Sklep wielobranżowy

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
1/30+
Lato, 388 roku Kolejny dzień turnieju - być może nawet ostatni (kto wie)? Minoru opuścił niedawno trybunę północną na arenie. Przez pewien czas spacerował po osadzie, w poszukiwaniu czegoś do roboty. Może mógłby wstąpić do Onsenu albo jakiegoś innego Ryokanu? Ja to jednak wolę nazywać karczmą, tak po swojsku. Chociaż Onsen miał niewiele z karczmą wspólnego. Nie ważne co nasz bohater robił po opuszczeniu trybun. Nie ważne gdzie bywał i co robił po walkach półfinałowych. Najważniejsze, że w pewnym momencie stanął przed pewnym sklepem. Nie był to typowy sklep, w którym można było zakupić "zabójcze żelastwo". Był to bardziej sklep... z jedzeniem i innymi rzeczami, które podczas walki się nie przydadzą.
Ale czy aby na pewno? W końcu życie jest walką... o przeżycie. Walką, która jest przegrana już od samego początku. Jak tylko człowiek przychodzi na świat... Jak tylko zaczyna tą walkę... To już nie może jej wygrać. A może jednak może? W świecie, gdzie wszystko jest możliwe dzięki potędze chakry... może istnieje recepta na nieśmiertelność? Ale większość ludzi (o ile nie wszyscy) nie potrafią tej recepty znaleźć i muszą walczyć... jedynie odwlekając nieuniknione. I takie przedmioty, które oferował ten sklep bardzo się podczas tej "walki o przeżycie" bardzo się przydają. Jedzenie, woda... jakieś motyki i siekiery... codzienne przedmioty, które pozwalają ludziom żyć i pracować, by przeżyć kolejny dzień i mieć co do garnka włożyć. Może warto tam wejść i rozejrzeć się trochę?

Informacja dla Minoru:

• Zakładam, że Twoja postać opuściła trybunę po półfinałach. Tak by to wychodziło z Twojego ostatniego posta na trybunach.
• Możesz sobie opisać co robiłeś po opuszczeniu trybun. Docelowo powinieneś trafić do tej lokacji (możesz sobie też dopisać dlaczego akurat tutaj trafiłeś).
• Możesz wybrać czas misji - albo wieczorem, po półfinałach. Albo w dniu finałów, w dowolnej godzinie.
• Nie wymagam regularnych odpisów - tak jak prosiłeś (i w sumie jest mi to na rękę).
• Przepraszam za krótki post, ale zbytnio nie wiedziałem o czym pisać. Następne powinny być już lepsze. Oby... mam nadzieję, że podołam temu zadaniu...

[Minoru]

Opuścił trybuny tak samo jak na nie przybył, samotny. Niedawno minęły półfinały tego wielkiego turnieju, który stracił dla Minoru na znaczeniu w momencie gdy na piedestale znalazł się Shenzen grożący Misae. Jutrzejszy dzień również stracił dla niego znaczenie. Zapewne nawet nie pójdzie na finały, ah powinien wracać do hotelu i przespać się, ale nie potrafił uspokoić myśli. Misae wędrowała gdzieś po tym mieście z nieznajomymi. Podróż która miała potrwać tylko chwilę, szykowała się na nie lada wędrówkę, o ile wyruszy razem z przyjaciółką. Kto wie co i kogo spotkają tam po drodze. Musiał zdecydować czego tak naprawdę chce i na co mógł sobie pozwolić. Teraz gdy stawał się coraz silniejszy musiał przestać być tylko widzem, a zacząć decydować gdzie jest jego miejsce w tym świecie.
Wędrował więc uliczkami, czekając na moment gdy nadejdzie zmęczenie. Słońce zaszło już jakiś czas temu, a on wciąż nie czuł się senny. Być może pchała go adrenalina, być może niespokojne myśli. Właściwie stopy niosły go same, a jego cała wędrówka działa się tylko w jego głowie, w labiryncie myśli i możliwości. Było to tak pochłaniające, że wrócił do świata rzeczywistego dopiero gdy zahaczył swoją nogą o stojący przed sklepem garnuszek.
- Już ciemno? - Było to pierwsze co zauważył. Chwilę później jego oczom ukazał się szyld sklepu. Przedziwne było to miejsce, takie normalne, takie niepasujące do shinobi. Pewnie w takich miejscach buszowała jego matka. On sam jednak mógł zliczyć własne wizyty, w takich miejscach, na palcach własnej ręki. Już miał odwrócić się i opuścić to miejsce, no bo przecież po co miałby wchodzić do środka. A jednak, wzruszył ramionami, co mu szkodziło, skoro i tak włóczył się bez celu, równie dobre mógł zahaczyć i o to miejsce. Przestąpił przez próg sklepu i zaczął się rozglądać po półkach. Ciekawe, że o takiej porze byli jeszcze otwarci.

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
3/30+
Lato, 388 roku Więcej gości na wyspie to i sklepy dłużej otwarte. Naturalna kolej rzeczy. Chociaż goście to raczej lubili bardziej karczmy niż takie sklepy. No chyba, że chcieli zaoszczędzić pieniądze na jedzeniu... w końcu surowy worek z ryżem był dużo tańszy niż ten sam ryż ugotowany, pięknie podany w jakimś ryokanie. Czy mieli więcej klientów, to ciężko stwierdzić. Na pewno liczyli na więcej. Dlatego dłużej pozostawali otwarci. Oczywiście, że shinobi - taki jak Minoru - nieczęsto bywał w takich miejscach, ale mogę dać sobie rękę uciąć (mam nadzieję, że jej nie stracę, bo ciężko byłoby mi opowiadać Wam dalsze rozdziały tej niezwykłej historii), że palców jednej ręki z pewnością by nie starczyło, by zliczyć wszystkie wizyty. Gdyby Minoru odwiedzał takie sklepy raz w tygodniu, robiąc zakupy na tydzień... to przez 10 lat uzbierałoby się jakieś 521 wizyt (ponad sto razy więcej niż palców u jednej ręki). Ale zostawmy ten temat. Przejdźmy do konkretów. Minoru oczywiście mógł zobaczyć jakieś worki z ryżem, butelki sake... motyki. Różne najzwyklejsze przedmioty, które czasem kupowali zwykli ludzie. Oczywiście było też trochę ostatnich klientów, których obsługiwała młoda dziewczyna. Miała około 15 lat, czarne włosy (kucyki), a także niebieskie oczy. Nawet ładna była. No i oczywiście, była miła. Zawsze dziękowała za pieniądze, które otrzymywała i życzyła gościom "miłego wieczoru" lub "dobrej nocy" (a wcześniej jeszcze "dobrego dnia"). Ale nie ma wątpliwości, że ten sklep wkrótce będzie zamknięty. Nie na zawsze. Jedynie na dzisiaj. Rano wznowi działalność.
Tak się okazało, że Minoru był ostatnim klientem na dzisiaj. Po prawdzie, dziewczyna już chciała zamykać ten sklepik, więc cierpliwie czekała aż Minoru kupi co potrzebuje, a następnie wyjdzie. Liczyła też na to, że nikt więcej nie wejdzie. Nie chciała wypraszać klientów, ale nie było jej w smak, żeby stać tutaj całą noc. Jeśli więc Minoru zbyt długo się rozglądał, to dziewczyna po prostu zagadała:
- W czymś pomóc?
W pewnym momencie jednak dziewczyna zbladła. Zobaczyła te dwie katany na plecach naszego bohatera. To był zły znak, bardzo zły znak. Oczywiście, że w osadzie samurajów, bardzo dużo osób nosiło katany... ale zazwyczaj przy pasie. No i nie przychodzili tak późno w nocy. Minoru nie wyglądał jak samuraj. Może był jednym z "widzów turnieju, z dalekich stron"? Tak, to prawda. Jednak sklepikarka tak tego nie widziała... Była przerażona. Naprawdę przerażona.
- Pan... do... dziadka...? - wydukała.

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa dziewczyny[/color][/b]

[Minoru]

Magiczny sklepik zaczął zdradzać przed nim coraz więcej ze swych tajemnic. Największą z nich była chyba sama prowadząca sklep. Minoru podszedł spokojnym krokiem do jednej z półek wyłożonych nic nieznaczącymi dla niego przedmiotami i podniósł jedno z nich, udając, że zastanawia się nad kupnem tej niesamowicie cudownej motyki. W rzeczywistości jednak przypatrywał się ukradkiem dziewczynie, która obsługiwała właśnie kolejną osobą. Gdyby miał ją opisać jednym słowem powiedział by, że była urocza. Miała śliczne, wielkie oczy i dziewczęcą urodę, ale nie była w typie Minoru. Chłopak wolał bardziej dojrzałe typy urody, nie wspominając już o tym, że preferował kobiety które były bardziej zbliżone do jego wieku, czyli miał wybór między mężatkami, wdowami lub wariatkami których nikt nie chciał. Jego wolna ręka powędrowała na tył głowy, drapiąc to miejsce w geście zażenowania. Może powinien przemyśleć swoje postępowanie i przestać wybrzydzać?
Z rozmyślań wyrwały go słowa dziewczyny. Jego ręka zamarła w połowie ruchu, a głowa obróciła się automatycznie ku dziewczynie. Stała tuż obok niego patrząc to na niego, to na trzymaną w drugiej ręce motykę. Sam również podążył za jej wzrokiem ku trzymanemu przedmiotowi, by chwilę później wrócić do młodziutkiej kobiety i walcząc z ochotą ponownego podrapania się po głowie, posłał jej jeden ze swoich uśmiechów. Dziewczę zareagowało jednak odmiennie od oczekiwań. Krew odeszła jej z twarzy, oczy rozszerzyły się, a dolna warga zaczęła się trząść, jąkała się. Diagnoza była oczywista, strach.
- Nie, nie. - uniósł dłonie w obrono-przeczącym geście. –Jestem zwykłym wędrownym shinobi, który przybył oglądać turniej, lecz znudził się ciągłymi pojedynkami, na których nic nie widać i postanowił rozejrzeć się po świecie samurajów który jest mu całkiem obcy. - wyjaśnił najspokojniejszym głosem na jaki było go stać, mając nadzieję, że to uspokoi dziewczynę.
- Widzę jednak, że u was nie jest tak spokojnie, może mógłbym pomóc dziadziusiowi w jakiś sposób?- zagaił zwęszając okazję by uspokoić jeszcze bardziej dziewczynę jak i możliwość dostania pracy. Bogowie tylko wiedzieli jak bardzo przydałyby mu się dodatkowe pieniądze.

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
5/30+
Lato, 388 roku Dziewczyna (a może dziewczynka?) była przerażona, ale Minoru bardzo szybko postanowił naprostować myślenie dziewczyny. Ta po krótkiej chwili trochę się uspokoiła. Jednak nie była jeszcze tak pewna siebie jak na samym początku. Ciągle podejrzewała naszego bohatera o jakieś niecne rzeczy. Nie ma co się dziwić. Był obcym. Był obcym, a obcy zazwyczaj jest nieznany, a co jest nieznane wywołuje strach. Zwłaszcza, że ten strach wcale nie był irracjonalny, a miał pewne bardzo poważne podłoże. Dziewczyna była młoda, niedoświadczona... gdyby była kunoichi, ewentualnie samurajem... to może jej wiek by nie przeszkadzał w dedukcji i młoda dama byłaby bardziej spokojna?
- A skąd mam pewność, że nie jest Pan jednym z nich?
Znowu strach wyczuwalny w głosie. Ten sam strach co poprzednio. Jednak nie jąkała się już. A czy jej pytanie miało jakieś znaczenie? Jeśli Minoru byłby tym za kogo go brała, to przecież już był w sklepie... dziewczyna była w niebezpieczeństwie. Powinna zawołać dziadka, bo przecież Minoru przyszedł się z nim zobaczyć. No chyba, że młoda sklepikarka nie chciała ojca swojego ojca (lub ojca swojej matki, a może była adoptowana?) narażać na niebezpieczeństwo? A jeśli Minoru był nieszkodliwy, no to nic by się nie stało. W każdym bądź razie, odpowiedź na to pytanie mogła mieć znikome znaczenie, o ile oczywiście będzie prawdziwa. A czy można oczekiwać prawdziwej odpowiedzi od jakiegoś niegodziwca?
Dzień był spokojny. Atmosfera na trybunach podobno niesamowita... przynajmniej tak twierdzili niektórzy. Osada wyglądała na naprawdę spokojną, ale z tym jest jak z ludzką mimiką. Człowiek może przybrać fałszywy uśmiech, by nie zdradzać szargającego jego wnętrzem huraganu negatywnych uczuć: żalu, gniewu, smutku... Z miastem było podobnie, aczkolwiek nie tak samo. Miasto ukrywało swoje prawdziwe "emocje", ale nie robiło tego świadomie. Przynajmniej nie w pełni świadomie. Zwyczajni obywatele gdyby mogli z pewnością niczego by nie ukrywali. Jednak ci "niezwyczajni" (przestępcy) oczywiście chcieli wszystko ukryć, a już z pewnością swoje zbrodnie.
- Każde miasto posiada swoich przestępców - odpowiedziała w końcu. - Są bardziej aktywni, gdy władza zajmuje się czymś innym. Tak mówi dziadek.

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa dziewczyny[/color][/b]

[Minoru]

Zulgą dostrzegł, że dziewczyna się uspokoiła. Nie ufała mu do końca, lecz to się już nie liczyło, najważniejsze, że chciała z nim rozmawiać. Jej głos wciąż drżący, powodował, że Minoru miał się na baczności. Jedno złe słowo, jedno podejrzane zdanie i dziewczyna gotowa ponownie zamknąć się w sobie i zwiać przed nim.
- Obiecuję, że jestem porządnym gościem i nie mam żadnych złych zamiarów - postanowił zrobić z siebie lekkiego idiotę salutując nawet, niczym dobry żołnierz. A by jeszcze bardziej ją uspokoić, wyciągnął zza swego kołnierza wisiorek ze znakiem rodu Yamanaka.
- Widzisz, ten wisiorek dostałem od swego pana za wieloletnią służbę podczas której przysługiwałem się swojej prowincji, a to znaczy, że porządny ze mnie gość- no, takim argumentom to musiała ulec, a kto wie, może nawet spojrzy na niego przychylniejszym okiem i poleci na niego? Nah, wciąż nie była w jego typie. To chyba wciąż nie rozwiało atmosfery pomiędzy nimi, ponieważ dziewczyna wciąż spoglądała na niego tym wzrokiem. Ale przynajmniej otworzyła usta i zaczęła mówić. Zagadkami co prawda, ale lepsze to niż nic.
- Dlatego, jeśli władza zajęta jest turniejem, to ktoś inny może zająć się bandytami, czyż nie? - Starał się naprowadzić ją na fakt, że on mógłby coś zrobić z ich problemem. W głowie zaczął szybko kalkulować. Ostatnie spotkanie z bandytami niemalże skończyło się dla niego odciętą stopą, a sam pojedynek wykazał że brakowało mu szybkości, siły… cholera właściwie brakowało mu niemalże wszystkiego. Ale teraz, teraz był szybszy i to prawie dwukrotnie… Dla bezpieczeństwa jednak, wybierze się do jakiegoś sklepu ze sprzętem dla ninja o ile takowe istnieją na wyspach i o ile dziewczyna przyjmie jego usługi.

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
7/30+
Lato, 388 roku Minoru starał się wytłumaczyć dziewczynie, że jest całkiem w porządku gościem. Nawet pokazał jej swój wisiorek za zasługi dla klanu. Oczywiście dziewczyna nie była do końca przekonana, bo każdy mógłby kupić coś u jakiegoś kupca i chwalić się, że jest naprawdę dobrym shinobi lub kunoichi... a może nawet samurajem (chociaż takie zachowanie przystawałoby bardziej do ronina). Jednak... młoda sklepikarka trochę wyluzowała. Gdyby nasz główny bohater był złym człowiekiem, to już dawno by jej przecież zrobił krzywdę. Tak nie było. Nawet się tłumaczył... co było nawet lekko zabawne. Co prawda "tylko winny się tłumaczy", ale tutaj bardziej chodziło nie o Minoru, ale o tą młodą kobietę. On chciał, żeby ta powiedziała o co dokładnie chodzi.
- Załóżmy, że Panu wierzę... - powiedziała w końcu. - Ale rozumie Pan... nie chcę kłopotów, a Pan wygląda... podejrzanie lekko. Przepraszam...
Była ewidentnie smutna. Nie chciała urazić swojego rozmówcy i być może... klienta (bez skojarzeń, proszę). Ale w jej życiu... i w jej dziadka życiu... ostatnio nie działo się zbyt dobrze.
Każde miasto miało swoich przestępców. Przestępczość kwitła tam gdzie była bieda. Ludzie walczyli o każdy kawałek chleba. Silniejsi podporządkowywali sobie słabszych. Niektórzy stwierdzali, że po co ciężko i uczciwie pracować, skoro można zdobyć to samo łatwiej, ale... mniej legalnie? Nawet wśród honorowych samurajów zdarzały się takie "plugawe istoty". A jeśli nie czują na sobie wzroku strażników... to stają się zuchwali. Bardzo zuchwali. Dziewczyna wypuściła powietrze. Była zdenerwowana. Oczywiście dziadek nie wtajemniczył wnuczki w swój problem. Nie chciał zaprzątać dziewczynie głowy. Ona jednak wiedziała. Obserwowała. Nie znała szczegółów, ale wiedziała, że coś jest nie tak.
- Dobrze... - powiedziała. Wzięła dodatkowe oddechy, by się trochę uspokoić. Była młoda, chociaż pewnie starsza niż niejeden shinobi lub kunoichi. Ale co z tego? Nie była jedną z nich. Nie posiadała żadnej "mocy". Rozumiała dużo, ale bała się. - Mojego dziadka nachodzą jakieś podejrzane typy. Dziadek zawsze mówi, że to "kuple od butelki", ale ja w to nie wierzę. Jest zbyt zdenerwowany po tych wizytach. A dzisiaj poprosił mnie, bym go zawołała jak przyjdzie ktoś tak... dziwnie wyglądający... jak Pan. Wydaje mi się, że grożą dziadkowi.

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa dziewczyny[/color][/b]

[Minoru]

A więc wierzyła mu. No dobra, było tam słowo „załóżmy”, ale hej kolejny krok w kierunku „Łał jesteś naprawdę porządnym kolesiem”.
- Jasne, jasne. Nikt nie lubi kłopotów. - podkreślił słowa dziewczyny, chcąc jej dać do zrozumienia, że jej obawy są dla niego całkowicie zrozumiałe.
- Stąd też mój wygląd. By odstraszać niepotrzebne kłopoty - Zacisnął dłoń w pięść i uniósł kciuk, kierując go w kierunku swoich pleców, gdzie wisiały dwie katany, na które też chciał zwrócić uwagę dziewczyny.
- Nie uwierzysz jak taki strój studzi emocje różnych odszczepieńców… na przykład zbirów i przestępców - wciąż krążył wokół problemu dziewczyny, starając się naprowadzić ją, na wyznaczone przez siebie tory. Widział jak na jej twarzy maluje się niepewność. Gotów był jeszcze trochę podrążyć tą skałę aż w końcu dziewczę pęknie i wyśpiewa mu to co chciał tak bardzo usłyszeć. Ta jednak przekonała się do Minoru szybciej niż zakładał. Wsłuchał się w krótkie wyjaśnienie sytuacji, jakie sprawiła mu kobieta. Historia była dość oklepana, mężczyzna zadaje się z nieodpowiednimi osobami, te osoby zaczynają zagrażać mężczyźnie, mężczyzna chcąc chronić swoją rodzinę, wpakowuje się w problem jeszcze bardziej. Uśmiechnął się do dziewczęcia.
- Świetnie się składa, ta sprawa brzmi jak coś w czym się specjalizuje. Jeśli zechcesz chętnie zajmę się dla was waszym problemem. Obiecuję, że rozwiązanie będzie permanentne. Za opłatą oczywiście - rozsiadł się wygodniej na pobliskim stole, czekając na odpowiedź dziewczyny. Specjalnie nie wspominał o wysokości wynagrodzenia, nie chcąc wystraszyć małej kobietki. Zresztą, brakowało mu tak bardzo ruchu, że był gotów na upusty, jeśli będzie trzeba.

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
9/30+
Lato, 388 roku No tak, Minoru z pewnością mógłby odstraszać wyglądem bandytów i rzezimieszków. Mało kto chciałby spotkać się z kataną, którą włada prawdziwy shinobi. Woleliby raczej podciąć mu gardło we śnie, a miecze ukraść. Niemniej jednak, coś takiego jeszcze naszego bohatera nie spotkało. Bo gdyby tak było, to nie miałby dwóch katan... i w sumie nie stałby teraz w tym sklepie. Dziewczyna trochę się uśmiechnęła i pokiwała potwierdzająco głową.
- Rozumiem. Dobra metoda. Ale... potrafi Pan walczyć, prawda? Te miecze nie są tylko na pokaz?
Była naprawdę zainteresowana osobą Minoru. Nie jednak w tym sensie jak myślicie. Po prostu... interesowało ją czy chłopak... Pan... jest zwyczajnym pozerem, czy rzeczywiście potrafił używać "zimnej stali"? Może on mógłby pomóc dziadkowi? Sprawiał wrażenie całkiem miłego... wbrew pozorom... gościa. Oczywiście wyglądał podejrzanie (co nie znaczy, że jego wygląd był "straszny"... bardziej cudaczny), ale "nie powinno się oceniać książki po okładce".
Odpowiedź na zadane przez dziewczynę pytanie przyszła chwilę później, kiedy to nasz bohater sam zaproponował pomoc. Sama jednak nie mogła decydować za dziadka. To on musiał podjąć decyzję czy zatrudnić Minoru czy nie. Ona poza tym... nie znała szczegółów, więc nie mogła w pełni przedstawić sytuacji.
- Jeśli Pan pozwoli, to zaraz zawołam dziadka. On powinien wszystko Panu wytłumaczyć... i to z nim powinien Pan rozmawiać na temat tego "zlecenia".
Bo to było "zlecenie", tak?
Jeśli Minoru był zainteresowany, to sklepikarka pobiegła, by po chwili przyprowadzić dziadka. Był to oczywiście stary mężczyzna. Właściciel tego sklepu. Młoda ewidentnie powiedziała mu o co chodzi, bo w końcu nie chciała, by dziadek się denerwował, a przecież mógłby pomyśleć, że "tamci" znowu przyszli.
- A więc chciałbyś nam pomóc? W sumie... nie byłem świadomy, że moja wnuczka wie...
On nie mówił do Minoru "per Pan". Chłopak było od niego dużo młodszy. Staruszek ewidentnie był smutny. Nie chciał, by jego ukochana wnuczka musiała się o niego martwić. Dowiedział się raptem 5 minut temu... Cały czas był nieświadomy. A przecież powinien coś zauważyć!

Informacja:

Mężczyzna oczywiście jest właścicielem tego sklepu. Niemniej jednak, nie jest to mój NPC i nie zamierzam narzucać mu jakiegoś konkretnego wyglądu czy coś . Wygląd został opisany tutaj.

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa dziewczyny[/color][/b]

Kopiuj

[b][color=#FF4000]- Mowa dziadka[/color][/b]

[Minoru]

Na twarzy chłopaka wykwitł drobny uśmiech, gdy tylko do jego uszu dotarło pytanie dotyczące jego umiejętności szatkowania. Choć pytanie nie było bezpodstawne, wszak dziewczyna nie znała Minoru, to jednak rozbawiło go ono. Chyba musiał wyglądać na pozera, ale może miało to swoje plusy?
- Zapewniam, że ostrza nie są na pokaz, a często okazuje się, że nie potrzebuje nawet ich - No teraz na bank był pozerem. Chociaż nie, mógłby jeszcze walnąć jakimś raitonem dla większej pokazówki, więc może była dla niego jeszcze nadzieja. Gdy dziewczę zaproponowało, że pójdzie po dziadka ukłonił się jedynie, nie przerywając swego uśmiechu. Gdy znikła za rogiem, oparł się o pobliski stół i odetchnął, próbując przypomnieć sobie co wiedział o samurajach. Dlaczego o nich? Ponieważ zakładał, że skoro był w ich krainie, to większość bandytów ma choć podstawowe przeszkolenie samurajskie. Przyznać musiał jednak, że ta przedziwna kasta stanowiła dla niego niemalże całkowitą zagadkę. Wiedział, że nie używali ninjutsu, a także, że całe życie poświęcali walce bronią białą. I właściwie to tyle.
Z zamyślenia wyrwał go powrót dziewczyny i drugiego mężczyzny. Ukłonił mu się tak jak nakazywała etykieta jego rodzinnych stron. Wszak był osobą starszą, a zgodnie z filozofią Minoru należało mu się za to szacunek, a dopiero jego dalsze czyny zdefiniują czy tego szacunku nie straci.
- Minoru Rakurai - Przedstawił się, by zyskać w ten sposób na autentyczności. Wszak, który zbir przedstawiał by się. - Tak, twoja wnuczka wytłumaczyła mi w zarysie co się stało. Sądzę, że jestem odpowiednim człowiekiem do tego typu zadań. - zareklamował się najlepiej jak umiał.

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
11/30+
Lato, 388 roku Samurajowie byli dziwną nacją, to prawda, ale czy nie korzystali z ninjutsu? Może niektórzy korzystali. O tym trzeba było się przekonać na własnej skórze. Albo zaobserwować. Niemniej jednak nie warto jednak uprzedzać faktów, bo nie jest powiedziane, że akurat z samurajem z samurajem przyjdzie się Minoru zmierzyć. Albo, że w ogóle przyjdzie mu się zmierzyć
z kimkolwiek. Może jak zobaczą naszego bohatera to odpuszczą? Istniała taka szansa. W końcu przestępcy boją się tylko... groźniejszych przestępców, posiadających większe umiejętności, wpływy i władzę. Może warto było spróbować odegrać kogoś takiego? Czy to jednak było możliwe? Kto wie?
Minoru przedstawił się. To dobrze o nim świadczyło. Ukłonił się. Jeszcze lepiej. Etykietę należało zachować, szacunek - okazać, a okazanie szacunku - odwzajemnić. Tak też postąpił starszy mężczyzna.
- Miło mi. - Ukłonił się. - Ja jestem... - Tutaj padło imię staruszka. Jego wnuczka brała z niego przykład. Także postanowiła się ukłonić i przedstawić:
- Chiyuumi - powiedziała. - Bardzo miło mi Pana poznać, Panie Minoru.
Skoro już kurtuazji stało się zadość, to pora przejść do konkretów. Co takiego Minoru myślał? Czy postrzegał starego sprzedawcę jako głupca, który zadarł z niewłaściwymi osobami? Być może tak właśnie było. Jednak nasz bohater nie znał do końca sytuacji. Nie wiedział dlaczego stało się to co się stało. Starzec postanowił to wyjaśnić. Nie zrobił to jednak dlatego, że wiedział co Minoru myśli, ale dlatego, że po prostu chciał przedstawić sytuację dokładnie. Bez żadnych domysłów i niedopowiedzeń. Tylko całą prawdę.
- Pewnego razu przyszli do mnie. Zażądali pieniędzy "za ochronę". Zapłaciłem. Miesiąc później przyszli... po więcej... i od jakiegoś czasu przychodzą... Trwa to jakieś pół roku...
A więc chodziło o haracz. Grupa przestępcza wymuszająca pieniądze siłą. Dziadkowi głos drżał gdy to mówił. Mężczyzna prawie się rozpłakał. Nieistotne, że zrujnują jego interes... że wywalą go na bruk. Najgorzej, że mogą zrobić krzywdę jego wnuczce. Dziewczyna nie da sobie rady na ulicy... A co jeśli zawsze będą przychodzić? Nawet jeśli interes upadnie, a on i jego rodzina wylądują na ulicy? Mówił to nie tylko do Minoru, ale także do Chiyuumi. Skoro dziewczyna wiedziała, że coś jest nie tak, to powinna znać całą prawdę. Nie warto było tego ukrywać.
- Wszystko będzie dobrze, dziadku... - Była troskliwa. Objęła dziadka rękami, przytulając mężczyznę. Zastanawiające jest jednak to, że... turniej trwał dopiero od paru dni, a ten przestępczy proceder ciągnął się miesiącami. Straż nie zareagowała? Mocni byli ci przestępcy... w ukrywaniu się. To może być problem. Czy Minoru potrafił tropić niewidzialnego wroga? Pozostawało jeszcze jedno pytanie...
- Czy podejmiesz się zadania? Rozwiążesz nasz problem?

Informacja:

Nie narzucam też imienia staruszka.

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa Chiyuumi[/color][/b]

Kopiuj

[b][color=#FF4000]- Mowa dziadka[/color][/b]

[Minoru]

Minoru ukłonił się ponownie obojgu, gdy ci podali swoje imiona. Rytuałom stało się zadość, grzeczności zostały wymienione, wszyscy się przedstawili, można było przejść do konkretów. Wysłuchał więc słów starca. Nie spodziewał się, że w stolicy samurajów istniały struktury zbrodnicze.
– Wygląda mi to na dość typowy problem z przestępczością zorganizowaną - Ponownie usiadł na stole, zajmując wygodniejszą pozycję. Dłonie złożył w koszyczek, tak jak przeczytał w jednej z ksiąg o tym jak wyglądać w oczach innych na profesjonalistę.
– Zastanawia mnie czemu nie zgłosiłeś tego samurajom, władający ostrzami zdają się być stworzeni i wręcz palić się do tego typu roboty?! - Zauważył fakt. Zawsze dziwiło go to, że w miastach i to do tego miastach stolicznych, władze pozwalają na istnienie takich grup. W jego mieście takie rzeczy również się zdarzały, lecz były to zwykle grupy przejezdne, które odwalały kilka numerów i znikały. Albo wyjeżdżali, albo zostawali rozniesieni przez shinobi. Ci tutaj wydawali się zadomowieni całkiem nieźle.
– No cóż, jaki by powód nie był podejmę się tej roboty. Pozostaje jeszcze kwestia mojego wynagrodzenia. Zwykle za pozbycie się takich szumowin bierzemy 500 ryo. - zrobił dramatyczną pauzę dając dwójce czas do przetrawienia tych informacji.
– Lecz wynudziłem się trochę na turnieju i jestem gotów potargować się odrobinę - rozłożył dłonie oddając scenę dziadkowi i jego umiejętnościom targów.

[Yasuo]

Minoru
Misja rangi C
13/30+
Lato, 388 roku To z pewnością był problem z przestępczością zorganizowaną. Teraz rodziło się pytanie... jak bardzo są zorganizowani? Albo raczej... ilu się ich zorganizowało? Prawdopodobnie grupa, o której mówimy była albo bardzo duża i posiadała ogromne wpływy, które zapewniały im nietykalność... chociaż czy ktokolwiek w stolicy samurajów dałby się przekupić? Ewentualnie była na tyle mała, by nie zbudzać podejrzeń i móc trwać w ukryciu, "atakując" "słabe" cele, które i tak nie będą potrafiły się same obronić... nawet jeśli mieliby do czynienia tylko z jednym przestępcą.
- Bałem się o Chiyuumi. Tamci jej i mi grozili. A ja za wszelką cenę chciałem sprawić, by moja wnuczka się o tym nie dowiedziała. By ją chronić. - Odpowiedź właściciela tego sklepu była naprawdę prozaiczna. Wyglądało więc na to, że po prostu go zastraszyli. Strasznie powszechny motyw. Zastraszona ofiara... nie myśli logicznie. Boi się do tego stopnia, że zgadza się na wszystko co zrobi oprawca, chociaż remedium jest proste. Wystarczy powiedzieć komu trzeba i ten ktoś z pewnością pomoże. Po prostu ofiary takich przestępstw są skrępowane irracjonalnym strachem, który całkowicie paraliżuje ich działania. Bo co jeśli nie wszyscy zbrodniarze zostaną złapani lub zabici, a pozostali będą się mścić? Oczywiście w większości przypadków jak władze rozbijały część grupy, to później rozbijały całą. Strażnicy mieli sposoby na takich, którzy nie chcieli "współpracować" i sypać swoich kamratów. Chiyuumi posmutniała. - Ale skoro już się dowiedziała, to... chyba nie miałem wyboru. Muszę prosić Cię o pomoc.
Dziewczyna była zapalnikiem. Dodała dziadkowi odwagi. Doprowadziła do spotkania z kimś kto może mu pomóc. Paradoksalnie to dzięki niej staruszek miał szansę na odzyskanie spokoju. Oczywiście cena była... wysoka, ale co zrobić?
- 500 Ryo to dużo pieniędzy... ale dobrze. Stać mnie na to. Byleby tylko to się skończyło. Trzeba jeszcze obgadać szczegóły.
Chiyuumi słuchała z zaciekawieniem, chociaż milczała niczym grób. Nie chciała się wcinać do rozmowy dwójki "dorosłych". Jej dziadek natomiast był pewny, że Minoru jest w stanie mu pomóc. Nie był tylko pewny "jak"?
- Zazwyczaj przychodzi ich dwóch - powiedział. - Ale z pewnością jest ich co najmniej trzech. Wiem, bo raz przyszedł ten pierwszy z tym drugim, raz - pierwszy z trzecim, raz - drugi z trzecim. Rozumiesz, nie?
Starzec zrobił krótką pauzę na zaczerpnięcie powietrza. Dał też Minoru trochę czasu na przetrawienie tej informacji i ewentualną odpowiedź lub pytania. Następnie wznowił swój wywód:
- Doskonale wiem, że jeśli tamta dwójka nie wróci, to trzeci będzie chciał się zemścić. Nie chciałbym, żebyś ich zabijał, bo mogą nas doprowadzić do tego trzeciego.
Oczywiście... po co tak sobie komplikować życie? Skoro tamten przyjdzie, to wystarczy na niego poczekać. Ale czy Minoru będzie czekał nie wiadomo jak długo? Chiyuumi podała dodatkowy powód:
- No i pewnie nie chcemy się tłumaczyć strażnikom z tych dwóch trupów. - Była lekko przerażona. Zabijanie... okaleczanie... to nie było coś o czym chciała słuchać. - I lepiej nie walczyć w sklepie. Zbyt mało miejsca... i można go całego zdemolować.

Informacja:

  Ukryty tekst

Kopiuj

[b][color=#00BFFF]- Mowa Chiyuumi[/color][/b]

Kopiuj

[b][color=#FF4000]- Mowa dziadka[/color][/b]

[Yami]

Trunek również podchodził pod część posiłku tak więc ten znajdujący się w czarce Hikariego oraz moim kuflu wciąż był traktowany jako niedokończona część tego posiłku tak więc nie można w tym momencie mówić, że posiłek został dokończony poza tym wciąż pozostawała kwestia ochrony transportu. Tak naprawdę miał być to czas na rozmowę wewnętrzną dotyczącą kupca, należało go sprawdzić i upewnić się co do świadomości grupy względem naszego kupca. Kiedy tylko ten opuścił przybytek westchnąłem.
- Dobrze, nie będę musiał się komunikować w "ten" sposób - powiedziałem ciszej spoglądając na Hikariego, który doświadczył specyficznej techniki mojego autorstwa - Fakt, że facet zwraca się z pomocą do nieznajomych a nie do służb wyspy w związku z zagrożeniem utraty majątku wskazuje, że ten najpewniej jest nielegalnego źródła. Najrozsądniej byłoby przejąć ładunek i udać się do straży w tej sprawie. Chyba... -tutaj spojrzałem w kierunku Misae, dziewczyny z rodu Yamanaka, rodu który podobnież potrafi czytać w myślach co doprowadziło do krótkiej dyskusji miedzy mną a Hikarim. - że istnieje jakiś sposób pozyskania tej informacji bez wyrządzania tej krzywdy.

Niezależnie od pozyskanej odpowiedzi wiedziałem, że należy udać się w wyznaczone przez mężczyznę miejsce. Po to aby nie zaczął czegoś podejrzewać oraz aby przy dłuższej przerwie sam nie zaczął szukać kolejnego wsparcia. W zależności od decyzji reszty skierowałem swój krok za sklep wielobranżowy gdzie miał znajdować się wóz z ładunkiem.

[Hikari]

Obeliks Hikōhashira wzbudził wyjątkowe zainteresowanie w dziewczynie, świecące już wcześniej oczy mogłyby oświetlać niemalże noc rzucając światło przed siebie. Oczywiście przesadzał, bo nie rozumiał tej ekscytacji, dziewczyna wyglądała jakby mogła tam wyruszyć natychmiast zapominając nawet o zadaniu przez nich właśnie podejmowanym. W takim wypadku nie mógł zawieść jej nadziei i powinien troszkę rozbudować temat, tylko sam nigdy go nie odwiedził więc musiał zdać się na zlepek kilku plotek powyciąganych z zakamarków umysłu.
- Podobno na środku doliny nad jeziorem unosi się w powietrzu wielki głaz, utrzymywany za pomocą dziwnego światła wystrzeliwującego z wody. Tajemnica, której nikt nie potrafi wytłumaczyć.
Tych opowiastek nadchodził jednak koniec wraz z odejściem rudowłosego od stolika, który przekazał im gdzie powinni się udać gdyby wciąż wyrażali zainteresowanie zleceniem. Musiał tutaj również uznać Yamiego piwo jako napitek konieczny do skończenia, bo Hikari wątpił aby pozostali byli zadowoleni z opróżnienia całego sake samotnie przed misją. Spodziewali się problemów, potrzebna będzie całkiem trzeźwa ocena sytuacji. Moment ten wykorzystał młodzieniec przedstawiający swój plan, którym się podzielił wcześniej za pomocą pewnych zdolności shinobich.
- Powinno wystarczyć zapytanie go o umowę, jako prawdziwy kupiec zadbałby przynajmniej o takie zabezpieczenie. Wątpię aby cokolwiek nam pokazał, ale w razie czego mając czyste sumienie bez problemu zgodzi się sprawdzić jej autentyczność. Gdybym go nie podejrzewał nie przekazywałbym wcześniej ostrzeżenia pod stołem.
Zadziwiające było, że chłopak pochodzący z Shigashi nie wpadł na to pierwszy. Wchodzili w branżę, którą się zajmował codziennie mimo to wymyślał zadziwiająco dużo trudu do zdobycia dowodów. Zupełnie jakby próbował wykorzystać sytuację, aby zdobyć wiedzę na temat czytania myśli Yamanaków. Tak się zastanawiając to było możliwe, wcześniej już zadawał niebotyczną ilość pytań odnośnie poznawania sekretów innych. Czyżby mu brakowało jakiegokolwiek moralnego hamulca? Przeszukując czyjś umysł wyrządzisz prawdopodobnie największą możliwą krzywdę drugiej osobie poza zabiciem czy stałym okaleczeniem. Obdzierasz innych z prywatności, przypominało to jednego osobnika z pewnego spotkania chcącego oskubać Terumiego. Lekko westchnął kiwając na boki głową jakby przez sekundę próbował się pozbyć swoich obaw z głowy i szybko nalał sobie ostatnią czarkę przed odejściem od stolika wypijając zawartość jednym płynnym ruchem.
- Chyba gotowi.
Odpowiedział z opóźnieniem Misae, a następnie spojrzał na drużynowego negocjatora, który postanowił wstawać z miejsca bez jakiejś zapowiedzi. Może w tym wszystkim był po prostu napalony na zlecenie, a poprzednie przemyślenia były na wyrost? Kto to wie, tymczasem nie pozostało nic jak podążać za najmłodszym w stadzie, który podjął się przewodzenia.