Szpital

[Tamaki Hyūga]

- Bardzo dziękujemy za taką dokładną i kompleksową opiekę nad Harisham-sanem, nie wyglądało to ciekawie jak był rażony technikami Raitonu na arenie, na szczęście sędzie wkroczył w odpowiedniej chwili i przerwał walkę. - opowiedziałam kobiecie po czym skierowałam wzrok na Yosukego oraz Harishama. - Harisham-san, Yosuke-kun potrzebuje jakiejś pokrzepiającej przemowy. Twoja porażka bardzo go podminowała. Ale myślę że masz o wiele lepsze przygotowanie do walki Yosuke-kun. Wiesz kim jest twój przeciwnik i wiesz czego możesz się najbardziej po niej spodziewać. A właśnie, Harisham-san, jak siedzieliśmy na trybunach to nie zgadniesz kto do nas się dosiadł... Uchiha Masako, przeciwniczka Yosuke! Na początku byliśmy mocno zaskoczeni ale okazało się że ona też, bo nie wiedziała że podeszła do swojego przeciwnika. Tak właściwie to miło się nam z nią rozmawiało. Prawda Yosuke-kun? - wyrzuciłam z siebie istny pokot słów i na koniec spojrzałam pytająco na młodego Hoshigakiego szukając potwierdzenia moich słów.

[Kakita Ayame]

Ciemnowłosa medyczka zaczynała mieć uczucie, że nie jest już potrzebna. Rozmowy zaczynały schodzić na prywatne sprawy i takie o których nie miała pojęcia. Ciężko też jej było nadążyć za melodyjnością ich wymowy. To na swój sposób było fascynujące. Używali tego samego języka, tych samych słów ale ich intonacja i szybkość były tak różne. Ale najważniejsze, że zrozumiała że przybyli czują się dobrze, a przynajmniej w sensie fizycznym. Rekinopodobny wydawał sie zdenerwowany. Tak naprawdę wszyscy byli bardzo ekspresyjni. Troszkę ją to krępowało, bo nie do końca wiedziała jak ma się w tym wszystkim zachować.
Mówili o walkach na arenie i nazwiskach, których nie znała i prawdę mówiąc nie kojarzyła i choć początkowo ciekawa była wszelkich informacji to jednak się okazywało to dość przytłaczające w ostatecznym rozrachunku. -Cieszy mnie to, że wszyscy jesteście w dobrym zdrowiu. Harisham-san, jak już wspomniał został opatrzony i zaopiekowany. Mogą państwo zabrać swojeg przyjaciela pod warunkiem, że w razie gdyby, coś zaczęło się dziać natychmiast zwrócicie się do któregoś z medyków. Ale raczej nie przewidujemy takich wypadków. Dziękuję za cierpliwość. Twajcie w dobrym zdrowiu.-
Skłoniła się obecnym w pomieszczeniu i powoli opuściła pomieszczenie.

[zt]

[Yosuke]

-Cieszę się, że nic Ci nie jest. Z trybun nie wyglądało to najlepiej- Powtarzał się już niemalże na temat stanu zdrowia swojego znajomego. Był tym mocno przejęty, a nadchodząca kolej na jego pojedynek w tym turnieju nie napawała optymizmem. Kiwnięciem głową zgodził się z faktem, że sędziowie rzeczywiście pilnowali, aby walki przebiegły bez większych problemów. Pewnie niektórzy mogliby mieć obiekcje przed przerwaniem w połowie walki, uznając, że wytrzymaliby jeszcze trochę. Hoshigaki nie był jednak pewien ile on sam będzie w stanie przetrzymać. Poparzenia po oberwaniu Jutsu z zakresu Katonu mogą nie być zbyt przyjemne, ale zdecydowanie bardziej martwił się o swój stan psychiczny po iluzji. Wielokrotnie słyszał o przypadkach, jak ludzie tracili rozum i zdolności logicznego myślenia po zadarciu z iluzjonistami. Skąd Samurajowie będą wiedzieć, żeby przerwać taki pojedynek? Żaden z walczących zapewne wtedy nawet nie będzie się ruszał, a na koniec jeden padnie na ziemie jak warzywo. Przerwanie w takim momencie nic już nie zmieni. Niezbyt optymistyczna wizja, ale chyba o takich przywykł myśleć młody Shinobi z Cesarstwa.

-Tak, wpadliśmy na siebie przed twoją walką. Była zaskoczona, że tak szybko mieliśmy okazję się spotkać. Bardzo miła, chyba w podobnym wieku do was- Opisał, w miarę dokładnie Masako, z którą dopiero co się rozstali, zostawiając ją samą na południowej części trybun. Zamienili ze sobą nieco zdań, ale w gruncie rzeczy Yosuke niewiele o niej się dowiedział. Mógł jedynie przypuszczać, że wie ona całkiem dużo o świecie, bo wspominała o kilku znanych osobistościach, a i w przeróżnych rodach miała rozeznanie, oglądając pozostałe pojedynki.

[Harisham]

Trudno mi uwierzyć w takie przypadkowe wpadnięcie na siebie dwóch rywali turniejowych, którzy wcześniej kompletnie się nie znali. Owszem czasami, gdy na człowieka spogląda łaskawe oko Hachimana, wykazuje się zdrową rywalizacją i jedynie miło rozmawia z przypadkiem spotkanym przeciwnikiem. Częściej jednak owo spotkanie wcale nie jest tak przypadkowe i ma na celu jakieś dziwne gierki z umysłem przeciwnika. Cóż trzeba mieć nadzieję, że ta cała Masako jednak jest człowiekiem Boga Ośmiu Chorągwi, a nie zwykłą manipulantką.
- Yosuke, każdy jest osobnym wojownikiem. W momencie swojej walki skupiasz się tylko na niej i na niczym innym. Nie ma sensu przejmować się tym, jak poradzili sobie inni. Hachiman wspiera silniejszych i pobożniejszych. Ja nieco zbłądziłem i mój przeciwnik okazał się być silniejszy. To wcale jednak nie oznacza, że u ciebie będzie podobnie. Owszem poziom turnieju jest wyższy, niż się spodziewałem, ale jeśli zwątpisz w siebie już teraz, Bóg Ośmiu Chorągwi z pewnością nie wesprze cię w walce. Musisz być pewny siebie i za wszelką cenę dążyć do wygranej. Właśnie taką postawę wspiera Hachiman, a mając jego wsparcie nie da się przegrać. Tym bardziej nie słuchaj czegokolwiek, co ta Uchiha ci mówiła przed walką. Nie wiadomo, czy to spotkanie było naprawdę przypadkowe, może miała jakieś ukryte zamiary. Ty jednak skup się na swoich rzeczach. Zaplanuj pierwsze ruchy walki, upewnij się, że twój ekwipunek jest dobrze przygotowany. Po prostu się przygotuj. Będzie co Hachiman nam ześle. Nie ma sensu się przedwcześnie zamartwiać.

[Tamaki Hyūga]

Kobieta pracująca w szpitalu dość widocznie się speszyła i czym prędzej opuściła pomieszczenie.
- Obiecujemy uważać na Harisham-sana i w razie czego napewno zwrócimy się do któregoś z medyków co kręcą się po terenie turniejowym. - odpowiedziałam kobiecie gdy ta odeszła szybkim krokiem, odprowadziłam ją wzrokiem i wzruszyłam ramionami. Cóż, może nie jesteśmy odpowiednim towarzystwem dla niej. Wysłuchałam przemowy Harishama i uśmiechnęłam się pod nosem. Yosuke zdecydowanie wyglądał lepiej po wysłuchaniu mądrości kapłana Hachimana.
- Może jak już dostałeś pozwolenie na opuszczenie szpitala Harisham-san, to chodźmy na trybuny, może się załapiemy na końcówki ostatnich dwóch walk. A jak nie to przynajmniej będziemy już na miejscu jak zawołają uczestników drugiej tury, nie chcielibyśmy chyba przegrać walkowerem, co Yosuke-kun? - powiedziałam pogodnym tonem do moich nowych rekinich kolegów.

[Yosuke]

Zaaferowany obecnym rozwojem sytuacji, Yosuke nawet nie zauważył, jak kobieta, której dopiero co podziękował, ulotniła się z pomieszczenia. Szkoda. Mimo że dużo od niego starsza, to w sprzyjających okolicznościach, Hoshigaki chętnie zamieniłby z nią nieco więcej słów. Była urocza, a jej powściągliwość i dobre maniery dodatkowo zachęcały do bliższego poznania się. Może w przyszłości przyjdzie jeszcze na taką sytuację odpowiedni czas, a teraz przepadło.

-Ja. Przeciwnik. I nasze umiejętności. Niczego więcej nie potrzeba, o niczym dodatkowym nie myśleć. Skupić się na tym, co istotne i nie zapomnieć o dobrym planie- Powtórzył na głos, to co wymyślił po usłyszeniu przemowy Harishama. Uchiha wydawała się raczej porządną osobą, ale Yosuke swobodnie podchodził do wszystkich nowo poznanych ludzi, dlatego może nawet nie wyczuł jakiejś próby manipulacji. Starał się przypomnieć ich pierwsze zdania, po tym, jak zorientowali się, że stoją naprzeciw siebie. A może Masako doskonale wiedziała kogo szukać? Może tylko udawała, bo rozeznanie w klanach ma spore, a przecież cechy typowego Hoshigaki widać z kilometra... Nie, o tym trzeba zapomnieć. Zaprzątanie sobie takimi bzdetami głowy, przed najważniejszym w życiu pojedynkiem zakrawało o brak profesjonalizmu i głupotę. Trzeba było pokazać się z jak najlepszej strony.

-Czujesz się już na siłach, żeby wstać i iść?- Zapytał, nie będąc pewien czy Hozuki na pewno będzie gotów, aby opuścić szpital. Co prawda, Hyuga miała rację, z trybun dużo mniejsze szanse na spóźnienie się na walkę. Mimo wszystko Pani Medyk tak pospiesznie speszona opuściła ich pokój, że mogła niedokładnie przebadać rannego. Zbyt szybkie wyjście mogłoby mieć fatalne konsekwencje, a Hoshigaki wolał nie mieć na sumieniu trwałej kontuzji o połowę starszego kolegi.

[Harisham]

Widzę, że moje słowa pomogły Rekinkowi. Cieszę się z tego powodu. Yosuke jest młody i jego umysł jest bardzo chwiejny. Nie ma pojęcia gdzie szukać autorytetów i prawdy. W takim wieku bardzo łatwo zboczyć na złą ścieżkę i oddalić się od Hachimna. Ba, widać to po nim. Wystarczyło, że zobaczył, iż przegrywam pojedynek i jego wiara już się zachwiała. Zwątpił w siebie i przestraszył się. Zdecydowanie jest zbyt młody do bycia shinobim. Żyjemy jednak w okrutnym świecie i nawet tacy mali chłopcy muszą wyruszać w świat, aby pomagać potrzebującym, którzy zwątpili w drogę Hachimana. Moim zadaniem jednak będzie uchronić go przed najgorszymi rzeczami, jakie mogą go spotkać.
- Cóż, czuję się dobrze, ale z pewnością nie będę sprawny do końca turnieju. Nie ma co ukrywać, oberwałem porządnie. Nie mógłbym jednak przegapić twojej walki Rekinku. Jeśli mi więc pomożecie, to myślę, że dam radę wrócić na arenę i wspiąć się na trybuny.

[Tamaki Hyūga]

Zastanawiałam się nad poruszonym przez Harishama wątkiem wątpliwej szczerości Masako. Dziewczyna była młoda i na prawdę wydawała się być autentycznie zaskoczona spotkaniem swojego przeciwnika na trybunach. Ja byłam dość mocno przekonana jej zachowaniem, zwłaszcza że dziewczyna w żaden sposób nie wałkowała później już tematu walki z chłopakiem ani nie czułam od niej żadnych wrogich intencji względem Yosuke. Wyrwana z zamyślenia słowami młodego Hoshigakiego spojrzałam na Harishama w oczekiwaniu na jego odpowiedź. Hozuki mimo obrażeń jakie otrzymał w trakcie walki z użytkownikiem Raitonu, wyraził chęć aby przejść na trybuny i będzie mógł stamtąd obejrzeć walkę Yosuke oraz moją.
- Oczywiście że pomożemy, Harisham-san! Chodź Yosuke, złap z drugiej strony. - powiedziałam młodszemu z chłopaków i podeszłam do Harishama żeby mu pomóc przy wstawaniu z łóżka szpitalnego.

[Yosuke]

Hozuki był jednak twardszy, niż Yosuke mógł przypuszczać. Po otrzymaniu takiej dawki Raitonu wielu przez wiele tygodnie mogłoby nie być w stanie się ruszać, a tymczasem Harisham po otrzymaniu stosownej pomocy medycznej już chciał iść na arenę. Najwyraźniej martwienie się o jego stan było całkowicie bezpodstawne. Kapłan Hachimana był twardym osobnikiem, a taki rany nie sprawią, że odpuści on sobie dalsze widowisko na arenie.

-Dobrze- Powiedział, na propozycję Tamaki. Podszedł z drugiej strony, aby pomóc swojemu koledze wstać z łóżka. Zapewne pierwsze kroki mogą być problematyczne, tym bardziej będzie musiał liczyć na pomoc dwóch osób będących w pełni sił. Hyuuga była zapewne bardzo pomocna, ale dużo drobniejsza i niższa, więc Yosuke musiał spróbować wziąć na siebie większość ciężaru ciała swojego kolegi. A trzeba było przyznać, że był on nieźle wyrośnięty, w porównaniu do kobiet w podobnym do niego wieku to przerastał je o kilka głów.

[Harisham]

Ech, że też Hachiman zesłał mi za przeciwnika użytkownika żywiołu błyskawicy. Gdybym walczył z kimkolwiek innym, to mógłbym użyć specjalności mojego klanu i zignorować wszelkie ataki, najzwyczajniej w świecie zmieniając się w wodę. W końcu to takie łatwe... W każdym razie zazwyczaj. Przez tę całą elektryczność nie mogłem się skroplić i teraz cały jestem obolały i osłabiony. Najwyraźniej jednak tego właśnie potrzebowałem, aby nauczyć się nieco pokory. W końcu cóż to byłaby za pokuta, skoro o walce mógłbym zapomnieć po kliku chwilach. Teraz natomiast te całe poparzenia nie dadzą mi zapomnieć o mojej przegranej przez dłuższy czas.
Wspierając się z jednej strony na Yosuke, a z drugiej na Tamaki wstają z łóżka i wraz z nimi ruszam na arenę.

z/t dla mnie Tamaki i Yosuke.

[Yasuo]

No i trafiłem do szpitala. Tam mieli mnie doprowadzić do stanu używalności. Powyciągać te wszystkie powbijane shurikeny, pozszywać rany, obandażować. Tak, żebym wrócił do zdrowia. Szczerze mówiąc? Srałem obecnie na własne zdrowie. Było mi to w tej chwili całkowicie obojętne. A może mają tutaj gdzieś psychologa? A może psychiatrę nawet? Wtedy może i bym chętnie z jego pomocy skorzystał. Jedyne co ucierpiało podczas pojedynku to chyba tylko moja duma. Ciało jakoś do siebie dojdzie. Swoją dumę i honor... z pewnością będzie dużo trudniej odzyskać.
Pewnie byłem gdzieś w jakimś pokoju zabiegowym. Czekałem na zabieg? A może już byłem po zabiegu? Może leżałem w jakiejś sali? W sumie niezbyt kontaktowałem. Nie byłem zbyt świadomy tego co się ze mną dzieje. Czy to w wyniku utraty krwi, która musiała się zregenerować? A może po prostu byłem pogrążony we własnych myślach i całkowicie się wyłączyłem? Byłem bezpieczny. Mojemu życiu nic nie zagrażało, a przynajmniej tak mi się wydawało. Każdy lekarz by się ucieszył z takiego pacjenta, bo żaden lekarz nie lubi jak pacjent umiera szybko i niespodziewanie, o długiej, męczącej, porównywalnej z torturami śmierci nie wspominając... Gdyby tylko wiedzieli. Gdyby tylko wiedzieli co ja o tym wszystkim myślę... A co myślałem? Przegrałem. Może to właśnie idealna chwila, by przejść na emeryturę? Porzucić drogę wojownika. Zająć się rolnictwem lub innym zajęciem. Wybudować dom. Byłem silny. Dałbym radę. Ożenić się. Spłodzić syna bądź córkę. Posadzić drzewo... A może wręcz przeciwnie? Ruszyć w świat, narażać swoje życie jeszcze bardziej. Pokonywać bandytów. Zabić cholernych piratów. Doskonalić swoje umiejętności? Walczyć zawsze do końca, próbując pomagać słabszym i mieć w dupie to, że przeciwnik może mnie zabić w ułamku sekundy? Odrzucić chęć życia i robić co należy? A może powinienem porzucić fach samuraja-najemnika i zostać lekarzem? W ten sposób też mógłbym pomóc innym. Miałem wątpliwości. Cholerne wątpliwości. Nie miałem jednak cholernej ochoty się zastanawiać nad swoim życiem. Gówno to dało, tak jak gówno dała moja ostatnia szarża w tym turnieju (więcej nie będzie, bo odpadłem). I tak się zastanawiałem.
A co teraz? Co z tym turniejem? Po wyjściu ze szpitala mam się udać na trybuny i oglądać inne walki? A może pierdolić to wszystko i opuścić Yinzin, nawet nie żegnając się z rodzicami? Nad tym też się zastanawiałem. Jeśli chciałbym kontynuować swoją drogę wojownika, to warto by było jednak zobaczyć umiejętności innych walczących. Informacja to była potężna broń. Ja pewnie przegrałem przez brak wiedzy. Z drugiej jednak strony, to za chuja nie miałem ochoty tam iść. Po pierwsze, może z własnej ambicji. Może po prostu nie mógłbym zdzierżyć widoku walczących wojowników i wojowniczek, wiedząc, że nie będzie mi dane się z nimi pojedynkować. Żal, że właśnie stałem się normalnym widzem, który gówno znaczy, a moje marzenia zostały zaprzepaszczone... mógłby mnie wtedy całkowicie zniszczyć. Po drugie, nie miałem zamiaru wysłuchiwać innych widzów, a z pewnością tacy debile się znajdą, którzy będą mnie wytykać palcami jak tylko mnie zobaczą i śmiać się, że przegrałem jak idiota. Do tego będą wyśmiewać samurajów, którym przyniosłem wstyd i hańbę. Nie wiedziałem czy wśród walczących jest jeszcze jakiś samuraj, ale... miałem nadzieję, że tak i kibicowałem mu z całego serca. Jeśli nie, to wszystko się zjebało. Wszyscy zobaczyli, że samurajowie są słabi.

Czas leczenia: 6h
Link do zdarzenia: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 46#p136246

[Kakita Ayame]

Nie minęło wiele czasu a zakończyła się kolejna runda zmagań. Nie trudno było się tego domyślić, a wnioskowała to z pojawienia się kolejnego rannego. Z niejaką ulgą zanotowała, że przybyły był pełnoletni. Chyba był w jej wieku, choć nie do końca była tego pewna. Pierwsze co jej przyszło do głowy jak go zobaczyła to, to że będzie musiał sobie sprawić nowe ubranie. Wydawał się dość cherlawy, ale tego też nie była pewna. Jedno co wiedziała to, że wygląda dość nieciekawie, znaczy rany jakie odniósł. Z drugiej strony nie było też źle, w końcu stał na nogach. I choć było dużo krwi to nie wydawały się poważne, ani śmiertelne co nie oznaczało, że można je bagatelizować .
Skłoniła się w stronę przybysza – Dzień dobry, witam w szpitalu na Yinzin. Nazywam się Natsumori Ayame i milo będzie mi zająć się panem. Zapraszam do sali przywitała się a potem wskazała drzwi. Pierwotnie chciała zająć się nim w gabinecie zabiegowym, ale miała jednak wrażenie, a po chwili pewność, że przybysz nie bardzo kontaktuje. Lepiej było go umieścić w Sali, gdzie będzie mógł potem dochodzić do siebie.
Pocieszające było to, że zachowuje na tyle przytomności by szukać ratunku i działa machinalnie. Postanowiła to wykorzystać i delikatnie pokierowała mężczyznę w odpowiednim kierunku
Kiedy znaleźli się w środku odezwała się ponownie – Najpierw usunę wszystkie ciała obce, następnie oczyszczę rany a na koniec pozszywam największe i technikami leczniczymi. wyjaśniła zgodnie z procedurami. - Obawiam się też, ze pana ubranie nie będzie nadawało się już do użytku, wygodniej by mi było je porozcinać, czy mam pozwolenie - zapytała na koniec. Przez cały czas starała się być profesjonalna i grzeczna. A następnie przystąpiła do dzieła wykonując wszystko tak jak zapowiedziała. To było dla niej wyzwanie, na co dzień nie miała takich przypadków. To było na swój sposób ekscytujące – móc sprawdzić swoje umiejętności w praktyce. Założyła opatrunki na koniec użyła techniki medycznej by zaleczyć możliwie jak najwięcej ran.
Kiedy zakończyła wszystko zostawiła Yasuo leżącego na łóżku by doszedł do siebie a sama poszła odnieść sprzęt medyczny w bezpieczne miejsce. By wkrótce wrócić do pacjenta z kubkiem wody a dla siebie przyniosła przybory piśmiennicze do spisania raportu ze swoich poczynań na potrzeby dokumentacji szpitalnej i udowodnienia, że coś robiła i może nawet jest przydatna. Była dosć przejęta swoją rolą.

[Yasuo]

To nie było do końca tak, że sam dotarłem do szpitala, kierowany jakimś instynktem samozachowawczym i chęcią ratowania własnego życia. Moja pierwsza i ostatnia walka na arenie zakończyła się w bardzo niekorzystny dla mnie sposób. Na tyle niekorzystny, że nie mogłem sobie pozwolić na walkę dłuższą niż półtora minuty, oczywiście o ile chciałbym ją kontynuować. Poddałem się. Miałem więc półtora minuty, by samemu dojść do szpitala z czego co najmniej połowę tego czasu przegadałem i dodatkowo się zraniłem, bo tak nakazywała tradycja. Nie było więc najmniejszych szans, żebym sam dotarł w to miejsce. Zapewne zostałem tutaj przyprowadzony (może nawet przeniesiony na rękach - jaki, kurwa, wstyd) przez sędziego, który posadził mnie w poczekalni i zostawił, wracając do dalszych obowiązków. Z punktu widzenia pacjenta, to było strasznie nieodpowiedzialne. Ja jednak miałem świadomość, że koleś nie ma innego wyjścia, a szpitalny personel na pewno mnie odnajdzie i się mną zaopiekuje. Tak jakbym ja sam tego chciał i potrzebował. Może i potrzebowałem. Ale czy chciałem? Nie potrafiłem odpowiedzieć na to pytanie. Sam bowiem nie byłem już do końca pewny czego chcę.
I tak jak mówiłem, personel szpitala bardzo szybko mnie odnajdzie. I tak też się stało. Akurat wtedy kiedy odzyskałem trochę świadomości. Może jakąś pigułę, która właśnie zaczęła działać? Jakaś kobieta? Stara? Młoda? Ciężko było stwierdzić. W sumie nawet ciężko było stwierdzić czy stoję czy siedzę. A może leżę? A może się kręcę? Ukratę krwi można powrównać do upojenia alkoholowego. Człowiek pod wpływem dużej ilości alkoholu - a mnie się czasem zdarzało taką ilość wypić - potrafi zachowywać się bardzo dziwnie. Niby kontaktował czasem. Ale po chwili znowu zapominał co się dzieje. Albo nie kontaktował, ale udzielał mniej lub bardziej sensownych odpowiedzi. Zupełnie jak podczas zbytniej utraty krwi. Te stany wydawały mi się naprawdę podobne. A ta kobieta? Ukłoniła mi się? A może mi się zdawało? Jeśli tak to była dobrze wychowana.
- Odwzajemniłbym ukłon - odpowiedziałem, starając się jak najbardziej dokładnie składać słowa. Czy mnie rozumiała? - Ale nie chcę się wyjebać na pysk. Więc przepraszam. Ineko Yasuo.
Strasznie dużo mówiłem jak na kogoś na granicy życia i śmierci. Może nie byłem tego do końca świadomy tego co mówię i że w ogóle mówię. Skinąłem mimowolnie głową na jej słowa i udałem się za nią. O ile dałem radę. Mogłem się też wyjebać na pysk. Trudno. Było mi już wszystko jedno.
Jeśli doszliśmy do pokoju zabiegowego, jakimś cudem, to dobrze. Bardzo fajnie. Kobieta była medyczką i chyba najpierw przedstawiła procedury. Niezbyt się nad tym skupiałem i kiwałem tylko głową na wszystko co mówiła. Niech robi co chce (nawet niech rozcina mi ubranie, jeśli to konieczne). Mówiła coś o jakichś "ciałach obcych, które trzeba wyjąć"? Miała na myśli to żelastwo, którym oberwałem? Może byłem zbyt odurzony, ale za cholerę tego nie zrozumiałem.
- To nie są żadne "ciała". To shurikeny cholerne. I nie są "obce". Należą do takiego jednego gościa. Gug się nazywa i być może przyjdzie je odebrać. Obiecałem mu, że oddam.
Jeśli kobieta rozcinała mi bluzkę, to mogła zauważyć, że jednak jakieś tam mięśnie posiadam. Nie piszę to dlatego, by się jej przypodobać czy próbować poderwać (bo taka jedna "Królowa Jesieni" mogłaby być zazdrosna). Piszę to, żeby nie myślała, że jestem jakimś leszczem, który wygląda jak niedożywiony żebrak, który wpieprza zużyte sandały, albo... co gorsza... opasły wieprz, kupiec, który wpieprza wieprzowinę, siedząc cały dzień grubą dupą na tronie i tylko karmi żebraków zużytymi sandałami. To znaczy byłem leszczem, ale nie musiała o tym wiedzieć. Trzeba sprawiać pozory. Mięśnie w każdym bądź razie posiadałem i cherlawy nie byłem (pomijając fakt, że mnie przebiło z tysiąc shurikenów, no może trochę mniej). A wracając do alkoholu. Tak jakby było mi mało jeszcze majaczenia i bycia idiotą z powodu utraty krwi.
- Dwie butelki sake poproszę. No może z 5. Muszę się napić.
Oczywiście, że chciałem się napić. A co tam, że alkohol w moim stanie, to pewnie niezbyt bezpieczny jest. Wyjścia nie miałem, no... No i co? Myślałem, że siedzę w barze i właśnie mnie kelnerka obsługuje? Ablo barman? Pewnie tak. Po jakimś czasie wszystko było gotowe. Zostałem pozbawiony shurikenów, opatrzony i podleczony medycznym ninjutsu. Z głową coś miałem jednak nie tak. Siedziałem (bądź leżałem), będąc pogrążonym we własnych myślach. Zupełnie nie zwracałem uwagi na panią lekarz.

Informacja:

- http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 82#p136182 - tutaj dostałem informację od sędziego, że mam turę na akcję, bo w następnej moja postać nie będzie w stanie kontynuować walki z powodu utraty krwi. Nie wiem jakim cudem dotarłem do szpitala, żeby Ayame mogła mnie pozszywać, ale zakładam, że z moją postacią jest obecnie bardzo źle. No i nie wiem jakie są objawy nadmiernej utraty krwi, ale być może, hmmm... słabsze dotlenienie mózgu, mózg gorzej pracuje, więc mogę sobie poudawać idiotę xD. Jak coś to sorry za naginanie praw medycyny ludowej.

[Tamaki Hyūga]

Poczułam jak stopniowo zaczyna wracać mi świadomość. Leżałam... w łóżku. Czułam pod sobą materac, czułam kołdrę, którą byłam otulona. Czułam bandaże, którymi byłam owinięta... Walka! Usiadłam gwałtownie na łóżku i otworzyłam oczy aby się rozejrzeć, jednak bardzo szybko tego pożałowałam. Okropny ból przeszył moją głowę oraz rany po kościach mojego przeciwnika. Syknęłam z bólu i krzywiąc się, położyłam się z powrotem na łóżku. Już było po walce. Medycy musieli mnie przenieść z areny do szpitala. Zamknęłam oczy i spróbowałam sobie przypomnieć zakończenie walki. Pamiętałam mój drugi zmasowany atak na Kaguyę, który jednak wszelkie moje starania zostały zniweczone przez wystające kości. Pamiętałam kontrofensywę Yoshimitsu w efekcie której zarobiłam kilka dotkliwych ran, które teraz spoczywały pod bandażami. Pamiętałam jak ostatkiem sił wystrzeliłam w niego sprężonym powietrzem. Pamiętałam... Pamiętałam głos sędziego, który ogłaszał najprawdopodobniej werdykt walki... A później straciłam przytomność. Czy to możliwe że wyszłam z ostatniego starcia zwycięską ręką? Otworzyłam spokojnie oczy i wpatrywałam się przez chwilę w sufit nad moim łóżkiem. Nie byłam do końca pewna tego jak skończyła się walka. Czy po tym jak odeszłam od zmysłów, Yoshimitsu podniósł się i został ogłoszony wygranym? Zamknęłam z powrotem oczy i westchnęłam. Teraz i tak muszę odpocząć. Wyczerpanie walką i rany dawały mi się we znaki, pomimo pierwszorzędnej opieki medyków.
Czas leczenia: 24h od 15:39
Link do zdarzenia: [Runda 1] Tamaki Hyuuga vs Yoshimitsu Kaguya

[Kakita Ayame]

Medyczka była bardziej zajęta zszywaniem i używaniem medycznych technik niż uważnym słuchaniem co do niej mówi, oczywiście sens wyłapywała wpuszczając jednym a wypuszczając drugim uchem, ale żadnych dodatkowych przydatnych wskazówek nie odnotowała wiec skupiała się na swojej pracy. Po zbroi i łatwym do zrozumienia akcencie wywnioskowała, że to mieszkaniec wyspy. Dopiero jak skończyła i pozbierała swoje zabawki. Pacjent „złożył zamówienie” i to
Ayame nie spodobało się ani trochę. Nie była kelnerka w barze. Po pierwsze nawet w takich miejscach nie bywała w końcu nie wypadało. Miała do siebie trochę a nawet sporo szacunku w końcu ją tego uczyli. Polewać alkohol to mogła swojemu mężowi, którego nie miała i czasem zastanawiała się dlaczego, ale to nie był moment ani chwila na takie dywagacje, po drugie swojemu ojcu i ostatecznie swojemu bratu, ale to też nie koniecznie bo uważała, ze za młody był na takie trunki. Picie sake w szpitalu było zabronione to po trzecie. Kolejna sprawa sake na Yinzin było znane ale głownie z nazwy i importu więc było drogim napitkiem by nie rzec ekskluzywnym głównie stawiając na rodzime trunki. Podniosła swoje spojrzenie znad kartki i obwieściła stanowczo, choć niezbyt głośno -Mogę przynieść buteleczkę wody. zgodziła się wyrozumiale mając na uwadze, ze pacjent nie do końca może być świadomy tego co mówi zważywszy na utratę krwi.
Zgodnie z obietnicą podniosła się i zniknęła na parę chwil by powrócić z buteleczką z które nalała przezroczystego płynu do kubeczków jednego dla siebie a drugi płożyła obok łóżka Yasuo. Zerknęła czy pacjent nie usnął przez czas jej nieobecności. Jeśli tak nic nie będzie robić, jeśli nie odezwie się już łagodniejszym głosem Dopije pan swoją czarkę i może pan spokojnie usnąć starając się zasugerować, że te zawroty głowy nie są wynikiem ran i utraty krwi a upojenia alkoholowego.
Kiedy samuraj się prześpi na pewno lepiej się poczuje i będzie już na pewno łatwiej się z nim dogadać… przynajmniej z samurajami umiała postępować. Przynajmniej mniej więcej. Spotkani ninja byli nieco dziwni mówili z dziwnym akcentem i mieli dziwne zęby i tamten miał skrzela? A dziewczyna pomimo zupełnie białych oczu zdawała się nie być niewidomą. Duzo jak na jeden dzień który wcale się nie skończył.