Brama

[Toshiki Oden]

Podszedłem bliżej do złodzieja i widząc że zgodził się on aby zakopać topór wojenny uśmiechnąłem się do niego. No, może nie zalicza się to do najlepszych sposobów na robienie nowych znajomości, jednak w tym wypadku wygląda na to że mi się udało.
- Cóż, doceniam komplement, jakoś trzeba sobie radzić. Najważniejsze że wszystko jakoś się ułożyło, prawda? No to w takim razie, pozwól że się przedstawię, jestem Toshiki Oden. - powiedziałam wyciągając dłoń aby przywitać się ze złodziejem - No to jak już się poznaliśmy to może oprowadzisz mnie trochę po okolicy? I powiedz mi może jeszcze czy są jakieś rzeczy które absolutnie trzeba wiedzieć żeby przetrwać w tym mieście? - zapytałem się jeszcze dodatkowo.

[Yosuke]

Harikido
Toshiki Oden
Misja rangi D
22/22

Całość tego nieco dziwnego zdarzania, zdawała się zakończyć całkiem... Dobrze? Być może jest to odpowiednie słowo, bo przecież tych dwóch, przed chwilą jeszcze nieznajomych, zdawało się ze sobą zakumplować. Wyglądało na to, że przypadkowe spotkania, pościg oraz krótki pojedynek pozwolił zawiązać swoisty pakt. Każdy z nich mógłby sobie spokojnie radzić w tym nieprzyjemnym świecie, próbując osiągnąć swoje cele. Zdecydowanie prostsze będzie jednak współpracowanie, aby zdobywanie konkretnych ważnych etapów było coraz łatwiejsze. Póki co trzeba było poprzestać na rzeczach prostych, a więc sprawdzeniu jakie łupy mogli między sobą rozdzielić. Sakiewka była całkiem ciężka, toteż nic dziwnego, że spokojnie mogli oni się tym podzielić. Sprawiedliwie i po równo! Oddalili się również nieco od ewentualnych problemów, co prawda zanim okradziony zorientował się, że ktoś mu buchnął sakiewkę, powiadomił straże i cały ten ciąg przyczynowo-skutkowy nastąpił, to Toshiki oraz Harikido byli już całkowicie poza kręgiem podejrzanych. Nie żeby szczególnie się tym przejmowali, ale zapewne łatwiej się podróżuje po mieście, gdy nie ściga cię cała zgraja żadnych sprawiedliwości strażników.

KONIEC

[Harikido]

Ten niedorozwinięty amator iluzji i złudzeń najwidoczniej sam znajduje się w jakimś genjutsu. Czymże bowiem, jeśli nie iluzją i złudzeniem, jest jego przekonanie, że teraz będziemy się kumplować i będę marnował dla niego swój czas oprowadzając go po mieście, a ponadto dawał wskazówki odnośnie przeżycia tutaj, co tylko odsłoni moje słabsze punkty? Odpowiedź jest prosta, ten cwaniaczek jest idiotą i nie ogarnia swoim rozumem rzeczywistości.
- Nie wiem co niby według ciebie się ułożyło. Przez twoje pozerstwo straciłem sporo pieniędzy i zakłóciłeś moją czystą i bezpieczną akcję. Nie wiem więc dlaczego pomimo tego, myślisz, że będę ci świadczył jakiekolwiek przysługi. Z tego co do tej pory widziałem, to masz zbyt duże parcie na szkło i jesteś zbyt chaotyczny. Nie zamierzam więc specjalnie marnować na ciebie swojego cennego czasu. - odpowiadam chłodno Toshikiemu z zimnym wyrazem twarzy.

[Toshiki Oden]

Wysłuchałem zaintrygowany słów chłopaka po czym podrapałem się po głowie w zamyśleniu.
- No może rzeczywiście, nie tyle się ułożyło co bardziej miałem na myśli fakt że obyło się bez dodatkowych komplikacji. No nie licząc naszej drobnej potyczki, no ale to już pomijam. I nie powiedziałbym że chcę abyś wyświadczył mi przysługę, po prostu zrozum że właśnie tutaj przybyłem, nie mam wiele do stracenia i szukam jakiegoś punktu zaczepienia w tym mieście. A co do, jak to ująłeś, mojego parcia na szkło to uznaj całe to zajście bardziej jako niewinną rozrywkę. - odpowiedziałem wzruszając ramionami. - To może z racji że przeszkodziłem ci w twojej akcji to pozwól mi teraz jakoś zadośćuczynić i wspólnie możemy coś zrobić? We dwójkę napewno będziemy mogli pokusić się o jakiś bardziej soczysty cel niż jakaś sakiewka nierozgarniętego przechodnia. Co ty na to? - zaproponowałem chłopakowi.

[Akaruidesu Yoake]

"Powrót do gry"
Misja rangi C dla Jun’ichi
Kolejka 15. z 15
Koniec Droga po nietypowym spotkaniu przebiegała spokojnie. Jakkolwiek okolice granicy były dość pustawe, co pozwoliło na tę niezbyt zuchwałą napaść na ich wóz, to w miarę zbliżania się do kupieckiego miasta ponownie pojawiły się patrole, jednak tym razem już bez towarzystwa psów. Czasem byli to zwykli zbrojni żołnierze, czasem shinobi. Niektórzy pozdrawiali Ebisu skinieniem głowy, a inni patrzyli spode łba. Nikt jednak nie niepokoił ich więcej, dotarli więc w końcu do bram Shigashi no Kibu.

- No więc to koniec naszej drogi. Uważaj na siebie w mieście. – Odpiął od pasa pobrzękującą sakiewkę, którą przekazał chłopakowi. Najwyraźniej miał odmierzoną nagrodę i nie ma co się dziwić – w końcu Ebisu sprawiał wrażenie takiego kupca, który wszystko woli mieć przygotowane. - Jakbyś szukał zajęcia, to będziesz musiał o nas popytać. Ale to pewnie my znajdziemy wtedy ciebie. – Te słowa mogły być bez znaczenia, ale w tym miejscu oznaczało to jedno – mafia. A Jun’ichi nawet nie wiedział która. I raczej się nie dowie, biorąc pod uwagę znowu ten przeklęty, pewny siebie uśmiech kupca.

To był koniec tej podróży u boku członka Yoshidy. Hyuuga był teraz wolny w nowym miejscu, z którego mógł mieć już nieciekawe wspomnienia z rodziną Akiyama. Teraz jednak, jeśli ich odnajdzie, może mieć wsparcie w postaci konkurencyjnej grupy, ale jak tu się nie nadziać na jakieś mroczne porachunki?

[Jun'ichi]

Droga do Shigashi była dla Juna dość nerwowa. Z jednej strony nie chciał by ktoś jeszcze zakłócał ich spokój, z drugiej czekał na to, chciał jeszcze walczyć, sprawdzać swoją siłę. Niemal całą drogę do wioski lustrował swoim białym okiem, jednak nie trafił na nic podejrzanego, a to mogło oznaczać że ich przybycie do osady będzie odnotowane dopiero na miejscu. Ptak który uciekł z pola walki, zapewne miał poinformować kogoś o tym, że przedarliśmy się dalej niż zakładali. Jun nie brał pod uwagę tego, że zaskoczą go ponownie, wiedział że musi dostrzec zagrożenie wcześniej, od tego też mogła zależeć jego przyszłość w Shigashi, do którego chciał się dostać.

Kiedy na horyzoncie pojawiła się brama osady, Jun uważnie zbadał ja Byakuganem, przyjrzał się strażnikom oraz otoczeniu, gdzie mógł czekać na nich jakiś szpieg. Przezorny zawsze ubezpieczony, dlatego chłopak korzystał z tego jak wolno się poruszają i strzał każda podejrzaną osobę. Wreszcie jednak musiał przyznać sam przed sobą, że teren wydaje się czysty, zaś sama osada względnie bezpieczna.
W to nie wątpię. Następnym razem chętnie podjąłbym się czegoś bardziej... Aktywnego. Zobaczymy jak sprawują się Wasi szpiedzy, jeśli są wystarczająco dobrzy, jeszcze się spotkamy, Ebisu. - po tych słowach kaleką zabrał swoje rzeczy i złapał sakiewkę z pieniędzmi, którą symbolicznie zważył dłonią i schował za pazuchę. Po tym odwrócił się już w drugą stronę i ruszył w stronę centrum osady gdzie planował znaleźć lokum.

Zt

[Harikido]

Wydaje mi się, że jeśli się odpowiednio dobrze przytemperuje tego imbecyla, to może stać się w końcu użyteczny. Potrafi myśleć, tylko jak jakiś kompletny idiota, ma zbyt wysokie mniemanie o sobie. Możliwe, że za jakiś czas może nawet zasłuży, aby wcielić go do Rodziny. Póki co jednak chłopaczek za bardzo kozaczy i po prostu prosi się o zapoznanie jego brzucha z ostrzem noża. Dobrze by jednak było upewnić się, czy naprawdę ma taki potencjał, o jaki go posądzam. W końcu głupio byłoby zabić go, w momencie, gdy może mi przynieść jeszcze sporo korzyści.
- No dobra, pozwolę ci udowodnić swoją użyteczność. Spotkajmy się tutaj za godzinę. Dobrze ci radzę, nie wracaj z pustymi rękami.

[Toshiki Oden]

Chłopak którego poznałem dzięki zrządzeniu losu okazał się dać mi szansę co uznałem za ciekawy obrót spraw. Wiedziałem że nie mam właściwie nic do stracenia, więc zdecydowałem się przystać na jego propozycję.
- Zgoda. Nie masz się co gorączkować, myślę że jakoś się dobrze dogadamy i pokażę ci że nie pożałujesz tej decyzji. - powiedziałem uśmiechając się pod nosem i już miałem się odwrócić i ruszyć w drogę kiedy w mojej głowie wyklarował się pewien ciekawy pomysł. - A wiesz co? Mam nawet lepszy pomysł. Co powiesz na takie małe zawody? Widzimy się tutaj za godzinę i zobaczymy czyje łupy okażą się większe, co ty na to? - zapytałem się a mój uśmiech jedynie się poszerzył.

[Harikido]

Ha, ten gnojek chce rywalizacji? Proszę bardzo. Bardzo chętnie zmiażdżę go i pogrożę. W końcu taki ledwie człowiek i prawie że zwierze nie może mieć ze mną szans. Pewnie pokonam go z zamkniętymi oczami i po tej porażce popłacze się ze smutku i w końcu przestanie cwaniakować. Na dobrą sprawę, to zgnojenie go dobrze mu zrobi. Pozna swoje miejsce wśród plebsu i nie będzie już niepotrzebnie marzył o wznoszeniu się na wyżyny społeczeństwa, gdzie ewidentnie nie należy. Im wcześniej się tego dowie i sobie to uświadomi tym lepiej. W końcu ktoś inny, kto będzie mu to chciał uświadomić może nie być tak łaskawy jak ja.
- Niech będzie. Nie zdziw się tylko jeśli przegrasz. Nie próbuj też mnie śledzić, aby podglądać, jak zarabiam pieniądze. - odpowiadam odchodząc.

z/t

[Toshiki Oden]

Uśmiechnąłem się pod nosem słysząc słowa chłopaka, który oddalił się w głąb miasta. A więc niech rozpocznie się rywalizacja! Odprowadziłem go wzrokiem po czym szybko rozejrzałem się po najbliższym otoczeniu. Niby mogłem wymyślić jakieś lepsze miejsce na zdobycie łupów, jednak po co zmieniać coś co i tak już raz wypaliło? Zdecydowanym krokiem ruszyłem w stronę jednej z głównych uliczek aby na spokojnie rozejrzeć się za jakimś przyjezdnym kupcem, który sprawiałby wrażenie nieco zagubionego ale przede wszystkim wyglądającego na takiego, którego sakiewka jest ciężka i nie odczuje od jeżeli zniknęłoby z niej trochę ryo. Jeżeli znalazłem cel, który odpowiadałby moim wymaganiom to niby mimochodem staram się ruszyć w jego kierunku aby złapać go w bardziej odosobnionym miejscu.

[Harisham]

Toshiki Oden Misja D
1/15
Z miejsca w którym stałeś mogłeś obserwować zarówno bramę wjazdową do miasta, jak i ulice położone nieco głębiej w zabudowaniu miejskim. Przy bramie było raczej spokojnie. Strażnicy skrupulatnie sprawdzali wszystkie osoby wjeżdżające do miasta, przez co ci dostawali się za mury miejskie w powolnym, regularnym tempie. Zwykle podczas inspekcji dopytywali się też strażników o drogę, w związku z czym, gdy już odprawę mieli za sobą, pewnie zmierzali w miejsce swojej destynacji, nie zatrzymując się, ani nie wahając. Z kolei w głębi miasta panował klasyczny, zwyczajny ruch. Sporo ludzi spokojnie zmierzało w sobie tylko znane miejsca, niektórzy stali i podobnie jak ty, obserwowali innych, a żebracy i wszędobylskie małe obszarpane i pobrudzone dzieci okupowały rynsztoki. Twoją uwagę zwrócił dostojnie ubrany mężczyzna w zaawansowanym średnim wieku, który, gdy został zaczepiony przez żebraka z głębokim i donośnym westchnieniem, zawzięcie grzebiąc w swojej okazałej sakiewce, rzucił w końcu w błoto przed żebrakiem sporą monetę. Zanim upadała, dostrzegłeś bijący od niej błysk srebra. Nie byłeś też pewien, ale odnosiłeś wrażenie, że w sakiewce dostrzegałeś błyszczące złote przedmioty.

[Toshiki Oden]

Widząc mężczyznę od razu pojawił się w mojej głowie sprytny pomysł. Skocznym krokiem podszedłem do mojego celu i skłoniłem się tuż przed nim.
- Ohhh! Witam dostojnego pana! Czy życzyłby sobie mości pan zobaczyć może jakąś magiczną sztuczkę? - zapytałem się i zrobiłem charakterystyczny gest palcami - A może miałby pan ochotę abym dla pana zatańczył? - zapytałem się wykonując niezdarny piruet. - Czy może chciałby pan usłyszeć jakiś dowcip? Może sprośny dowcip? Proszę tylko o jakąś możliwość zarobku od dostojnego pana. Nie starczy mi i moim małym siostrzyczkom na jedzenie a takie małe dzieciaki żrą na potęgę! - powiedziałem błagalnym tonem.

[Harisham]

Toshiki Oden Misja D
3/15
Na widok złota i srebra nie mogłeś przejść obok obojętnie. W końcu jeśli ktoś jest na tyle bogaty, aby dzielić się swoimi pieniędzmi z byle żebrakiem, to z pewnością będzie w stanie podzielić się również z tobą. Szybko podbiegłeś więc do bogatego mężczyzny i zaoferowałeś swoje usługi. Pakiet owych usług był zaiste szeroki, jakkolwiek nie udało ci się udowodnić przed mężczyzną swoich umiejętności, które potrzebowałbyś mieć, aby owe usługi zapewnić. Piruet był niezdarny, żadnym słowem natomiast nie wywołałeś uśmiechu. Wręcz przeciwnie, twarz mężczyzny przybrała zirytowany wyraz.
- Spadaj chłopcze, niczego od ciebie nie chce. Jak chcesz pieniędzy i nie masz co jeść, to podziel się z tamtym swoim kolegą. Ja już dzisiaj dobry uczynek mam za sobą.

[Hikari]

~ Barbarzyńca ~
Wyprawa B 1/57+
Jun

Przybywając do Shigashi no Kibu prawdopodobnie spodziewał się chwili spokoju, mafia nie mogła dowiedzieć się o jego działaniach na Yinzin więc obecnie był bezpieczny od wszelakich pościgów. Zbliżając się do wioski powinien skupić się na swoich następnych poczynaniach, może przykładowo odpoczynku z butelką sake lub spełnianie swojego obowiązku wobec osady, tylko on mógł wiedzieć co siedzi w jego głowie. Niemniej kiedy zbliżał się do bramy zauważył jak wszyscy zamiast zbliżać się od bramy zaczęli się od niej oddalać pokazując sprawców tego zjawiska. Była to trójka mężczyzn, w których bez problemu każdy mieszkający tutaj rozpoznałby członków mafii unikając, ale naprzeciw nim stał ktoś zupełnie nietypowy. Barbarzyńca* z czaszką na głowie do której doczepione były bujne czerwone włosy, dodatkowo skąpo ubrany posiadający kilka niebieskich tatuaży na ciele. Wyróżniający też był jego złoty wisiorek łatwo widoczny obsadzony dwoma kryształami. Zapewne bardzo drogi.
- Co? Niby was uraziłem nie schodząc wam z drogi i mam was przeprosić oddając ulumulu?
Jego akcent był zdecydowanie nietypowy, pierwsze usłyszane słowa mogłyby być trudne do zrozumienia gdyby nie tak wysoko rozwinięte zmysły Suzaku. Jego rywale zaczęli się śmiać na czym ucierpiała najbardziej duma stojącego na ich czele mafiozy z emblematem czerwonego smoka wszytym w ubranie. Na jego klatce piersiowej wylądowało splunięcie nietypowego obcego co było przysłowiowym dolaniem oliwy do ognia. W tym momencie prawdopodobnie musiało już dojść do rozlewu krwii w który strażnicy przy bramie nie chcieli się mieszać.
- Teraz to mnie wkurwiłeś. Próbowałem być spokojny, ale skoro tak pogrywasz to się pisałeś na śmierć.
Obcy się uśmiechnął łapiąc się za szyję i strzelając nią przy poruszaniu głową na boki wyglądał jakby przygotował się do walki spoglądając na całą grupę z wyczuwalną chęcią mordu, która powstrzymała całą grupę robiącą pierwszy krok do przodu.
- Najpierw kogoś wkurwiacie, a teraz lejecie w portki? To nie podejdziecie do mnie?
Wcześniej przemawiający członek Akiyamy aż powoli zaczynał się pocić szukając języka w gębie aby się poprawnie wysłowić.
- To nie tak.. Tylko widzisz...
- Ah pierdolić to, zabiję was bez aury.
Przerywając dalszą dyskusję zrobił krok do przodu mając do swoich przeciwników jakieś dwadzieścia metrów. Aktualnie Jun znajdował się za nimi w podobnej odległości mogąc wszystko obserwować, tylko przejście zdawało się ryzykiem wmieszania w kłopoty.

*Art postaci

[Jun]

- Rok 389 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Powrót " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Spokój, dla kogoś kto nie może pozwolić sobie na marnowanie czasu? Spokój dla niego niemalże nie istniał. Minęło sporo czasu od kiedy Akio z Hatorim ruszyli do Shigashi. Na pewno działali już tutaj sporo, ich ruchy na pewno zostały zauważone przez przemytników i inne męty. Wciąż - nie byli cieniasami z którymi należało zadzierać, przynajmniej Akio - Jun wierzył, że owy cwaniak sobie do tej pory poradził i przeżył, by właśnie teraz, możliwe niedługo mógł połączyć siły z Jun'em ponownie.

W pewien sposób Jun od jakiegoś czasu łaknął krwi, nie byle jakiej bo należącej do mafiozów. Miał z nimi zatarg już nie od dziś, nie był jedynym. Ci potrafili robić sobie wrogów w każdym zakątku świata. Musiał im jednak odpłacić za przemyt żywego towaru i próby zdeprawowania prostych ludzi z Yinzin, a raczej zdeprawowania ich gorszej części. Musiał im tez jednak podziękować, bo gdyby nie ich ruchy to nie miałby okazji do wykonania swoich kroków które pokierowały go tutaj, gdzie jest teraz. Mafia - to było jedno z miejsc, a raczej zgromadzeń ludzi które podejrzewał za skrywanie zbiega, zabójcy którego poszukiwał, tego którego ruchy okryły złą sławą jego. Pewności nie miał, mógł to być tak naprawdę ktokolwiek, Yamanaka? Może ktoś z terenów leśnych. Na obecną chwilę nie miało to znaczenia...

Kapelusznik zbliżał się do jednej z bram, szedł dumnie, swoim zwyczajowym krokiem pełnym powagi i dumy której mu nie brakowało. Nie był osobnikiem który korzył się przed innymi, nie jeśli widział inne wyjścia. Miecz spoczywał jak zwykle przy pozostałych rzeczach i plecaku. Jun nie zwracał wielkiej uwagi na ludzi przed bramą, dopóty nie usłyszał dziwnego akcentu. Ta mowa sprawiała wrażenie nieznanej, a sam osobnik który się wypowiadał był również nietypowy. Nie było to wystarczająco by przykuć jego uwagę na dłużej. Turyści zawsze się zdarzali, nawet i tacy dzicy. Co innego zatrzymało go na chwilę. Strażnicy którzy nie reagowali, oraz naszywka na stroju jednego z mężczyzn. – Nawet się nie kryjemy, co? — Pomyślał widząc budzący zapewne respekt emblemat. Dla niego nie znaczył on nic więcej niż to, że osoba która go nosi jest śmieciem. Sam smok był przez tą grupę bezczeszczony. Prawdę mówiąc Juna nie interesowało to czy gość był prawdziwym mafiozą czy nie. Możliwe, że takiego udawał - nie znaczyło to nic, znał zasady i wiedział w co się pakuje obnosząc się z takimi znakami.

Przybysz który z mafiozą i jego świtą się kłócił - bo rozmową tego nazwać nie można - zdawał się również być wojownikiem. Widać to było po jego ruchach, gestach i głosie. Nie brzmiał na typowego, "przysadzistego" farmera. To był ktoś inny, ktoś kogo Tamori nie miał jeszcze okazji spotkać. Słowa groźby w kierunku nieznajomego były czymś całkiem zwyczajnym. Nic dziwnego, że zwyczajna straż nie reagowała, obcy przybysz wkurzył członka mafii, no i co teraz. Jun lekko uśmiechnął się słysząc wydźwięk wojowniczej natury niecodziennie ubranego jegomościa. – Poczekajcie! — Krzyknął do wszystkich, donośnie i dumnie, unosząc jedną rękę. Był w okolicy dwudziestu metrów, to blisko, z lekko uniesioną dłonią zaczął się do nich zbliżać. Szedł tak by być bokiem/kawałkiem pleców do barbarzyńcy, a twarzą do mafiozów. Nie zamierzał czekać. Ręka którą wyciągnął posłużyła mu za coś więcej niż gest mający zwrócić uwagę. Szybko wyciągnął miecz, zrobił krok w przód, zamierzał przebić tors jednego z mężczyzn szybkim ruchem ostrza, wbijając je w ciało. Przodownika rzecz jasna, tego który szczekał najwięcej. Liczył, że przebije go na wylot, a pozostałe dwa szczeniaki uciekną. Wciąż zamierzał wyciągnąć miecz by jednak nie pozostać bezbronnym. Celował w okolice środka piersi.– Zapomniałem już jak to jest wyrzucać śmieci — Powiedział dosyć głośno zerkając kątem oka na barbarzyńcę, a potem na strażników. Nie pozbawiał się jednak całkowicie percepcji i widoku na pozostałą dwójkę która towarzyszyła temu którego atakował. Nie omieszkał drugą ręką wysunąć symbolu straży i pokazać go tej dwójce. Mogli mu naskoczyć i spieprzać, jeśli im życie miłe.

Jeżeli jednak nie poczekali to również włączył się do starcia które było nieuniknione, skupiając się na tych którzy akurat nie walczyli z barbarzyńcą. Potrafił wyprowadzać mierzone cięcia, oraz finty. Zwykłe podlotki raczej mu nie dorównywały. Posiadał też doświadczenie ze szkolenia szermierzy, dlatego potrafił ocenić ruchy ludzi mniej lub też bardziej doświadczonych i odczytać ich kolejne walczące decyzje.

Niezależnie od tego co wydarzyło się przedtem - na pewno nie zamierzał atakować strażników.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

///skracamy misyjke nagrodą oczywiście