Głębokie wody

[Yamanaka Inoshi]

---

- I Cesarstwo Morskich klifów -- Głębokie wody -

---

Głęboko pośród morskich toni znajduje się bezkresna woda z której nie widać żadnego lądu. Wszędzie, jedynym co można dostrzec są morskie fale wciąż poruszające się i kołyszące okrętem. Wiatry z każdą milą morską w stronę Cesarskich wysp stają się coraz większe a temperatura coraz niższa dopasowując się do chłodnej zimy panującej na terenie wysp. Co pewien czas można dostrzec spadające płatki śniegu informujące i przekroczeniu pewnej niezarysowanej granicy z terenami rządzonymi przez ród Yukich oraz, że śniegu będzie tylko więcej i więcej a chłód ogarnie każdego kto nie przywykł do takich temperatur, kto jednak płynąłby w stronę Morskich klifów w trakcie zimy nie wiedząc w co się pakuje i bez uprzedniego przygotowania?

[Numa]

Wypłynięcie w ocean było tylko kwestią czasu każdy z będących na statku był tego świadom, wręcz z niepokojem oczekiwał tego momentu kiedy będą prawie pewni że uciekli z miasta które mogło stać się ich cmentarzem. Ludzie reagowali rożnie jedni czuli ulgę wyczuwali nadzieję na to ze udało im się przetrwać. I stawiali pytania co teraz. Inni opłakiwali to co stracili. A jeszcze inni siedzieli bez życia bez większego wzruszenia na tyłku oczekując dotarcia do owego lądu. W tej ostatniej grupie był Numa. Siedział na tyłku gdzieś w rogu z obitymi własnymi kolanami i kapturem na głowie. Który patrzył spokojnie w podłogę nie marnując jakichkolwiek sił na zbędne czynności, miał już dość na ten dzień. Co gorsza był na statku. Nie było to miejsce w którym czuł się dobrze. Bujało do tego nigdzie nie było widać jego największego sojusznika, ziemi. To on chronił go w ciężkich chwilach przed tym co zsyłał los. Numa jednak mimo niewygodnej sytuacji w jakiej się znalazł myślami cofnął się do Kami no Hikage. Tak nadal myślami utknął tam rozmyślając o tym co widział i czego doświadczył. Jego myśli były na tyle proste że wspominał po prostu sytuacje które dostrzegł. Przypomniało mu się jak uciekł przed deklaracją wojny którą widział za swoistą możliwość problemów. Pamiętał również gdy na scenie doszło do ataku, do wybuchu pałacu. Rzezi na radzie. Widział jak ich życie gasło po kolei odchodząc w niepamięć. Widział jak nieliczni postanowili się postawić atakującym. Zatrzymać ich na miejscu. Co prawda niezbyt skutecznie. Było ich zbyt mało. Pamiętał jak liderzy wystawili ich do piachu. Pomoc o którą błagał i prowokował Shiga która nigdy nie nadeszła. A oni mimo to przetrwali. Jedni przechodząc na stronę wroga widząc jak inni wystawili ich na straty. Pamiętał tego nieumarłego. Nessa i Hana który dzierżył wówczas dziwny przedmiot. Teraz wydawało mu się to nierealne. Jednak stanął naprzeciwko Hana i sprzeciwił mu się jako jedna z dwóch osób. Razem z tą dziewczyną, jednak nie wytrzymał wówczas uciekł. Co jednak wydarzyło się potem pamiętał jak przez mgłę jakąś postać opancerzonego samuraja którego wysadził. To była Kabuto. Przeklęta istota... Numa przypominał sobie wówczas moment w którym na jego oczach odbyła się masakra. Jeśli tylko by coś zrobił ... Wystarczyło ukryć ich, przewidzieć że nadciąga. Gdyby był silniejszy mógł by ją nawet zatrzymać za pierwszym razem. To jednak była już przeszłość. Ona nie żyła tak samo jak większość populacji tamtego miasta. Numa czuł z tego powodu zwykłą pustkę. Sam nie wiedział czy powinien gniewać się na Hana który uznał to za element swojego planu czy płakać z powodu straty tak wielu ludzi. Numa nie znał ich jednak wiedział że ludzie są ciekawi. Każdy był na swój sposób inny. A nawet gdyby dwójka była bardzo podobna to czyniło by to ich wyjątkowymi. I tak nadal siedział wspominając praktycznie każdy moment walki który dział się na miejscu. Co sprawiało że niezbyt zwracał uwagę na ludzi poruszających się po pokładzie czy innych którzy siedzieli niedaleko.


Uczucie tej swoistej pustki nie ustawało jednak coś wyrwało powoli Numę z przemyśleń na temat przeszłości. Było to nic innego jak teraźniejszość. Musiał przetrwać nie wiedział gdzie płynie. Został w końcu porzucony na tym statku niczym balast. Prawdopodobnie tym właśnie był. Balastem, mimo tylu starań zrobił na prawdę niewiele. Czy on chociaż zasługiwał na to aby przetrwać ? Nie miał nikogo. Był pieprzonym bezdomnym który przetrwał masakrę w mieście. W końcu coś pękło od tego smutku który powoli zalewał go wewnętrznie. -Kurwaa, Czemu to musiało się wydarzyć. Dlaczego kurwa zawsze wszyscy giną.- Zadał pytanie w myślach sam do siebie odrywając wzrok od podłogi i spojrzał na chwilę w górę. W niebo sam nie wiedział czego tam szukał boga ? Nie Numa nie wierzył w coś takiego. Gdyby było coś takiego jak bóg okazało by się kimś pokroju Dio. Wielkim z nazwy a ułomnym i bezradnym w praktyce tego jak ogromne obszary istnieją. Sprawiając że jest jedynie silniejszą wersją człowieka... Zupełnie jak Shinobi. Liderzy klanów którzy uciekli z pola walki... Nawet nie podjęli porządnej walki. Ten świat stał na grząskim piasku. Sprawiającym że coraz to większe kamienie lgnęły w tym jak w błocie. Numa zdawał sobie sprawę że gdyby zabił kilka osób to pewnie nikt nie starał by się go tak naprawdę szukać w takich momentach. Był by bezkarny... A o zmarnowanych życiach nikt by nawet nie wspomniał. To sprawiało że Numa sam nie wiedział jak ten świat działa.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Kołyszący się statek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Ydy1l0f ... &index=104[/youtube] Blondynka w pierwszej chwili nie mogła odwrócić wzroku od zostawionego na statku Numy. Dziwnym dla niej było, że Reyia zdecydowała się zostawić go tutaj i sama odlecieć w inne miejsce. Siedząc na górnym pokładzie oparta o drewnianą ściankę dała się ponieść myślom, wreszcie mogła osiągnąć spokój. Prócz odgłosów fal które kołysały statkiem ciężko było usłyszeć coś innego co byłoby odgłosami natury. Nie, żeby one ją uspokajały, mogła to zrobić tylko cisza a obecnie i tak było lepiej niż w Ruinach serca świata. Tam wciąż słychać było krzyki i cierpienie przemieszane z odgłosami walki pełnych szczęków oręża i wyzwisk. Mimo, że ranni byli i tutaj to po zajęciu się nimi przez medyków sytuacja została na tyle opanowana, że nawet i oni nie sprawiali już problemu.
Trudno było znaleźć odosobnione miejsca a pod pokładem pełno było ocalonych a i znaleźli by się i ranni, mimo wszystko Inoshi nie chciała na to wszystko patrzeć, potrzebowała chwili dla siebie a najbardziej " pustym " miejscem, o ile można w ogóle takim je nazwać znalazł się górny pokład gdzie też kręciło się wiele osób, zwłaszcza marynarze zajmujący się swoim zawodem. Dziewczyna mogła bez problemu obserwować ich poczynania a nawet i od czasu do czasu zobaczyć wałęsającego się gdzieś na statku kapitana dyrygującego ludziom co mają robić i kierującego ich na odpowiednie stanowiska. Spokój jednak nie był całkowitym ukojeniem którego mogła doznać. Mimo rozmów z Hanzo Hyugą wciąż dochodziły do niej myśli tego wszystkiego co się stało. Dopiero w tej chwili mogła powoli trawić to co się rzeczywiście tam stało oraz to co uczyniła. Wsadziła dłoń między włosy które składały się na jej grzywkę i tak siedziała to je ściskając to poruszając nimi na wszystkie strony. Siedziała i rozmyślała patrząc się być może nawet i dość tępym wzrokiem przed siebie gdzie też po drugiej stronie, przy drugim zejściu pod pokład siedział sobie zrzucony wcześniej przez kartkową Anielicę chłopak. Nie patrzyła na niego, nawet nie patrzyła w jego stronę mimo to tam właśnie zawieszony znajdował się jej wzrok.
- Ci ludzie... Hanzo nie chciał powiedzieć co zrobił, dlaczego? - Zagryzła końcówki swoich włosów którymi się bawiła, nie były to jednak ruchy sugerujące znudzenie. Było to coś innego ponieważ czasem największy spokój potrafi nieść za sobą falę niepokoju.
- Nie mogę wytrzymać tam na dole, mam już dosyć śmierci i ran... To za dużo, za dużo... - Powtarzała sobie w myślach, wiedziała, że powinna być w stanie to wytrzymać, to było nic w porównaniu do tego co działo się w samym mieście, teraz jednak czas się dłużył, każda sekunda trwała dużo dłużej niż godziny spędzone w mieście, nerwy w dalszym ciągu nie pozwalały jej jednak rzeczywiście odpocząć.
- Cieszę się... Bardzo, bardzo, że tu jestem a nie tam... Nie chcę tam wracać - Myślała o miejscu z którego wypłynęli, trudno się jej dziwić bo przecież wszystko co się tam stało było zwyczajną tragedią i ludobójstwem, nikt nie powinien tego doświadczać. Ona jak i wielu innych była jednak świadkiem tych zdarzeń a zarazem osobą która miała przekazać wieści dalej.
- To dziwne, czuje się pusta, mimo, że się boję, dalej się boję, tego wszystkiego... - Pustka, trudno powiedzieć o co rzeczywiście chodzi, nie jest to pragnienie akcji, nic z tych rzeczy. Przez natłok krążących w jej głowie myśli nie miała kompletnie pojęcia jak powinna się czuć, jakie odczucia powinny jej towarzyszyć i którymi powinna się teraz kierować, czy w ogóle powinna, bo czy ktoś może określić co byłoby w tej chwili właściwe? Jeszcze wcale nie tak dawno temu zajmowała się ratowaniem rannych członków rady, wciąż, przez swój zakrwawiony ubiór przypominała osobę która urwała się z masakry a jednak... Pośród marynarzy panował pewnego rodzaju spokój... Spokój dużo większy niż ten który nieśmiało wdzierał się do serca blondynki.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Numa]

Numa nadal siedział jak ostatnio. Spojrzenie w niebo jednak trochę go uspokoiło. Mimo tego myślał w tym momencie zadając sobie pytania. -Heh znów sam. Mając spokój. Co mogłem jednak zrobić wówczas ? Czy mogłem cokolwiek zrobić ? Zrobiłem co mogłem mimo tego wielu ludzi zginęło. Przekroczyłem nawet granice i to nie wystarczyło... Czy naprawdę jestem aż tak niewartym niczym ? Czym są zwykłym balastem statystami którzy mogą ginąć i można ich wyrzucić przy pierwszej lepszej okazji. Kurwa... - Pomyślał sam do siebie i podparł głowę w lekkiej depresji i bezradności. - Co mogę teraz zrobić widziałem i słyszałem wiele... Han on coś zbierał... Muszę ich jakoś ostrzec. Jednak nikt mnie nie wysłucha bo niby kto miał by mnie wysłuchać ? - Pogrążył się ponownie w poważnej zadumie. Bo niby kto miał by wysłuchać bezdomnego. Takie są fakty. Sprawiło to że zaczął rozglądać się za czymś sprawiło to że dostrzegł jakąś blondynkę która patrzyła się na niego. - Kim ona jest ? Hmm nie wygląda na załamaną i jakoś wycieńczoną walką. Czyżby była zwykłym człowiekiem. Chyba nie te oczy są jakoś dziwne. Do tego ten wygląd... Hmm dziwne dziwne - zaczął rozglądać się jednak dalej w milczeniu popatrzył nieco na marynarzy który nie wyglądali na takich których zna. Choć flaga coraz bardziej wydawała mu się znajoma. Wydawało mu się że słyszał o niej. Numa spoglądał na nią koncentrując się w pewnym sensie tylko na niej.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Pochłaniający wzrok " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Ydy1l0f ... &index=104[/youtube] Zawieszone spojrzenie jakim obdarowała Numę Inoshi mogło wydawać się puste, oczy bez źrenic penetrowały aż do wnętrza duszy, jeśli ktoś posiadał ją kiepsko skrytą, czy jednak tak można i nie jest to zwyczajne wrażenie? Blondynka zastanawiała się w tej chwili nad wieloma sprawami, nie widziała tego co powinna w tej chwili dostrzec, patrzyła nie patrząc zawieszona pomiędzy innymi, bardziej ważnymi, lub też mniej sprawami. W obecnej chwili rzeczywiście mogła wyglądać na nieco mniej zmęczoną niż rzeczywiście była, nie było to też niczym dziwnym, że nie i bezdomny Numa nie potrafił wyczuć jej nastroju czy zmęczenia. Zdarzało się to nad wyraz często zwłaszcza w domu gdzie trzeba spełniać wiele oczekiwań najróżniejszych osób, szczególnie gdy części z nich nie jesteś w stanie podołać a twoje odczucia są ignorowane lub... Zwyczajnie omijane. Bycie balastem nigdy nie było proste.
- Nawet nie wiem gdzie płyniemy. Hanzo-sama popłynął do Ryuzaku, jeśli dobrze pamiętam to stamtąd płynęliśmy łodzią do teraz martwego miasta - Pokręciła głową wybudzając się ze swoistego letargu. Jej czupryna również nieco zatrzęsła się opadając na jej prawe oko i przysłaniając je całkiem mocno. Ograniczony widok nie przeszkadzał jej w tej chwili wcale, nie potrzebowała teraz oczu, nie musiała nic widzieć.
- Cesarstwo... Wrogowie rady, wrogowie klanów a ja teraz jestem na ich statku... - Co to oznacza? No właśnie, może oznaczać wiele, nikt nie mówił co się stanie ani jak zostaną na terenie Morskich klifów przyjęci, mimo przyjęcia ich przez kapitana tego statku ich dalsze losy pozostają niepewne, mimo wszystko pierwszy krok wykonali, udało im się wydostać z wyspy i to było najważniejsze. Czym jest jednak ten pierwszy krok w chwili gdy istnieje możliwość niewykonania następnego?
- Wszystko co ze sobą zabrałam zostawiłam w tamtym Ryokanie, myślałam, że będę mogła po to wrócić nim to wszystko... - Poprawiła grzywkę która momentalnie wróciła ponownie na swoje miejsce. Obserwując przechadzających się marynarzy zdecydowała się podwinąć nieco nogi z pozycji wyprostowanej, przysiadła bardziej na boku nie chcąc zagradzać zbyt dużomiejsca którymi marynarze chodzą. Nie zabierała go wiele od początku, coś ją jednak tknęło by zajmować go nieco mniej.
- Czy jestem taką materialistką, że myślę o tym co tam zostawiłam? Może i dobrze, że nie kupiłam żadnej pamiątki na festiwalu póki trwał... Dzięki temu zostało mi trochę pieniędzy, ciekawe czy tata też coś uratował. - Skrzywiła się i utrzymała smutną minę wpatrując się w maszt statku który znajdował się mniej więcej w połowie odległości między nią a Numą, na samym jego szczycie znajdował się marynarz który obserwował horyzont.
Inoshi skierowała po chwili wzrok na siebie, na swoje ubranie któremu zaczęła się przyglądać. Wcześniej schludne szaty w fioletowym kolorze, może nie jakoś przesadnie zadbane ale wygodne i " jej " a teraz ponaciągane, trochę poszarpane i dodatkowo pochlapane krwią tu i tam, przez chwilę skupiła się na tym co widzi, na tych czerwonych plamach kamuflujących się w barwie fioletu, ostatecznie jednak nie mogła na to patrzeć bo przypominało się jej wszystko to co stało się w te felerne kilka minut pod bramą portu w Kami no Hikage...

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Numa]

Numa popatrzył przez chwilę tępo w kierunku tej dziewczyny i następnie odwrócił wzrok rozglądając się za czymś. Tak szukał kapitana kogoś komu mógł opowiedzieć o tym co tam się działo o tym co widział. - Zaraz gdzie ja właściwie płynę ? Dokąd ?- Wówczas olśniło Numę a jego oczka nagle zmniejszyły się w lekkiej panice. - O kurwa to przecież flaga cesarstwa. Płyniemy kurwa do wroga Kami no Hikage. Dio o tym mówił, żeby im nie ufać. Skąd niby kurwa wzięły się wrogie statki zaraz obok takiej zadymy ? Czyżby wiedzieli ? Co mnie tam czeka przecież jeszcze przed chwilą Kami no Hikage miało wojnę z Cesarstwem. Czy to oznacza że gdy dopłyniemy do miasta wszyscy trafimy do niewoli ? Dlaczego tamta kobieta mnie tu zostawiła ?! - Numa zaczął lekko panikować zdając sobie sprawę z tego jak bardzo został wystawiony do piachu. Prawie że wstawiony statku płynącego na kraniec świata... Zaraz przecież tak było -Może się kiedyś zobaczymy... Ta suka... Ona sama bała się tu przypłynąć, a wystawiła mnie na ten niepewny rejs... Przecież wystarczy jakiś zapalnik po przemówieniu Dio i wybuchną swoiste zamieszki. Wystarczy by ktoś zaatakował kilku cywili aby ci spanikowali i zaczęli walczyć panicznie z wszystkim co uznają za zagrożenie. Na przykład służbami porządkowymi na wyspach starającymi się uspokoić sytuację. Wystarczy jeden bandyta który nie będzie miał nic do stracenia. Ponieważ jest poszukiwany w cesarstwie i dojdzie do krwawej jatki... Gdzie ja kurwa płynę... - Numa trzymał głowię dłońmi w lekkiej panice Przydało by mu się uspokoić. Świadomość tego że płynął na statku który miał dosłownie przesrane perspektywy nie pocieszała Numy. Starał się opanować jednak nagle wstał i ruszył chodząc po pokładzie obserwując co robią marynarze czy widział jakieś nieufności względem "gości" na statku. To co widział nie napawało optymizmem w końcu był to statek wojenny. Na pewno nie wolno było wszędzie chodzić "uratowanym". Sprawiało to że Numa miał naprawdę złe przeczucia. Czy popadał w paranoję ? Pewnie tak jednak kto nie popadał by w paranoję gdy przed chwilą na zwykłym festynie deklarowano wojnę, a następnie doszło do pieprzonej rzezi całego miasta. Na chwilę znów Numę zaczęły ogarniać wspomnienia tych wszystkich martwych których widział w bramie. Cywile do których żołnierze strzelali jak do kaczek. Żołnierze którzy strzelali do podludzi... Nic nie wartego balastu. To przerażało Numę jeszcze bardziej. W końcu kim był Numa podludziem wśród podludzi. Bezdomnym, bez rodziny, znajomych, perspektyw, czy szans. Porzucono go na ten statek który może prowadzić prosto do piekła. Był on człowiekiem któremu nie będzie wiadomo nawet co napisać na grobie. Zapewne napiszą datę śmierci czy moment w którym odnajdą jego ciało. Z tymi myślami i głową w rękach Numa niepewnie spacerował po pokładzie. Tak Jego psychika nie wytrzymywała.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Dom? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Ydy1l0f ... &index=104[/youtube] - Jak ja wyglądam... Czy to ma jakieś znaczenie, teraz? - Opuściła wzrok kierując go w dół i zatrzymując na pokładzie, nie patrzyła już na te bocianie gniazdo na szczycie masztu. Zwyczajnie odwróciła od tego wzrok skupiając go teraz na czymś innym, to, że patrzyła na coś innego nie oznaczało, że przeznaczała na to swoją uwagę. Rzuciła przez chwilę spojrzenie przez cały statek, cały pokład to zerkając na przechodzących marynarzy to na morską toń poza obrębem statku.
- Powinnam zapamiętać to co powiedział mi Hanzo. Powinnam się trzymać jego słów, tylko czy potrafię? - Westchnęła zmieniając pozycję, podkurczyła nogi zapierając się łokciami o zgięte kolana, podparła rękami głowę spoglądając na dryfujące na horyzoncie chmury.
- Jakoś będzie... Dobrze, że to już koniec tego wszystkiego... Całe szczęście, nie wytrzymałabym tam dłużej, ale teraz... Nie wiem co powinnam myśleć, płyniemy... Gdzie właściwie? Do Cesarstwa? Do ich stolicy? Tam jest zimno... Ugh... - Lekko potarła się po ramionach bo rzeczywiście robiło się zimno i tutaj, z każdą chwilą w której zbliżali się do cesarstwa robiło się coraz bardziej chłodno a i wiatr nie dawał spokoju bo nie miał się na czym zatrzymać dlatego wiało dosyć porywiście.
- Ten wiatr przypomina mi dom, tam też zawsze tak wieje, nawet mocniej... Przynajmniej nie jest mi jeszcze zimniej z tego powodu, wiatr mi nie przeszkadza. - Uśmiechnęła się nieznacznie jakby do siebie by po chwili wrócić do swojego zwyczajnego, nieco smutnego wyrazu twarzy który towarzyszy jej od czasu wejścia na statek.
- Trochę mi się robi niedobrze, czy to przez ten statek? Czy może przez to wszystko, ci ludzie... Ta brama... Powinnam zrobić coś innego, ale co? Czy mogłam? Nie potrafiłam... Musiałabym znowu stawić temu czoła, na dole albo... W samej stolicy, ale... Jak to zrobić. Nie pójdę przecież do kogoś od tak i nie powiem, że... Nie, to bez sensu. - Objęła się splatając palce przed kolanami i opierając głowę o drewnianą ściankę, podparła się głową starając się odrzucić to odczucie mdłości, nie było jakieś wielkie jednak wprawiało ją w niepokój, niezbyt wielki jednak zawsze. Mimo wszystko, właśnie teraz to uczucie było i tak dobrą wymianą bo wieczny strach o własne życie i innych był dużo bardziej przytłaczający niż to a złe samopoczucie to coś normalnego.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Numa]

Na stojącego Numę zawiał powiew zimnego morskiego powietrza aż przeszły go lekkie dreszcze a sam doznał zjawiska gęsiej skórki. - Co ja mogę teraz zrobić ?. Praktycznie nie będę miał na to wpływu. Wszystko wydarzy się bez mojego udziału. Jeśli chciał by to zmienić to co mógł bym zrobić ? - Rozmyślał Numa coraz bardziej o tym co ma zrobić aby zapobiec katastrofie albo potencjalnym katastrofom w których zginą kolejne niewinne osoby. Które dla niektórych są tylko statystykami. W końcu ich śmierć jest niczym dla takiego cesarstwa. Niczym specjalnym. Wydarzeniem. Świadomość o tym przytłaczała Numę. -Czyli jestem tylko liczbą ? Kolejnym liściem spadającym z drzewa ? Nie ważne jak uderzę nie ważne co zrobię i tak Drewno będzie stać dalej niewzruszone ? - Rozmyślał Numa zastanawiając się i dalej chodząc po pokładzie. Podchodził on wówczas Niedaleko tej blondynki i nawet przeszedł dalej kiedy nagle się zatrzymał. -Nie nie mogę się po prostu poddać, życie jest podłe. Ale poddać się ? Uciec ? Teraz ? Po tym wszystkim. Nie nie teraz muszę coś zrobić. Muszę przekazać swą wiedzę dalej. Może ktoś kto nie jest liściem a gałęzią da radę coś zrobić. - Podsumowując Numę nadal nosiło kiedy doznał olśnienia,, nagłego przebłysku determinacji. - Mam tego dość na kogo ja liczę na liderów klanów ? To nie ma sensu oni uciekną niczym tchórze. Usprawiedliwiając się tym że nie mogli ryzykować. Inni mogli. Oni nie. Przeklęte gnoje. - Denerwował się teraz na liderów klanów, tak miał teraz przed oczami Shigę wołającego i wyzywającego tchórzy którzy uciekli. - Muszę to zrobić sam. Mimo tego że jestem nikim. Nikt nie będzie miał nawet odwagi aby ruszyć dupę. Będą czekali na to co przyniesie jutro wracając do codziennej pracy - I tak stał zdając sobie sprawę z tego jak wygląda sytuacja.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Jak Numa z konopii " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=C3007Ki ... LkKxNSwGrP[/youtube] Blondynka siedziała zwracając uwagę na kręcącego się po pokładzie Numę. Może nie śledziła go wzrokiem jakoś dobitnie, to mimo wszystko widziała, że nosiło go całkiem mocno, chodził jak bezgłowy zamyślony kurczak który nie wie co ma ze sobą zrobić a chciałby przejść do działania jednak nie jest pewien tego co może osiągnąć.
- A jemu co? Tak chodzi... Eh, kręci się tak, zaraz jeszcze na kogoś wpadnie i ktoś się zdenerwuje i ja będę musiała wysłuchiwać tego jak się spierają... - Westchnęła by zaraz sięgnąć do swojej torby z której wyciągnęła swój trójkunai. Zmieniła pozycję przypatrując się przez chwilę rękojeści i ostrzu.
- Gdybym wtedy w tym lesie... Sytuacja w mieście mogłaby być inna, mogłabym zrobić więcej... Może, jednak czy... - Obracała ostrzem przejeżdżając dłonią po rękojeści. Przypatrzyła się ostrzu z każdej strony, zastanawiała się przez chwilę czy powinna zrobić z tego użytek właśnie wtedy w mieście, czy może lepiej by było gdyby zrobiła to co nie powiodło się jej tamtego felernego dnia w lesie, dźgnięcie tego chłopaka Senjiego.
- Może to jednak i lepiej, nie chciałabym mieć go na sumieniu, właściwie to dalej nie wiem co z nimi... - Pokręciła głową odkładając ostrze do torby. Poprawiła swoją szatę w kilku miejscach kręcąc przy tym ze zrezygnowaniem i dużym zawodem głową.
- To się już do niczego nie nadaje... Ciekawe czy będę mogła coś kupić na tej wyspie... Ugh, przydałoby się, przecież nie będę w tym chodzić... A tak właściwie, kurcze... Tam jest zimno a ja nie mam nic więcej. Będę musiała zrobić to szybko... Nawet nie znam tego miasta... - Podminowana skrzyżowała ręce na piersiach rozluźniając przy tym nieco nogi. Siedziała tak przez chwilę zastanawiając się co mogłaby zrobić i jak.
- Pierwsza rzecz zakupy... Ale wtedy trzeba będzie jeszcze opłacić miejsce byśmy mogli zostać... Więc pewnie zostanę z tym co mam przy sobie, zresztą... Po tym w jakim stanie widziałam tatę to raczej nie będzie miał siły się mną przejmować, może i dobrze... - Powstała powoli podnosząc się na nogach i dalej opierając plecami o ścianę. Zachwiała się, bo zakręciło się jej lekko w głowie, może i nie wyglądała na zmęczoną jednak taka była a uciekające silne emocje oraz stres już opuściły jej ciało zwalniając miejsce dla innych odczuć. Chwyciła się lekko za głowę lewą ręką przejeżdżając nią lekko po czole, było ciepłe, a przynajmniej takie miała wrażenie w związku z niską temperaturą która panowała na pokładzie.
- Może powinnam się nieco rozruszać... I tak tego nie lubię, może mi się lepiej zrobi... - Skierowała się gdzieś przed siebie, nie zwracała szczególnie uwagi na to co ją otaczało, nie myślała, byłą rozkojarzona tym, że zwyczajnie jest jej niedobrze. Nie zdążyła nawet wykonać kilku kroków gdy wpadła na Numę który zwyczajnie, zamiast iść dalej jak zakładała się zatrzymał. Odbiła się od niego i otworzyła szeroko zielone oczy patrząc w jego stronę, zdziwienie które rysowało się na jej twarzy było rzeczywiście wielkie, nie spodziewała się, że on się tutaj zatrzyma, bo przecież cały czas chodził i nagle, akurat w tej chwili sobie stanął krzyżując jej plany.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Numa]

Numa rozmyślał teraz o tym jak musi wszystko wziąć w swoje ręce, a tu nagle coś w niego uderzyło od tyłu. Bezdomny nieco się zadziwił i szybko odwracając aby zobaczyć co się wydarzyło. Nie był pewien czy z czegoś oberwał czy co się stało. W końcu nie myślał o ruchu statkowym. Co wówczas dostrzegł mniejszą od niego dziewczynę która chyba nie była gotowa na takie zderzenie. Była to ta z dziwnymi oczami które teraz widział z bliska cała sytuacja sprawiła że Numa wybity z rytmów myślowych odpowiedział odruchowo.
- Przepraszam - Następie chwilkę po tym odpowiedział pytając. - Wszystko w porządku ? - Dlaczego był miły sam nie wiedział prawdopodobnie zdawał sobie sprawę z tego że nieco zawinił zatrzymując się tak nagle. A poczucie winny sprawiało że łapał swoistego doła. Spoglądał na nią spokojnie powoli odwracając wzrok coby nie patrzyć na kogoś bezpośrednio zbyt długo, sam nie wiedział czemu to robił ? Wstyd ? Prawdopodobnie tak, mimo rozterek wewnętrznych Numa wstydził się siebie jak i ostatnich wydarzeń. Powoli jednak powrócił wzrokiem na dziewczynę i popatrzył znów. Jak to bywało w przypadku Numy niezbyt ogarniał co robić. Brak wychowania jak i doświadczenia dawał się we znaki. Bezdomny widział że ta wygląda jakoś blado, a to sprawiało że coś chyba jej zrobił. Miał nadzieję że nie będzie z tym zaraz problemów. Jednak nie zanosiło się na to nie wyglądała na kogoś bardzo ważnego. Do tego ten statek był raczej niezbyt istotny. Była na nim po prostu spora grupa uciekinierów. Ba można wręcz powiedzieć że imigrantów. Uwaga chłopaka jednak skupiła się własnie na tej dziewczynie która w niego wpadła.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Niezręczny przypadek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=C3007Ki ... LkKxNSwGrP[/youtube] Numa nie był jedynym który pogrążony był głęboko w odmęcie swoich własnych myśli, bo cóż innego robiła blondynka idąc niemal na oślep po pokładzie. Rzeczywiście, patrzyła na drogę jednak kompletnie przeoczyła to, nie wzięła tego nawet pod uwagę w swoje kalkulacje, że idący chłopak zatrzyma się w miejscu i pogrąży w otchłani własnych myśli, jakiekolwiek by one nie były. Inoshi skrzywiła się spoglądając w górę na Ranmaru, po tym jak na niego wpadła to niemal przysiadła, rzeczywiście wydawała się blada. Nie był to jednak efekt zderzenia z nieco większym chłopakiem.
- Auć... - Powiedziała cicho masując się lekko po policzku którym uderzyła w jego ramię, całkiem przypadkiem. Nie było to nic dziwnego bo właściwie była mała a wszyscy byli więksi. Przyzwyczaiła się trochę do patrzenia na innych z " Dołu ", zwłaszcza ostatnimi czasy gdzie pełno takich wielkoludów krąży, rzeczywiście jednak Numa nie był aż tak wielki. Był zwykły, tylko trochę wyższy od niej co można nazwać miłą odmianą.
- Przepra... - Powiedziała w tej samej chwili co Numa, gdy słyszała jak on to mówi to przestała, skrzywiła się lekko patrząc po tym w bok, uciekając wzrokiem. Bo tak właściwie nie spodziewała się, że to właśnie on będzie chciał przeprosić, to ostatecznie ona na niego wpadła.
- To ja powinnam przeprosić, nie patrzyłam gdzie idę, jak zawsze się zamyśliłam - Mówiła dalej masując się lekko po policzku, jej tęczówki poszerzyły się lekko gdy osoba na którą wpadła zaczęła mówić dalej. Zwykle to przecież jej kwestia, nawet w ciągu ostatniego dnia to ona rzucała te pytanie, jej nikt o to nie zapytał, nie miał powodu, wszystko było okej, za wyjątkiem Kenshiego który jednak szybko musiał przejść do dalszego działania by wyzwolić port.
- Naprawdę o to zapytał? - Zastanawiała się przez chwilę, nie wstała ze swojej pozycji. Nie odpowiedziała na jego pytanie wodząc wzrokiem po okolicy i tylko pobieżnie kierując go na niego. Zauważyła, że on również odwracał wzrok tak jakby się czegoś bał, wstydził się? Znała dobrze to uczucie. W tej chwili rozumiała go bardziej niż mógł sobie to wyobrazić. Gdy jednak on przestał wodzić wzrokiem na nią to gdy wróciła wzrokiem na jego stronę nie umknęło jej uwadze to, że i on zawiesił swój wzrok, znów się patrzył, był zakłopotany, trudno jednak nie być w takiej chwili gdzie dwie osoby nie wiedzą co zrobić i co wypada.
- Znowu się spojrzał... Dlaczego teraz ja też na niego patrzę? - Ich wzrok się spotkał, nie wiedziała wtedy czy powinna wstać i sobie pójść, czy powinna siedzieć i czekać na jego dalsze reakcje, może przyjdzie ktoś inny i wyciągnie ją z tej krępującej sytuacji?
- Co zrobić... To ja powinnam czy on? - Patrzyła się nieruchomo na Numę, jeśli przestał na nią patrzeć to odetchnęła z ulgą, jeśli jednak nie to dalej to robiła, wciąż siedziała i nie wstawała nie mogąc się zdecydować jak na niego zareagować. Gdyby wiedziała, że ta interakcja to jedyna sytuacja w której się zobaczą to już dawno zeszłą by pod pokład, w tej chwili jednak nie wiedziała jak długo będą płynąć tym statkiem i jak długo ta niezręczność się utrzyma, mogło to trwać bardzo długo. W tej chwili rzuciła się jej do głowy jedna myśl, on się na nią tak patrzył a ona wyglądała jak?
- Tak się na mnie patrzy, wyglądam źle, naprawdę... Ta krew na mojej szacie, jest przecież cała poszarpana, to o to chodzi, na pewno chce ze mnie szydzić... A może, a może... Nie, nie mam pojęcia, nie znam go, nie wiem co by powiedział, chciał przeprosić... W takim razie... Nie, to też nie może być to, nie mógłby od tak... A jeśli? Wtedy muszę go jakoś zbyć... yuck... - Nie mogła być nikim ważnym, nie była to prawda i dobrze o tym wiedziała, jednak nikt nigdy nie powiedział, że nie może udawać, czy jednak powinna? W domu każdy znał swoje miejsce, ona również, nie pasowało jej jednak to całe oddanie klanowi, trudno jednak powiedzieć, że nie udzieliło się to jej, często zastanawiała się jak postąpić, czy po swojemu czy zmusić się i zrobić to wedle tego jak zrobiłby to ojciec czy inny klanowy kuzyn, bo przecież nie mogła być od nich gorsza a robiąc to co chciała byłaby taka w ich oczach.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Numa]

Echo zderzenia trwało... Blond włosa dziewczyna masowała się po tym niechlubnym akcie. Jej poza odbiegała od normalności była przykucnięta chyba mocno odczuła to zderzenie. Numa po chwilce przyglądania i dostrzeżenia tego faktu odwrócił wzrok na chwilę, nie chciał przyglądać się jak jakiś stalker albo ktoś dziwny. Rozmyślał wówczas. - No to wpadła... Co ja mam teraz zrobić ? Może powinienem ją po prostu zostawić ? Nie to nie było nieco nie ludzkie. W końcu to też nieco moja wina. - Wówczas zdał sobie sprawę że chyba powinien jej pomóc. Wciągnął więc rękę i powiedział nie pewnie. - Wstawaj. - I tak Numa ponownie padał w swoją naturalną pułapkę. Sprawiło to że znów odwrócił się w jej kierunku. I zwyczajnie powiedział. - Będzie dobrze, nie martw się... - Ruszył wówczas delikatnie dłoń jak by chciał poklepać ją po głowie, jednak zanim było to bardzo widoczne zatrzymał ją. - Co ja robię. Ona nie jest przecież dzieckiem. - W sumie sam nakrył się na klasycznym skrępowaniem. Skąd w nim taki odruch prawdopodobnie echo przeszłości, w końcu gdy był szczylem często mu to robiono w takich momentach. To jedynie pogłębiało zamotanie Numy - Co ja mogę jej powiedzieć, no stało się ? Przesadzam... Co do tego zderzenia to co ja jej mogę teraz powiedzieć że wybacz że tak się stało ? Czy to ma jakiś sens ? Nie mam pojęcia co mówić..- Myślał dalej zbity z tropu i lekko speszony tą niezręczną sytuacją. Jednak co mógł jej powiedzieć widać było po niej że też widziała walkę tak samo jak on. Z resztą kto stamtąd nie widział walki ? Chyba nie było takiego szczęśliwca. Sprawiło to że Numa zamilkł i po prostu patrzył. Powoli puszczając ją jeśli skorzystała z pomocy przy powrocie do normalnej pozycji stojącej. I wówczas dalej zapanowała cisza.

[Kei]

Kei krążył po statku rozglądając się za znajomymi twarzami. Pomijając kierunek w którym płynął był ogólnie zadowolony z swej obecnej sytuacji. Cóż w końcu nie musiał już walczyć z zakonnikami marionetkami oraz miał czas wreszcie odpocząć i odetchnąć po ciągłym zagrożeniu życia. Zapewne gdyby nie to, iż przez jakiś czas będzie zrażony do wysp, to byłby zadowolony z ponownej wizyty na Morskich klifach, w końcu wcześniejsza podróż do Hanamura wydawała się być dobrym doświadczeniem. Z resztą co ma być to będzie, skoro statek tam płynął, to chyba nie było sensu zbytnio nad tym rozmyślać. Jeśli chodziło te wszystkie doświadczenia na Kami no Hikage, to nie chciał o tym prawie w ogóle myśleć. Po pierwsze kto chciałby przypominać sobie nie dawno minioną masakrę, walkę z ludźmi marionetkami oraz to, że festyn na którym jeszcze chwilę temu się bawili zamienił się w jakąś wojnę? Cóż chyba nikt, a przynajmniej na pewno nie Kei. Po drugie i tak zrobił tyle co mógł. Dołączył do grup ratowniczych, pomagał w ewakuacji, walczył zarówno samotnie jak i w grupie przeciw Shiro Ryu, dlatego też nie zamierzał sobie wypominać że coś nie zostało zrobione. Może mógł uratować więcej ludzi, zlikwidować więcej wrogów, ale takie gdybanie nie miało sensu. Nie był elitarnym wojownikiem, więc większe wychylanie się mogło być równoznaczne ze śmiercią. Ponadto przede wszystkim dołączył do grup ratunkowych by zadbać o własne bezpieczeństwo a ratowanie innych miało być dodatkowym cele, o który zadbał na tyle ile mógł. Jakby nie patrzeć przez to i tak narażał się znacznie więcej niżby chciał. Dlatego też rozmyślanie nad tym wydawało się bez owocne. Może to egoistyczne podejście ale dręczenie siebie zbędnymi myślami chyba było gorsze. Kręcąc się tak po tatku w końcu dostrzegł Inoshi w towarzystwie raczej nieznanej mu osoby. Nieśpiesznym krokiem skierował się w stronę dwójki.
- Hej, Inoshi jak się trzymasz? Chyba w końcu możemy odpocząć po tym wszystkim. - Odparł spokojnym, acz uprzejmym tonem z lekkim uśmiechem. - Witam jestem Kei. - Dodał po chwili w stronę chłopaka z tym samym głosem..
Cóż nie wiedział, czy jest on znajomym dziewczyny i czy będą jeszcze rozmawiać, więc chyba wypadało mu się przedstawić.
- A, właśnie Inoshi wiesz może gdzie można znaleźć klan, bądź szczep Dōhito - Rzucił uprzejmie ponownie z lekkim uśmiechem.
Skoro już do niej zagadał, to mógł ją i o to spytać.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Nieszczęścia chodzą trójkami " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=C3007Ki ... LkKxNSwGrP[/youtube] Wyciągnięta przez Numę dłoń w jej kierunku wydawała się czymś zwykłym jednak przez chwilę przeszło jej przez myśl, że gdy tylko ją przyjmie, jego pomoc i wstanie podpierając się na nim to okaże słabość, czy powinna to zrobić? Zwłaszcza w chwili w której jest tutaj i częściowo, duchowo, co z tego, że nikt nie wie, dalej reprezentuje swój klan i nie może pozwolić by został odebrany jako słaby.
- Nie chcę by pomyśleli sobie, że jesteśmy słabi, że ja jestem... Nie mogę... Nie tak jak w Kami no Hikage... - Podniosła się powoli sama ignorując wyciągniętą rękę, wyszło trochę niezręcznie, zwłaszcza, że oboje się w siebie dziwnie przez chwilę wpatrywali jakby szukając drogi ucieczki a gdy taka wystąpiła to każde z nich znów uczyniło coś innego.
- Co ja sobie myślałam, chciałam tylko... Zaraz, co on powiedział? - Zwróciła uwagę na wypowiedziane przez niego słowa które wyraźnie były dla niej krępujące. Nie spodziewała się taki słów z ust tego młodego chłopca, bo kim on był by przybierać teraz rolę pocieszyciela, zwłaszcza, ze nie była to jego rola. Tym samym dostrzegła nadchodzącego z drugiej strony Kuroshiego, wydawał się on całkowicie zaabsorbowany poszukiwaniem kogoś kogo zna, zauważyła, że ją dostrzegł i idzie w ich stronę.
- Tylko jego tutaj brakowało... - Mentalnie westchnęła wracając do Numy, otrzepała się lekko bo przecież statek nie mógł być czyściutki, czy jednak miało to jakieś znaczenie pośród tych zakrwawionych, już teraz szmat które miała na sobie? Nowsze przecież nie będą. Gdy już stała na nogach spojrzała się nieco w górę na chłopaka, nie jakoś dużo wyżej ale jednak zawsze musiała nieznacznie podnieść wzrok do góry. Wciąż pozostawała cicho a jej wpatrujące się w niego zielone oczy błyszczały. Nie to, że coś poczuła, zwyczajnie ich zieleń była głęboka a brak źrenic sprawiał, że to tęczówki wykonywały całą robotę.
- I co ja powinnam powiedzieć? Może... No, nie wiem jak rozwiązać tę ciszę... Jeszcze powiem coś głupiego - I rzeczywiście, nie chciała rzucić niczym głupim co zaraz by Numę odstraszyło, jedyne co miała w głowie to chęci zejścia z tego statku oraz wciąż gdzieś tam z tyłu trzymało się wspomnienie walki które mogło w każdej chwili się wydostać, wręcz wyrwać niespodziewanie, czy jednak chciała poruszać na głos te straszliwe tematy? Nie będzie się przecież z Ranmaru licytować kto widział gorsze rzeczy.
- Widział to samo co ja... Nie powinniśmy o tym rozmawiać, ja nie chcę... Jednak, może? Hanzo mówił by pomagać, czy rozmawianie o tym rozwieje tę zatęchłą atmosferę w koło tego? Nie żeby wspominanie o śmiesznie leżących zwłokach mogło to zrobić... Co ja plotę... - Gdyby teraz mogła pokręciłaby głową jednak usłyszała głos Kei'a który zbliżył się już na tyle by się odezwać co oczywiście zrobił. Blondynka szybko, aczkolwiek wyraźnie niezręcznie obróciła się w jego stronę, chwilowo wydała z siebie zwykły odgłos zaskoczenia, jakby udawała, że nie widziała jak podchodzi.

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5BHFOR0zqWs&t=1s[/youtube][/center]

- Um.... Kei, hej! - Rzuciła w jego stronę dosyć skrępowany uśmiech kątem oka spoglądając przy tym na Numę stojącego obok.
- I co ja mam mu powiedzieć? Większość czasu... Nie, widziałam go tylko chwilę, nim się rozdzieliliśmy i chwilę potem, właściwie się nie znamy... - Schowała dłonie za plecami cofając się nieznacznie, stanęła tak by miała obydwoje na widoku, mimo, że patrzyła w ich stronę to nie była w stanie dostrzec oczu obydwojga z nich naraz bo przecież Kei był jeszcze większy od ciemnowłosego Ranmaru, toteż mogła jedynie skupić swój wzrok na torsie wysokiego, jakkolwiek śmiesznie by to nie brzmiało, no bo przecież inaczej musiałaby patrzeć się w chmury.
- yyyy ja jestem Yamanaka Inoshi - Rzuciła całkiem szybko w stronę Numy, w końcu skoro nowo przybyły się przedstawił to należało to i w tym wypadku zrobić, wykonała przy tym lekki ukłon. Mimo to dalej pominęła pierwszą kwestię którą rzucił w jej stronę dawny towarzysz.
- Po co on właściwie chce o nich coś wiedzieć? - Pomyślała marszcząc przy tym brwi odwracając wzrok na jedyną wolną stronę po której nie stał nikt kto by chciał do nich zagadać, nie w taki sposób jakby szukała odpowiedzi. Przynajmniej tak myślała. Liczyła, że rozmowa potoczy się dalej i być może Kei powie coś niecoś więcej o tym dlaczego tak nagle wypala z takim pytaniem.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Numa]

Wyglądało na to że blondynka miała jakiegoś kompana. Witał się z nią. - Lepiej abym po prostu się ulotnił zaraz się okaże że ma jakieś problemy przez to że na mnie wpadła. - Sprawiło to że Powiedział dość szybko. - Trzymajcie się ja idę coś załatwić. - Po czym zastosował technikę taktycznego odwrotu. Jednak słyszał ich imiona w końcu dość szybko się przestawili i zdecydowanie jemu. To że poszedł było fakt niegrzeczne. Jednak w ten sposób mniej ryzykował. Mimo tego że mógł ich nieco zaniepokoić. Myśli Numy jednak dość szybko zaczęły wracać do tego o czym myślał wcześniej. - Muszę coś zrobić, Może znajdę gdzieś kapitana. Musze poszukać sterowni albo czegoś takiego. - Odszedł on wówczas od nich rozglądając się po statku.


Bezdomny dotarł w końcu w miejsce które wyglądało na dość zaludnione przez pierwotną załogę statku, przełknął on ślinę rozwiewając ostatnie wątpliwości. - Muszę to powiedzieć, to ryzykowane, mogę zginąć mogę zostać pojmany mogą mnie powiązać. Mogą mnie zabić. Heh znów ryzyko śmierci. Zaczyna mnie to nudzić gdy moje nic nie znaczące życie jest po raz kolejny wstawiane na szalę. - Wówczas Ranmaru zdał sobie sprawę że gdzieś w Kami no Hikage zgubił zdrowy rozsądek. A chęć przetrwania była często tłumiona przez coś innego.
- Wie ktoś gdzie jest kapitan statku ? Muszę z nim pilnie porozmawiać ! Mam bardzo ważne informacje dotyczące wydarzeń w Kami no Hikage których prawdopodobnie nie dostarczy nikt inny... - Zawołał głośniej i zdecydowanie. Teraz już wszystko zależało od zwykłego szczęścia. Wiedział że na swój sposób przykuł uwagę zapewne ktoś podejdzie do niego. Numa Może nadal wyglądał na bezdomnego jednak Był zdeterminowany. Może i nie zabijał bez większych powodów. Jednak miał on w sobie momentami straszną determinację.