Plac centralny

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 3/...

---

- Rok 384 - Jesień - Sou
- Plac centralny Sabishi -
- Własny rachunek -

---

" U podstaw... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iqYUvxL ... J&index=23[/youtube] Twoje tępe spojrzenie wlepiające się w ogłoszenie nie umknęło uwadze osoby która stała wewnątrz budynku, za drzwiami. Nie wszyscy muszą umieć czytać i pisać, w końcu nie każdy musi być biegły w tych sprawach. Ty byłeś jednak gorszy niż zwyczajowi strażnicy na bramie, gdzie jeden umiał czytać nazwiska, a drugi zapisywać je na drugiej karcie odhaczając zapowiedzianych odwiedzających by odróżnić ich od wielu przypadkowych gości pustynnej osady, ty właściwie nie zaliczałeś się ani do jednych ani do drugich. Można cię było porównać do takiego brudu który wpełzł tutaj tylko i wyłącznie by żerować na innych w taki czy inny sposób.

Burczało ci w brzuchu, mimo braku talentu do komunikacji niewerbalnej z innymi istotami ludzkimi znałeś dość dobrze język dźwiękowy i migowy swojego brzucha. Była to nie lada gratka zrozumieć przekazywane przez niego informacje, przekaz był prosty i każdemu jednak znany - Byłeś głodny i zjadłbyś konia z kopytami. No dokładnie," dawaj żarcie, żarcie ". Tak mogłeś przetłumaczyć sobie komunikaty swojego organu, niezbyt rozrodczego. Faktycznie, zachowałeś się głośno wypowiadając nazwę lokalu przed którym stałeś. Osoba stojąca za szybką zrobiła wyraźnie zdziwioną, być może i nawet zażenowaną minę. Czułeś się kiepsko, ale czy robiło ci to jakąś różnicę? Gdy tylko ruszyłeś dłonią klamkę lokalu, drzwi otwarły się od wewnątrz uderzając cię z taką siłą, że może i nawet otrzeźwiałbyś w dwie sekundy zbierając twarz z piasku. Kto by się spodziewał zamachu na twoje bezcenne życie tak z zaskoczenia - Oi, gomenasai! - Powiedział mężczyzna który wcześniej stał za drzwiami. Gdy się zbierałeś dodał - Świetnie, świetnie... Nadasz się... Chyba - Ostatni wyraz powiedział wyraźnie ciszej, widocznie nie miał już zbyt wiele opcji.

Mężczyzna rozejrzał się na boki by ostatecznie zawiesić wzrok na swoim ogłoszeniu - Dobrze, dobrze. Przyda ci się gotówka tego jestem pewien. Potrzebuję kogoś kto mi przyniesie z targu wszystko z mojej listy, ale wpierw! - Podniósł, pełen przekonania palec do góry by po chwilę nieco z drobny zażenowaniem dodać - Musimy cię przebrać i umyć... - Zmierzył cię uważnie wzrokiem od stup do głów, pokiwał głową przez chwilę patrząc na twoje włosy, a potem na ubiór. Złapał się za biodra a następnie otworzył drzwi do lokalu spoglądając na ciebie wymownie.

---

" Pustynne Dango "

---

z/t ^ piszesz tam

[Kakita Asagi]

Misja dla Mao: "Strach ma wielkie oczy"
Misja rangi D, Post 1/?

Jesień w prowincji Sabishi... tia, chcielibyście. Mieszkańcy niekończącego się morza piasku znali tylko dwie pory i to nie roku, a dnia: pierwszą był dzień, kiedy to bezlitosne słońce próbowało wypalić ich ciała i zniszczyć wszelkie inne życie oraz noc, kiedy to samo próbował uczynić chłód - jednym słowem, warunki ciężkie, ale wspaniale hartujące ducha i ciało mieszkańców.
Mieszkańcy, którzy poza klimatem i brakiem wody oraz żywności musieli się mierzyć z nieliczną, ale jakże niebezpieczną fauną - jadowite węże i skorpiony polowały na wszystko, co zdołało przeciwstawić się trudnemu klimatowi i chociaż ludzie nie wchodzili do menu tych drapieżników, to jednak czasami ich drogi się krzyżowały, a wtedy... wtedy mogło być bardzo nieprzyjemnie...
W osadzie trwał oto dzień handlowy, okoliczni kupcy zjechali by wystawić swoje towary, nawet kilku przybyszy z bardziej przyjaznych regionów dotarło, przez co można było nabyć takie frykasy jak słodycze czy nawet stanowiące podstawę posiłku mieszkańców południowych krain - ryż i makarony, po prostu szaleństwo! W związku z tą rzadką okazją, na głównym placu tłoczyła się cała masa ludzi, przekrzykujących się nawzajem i próbując wytargować jak najlepszą cenę. W tym morzu ludzkich głów jedna szczególnie zwracała uwagę, był to niewysoki mężczyzna w średnim wieku, ubrany jak typowy mieszkaniec pustyni, mający przy sobie dwa wielbłądy.
Opatulony w turban, chodził od stoiska do stoiska, jednakże niczego nie nabywa, ani też nie próbował się o nic targować - jego twarz wyrażała smutek i usilnie próbował znaleźć jakąś pomoc.
- Przepraszam, czy może mi pan pomóc, potrzebuję pomocy, w mojej rodzinnej oazie mamy problem... - zwrócił się do jednego z handlarzy daktyli, który ani myślał wysłuchać jego historii do końca i warknąwszy coś do swojej żony, spiorunował nieszczęśnika wzrokiem i krótkim huknięciem:
- Jak nic nie kupujesz, to wynocha! Klientów straszysz! - pozbył się go by po chwili powrócić do innego mężczyzny, oglądającego jego towary by zachwalać swoje owoce i zapewnić, że na całym targowisku lepszych nie będzie.
- Przepraszam.... - odpowiedział wycofując się wraz ze swoimi dwoma "towarzyszami", o mało nie wpadając na stoisko jednego z handlarzy szkłem, strach pomyśleć, co by było, gdyby jedno z jego zwierząt swoimi kopytami zniszczyło cenny materiał. Zrezygnowany mężczyzna, po ponownych przeprosinach, wycofał się na skraj targu, oj zapowiadało się, że szczęście mu nie sprzyja, ale może jakiś ninja poświęci mu nieco swojego cennego czasu...

[Mao]

Ludzie, którzy omijają pustynne obszary krainy, często mają złudne mniemanie na temat tutejszej ludności. Żyjąc całe życie na tych terenach, ludzie powinni być w stanie przyzwyczaić się do lokalnych temperatur i ich wahań. W praktyce, tylko wąska grupa nie odczuwa jak wielkim wrzodem na niecenzuralnym miejscu potrafi być taka pogoda. O poprawne nawodnienie ciężko nie tylko ze względu na brak wody, ale też ze względu na fakt, że większość swoich zasobów ludzie usuwają przez gruczoły potowe. Zdarzają się jednak przypadki, kiedy ludzie albo są fizycznie bardzo wytrzymali i z prażącego słońca nie robią sobie nic, albo tacy, którzy lubują się w wysokich temperaturach.
Mao szczęśliwie należał do tej drugiej grupy. Przechadzający się akurat przez teren targowiska, opatulony był w dość cienką warstwę materiału, która pozwalała jego skórze oddychać, jednocześnie osłaniając ją przed promieniami światła. Chłopak nie planował raczej żadnych zakupów, głównie ze względów majątkowych, więc podziwiał tylko co lokalni - i nie tylko - handlarze mają do zaoferowania. Jego uwagę przykuł nieznajomy człowiek, posiadacz dwóch wielbłądów. Traf chciał, że chłopak akurat szedł z nim kawałek i był świadkiem jego bycia odrzucanym przez handlujących. Kiedy handlarz daktyli, jako któryś z kolei, odmówił mu pomocy, Mao postanowił bliżej przyjrzeć się sprawie
- Przepraszam - Powiedział z lekko, choć niezauważalnie wymuszoną życzliwością - Może ja będę w stanie panu pomóc?

[Kakita Asagi]

Misja dla Mao: "Strach ma wielkie oczy"
Misja rangi D, Post 3/?

Los wydawał się nie sprzyjać mężczyźnie, że też akurat potrzebował pomocy w jeden z najgorszych do jej poszukiwania dni? Nie ma co ukrywać, facet już mógł szykować się do powrotu ze swoją sprawą do swej oazy i za pewne już to poważnie rozważał, gdy nagle usłyszał, że ktoś się do niego zwraca. W pierwszym momencie mężczyzna nie do końca był pewny, że to do niego mówi zabandażowany mężczyzna, a w jego oczach zagościło poważne zdziwienia wyglądem nieznajomego, jednakże, gdy tylko jego umysł przetrawił wypowiadane do niego słowa strój nieznajomego stracił na znaczeniu.
- Panie, z niebios mi spływacie! - zakrzyknął w euforii niemalże padając do stóp nieznajomego shinobi, ale szybko się opamiętał, bowiem wcale takie pewne nie było, czy oferująca swą pomoc "mumia" będzie istotnie potrafiło rozwiązać trapiący go problem, jednakże, jak to mówią, darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby i jako jedyny zainteresował się trapiącą go sprawą - jeśli nie będzie mógł pomóc, to może chociaż poleci kogoś, kto podoła wyzwaniu?
- Nazywam się Aoba i pochodzę z jednej z oaz nieopodal osady... - zaczął mężczyzna od przedstawienia się z lekkim ukłonem, chociaż jeszcze nie określił, czy nieopodal to kilka godzin, czy kilka dni drogi. Miast tego, zdecydował się od razu kontynuować i przedstawić, jakież to wielkie strapienie przywiodło go w to miejsce.
- W naszej oazie zauważono węża, który zbyt chętnie kręci się przy naszych domostwach i ich obejściu. Mało kto widział gadzinę, ale znaki na piasku zdradzają gada. Próbowaliśmy go wytropić, ale wymyka się naszym sidłom. Jeśli złoży jaja i wylęgną się nowe, ktoś może zginąć. - w końcu problem ostał nakreślony, ale widać było, że Aoba ma coś jeszcze do przekazania, więc zanim Mao coś rzekł, mężczyzna złapał wdech i kontynuował.
- Zostałem przysłany by z sprowadzić kogoś, kto umiałby rozwiązać ten problem. Oczywiście zapłacimy i możemy ruszać w każdej chwili... - zapewnił mężczyzna, wbijając wzrok w Mao. W tej chwili niecodzienny wygląd młodego shinobi zupełnie przestał grać rolę, liczyło się, by znaleźć kogoś, kto poradzi sobie w poszukiwaniu jakże groźnego gada i najlepiej się go skutecznie pozbędzie...

[Mao]

Mao nie interesował sam gest pomocy. Jego motywy były raczej bardziej prymitywne, bo kierowała nim trochę ciekawość i trochę bardziej ewentualna możliwość zarobku. Chłopak zastanawiał się czym może być tak zakłopotany posiadacz dwóch wielbłądów, czyli jak na pustynne standardy, raczej niebiedny człowiek. Gdy okazało się, że chodzi o węża siejącego postrach w wiosce, lalkarzem targały bardzo mieszane uczucia.
Z jednej strony, wąż mógł okazać się faktycznie bestią, która pustoszyła uprawy i pastwiska, a nocami polowała na mieszkańców. Z drugiej strony, co było z resztą bardziej prawdopodobne, gad mógł być zwykłym, kilkunastocentymetrowym pożeraczem szczurów i ewentualnie kur. Chłopak postanowił przyjąć ofertę pracy. Jeżeli okaże się, że zadanie zabicia zwierzęcia go przerośnie, zwyczajnie się wycofa.
- W takim razie prowadź do oazy. Postaram się rozwiązać wasz problem.

[Kakita Asagi]

Misja dla Mao: "Strach ma wielkie oczy"
Misja rangi D, Post 5/?

- Dzięki ci panie! Proszę, dosiądź go... - odpowiedział Aoba ponownie nisko się skłaniając i wskazując na jedno ze swoich zwierząt i podając mu wodze, po czym podszedł do drugiego stworzenie wypowiadając coś niezrozumiałego, najpewniej w miejscowych dialekcie. Na te "zaklęcie" wielbłąd parskając przysiadł na ziemie, po czym wszedł na drewniane siodło, a zwierze parsknęło.
- Cichaj, cichaj... Jeździliście już panie na wielbłądzie? - mężczyzna zwrócił się do świeżo poznanego łowcy węży, po czym dał kolejny znak zwierzęciu, by to wstało. Mao mógł zauważyć, jak Aoba balansuje na grzbiecie zwierzęcia, bowiem wiedzieć trzeba, że wielbłądy pierw wstają tylnymi nogami, dopiero później przednimi, jazda na nim też zdecydowanie różni się od podróżowania konno, ale co to dla zaprawionego w trudach pustyni shinobi, który najpewniej innego środka transportu jeszcze w życiu nie widział i nie straszne mu bycie wytrząsanym.
- Ruszajmy, w bukłaku jest woda. - dadał Aoba, po czym używając wodzy skierował go w stronę wyjścia z osady, a po przekroczeniu bramy ścisnął nogami boki wierzchowca, przechodząc od stepu do lekkiego kłusa. O ile do tej pory zwierzak się kołysał, a wiedzieć również trzeba, że zwierzak porusza się inochodem, tak więc niewątpliwie poważnie wytrzęsie jeźdźca, a jak daleka podróż przed naszymi bohaterami? Cóż, przejść będą musieli (a raczej przejechać) blisko z 30 km, a pora dnia też do tego nie zachęca, ale co to dla ludzi pustyni? Zawinięci w swojej stroje wydają być oboje mocno odporni na palące słońce, ale z racji dużej ilości materiału nie pogadają - zapowiada się nudna droga...

ZT TUTAJ!

[Mao]

Mao bez wahania wskoczył na wielbłąda. We wczesnym dzieciństwie zdarzało mu się jeździć zarówno na nich, jak i na koniach. Był to jeden z najwydajniejszych sposobów poruszania się po pustyni, nie licząc tych wymagających chakry.
Kiedy wreszcie ruszyli do oazy, chłopak spod ronda swojego kapelusza przypatrzył się farmerowi. Pewnie domyślił się on już, że osoba, którą prosi o pomoc nie jest zwykłym mieszkańcem wioski, co zresztą łatwo wywnioskować po jego wyglądzie. Zastanawiał się, czy lokalni wieśniacy antagonizują użytkowników chakry za wszystkie szkody, które ich walki wyrządzają. Zdał sobie sprawę, że gdyby sam należał do pospólstwa, raczej nie byłby zadowolony z istnienia ludzi, którzy dobytek jego życia mogą obrócić proch wciągu sekundy. Nie jest to zresztą coś niespotykanego, bo przecież zaledwie kilka lat temu Pustynny Pogrom nieźle namieszał, a kolejne wojny na wyspach muszą być niezłym utrapieniem dla wieśniaków. Droga płynęła mu na kontemplowaniu tych tematów, a rozmowy z nieznajomym raczej unikał. Chciał mieć to jak najszybciej z głowy.

[Sou]

Wygrzebując z woreczka 10 ryo, już miał usta pełne śliny. Spragniony czegokolwiek, zajadał się ciepłymi jeszcze bułeczkami niczym głodny student. Oblizał palce i wytarł w twarz z mąki, by wreszcie zająć się zadaniem.
Problemem było oczywiście rozszyfrowanie treści kartki, a skoro to były zakupy i to lista, więc najpewniej były tam wypisane artykuły spożywcze, przyprawy czy jakieś narzędzia kuchenne. Najprościej, byłoby podejść do jakiegoś spokojnie zachowującego się przechodnia na placu i spytać o przeczytanie na głos tej listy, taki człowiek nie miałby po co oszukiwać Sou nawet jeśli wychodziłoby na jaw jego umysłowe kalectwo. Zadanie pytania do któregoś z handlarzy, mogło także być bezpieczne ale nigdy nie wiadomo czy nie spróbowaliby naciągnąć na cokolwiek co na liście się nie znajduje, bądź może na temat ilości danej rzeczy...
Teoretyczny kręgosłup podejścia do sprawy, dla osoby normalnej, już byłby znany. Całe wykonanie planu, który nawet z jakimiś pobocznymi trudnościami wynikającymi z ludzkich zachowań, pragnień czy w ogóle czynników losowych, to najzwyklejszy banał. Ale Sou, był inny.
Kurwaa stawiam 290 ! - Zakrzyknął rzucając worek monet na blat przed w czerń ubranego faceta.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 13/...

---

- Rok 384 - Jesień - Sou
- Plac Centralny -
- Własny rachunek -

---

" Tajemnicza oferta, stawiam wszystko! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Xvu5Iy3XqOY[/youtube] Zapłaciłeś za swoje bułki i udałeś się do kolejnego stoiska wciąż memlając między zębami swoje bułeczki. Twoje kalectwo, nie tylko umysłowe właściwie sprawiło, że do tej pory nie wiedziałeś co jest napisane na kartce ani co powinieneś zakupić. Miałeś kilkadziesiąt pomysłów jak rozwiązać ten problem, ostatecznie jednak nie zdecydowałeś się na żaden z nich. Byłeś podejrzliwy, nie ufałeś ani kupcom ani nikomu, przecież oszukać kogoś takiego jak ty? Niedorajdę to nie problem, tym bardziej, że wyglądałeś wyraźnie lepiej niż zwykle dzięki nowemu strojowi.

Usłyszałeś propozycję dziwnego mężczyzny, no cóż... Nie wszyscy by na to przystali jednak jego oferta wydawała ci się wystarczająco kusząca by zaryzykować, a może coś wygrasz? - Tak, tak, podejdź chłopcze. Czyli 270 ryo stawiasz, tak? 20 kosztuje cię sama próba. No dobrze - Mężczyzna wziął kości w dłoń, pokazał ci je. Były to dwie kości wskazujące w tej chwili jedynkę. - Jeśli wyrzucę mniej niż połowę, czyli mniej niż sześć to wygrałeś i masz możliwość, jak się umawialiśmy... Wykorzystać mnie bym coś załatwił. Jeśli wyrzucę więcej niż połowę czyli więcej od sześć to ja wygrałem i zabieram pieniądze. Jeśli wypadnie sześć to masz dodatkowy rzut chłopcze! Gotowy? - Facet zaczął inkantować coś potrząsając kośćmi w dłoniach, wypowiadał niezrozumiałe ci słowa, z każdą sekundą napięcie rosło i rosło, można by nawet rzec, że robiło się coraz cieplej pomiędzy waszą dwójką, niebywałe jaki wpływ na człowieka może mieć odrobina adrenaliny. Następnie wyrzucił na stół obydwie kości, przez chwilę się turlały aż w końcu pokazały pewną liczbę oczek...

[Sans]

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 14/...

---

- Rok 384 - Jesień - Sou
- Plac Centralny -
- Własny rachunek -

---

" Przegrałeś? Jak mogłeś tego nie zauważyć? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Xvu5Iy3XqOY[/youtube] Kości zostały rzucone, kto by się spodziewał, emocje rosły i rosły aż w końcu kostki zatrzymały się wskazując dziewięć oczek. Był to najbardziej niespodziewany obrót sprawy dla ciebie. W końcu dziewięć oczek oznacza, że przegrałeś... Przegrałeś wszystkie pieniądze jakie postawiłeś i co teraz? - Widzisz mój chłopcze, tak to czasem w życiu bywa, kto stawia wszystko na jedną kartę ten przegrywa. - Powiedział zagarniając powoli pieniądze dla siebie. Poprzez jego nakrycie głowy nie mogłeś dostrzec uśmiechu, jednak jego oczy wyraźnie cieszyły się z kolejnego zwycięstwa i zarobionych pieniędzy. Kolejny wystrychnięty na dudka, ten to był łatwy. Ale czy jesteś w stanie udowodnić mu oszustwo? Wydawało się, że grał fair.

Co teraz poczniesz Sou? Miałeś zrobić zakupy a ktoś powierzył ci pieniądze i co dalej? Nawet nie wiesz co masz kupić a już przepuściłeś wszystkie pieniądze, ty urwipłociu. Po twoim odejściu od stoiska bez pieniędzy usłyszałeś wołający się głos z pobliskiego zaułka - Ey, psst. Ty w czarnym stroju, podejdź no tutaj - Gdy spojrzałeś w stronę z której dochodził głos zobaczyłeś młodego chłopaka który gestykulował w twoją stronę. Miał bujne czarne włosy i nie był zbyt wysoki. Wyraźnie niższy od ciebie. Czego mógłby od ciebie chcieć ktoś taki jak on. Ktoś machający do ciebie z ciemnego zaułka, to podejrzane nawet bardziej niż tamten hazardzista.

[Sou]

Sou spoglądał z zachwytem i ekscytacją, jakiej nie spodziewał się otrzymać tego dnia. Jeden rzut kością i ktoś go może wyręczyć za wszystko, a przynajmniej tak to sobie tłumaczył. Napięcie sięgnęło zenitu, gdy tamten wyrzucił kości na stół i nagle upadło niczym nadzieja osiemdziesięciolatki na loty w kosmos czy w sypialni. Wszystko albowiem było już jasne, mimo że Sou nie bardzo załapał zasady przedstawione mu na początku rzutu, zrozumiał że więcej niż sześć to przegrywa.
Co ?! Ty diable! Oszust! - Wykrzyknął Sou i zaatakował stojącą, najpewniej drewnianą, naciągaczkę przy pomocy swoich dłoni prosto w sam środek. Pchnięcie, a raczej uderzenie to znane jest jako technika Hando Ōda. Wypełniony frustracją, nietrzeźwy w upojeniu rozgoryczonej przegranej i utraty pieniędzy. Gotowy by walczyć o swoje, próbuje nawet wyrwać worek z dłoni faceta w masce, krzycząc - Oddawaj! K**** Synu!
Gdyby mu się udało, a nawet jeśli nie a zauważy osoby próbujące interweniować. Biegnie czym prędzej, by uciec czego stosowny opis w przyszłym poście.

SIŁA 25
WYTRZYMAŁOŚĆ 50
SZYBKOŚĆ 40
PERCEPCJA 40
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 10

Nazwa

Hando Ōda

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

Brak

Dodatkowe

Podczas wykonywania techniki: +30 Siły.

Opis Technika stosowana zazwyczaj w defensywie. Polega ona na przelaniu odrobiny chakry w ręce, a następnie silnym uderzeniu oboma dłońmi w brzuch przeciwnika. Cios ten jest w stanie bez problemu oszołomić przeciwnika i odrzucić go na sporą odległość za siebie. Jeżeli zaś cios spadł na okolice klatki piersiowej, można dodatkowo sprawić że przeciwnik będzie miał problem ze złapaniem tchu, a nawet - przy odpowiedniej sile - złamać kości.

[/size][/czcionka]

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 16/...

---

- Rok 384 - Jesień - Sou
- Plac Centralny -
- Własny rachunek -

---

" Wybuch złości. Stracone marzenia! " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=AGdFPcL ... 01&index=6[/youtube] Twój zachwyt nader szybko zamienił się w złość, wszystko szybko stało się jasne, kości padły, a ty? Ty przegrałeś, jeden rzut zdecydował o twoim losie, dziewięć oczek, niby to tylko nic nie znaczące kości i plamki na nich a jednak miały tę moc i siłę by pozbawić cię wszystkich pieniędzy jakie postawiłeś. Kilka zdradzieckich oczek i już nie masz nic. Cztery plamki za dużo pozbawiły cię potencjalnej wygranej która mogła być dla ciebie strzałem w dziesiątkę, czy jednak naprawdę liczyłeś na zwycięstwo? Czy było ono możliwe a może wszystko to od samego początku było tylko najgorszym i najpodlejszym oszustwem, szczególnie dla osoby takiej jak ty, robaka który nawet nie umiał przeczytać listy zakupów. Wielu by powiedziało, że należało ci się za twój brak ogłady i niemal zwierzęce zachowanie. Czy jednak rzeczywiście zasłużyłeś na zostanie oszukanym? Może nawet nie zostałeś a po prostu trafiłeś na lepszego farciarza od siebie.

Krzyknąłeś w jego stronę, on natomiast widząc twoją reakcję natychmiastowo podniósł się z siedziska na którym siedział. Nie zdążył jednak wykonać kroku gdyż ty zdecydowałeś się go odepchnąć, dlatego zgromadziłeś chakrę w swoich dłoniach i wykorzystałeś ją do wykonania ciosu mającego go odrzucić. Faktycznie, tak też się stało, nie poradził sobie z odpowiednio szybką reakcją i odleciał w tył na ścianę wpadając na nią bardzo mocno. Może nie na tyle by zrobić w niej dziurę, jednak mogło nawet dojść do drobnego pęknięcia, zarówno na ścianie jak i na żebrach osobnika. Padł na ścianę i osunął się po niej osłabiony, zaskoczony twoim niecnym występkiem. Gdy tylko znalazłeś się by zabrać mu woreczek z pieniędzmi on jeszcze ściskał go w dłoniach jednak w obecnym stanie nie mógł sobie poradzić z utrzymaniem go przeciw twojej sile, bez problemu poradziłeś sobie z wyrwaniem mu go odzyskując swój majątek. Całą sytuacja nie trwała dłużej niż kilka sekund. Mogłeś jednie usłyszeć " ooh, aah" dochodzące z tłumu zdziwionych ludzi chodzących po targu.

Jeśli obserwowałbyś ludzi którzy stali w koło was obojga zdałbyś sobie sprawę, że nikt nie rusza mu na ratunek ani nie reaguje w żaden sposób mogący czy zaalarmować straż czy jakikolwiek inny. Będący pod ścianą mężczyzna zdecydował się jednak odezwać - Tyy! Tyyy Jak śmiałeś plugawcze! - Zaczął kaszleć biorąc kilkadziesiąt głębszych oddechów, nie miał siły na więcej. Wtedy z jednego z zaułków wybiegł chłopak który krzyknął - Iku zo! - Wtedy za nim wyskoczyło trzech kolejnych, ruszyli w stronę straganu, jak i leżącego pod ścianą padalca i zaczęli przekopywać jego dobytek niczym zwyczajowe szczury i sępy żerujące na padlinie. Wyciągali co się tylko dało, to z jego kieszeni, to z jego przyborów na straganie.

[Sou]

Sou myślał, że ... a w sumie to nie myślał wcale. Pchnięty pierwotnymi emocjami jedynie dał im się ponieść. Technika, której użył była przez niego używana wiele razy i wcale nie trudna ze strony teoretycznej. Wydawało mu się, że jedynie się złapał na jej wykonywaniu, niby patrząc jak ktoś inny rusza jego kończynami, choć był to jedynie ułamek sekundy.
Technika w każdym razie zadziałała nadzwyczajnie skutecznie posyłając mężczyznę "na deski" i Sou chwycił w dłoń worek, by ponownie stać się jego właścicielem. Zbity z nóg właściciel .058(3)co. nie mógł złapać oddechu i pewnie obity uderzeniem nie za mocno trzymał w garści monety. Wtedy począł się rozglądać, niczym spłoszone zwierze. Wygrał pojedynek, ale to nie koniec bijatyki, tak sądził, zaraz przybiegnie.. ktoś?
Nikt jednak nie nadchodził, a zbiorowisko ludzi które momenty wcześniej chodziło wygodnie między sobą z własnymi problemami, nagle wbite zostało w ziemię by wspólnie oglądać zafundowane za 290 ryo przedstawienie. Chyba jeszcze nie minęło pierwsze zszokowanie, czy coś bo nikt nawet słowem się nie odezwał (chłopak zupełnie nie słyszał co mówi leżący na ziemi mężczyzna)... Sou nie wiedział co robić, a nadal był w ekstazie i prawie że amoku spowodowanym tą jednostronną potyczką. Wtem pojawiły się znikąd jakieś chłopaki z hiszpańskim okrzykiem! W czerń ubrany i prawie elegancki Sou, na słowa z tego gorącokrwistego kraju wybudził się z otępienia. Matadores skorzystali z okazji by złupić stoisko pobitego, a sam "Ali" postanowił przekierowaną uwagę na nich użyć jako furtki do wyjścia z ringu. Wziąwszy nogi za pas, postanowił zbiec z miejsca zdarzenia i udać się do jedynego miejsca w którym czuł się w miarę bezpiecznie. Sou zbiegł przedzierając się łokciami przez tłum do piekarni...

[Yamanaka Inoshi]

- Piekarnia -