[KP] Shinoko

[Shinoko]

DANE PERSONALNE IMIĘ
Shinoko (死の子)
NAZWISKO
Asai (浅井)
KLAN

  Ukryty tekst

PRZYNALEŻNOŚĆ Unia Samotnych Wydm
WIEK
24 [02.03.366]
PŁEĆ
Kunoichi
WZROST
160 cm
WAGA
50 kg
RANGA
Dōkō
GŁOS
*KLIK*

DANE PERSONALNE WYGLĄD
Przeciętnemu człowiekowi zajmuje pół sekundy stwierdzenie, iż nie chce mieć z tym ponurym istnieniem nic wspólnego. Shinoko jest średniego wzrostu, mierzy bowiem metr sześćdziesiąt, a jej BMI balansuje blisko linii niedowagi
Dłonie, na ogół niepokojąco zimne, zdobią wszelakiej maści pierścionki i sygnety. Są wąskie, kruche, o smukłych zwężających się palcach i paznokciach w kształcie migdałów. Ciało ma zrównoważone, można rzec proporcjonalne; obwód bioder zbliżony do biustu, smukła szyja, talia zaznaczona, acz niezbyt głęboko, mocno zarysowane żebra, szczupłe uda i łydki. Nie w sposób ukryć, iż wysiłek fizyczny odgrywa ważną rolę w jej życiu. Bez problemu można dostrzec mniej lub bardziej zarysowane mięśnie.
Skrajnie jasna, brzoskwiniowa skóra obejmuje całe jej ciało, wyciągając na wierzch „spuchnięte” żyły. Ma podłużną twarz naznaczoną wieloma bliznami. Czoło ma niskie, ze słabym zaznaczenie guzów czołowych i gładyszki. Uszy zaś średnie, normalne, przylegające do czaszki ze wbitymi nań ozdobami. Zapadnięte policzki jeszcze mocniej potęgują wrażenie, jakoby była co najmniej wygłodzona. Duże, zielone oczy ozdobione kaskadą kruczoczarnych rzęs mają kształt migdała o średnim osadzeniu względem czaszki; zewnętrzny kącik oka położony jest nieco wyżej od wewnętrznego, tworząc tym samym „koci” kształt. W perspektywie twarzy można by określić, iż są szeroko rozstawione. Nos ma mały, zgrabny, pozbawiony uwypukleń. Usta odznaczają się pewną różnicą w wielkości; dolna warga jest znacznie bardziej „mięsista”. Poza problemami z symetrią ich barwa wydaje się zdrowo-różowa.
Włosy Asai są długie, gęste, a barwą przypominają wyblakłe źdźbło kłosa, często wywijają się do wewnętrznej strony. Przez ubogą dietę cierpią na suchość, pozbawienie blasku oraz kruchość. Wypadają nawet przy lekkim pociągnięciu. Brak jej polotu w tworzeniu zaskakujących upięć – stawia więc na puszczenie ich luźno wzdłuż barków, a nadmierny włos zwieńczony jest w czymś w rodzaju „koka” wspieranego przez ozdobną Kazashi.

UBIÓR
Asai cechuje banalność w doborze ubioru. Nie przykłada wagi do noszonej przez siebie odzieży, a jej szafa pozbawiona jest odświętnych szmatek. Od zawsze było jej nie po drodze z sukienkami oraz spódniczkami. Preferuje odzież pozwalającą na swobodny ruch, wspomagającą odpowiednią przepustowość powietrza.
Na co dzień przywdziewa strój skomponowany ze śnieżnego, zwiewnego materiału z elementami czerni. Jej plecy, przedramiona, a także łydki wzbogacone są o dodatkową warstwę metalopodobnych wstawek w odcieniu miedzi, choć doprawdy jest to jedynie jej imitacja. W zimniejsze wieczory, czy też pory roku, okrywa się haori.

OSOBOWOŚĆ CHARAKTER
Czego spodziewać się po przedstawicielu płci, która stereotypowo odznacza się wrażliwością, dobrodusznością i nieskończonymi pokładami dobra? Z całą pewnością nie cech, które zostały wymienione. Arogancja to tylko szczyt góry lodowej.
Pomimo młodego wieku Shinoko ma ona do zaoferowania światu znacznie więcej negatywów, niźli pozytywów. Co zresztą łatwo wywnioskować choćby po krótkiej, niezobowiązującej rozmowie, która na ogół pokryje się w woalach zgnilizny moralnej, będącej idealnym siedliskiem dla najobrzydliwszych larw. Czy więc Shi czuje do siebie jakikolwiek żal? Bynajmniej. Jest świadoma własnych wad jeszcze bardziej niż zalet. Doskonale zdaje sobie sprawę z ograniczeń, które stawia przed nią jej własne „ja”. Wychowanie w myśli „wrażliwość jest słabością” jasno dało jej do zrozumienia, że jakiekolwiek głębsze relacje mogą narazić ją na dotknięcie samego dna. Daleko jej do altruistycznej postawy. Nie wzrusza ją ani śmierć niewinnych, ani ich straty materialne. Nieważne czy będą to dzieci, kobiety czy kaleki. Zwykła spoglądać jedynie na czubek własnego nosa, całkowicie ignorując potrzeby innych.
Wykazuje się wręcz niepoprawną szczerością. Nie wynika to jednak, jak mogłoby się wydawać, z szacunku do odbiorcy i jego uczuć. Kobieta nie uznaje żadnych form kurtuazji; „pan”, „pani”, to wyrazy, które po prostu nie istnieją w jej słowniku. Zresztą tak jak szereg innych, wskazujących na respekt do rozmówcy czy przełożonego. Blondyna jest więc człowiekiem, który z perfekcją gra na strunach nerwów. Sprawnie posługuje się ironią i mało urodziwymi obelgami czy wulgaryzmami.
Korzysta z osobistego poczucia tego, co jest dobre, a co złe. Przy czym należy podkreślić, iż jest bezkrytyczna wobec podejmowanych przez siebie decyzji. Niemalże całe życie kroczy wzdłuż granicy między zabijaniem a byciem zabijaną. Z całą pewnością brak jej instynktu samozachowawczego. Jednak należy wyraźnie podkreślić, iż takie ukształtowanie charakteru pozwala jej na podejmowanie się zadań, których nikt o zdrowych zmysłach nie przyjąłby w poczet listy „może kiedyś”.
Żyje w świecie własnych, mocno zakorzenionych przekonań – ta pewność własnej wiedzy sprawia, że nawet w obliczu silnych przeciwności trzyma się swoich zasad i niczym niezmąconej wizji. Skrajny perfekcjonizm nie pozwala jej na przyznawanie się do błędów i porażek. Nie umie ani przeprosić, ani tym bardziej posypać głowy popiołem. Sprawia to, że uchodzi za osobę nieelastyczną oraz arbitralnie upartą.
Wiele wymaga od siebie, a jeszcze więcej od innych. Zamiast pustych słów preferuje szczere i zdecydowane czyny. Doskonale wie, czego chce od życia i ma jasno skonkretyzowane cele. Skomplikowane zadania rozwiązuje po linii najmniejszego oporu. Nie wynika to jedynak – jak mogłoby się zdawać – z lenistwa. Bynajmniej. Shino najzwyczajniej w świecie nienawidzi trwonić czasu na zbędne rozbijanie podstawowych zagadnień. Niezależnie od kompetencji i predyspozycji towarzysza zawsze stawia poprzeczkę tak wysoko, jak to tylko możliwe. Jeżeli partnerzy lub podwładni zawiodą, przez niekompetencję lub lenistwo, bądź – co gorsza – nieuczciwość, nie waha się wybuchnąć gniewem.
Jej działania podyktowane są kaprysem, zachcianką i aktualnym humorem. Od całkowitej degradacji społecznej do roli nic nieznaczącej jednostki chroni ją jedynie silna potrzeba dorównania autorytetom. Nie uznaje słabości i rozdygotania emocjonalnego prowadzącego do zguby całego społeczeństwa. Szczerze gardzi słabszymi i tymi, którzy nie potrafią nadążyć za jej tempem. Natomiast ci, którzy zostaną zauważeni przez jej upośledzony ośrodek rozpoznawania autorytetów, mogą liczyć na specjalne względy odznaczające się częstokroć chorym podziwem.
Słowo „nie” działa na nią niczym płachta na byka. Emocje do cna kontrolują jej umysł. Nie potrafi zachować spokoju nawet wtedy, gdy sytuacja tego wymaga. Chętnie wykorzystuje innych w celu osiągnięcia zysków lub szerzej rozumianych korzyści. Nie tylko materialnych, ale również społecznych. Nie potrafi poruszać się w relacjach międzyludzkich, a okazywanie sympatii wychodzi jej dość pokracznie i karykaturalnie. Wchodząc w relację z Shinoko, trzeba się liczyć z tym, iż odczytywanie przekazów werbalnych będzie zadaniem niezwykle trudnym.[/akap]

NINDO
„Przeżyć da się wszystko, oprócz własnej śmierci”

HISTORIAPłomień ogniska rozświetlał okolicę tańczącymi cieniami. Z paleniska wyskakiwał żar, tracąc swoją niszczycielską moc jeszcze w czasie lotu. Pozbawione liści knieje szumiały wściekle, a stare drzewa sękatymi pomrukami dawały znać, że ich czas wkrótce dobiegnie końca. Nie dało się zaprzeczyć, iż jesienna noc prezentowała się w swojej niemal całej okazałości. Odziana w płaszcz postać skierowała dłonie ku palenisku. Trwała w unieruchomieniu nie dłużej niż pięć minut. Jedyną oznaką, iż wciąż tętni w niej życie, było pocieranie wnętrzami tak prawicy, jak i lewicy. Tajemniczy obiekt upił łyk parującego napoju, ówcześnie odchrząkając zalegającą w płucach wydzielinę. Samotnik rozejrzał się wokoło, jakby podejrzewając rychły napad nieznanego nikomu przedtem wroga. Upewniwszy się, iż pozostaje samotnikiem wśród wydm, dłonią sięgnął za pazuchę odzienia. Wyjąwszy stamtąd coś na wzór dziennika ponownie zastygł. Tym jednak razem poruszał nie tylko dłońmi, ale również wargami. Ewidentnie zaczytywał się w notatkach.
— Co za zidiociałe dziecko — mruknęła postać i jednym, szybkim ruchem smagnęła pierwszą z kartek wprost w płomienie. Nie minęła sekunda, a świadectwo czyjegoś życia zostało pochłonięte przez ogień. Skryta za płaszczem kobieta ewidentnie pałała nienawiścią do twórcy dziennika albo wydarzeń w nim zapisanych. Z pasją wyrywała kolejne strony. Nie zatrzymała się ani na chwilę. Szalony proceder zakończył się, dopiero gdy dotarła do końca dziennika. Obwoluta podzieliła los swej zawartości, niknąc po chwili ze świata. W zastępstwie pojawił się notatnik. Wyjąwszy narzędzie piśmiennicze bohater począł zapisywać kolejne litery.
Nie używałam dzienników od dawien dawna. Prawdę mówiąc, zapomniałam o ich istnieniu. Wolałabym, by tak pozostało. Tym jednak razem notatka ta nie będzie przepełniona ułudnym poczuciem szczęścia. Minęło sześć lat od chwili, w której dowiedziałam się, iż mój ojciec istnieje. Poznałam prawdę, którą usiłowała stłamsić moja głupia matka. Kłamstwa i wieczne, nigdy niespełniające się obietnice były jej orężem przeciw mej godności, której odmówić mi mogą wyłącznie bóstwa. Historia ta ma być przewodnikiem o źródle wszelkich mych działań, informacji, jakie posiadam lub posiądę i motywatorem do spełniania wysnutych przeze mnie pragnień tak długo, jak będę istnieć. Ktokolwiek wszedł w posiadanie tegoż przedmiotu, może być pewien, iż przestałam czynić kolejne kroki po ścieżce życia, a moja misja nie została wykonana.
Przyszłam na świat się jesienią. Wedle ustaleń, które udało mi się poczynić w moim rodzinnym domu, tuż po śmierci matki, przy porodzie nie był obecny żaden mężczyzna. Sam zaś „cud narodzin” odbył się bez jakichkolwiek komplikacji, mimo iż żadna z obecnych w wiosce akuszerek nie chciała podjąć się współpracy z rodzącą. Powodem miała być obawa przed gniewem domniemanego ojca. Jak się później okazało, przypuszczenia te były trafne. Choć na tamten moment jedynie snuto teorie na temat jej romansu z wodzem pieprzonych gliniaków, to nie stanowiło przeszkody, by traktować mą rodzicielkę jak chorą na trąd. Teraz wiem, że słusznie.
Mimo ofiarowania swego jestestwa jednemu z wpływowych ludzi zamieszkujących tereny Dōhito nie odczuła, by występowała jakakolwiek bariera przed rozłożeniem nóg Ekikenowi. Nie udało mi się dotrzeć do informacji, jakoby ten haniebny czyn opierał się na interesie tudzież możliwych wpływach, jakie zyskałoby ów zdradzieckie nasienie. Najwidoczniej sama łaska bycia zerżniętą przez kogoś z innej ligi wystarczyła, by oddać się w jego dłonie. Tym też czynem zapewniła sobie dożywotnią banicję na wstęp do wioski, która wcale nie była jej pierwszą; również i na terenach Sabaku wygnano ją wgłąb kraju za liczne kradzieże. Kara ta dosięgnęła również i mnie jako bękarta, córki z nieprawego łoża, tej, której matka jest interesantką i czai się na skarb, którym rozporządzał mój, pożalcie się bóstwa, ojciec.
W następstwie mego pojawienia się na świat została wygnana z terenów klanu Dōhito pod fałszywym oskarżeniem o zniewagę władcy i występowanie przeciw niemu. Powodem było jednak to, iż władca rodu obawiał się o swoją opinię wśród pospólstwa, które nie przepuściłoby okazji, aby szydzić z rozkoszującego się towarzystwem chłopki mężczyzny.
Dzierżąc w parszywych dłoniach swą pierworodną udała się do Raigeki, skąd po dziesięciu latach nakazano jej wyjechać, gdyż stanowiła ujmę dla uczciwego rodu Kaminari. Tam też zdobyła złą sławę lichwiarki i krętaczki, która nie stroni od cudzych łóż, w tym również mężów. Ja zaś przez ponad dekadę znosiłam liczne obelgi, wulgaryzmy i podnoszące się poczucie niesprawiedliwości, gdyż przedłożone przez nią kłamstwo o walecznym, niemogącym przybyć do posiadłości, ojcu kłóciła się z opiniami jakobym była bękartem samego Ekikena. Jej krokodyle łzy szczerze mnie bawią. Mogła siedzieć cicho, zamiast tego szukała wsparcia u jednej z lokalnych kobiet. Pech chciał, że wykradła monety kogoś, kto był powiązany z powierniczką tajemnicy więzami rodzinnymi. Jaka szkoda. W końcu uczciwa praca, jaką zresztą próbowano jej znaleźć, nie przystoi „damie”, którą zresztą moja rodzicielka czuła się cały czas mimo to, co czyniła.
Ostatecznie kobieta, zwana na potrzebę tejże notatki moją matką, osiadła na terenach Ryuzaku no Taki. Wedle moich podejrzeń udała się tam by uniknąć rozpoznania, a przede wszystkim by mój naiwny, dziecięcy umysł nie podjął należytego śledztwa. I zadanie to zakończyło się niestety powodzeniem. Zresztą, dbała o to bardziej, niż o własne dziecko. Wciąż wspominam dzień, gdy odkryłam swoje szczególne zdolności. Chciałam w końcu być dostrzeżona przez jej chłodne oczy. Doskonale pamiętam, jak szybko biegłam, by pokazać jej mój dar. Jednak, jak się okazało, nie był to dar, a przekleństwo, które prowadzi do wybuchu. Głównie matki. Zabroniła mi kiedykolwiek przyznawać się czy chwalić tym, co potrafię. Kazała milczeć. Wśród mieszkańców pozostawała szarym, nic nieznaczącym obywatelem, stroniącym od jakiegokolwiek towarzystwa. A unikała nie tylko kontaktu z obcymi, ale także ze mną jakby przypisując mojemu istnieniu wszelkie swe niepowodzenia. Niejednokrotnie również i fizycznie dawała mi do zrozumienia, iż szczerze mnie nienawidzi. Aktualnie, choć jest już martwa, czynię to ze wzajemnością. Lata upłynęły pod znakiem fałszu, obłudy i kłamstwa, które na myśl przywodzi mi zapach kloaki. Śmierć matki nie była dla mnie traumatyczna, lecz stała się prawdziwym wybawieniem od morza oszustwa i zła, w którym zawzięcie chciała mnie utopić już od samych narodzin, nazywając mnie tym imieniem. Bóstwa najwidoczniej nie potrafiły dłużej znieść jej żenującego istnienia i w zimową noc odebrały jej oddech. Nim jednak to, na łożu śmierci zdołała wybełkotać, jakobym była przeszkodą na drodze jej małżeństwa z Ekikenem. Mimo tylu lat jej prosty umysł nie potrafił zrozumieć, iż uczucie to nie miało szans, nawet jeśli byłoby szczerze. Tym jednak czynem otworzyła mi drogę ku zrozumieniu samej siebie i tego, dlaczego moje życie potoczyło się w ten sposób. Musiała być doprawdy zidiociała, by wierzyć w moje zapewnienia i zaprzestaniu rozwijania tego, co podarował mi los. Czego mogła oczekiwać po własnej córce... Prawdy? Jedyne, za co jestem wdzięczna tej kobiecie, to nauka sprawnego posługiwania się kłamstwem i ukrywania własnej tożsamości. Prawdopodobnie, gdyby nie ta, zaszczepiona mi już z chwilą narodzin, cecha, nie mogłabym wrócić na tereny spod znaku Samotnych Wydm, by w końcu dowiedzieć się całej historii. A nie jedynie jej części. Prawda bywa jednak kosztowna.
Atsui, 388 rok
Notatki dodatkowe:
[Nieczytelny zapis]

WIEDZA

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

JUTSU

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda (prawy bark), Duża torba (talia), 4 kabury (po jednej na obu nogach i przedramionach), Wachlarz (lewy bark), Parasolka (zazwyczaj noszona w dłoni)
PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

ROZLICZENIA PIENIĄDZE: *klik*
PH: *klik*
MISJE (dla klanu / inne):

• D - 0
  C - 1
  B - 0
  A - 0
  S - 0

WYPRAWY:

• C - 0
  B - 0
  A - 0
  S - 0

EVENTY: Brak
PREZENT OD ADMINISTRACJI: Poprzednie konto, Piąta rocznica forum

[Shinoko]

Gotowe.

[Papyrus]

Okej, jest akcept. Miłej gry życzę.

  Ukryty tekst