Asaka

[Asaka]

DANE PERSONALNE

IMIĘ: Asaka (阿 – „niedźwiedź”, 嵯 – „następny świat, śmierć”, 佳 – „piękny, dobry”)
NAZWISKO: Sanada | wcześniej: Mori (森 – „las”) / Kōseki (鉱 – „minerał”, 石 – „kamień”)

  Ukryty tekst

WIEK: 27
DATA URODZENIA: 01.01.363 r.
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 160 cm | 49 kg
RANGA: Sentoki

SŁAWA:
Daishi – prowincjowa 4, lokalna 5
Znana pośród młodych ludzi jako niezwykle atrakcyjna i urodziwa. Niejednemu wpadła w oko, ale utwierdziło się przekonanie że jest "wyższą ligą" co zniechęciło wielu potencjalnych adoratorów. Tytuł Sentokiego utwierdził ludzi w tym przekonaniu.

Kyuzo – prowincjowa 1
Zapamiętana przez dużą część strażników Siedziby Władzy. Przyprowadzenie ninja współpracujących z poszukiwanym nukeninem i sytuacja mająca miejsce pod wejściem do budynku sprawiły, że wieści o jej osobie rozeszły się pośród pilnujących porządku w osadzie.

Sogen – prowincjowa 2, lokalna 4
Mieszkańcy obszarów wcześniej dotkniętych kwarantanną zapamiętają udział Asaki w rozwiązaniu problemu szalejącej zarazy, w tym znalezienie i zneutralizowanie źródła. Władze prowincji także nie pozostały obojętne.

APARYCJA

GŁOS: klik

WYGLĄD:
Asaka nigdy nie była wysoka. Już jako dziecko nie wyróżniała się wzrostem, ciągle musząc zadzierać głowę przy rozmowie z rówieśnikami, nie mówiąc już o starszych kolegach i koleżankach. Niewiele zmieniło się to w momencie, gdy osiągnęła wiek dojrzały, a ciało przestało rosnąć. Niewiele – ale jednak, bo nie można powiedzieć, by była jakoś przesadnie niska; czas wynagrodził cierpliwość. Filigranowa w swej budowie ciała nie ma co liczyć na surową siłę wynikającą z masy. Choćby chciała, nigdy nie będzie górą mięśni, którą mogliby pozazdrościć co poniektórzy mężczyźni. Szybka i zwinna, nieograniczona balastem w postaci zbędnych kilogramów, może sprawiać wrażenie, jakby mógł ją porwać mocniejszy podmuch wiatru. Pomimo tego, Asaka miała krągłości tam gdzie trzeba, odpowiednie i nieprzerysowane. Nie dajcie się jednak zwieść, bo choć Asaka może wyglądać niepozornie, to jednak pod ubraniem kryją się mięśnie po treningu, który przeszła, a drobne dłonie doskonale wiedzą jak trzymać broń.
Jeśli ktoś dał się nabrać na pozorną delikatność, dodatkowo dopełnioną przez długie do bioder, proste srebrzystobiałe włosy, bladą, alabastrową wręcz cerę lub wystające obojczyki – wszelkie wątpliwości znikną, gdy spojrzenie, kończąc prześlizgiwać się po ciele, zatrzyma się na twarzy. Owalna, nieco pociągła, zaczynająca się łagodnym łukiem czoła, zakończona wydatnym podbródkiem, przez swoje lekko zakrzywione, ostro wyrysowane brwi może przybierać drapieżny wyraz. I choć prosty, wąski nos, lekko uwydatnione kości policzkowe, czy pełne wargi, wręcz stworzone do kpiących uśmieszków, niewiele zaburzają to drapieżne skojarzenie, to najbardziej przyciągającym elementem jej twarzy z pewnością są oczy: ciemno oprawione długimi rzęsami – co jest tak bardzo różne od bieli jej włosów – o żółtych, wręcz mieniących się złotem tęczówkach.
Białowłosa nie stroni od delikatnego makijażu, już nie. Ten, zazwyczaj w codziennych bądź oficjalnych sytuacjach upiększa jej urodę. Kobieta zwłaszcza lubi podkreślać swoje usta czerwienią, tak samo jak od czasu do czasu swoje paznokcie. Włosy najczęściej nosi spięte dla wygody w luźny warkocz albo wysoki kucyk. Lubi też zapleść mniejsze warkoczyki z boku głowy i spiąć je w elegancki kok, bądź inne wariacje na temat – tutaj ogranicza ją zazwyczaj tylko wyobraźnia i chęci.

UBIÓR: CODZIENNE | PODRÓŻNE | ZBROJA Na przestrzeni lat ubiór Asaki zdążył się zmienić. Kiedyś ubierała się głównie po męsku, nie zawracając sobie głowy jakimiś spódnicami czy tym, by ładnie wyglądać. Miało być wygodnie, bo walka mogła cię znaleźć wszędzie. Dorosła jednak i zrozumiała, że nie wszystko zawsze pasuje i wypada.
Strój na co dzień wybiera więc lekki, zwiewny, kobiecy. Kolorowe yukaty w domu, które tak bardzo lubi jej mąż. Do miasta jednak częściej zakłada koszulę podobną kimonom z wiązania i obszycia, a do tego damską wersję hakamy – nie spodnie, a spódnicę, długą do ziemi, najczęściej w jakimś mocnym, kontrastującym z górą stroju kolorze, również obowiązkowo z jakimś delikatnym haftem. Całość opina pas, by wszystko trzymało się na miejscu. Asaka nie unika biżuterii. Wpina spinki, kanzashi, z różnymi motywami we włosy, zakłada pasujące kolczyki – dodatki, które w większości otrzymała od męża, a które podkreślają jej styl i lekkość. Na serdecznym palcu prawej dłoni nosi złotą obrączkę. Strój ten, choć kobiecy, w razie czego nie krępuje ruchów i gdyby naszła taka potrzeba, byłaby w stanie walczyć. Czasami, gdy wymaga tego sytuacja (bądź kaprys), zakłada pełne kimono. Wtedy najczęściej wybiera czerwienie i czernie w odpowiednich proporcjach.
Na misje bądź na podróż Asaka ubiera się bardziej w stylu lat młodzieńczych. W spodnie ciasno opinające nogi, uwidoczniając krągłości w odpowiednich miejscach i nie plączące się nigdzie, grożąc nieprzewidzianym upadkiem. Te wpuszczone ma w płaskie, wygodne, wyższe (bo sięgające połowy łydki) sznurowane buty. Na udach umocowane ma kabury na broń, które w większości kryją się pod materiałem asymetrycznie wyciętej, wiązanej podobnie jak kimono góry – koszuli z obszyciami na bokach – o krótkich rękawach, z podwójną warstwą niżej. Całość ponownie ciasno wiązana pasem, by wszystko utrzymać na miejscu (choć ostatnio wiąże nieco luźniej z pewnych powodów…). Asymetria sprawia, że można odnieść wrażenie, iż strój kobiety jest pewnego rodzaju sukienką – ale nim nie jest. Pod koszulą na grubym pasie doczepioną ma torbę, wygodnie opartą na jednym boku. Rękawiczek zazwyczaj już nie nosi, chyba, że jest zimno – a wtedy pod koszulę zakłada jeszcze jedną warstwę z długim rękawem. Cały strój utrzymany jest w ciemnych kolorach: czerniach, brązach. Gdzieniegdzie w złocie. Na całość zazwyczaj nakłada czarną zbroję. Przez pierś i ramię przewiesza pas, na którym umocowany ma wielki wachlarz. Ciemny płaszcz z kapturem ubiera w razie potrzeb – gdy pada deszcz, czy wymaga tego klimat.

ZNAKI SZCZEGÓLNE: złote tęczówki; srebrzystobiałe włosy i czerwona wstążka je podtrzymująca;

  Ukryty tekst

OSOBOWOŚĆ

CHARAKTER:
Dziecko, jakim była Asaka, skutecznie wykluczyło ją z grupy posłusznych, spokojnych, czy nieśmiałych smarkaczy, bojących się karcącego spojrzenia matki, czy groźby ojca, że jak jeszcze raz wykręci taki numer, albo pobije kolegę, to przełoży ją przez kolano i tak zleje pasem, że przez tydzień nie będzie mogła usiedzieć na tyłku. Była dokładnym przeciwieństwem płaczliwej i karnej dziewczynki, której od młodości wpajano do głowy, że najważniejszym zaszczytem kobiety, jest rodzić dzieci i gotować dla swojego mężczyzny. Pozbawiona odpowiednich wzorców w rodzinnym domu, wczesne dzieciństwo przeżyła niezbyt słuchając się matki, preferując rozwiązania siłowe, niż wyścigi do dorosłych, byle tylko przekazać wiadomość, że Akane śmieje się, że nie mam ojca. Ileż to rówieśników płakało, bo niereformowalna Asaka nabiła komuś siniaka, czy guza – i sama wracała do domu obdrapana, dostając kary i zakazy wychodzenia na zewnątrz. I nic sobie z tego nie robiła, gramoląc się na podwórko przez okno kuchni.
Uparta, od zawsze mająca swoje zdanie, nie potrafiąca ugryźć się w język, bo jak się powiedziało a, to trzeba przecież też powiedzieć b, chociażby skończyło się to największym laniem, awanturą, obrazą majestatu i walką o zranioną dumę. Duma… Właśnie. Z siedmiu grzechów głównych to właśnie duma jest najgorszym, który zagnieździł się w złotookiej. A gdy ślepym zrządzeniem losu trafiła pod skrzydła ojca i jego rodziny – duma została tym bardziej karmiona, a wszelkie obelgi i obrazy tylko podsycały oliwę do ognia, co też jej nowa rodzina pochwalała. Przecież duma wojownika, kobiety, rodziny, rodu to najważniejsze wartości, o jakie ninja musi walczyć i jakich bronić. I choć niepokorna i w gorącej wodzie kąpana, nie wychowywana od urodzenia w wartościach wyznawanych przez Kōseki, wchłonęła je wszystkie jak gąbka i stały się jej własnymi.
Lojalna aż do bólu poszłaby na śmierć, byle tylko ochronić wszystko co kocha. Nie przywiązuje się łatwo, ale jeśli już – to na długo, jeśli nie na zawsze, związując swój los z losem innych niewidzialną, acz niemalże nierozerwalną nicią. Pyskata, sarkastyczna i ironiczna, ma wyjątkową alergię na głupotę innych, do swojej mając pewną dozę tolerancji – i choć na pierwszy rzut oka może wydawać się mrukliwym gburem, to na drugi widać, że całkiem pogodna z niej kunoichi; straszna z niej gaduła. Emocje zazwyczaj można z niej czytać jak z otwartej księgi, chyba, że bardzo się stara, by coś ukryć.
Przez lata wyłagodniała i nie jest już taka hop do przodu z pięściami. Nadal jest jednak niecierpliwa (chyba, że w stosunku do swojego męża) i nie lubi siedzieć w miejscu. Ma się dziać, trzeba działać! Gdyby określić ją jednym słowem, to powiedziałby się: ogień. Ciepła i miła dla bliskich i tych, których polubiła, wojownicza dla przeciwników – ma iście ognisty temperament. Pomimo dobroci, jaką się odznacza, nie można jej uznać za altruistkę, w końcu jakoś trzeba zarobić na życie. Ma ogromne poszanowanie do zasad i tradycji, jakimi kierują się ludzie w Karmazynowych Szczytach i w stosunku do tego potrafi mieć niesamowitego kija w tyłku. Poza tym jednak lubi dobrą zabawę, towarzystwo i od czasu do czasu spłatać jakiś niewinny figiel.

CIEKAWOSTKI:

• Bardzo szybko zasypia i jest w stanie to zrobić w prawie każdym miejscu i każdej pozycji.
• Nie stroni od alkoholu, choć nie ma wcale mocnej głowy.
• Cierpi na chorobę morską.
• Jest leworęczna.
• Nie ma zbyt pięknego charakteru pisma, nie potrafi tez rysować. Ma za to głos stworzony do śpiewu i nawet lubi to robić.

NINDO: „Niczego nie żałować”, „Nie zesraj się”

HISTORIA

Płatki śniegu gęsto zasypały pola i drogi w okolicy, tuląc całą wieś grubą pierzyną, jakby zapraszając do snu. Był środek nocy, jednak gwar na zewnątrz wcale nie cichł. Świętowano. Przyszedł przecież upragniony pierwszy dzień, czy raczej pierwsza noc, nowego roku. Niby nie było się z czego cieszyć, w końcu to dzień jak każdy inny, nic magicznie się nie zmieni, nic widocznie się nie polepszy, ni nie pogorszy jak za dotknięciem magicznej różdżki – gawiedź jednak zawsze znajdzie sobie powód, by usprawiedliwić nadużywanie alkoholu. A gdy nie ma powodu… To trzeba go sobie wymyślić. Nowy rok to jednak nie byle okazja i nikomu nie przeszkadzało ogromne ognisko rozpalone w centrum wioski, ani śmiechy i tańce. Nic się nie zmieniło, dzień jak co dzień, pierwsza noc nowego roku – taka sama jak rok wcześniej i taka sama jak rok później. Ale nie dla Himeko Mori.
Młoda dziewczyna spędzała tę noc w asyście wioskowej znachorki, dając początek nowemu życiu; owocowi przelotnego romansu z pewnym shinobi, krótką, jednorazową przygodą, która jednak nie skończyła się tak szybko, jak się zaczęła. I tak w tę zimną, styczniową noc, w której płatki śniegu mieszały się z płomieniami ogniska, z krzykiem pierwszego mocnego oddechu nabranego w płuca, przyszła na świat Asaka, dziewczynka, o włosach białych jak śnieg.
* * * Złotooka, choć nie była spełnieniem marzeń Himeko, rosła jak na drożdżach (jednak jeśli przyrównać ją do innych dzieci w podobnym wieku, to wzrostem nie było co się chwalić). Urwis, wychowywany z matką, bez ojca, który trzaśnie ręką, by uciąć dyskusję o co głupszych pomysłach, robił co chciał. Asaka nie była tym zahukanym dzieckiem, które ucieknie z płaczem, by schować się za giezło matki. Nieraz wyśmiewano się z niej, że jest półsierotą; stare baby plotkowały o dawnym już romansie, a dzieciaki – nie rozumiejąc – podchwytywały temat, robiąc srebrzystowłosej przykrość. Złotooka nigdy jednak nie przychodziła poskarżyć się matce, a sama wymierzała sprawiedliwość pięścią i jedyne skargi, jakich musiała wysłuchiwać Himeko, pochodziły od rodziców innych dzieci.
Asaka, niepokorna, uczyła się mimo wszystko chętnie. Z rodzinnego domu wyniosła podstawy wiedzy o świecie, bajkach, legendach, przypowiastkach i historii, a także o tym, kim był jej ojciec: białowłosy shinobi potrafiący z niczego stworzyć kryształowe przedmioty o imieniu Takanobu. Nie trzeba było być więc geniuszem, by zorientować się, że młodzieniec musiał pochodzić z klanu Kōseki – bo jeśli wierzyć miejscowej „wiedzącej” (po prostu najstarszej kobiecie, która znała wszystkie lokalne plotki), to właśnie ród zamieszkujący okoliczne tereny posiadał takowe umiejętności.
* * * Rok 372 nie był najszczęśliwszym w życiu dziewięcioletniej dziewczynki. Epidemia czarnej ospy, która przetoczyła się przez rodzinną wioskę Asaki jak huragan, zebrała swoje śmiertelne żniwo. Ci, którzy nie zostali dotknięci chorobą, musieli spalić zwłoki swoich bliskich, swój dobytek i domy, a później znaleźć sobie nowe miejsce do życia. Nie było to proste, bo gdzie nie poszli, stamtąd ich przepędzano – przecież nikt nie będzie ryzykował rozpętania epidemii w ich własnym mieście.
Jedyna znana rodzina złotookiej, matka i starsza kobieta, która odbierała poród, nie musiała jednak oglądać tułaczki Asaki, która wędrowała z miejsca na miejsce wraz z sąsiadami. Dziewczynka, z pewnością odznaczająca się buntowniczą naturą, nie protestowała. Nawet najdziksze zwierzę wie, że w chwili zagrożenia trzeba trzymać się razem, w grupie. Asaka Mori, której życie spłonęło w ognisku większym, niż to, towarzyszące jej narodzinom; której słone łzy znaczyły drogę na nadal jeszcze lekko pulchnych policzkach; która tęskniła za uśmiechem matki i spokojnym głosem „babki” - starej akuszerki - szła – bez protestów, zupełnie tak, jak chciał instynkt przetrwania. A gdy ich stopy stanęły w Seiyamie, prochy Himeko już dawno rozwiał wiatr.
Nie trwało długo, by z niechcianego dziecka, balastu właściwie, zrobiono kartę przetargową; kartę, której dobry charakter i wychowanie wychwalano, robiąc przy okazji tyle szumu z domniemanego pochodzenia dziewczynki, że lider Kōseki zlitował się i w końcu wysłuchał wieśniaków. Minęło już tyle czasu, że nie było mowy, by byli oni siewcami choroby, która zebrała takie żniwo w ich własnej wiosce, pozwolono im więc zostać i robić to, co robili do tej pory – obrabiali zwierzęcą skórę i pracowali w warsztatach.
Co zaś się tyczyło nieszczęsnej sieroty, rzeczywiście jej rysy twarzy, a w szczególności charakterek, który wyszedł na światło dzienne niesamowicie szybko (a bajki o dobrym wychowaniu prysnęły jak bańka mydlana), przypominały jednego z shinobi, o tym samym imieniu, które podała dziewczynka. Ten, przyciśnięty, przyznał się do romansu sprzed ponad dziesięciu lat, a gdy przyprowadzono do niego białowłosą smarkulę, po odpowiedziach na najprostsze pytania i po złotych oczach, które odziedziczyła po matce, rozpoznał w niej swoją pierworodną córkę.
* * * Początki nie były proste. Żona Takanobu nie była zachwycona nowinami o starym romansie i o cudem odnalezionej zaginionej córce, o której nikt wcześniej ani nie wiedział, ani tym bardziej nie słyszał. Była to jednak sprawa honoru, by wziąć odpowiedzialność za czyny popełnione w przeszłości. Nikomu nie musiało się to podobać, tak po prostu trzeba było zrobić – i w ten oto sposób Asaka w końcu zyskała rodzinę. Mniej, bądź bardziej pełną, jednak jej macocha stanęła na wysokości zadania, i choć z początku nie znosiła młodej, to zajęła się jej obszarpanym wyglądem i dziurawą edukacją; nauczyła ją między innymi czytać, pisać i liczyć, a także to ona była tą, która pokazywała jej podstawy opanowywania chakry.
Ojciec, widząc w niej odbicie samego siebie z dzieciństwa, zaczął uczyć ją podstaw walki i opanowania chakry, a Asaka w końcu mogła wyżyć się ze swoją złością, żalem i smutkiem, przy okazji bawiąc się z przyrodnim rodzeństwem i innymi rówieśnikami. Lata minęły i chociaż nie bardzo udało się utemperować charakter srebrzystowłosej, to w odpowiednich rękach była niczym bardzo plastyczna glina, dostosowując się do sytuacji i przybierając taki kształt, jakiego życzyli sobie jej nauczyciele.
Nie udało się wyplenić z niej uporu, złośliwości i głupich pomysłów, za to zdołano nauczyć ją czym jest honor, odpowiedzialność i duma. I chociaż formalnie przyjęła nazwisko ojca i rodu, a w bardziej oficjalnych sytuacjach to właśnie nim się przedstawia, to mając na względzie szacunek do zmarłej matki, używa też, wedle kaprysu, jej nazwiska. Asaka Kōseki? Asaka Mori? Jedna i ta sama osoba.

WIEDZA

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Kabura na broń na lewym oraz prawym udzie
• Duża torba na pośladkach, przypięta do paska spodni
• Bransoletka z zawieszką na prawym nadgarstku
• Kanzashi we włosach
• Wielki Wachlarz na plecach
• Manierka w kształcie dużego cukierka
• Medalion otrzymany od Shirei-kana zawieszony na szyi
• Brązowy płaszcz

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

ROZLICZENIA

  Ukryty tekst

[Vulpie]

AKCEPT!
Milion pesos na dziffki, masz, bierz, łap!
Tak naprawdę to nie.

  Ukryty tekst

[Moderator Techniczny]

Postać porzucona