Rynek

[Takashi]

Na rynku w głównej osadzie, jak to wiadomo, ludzi o tej porze dnia było całkiem sporo. Takashi niemalże w każdej chwili mijał na swojej drodze różne ludzkie sylwetki, które mimo swojej różnorodności w żaden szczególny sposób nie odróżniały się od tych, które na co dzień mijał chociażby w Midori. Jasne, klimat niby inny, kultura inna, nawet dało się zauważyć drobną różnice w sposobie ubierania się, mimo wszystko ludzie byli prawie tacy sami, a jedyną różnicę stanowiło to, że akurat z tutejszych żadnego nie znał. Nieszczególnie mu to przeszkadzało, bo przecież w głównej mierze wolał samotność, a już na pewno nie przepadał za tłokiem i większymi zgromadzeniami. Umiał zagryźć zęby w wyjątkowych sytuacjach, ale ta do takowych nie należała, tudzież na pewnym etapie wędrówki chłopak zaczął czuć się z lekka niekomfortowo.
W którymś momencie jego uwagę odwrócił głos chłopaka, który w pewnym stopniu mógłby być przez niego pomylony za dziewczynę. Głos miał wysoki, posiadał ubranie w jaskrawych kolorach, a sama jego aparycja była w dużej mierze kobieca i gdyby nie kilka detali, to mógłby śmiało stwierdzić, że ma do czynienia z niewiastą. Głos, który usłyszał, ostrzegał go przed czymś. Przed czym? Dokładnie nie wiedział, ale związane to było ze schyleniem się. Wiadomo, każdy ninja ma refleks, jakiego zwykli cywile mogli pozazdrościć, tudzież bez problemu powinien uniknąć lecącej w stronę jego głowy kulki, po prostu skręcając mocno szyją.
-Aaah, dziękuję. Co to w ogóle jest? - zdziwił się na widok kulki mieniącej się wieloma kolorami.

[Naoki]

Misja C
5/30
Takashi Nara
"Dominacja"

---

Gracja i refleks shinobi, to było coś. Jednak czasami przydaje zrobić się zwyczajny krok w bok, tak jak w tym przypadku. Byłoby to lepszym pomysłem, tak samo jak próba złapania spadającego obiektu. Ty natomiast zrobiłeś coś wyjątkowego leniwego, chociaż pomysł był dobry gdyby obiekt leciał prosto, a nie spadał. Teraz natomiast na własnym ciele mogłeś się przekonać, jak twardy obiekt to był. Po tym jak przyłożył w twoje ramię, niedaleko szyi. Na pewno test wytrzymałości, jak i wdzięku ta kulka wygrywa od samego początku. - Hej, wszystko w porządku? Przepraszam. - powiedział blondyn podbiegając do Ciebie, wcześniej zgarniając do dłoni kryształowy obiekt nieco mniejszy niż jego pięść.
Na pewno nieco się martwił o twój stan, bo po części, albo w całości był za niego odpowiedzialny. Ty natomiast masz teraz lekki ból ramienia i najpewniej ładnego siniaka po uderzeniu tego obiektu.
- To kryształ. Twór mojego brata. Wracaliśmy razem z misji i postanowiliśmy nieco się pobawić, ale on jest za silny. Nie byłem w stanie jej dogonić. - wyjaśnił, przyznając się przy okazji do bycia shinobim. Gdzie po jego wyglądzie raczej nie można tego powiedzieć, bo nie miał ze sobą żadnego wyposażenia sugerującego, że właśnie zajmuję się czymś takim. Oczywiście, po chwili, również miałeś okazje zobaczyć jego brata, z samej twarzy byli do siebie podobni, byli najpewniej bliźniakami, ale pod względem budowy fizycznej, różnili się od siebie diametralnie. Tak samo jak ich stronie, były swoimi przeciwieństwami. - Hej, to chyba jakiś rekord. Widziałeś jak daleko rzuciłem? To było świetne. - wypowiedział, śmiejąc się przy tym nawet głośno. Najwidoczniej cała sytuacja nieco go bawiła. Jednak gdy dojrzał również Ciebie, po chwili nagle spoważniał. Wiedząc, że może mieć nieco przekichane.
Tylko w przeciwieństwie do swojego brata wyglądał na kogoś, kto mógłby sprawić Ci wyzwanie w boju, sporych rozmiarów mięśnie, do tego trzy miecze, każdy zupełnie inny. Jeden przypominał wielki tasak, a dwa pozostałe były to chyba no-dachi oraz Tachi. Uzbrojenie godne kogoś kto potrafi się tym posługiwać, a on wyglądał raczej na kogoś kto potrafiłby zrobić z nich śmiercionośny użytek. Każdy miecz najpewniej do nieco innego stylu walki.
Tylko co ty samemu zamierzasz zrobić z dwójką dzieciaków, które przypadkiem natrafiły na Ciebie. Dodatkowo tak samo jak ty byłi shinobi.

[Tamaki Hyūga]

~ 7/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

Mężczyzna nieco się skrzywił słysząc słowa Harikido po czym wydawał się przetrawiać przez moment panującą sytuację. Po pewnej chwili wyraz jego twarzy ewidentnie się wyklarował i wydawało się iż w jego oczach rozbłysła figlarna iskierka.
- Rozumiem chłopcze i zgadzam się w zupełności z tym co powiedziałeś, jednak mi nic nie jest straszne, pieniędzy nie mam a robienie takich rzeźb to dla mnie czysta przyjemność. - powiedział nieco roześmianym tonem mężczyzna jednak było widać iż wacha się przed wypowiedzeniem swoich kolejnych słów. - Wpadłem tak właściwie na pewien pomysł, widzę że jesteś dość dobrze obeznany z zasadami panującymi w tym mieście, może więc pomógłbyś mi jakoś rozkręcić mój biznes? W zamian za to mógłbyś wziąć większość z zarobków jakie pomożesz mi osiągnąć. - zaproponował z uśmiechem sprzedawca drewnianych ozdób.

[Takashi]

Piłka, która uderzyła w ciało Takashi'ego, okazała się być kryształowym tworem o całkiem sporej wytrzymałości. Bezpośrednio po uderzeniu chłopak syknął dość głośno i złapał się w ramię, jego wyraz twarzy wyrażał ból, z jakim człowiek nie spotyka się zbyt często, natomiast shinobi zna go doskonale. Właśnie z tego powodu nie obnosił się z cierpieniem aż tak bardzo, potrafił dosłownie zagryźć zęby i zachowywać się w sposób potencjalnie naturalny, nie wyolbrzymiał. Kulka poturlała się jeszcze trochę, po czym ta sama osoba, która ostrzegła shinobi'ego, podniosła go i zdradziła, z czego została wykonana. Nara znał ten materiał, nie z własnego doświadczenia, a z opowieści ojca, który mierzył się nieraz w boju z przeciwnikami z rodu Kōseki, a przy innych okazjach współpracował z nimi. Sam nie znał nikogo o tego typu umiejętnościach, a więc na własnej skórze, i to dosłownie, mógł się przekonać o właściwościach samego kryształu, a także o jego twórcach.
-Wcale się nie dziwię, leciał naprawdę szybko. - stwierdził, uśmiechając się w dość nienaturalny sposób, ale obca osoba wcale nie była w stanie tego stwierdzić.
Po chwili przy dwójce pojawiła się jeszcze jedna osoba, wspomniany przez chłopaka brat, który na pierwszy rzut oka wyglądał bardzo podobnie do niego, ale mimo wszystko pod wieloma względami różnił się diametralnie. Cechą różniącą z pewnością była budowa fizyczna, a także ubiór, z kolei ich były właściwie swoimi lustrzanymi odbiciami, no prawie. Najciekawszym elementem wyposażenia tego drugiego były z pewnością potężnie wyglądające ostrza zawieszone wszędzie przy jego ciele, wyglądały naprawdę widowiskowo.
-Członek rodu Kōseki używający tego typu mieczy? Ciekawe, w jaki sposób walczy. - zaczął się zastanawiać, choć tak naprawdę wcale nie chciał się o tym przekonywać na sobie. -No dobra, panowie, nie przeszkadzam, do widzenia.
Po krótkim pożegnaniu chciał kontynuować wędrówkę, masując obolałe jeszcze ramię.

[Naoki]

Misja C
7/30
Takashi Nara
"Dominacja"

---

Dzięki temu dziwnemu zdarzeniu, miałeś okazję bliżej poznać przedstawicieli rodu Koseki, na pewno swymi zdolnościami potrafili robi zdumiewające wrażenie i czasami bolesne, zwłaszcza przy spotkaniu z lekko osłoniętym ciałem. Tylko na twoje szczęście nie stałeś w bezruchu, co przy trafieniu w głowę mogło się skończyć raczej o wiele gorzej niż na lekkim bólu ramienia.
- Jest mi na prawdę przykro z powodu tego co się stało. - powiedział, tym samym odpowiadając na twój uśmiech. Samemu przeczuwając raczej, że nie jest on do końca szczery w twym wykonaniu. W końcu kto o zdrowych zmysłach szczerze by się uśmiechał, chwilę po tym jak prawie został znokautowany przez młodzieńczą głupotę.
Ty w tym wszystkim, jednak nie chciałeś mieć zbyt do czynienia z kimś na taką skale niebezpiecznym, nawet w samym mieście. Gdzie konsekwencje tego rzutu mogły być o wiele gorsze, niż siniacz w twym wykonaniu, jednak było widać, że temu bardziej umięśnionemu nieco ulżyło gdy wolałeś się pożegnać, niż wzywać straż.
- Zaczekaj! Nie jesteś stąd prawda? Jeżeli chcesz, możemy Ci pokazać jakieś ciekawe miejsca, przy okazji możemy razem coś zjeść. Czuję się winny za postępowanie mego brata i chciałbym Ci jakoś za to odpłacić. - wypowiedział, starając się wybiec przed Ciebie. Tak by zajść Ci drogę. Na pewno obaj byli typami osób, którym ciężko było odmówić tak po prostu. Czy to przez branie pod uwagę uzbrojenie jednego z nich, czy dobry i delikatny wyraz tego drugiego. Każdy na pewno widział w nich jakaś swoją słabość, a połączenie takich rzeczy mogło być niebezpieczne dla każdego.
- W sumie, to dobry pomysł. Jestem strasznie głodny. Zafundujemy CI najlepszy obiad, jaki będziesz mógł dostać w tym mieście. Poza tym, ja jestem Rei, a mój brat to Mei. - powiedział, drugi z nich. Już nieco pewniejszym tonem, najpewniej również robiąc dobrą minę do złej gry. Gdzie na dobrą sprawę więcej tracił niż zyskiwał. Tylko czy samemu miałeś coś lepszego do roboty?
- Bardzo Cię przepraszam. Zapomniałem się przedstawić. Mam nadzieje, że wybaczysz mi ten błąd i mój brak szacunku. Byłem zbyt przejęty tym, że mogło Ci się stać coś poważnego. Jednak z twoim ramieniem, wszystko dobrze, prawda? - wypowiedział, tym razem chyba ten mniej upierdliwy, w sumie zależy dla kogo. Przy okazji robiąc minę jak zbite szczenie. Gdzie zwyczajnie patrząc na niego robiło Ci się go żal.

[Takashi]

Ból z każdą chwilą robił się coraz silniejszy, jednak nie był on na tyle uciążliwy, by zepsuć Takashi'emu resztę dnia. Jasne, siła rzutu była niemała, w dodatku sam przedmiot, którym dostał, do najlżejszych nie należał, dysponował właśnie twardością, która pewnie w znacznej mierze przekraczała twardość zwykłej skały. Mimo wszystko nie mógł się nad sobą rozczulać, szczególnie w towarzystwie innych shinobi, nie ściągał ręki z ramienia i cały czas masował dłonią obolałe miejsce, to dawało mu lekkie poczucie komfortu i uśmierzało cierpienie.
-Nie ma powodów do obaw, wszystko w porządku. - rzucił jeszcze na odchodne.
W momencie, kiedy odchodził, ten z dwójki wyglądający na "delikatniejszego" wybiegł mu naprzeciw i zaproponował oprowadzenie po okolicy i wspólny posiłek. Drugi przytaknął mu, zaznaczając, że spędzenie razem czasu może okazać się dobrym pomysłem, choć tak naprawdę Nara nie widział w tym żadnych plusów. Mimo wszystko coś mówiło mu, że powinien się zgodzić, szczególnie oczy Mei'a, który cały czas czuł się winny za zaistniałą sytuację i cały czas przepraszał, robiąc przy tym słodkie minki.
-Spokojnie, naprawdę nic się nie stało. Nie chcę wam przeszkadzać, ale jeśli proponujecie, to chyba nie znaczy, że nie życzycie sobie mojej obecności. Właściwie to nie jestem stąd, rzeczywiście, w dodatku zupełnie nie wiem, gdzie są miejsca warte zwiedzenia, a właśnie po to teraz przyszedłem w te okolice. Widziałem, że tutaj zmierza najwięcej ludzi, dlatego podążałem ich śladem, w ten sposób właśnie natknąłem się na was. Jeśli nie macie nic przeciwko, to chętnie wam potowarzyszę. - znów ten sam uśmiech, co wcześniej. -A ja jestem Takashi Nara, również miło mi was poznać.
Co jakiś czas starał się zaobserwować w chłopakach pewne wzorcowe zachowania, które przejawiali, bo mimo ich podobieństwa dało się zauważyć szereg różnic, które ich dzieliły. Na pierwszy rzut oka może nie były tak widoczne, ale z pewnością dało się je zauważyć, szczególnie z takiej odległości. Pewnym jest, że Rei należy do tych mniej wygadanych, z kolei Mei nie szczędzi słów i gada to, co mu na język przyniesie. Nie ma w tym wprawdzie niczego złego. Może rzeczywiście całe to uderzenie piłką przerodzi się w coś ciekawego? Może bohaterowi udało się poznać nowych kumpli?

Możesz zarzucić zdjęcie poglądowe chłopaków, żeby Takashi mógł się określić co do ich aparycji

[Naoki]

Misja C
9/30
Takashi Nara
"Dominacja"

---

Sytuacja, w jakiej brał miejsce nasz bohater, nie była raczej łatwa do zrozumienia. Praktycznie z pustki obok niego pojawiło się dwóch bliźniaków, którzy na dobry początek wyrządzili mu małą krzywdę. Ból ramienia może nieco irytujący, z początku się nasilający, ale z czasem stawał się łagodniejszy. Wystarczy go tylko nieco rozchodzić i powinno być dobrze.
- Jeżeli chcesz, mogę Ci pomóc z ramieniem. Znam się na Iryōjutsu, - wypowiedział, spokojnie Mei. Przyglądając się twym ruchom. Raczej ślepy by to zauważył, że non stop trzymasz się za miejsce, w które oberwałeś.
Teraz jedynie decyzja pozostawała do twego względu, czy zechcesz skorzystać z pomocy młodszego od siebie shinobiego, który raczej kształtował się na jednostkę wsparcia, w przeciwieństwie do swego brata, który wyglądał jak prawdziwy wojownik mimo młodego wieku. Ciekawe ile tak na prawdę obaj mieli lat. Tylko czy to Cię interesowało.
- Widzisz, my mieszkamy tutaj od urodzenia. Znamy to miasto praktycznie jak swoje kieszenie, tak samo okolice. - wykrzyczał drugi z braci, przechodząc już bardziej entuzjastycznie do rozmowy, ale nadal widocznie nad czymś rozmyślał.
- Zacznijmy od tego. Tutaj jest dużo fajnych kamienic, wyglądają fajnie, mieszkają w ich bogaci ludzie. Przy drogach zazwyczaj natrafisz na wiele straganów, ale ceny na nich są astronomicznie wysokie, a jakość jedzenia straszna. - dodał po chwili, wyjaśniając Ci w sumie. W szybki oraz łatwy sposób całą pobliską okolice, tym samym odbierając chyba całkowicie smak ze zwiedzania tego miejsca.
- Byłeś może w Czerwonym Smoku? Jeżeli nie możemy się tam udać. To miejsce jest wyjątkowo piękne. -powiedział, tym razem znowu pierwszy poznany przez Ciebie bliźniak. Wskazując jakieś miejsce gdzie mogli byście się udać. Sama nazwa raczej robiła spore wrażenie, ale czy sam budynek, a przede wszystkim to co się w nim znajduję, będzie warte uwagi?
- Chociaż będziemy musieli nieco uważać. Nie jesteś stąd, więc raczej nie wiesz. W Shigashi są trzy rodzinne mafijne walczące o władze nad miastem. Nie należą do koniecznie miłych ludzi. - dokończył, jakby dając Ci lekkie ostrzeżenie. W końcu nie musisz iść razem z nimi, a możesz spróbować poszukać czegoś na własną rękę, a wiedza że czasami warto zejść komuś z drogi może być przydatna, biorąc pod uwagę, że nie jest się miejscowym.

Jeżeli zdecydujesz się iść z bliźniakami z/t. Jak nie, możesz zostać tutaj, albo wybrać się do innego dowolnego tematu.

[Sasha]

Rynek o tej porze był dość tłoczny, co utrudniało jego poruszanie się. Nie mógł tak samo jak inni patrzeć sobie po wystawach i lustrować witryn. Łatwo było wpaść na kogoś, gdy zewsząd dochodziły jakieś odgłosy. Jedyną nadzieją byli krzykacze, zapraszający do swoich stoisk i reklamujący towar. Mógł dzięki temu ocenić czy w dobrą stronę idzie. Trzymał kurę w rękach, a większość rzeczy miał już przepakowane do nowego plecaka. Ahh, jakie to było wygodne, nie musieć nosić wszystkiego w tobołku na kiju. Teraz potrzebował jeszcze czegoś jeszcze dla swojej Pysi. Nie zawsze mógł ją mieć na głowie czy w dłoniach. Zwłaszcza podczas pracy czy akcji. Chciał kupić jakiś koszyk i przyczepić do niego swój plecak, jednak Ryo nie śmierdział. Miał nadzieje, że będzie mógł na taki zapracować, albo przynajmniej na materiały, by móc samemu wypleść.
I jest... nagle między rybami i ciastkami, usłyszał magiczny głos.
- Kosze, ozdoby, wózki z wikliny! - dochodził głos kobiety, która na ucho mogłaby być jego matką. Podszedł w jej stronę i gdy wyczuł ręką ladę odezwał się do niej.
- Dzień dobry... - drugą ręką ścisnął bezpiecznie kurę do siebie. - Mógłbym jakoś pomóc? Ja bym chciał upleść dla Pysi transporter, jakby mnie pani podstaw nauczyła, to ja mogę przez kilka dni, co mogę, to dopomóc. Ja podróżuje po świecie i pomagam i potrzebuje. - ile razy powtórzył to samo słowo? W zasadzie nie kłamał. Plątał też się trochę w słowach, bo to była nietypowa prośba. Nastała cisza. Czuł, jak jest lustrowany i oceniany. Co ona sobie pomyśli?
- Hmm... chodź tu z drugiej strony i pokaż tę kurę. Rozumiem, że nie widzisz? - odpowiedziała po namyśle. W zasadzie bandaże na oczach powinny jednoznacznie go identyfikować, ale może przez jego w miarę sprawne poruszanie się zwątpiła.
- Mam na imię Sasha. - kiwnął głową na jej pytanie, po czym przemieścił się za ladę. Kobieta wzięła kurę i posadziła ją w jednym z koszyków. Uśmiechnęła się i nawet usłyszał miłe parsknięcie śmiechem.
- Dobrze, postoisz tutaj. - zaczęła mu przedstawiać, jakie mają rodzaje dóbr i ile kosztują.
No i stał tak i darł się w eter rynku, oferując najlepsze i najtańsze koszyki. Kobieta przedstawiła się jako Momoko.
Sasha w pewnym momencie stwierdził, że przejdzie na wspomaganie. Znał technikę Utsusemi no Jutsu oraz jej daleki zasięg, używał jej więc do zachęcania tych, którzy byli po drugiej stronie. Jego nietypowy wygląd, werwa i kura postawiona na ladzie przyciągały dużo klientów. Było to w końcu coś nadzwyczajnego, a wszyscy mieli tutaj już dość rutyny.
- Jak z ciebie taki podróżnik, to możesz się u mnie zatrzymać na noc. Za pracę dostaniesz też jedzenie. - powiedziała pod koniec zmiany, gdy wszyscy już się pakowali.
Zaprowadziła go do swojej chałupki, gdzie mieszkała z dwoma córkami. Słyszał je, gdy przychodziły wielokrotnie na rynek, by również pomagać. Został nakarmiony, a później wieczorem cała rodzina zebrała się do plecenia nowych koszyków. Momoko zajmowała się głównie uczeniem go, gdyż córki były już mistrzyniami.
Tak spędził tam ponad tydzień. Naprawdę, kochał ten tryb życia. Podróżował od miasta do miasta, mieszkał u ludzi, poznawał ich historie, kulturę, życia w zamian za odrobinę pomocy. Dzielił się też swoimi przeżyciami, mówiąc, jak to jest w innych prowincjach i co on to już nie przeżył.
Nadszedł w końcu czas na ostateczne zadanie, z jakiego powodu się tutaj w ogóle znalazł. Asekurowała go Mimi, córka Momoko. Rozrysował na kartce projekt, by oboje mieli dokładne wyobrażenie marzenia chłopaka. Była to wiklinowa klatka, przymocowywana do odcinka lędźwiowego, do której przyczepia się zwykły plecak. Siedzieli nad tym całą noc, ale rano klatka była skończona! Udało mu się nawet zaimplementować "pasy bezpieczeństwa", czyli zwykłe paski materiału, którymi mógł przymocować kurę do tyłu koszyka, by podczas wzmożonej aktywności nie latała ona po całym pojemniku i nie zrobiła sobie krzywdy.
Podziękował dogłębnie za pomoc i obiecał, że wróci w przyszłości i opowie o swoich nowych przygodach, a także pochwali się co tam nowego u Pysi. Ruszył znowu w świat.
<zt>

Nazwa

Utsusemi no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Baran

Zasięg Max.

50 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Trzeba utrzymywać pieczęć

Opis Prosta technika, z kalibru tych podstawowych, mająca na celu zmylenie, bądź nawiązanie kontaktu z celem. Dzięki tej technice możemy emitować każdego rodzaju odgłos jaki siedzi nam w łbie, czy to ćwierkanie ptaków, wybuchy notek, ryk lew lub innego człeka głos. Dźwięk atakuje dany cel z każdej strony, nie dając mu szansy na zlokalizowanie użytkownika, no chyba że ten stoi na widoku. Dany odgłos jest nadawany cały czas, do momentu kiedy dana pieczęć nie zostanie rozłączona.

[Harikido]

Co za kompletny imbecyl i idiota. Logika nakazuje, aby szantażować i zbierać haracz od głupich, naiwnych i zastraszonych bęcwałów. Ten Dureń jednak jest tak głupi, że chyba nie jest w stanie nawet zrozumieć co to jest strach. Cóż... Myślę, że jednak może być w tym odrobina mojej winy. Przy takich głupcach błędem jest używanie jakichkolwiek aluzji. W końcu i tak nie będą w stanie ich zrozumieć. Z kimś takim trzeba mówić bezpośrednio. Mam nadzieję, że jego kilka szarych komórek jest w stanie pojąć, co to jest groźba.
Chwytam kolejną z figurek i bez ceregieli opuszczam ją na ziemię, próbując ją zniszczyć. Drugą ręką sięgam po kunai.
- Jak widzisz jestem bardzo niezdarnym człowiekiem. Mogę tu stać cały dzień, niszczyć twoją pracę i odstraszać klientów. Mogę sobie też stąd pójść i sprawić, że nic z tego nie będzie się działo. Co wybierasz?

[Tamaki Hyūga]

~ 9/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

Mężczyzna widząc pokaz Harikido mocno się skrzywił.
- A więc to tak chłopcze. Cóż, miałem nadzieję iż spotkałem bratnią duszę artysty, jednak jak widzę jesteś dokładnie taki sam jak ci wszyscy paskudni ludzie co gardzą sztuką. Jedyne czego szukasz w życiu to zarobek a nie spełnienie jakie można rzeczywiście osiągnąć jak się w pełni odda sztuce. - powiedział posępnym tonem mężczyzna, jednak wciąż nie wstał z miejsca i nie wykonał żadnego ruchu który by wskazywał iż zamierza poddać się tak łatwo jak na to liczył mafioza. - Jeżeli myślisz że zastraszysz mnie takim zachowaniem to się grubo mylisz, radzę ci poszukać kogoś innego. Niszcz figurki skoro sprawia ci to przyjemność, zrobię nowe i jutro także będę tutaj siedział i je sprzedawał. - powiedział szorstko mężczyzna i mierzył wzrokiem młodzieńca.

[Harikido]

No proszę, proszę, tego się nie spodziewałem. Ten przedstawiciel zidiociałej masy społecznej, która zasługuje jedynie na splunięcie na nią, posiada jakąś dumę. Robi to kompletnie niesłuszne, ale to cudownie patrzeć, jak zwierzyna próbuje udawać kogoś inteligentnego i myślącego. Nie ma co, to naprawdę świetna rozrywka. Szkoda jednak, że jednocześnie ten debil kompletnie nie zrozumiał, co do niego mówiłem. Cóż, będę musiał więc powtórzyć jeszcze raz. Może za trzecim razem w końcu mu się uda.
Upuszczam kolejną figurkę mówiąc:
- Mylisz się. Jestem artystą i mam artystyczną duszę. Dlatego też wiem, że nie żal niszczyć tego chłamu, ponieważ te figurki najbliżej sztuki były, gdy ta wyrzucała je na śmietnik. Cieszę się jednak z twojego zapału. W końcu nie chcę cię tutaj obrabować. Rabunek to marnotrawienie zasobów na rzecz rozrywki. To, co tutaj teraz robimy, to omawianie warunków haraczu. Ty więc zgodnie z tym, co powiedziałeś, będziesz ciężko pracował i sprzedawał swoje śmieci. Ja natomiast będę powstrzymywał się, aby tym oto kunaiem nie wyryć ci na plecach pięknego obrazu. Gdy skończę z plecami, przejdę do kolejnych części ciała. W ten sposób ty sam staniesz się dziełem sztuki. Jak jednak mówiłem, będę się przed tym powstrzymywał. Ty natomiast w zamian za moją uprzejmość, będziesz mi płacił określoną sumę ryo za każdym razem gdy tutaj przyjdę.

[Tamaki Hyūga]

~ 11/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

W miarę kolejnych słów Harikido, brwi handlarza unosiły się co raz wyżej. Kiedy młody mafioza skończył swój wywód mężczyzna wyglądał jakby miał mu się zaraz roześmiać prosto w twarz.
- A za kogo ty się niby uważasz, chłystku? Za kogo takiego się uważasz żeby przychodzić tutaj w biały dzień na środek targu i żądać haraczu? Ty chyba nie wiesz jak sprawy działają w tym mieście chłopcze. Lepiej nie mów takich rzeczy zbyt głośno bo jeszcze usłyszą to nie te uszy i skończysz z poderżniętym gardłem w jakiejś bocznej alejce. Nie wiesz nawet w jakie gówno możesz się wplątać chłopcze więc uważaj na słowa. - powiedział dość groźnym ale i stanowczym tonem mężczyzna wpatrując się prosto w oczy Harikido.

[Harikido]

Muszę przyznać, że takiej buty i odwagi po takiej miernocie się nie spodziewałem. Jak zwykle jednak ta jego udawana odwaga i heroizm bierze się tylko i wyłącznie z głupoty. Jemu pewnie się wydaje, że straż miejska faktycznie ma w tym mieście jakiekolwiek znaczenie i że będzie w stanie go ochronić. Nic bardziej mylnego. Skoro jednak jest tak głupi, aby wierzyć w takie idiotyzmy, nie pozostaje mi nic innego, jak z największą przyjemnością udowodnić mu, że jest inaczej.
Szybko łapię sprzedawcę za rękę unieruchamiając ją. Drugą ręką przytykam mu kunai do ramienia mocno naciskając tak, aby pojawiły się pierwsze kropelki krwi przebijające jego rękaw, po czym mówię:
- Uważam się za kogoś, komu powinieneś płacić daninę, jeśli chcesz dalej żyć. Myślisz, że ktoś cię tutaj chroni? Grubo się mylisz. Jesteś sam. Jeśli chcesz to zmienić, to przedstawiłem ci już swoją propozycję. Lepiej więc, żeby twoja odpowiedź mi się spodobała, bo w przeciwnym razie mogę tak ci pokaleczyć ręce, że nawet w nosie nie będziesz mógł sobie podłubać, a co dopiero wytwarzać te śmieci, które sprzedajesz.

[Tamaki Hyūga]

~ 13/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

Tak jak mężczyzna kończąc swoją wypowiedź wydawał się niemal emanować pewnością siebie a także spokojem, jednak wszystko to pękło niczym bańka mydlana w przeciągu dosłownie chwili jaką zajęło Harikido zbliżenie się do handlarza na wyciągnięcie ręki a następnie złapanie go za rękę i przysunięcie ostrza noża do jego ramienia. Mina sprzedawcy drewnianych figurek momentalnie zrzedła i było widać iż stracił on w tym momencie większość swojej werwy samozaparcia.
- Ch-chwila, spokojnie! Nie musimy od razu przechodzić do rękoczynów chło... Proszę pana! Chyba się po prostu troszeczkę nie zrozumieliśmy! Proszę mnie puścić a ja spokojnie sięgnę po sakiewkę i z wielką chęcią zapłacę, przecież nie chcemy chyba robić scen tutaj na rynku, prawda proszę pana? - powiedział szybko mężczyzna a w jego głosie ewidentnie przebijał się strach kiedy rozglądał się błagalnym wzrokiem po najbliższej okolicy. Nikt jednak w żaden sposób nie zwracał uwagi na całe zajście, więc sprzedawca szybko zrozumiał że jest w sytuacji bez wyjścia.

[Harikido]

Cholera, że też ten idiota musiał się zgodzić akurat w takim momencie. Już, gdy zaczynała lać się krew, już gdy zaczęła pojawiać się piękna i cudowna przemoc, już gdy myślałem, że będę mógł się trochę zabawić... No ale cóż, nie zawsze można mieć to, czego się chce. Czasami trzeba poskromić swoje żądze na rzecz swoich ambicji. Wątpię, aby ten małe straganik miał przynosić mi jakieś sensowne zyski, ale zawsze dobrze jest mieć jakiś pasywny dochód. No i wiadomo, od czegoś trzeba zacząć. Takie miejsce, które należy tylko do mnie z pewnością zadowoli moich znajomych z Rodziny.
- No i widzisz? Trzeba było tak protestować, skoro tak łatwo jest się zgodzić? Tym bardziej, że ze mną nie zginiesz. Będę tutaj wpadał co parę dni i odbierał swoją zapłatę. Jeśli ktoś cię będzie niepokoił, to chętnie się nim zajmę. Należysz teraz do mnie, a ja nie lubię, gdy ktoś bawi się moimi zabawkami. - mówię cofając kunai i wyciągając rękę po sakiewkę.