Obrzeża wioski

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO #2 rangi D
"You will rule the world"
11/15





Disgracefully, your heart begins to act violently,
and you smash the window of the morning
Already everything depends on you,
you will rule the world...


Sou subete wa, anata shidai. Będę ci służyć zgodnie z twoim rozkazem.


Dziewczynka uśmiecha się szeroko, bardzo z siebie zadowolona. I z ciebie mimo wszystko też, jednak łaskawie pomyślałeś, ruszyłeś tą małą główką - zupełnie to niepodobne do wsioków i żałosnych małych gadów nie wiadomo skąd...! Między gośćmi, których mijacie, zauważasz panienkę Airę, dziwnie smutną i spiętą jak na dzień swojego własnego wesela. Poły kimona dziecka furkoczą zamaszyście, ludzie rozstępują się przed jej osobą, a ona sama z dumą godną trzech cesarzowych i jednego Antykreatora wlecze cię aż do samego ogrodu. Z początku chyba po prostu nie dosłyszała pytania, ale w końcu odpowiada ci z władczym wyrazem twarzy i subtelnym uśmiechem:

-Miło nam cię poznać, Yami-san. Mamy nadzieję, że piękno chmur i obłoków w naszym ogrodzie cię zachwyci. O tej porze bywają naprawdę piękne. I zechciej, proszę, zwracać się do nas Azumi-hime. Będziemy tym zaszczyceni.

W ogrodzie rzeczywiście widać przepiękne, wielokształtowe obłoki i morze gwiazd rozpościerające się na niebie. Małe i wielkie gwiazdki płoną delikatnym, subtelnym światłem, Ćmy wpadają co chwila w barwne lampiony, słychać tylko skwierczenie. Mocny, silny zapach perfum kobiecych miesza się z porywająco słodką wonią kwiatów zasadzonych w idealnie równych rabatkach. Idealnie skoszony trawnik, idealnie umalowane kobiety idące drobnym kroczkiem niczym gejsze, wzory starych zachowań prosto z podręczników z epoki dinozaurów, idealni mężczyźni, idealne...idealne wszystko. Wszystko jest tak idealne, że aż zbyt zwykłe.
Ale Azumi łamie ten ideał swoim marudzeniem, wydając ci kolejno komendy (bo inaczej tego nazwać nie sposób):

-Yami-san, przynieś nam ciastka.
-Yami-san, przynieś nam kakao.
-Yami-san, poproś ogrodnika o czerwoną różę. Musimy ją sobie wpleść we włosy.
-Yami-san, podaj nam krzesło.
-Yami-san, przynieś nam księgi z biblioteki, te o medytacji
(Są to ciężkie, 700-stronicowe cegły).
-Yami-san...

Ile jeszcze musisz to wytrzymywać? I co miało oznaczać owo pełne smutku i współczucia spojrzenie Airy? Tak jakby łączyła się z tobą w jakimś bólu...

[Yami]

Wiedziałem już dlaczego to dziadek wybrał mnie na to spotkanie. Rozumiem już doskonale co miał na myśli, że to memu bratu należy się odpoczynek. Przez chwilę zastanawiałem się dlaczego to niby spotkanie na weselu mogło być w jakimś stopniu męczące. Teraz znałem odpowiedź, trzymałem ją w swojej dłoni, dosłownie. Mała, władcza, pewna siebie, zarozumiała, wkurzająca, wredna... czyżbym poznał dziewczęcą wersję dziadka gdy ten miał z 8 do 10 lat?
Przebiliśmy się przez gości. W trakcie tratowania innych przez szczęśliwego choć rozszalałego demona spostrzegłem twarz głównej gwiazdy wesela. Dziewczyny, która zaraz miała stać się małżonką była dziwnie przygnębiona. Miałem dziwne przeczucie, że znam powód tych rozterek. Mariaż interesów. Gdy dwa rody chcą połączyć siły najczęściej doprowadza się do małżeństwa dzieci tych dwóch rodzin. Bardzo popularna i dość haniebna jak dla mnie metoda. Wyjść za młodu za nieznaną Tobie osobę. Sam czuję się raczej bezpieczny w tej kwestii biorąc pod uwagę moje usposobienie. Dziadek chciałby się mnie pozbyć ale coś przeczuwam, że wie doskonale jak to pięknie bym mu się za takie coś odwdzięczył. Nie byłoby ani ślubu, ani umowy, a tylko pogorszenie stosunków. Jak trzeba to będę się wiercił, gryzł i wierzgał jeśli moja wolność aż do takiego poziomu zostanie ograniczona. Rozumiem, iść coś zrobić/zanieść, aby się tylko odczepili ale małżeństwo?
Porzuciłem kłębiące się w mej głowie nieprzyjemne myśli. Miałem teraz na głowie zupełnie inny problem.
Ogród w posiadłości był prawdziwym dziełem sztuki. Świeżo skoszona trawa, prawdopodobnie specjalnie tuż przed weselem, podobnie drobne krzewy. Niewielki staw wraz z drewnianym mostkiem, z którego można obserwować żwawo przebierające płetwami ryby Koi. W momencie,w którym dziewczyna puściła mą dłoń z tupnięciem rąbnąłem tyłkiem o trawę a następnie podkładając ręce pod głowę, w ramach poduszki spoglądałem w pięknie rozgwieżdżone niebo. Chwila wytchnienia nie trwała długo, gdyż zostałem zbombardowany listą przeróżnych życzeń, które to jak niewolnik miałem spełniać. Ziewnąłem krótko, przetarłem oczy i odpowiedziałem.
- Z tego co mi wiadomo jestem twoim kompanem, nie niewolnikiem. Skoro zaś jesteśmy kompanami wypadałoby wspólnie cieszyć się tym cudownym widokiem. -odparłem ni to sarkastycznym ni emocjonalnym głosem. Skoro już zostałem wciągnięty w ten cały precedens wolałem cieszyć się chwilą i skorzystać z dobrodziejstw natury.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO #2 rangi D
"You will rule the world"
13/15





If reality is dark and vague,
kick it aside and start walking barefoot
Spreading cracked claws, a brilliant red


Mała uśmiecha się demonicznie; widać po jej uśmiechu, że jest czystym, wrodzonym złem. Takiego zła nie przewidzieli nawet najpradawniejsi górale, nie było o nim napisane w Apokalipsie, nie wymyśliły tego nawet Pingwiny z Madagaskaru, jednym słowem, mały potwór, diabeł, który dręczy twój biedny spokój bardziej bezlitośnie niż sam Ezio Auditore da Firenze...ale dość tych nawiązań kulturowych, skupmy się na tym, co się dzieje. Otóż Azumi wydyma drobne usteczka, w jej lazurowych oczach pojawia się dziewiąty krąg piekła, a temperatura odczuwalna znacznie spada.
Ta dziewczynka jest wściekła. Wyjątkowo mocno wściekła. Takiej irytacji nie widziałeś nawet przy swoim wiekopomnym wybryku, kiedy to zasnąłeś z nudów na ważnym spotkaniu i w efekcie na pytanie pewnego szlachetnego kupca "Yami-dono, czy jest pan zainteresowany kupnem tej ziemi?" odpowiedziałeś z wdziękiem "chrrr".
Cisza jest bolesna. Rośnie między wami, jest coraz większa niczym mydlana bańka, którą wystrzeliwują przebiegli członkowie rodu Shabondama w kierunku swoich nieświadomych niczego ofiar - bo przecież najlepszym kamuflażem jest jego brak czy coś w tym rodzaju.
Aż wreszcie...
Milczenie pęka.
W bardzo, powiedziałabym, konsternujący sposób.

-CZEGO NIE ROZUMIESZ W TYCH ZDANIACH?! DO ROBOTY I NATYCHMIAST WYPEŁNIJ NASZE ŻĄDANIAAA!!!!!!

Bogowie, jaka siła może się ukrywać w małych płucach dziecka? Wrzask Azumi jest tak ogłuszający, donośny, że niesie się przez cały ogród i sprawia, że w tle, na horyzoncie, pojawiają się strażnicy, zaintrygowani dziwnym popisem wokalnym panienki Azumi. Jedno władcze skinienie małej rączki sprawia jednak, że znikają, a wściekła mała blondyneczka posyła ci spojrzenie pełne gniewu i urazy.
Jeśli można coś zniszczyć, to ty właśnie to zrobiłeś. Rozdrażniłeś małą, jasnowłosą, arystokratyczną bestię.
Nagle, ni stąd ni zowąd, wśród cieni pojawia się jaskrawa łuna czerwieni...

Ktoś podpalił krzewy w południowej części ogrodu!

Ogień.
Chaos.
Krzyki kobiet.
Czerwień, tak piękna czerwień...
Mała Azumi uśmiecha się szeroko.

-Przydaj się nam na coś, albo oskarżymy cię o podpalenie. Jesteśmy pewni, że uwierzy się raczej naszym słowom niż twoim.

[Yami]

Leżąc na trawie spoglądałem na pięknie rozgwieżdżone niebo. Mogłem wyróżnić poszczególne gwiazdy, które układały się w konstelacje przyjmując charakterystyczne kształty. Widok był przecudny, trawa miękka, a pogoda dogadzała. Nie mogłem przewidzieć jedynego czynnika, którym była mała dziewczynka. Wzdrygnąłem się słysząc potężny ryk, który echem rozniósł się po całym ogrodzie, a i pewnikiem dotarł nawet do rezydencji. Pozwoliłem sobie jedynie westchnąć na ów akt. Nie raz przerabiałem już coś podobnego z ojcem, dziadkiem, matką, służkami i innymi, których aktualnie sobie nie przypominam. Taka forma komunikacji na mnie nie działała. Pozwoliłem sobie dalej rozkoszować się tymi krótkimi, wolnymi od krzyków i nieprzyjemności chwil. Nie trwało to jednak zbyt długo. Ignorowana królewna dopuściła się raczej ciekawej zagrywki. Kątem oka dostrzegłem czerwoną poświatę, która nie zgadzała się w żadnym stopniu z otaczającym mnie krajobrazem. Podparłem się łokciami i spojrzałem w stronę czerwonej łuny. Moje oczy szybko się rozszerzyły widząc płonące krzewy. Spojrzałem na smarkacza, który z zwycięskim uśmiechem zaczął mnie szantażować. Czy ten bachor wie co tak właściwie robi?
Spojrzałem ponownie na ogień. Rozchodzące się po Ogrodzie krzyki zaczęły do mnie docierać kiedy to demon kończył swoje słowa. Ogień zaczął szybko przybierać na sile i rozchodzić się we wszystkie strony. Poderwałem się gwałtownie z ziemi i pochwyciłem Azumi. Lewą ręką złapałem ją pod kolana zaś prawą pod plecy. Tak, niosłem ją jak prawdziwą księżniczkę z baśni. Miałem niemal pewność, że gdybym złapał ją za rękę i pociągnął ta od razu przewróciłaby się o własne nogi spowalniając naszą ucieczkę. Nie miałem w swoim arsenale nic co powstrzymałoby szalejące już płomienie. Moją naturą był Fuuton nie Suiton. Mógłbym jedynie pogorszyć sytuacje. Musiałem jak najszybciej dostać się do willi i przekazać informację straży o zaistniałej sytuacji. Choć prawdopodobnie krzyk i czerwona łuna już dały znać biesiadnikom. Teraz najważniejsze było bezpieczeństwo dziewczyny.
- Idiotka - odparłem krótko.
Po wszystkim będę miał z nią do pogadania.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO #2 rangi D
"You will rule the world"
15/15





In a sudden sky, erase the names given to the swaying flowers
and another wind strokes your cheek
So everything depends on you,
you will rule the world


Dziewczynka drży. Ludzie krzyczą wniebogłosy, ogień roznosi się coraz szybciej, masz wrażenie, że zaraz was dopadnie, pożre, chwyci w swoje strzępy, pożre, rozszarpie tak, jak głodne zwierzę rozrywa gorące, dymiące wnętrzności, lubując się w prześlizgujących się przez pazury jelitach, miażdży ciepłą jeszcze wątrobę pełną soków, niemal czując tę krwawą juchę wytryskującą ze zdeptanego, rozprutego serca, które jeszcze przed chwilą biło...
Jasne, miękkie włosy muskają twój policzek. Usta dziewczynki drżą. W powietrzu unosi się gęsty, czarny dym, jest tak smolisty, niebezpieczny...Czujesz, jak dziewczynka się trzęsie, jest przerażona.
Cała duma, całe bohaterstwo malutkiej Azumi znika nie wiadomo gdzie, zostaje jedynie zwykły, dziecięcy strach.
Jak trwoga, to do Boga, co...? A może raczej - jak trwoga, to do pogardzanego dzikusa nie wiadomo skąd. Nieważne, czym jesteś, kim jesteś, kim była twoja matka, bylebyś teraz udzielił jej wsparcia. Nie polemizuje z tobą, kiedy podejmujecie ucieczkę z ogrodu. Za wami i przed wami uciekają inni przerażeni goście, matki z dziećmi, mężczyźni, kobiety, słowem: wszyscy goście, którzy zostali zaproszeni na przyjęcie. Willa tętni życiem w niebezpieczny sposób. Ochrona próbuje jakoś opanować zaistniały chaos, ale idzie im to...no cóż, średnio.

-Yami-san, przepraszamy za wszystko, przepraszamy, my nie chcieliśmy!-płacze dziewczynka, wyraźnie przerażona. Widocznie myślała, że to jakaś iluzja, żart, zabawa specjalnie na jej cześć, a gdy się okazało, że to prawdziwy, szczery pożar, straciła cały rezon. -Błagamy o wybaczenie, Yami-san, byliśmy faktycznie nierozumną idiotkąąąąą! Zabierzcie nas stąd, chcemy do tatusia, do tatusiaaaa!

Saa izanatte sore wa hanten suru sekai
Mieru deshou?
Shiroku hikaru kuro ga....

Nagle na schodach pojawia się ów milczący mężczyzna, którego spotkałeś wcześniej, ów wysoki brunet z włosami związanymi w koński ogon. Ale towarzyszy mu kobieta, szeroko uśmiechnięta blondynka, matka tej małej - widać to po wyraźnym podobieństwie do Azumi, tych samych jadeitowych oczach, złocistych włosach oraz rysach twarzy. Jest ubrana w szkarłatne, powłóczyste kimono ozdobione haftem w kształcie odlatujących ptaków. W jej dłoniach na chwilę pojawia się ogień.

Panienka Aira mdleje z ulgi, jej mąż wygląda na rozwścieczonego. Część męskich gości, w tym twój dziadek, również nie pieją z zachwytu. Teściowa panny młodej podtrzymuje nieprzytomną córkę. Wszyscy oni otaczają schody, na których stanęli owi ludzie. Słychać wściekłe i pełne przerażenia zarazem, chaotyczne głosy:

-Co to miało znaczyć?
-Co to było? Kto to zrobił?
-Dlaczego to zrobiliście?
-Co tu się, kurwa, dzieje?

Tomedonai hodo mune ga furuedashite betsu no kaze ga hoho naderu...

Kobieta uśmiecha się szeroko. Jej mąż wzdycha, ale nim zdąża cokolwiek powiedzieć, blondynka otwiera usta, by udzielić wyjaśnień. Jej uśmiech jest pełen jadu. Głos zresztą też.

-Nienawidzę was wszystkich-mówi z pogardą.-Nienawidzę was, arystokracji, kupców, zasranych bogaczy przewracających się na złocie i żyjących z transakcji. Pochodziłam z biednych ludzi i nie mogę patrzeć na to, jak wy się radośnie tarzacie w tym bagnie. Naprawdę myśleliście, że was spalę? Durni głupcy. Jak zwykle tchórzliwi i żałośni!

Spogląda na Azumi. W jej oczach jest tyle pogardy, zadawnionej nienawiści, gniewu i furii, że mała Azumi się kurczy. Jej oczy są pełne łez. Schyla głowę, dygocząc, i mimowolnie chowa się w twoich ramionach. Boi się matki? Ale dlaczego? I skąd w tej kobiecie tyle wrogości wobec, zdawałoby się, jedynej i ukochanej córki?
Nieznajoma blondynka uśmiecha się szeroko.

-Nie jesteś moją córką, Azumi! - wrzeszczy na całe gardło, dumna z siebie jak paw. Unosi dłonie i kieruje w stronę małej strumień ognia...to znaczy chce ją podpalić, ale w ostatniej chwili powstrzymuje ją ów mężczyzna, zimny, wysublimowany, ze wszech miar szlachecki. Unieruchamia kobietę, a potem oddaje ją strażnikom, mówiąc chłodno:
-Zabierzcie stąd panią Himitsu. Jej zachowanie jest ze wszech miar karygodne.

Strażnicy wyprowadzają ową damę - jak się okazało, Takaokę Himitsu - wśród przerażających krzyków i klątw, które zdecydowanie nie przystoją dobrze wychowanej kobiecie i których połowy nie słyszałeś jeszcze nigdy w życiu. Jej mąż składa gościom głęboki ukłon. Wygląda nadal na spokojnego i zimnego.
-Zechciejcie, proszę, wybaczyć mi zachowanie mojej żony. Jest ciężko chora psychicznie, a dziś wyjątkowo wyrwała się z zamknięcia, w którym przebywa na co dzień, i zachowała się w sposób niegodny damy, podpalając ogród za pomocą swoich zdolności-informuje, przyciskając ręce do ud na znak głębokiego szacunku. -Słowa nie wyrażą dostatecznie mej przykrości z tego, co was spotkało, lecz aby naprawić moje błędy, postanowiłem odpowiednio uhonorować każdego z gości.

Istotnie: każdy z zaproszonych otrzymuje coś niezwykle cennego: ten katanę, tamten wspaniałą szatę z jedwabiu, inny ciekawą książkę, dziadek Souren zostaje obdarowany szkatułką klejnotów dla małżonki i synowej oraz lukratywnym kontraktem, który choć na chwilę, na moment uśmierza jego oburzenie takim traktowaniem.
A ty, Yami...
Ty dostajesz, oprócz przeprosin od dziewczynki i ciepłego, pełnego łez uścisku, miękki, jedwabisty trawnik w północnej części ogrodu, gdzie ogień - na szczęście - nie doszedł, rozgwieżdżone, ciche niebo i chwilę błogosławionego, lubieżnego wręcz spokoju. Gdzieś w tle, w domu, łka słodka muzyka shamisenów, męski głos śpiewa jakąś pieśń. Po chwili jednak i ten dźwięk milknie.
Zostałeś sam na sam z gwiazdami, na których gra boska artystka, Noc, rysując kolejne konfiguracje twojego przeznaczenia. Jedne z nich bledną, inne rozjarzają się silniejszym blaskiem; powiedziałoby się, specjalnie dla ciebie, jakby chciała ci usłużyć. Niemal słyszysz cichą, bolesną frazę wypowiedzianą słodkim, subtelnym, kuszącym głosem:
Sou subete wa anata shidai.

Tak, będę ci służyć tak, jak rozkażesz.
Nawet, jeśli odbiorę mężczyźnie szczęście, kobiecie zmysły, a dziecku miłość matki.

__________________________________________________________________________
Dziękuję za misję, Yami-kun, mam nadzieję, że jako tako to zakończyłam. o/ Możesz teraz wracać do posiadłości czy coś tam, rozliczenie już jakoś zrobię sama.

[Yami]

W rzeczywistości to jest post 15/15.

Doprawdy nietypowa noc. Tyle się wydarzyło i należy mi się chwila wytchnienia. Popełniłem dziś tyle błędów. Obwiniałem dziewczynkę o podpalenie ogrodu. Wynikało to co prawda z zachowania młodej dziewczyny, która wyraźnie mi groziła. Kto spodziewałby się takiego obrotu sytuacji. Władcza osóbka przerodziła się szybko w płaczącą beksę. Matka zamieniła się w potwora, który chciał zabić własną córkę tylko i wyłącznie przez swoje postrzeganie innych.
W tym wszystkim byłem ja. Chłopak który negował wszystko o czym krzyczała kobieta. Pochodzący z arystokracji lecz zachowujący się jak człowiek z niżu. Nie przepadał za wygodami. Wystarczyła mu wygodna trawa i dobra pogoda by czuć się komfortowo. Typowy chłopak z gminu.
Wróćmy jednak do wydarzeń wcześniejszych. Prawdopodobnie teraz goście jeszcze otrzymują podarki i przeprosiny.

W momencie gdy przybyłem do willi wszyscy biegali i krzyczeli w panice. Strażnicy już od dłuższego czasu walczyli z ogniem. Byliśmy więc już bezpieczni. Chciałem odstawić dziewczynkę lecz ta wyraźnie przylgnęła do mnie i nie chciała puścić. W sumie nie spodziewałem się po niej takiego zachowania. Nie spodziewałem się również przybycia kobiety, która żywiła głęboki, mściwy uraz wobec grona, z którego się nie wywodziła. Moje powieki rozszerzyły się gwałtownie, tak samo gdy dostrzegłem ognistą łunę. "Ona jest nienormalna. Chce zabić własną córkę." Umocniłem uścisk na niewielkim, drżącym ciele i odsunąłem swoją lewą nogę do tyłu. "Będę musiał tego uniknąć. Cholera. Nie wiem czy dam radę. Cholera. Cholera." Ku memu szczęściu nie doszło do najgorszego a kobieta została powstrzymana. Kiedy ta oddaliła się postawiłem Azumi, która zaczęła mnie przepraszać i dziękować za pomoc. Westchnąłem. Przykucnąłem zrównując linię wzroku.
- Wybacz, myślałem początkowo, że to ty podpaliłaś ogród kiedy to nie odpowiadałem na twe prośby, dlatego nazwałem ciebie Idiotką. Myliłem się.
Doszedłem do wniosku, że prawienie jej teraz morałów, które układały mi się w głowie w trakcie biegu zaczęło tracić sens. Młoda prawdopodobnie dalej jest w szoku więc darowałem jej kolejnych przykrości. No i jakby nie patrzeć kazanie dotyczyło w głównej mierze głupoty wywołanej pożarem, który nie powstał z jej winy. Po oficjalnych przeprosinach zbliżył się do mnie Takaoka, który chciał odpłacić się za pomoc jego córce. Był to dla mnie kolejny problem, gdyż sam niczego nie potrzebowałem zaś mężczyzna nalegał. Podrapałem się po głowie.
- Pozwól więc, że odpocznę w niespalonej części ogrodu. Tyle mi wystarczy.

Skończyłem więc tutaj gdzie teraz leżę wraz z drobną nagrodą pieniężną, która został mi wręcz wciśnięta w dłonie. Tak więc wróciliśmy do czasów aktualnych. Leżałem na wygodnej trawie i spoglądałem na niezmienione niebo, które widocznie nie przejmowało się dzisiejszymi wydarzeniami.
Najlepiej o tym wszystkim zapomnieć. Miałem jednak wrażenie, że jeszcze spotkam małą dziewczynkę bądź pana Takaokę.

z/t

[Yami]

Była dobrą shinobi, pracującą dla rodziny... Poczułem dziwne ukłucie. Jak niby miałbym się mierzyć z doświadczonym ninją, który od lat robił to czego mi się nie chce? Nie wspominając już nic o tym, że jestem nie tylko w tyle z doświadczeniem ale również i z wachlarzem technik. Katon vs Fuuton. Już czuję pieczone mięso. Wzdrygnąłem się. Cholera lepiej o tym nie myśleć. Znaczy o śmierci bo jakby nie patrzeć jestem sam i sam muszę jakoś to ogarnąć. Skoro strażnicy nie dali sobie rady więc nie ma co na nich polegać. Szybka śmierć z tego co słyszałem...
Dodatkowo kolejnym problemem był fakt iż ludzie pomimo szaleństwa kobiety raczej nie byliby zadowoleni z jej śmierci jeśli jakimś cudem udałoby mi się wygrać. Ha. Nie ma to jak być dobrej myśli. Jeśli nie mam szansy w walce w zwarciu pozostają mi dwa wyjścia. Pierwsze to zasadzka, użycie sprytu i próba wykorzystania słabości swego przeciwnika. Biorąc pod uwagę stan mego "oponenta" nie byłoby to chyba jakieś wielce trudne. Druga możliwość to potyczka słowna. Może istnieje jakiś sposób wyperswadowania kobiecie, że tak naprawdę jest be i powinna przestać. Jest w tym jednak pewien problem. Kobieta miała mocno zakorzenione w głowie, że to wszyscy inni są be i w ogóle powinni umrzeć bo miała przez nich smutno w życiu. Mi głowę suszą 24 godziny na dobę a jakoś nie sięgnąłem nigdy po miecz i nikogo nie zabiłem. No chyba, że lunatykowałem ale nic mi o tym nie wiadomo. A może ona też lunatykuje i tak po prostu sobie zabija? Ha to byłby dopiero zwrot akcji. Szkoda, że życie jest chore i nigdy nie doświadczymy scen jak w książkach, gdzie po czułym słowie matka zrozumie swe złe postępowanie i skoczy w ramiona swego męża i córki i z łzami w oczach i powie, że nigdy więcej nic takiego nie zrobi. Znaczy cieszyłbym się z takiego obrotu sprawy, nie musiałbym walczyć tzn. nie oberwałbym niczym co by mocno bolało, nie wysłuchiwałbym płaczów małej dziewczynki nad moim lub matki ciałem, znaczy byłoby miło gdyby nade mną płakała, no i wiele innych takich.

Słuchałem co mówił mi sługa. Najimi była jedyną, która widziała, że matka się uwolniła. Równie dobrze może stać po stronie innej rodziny, które chce doprowadzić do upadku i wszystko zmyśliła. Ktoś mógł kobietę zwyczajnie wypuścić. Ta osoba, mogła także zastraszyć sługę do krzywoprzysięstwa pod groźbą śmierci jej bądź jej rodziny (z tego co mi wiadomo to drugie jest bardziej efektywne). Załóżmy jednak że sama się uwolniła. Nie będę się przecież nad tym wiecznie rozwodzić.

Musiałem mimo wszystko określić czy uda się przekonać kobietę. Ku memu szczęściu miałem do tego odpowiednią technikę. Nie muszę się zbliżać, nie muszę się ujawniać. Perfekcja! Pierwiej jednak muszę ją znaleźć. Jak się nie uda będę grał na zwłokę. Sam nie dam rady. Dla dziadka byłoby to pierdnięcie ją obezwładnić.
- Ja... Postaram się coś zrobić. - czyli uciekać do przybycia posiłków!
Zbliżaliśmy się do willi. Miałem w głowie plan. Ukryć się użyć Utsusemi by dowiedzieć się tego i owego a potem skupiać jej uwagę w inne miejsca. Miałem dość dużo czasu aby zapamiętać mniej więcej jak wygląda rozmieszczenie pokoi willi więc nie powinienem trafić na ślepy zaułek... Oby.
- Lepiej będzie jeśli zostaniecie z tyłu Azumi. Wolałbym aby twoja matka się na Tobie nie skupiła.
Nie dlatego, że się martwię. Trudniej będzie ją wtedy okiełznać skoro tak jej nienawidzi.
Teraz jedyne czego potrzebowałem to jakiegoś raportu, co gdzie jak z kim z czym o czym. Szczególnie, że stąd widziałem że nie jest najlepiej.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO RANGI C
"In the world of old memories there's a room for visitors”
15/31

So we looked at the fall of memories
We heard the noise of afterlife.


Azumi cofa się posłusznie w tył, trzyma się generalnie za tobą, tak jak kazałeś. Umówiliście się ze sobą na wspólną neutralność, wzajemną pomoc, w miarę dobre stosunki; wasze rodziny łączy dobry, handlowy kontrakt i o tym dziewczynka nie zapomina nawet na chwilę. Myśli bowiem także o przyszłości - tej, w której wszystko to się skończy, mama wróci do swojego piekła, a ojciec rozliczy ją z jej zachowania jako córki swego rodu, jako małej szlachcianki, jego następczyni. Jest przecież przede wszystkim hime, funkcją, głową rodu, a dopiero później sobą: dziewczynką, która po prostu pragnie normalności. Cierpi, rozpacza z powodu matki, to fakt; poszukuje czyjejkolwiek akceptacji, chce widzieć w kimś wsparcie, sojusznika, ale nie potrafi nawet na chwilę wyzwolić się z martwych więzów społeczeństwa. Zapewne nie może ci nawet podziękować inaczej jak wydumaną formułką zalecaną przez księgi savoir-vivre'u i szczerym uśmiechem (co za kontrast), bo przecież co ludzie powiedzą i co tata powie. Jest to nawet zrozumiałe - skoro matka jej nie kochała, skoro nie potrafiła jej przyjąć do siebie, okazać czułości i miłości, to pragnie to ujrzeć w oczach swojego ojca, który pewnie o wiele bardziej ucieszyłby się z syna, ale przyjął to dziecko z westchnieniem i milczącym "no dobrze". We wszystkim przecież kryje się tajemna, potężna wola bogów - co, jeśli w tej małej mimo wszystko spoczywa wielkość Takaoków?
Gdy wypowiadasz swoje słowa, mała i sługa próbują powstrzymać chaos i panikę wśród służby oraz domowników. Donośny, spokojny głos Azumi, jej my, Azumi-hime wypowiadane z namaszczeniem i odpowiednim akcentem w imieniu (po raz pierwszy solidarne z prostym ludem!), wszystko to sprawia, że ci ludzie mają...jakąś namiastkę władzy. Chyba.
Bo jednak część służby woli zerwać z siebie więzy poddaństwa - i po prostu uciec. Daleko stąd. Tam, gdzie nie ma już panów i władzy.
Jakaś kobieta trąca cię w ramię. Jest ładna, ale bardzo chuda, ma krótko ścięte rude włosy, niewielkie piersi i generalnie niezbyt przypomina kształtne, apetyczne marzenia ze snów marynarzy. Jej spokojne, chłodne jak stal ciemnozielone oczy przypatrują ci się przez chwilę uważnie. Kiedy uznaje, że zwróciła na siebie twoją uwagę, zaczyna referować:
- Tam, panie, jest część...przeznaczona dla pani. Tam są salony wystawne, tam sypialnie gościnne, tam apartament pana, tam apartamenty panienki, tu z kolei macie, panie, stajnie, stodołę, oborę, przechowalnię palankinów i wozów, siodlarnię, a tam, za oknem, o tam, macie nasze ogrody.
Wymienia każdy punkt i zaznacza ci go na mapie odpowiednim znakiem. Ręce jej drżą, kiedy to robi, ale przecież nie masz wyboru.
- Pani w tej chwili wróciła do siebie - dodaje ciszej, głosem pełnym smutku. - Razem z...
Nie zdąża dokończyć. Huk towarzyszący ogniowi i płonięciu jest aż zbyt jasny. Słychać przeraźliwy skowyt płonących ludzi. Azumi wydaje z siebie mimowolny krzyk i cofa się kilka kroków w tył. Na twarzy sługi pojawia się poważny niepokój.
Czasu jest mało. Zbyt mało.
- ...razem z nimi - dokańcza smutno służąca, która przedstawia się przy okazji jako Najimi. Jest blada. Bardzo blada.
Jak promienie księżyca przesączające się przez grube kotary w zimną, pełną smutku noc.
Żadne z nas nie pomyślało, Przyjacielu. Gdybyśmy byli choć odrobinę mądrzejsi...
Gdybyśmy poszli wtedy innymi, lepszymi drogami, jakież konsekwencje by to na nas sprowadziło?
Bo widzisz, mój drogi - ja nie wierzę w przypadki.
Nie wierzę też w to, że nie płacimy teraz za wszystkie nasze błędy.
Za pytające uśmiechy splamione tamtymi krzykami. I twarzą Azumi, pokracznie szlachetną.

_______________________________________________________________________________________________________
Od tego postu chcę widzieć w uhide:

• statystyki
• użyte techniki wraz z odliczoną chakrą
• ekwipunek

I TAK, WIEM, ŻE TO JEST WIDOCZNE. kappa

[Yami]

Jedna ze służek która okazałą się tą cudownie odratowaną wskazała na mapie co gdzie jest, nie że zdążyłem się tego wykuć podczas jazdy tutaj z Księgi o tytule "Jak pogrążyć Yumichików i Takaoków" wydanie I, autor nieznany. Zaprawdę biały kruk! Kto by się tak właściwie spodziewał, że w obliczu dość gorejącego zagrożenia przyjdzie mi jeszcze na poczucie niskich lotów poczucie humoru. Dorzucając do pieca właśnie w domu buchnął solidny słup ognia a krzyki służby dało się słyszeć aż tutaj. Nie ma to jak ciepłe powitanie co? Serio coś chyba jest ze mną nie halo w tym momencie, zupełnie jakbym nie był sobą.
Spoglądając na ów płomienie i krzyk przypomniała mi się tamta noc. Jeśli dobrze pamiętając kobieta wykrzykiwała swoją złość skierowaną do kupców, arystokracji i bogaczy. Czemu więc wyżywała się na sługach, którzy pochodzili z tego samego "niżu" co ona? Dlaczego więc przekierowuje swoją nienawiść na nich? Dlaczego tak nienawidziła i gardziła własną córką? Dlaczego nie zadziałały w niej instynkty macierzyńskie?
Czyżby zatraciła samą siebie, straciła to co czyni każdego z nas człowiekiem?

Odwróciłem się w stronę młodej. Na mojej twarzy zagościł niemrawy uśmiech. Oczy miałem zamknięte.
- Hej. W razie co nie musicie się kłopotać o mój pochówek. Po co komu moje prochy.
Mówiąc pół-serio pół-żartem skierowałem wzrok w stronę rezydencji. Oj jak bardzo nie chciałem tam iść. No weźcie mnie powstrzymajcie, bo tam pójdę serio!!! No, czekam. Zróbcie to. Co nie dacie rady mnie powstrzymać? Kurczaki! Bokokokoko. No to co z wami? Nikt? No nie bądźcie tacy. Ja nie chcę tam iść!
Na dygocących nogach postawiłem pierwszy krok.
Yami. Jesteś cwany lis. Dasz sobie radę. Przecież w porównaniu do dziadka ta paląca żywcem ludzi niczym zapałki kobieta to pestka. Szybki doskok cios w nerkę... o ile zdążę dobiec... i ucieczka. Jakiś fortelik, rzut kunaiem zza ściany i będzie git majonez. Jednak najpierw muszę się ogarnąć co i jak, gdzie ona jest. Oznaczyć na mapie, którą wyrysuję sobie w głowie i zacząć planować. Najpierw uniknąć walki. Dowiedzieć się co i jak.
W sumie już trochę ludzi popaliła. Pewnie już wypstrykała się z chakry. Mój zysk jej strata, no i strata tych wszystkich żyć, które padły z jej ręki. Grunt to być pozytywnym!
- Życzcie mi powodzenia i ten serio, nie musisz być kimś kim nie chcesz być - rzuciłem na odchodnym w stronę Azumi.
Truchtem udałem się w stronę piekła.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO RANGI C
"In the world of old memories there's a room for visitors”
17/31
Kiedy wchodzisz, wokół ciebie unosi się morze dymu i płomieni. Ciężko tu już oddychać, ale jeszcze nie jest tak źle - podpalaczka musiała zadbać o to, by w ferworze furii samej się nie udusić. Dlaczego miałaby to zrobić? Chce żyć na przekór konwenansom, arystokrackim psom, zmiażdżyć te ścierwa, zabić, zabić, zmiażdzyć, pooożreeeećć! Bo w końcu nigdy nie żyła inaczej. Zbyt bardzo nienawidzi tego bękarta i swojego plugawego małżonka, który oczywiście ją zmusił do tego wszystkiego, nie pomyślał nawet, że ona...
Pokój jest obrócony w ruinę - dosłownie. Wśród spopielonych mebli, tynku sypiącego się ze ścian, zwęglonych roślin, skorup po doniczkach, trupów służby stoi ona - obłąkana, piękna mimo wszystko Himitsu, skowycząca w swoim nowym-starym więzieniu. Na twój widok staje kompletnie osłupiała - jesteś ostatnią osobą, której by tu się spodziewała. Nie posądzałaby Yumichików o tak szybką reakcję, nie wie więc, co robić. To ta żmija, jej córunia, skoczyła po posiłki, żeby tylko nie zniszczyć rodzinnego idealnego bąbelka. Niech ją tylko dorwie. Niech ją tylko, kurwa, dorwie. Oderwie jej głowę. Wyszarpie jelita. Rozerwie brzuch małej na strzępy. Zmiażdży jej kark. Zrobi z nią, co tylko zechce, i nikt i nic jej nie powstrzyma.
Nie jest jej matką. Nigdy nie chce usłyszeć tego słowa więcej. To nie jest jej dziecko i nigdy nie będzie.
nigdy
nigdy
nigdy
nigdy
nigdy
nigdynigdynigdynigdy
- Czego tu chcesz, pomiocie wszetecznicy? - pyta wściekle. - Idź do mojej córuni! Idź! Przejmijcie władzę! Zbudujcie ten świat! NO JUŻ!
Wyszła ci na spotkanie. Z dala, jakby z inneh historii, słychać głosy Azumi i służby, starających się coś zrobić, zgasić pożar, doprowadzić to wszystko do porządku.
Cisza byłaby tu potrzebna.
Ale jak bardzo...? Przecież czasem trzeba wyzwolić swoje emocje.

[Yami]

Zaiste piękny obraz się przede mną malował. Płonące bale drewna, gdzieś tam chyba widziałem jakieś palące się ciało. Zaiste dantejskie sceny. Zaczynam czuć się chyba niemal jak Dante, który przemierza piekło. Kim jest Dante? W sumie to słyszałem, że była kiedyś taka historia jak jeden mężczyzna zwiedzał piekło ze swoim przewodnikiem o bardzo dziwnym imieniu. No to tak się właśnie czułem, jakbym zwiedzał piekło.
Przez częściowo swoje roztargnienie i rozmyślanie o historii, którą nawet nie wiem gdzie słyszałem postawiłem jeden krok za daleko. Kiedy odwróciłem głowę ciut na lewo dostrzegłem kobietę, która przyglądała mi się z dziwną miną, która łączyła złość, rozgoryczenie i chyba zaskoczenie pojawieniem się mojej osoby. W sumie to całkiem logiczne, kto by się bowiem pchał w miejsce z którego każdy chciałby spieprzać gdzie pieprz rośnie. Właśnie, gdzie on tak właściwie rośnie?
Spojrzałem w jej stronę zaś kobieta rzuciła we mnie wiązanką wyzwisk, której nawet nie zrozumiałem. Podrapałem się po głowie.
- Przepraszam ale jakim pomiocie? - przekrzywiłem nieznacznie głowę. Niemal czułem jak nad moją głową pojawia się znak zapytania - W sumie nie mam tak właściwie pojęcia o czym mowa. Widzisz trochę mnie kilka rzeczy niepokoi więc chciałem dowiedzieć się tego i owego z pierwszego źródła. Każdy ma swoją wersję wydarzeń, prawda? Chciałbym poznać powód dla którego postanowiłaś spalić pracujących tu ludzi pomimo faktu, że to kupców nienawidzisz. Przynajmniej coś takiego utkwiło mi w głowie podczas pamiętnego wesela na które zostałem zmuszony się udać. No i ogólnie skąd się ten cały gniew wziął?
Rozłożyłem ręce. Wiecie taki gest, że nie mam złych intencji. Bo tak naprawdę ich nie miałem. Walka to ostatnie czego chciałem. Dyplomatyczne rozwiązanie pewnych spraw jest najlepsze co może mnie teraz spotkać. Może piękna pani jakoś odsapnie i potem uda się na wyspy czy coś. Podobnież miło się teraz żyje tam w tych cesarstwach. Dostanie azyl i zacznie żyć nowym życiem całkowicie zapominając o gorzkich wspomnieniach. Od razu życie byłoby piękniejsze.
- Oczywiście byłoby mi bardzo miło o tym usłyszeć. Raczej nie śpieszno mi spotkać się z przodkami - zażartowałem na końcu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO RANGI C
"In the world of old memories there's a room for visitors”
19/31

Himitsu wybucha śmiechem. Twoje lenistwo i ignorancja to jej idealne argumenty na niskość, słabość kasty szlacheckiej. Co ty możesz wiedzieć o prawdziwym życiu? Ty, zasrany leń, który nigdy nie przepracował ani jednego dnia, nie tknął się pługa, brony, wiadra z wodą, ciężkiego prania? Nie zrobił nic, by być pożytecznym w jakikolwiek sposób dla drugich, ot, słaby i żałosny mały pasożycik! Kręci głową z niedowierzaniem. Trudno jej uwierzyć w coś takiego - albo prowadzisz z nią swój rodzaj gry, albo po prostu jesteś głupszy od dachówek. Jak to możliwe?

- Czego nie rozumiesz w wyrażeniu "syn kurwy", smarkaczu? - pyta z gniewną ironią w głosie. Dalsze Twoje pytania wprawiają ją jednak we wściekłosć. Prawdziwą, ognistą furię. Zionie nią niemal, wylewa się ona z jej oczu, chakry, postawy, płomieni, które momentalnie ogarniają - znowu - was oboje, zamykając w ciasnym kręgu. Tylko ty i ona, ty i ona...Taka prywatna rozmowa. Himitsu aż nosi z furii, wyraźnie nie będziesz musiał długo czekać na odpowiedzi - bo właśnie ta wściekłość, dla ciebie nieuzasadniona, dla niej jest aż zbyt jasna. Mruży powieki jak rozwścieczona lwica, nabiera dech w płuca. Rzuca się na ciebie, po czym zaczyna tobą szarpać, wywrzaskując - inaczej tego się nazwać nie da - każde słowo, każdą frazę, każde zdanie swojego oskarżenia i usprawiedliwienia zarazem; ha, jakby musiała się PRZED TOBĄ tłumaczyć!

- A jak myślisz, gnojku?! Byłeś kiedyś prostą shinobi z marzeniami? Byłeś?! Marzyłeś o czymś fajnym, o nowym jutrze, o nadziei?! A potem kazali ci się ożenić z paniczem, bo potrzebne im to było do interesów?! Poślubiłeś go, bo go kochałeś?! I TEN PANICZ ZROBIŁ CI BACHORA, CHOCIAŻ GO NIE CHCIAŁEŚ, NIGDY NIE CHCIAŁEŚ BYĆ MATKĄ?! ZMUSIŁ CIĘ DO NOSZENIA TEJ MAŁEJ ŻMII POD SERCEM 9 MIESIĘCY, RODZENIA, I KURWA ZOSTAWIŁ CIĘ SAMĄ, BO "ZAWSZE CHCIAŁEM MIEĆ SYNA"?! Nie?! To się zamknij, wynoś do dziadziusia i trochę pośmierdź tam!

Puszcza cię. Spluwa ci w twarz z pogardą, po czym kontynuuje swój wywód.

- Ten świat to wyłącznie ścierwo. Gdybym mogła, gdybym miała możliwość, rozwaliłabym Mur. Albo jeszcze lepiej, wezwałabym Antykreatora. Tylko to może go zmienić. To i nic więcej!

To rzekłszy, demonstracyjnie podpala resztę ocalałych mebli.

[Yami]

Spoglądałem w twarz kobiety z pewną dozą zaskoczenia jak i... zrozumienia. Choć nie wiem czy to właściwe słowo. W końcu dowiedziałem się tego i owego. Coś czego nigdy nie powiedziano Azumi. Ciemne strony rodu Takaoka. Spokojnie wpatrywałem się w twarz kobiety, która wyrzucała we mnie swoje żale. Tak to właśnie odebrałem. Kobieta zaczęła przelewać na mnie swoją gorycz i żal, stracone "życie". Hej normalnie bym ją przytulił i spróbował pocieszyć gdyby nie fakt, że kipiała ze złości do takiego stanu, że chakra się z niej wylewała niczym woda przez falochron podczas sztormu. Hmm dziwne to porównanie mi wyszło, no nic.
Splunęła mi w twarz kończąc swój ciut przydługi monolog. Gdybym był jakimś typowym szlachcianem pewnie bym wybuchnął jednak to nie mój styl. To by wyciągnęło ze mnie stanowczo za dużo siły. Poza tym jestem kim jestem tylko i wyłącznie dzięki silnemu przeświadczeniu o tym, że świat taki piękny nie jest a wszystko zasnute jest całunem sprzeczności. O to porównanie było znacznie lepsze. W skrócie, zwyczajnie sceptycznie do wszystkiego podchodzę.
Wytarłem rękawem twarz kiedy kobieta podpaliła resztkę mebli. Jakoś mi się to zaczęło nie podobać szczególnie, że jestem otoczony morzem ognia. W najgorszym wypadku byłem na to przygotowany, jednak wolałbym nigdy nie stawać do walki. Choć z drugiej strony kobieta poprzez gniew traciła coraz to więcej chakry. W chwili kryzysu choć trochę będę do przodu. Zebrałem powietrze i westchnąłem dość głośno. Musiałem odpowiednio dobrać słowa aby nie wkurzyć pannicy mocniej ale musiały być w nich zawarta odpowiednia siła, która przebije się przez jej chory światopogląd. Przebije i pozostawi coś na czym mogłaby się skupić i przemyśleć rzeczy od nowa.
- Masz rację, nie mam pojęcia jak możesz się czuć. Pozwól jednak, że powiem coś od siebie. Widzisz, pomimo tego, że zwyzywasz mnie od najgorszych mamy coś wspólnego. Pewnikiem mnie czeka bardzo podobny los do Twojego. Ożenek z córką kupca, jeszcze się okaże, że z twoją "kochaną" córuchną - w momencie mówienia ostatnich dwóch słów podniosłem dłonie a palce poruszyłem tak aby przypomniały znak apostrofu, który umocnił sarkastyczny ton wypowiedzi. Dodatkowo z moich ust wydobyło się ciche parsknięcie śmiechem - To co nas odróżnia to fakt, że mogłaś zażyć wolnego życia. Móc marzyć, cieszyć się życiem, którego chciałaś chociaż przez krótki okres czasu. Ja go nigdy nie miałem. Od małego wpajano we mnie te durne traktaty, matematykę sztukę targowania się. Nie miałem nawet czasu marzyć i zastanawiać się kim chcę zostać. Zdałem sobie z tego sprawę. - spojrzałem na własne dłonie - Poddałem się dawno temu, gdyż wiem, że sam nic nie zdołam już zmienić. Ale ty...
Podniosłem głowę i spojrzałem prosto w oczy Himitsu. Płonął w nich ogień. Bałem się cholernie. Sam nie byłem pewien czy to co mówię jest prawdą czy tylko wyuczonym sposobem pertraktacji. W sumie nie było to dla mnie teraz ważne. Liczył się ostateczny efekt, w którym żyję sobie dalej. Może coś się zmieni, może nie. Cholera go wie.
- Próbowałaś to kiedyś zostawić w cholerę i uciec? Podobnież na wyspach powstało nowe Cesarstwo, dlaczego by się tam teraz nie udać? "Małżonka" nie ma więc nikt cię nie zatrzyma, a gdy już tam dotrzesz będziesz mogła zacząć od nowa. Wciąż jesteś młoda, więc możesz wrócić do swojego powołania, szczególnie, że wciąż masz w sobie sporo krzepy - to mówiąc kciukiem wskazałem na płonący pokój.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA DLA YAMIEGO RANGI C
"In the world of old memories there's a room for visitors”
21/31
Himitsu uśmiecha się niespodziewanie, ale jest to uśmiech pełen głębokiego smutku. Wzdycha ciężko, mrugając powiekami. Gdyby miała wybór, puściłaby cię wolno, ale raczej go nie ma, za małym i za plugawym gadem jesteś. Poza tym jesteś świadkiem tego wszystkiego i wiesz, co zamierza zrobić ze swoją znienawidzoną ze wszech miar córką. Tym bękartem porzuconym przez w sumie wszystko, nawet przez bogów. Posyła ci długie, zimne, dumne spojrzenie.

- Wybacz, ale to, że doskonale się rozumiemy, nie znaczy, że odstąpię od moich planów - mówi. Odsuwa się na kilka kroków. - Żal mi cię, Yami. Naprawdę mogłeś być, kim chcesz, tylko szukasz dla siebie żałosnych wymówek. Jesteś zwykłym, małym, cuchnącym leniem, gnojkiem i darmozjadem, który nie potrafi nawet przeciwstawić się rodzinie. Gdybyś ciężko trenował, osiągnąłbyś to i owo, a potem mógłbyś zmusić rodzinę do ustępstw, mając siłę w garście. Ale ty wolisz po prostu sobie istnieć i żreć cudzy chleb. Jesteś żałosny. Żałosny. Żałosny.

Powtarza to słowo z pogardą i dumą. Jak mogłaby posłuchać kogoś, kto - choć ją rozumie, udziela jej dobrych rad - sam nie potrafi się przeciwstawić klanowi? Pokazać jaja? Być, kim tylko pragnie się być, i uciec w nieznane od odpowiedzialności, której nie chce się dźwigać? Jesteś słaby. Godzien pogardy. Żałosny. Śmieje się głośno. A potem podejmuje jakąś decyzję. Wie już, co zrobić i jak zrobić. W jaki sposób do tego dopuścić. Składa pospiesznie kolejne pieczęcie, tak szybko, sprawnie, gładko...

Jej usta wyginają się w plugawym uśmiechu.

- Niczym się od siebie nie różnimy, Yami. Jesteśmy mordercami, tchórzami i gnidami. Oboje zginiemy. Tak musi być.

Ni stąd, ni zowąd olbrzymia kula ognia spada w dół i przebija dach, mknie gwałtownie w twoją stronę. Płoniesz. Cały płoniesz, objęty płomieniami, natrętnymi jak głodne psy, jak kochanka spragniona miłości. Liżą twoje ciało, sprawiając ci ogromny ból, pożerając powoli każdy neuron, każdą komórkę, cząsteczkę twojego ciała. Ból ten narasta z furią, coraz szybciej, szybciej, szybciej, masz wrażenie, że zaraz spłoniesz, umrzesz, że skończy się ta cała szalona konfrontacja ze śmiercią...

Twarz kobiety znika tak szybko, jak się pojawiła. Wszystko nagle milknie.

Cóż, przecież najbardziej boli szczerość.

  Ukryty tekst

Jej kroki są cichsze, niż się spodziewałeś, a obecność łagodniejsza.

- Zaczekam na ciebie na opuszczonym terenie za osadą. Tam rozstrzygniemy sprawę. I tak cię zabiję, ale wolę zrobić to...osobno. Trzeba oddzielać sprawy rodzinne od publicznych. Nie, nie działam dla nikogo innego, jedynie dla samej siebie. Do zobaczenia - o ile nie spłoniesz.

Wychodzi cicho, nie udzielając ci nawet najmniejszej pomocy.

__________________________________________________________________________________________________________

zt tutaj dla NPC: tu

[Yami]

Słuchałem jak to obrzuca się mnie błotem. W sumie bardzo ciekawe jakim hipokrytą jest mój rozmówca. Najpierw mówi, że się ją zmusiło a potem wyrzuca mi, że mogę być kim tam chcę jeśli bym się starał. Może by tak powiedziałabyś to samej sobie?
- I kto to mówi.
Słowa same opuściły moje usta. Serio osoba, która mogła coś zrobić użala się, jak to nic nie może, przy czym mówi osobie, która jest prawie w tej samej sytuacji, że jednak może. No to można, czy jednak nie można? Zdecyduj się wreszcie! Ech, zaczyna mnie boleć głowa od tej dwoistej natury człowieka, pełnej sprzeczności i braku logicznego rozumowania, kierowania się tylko i wyłącznie chwilowym emocjom. Hej patrz jak mam źle! Mogłabym to zmienić ale nie chciało mi się i teraz obwiniam wszystkich za brak odwagi sprzeciwienia się komukolwiek. Hurr Durr. Jednak jestem od niej inny. Ja się dawno pogodziłem z tym i owym a ona dalej żyje błędami przeszłości i dalej w nich tonie. No nic. Nie pomaga się temu kto nie chce pomocy. Już chciałem sobie iść i powiedzieć młodej, że jednak się w to nie mieszam. Wróć, lepiej powiedzieć, że próbowałem lecz się nie udało. Wtedy ludzie pomyślą, że coś zrobiłem i będę miał znowu na jakiś czas spokój. Choć w sumie... warto jednak się może podszkolić w sztukach Ninjutsu. Kobiety są przerażające ale żyć jednak trzeba.
Moje słodkie rozmyślania przerwał jednak specyficzny wywód młodej kobiety, która chyba stwierdziła, że popełni samobójstwo zabierając mnie jednocześnie na tamten świat. Już miałem się zerwać gdy sufit rozpadł się na małe kawałeczki a wszystko pochłonęło morze ognia. Ból, który wtedy czułem był nie do opisania. Ginę. Umieram. KURWA JEGO MAĆ. No i na huj mi to wszystko było? Dla świętego spokoju cierpię katusze niczym Werter. Zaraz kto? Cierpienia młodego... Dobra nad czym ja myślę? UMIERAM. AAAAAAA
W sumie pewnie bym tak tam został wijąc się z bólu choć wtedy ostatnim chyba odruchem świadomości zauważyłem, że kobieta z płomieni nic sobie nie robi. Coś mi zaśmierdziało, bynajmniej moje ciało trawione OGNIEM! Kobieta nie wydawała się być zmęczona użyciem tak potężnej techniki no i sama nią oberwała i stałą jak nigdy nic. Była tylko jedna rzecz, która mogła związać te dwie rzeczy. Genjutsu. Musiało to być Genjutsu. Kobieta szalała dość długo więc jej pokłady chakry musiały się powoli wyczerpywać a użycie tak potężnej techniki na pewno by je wyczerpało.
Ciało trawił żywy ból. Cząstką świadomości złożyłem jednak tę jedną pieczęć. Technika Kai.

Nazwa

Kai

Pieczęci

Baran

Zasięg

Dowolny

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas użycia dodaje 65 konsekwencji

Opis Kai to jedna z podstawowych technik shinobi, często niedoceniania - i niesłusznie. Jutsu to polega na chwilowym odcięciu dopływu chakry do mózgu, dzięki czemu jakiekolwiek impulsy - również te narzucone zewnętrznie - przestają działać. Efektem tego jest uwolnienie użytkownika z dużej ilości prostszych technik genjutsu. Niestety, te silniejsze dalej będą na nas oddziaływać i trzeba je dezaktywować innym sposobem.

Wszystko ucichło. Cały ból zniknął a sam zostałem w pomieszczeniu, które nadal płonęło. Musiałem uciekać najszybciej jak tylko mogłem. Wstałem mimo, że wciąż byłem w szoku. Odwróciłem się na pięcie i wyskoczyłem przez okno dzięki czemu znalazłem się poza trawiącym płomieniami domostwu. Jeśli bym tam został z dużą dozą prawdopodobieństwa strop budynku mógłby się na mnie zawalić i pogrzebać mnie żywcem.
Odetchnąłem świeżym powietrzem. Nie. Nie mam zamiaru za nią iść. Chyba mnie jeszcze do reszty nie pojebało. Warto byłoby się gdzieś ukryć i przeczekać wszystko. Westchnąłem otrzepując siebie z kurzu. Ta cipa powiedziała, że i tak mnie zabije. Jeśli się nie stawię to będzie mnie ścigać do końca mych dni. A wtedy będzie dużo bardziej bolało. Kobieta pamiętliwą jest, nienawistną. Teraz może utnie mi łeb. Jak się schowam a mnie znajdzie... Utnie mi co innego... hehhe. Nie ma to jak być pozytywnym i tak samo przechodzić przez życie. Dobra. Idę. Nie można pozwolić "damie" czekać.
Otrzepałem się i skierowałem się w stronę w którą wskazała Madam. W czasie drogi myślałem dość intensywnie jakby tu nie zginąć.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

z/t