Hasegawa Miwako

[Miwako]

---

DANE PERSONALNE

---

I'm turning to dust in a world that's twisted
don't come searching when I go missing
close your eyes or just try to look away...
(don't want to hurt you)

IMIĘ: Miwako
NAZWISKO: Hasegawa
KLAN: Jūgo
WIEK: 13 lat
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 152cm/40kg
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Miwako wygląda na spokojną, ułożoną panienkę. Drobna ekstrawagancja jej ubioru nigdy nie przekracza granic dobrego smaku ani nie wychodzi przeciwko obyczajom, zawsze też nosi się czysto i schludnie, stosownie do sytuacji. Bardziej niż z arystokratką kojarzy się jednak z dobrze wychowaną córką kupca lub urzędnika.

Średniego wzrostu osóbka, która nie wyzbyła się jeszcze dziecięcych rysów. Oblicze jej często przywodzi na myśl lalkę - blade, gładkie i nieskore do ekspresyjnych wyrazów. Ciężko coś z niego wyczytać i może mylnie sugerować, że Miwako kompletnie nic nie obchodzi. Wisienką na torcie są oczy, wielkie, otulone ramką jasnych rzęs, głębokie jak dwie studnie i nieprzeniknione jak zamarznięta toń o barwie błękitu. Włosy dziewczyna ma długie i proste, swobodnie opadają aż za linię bioder, kołysząc się na wietrze niczym złocista peleryna. Zawsze są zadbane, a ich ciężar sprawia, że nie zdarza im się odstawać na boki ani kołtunić.

Jeśli idzie o sylwetkę Miwako to nie należy ona do wyjątkowo rozwiniętych, choć skomentowanie tego przy dziewczynie jest dość ryzykownym posunięciem. Blada, właściwie przezroczysta skóra odkrywa na przedramionach błękitne linie żył, opalenizna zupełnie się jej nie trzyma. Co wyjątkowe dla shinobi, nie ma ona też żadnych blizn, a kroki stawia w sposób delikatny i spokojny. Nic w jej wizerunku nie zdradza wojowniczki.
UBIÓR:
Rodzice Miwako handlują kimonami, dobór stroju jest więc dla niej punktem honoru. Preferuje lekkie yukaty o stonowanych barwach i nierzucających się w oczy wzorach, jest to bowiem zaledwie baza dla jej stroju. Kunoichi uwielbia dodatki. Szatę wiąże więc tak, by sięgała ledwie za kolana, odkrywając śnieżnobiałe skarpetki tabi i wysokie geta. Sam pas stanowi już małe dzieło sztuki użytkowej, bo obowiązkowo musi być pokryty bogatym wzorem, zawsze też wiązany jest w piękną kokardę na plecach, nierzadko tak, by dwa luźne końce opadały swobodnie, poddając się podmuchom wiatru. Gdyby Miwako miała wybrać jeden najważniejszy element ubioru, byłby to właśnie pas. Kunoichi nie nosi żadnej biżuterii, zdarza jej się jednak doszywanie koralików i małych ozdób do swoich kimon, zdecydowanie też przepada za kokardkami. Jej ulubionymi kolorami jest głęboki granat i soczysty pomarańcz.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Często otaczają ją zwierzęta, szczególnie drobne ptaki i motyle.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Miwako niechętnie ujawnia swoje zdolności. W ogóle najlepiej czuje się, uchodząc za zwyczajną dziewczynę, trzeba jednak naprawdę przyprzeć ją do muru by zdecydowała się korzystać z klanowych umiejętności. Lakonicznie tłumaczy, że są zbyt odpychające, w rzeczywistości jednak przeraża ją wizja utraty kontroli nad sobą i możliwość zaatakowania towarzyszy. Choć nigdy nie mówi o tym głośno, samą siebie uważa za potwora. Ten strach sprawia też, że czasami - pozornie bez powodu - odpycha innych i dystansuje się od nich, pragnąc nie dopuścić do potencjalnie ryzykownych sytuacji. Na ogół jest realistką, w tej kwestii jednak woli zawsze przygotować się na najgorsze scenariusze.

Nadal jednak jest typową mieszkanką Karmazynowych Szczytów. Mimo przeciętnego urodzenia odebrała bardzo gruntowne wychowanie, naturalnie też jest bardzo dumna ze swojego pochodzenia. Nie przeszkadza jej poświęcenie się dla czegoś większego, a charakter jej opiera się o harmonijne połączenie godności oraz pokory. Miwako nie lubi rzucać się w oczy ani stać na świeczniku, znacznie lepiej odnajduje się w cieniu innej osoby. Z w y c z a j n o ś ć jest dla niej ideałem. Potrafi więc przemilczeć swoje dokonania, byle tylko nie utracić wizerunku zupełnie przeciętnej dziewczyny.

Ważny jest dla niej wygląd zewnętrzny. Nie toleruje niechlujstwa i nie wyobraża sobie chodzić w wygniecionej czy brudnej odzieży. Gdyby w momencie śmierci pojawił się dobry duszek oferujący spełnienie jej ostatniego życzenia, poprosiłaby o możliwość uczesania włosów i poprawienia kimona.

NAWYKI i RYTUAŁY:

• Źle znosi wczesne wstawanie i zazwyczaj jest marudna z rana.
• Uwielbia herbatę, nie przepada za słodyczami.
• Gdy jest sama, mówi do swojego wisiorka.
• Jest religijna.

NINDO: -

HISTORIA:
Miwako nigdy nie była zainteresowana zostaniem kunoichi. Nie była nią również jej matka, choć to właśnie ona przekazała córce krew Jūgo. Rodzicielka od dziecka cechowała się słabym zdrowiem i oszczędzono jej standardowego treningu, potem natomiast zakochała się w zwykłym człowieku, wyszła za niego za mąż i opuściła osadę szczepu. Oczywiście formalnie wciąż odpowiadała przed liderem i co jakiś czas stawiała się na wezwania, choć te z reguły nie dotyczyły niczego naprawdę ważnego. Wydała na świat dwójkę dzieci i od razu zapowiedziała, że nie będzie ich zapoznawać ze sztuką shinobi. Jeden tylko trening był obowiązkowy w ich domu - praca nad samokontrolą, by nie dać się opanować niszczycielskiej furii.

Mieszkali na południu Daishi, w wiosce położonej przy trakcie, co zapewniało im obrót pieniędzy i informacji. Miwako przez swoje dziwactwa nie była specjalnie lubiana przez inne dzieci, chętnie jednak spędzała czas wśród zwierząt, które wynagradzały jej odrzucenie przez rówieśników. To właśnie zdolność do porozumiewania się ze zwierzętami pozwoliła dziewczynce zawrzeć pierwszą prawdziwą przyjaźń. W osadzie ich pojawił się chłopiec w podobnym do niej wieku, cierpiący na ciężką chorobę. Nie było z nim rodziców, jedynie służba, mająca dbać o zdrowie panicza. Nie mógł nawet samodzielnie chodzić, a zanim Miwako w ogóle dowiedziała się o jego istnieniu, on wielokrotnie przyglądał się jej z daleka, zaintrygowany niezwykłym zjawiskiem. Długo myślał, że ma do czynienia z yōkai, duchem lasu czy innym widziadłem. Otoczona motylami, drobnym ptactwem i gryzoniami dziewczynka zdawała się żywcem wyjęta z fantastycznych bajań.

Na imię miał Kyoro i był najbardziej irracjonalną osobą, jaką Miwako miała okazji do tej pory poznać. Był niezdolny do przejścia choćby kilku kroków, przedmioty wypadały mu z dłoni, służba musiała go karmić i ubierać, nawet nosić do toalety, a jednak wciąż miał żywy ogień w oczach i spoglądał gdzieś za horyzont twierdząc, że w przyszłości zostanie podróżnikiem, zwiedzi cały znany świat, a na koniec weźmie się za Głębokie Odnogi. Nikt tak nie błyszczał jak on, kiedy rozprawiał o dalekich krainach. W ten właśnie sposób spędzali najczęściej czas, nad mapami i atlasami, które samodzielnie rysowali, dziennikami podróżnymi i przewodnikami, które zdobywane były w dużych ilościach dzięki pieniądzom rodziców chłopca. Kyoro z takim zaangażowaniem i szczegółami zaplanował swą wędrówkę, że Miwako potrafiła to nawet zobaczyć i w pewnej chwili zaczęła wierzyć, że przyjaciel faktycznie dokona niemożliwego.
Ale on umarł. Choroba dokończyła swego dzieła.

Dla jedenastoletniej wtedy Miwako dosłownie skończył się świat. Nie potrafiła się odnaleźć w rzeczywistości bez osoby, która do tej pory wypełniała jej każdą wolną chwilę, nie chciała po prostu pójść dalej. Gasła w oczach do czasu, gdy dom chłopca został sprzedany, a pod jej drzwi dostarczono wielki kufer z ciemnego drewna.
- Chciał, by dziewczyna to dostała - wyjaśniła służąca.
Miwako wiedziała, co tam znajdzie. Wszystkie skarby, albumy, przewodniki i mapy, z którymi Kyoro planował swą wielką podróż, ich wspólne bazgroły, koślawe szkice i zapiski, a także list. Był długi, z pewnością napisanie go zajęło chłopcu wiele dni. Tych kilka kartek sprawiło, że dziewczynka była nareszcie w stanie jako tako się pozbierać. "Bądź moimi nogami" - poprosił. To nie tak, że ból zniknął, przyjaciel wskazał jej jednak drogę w chwili, gdy ona sama wokół widziała wyłącznie ciemność. Wraz ze stosem map przekazał jej w spadku swoje życiowe marzenie, z nadzieją, że jasnowłosa będzie w stanie dokonać tego za niego. A jeśli kapłani nie oszukiwali i człowiek nie kończy się wraz ze swoją śmiercią, to jego duch będzie przy niej tak długo, aż jasnowłosej uda się odhaczyć wszystkie punkty na jego długiej liście. W skrzyni znalazło się jeszcze ozdobne pudełko, w nim zaś wisiorek przedstawiający błękitnego motyla. Ten wisiorek właśnie miał być nowym domem dla duszy chłopca.

Podobno nie da się śnić cudzego snu, Miwako postanowiła jednak spróbować. Nie wiedząc, jak odnaleźć się w świecie bez Kyoro, całą swą energię przeznaczyła na przygotowania do wielkiej podróży. Jej rodzice nie chcieli o tym słyszeć, aż wreszcie padło stwierdzenie, że tylko jako kunoichi mogłaby swobodnie podróżować po świecie. I dlatego łagodna dziewczynka, która nigdy nie marzyła o zostaniu wojowniczką, zwróciła się do swego szczepu z prośbą o szkolenie shinobi. Opuściła swych rodziców i zamieszkała u krewnych w Nawabari, ciężko pracując by jak najszybciej wyruszyć w podróż dla zmarłego przyjaciela.

SŁAWA:
Prowincjonalna: ★★
Drobna i elegancka. Sama słodycz którą docenia spora część męskiej populacji prowincji. Plotki głoszą iż już ustawia się do niej kolejka potencjalnych adoratorów, czekających na jej wejście w dorosłość.

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

TRANSFORMACJE

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba na biodrze

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

  Ukryty tekst

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Miwako]

  Ukryty tekst

[Papyrus]

I bardzo dobrze. Akcept!

  Ukryty tekst