżeli sami byli przed walką.
- Ludzie momentami potrafią być dziwni. - powiedział, cóż samemu nie wiedząc co mógłby dodać do opowieści odnośnie wczorajszych zajść na trybunach. Każdy miał do tego inne podejście, jedni byli obojętni, a ktoś interweniował, a i byli tacy, którym to się podobało. Niezbadane są drogi jakimi każdy mógł kroczyć. W końcu każdy sam decydował o swym losie i trasie jaką wybrał.

Teraz jednak mieli okazję na trochę inne podejście do tych wszystkich kwestii, mogąc skorzystać z odrobiony czasu jaki im pozostał. Przed dość ważnym wydarzeniem, nawet ważniejszym dla chłopaka niż walki jakie wcześniej miał okazje oglądać. Przecież będą mogli stoczyć ze walkę, stanąć. naprzeciw siebie i poznać swe zdolności.
Co do wybierania stolika, chłopak nie planował zabierać zbytnio głosu, wszystkie wyglądały tak samo, przez co zajęcie pierwszego wolnego było dobrym rozwiązaniem, ograniczającym niemiłe skutki szukania wygodniejszego miejsca.
- Nie musisz się martwić. Dam z siebie wszystko. - odparł, spokojnie nieco się śmiejąc. Jednak bardziej niż z samej sytuacji zaśmiał się z samego siebie. wiedział po części, że nie może posunąć się zbyt daleko. Nawet jeżeli miałby przegrać walkę, wolał nie korzystać z pewnych technik zbyt ofensywnie.
Lecz teraz mógł się skupić na swym zamówieniu, sama potrwa jaką wybrał nie należała raczej do jakiś ekstrawagancji dań jakie zapewne mógłby spróbować, jednak możliwość zjedzenie yaki-udon przerastała wszystkie jego oczekiwania, do tego oczywiście zamówił dla siebie zieloną herbatę. W końcu nic innego lepiej nie służy człowiekowi, nawet jeżeli niektórzy potrafią uznać jej smak za niezbyt przyjemny.
- Nigdy nie miałem okazji jeść w takim miejscu, zazwyczaj sam gotowałem. - wyznał, chcąc przy okazji nawiązać jakąś rozmowę. By uniknąć momentów niezręcznej ciszy. Faktem było, że na trybunach było to o wiele łatwiejsze. W końcu gdy on milczał, wszystkim zajmował się piaskowy dziadek, utrzymujący wszystko w całości, nie pozwalając się temu rozpaść.W końcu to dzięki niemu chłopakowi udało się poznać tą niezwykłą dziewczynę, której miał okazje teraz towarzyszyć.

[Misae]

Spacer do Ryokanu nie był długi. Przez ten czas zdążyli jedynie wymienić krótkie opinie co do dziwnych jegomości chodzących po świecie. O tak. To dzięki takim ludziom jak Maname i Shenzhen nie zapominała, że na świecie pojawiały się też jednostki mniej niż przyjemne. Ludzie, którzy krzywdzą innych, dla tylko sobie zrozumianej przyjemności. Całe szczęście, że brunet siedzi na posterunku. Miała nadzieję, że policja rozwiąże tą sprawę a tamten wątły i słaby chłopczyk już nigdy więcej nie zostanie skrzywdzony. Straszne były takie wynaturzenia.
-Zdecydowanie... za długo siedziałam w domu i zapomniałam, że tacy też są, niestety - przez dwa lata świat już dawno mógł pięć razy stanąć na głowię i wykonać jeszcze obrót. Z jednej strony była blisko trzonu klanu i zapewne by się dowiedziała od rodziców, jednak z drugiej, siedząc w swojej złotej klatce traciła zdrowe spojrzenie na sytuację. Traciło się kontekst i obiektywizm, a do tego Yamanaki nie mogły dopuścić.
-Wiem, nie wątpię w to - odparła a propos jego starań. Wiedziała, że da z siebie wszystko, ona również zamierzała. Choć domyślała się, że zarówno jedno jak i drugie będzie starało się przede wszystkim walczyć tak, aby nie zrobić drugiej osobie krzywdy. Było to bardzo urocze, jednak musieli też się przetestować, by wiedzieć co na wszelki wypadek poprawić w przyszłości, kiedy już przeciwnik będzie starał się pozbawić życia.
W śnieżnym króliku usiedli, a Misae zostawiła fenka na ziemi. Skoro czekali na porcje nie było sensu by brać go na kolana i tylko przekładać w tą i z powrotem. Jedynie z podziwem skinęła głową Naoki'emu, który przyznaj się do umiejętności kulinarnych.
-My z rodzicami jadaliśmy często. Rodzice sporo działają dla klanu i nie zawsze był czas na domowe posiłki. Ale za to podziwiam Cię, Naoki-san. Sama raczej mistrzem gotowania nie jestem. Czasem tak sobie myślę, że kiepska by była ze mnie żona - wypuściła powietrze z płuc. Jej gotowanie było lepsze jedynie od jej orientacji przestrzennej, którą miała w naprawdę opłakanym stanie. Mogła iść tą samą drogą po tysiąc razy, a i tak szansa na zgubienie się była bardzo ogromna. Nie wiedziała czy ma się z tego śmiać czy płakać. Na szczęście nie musiała się zastanawiać, bo już po chwili do ich stołu przyszedł kelner z zamówieniami. Dziewczyna klasnęła w dłonie do krótkiej modlitwy, podała talerz z rybą na ziemię i mogła zabrać się za jedzenie.
-Smacznego, Naoki-san, smacznego Tomoe! - powiedziała energicznie, jednak na tyle cicho by nie przeszkadzać reszcie gości. Musiała pokazać choć odrobinę klasy.

[Yosuke]

Wyjście z areny, choć nie było proste, nareszcie tej małej zbieraninie przeróżnych shinobi i kunioichi udało się. Kolejka chwilę się rozładowywała, ale to pozwoliło wyjaśnić niespodziewanej osobie w rozmowie, Hibanie, jaki jest dalszy cel grupy. Wydawała się ona bardzo zainteresowana, gdy tylko usłyszała to imię. Czyżby znała tego samuraja? Nie wyglądała na kogoś mu bliskiego. Tym bardziej nie przypominała osoby, która należałaby do jego rodziny. Ojciec Yasuo nosił bardzo tradycyjny strój, zaś sam heretyk zbroję oraz miecz przy pasie. Znaczy teraz już tego miecza nie miał, bo go oddał Rekinkowi.

-Jestem Yosuke. A Ty kim jesteś? Znasz Yasuo?- Przedstawił się kobiecie, uważnie jej się przyglądając, a przy okazji zadając jej pytanie. Był bardzo ciekawy czy i ona należała do osób, którym on się naraził. A może jednak bardzo go lubiła i będzie bronić. Tego nie wiedział, ale nie starał się jej z góry oceniać. Ostatnio chyba i tak zdecydowanie z tym przesadzał.

[Kakita Ayame]

W zajeździe pojawił się posłaniec. Rozglądnął jakby w poszukiwaniu właściwej osoby po czym wyłowił wzrokiem jedną z pracownic zajazdu i zamienił z nią kilka słów. Po czym skierował swe kroki wprost do Seinaru.
Ukłonił się głęboko - Witam.Przepraszam, że przeszkadzam. Mam dla pana przesyłkę.= powiedział przekazując list właściwej osobie.

Po otworzeniu ładnie zalakowanej koperty z odciśnięty w wosku symbolem żurawia. Adresat mógł odczytać tekst zapisny zgrabnym, starannym pismem. Wyglądało na kobiece, ale kto wie...

Hatamoto Kakita Asagi, Kakita-ha Taka-ryu Battodo, do Shoguna Seinaru Kei

Dziękuję za zainteresowanie moim stanem zdrowia. Rokowania są dobre, niebawem powinienem wrócić do pełni sił
Cieszy mnie, że nie widzisz we mnie wroga. Ja również go w tobie nie widzę i mam nadzieję, że ten stan się nie zmieni.

Nawet w najdziwniejszej sytuacji, nic nie dzieje się przypadkiem. Ta walka zaskoczyła mnie pod wieloma względami. Szczególnie zaprezentowana przez ciebie biegłość we władaniu włócznią. Mimo, że twoje ciosy były celne i potężne, nie było w nich tego, czego się spodziewałem.

Dziękuję za naszyjnik, chcę ci dać coś w zamian: Miecz, ale i włócznia, są duszą samuraja. Krzyżując je, poznajemy swoje dusze. Skoro więc dusza jest mieczem, to tak jak on wymaga ostrzenia i opieki, tylko tak można wydobyć jej piękno. To jeden z sekretów. Powierzam ci go w zamian za ten klejnot

Nasz pojedynek pozostanie w mojej pamięci. Jeśli staniesz przed Kogutami, wiem, że zgotujesz im to, na co zasługują. Nie zapomnij mnie o tym fakcie powiadomić. Jeśli nadejdzie czas, wezwij mnie jako shogun jednego z hatamoto. Bądź zdrów
Kakita Asagi

Po czym posłaniec skłonił się po raz kolejny i nie chcąc przeszkadzać oddalił się z poczuciem spełnionego obowiązku i dobrze wykonanej pracy.

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Dotarłam w końcu do tego Ryokanu i powiem wam, że nie myliłam się - zgłodniałam przez to wszystko. Wciąż nie opuszczały mnie myśli o zaginionym Orim i tego co mogło mu się przydarzyć. Chciałam by go znaleźli, jak dotarłam na miejsce to zdawało mi się, że zbliża się pora obiadowa - to był dobry moment by sobie coś zjeść, dlatego dziarsko wybrałam sobie jakieś miejsce i od razu zamierzałam zamawiać. Zajazd jak zajazd, nie miał tak wyspecjalizowanej kuchni jakiej mogłabym oczekiwać, ale zawsze jakąś miał. Nie wybrzydzałam dzisiaj, chociaż na pewno chciałam rybkę, herbatę, wodę no i wybierałam sama stolik. Chyba jednak wybrzydzałam... Ale to co mi przynieśli... Eh, nijak nie umywa się do tego co dostawałam w Sawanoyi ostatniego dnia... To była wielka różnica. Może chodziło o to, że tam mieli lokal bliżej wody? Nie byłam pewna czy to to bo ryby nie psuły się aż tak szybko...

Zjadłam co moje i dopiero gdy poczułam się pełniejsza, zarówno jedzonka jak i wody skierowałam się do swojego pokoju. Musiałam odpocząć i przespać się po tym wszystkim... Nie miałam pewności czy jeszcze po mnie nie poślą, ale wiedziałam, że na pewno sobie samurajowie poradzą, byli przecież niby honorowi i silni i mądrzy, to powinni sobie poradzić, prawda? No prawda, za takich się mieli, ale ugh... Musiałam odreagować bo traktowali mnie jakbym to ja nabroiła, a przecież nawet z tą harpią to ja się tylko broniłam, prawda? Ona mnie tutaj sayią po głowie... Co z tą babą było nie tak. NIE WAŻNE! Już jej więcej nie muszę oglądać, a i tak za wiele na turnieju nie pokazała. Ta od jakiś senbonów chyba była faworytką czy coś... Właściwie to jeszcze nie wiedziałam co będę mogła robić po turnieju, co powinnam, bo jestem tutaj, on się kończy... Właściwie to jutro się skończy. Co ja powinnam zrobić? Wrócić do domu? Do Cesarstwa czy może trochę się tutaj pokręcić i znaleźć sobie cel tutaj? Aaah, tyle możliwości, za dużo, za dużo... ZA dużo opcji, jak ja mam się poodnajdywać w tym? Ah, za duża na dzisiaj, idę jeszcze posiedzę trochę, a potem pójdę pewnie spać i zobaczymy jaki przyjdzie kolejny dzień, bo każdy dzień jest ważny, trzeba go dobrze zacząć, a nie ma nic lepszego niż zaczęcie dnia od swoistego resetu... Tak, jutro od tego zacznę, od śniadania i resetu...

I tak zrobiłam, powędrowałam do swojego pokoju i jakoś ten czas mi zleciał... A i po wieczornej kolacji byłam pewna, że w tej Sawanoyi lepsze dają niż tutaj. Nazwijcie to nosem marynarza.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Naoki]

Wspólny obiad, niby nic niezwykłego i w sumie tak było. Przecież ludzie często jadali ze sobą dla zwykłego towarzysza, czy też potrzeby spędzania czasu z innymi. Tutaj, niestety było podobnie, chociaż rozmowa na niektóre tematy była wyjątkowa, zwłaszcza o ludzkiej niegodziwości i dziwnych osobnikach, sam chłopak miał z tym doświadczenie, w końcu spotkał na swej drodze sprzeczności, dobroczynnych bandytów i niegodziwych strażników łasych na łatwy zysk.
- Cóż, też spędziłem sporo czasu w swej wiosce, ale już na początku wędrówki udało mi się spotkać te dziwaczne osoby. - powiedział, przerywając na chwilę. Chcąc złapać lekki oddech, razem z łykiem herbaty. W końcu ona może zwilżyć jego gardło.
- Udało mi się spotkać honorowych bandytów. Niosących pomoc, tym którzy tego potrzebowali, a potem strażników chcących wzbogacić się kosztem innych. - dokończył, przedstawiając to co udało mu się spotkać na swej drodze. W pewnym momencie było można odnieść, że ów osoby zamieniły się swymi rolami i byli obserwowani przez odwrócone lustro. Pokazując swe nienaturalna odbicia.
Tylko teraz pozostało jedynie zająć się swym jedzeniem, przecież praktycznie zaraz po nim mogliby iść stoczyć swe starcie, by nie tracić cennego dnia, który z każdą minutą zbliża się ku końcowi, może powolnemu ale nadal nieubłaganie.
Kwestia gotowania także była ciekawa, Misae nie potrafiła tego robić, jednak młodzieńcowi wydawało się, że robiłaby to znakomicie posiadając tak dobre serce, w jej potrawach byłoby dużo miłości.
- Wątpię. Twoje potrawy, byłby raczej znakomite i przepyszne. Nawet bez umiejętności gotowania, dała byś do nich całe swoje serce i miłość, a to są najważniejsze składniki. Chociaż są nienamacalne. - odparł z uśmiechem na swej twarzy. Spoglądając w oczy dziewczyny. W końcu samemu wiedział jak wygląda gotowanie, które traktował bardziej jak zabawę, a nie smutny obowiązek. Każdy był w stanie to robić bez większych przeszkód, nawet jeżeli na początku coś niszczył nadal tworzył coś samemu, a to w końcu proces tworzenia daje najwięcej przyjemności i satysfakcji.
Teraz jednak pozostało zając się jedzeniem. W końcu było ciepłe, a jego zmarnowanie byłoby złą oznaką.
- Dziękuje, Tobie również smacznego, tak samo jak i Tomoe. - odpowiedział, uśmiechając się szeroko, by zaraz po tym zając sikę swoim zamówieniem. Już w sposób bardziej odpowiedni, przed zaczęciem jedzenia, dziękując za nie. W końcu ktoś włożył w nie swój wysiłek. Tylko czy sama dziewczyna po zjedzeniu będzie chciała od razu iść na arenę.

[Seinaru]

Tak naprawdę nie wyjaśniło się nic. Oprócz tego że za Shinoko poręczył Kuroi i tego, że po po twarzy dziewczyny chyba kiedyś przejechał pług, to wciąż nie wiedzieli kim ona właściwie jest. Seinaru skrzywił się trochę na zaskakujący widok blizn pod maską, ale nie skomentował go. Po prostu zwrócił swoja uwagę gdzieś indziej, gdzie czekał już na niego list. Odpowiedź od Kakity przyszła w ostatniej chwili, bo dosłownie minuty przed wymarszem grupy. Ostatecznie jednak do Keia trafiło tych kilka słów, które Pasterz przeczytał uważnie stojąc nieco na uboczu, aby nikt nie przeszkadzał mu w lekturze. To była jego prywatna sprawa, a i historia była już za długa aby każdemu o niej opowiadać. Sama treść listu była dokładnie taka jak Asagi - grzeczna, ułożona i oficjalna. Wyglądało na to, że wszystko z nim w porządku i chyba nie żywi urazy. Przynajmniej nie napisał o tym otwarcie w liście, ale chyba nawet gdyby miał żal, to nie wyraziłby tego bezpośrednio... Ciężka sprawa z tymi emocjami samurajów. Ostatecznie jednak Kei wyłapał z notki trochę goryczy, trochę dumy i trochę pokory. Hah, Kakita dla wielu mógł być wzorem samurajskiej etykiety. Wszystkie najważniejsze cnoty zamknięte w jednym szermierzu, który nawet wobec porażki i odniesionych ran zachowuje się godnie w stosunku do tego, który mu je zadał.
Seinaru nie brał sobie do serca tego sekretu, ważniejszy był dla niego cały wydźwięk listu, który odebrał jako wyjaśnienie i zakończenie sprawy niefortunnego pojedynku. Bardzo mu ulżyło, toteż w lepszym humorze wrócił do swojej kompanii, po drodze wciskając sobie list do torby żeby wyrzucić go gdzieś po drodze. Bo w sumie po co go zachowywać?
- Okej, ja jestem już gotowy. Dopijcie co macie dopić i ruszamy, bo wszyscy już są. - Seinaru nie miał pojęcia co się stanie z butelkami które niektórzy już zdążyli sobie pozamawiać i poprzynosić do stolika, żeby pokazać jacy to są z nich imprezowicze. Od początku powinno być dla wszystkich oczywiste, że tutaj nie zostaną. Kei poprawił swój ekwipunek i ruszył, aby zaprowadzić wszystkich na "swoją" wyspę i do swojego domku.

zt.

[Shins]

Shins wraz z powiększająca się ferajną skierowali się do Ryokanu. Cel wizyty w tym miejscu był dla chłopaka nie do końca jasny, ale skoro wszyscy skierowali się w tym kierunku, to by nie zgubić ich z oczu i by nie minęła go szykująca się impreza postanowił podążać za nimi niczym cień. Duża ilość osób komplikowała nieco sprawy. Do tego nie miał okazji ściągnąć Shenzena, a i Yoshimitsu gdzieś wyparował, więc nie zapowiadało się, by Shins mógł liczyć na zakoszenie jakiejś schedy po ewentualnym denacie - kimkolwiek by ten denat się nie okazał. Niemniej uczestnictwo w tym wydarzeniu wydawało się Douhitowi czymś potencjalnie zyskownym. Jeśli nie teraz, to w przyszłości. Prawda była też taka, że i tak nie miał pomysłu na to, co miałby dalej robić, więc nawet, gdyby nie miał mieć z tego żadnych zysków, to i tak lepiej robić cokolwiek, niż nic. Po przyjściu do Ryokanu Shins zamówił jedynie coś do picia i postanowił przysłuchiwać się rozmowie pozostałych osób jeszcze nie zabierając głosu.

Następny temat: Dom rodziny Ineko

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Misae]

Dziwny jest świat. W sumie na tym można by zakończyć rozważania, nie przejmując się niczym więcej, ale słowa Naoki'ego mocno zaskoczyły Misae. Dobrzy źli i źli dobrzy. Czyli tak naprawdę nie można się niczego spodziewać ani niczego przewidzieć. To było nienajlepsze spostrzeżenie.
-To faktycznie brzmi zdecydowanie dziwnie... kiedy człowiek myśli, że nic go nie zaskoczy nagle pojawiają się takie historie - przyznała z zaskoczeniem kiwając głową. Najważniejsze było jednak coś innego w tym momencie. Była to pewność, że przy młodym wojowniku nie musiała się bać o jego intencje. Byli do siebie tak podobni, że spokojnie była gotowa opuścić każdą gardę, jaką posiadała, nawet te, o której pojęcia nie miała. Wiedziała, że ani on ją, ani ona jego intencjonalnie by nie skrzywdzili. Prawdą było, że każdemu mogło zdarzyć się zbłądzić, ale tak wielkie serca nie robiły komuś krzywdy od tak.
To podobieństwo jakie było między mieszkańcami Karmazynowych Szczytów, sprawiło, że kobieta zapragnęła dowiedzieć się jak najwięcej o swoim rozmówcy. Wszak jedyne co mogło sprawić, że jedzenie było jeszcze przyjemniejsze była przyjemna rozmowa.
-Naoki-san, co sprawiło, że postanowiłeś wyruszyć w świat? - zapytała wprost, zaraz potem napełniając usta pyszną zupą. Nie miała żadnego kłopotu z utrzymaniem kontaktu wzrokowego z zielonowłosym. Jeśli miałaby być szczerą, to miała poczucie jakby znali się przez całe życie. Jakby był to jej zaginiony kuzyn, którego spotkała po długiej przerwie. Rzadko kiedy ludzi od początku łączyła taka więź.
-To musisz powiedzieć moim przyjaciołom - odparła żartobliwie na temat jej gotowania. Sama wiedziała, że mistrzem nie była, ale jego spojrzenie na sytuację sprawiało, że naprawdę cieplej robiło się na sercu - Ale dziękuję ci, za twoje dobre słowa. Jestem pewna, że byłabym fanką twojej kuchni z podobnych względów - ciepły uśmiech w odpowiedzi na ten sam gest wykonany przez drugą osobę. Może dla niektórych, takich jak blondynka sprzed kilku godzin taka sympatia między dwójką ludzi była czymś niecodziennym. Kto wie, możliwe, że los nie podarował jej tak ciepłych rozmówców, a w zamian dał okrutne dzieciństwo? Nie Yamanace było oceniać.
Ważne było, że w spokoju skończyła swój posiłek, podobnie jak Tomoe, który powoli zaczynał sobie mościć miejsce na jej kolanach. Widząc to, Misae uznała, że nastała dobra chwila aby ruszyć ogonek w drogę. Jeśli się zasiedzą to w ogóle nie dotrą na arenę?
-Idziemy, Naoki-san? - zapytała i zależnie od odpowiedzi zapłaci za wszystkie posiłki - w ramach podziękowań, za to, że na nią czekał pod posterunkiem, oraz albo zaczeka, albo opuszczą Ryokan w doskonałych nastrojach i pełnych brzuszkach.

ZT+Naoki (Albo nie )

[Tamaki Hyūga]

Razem z resztą całej grupy udałam się do Ryokanu, aby spędzić jakoś wieczór przed wyruszeniem następnego dnia do Yasuo. Jak się okazało, problem z brakiem wiedzy o położeniu domostwa samuraja został rozwiązany przez nowopoznaną dziewczynę z blizną, która zaczepiła nas jeszcze na trybunach. Dziewczyna okazała się być znajomą Yasuo i zaciekawiona naszymi sprawami z nim, zdecydowała się udać z nami do Ryokanu. Po przybyciu do lokalu usiedliśmy razem przy jednym ze stolików aby na spokojnie się posilić.
- Cóż, ogólnie sprawa wygląda tak że Yasuo-san ma porozmawiać z Harishamem-san, to ten, który odłączył się od nas i udał się do sklepu. Pokłócili się i Yasuo-san obraził bóstwo czczone przez Harishama-san i... Mają sobie wszystko wyjaśnić albo będą walczyć ze sobą o honor. Tak przynajmniej ja to rozumiem. - powiedziałam, zwracając się głównie do Hibany.