Szlak transportowy

[Kakita Asagi]

Domknąwszy swoje sprawy i schowawszy zwój z ważną wiadomością od Ichirou do Natsume, niebieskooki wyczekał popołudnia. Podróżowanie w pełnym słońcu było czymś, co nie podobało się ani naszemu bohaterowi, ani miejscowym, w tym wielbłądom. Znaczy się, same "okręty pustyni" pewnie by sobie poradziły z przejściem przez gorące piaski Atsui, ale w czasie południowej sjesty nie było nikogo, kto by mógł takowego zwierza wynająć - inna kwestia, jak go potem oddać?
Ostatecznie więc niebieskooki musiał poczekać z opuszczeniem stolicy prowincji do popołudnia, gdy życie znów wrócił, a w między czasie rozwiązał problem "co zrobić z wielbłądem". Jak się okazało, udało mu się podnająć zwierza od jednej z karawan, która akurat wyruszała w interesującym go kierunku - plan był prosty, przejechać z kupcami ile się da, a jak już ścieżki się rozejdą i dotrą do bardziej przyjaznych regionów (Sakai), opuścić ich i nająć jakiegoś rączego rumaka.
No tak czy inaczej, Kakita dosiadł swojego nowego rumaka, pociągnął jeszcze jeden łyk wody przed drogą, po czym poprawił swoje nakrycie głowy i cóż... ruszył w kolejną podróż. Co mogło pójść nie tak?

Dokąd: Atsui -> Sakai -> Antai
Czas podróży: 1h
Środek transportu: Wielbłąd.

[Kuroi Kuma]

Kakita Asagi
z/t -> tutaj

[Ichirou]

Bardzo spieszył się do wyruszenia w drogę, jednakże musiał wpierw odpowiednio się przygotować i załatwić najbardziej istotne sprawy. Dlatego też po prawdopodobnie najbardziej ekspresowych zakupach w jego karierze zahaczył o główny szpital podległy Sabaku. Tam szybciutko załatwił sprawę dogadaną z liderem - przekazał zapieczętowanego, przeobrażonego Juugo z Oniniwy, średni zwój jako nowy pojemnik na później, informując o tym, że wróci za kilka dni celem i odbierze trofeum.
Później przepakował swój ekwipunek, zostawił w domu zbędne klamoty Seinaru i wreszcie rozpoczął podróż. Sprawa była pilna, dlatego celem skrócenia czasu dotarcia wynajął w Kinkotsu możliwie najlepszego wierzchowca. Opieprzył stajennego za ociąganie się, mimo że ten działał w pośpiechu, a potem popędził na silnym rumaku w stronę północy, co chwila ponaglając go niezbyt delikatnymi szturchnięciami stopy.
Powiedzieć, że był w złym nastroju, to nic nie powiedzieć. Nie spodziewał się, że przyjdzie mu jeszcze wracać w okolice Oniniwy, nie tak szybko i na pewno nie w takich okolicznościach jak szukanie miejsca pochówku poległego kompana.

  Ukryty tekst

[zt]

Dokąd: Shigashi -> Kyuzo -> Głębokie Odnogi
Czas podróży: 45 min
Środek transportu: Wierzchowiec

[Ario]

Ario wszedł na szlak i ruszył w kierunku wskazanym w zwoju. Nawet nie pożegnał się z matką. W sumie ona i tak by pewnie nie ogarnęła, co się zadziało. Nie mniej, Kunisaku nie miał zamiaru cofać się w tej całej sytuacji. Dostał informację, która była niemalże zapalnikiem dla jego decyzji, stąd też zamierzał jak najszybciej udać się do wskazanego miejsca i tym samym dowiedzieć jednego - co się działo wcześniej z jego bratem. Żyje? Nie żyje? A jeśli żyje...jaka będzie jego reakcja? Jak się ostatni razwidzieli,to Ario był młodszy...teraz nadejdzie czas weryfikacji. Pogoda była póki co dobra, ale wszystko mogło się zadziać.

Dokąd: Atsui -> Sakai -> Sogen -> Ryuzaku
Czas podróży: 1,5h
Środek transportu: Piechotą

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 29#p165829

[Ichirou]

Za wcześnie, by mówić, że nieplanowana wizyta w Neko no Tani była owocna, ale dawała jakąś nadzieję. Ichirou odłożył sprawy kociej społeczności na bok, ponieważ teraz był zorientowany na zupełnie innym, bardziej przyziemnym celu niż treningi nad jakimiś sekretnymi sztukami. Wrócił więc z Tajemniczego Lasu w dość sporym pośpiechu do Kinkotsu, a tam nie zabawił zbyt długo. Był w zasadzie jedynie przelotem. Sprawdził bieżące sprawy, upewnił się, że nigdzie się nie pali i nie wali, przygotował do podróży, a potem wyruszył w trasę. I tak był nieco spóźniony względem tego, co pierwotnie zakładał. Miał tylko nadzieję, że pozostali kompani również do serca wezmą sobie punktualność i nie trzeba będzie na nich długo czekać w kupieckim mieście.
Nie był w najlepszym nastroju. W końcu musiał wrócić myślami do spaw, które w ostatnim czasie wyraźnie go gryzły. Tak czy inaczej, kierował się na spotkanie do Shigashi, do lokalu, w którym Seinaru deklarował swoją obecność. Obecność, której z oczywistych przyczyn Ichirou nie mógł już uświadczyć. I chociaż władca piasku nigdy nie uważał się za sentymentalnego człowieka, to jednak świadomość o nadchodzącym spotkaniu bez współzałożyciela grupy i jednocześnie najbardziej zaufanego towarzysza wyraźnie rzutowała na jego samopoczucie.

[zt]

Dokąd: Shigashi
Przez: Atsui
Środek transportu: tup tup
Czas podróży: 30 min

[Akihiko Maji]

Po odpoczynku nad jeziorem nadszedł czas na kontynuowanie, samotnej już podróży do wioski noszącej nazwę Yakiniku. Blondyn przez całą podróż zastanawiał się jak będzie wyglądała infrastruktura tegoż miejsca. W końcu do tej pory nie ruszał się poza obszar pustyni. Po drodze podziwiał miejscową przyrodę, szukając rzeczy nowych i nieznanych. Po wizycie w wiosce trzeba będzie się rozejrzeć za jakąś pracą, w końcu jako shinobi nie mógł pozostawać beczynny. Jednakże, póki co mógł się chyba cieszyć podróżą. Tym razem musiał jedynie pilnować swojego bezpieczeństwa, nie miał karawanny, więc w razie czego łatwiej było uciec i uniknąć walki. Chociaż czy ktoś faktycznie postanowił by napaść samotnego chłopaka, który nie wyglądał ani na ważnego ani bogatego?

Dokąd: Sakai
Przez:
Środek transportu: Na piechotę
Czas podróży: 30 minut

[Rei Uta]

Rei bez dodatkowych uwag przyglądał się jak grupa karawany szykuje swoje wozy do drogi. Zanim ruszyli dalej, przechadzał się tu i tam sprawdzając stan potencjalnego transportu. Właściciel wydawał polecenia, a chłopak miał czas żeby zająć się samym sobą. Spoglądając na ludzi nie widział nic niezwykłego, wszyscy zachowywali się raczej zwyczajnie bez cienia potencjalnych wątpliwości. Zero słysząc że wszystko jest gotowe, wskoczył na swój własny wóz zasiadając obok przydzielonego mu woźnicy. Jako że jechali na samym końcu, minęło jeszcze kilkanaście minut zanim wyjechali z miasta. Rei przez chwilę zawiesił się na samym sobie, po czym brutalnie wyrwany słowami przewodnika spojrzał na niego oddalając od siebie świat marzeń... Dlaczego?

- Możesz mówić mi Zero, dostałem tę ksywkę na jednej z misji.

Chłopak uśmiechnął się do mężczyzny od ucha do ucha, ukazując cały szereg białego uzębienia. Właściwie to sam nie wiedział dlaczego, jednak musiał wymyślić coś na szybko... Przecież nie powie że znalazł się tu przypadkiem z ciekawości, jak wypadnie wtedy w oczach przewodnika.

- Hmmm... W sumie to wyruszyliście z mojej osady, jeśli nikt inny się nie zgłosił to co by było gdybyście faktycznie wpadli
w jakąś zasadzkę... Nie, chyba bym sobie do końca życia nie wybaczył takiej hańby

Rei spojrzał na bele materiału za swoimi plecami, po czym odezwał się do mężczyzny udając potworne znużenie.

- Wiesz, muszę zregenerować siły... Walnę się tam z tyłu, w razie czego możesz mnie obudzić

Nie czekając na reakcję, chłopak skoczył na towar który przewozili rozwalając się wygodnie. Było w miarę przyjemnie, a pustynne ubranko chroniło go przed upierdliwymi promieniami palącego słońca. Jeśli ktoś miał ich zaatakować to z pewnością zrobi to pod wieczór, no przecież nikt normalny nie będzie chciał walczyć w taki skwar... A przynajmniej miał taką nadzieję.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

13/30

---

Czas wyboru

[/center]

Wstępna ocena towarzyszy podróży przez Zero nie przyniosła jakiś szczególnych odkryć. Nie pozostało nic innego jak im tymczasowo zaufać i udać się w podróż, którą postanowił sobie urozmaicić krótką rozmową z woźnicą. I to taką wzbogaconą kłamstwem! Ale trzeba przyznać że w tym wypadku na pewno lepiej było leciutko nagiąć prawdę niż powiedzieć ,,ej chłopaki jestem nastolatkiem który tutaj wpadł z ciekawości, zaufajcie mi, będzie w pyte". Jako że nie pojawiły się żadne instrukcje od shinobiego które miałyby zmienić ustalony porządek, to konwój wyruszył tak jak mu nakazano. Po wstępnym small talku, Zero zdecydował się zdrzemnąć, i właściwie nie było powodów by tego nie zrobić skoro jechali późnym popołudniem łamanym na wieczór i noc. Mimo że chłopak nie czekał na reakcję, to łysy nie wyraził sprzeciwu.
-Jasne Zero, nie ma problemu. Gdyby coś to cię obudzę.
Chłopak przespał większość pierwszego etapu podróży na balach materiału. Nikt go nie wołał, ani nic się nie działo. Obudziła go dopiero fala gorąca powodująca pocenie się ciała. Było południe dnia kolejnego, protagonista zorientował się że wozy się zatrzymały, a woźnica wraz z pozostałą dwójką rozbijają obóz. Założenie było takie by najcieplejsze godziny popołudniowe poświęcić na odpoczynek dla koni oraz ludzi, i ruszyć wieczorem gdy temperatura ponownie spadnie do normalniejszego, znośnego poziomu. Obóz został szybko przygotowany i łysy, gruby, oraz chudzielec poszli spać. Zero nie mając nic do roboty skoro właśnie się wybudził, mógł tylko zjeść swoją część racji i zwyczajnie zająć się sobą. Jedyną z interesujących rzeczy którą mógł odnotować, to to że zauważył kątem oka jakiś ruch na jednej z wydm oddalonej o może z 200 metrów. Dokładniej na jej szczycie, a raczej tuż za nim. Może mu się przewidziało, może to jakieś zwierzę, a może coś ciekawego.

Kupiec
Łucznik
Łysy

Od MG
Dokładniej ten dziwny ruch na wydmie ujrzałeś po paru minutach ,,urzędowania" w obozie.

[Rei Uta]

Zero przespał większość obecnej drogi, marząc o potrawach swojej mamy. Pieczyste, desery, sałatki, konfitury... Dopiero kiedy jego żołądek niemal wyskoczył przez gardło, a słońce zbyt mocno przygrzało jego ciało, chłopak podskoczył z miejsca zdając sobie sprawę że wszystko się zatrzymało. Zdezorientowany uniósł głowę, przecierając oczy by powrócić do rzeczywistości. Rei wstał wolno z beli, po czym przeciągnął ospałe ciało by odrzucić od siebie resztki senności. Chłopak w pierwszej chwili zaczął szukać swojej części pozostawionego posiłku, licząc że to nie będzie odrobina suchego prowiantu... Przechodząc się po obozowisku, Zero rozeznał się w obecnej sytuacji, zauważając że większa część karawany właśnie zaległa we własnym śnie. Chłopak usiadł przy jednym z ognisk, zabierając się za to co mu pozostawili. Wszystko zajęło mu mniej niż kilka sekund, a niedosyt tylko pogłębił odgłosy z jego żołądka. Rei zakładając ręce za głowę, rozłożył się na piasku przenosząc wzrok w niebo. Właściwie to wydawało mu się że zanim się ułożył coś poruszyło się na horyzoncie, chociaż mógł to być wytwór jego wyobraźni. Zero nie miał zamiaru zrywać się z miejsca, żeby nie wykazać własnego zainteresowania potencjalnym niegodziwcom. Po dopiero kilku chwilach, młodzieniec wstał z ziemi oddalając się od obozowiska. Jego najlepszym pomysłem na szybko było... Ruszenie w miejsce gdzie widział ruch, by odcedzić kartofelki. Wrogowie jeśli nie byli specjalnie inteligentni, mogli nie połapać się w tym znakomitym fortelu. Rei miał w zapasie całkiem pokaźną ilość chakry, która w razie czego mogła przecież posłużyć zarazem do ataku jak i obrony...

-Panie Rei, czy mi się wydaje czy dzisiejszy wieczór może przynieść jakieś niespodzianki

Przemówił do siebie cicho, pogwizdując wesołą melodię. Kończąc swoją robotę, spojrzał przed siebie ukradkiem sprawdzając czy nie widzi kolenych cieni na horyzoncie. Przecież oddelegował sam siebie do obrony, brał odpowiedzialność za siebie i wszystkich którzy smacznie spali za jego plecami... Nie może dać plamy.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

15/30

---

Czas wyboru

[/center]

Słońce oświetlało skąpaną w jego blasku pustynie, na której środku karawana zrobiła sobie postój. Młody Mai obudziwszy postanowił spożyć troszkę prowiantu i pociągnąć z bukłaku. Mimo że zobaczył ruch postanowił nie biec w tamtym kierunku, a zdecydował się na wybór opcji będącej najmniej zdradzającym jego karty zagraniem. Odczekawszy kilka minut podczas których nie zdarzyło się absolutnie nic, powoli skierował się na wydmę by odcedzić kartofelki, a równocześnie rozejrzeć.
Wdrapawszy się na miejsce, mógł jednak stwierdzić że nie widzi tutaj nic dziwnego. Ot szczyt wydmy. A za nią kolejne, i tak w nieskończoność. Można by było tu schować i całą armię, jak na nazwę samotne wydmy, te tutaj miały nad wyraz dużo towarzyszy. Próba ich przeszukania mijała się z celem, jedyne co mógł stwierdzić to to że w miejscu w którym akurat wstał nikogo nie było. Ani niczego. Nie mógł wiedzieć że pustynny lisek którego dojrzał kątem oka jak przemyka po piaskowych szczytach, już dawno zniknął z obserwowanego obszaru. Gdyby chłopak wstał wcześniej może by go dostrzegł lub chociaż jego ślady. Teraz jednak, wiatr wiejący po pustyni zasypał tropy, więc ta tajemnica pozostanie nierozwiązana.
Jedyną racjonalną decyzją jaką mógł podjąć Zero było w takim wypadku zejście do obozu po wysikaniu się w ustronnym miejscu. Gdy tak się stało, chłopak miał do dyspozycji wiele nudnych wolnych godzin. Dopiero gdy słońce było dużo niżej i upał zmalał, mogliście wyruszyć w dalszym podróż. Podwładni kupca zebrali dosyć sprawnie obóz i wyruszyli dalej. Ponownie, młody Mai wylądował na wozie z łysawym woźnicą, jadącym na końcu dwuosobowej kolumny. Jaką postawę przyjmie bohater podczas tego odcinka podróży?

Kupiec
Łucznik
Łysy

[Rei Uta]

Rei nie miał wątpliwości że w tej części wyprawy nie powinni natrafić na problemy, chyba że banda rabusiów była wyjątkowo głupia. Gdyby sam przewodził podobnej ferajnie, wpierw chciałby aby karawana oddaliła się od bezpiecznej strefy miasta. Zero jeszcze jakiś czas błądził po prowizorycznym obozie, starając się zapamiętać wszelkie drobne szczegóły które mogły mu się przydać. Po jakichś trzech minutach zaczęło mu się strasznie nudzić, liczenie ludzi śpiących na lewym boku, liczenie ludzi śpiących na prawym boku... Później zliczanie kół i wystających desek, no nie było wyjścia znalazł się w całkowicie beznadziejnej sytuacji. Gdy pierwszy człowiek wstał z ziemi, chłopak znalazł się przy nim w mniej niż kilka sekund. Czekał na rozwój zdarzeń, może jakieś ciekawe zadanie, może jakaś opowieść o piratach i ukrytych skarbach... Niestety, tamten jedynie ziewnął witając go zamaszystym bąkiem. Rei spojrzał z dezaprobatą na jednego z towarzyszy, po czym starając się ukryć rozbawienie oddalił się od jego pozycji.

- Ludzie, nie możemy tyle czekać... RUSZAMY DALEJ!

Krzyknął tak aby usłyszeli go wszyscy w zasięgu głosu, chociaż po prawdzie chodziło jednak o zmęczenie nudą. Jeśli ktoś łypał na jego transport to przecież nie było wyjścia, trzeba będzie spuścić komuś tęgie lanie. Chociaż lepiej zostawić to stwierdzenie w głowie, bał się że w rzeczywistości może nie zabrzmieć tak epicko. Rei zasiadł na swoim miejscu, czekając aż reszta załaduje wszystko na wozy by mogli wydostać się z tej pustej kotliny. Monotonia bywa czasem przytłaczająca... Zero podpierając twarz rękoma, westchnął głośno oddalając od siebie całkowitą beznadzieję.

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

17/30

---

Czas wyboru

[/center]

Zero był bardzo aktywnym nastolatkiem, nie mógł nawet chwilę usiedzieć w spokoju, cały czas musiał coś robić. Miał dosłownie owsiki w tyłku, problem sprawiało mu nawet odczekanie do czasu aż wszyscy wstaną. Gdy odbębnił ten nudny element podróży pogonił resztę towarzyszy do szybszego zawinięcia się w dalszą drogę. Przyniosło to oczekiwany skutek, drużyna szybko się zebrała, spakowała i ruszyła w dalszą podróż zostawiając za sobą resztki obozowiska.
Młody Mai strasznie się nudził, życie jednak zamierzało mu niedługo zrekompensować stracony na zbijanie bąków czas. Wyruszyli późnym popołudniem w takim jak wcześniej szyku. Pierwsze godziny jazdy absolutnie niczym się nie różniły od tego co był dnia wcześniejszego. Ciekawiej zrobiło się zaś później, gdy słońce powoli zaczęło zachodzić, a okolice skąpały się w pomarańczowych promieniach. Wjechali parę minut temu do wąwozu który wedle informacji łysego miał kilkanaście km. Ścieżka będąca kiedyś prawdopodobnie korytem rzeki prowadziła pomiędzy dwoma wysokimi na kilkadziesiąt metrów ścianami. Szerokość przejścia miała plus minus 40 metrów. Wozy jechały w odstępie może 5 metrów, przed wami po prawej stronie 25 metrów dalej znajdował się zwyczajny dosyć spory głaz, a za około 50 metrów było osuwisko.
Za wspominanego osuwiska wyskoczył nie kto inny jak spotkany wcześniej łucznik. Jego średni łuk miał założoną cięciwę, na której była już strzała. Nie wyglądało to jak zwyczajne spotkanie wędrowców. Pocisk co gorsza płonął płonęła. Cięciwa zaśpiewała i płonący pocisk pofrunął 50 metrowy dystans i uderzył w pierwszy wóz. Pierwsza para gwałtownie zahamowała, co niemal spowodowało że wóz Reia w nich nie wjechał. Konie zarżały ze zdenerwowania. Chudy i gruby byli w szoku. Pocisk ich nie trafił, wylądował między nimi. Co prawda nie był to wielki pożar, ale nie było tajemnicą że ogień nie ugaszony bardzo szybko rozpali się do wielkich rozmiarów i pożre wóz wraz z dobytkiem. Ciebie konkretnie z obecnego miejsca dzieliło około 55 metrów do strzelca. Ten zaś powoli zakładał na cięciwę już kolejną strzałę którą zamierzał posłać w stronę woźnicy pierwszego wozu.
Zadania które stały przez naszym bohaterem to po pierwsze zapewnienie ochrony reszcie wyprawy. O ile łysol koło niego zdawał się być kimś na kim można polegać, o tyle dwójka z przodu na chwilę obecną była w szoku. Przerwano im podczas rozmowy, jedyne co to nieruchomo siedzieli z otwartymi gębami. Na chwilę obecną nawet się z miejsca nie ruszą. Drugim zadaniem które miał to oczywiście ochrona wozów z dobytkiem. Po za towarem, dobrze byłoby również nie zostać na środku pustyni z uszczerbkiem na zapasach jak prowiant i woda. No i znaczące zniszczenie samych wozów lub zabicie koni, mogło utrudnić dalszą podróż, bądź może nawet ją uniemożliwić. No i cel trzeci, najbardziej oczywisty. Zlikwidować przeciwnika. Zero nie miał pojęcia czym ten jest motywowany i co będzie chciał osiągnąć.

Od przyszłego posta dodawaj swoje KP
Czas do którego ogień wyraźnie uszkodzi przód wozu jeszcze 2 tury (21 runda)
Czas do którego przeniesie się na bale materiału trawiąc towar 3 tury (23 runda). W tym momencie również koń zacznie wariować.
W kolejnej rundzie (25) ogień będzie już obejmował większość pojazdu i wóz będzie ,,stracony".

Mapa:

Legenda: X czerwony wróg, X zielony ty, gwiazdki towarzysze podróży.

Kupiec
Łucznik
Łysy

Do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei nie należał do osób lubiących przebywać w jednym miejscu przez dłużej niż kilka godzin. Problemem było głównie to, że coś ciekawszego mogło dziać się tam gdzie nas właśnie nie było. Zero skupiony na własnych szalonych pomysłach przyszłych wypraw i podróży, spoglądał w niebo gdzie białe obłoczki odliczały upływający czas. Koła wolno brodziły w piasku na ledwo ubitej ścieżce, gdzie trudno jej szukać jeśli nie należysz do pustynnego ludu. Zero nie rozmawiał z woźnicą zbyt gęsto, jednak odpowiadał na zadane pytania z większym lub mniejszym skutkiem. Zanim jednak słońce na nowo zaszło za zasłoną ciemności, karawana trafiła wreszcie do wąwozu w starym korycie rzeki. Młody wojownik uniósł nieco głowę, spoglądając z niepewnością na wysokie wydmy które mogły kryć różne niespodzianki. Chłopak zdążył wstać w chwili gdy w oddali pojawił się nagle efekt jego wątpliwości. Tuż przed pierwszym wozem który przewodził pochodowi, wyłonił się człowiek którego w pierwszej chwili ciężko było rozpoznać. Rei musiał bardzo się skupić, aby stwierdzić że jest to ten dupek z wczorajszego dnia. Mężczyzna stał z napiętym łukiem, celując w ich stronę podpaloną strzałą. Chłopak zareagował znacznie szybciej niż reszta grupy transportującej, a przynajmniej miał taką nadzieję. Tamten miał najwidoczniej jasne plany wobec karawany, a misją chłopaka było jej bezpieczeństwo. Skoczył ze swojego miejsca w chwili ataku, przeskakując pomiędzy kolejnymi zapełnionymi wozami.

- Gaście ogień pacany!

Tak jak przewidywał jego towarzysze nie byli zbytnio rozgarnięci, a nagły atak odebrał ich całkowity zmysł przetrwania. Zero w chwili gdy mężczyzna naciągnął drugą strzałę, wyszarpał z torby kunai starając się cisnąć go centralnie w stronę przeciwnika. Jednocześnie starał się zebrać odpowiednią ilość magentycznego piasku, który miał pomóc mu w pozbyciu się przeciwnika. Zero zazwyczaj był spokojnym chłopcem o różnym zachowaniu, jednak w czasie walki skupiał się tylko na jednym... To on miał być zwycięzcą, nie było mowy o porażce na takim etapie własnej przygody. Rei liczył że uda mu się ocalić wszystkich, przecież byli od teraz jego towarzyszami których życie postanowił chronić. Czarny piasek był jego bronią ostateczną, jeśli tamten zamierzał zniszczyć jego marzenia, to nie posiadał w sobie nawet odrobiny litości.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Rei Misja rangi C

---

19/30

---

Czas wyboru

[/center]

Zero postanowił od razu przejść do działania. Rzucił w przeciwnika kunaiem i zaczął przemieniać piach mający być jego narzędziem do dalszej walki. Rzut był dosyć na wiwat, siła rzutu była za słaba by przelecieć ponad kilkadziesiąt metrów. Spadł koło 20 metra. Żelazny piach oczywiście udało mu się wytworzyć w zamierzonej ilości. W tym czasie łucznik wypuścił wcześniej wspomnianą strzałę, w kierunku również wcześniej wspomnianym czyli woźnicy pierwszego wozu. Pocisk zgrabnie przeleciał swoje 55 metrów i sięgnął celu. Grubas który wcześniej zamarł w bezruchu w szoku, został ,,przebudzony" przez glos Reia co poskutkowało jego ruchem, i co za tym idzie grot strzały nie wbił się jak zamierzał strzelec prosto w pierś zapewne pozbawiając go życia, a w lewe ramie, jedynie go raniąc.
Komenda by gasić pożar na coś się zdała, ale jednak nie przyczyniała się do ugaszenia ognia. Chudzielec który również się opamiętał doskoczył do towarzysza i zwlekł go z wozu. Łysy podbiegł do nich i we dwójkę odciągnęli ciężkiego rannego grubasa za pierwszy wóz. Tam próbowali go później utrzymać przy życiu próbując zatamować krwawienie. Ogień zaś powoli się rozprzestrzeniał, był już rozmiarów średniego ogniska, rozpalonego na siedziskach. Koń niespokojnie zarżał i zatupał potrząsając głową.
Łucznik zaś założył kolejną strzałę na cięciwę tym razem planując oddać strzał w kierunku naszego bohatera. Ten zaś przemieścił się już na przód pierwszego wozu mając do łucznika około 40 metrów. Koń stał może z 4 metry od niego, do ogniska miał z 7m, to zaś było na godzinie 8. Optymalne rozwiązanie dla młodego Maia to nie dać się zabić, zabić przeciwnika, i ugasić pożar który lada moment spłoszy konia oraz zniszczy przód wozu.

Czas do którego ogień wyraźnie uszkodzi przód wozu jeszcze 1 tura (21 runda)
Czas do którego przeniesie się na bale materiału trawiąc towar 2 tury (23 runda). W tym momencie również koń zacznie wariować.
W kolejnej rundzie (25) ogień będzie już obejmował większość pojazdu i wóz będzie ,,stracony".

Kupiec
Łucznik
Łysy

Do sprawdzającego:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei wciąż przeskakiwał pomiędzy kolejnymi wozami, magnetyzując piasek który znalazł się w jego zasięgu. Musiał działać szybko, zwłaszcza że pierwszy ogień zaczął trawić kolejne wozy zapełnione towarem. Chłopak wiedział że zwierzęta nie wytrzymają dłużej, zwłaszcza że ich reakcja dawała jasno do zrozumienia że zaraz rozpęta się tutaj prawdziwe piekło. Zero po znalezieniu się w zasięgu swojego reberu, sięgnął po połowę objętości piasku który stworzył żeby posłać go w stronę łucznika. Jego kekkei genkai miało przybrać kształt chmury, która miała skrzętnie zasłonić teren obszar przed kolejnym strzałem napastnika. Resztę piasku chłopak chciał wykorzystać do zminimalizowania szkód trawiącego płomienia, gasząc go właśnie przy jego pomocy. Widać było że ludzie z karawany nie byli przygotowani na podobne sytuacje, gdy żaden z nich nie zadziałał we właściwy sposób. Walka obrała prywatny obrót, zwłaszcza że Rei miał rachunki do załatwienia z nieznanym mu mężczyzną. Jeśli ich drogi skrzyżowały się właśnie tutaj, to nie było innego wyjścia, któryś musiał na wieki zniknąć pod piaskowym grobowcem. Zero wciąż gnał przed siebie, starając się zapewnić bezpieczeństwo tym którzy powierzyli mu swój los. Przestał być głupkiem który podchodził do życia w irracjonalny sposób... Tutaj nie było miejsca na podobne wyskoki, w ogniu walki musiał udowodnić że jego los biegnie dużo dalej niż misja dowiezienia bali materiału...
-Jeśli chcesz kogoś zabić, to zacznij ode mnie tchórzu!

Krzyknął w stronę przeciwnika, starając się nieco go rozdrażnić. Nie pozwoli sobie na porażkę, nie teraz i z pewnością nie tutaj. Zero zacisnął dłonie w pięść, przyśpieszając by znaleźć się twarzą w twarz z oponentem... Czas niemal stanął w miejscu.

  Ukryty tekst