Dzielnica portowa

[Maname]

- Rok 389 - Jesień -

---

Ten sklepikarz to był najlepszym matematykiem jakiego widziałam. NIE POMYLIŁ SIĘ ANI RAZU. Dzisiaj tego nie zrobił, ani żadnego innego razu. Gdy już byłam w porcie, to ciągle mnie chyba ktoś okłamywał, albo w kulki ze mną leciał. Nie rozumiałam co się stało. Gdzie był ten rybak... Że niby podczas sztormu umarł? Co za bzdury. Ludzie z Cesarstwa są twardzi, a nie jakieś słabe mieszczury. Nie mógł się utopić - to każdemu mówiłam. Musiał po prostu zabawić w Fukuzako, albo tam się przenieść. Nie była to najlepsza opcja, zwłaszcza teraz gdy potrzebowała przepłynąć z wyspy na wyspę.

Na szczęście znalazł się ktoś życzliwy na tyle by chcieć płynąć do fukuzako. To był dobry znak, jedyny w dzisiejszym dniu, ale wiesz co? Ten znak przestał mi się podobać jak gość zaczął chcieć pieniądze. Jeśli czegoś się dowiedziałam przez ten rok, a mówię ci - było to mało rzeczy - to właśnie tego, że mogę pływać za darmo! Więc co to, to nie. Zmrużyłam lekko oczy przyglądając się jegomościowi który to się ukłonił nawet. Poczułam się głupio więc też ściągnęłam czapkę. Zastanawiałam się tylko po co wystawił mu swój kapelusz... Chciał bym wrzuciła tam ryo? Żeby mu z głowy wypadło? Złapałam więc za kapelusz - ten jego i założyłam na głowę - to był szybki ruch, następnie klepnęłam go ręką w rękę, tak jak się zbija piątkę – Piątka panie bosmanie — A potem pacnęłam go moją czapką, niech sobie ponosi i ma radość z bycia kapitanem, choćby przez chwilę – Zawieziesz Kapitan Maname gdzie trzeba i się dogadamy — Wyszczerzyłam się i w moment poleciałam do jego łódki, albo do tej obok której przedtem stał. Zapakowałam się od razu i końmi mnie nie wyciągnie. Choćby to nawet nie była jego łódka. Ja już wiedziałam, że płynę i koniec!

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Hikari]

~ Zwykła ochrona ~
Misja C
Post 7/30+
Maname Maname nie przypominała swoim charakterem zadziornej kapitan, a bardziej irytującą księżniczkę. W głowie prawdopodobnie wyobrażała sobie świat krążący wokół niej, bo pewna siebie zamieniła kapelusze i przybiła piątkę. Zachowanie tak nietypowe, że mężczyzna przez chwilę musiał przeanalizować całą sytuację patrząc jak panienka wsiada do pierwszej lepszej łódki. Czy ona należała do oferującego nam transport? Dobre pytanie, na które odpowiedział nam wpierw... Śmiech tak mocny, że nieznajomy aż złapał się za brzuch lekko zginając.
- Nie wiem z kim się dogadasz na miejscu, ale nie ze mną. Przyjmuję tylko zapłatę z góry.
Uspokoił się zakładając kapitański kapelusz na głowę jakby był jego własnością. Był trochę zbyt mały więc jak można się domyślić mało brakowało aby niebieskowłosej obecny spadał na oczy. Dwóch, może trzech centymetrów a zachodziłby na oczy.
- W takim wypadku wracam do domu, gdzie żona na mnie czeka z obiadem. Nie warto ryzykować chłodnego posiłku i gniewu kobiety gdy zarobek jest niepewny. Wrócę później gdybyś zmieniła zdanie.
Lekko się ukłonił przytrzymując nakrycie głowy aby nie spadło i ruszył w kierunku przeciwnym do jakiejkolwiek łajby.
- Pani Kapitan poradzi sobie przecież własnym statkiem, to nie problem.
Dodał na chwilę z uśmiechem odwracając się przez ramię, po czym kontynuował swój marsz do centrum miasta. Co w tym wypadku zrobi Maname? Poszuka innego transportu, a może zacznie go gonić aby odzyskać swoją własność przynajmniej?

[Maname]

- Rok 389 - Jesień -

---

Reprezentowałam wszystko czym można nazwać panią Kapitan, a to czy pani księżniczka jest przy okazji panią Kapitan to zupełnie inna sprawa. Dlaczego ja muszę każdemu tłumaczyć takie rzeczy? Nie! NIE! Nie odpowiadaj. Nie chcę odpowiedzi. I wiesz co? Ja wybrałam łódkę bo wiedziałam, że była jego i wiedziałam, że on będzie udawał, że to nie jego łódka, dlatego, że ja właśnie wiedziałam i to ja go przechytrzyłam. Zaczął się śmiać, ale on jeszcze nie wiedział, że miałam go w garści!

Wyszłam z łodzi, podeszłam do niego i zabrałam swoją czapkę, zrobiłam swoistą podmiankę. Podskoczyłam i cap, już miał swoje wiadro, a ja swoje. – Ciekawe co powie twoja żona jak dowie się, że tchórza poślubiła — Powiedziałam to głośno, tak by każdy kto tutaj był słyszał. No i pokazywałam na niego ręką. Niech wie, że o niego chodzi, jeszcze by się wymigał i zignorował mnie... Ale jak zignoruje to żadna strata z takiego tchórza. – No pewnie, pewnie nawet nie wiesz jak do Fukuzako dopłynąć, ale ja wiem to znajdę drogę i tak — I jeżeli szedł dalej to skrzyżowałam ręce, zacisnęłam mocno usta, ręce też i nawet na niego nie patrzyłam. Jak chciał iść to niech idzie! – No idź dalej! — Powtórzyłam zerkając lekko. Co prawda trochę mi zależało by jednak nie szedł... Ale co mogłam zrobić? Zatrzymać go siłą? Jeżeli ostatecznie stwierdził, że nie to zaczęłam szukać innego kursu na Fukuzako. Lepsza łódka, większa łódka - tym razem za darmo, bo pływanie po okolicznych wyspach mam za darmo, tak mi mówili gdy dostawałam tą fuchę, wiesz? Poza tym. Znałam już żołnierzy ze staków wojennych co kursowały na Fukuzako, nawet takim mogłam się zabrać. Zadowoliłoby mnie tak naprawdę sporo rzeczy, bo łódka rybacka już odpadała. Należało celować wyżej, byłam przecież Akoraito i miałam medal by go pokazać, tak chciałam zrobić jeśli by mnie nie chcieli gdzieś wpuścić. Pokazać im, że jestem ważną kunoichi w służbie Cesarstwu. O, list z pieczęcią Mayumi-Dono również bym pokazała, ale zajrzeć i czytać to już nie mogłam nikomu pozwolić.

Jakby to nie było - dziś czy jutro... Płyniemy, byle szybciej i byle lepiej niż w łódeczce. Kapitan Maname zasługuje tylko na konkretne okręty, a co za tym idzie oferty też. Ale mimo wszystko. Jeśli rybak chciał ze mną płynąć, to byłam skora z nim płynąć, bo jak już jest łódka, to darowanemu statkowi w ładownie zaglądać nie powinnam, nie?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Hikari]

~ Zwykła ochrona ~
Misja C
Post 9/30+
Maname Wśród cech przeszkadzających zawierać jakiekolwiek umowy, kontrakty jest upartość. Musisz postawić na swoim, ale wiedzieć kiedy trochę spuścić nogę z gazu zamiast jeszcze bardziej dociskać. Czy nazywanie go tchórzem jakkolwiek zadziałało? W żadnym wypadku, nawet się nie odwrócił wypowiadając pożegnalne słowa.
- Przynajmniej nie idiotą dającym się nabrać smarkaczom! Uważajcie wszyscy na tą małą krzyczącą oszustkę!
Trójka zainteresowanych zamieszaniem mogła wybierać sobie, której bajce wierzyć tylko przy braku jakichkolwiek dowodów rozeszli się po pięciu minutach zapominając o wszystkim. Takimi marnymi sztuczkami nie zepsujemy niczyjej reputacji, trzeba się mocniej postarać. Poszukać jakichś brudów, lub sfałszować i opublikować. Przekupić parę osób, aby rozpowiadały głupoty. Zapraszam do kombinowania, bo przez takie próby Maname niemal została z czarnym kapeluszem mogącym należeć do rybaka, nie kapitana. Padłaby ofiarą własnej podmianki, gdyby nie szybka reakcja przed rozpłynięciem się własności w tłumie. Pozostało poszukiwać innego transportu. Tym razem z wykorzystaniem listu i odznaki poszukała żołnierzy mogących ją zabrać na miejsce docelowe. Z względu na niewielką odległość kapitan postanowił wysłać dwóch żołnierzy mających zapewnić transport łódką w jedną stronę. Najwcześniejszy większego statku planowany był następnego poranka, a listu liderki nie można ignorować prawda? Tak czy inaczej, Fukuzako szykuj się ponownie. Nadchodzimy.

Z/T -> Fukuzako

[Kyohei]

MISJA 19/19

---

Zostawiając w tyle swoich niedoszłych oprawców, Okami drwiąc i szydząc z nich zostawił na dodatek swojego klona, by im podokuczał. Istny geniusz zła, to powinno oduczyć ich chęci łatwego zarobku cudzym kosztem. Droga powrotna nie wyglądała wcale jak ta, którą przebył w stronę pierwszą. Podróż mu się dłużyła, było mu zimno, a oczy zamykały się niemal co chwilę. Głód także mu doskwierał. Nic przyjemnego, iść samemu przez całą wyspę w taki chłód. Na szczęście udało się mu dotrzeć do Przystani Tenkyu. Zmarnowany, brudny, głodny i niewyspany doczłapał się do statku, którym miał wrócić na Kantai. Widział jednak, że załogi nie ma. Wszedł na statek i poszedł spać natychmiast, układając się na względnie wygodnej ławce.

Mijały godziny, a statek skoro świt wyruszył. Kapitan widział, że Wilk jest wycieńczony. Było to po nim widać. Nakazał zostawić dla niego część zakupionego świeżego jedzenia, aby ten mógł się posilić kiedy wstanie. Okami jednak nie wstawał aż do godziny 12. Wtedy właśnie, został brutalnie obudzony, śmierdzącą rybą i wiadrem zimnej, morskiej wody.

- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

Krzyknął obudzony chłopak, zupełnie nieświadom tego gdzie jest, kim jest i co się dzieje. Kapitan jak i załoga zrobili mu żart. Dobili już do portu, więc obudzili wielkiego śpiocha. Okami zjadł jeszcze posiłek z Kapitanem, ponieważ ten na to nalegał. Podczas posiłku wsłuchiwał się w opowieści Wilka z Satomi, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. Byli umówieni, żeby spotkać się w tym samym miejscu w porcie. Załoga "Wydry", bo tak nazywał się kuter którym pływali, była tu regularnie, dwa razy w tygodniu. W czwartki i wtorki. Właśnie była sobotnie popołudnie, przez co Kapitan oddelegował Okamiego do dokończenia swoich spraw tutaj, na kontynencie, zanim będą mogli razem udać się na morze. Wszak Wydra nie musiała od razu płynąć na kontynent, a Okami, zmęczony swoją misją, nie przydałby im się.

- Śpiący ochroniarz to żaden pożytek, wypocznij!

- skwitował pod koniec rozmowy Kapitan. Wilk był jednak już całkiem wyspany. Co prawda leżenie na łodzi nie było wygodne, więc nie można tego uznać za odpoczynek godny kurortu SPA, natomiast zupełnie wystarczający, żeby mógł pójść oddać piekarzowi jego paczkę, nie słaniając się na nogach.

Jako, że Kenjiemu zależało na jak najszybszym otrzymaniu paczki, Okami wyruszył z nią natychmiast. Wiedział, że gdy wystarczająco popyta, to znajdzie szybciutko piekarnie. Jako, że całkiem dobrze znał Hanamurę, zapytał jeszcze w porcie, a po paru minutach był już u progów piekarni.

Zobaczył tam znajomego piekarza i zakrzyknął:

- Sporo trudu kosztowało mnie zdobycie tej paczki. Ten Kotetesu to kawał chłopa!

Rzucił ironicznie, wszak piekarz nadal uważał, że Kotetsu to wielki bandyta. Może dla Babci Kotetsu taki wizerunek był lepszy? Nie wziął się znikąd, musiał mieć coś na celu. Piekarz podziękował za swoją paczkę, wręczając shinobi mniszek z zapłatą. Teraz pozostało Kenjiemu sprzedać tytoń i obłowić się na sprzedaży! A Okami? Zyskał potencjalną pracę jako ochroniarz, wykonał swoje zadanie i zadowolony, z mieszkiem pieniędzy w kieszeni miał jeszcze cały dzień dla siebie!

Koniec Misji Okamiego pt: PACZKA TYTONIU, 19/19 postów

[Ōkami]

Dotarcie na statek łatwe nie było, bo inaczej się idzie "na świeżaka", a inaczej kiedy jest się bardziej zmęczonym i chudszym o ponad połowę swojej czakry. Nie zmieniło to w praktyce jednak nic - wiedział, że musi dojść i powtarzał to sobie, klepiąc się po twarzy po drodze i podskakując w miejscu by chociaż trochę rozbudzić ciało. Kiedy dotarł na statek, a było już całkiem późno, udało mu się paść na japę jak długi i wyzionąć ducha zasnąć snem wiecznym sprawiedliwym bo i zasłużonym. Obudzono go dopiero po południu, na dobrą sprawę, co było dziwne dla Wilka wstającego rano... ale także dla Wilka który zwykle nie jest po kilkudniowym treningu zwieńczonym prawie całodobową akcją w dostarczanie komuś paczki, używanie technik i bieganie po obcych wyspach. Niecodzienne, ale dość ciekawe jako odmiana. Dużo mniej pozytywna była zimna woda, którą oberwał, ale był dość zmęczony by nie chcieć wyciągnąć konsekwencji. A koniec końców mógł podnieść wodę i w ripoście skąpać połowę załogi w ruchomym potoku nad którym miał władzę dzięki swojej technice.

Dowiedział się za to, imion wszystkich załogantów w tym i Kapitana, a także nazwy ich statku, zwrotnej, śmiesznej małej wyderki, którą przyjdzie mu ochraniać. W sumie, czemu nie, on się przetransportuje i oni będą mieli kryte plecy czyli Wilk syty i Wydra cała. Zanotował w głowie jak i kiedy wypływają, a po rozmowie i paru uprzejmościach zostało mu udać się do piekarza i oddać mu paczkę. Lepiej niech żyje w przekonaniu, że jego Kotetsu to wielkolud, a nie staruszka, bo ani chybi zacznie napastować Hanamurzańskie staruszki w poszukiwaniu innych używek. Tą wiedzę zyskał Wilk i nie zamierzał się nią dzielić.
Po dostarczeniu paczki i przespaniu się u strażników, wiedząc, że nadchodzi wtorek, udał się znów do portu i zaokrętował się na Wydrze. Parę małych opłat związanych z zapasami na drogę i był gotów ruszać w podróż, podczas której wypatrywał zagrożeń, stojąc na pokładzie, gotów do obrony wydry technikami.

Droga do Ryuzaku no Taki przebiegała jednak całkowicie spokojnie tym razem, a mijający ich statek, widząc nową twarz na pokładzie, podejrzanie szybko zmienił kurs i oddalił się w przeciwnym kierunku...
Zostało czekać, aż na horyzoncie będzie ląd, na który Wilk, po raz pierwszy w życiu poza wyspami, będzie mógł zstąpić i odkryć coś nowego.

Skąd: Kantai
Dokąd: Ryuzaku No Taki
Czas podróży: 45 Minut
Czas przybycia: 23:45
Środek transportu: Ambitny kuter "Wydra"!

[Ōkami]

Problemem z pieniędzmi jest to, czy osoba od której chce się te pieniądze wydobyć je posiada. Bo jeśli celem porwania Mayuri było odzyskanie długów od ojca/rodziny Mayuri, to o ile rodzina jej nie okłamywała, a Wilka przy okazji, i nie siedzieli na kopcu złota… To Mayuri była równie im przydatna żywa co i martwa. Pytanie tylko kiedy porywacze, jeśli Mayuri została serio porwana dla pieniędzy, to zrozumieją. Mogli już zacząć coś podejrzewać po samym przeszukaniu domu dziewczyny, rozgardiasz był jednak dokonany solidny, a Wilk wiedział, że króliczyca nie śmierdziała groszem - jak się gdzieś spotykali, to często on płacił mimo tego, że sam ma na co zbierać fundusze, bo zwyczajnie rozumiał, dzięki rzucanym spojrzeniom, że zapłacenie rachunku w całości mocno pomoże dziewczynie z związaniem końca z końcem, a jak nie, to będzie musiała sobie czegoś odmówić.

Po dotarciu do portu, Wilk się rozejrzał. W tej sytuacji, z tym, co ustalili z Yukako, mogli w sumie zagrać tylko jedną kartą. Nim zostali na widoku i nim wszyscy ich zarejestrowali, Wilk zgarnął koleżankę na bok. Na szczęście po drodze mieli czas porozmawiać, nerwy trochę naprostowały jak i relacja między nimi. Może dlatego, że był już dla niej zupełnie miły, nie będąc wrednym ani razu.
-Dobra, Yukako-san. Mam taki pomysł. Ty będziesz mnie pilnowała z daleka, bo twoją śliczną buzię stali bywalcy na pewno powiążą ze strażą. A mnie mogą nie znać od tej strony. Mam taki pomysł, że podejdę do tych co bardziej czerstwych i popytam, czy nie znają kogoś, kto ściąga długi. Jeśli nasze założenie, że chodzi o pieniądze, okaże się trafne, to będziemy w domu. - Wyłożył jej swój plan i jeśli wszystko się zgadza i Yukako nie mówi NIE SKĄD NIE WOLNO, to wilk uderza do dzieła.

Wejdzie do portu jak do Siebie, omiatając wszystko wzrokiem i znajdzie jakichś największych złodupców. Fajnie, jakby byli łysi wielcy i brodaci, ale jeśli nie znajdzie nikogo pasującego do tego rysopisu, to znajdzie takich którzy z mordy wyglądają jakby mieli dożywocie za samą facjatę. Podejdzie do nich pewnym krokiem.
-Bry. - Zacznie ni z gruchy ni z pietruchy. - Panowie mogą pomóc? Rzucę groszem za informację, ale zależy mi się dowiedzieć, czy w tym porcie znajdę kogoś kto potrafi wydobyć hajs od tych, którzy go są winni, ale nie chcą oddać? Jeden śmieć który hodował jakieś fretki czy inne króliki pożyczył od mojego ojca na klatki, a teraz zapomniał nagle, że długi trzeba oddawać. Sam nie będę rąk brudził, a wypadałoby mu chociaż nóżki połamać. - Pierwsza poważna rola złoczyńcy-wilka w życiu i jego małej prowokacji. Nie umiał przeklinać, ale starał się wyglądać poważnie i groźnie, by nie zostać wyśmianym.

[Jun]

Misja Rangi - C - 21/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Ookami -
- Hanamura -
- Dziewczę w opałach -

---

" Poszukiwania " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qFoSl1a ... ex=19&t=0s[/youtube] Mogłeś wiedzieć coś, czego nie wiedzieli porywacze, istniała na to spora szansa, że nie wiedzieli o totalnym bankructwie, możliwe, że liczyli na jakieś stare, ukryte oszczędności… Ty jednak wiedziałeś, że takowych nie było… To twoja przewaga, która niestety nie zapewnia ci nic… Znałeś Mayuri dość dobrze, o tym co robił i jak, jej ojciec również pojęcie jakieś miałeś. Nie było mowy o ukrytych oszczędnościach. Po znalezieniu się w porcie, na widoku nie byliście długo. Już ty o to zadbałeś. Nie mniej może niepotrzebnie? Ludzi było wystarczająco by mało kto zwrócił na was uwagę - to był port, to całkiem normalne, że w porcie przebywali strażnicy, czasem nawet ci ponad programowi. Nie raz i też nie dwa było potrzeba dodatkowej ochrony, czasami zamawianej przez samych kapitanów statków, czy właścicieli magazynów.

Zabrałeś Yukako na bok, ona westchnęła po kilku twoich słowach, krzyżując ręce na piersi – No dobrze, możemy tak zrobić… Nie, żebyśmy mieli inne wyjście — Rozłożyła ręce i pozwoliła ci działać, przytaknęła na twój plan. – W takim razie będę cię pilnowała. Jeśli coś się zacznie dziać, to wkraczam — Zapewniła cię o swojej warcie, która miała trwać tak długo, jak ty będziesz realizował plan. Pozwoliła ci iść, a sama również skierowała się w jakieś miejsce, z którego miała na ciebie idealny widok. Tak się złożyło, że jeden z magazynów był całkiem wysoki i miał na szczycie okno, to i miała swój punkt obserwacyjny. Nim ruszyła, wskazała ci lokalizacje swojej kryjówki. Rozglądałeś się, to w lewo, to w prawo - wszędzie pełno ludzi, pracowników i przechodniów, niektórzy nawet nie tutejsi, ale wiedziałeś, czego poszukiwałeś. Miałeś już wizję i wyobrażenie osobnika, którego należało znaleźć. Chwilę ci to zajęło, kręciłeś się po porcie i poszukiwałeś najbardziej parszywej z mord. Oglądałeś jednego, potem drugiego - oczywiście nie robiłeś tego w sposób infantylny i zwracający uwagi. W końcu znalazłeś - nie łysego co prawda, ale brodatego, bez kilku zębów, zastąpionych złotymi. Miał wielkie łapy, no i masywne karczycho.

Znalazłeś jednego - stał przy jednym z doków i oglądał cumujący tam statek – Czego chcesz cherlaku? — Odezwał się jak przerwałeś mu jego ważną obserwację, albo wpatrywanie się w niekończącą się zimną morską toń. – Ta? Co ty nie powiesz? Chcesz ubić jakiś interes, to najpierw musisz pokazać, żeś nieprawy cwaniak, kapujesz? — Spojrzał na ciebie i uważnie zmierzył cię wzrokiem. Patrzył i chyba myślał, ale miałeś też wrażenie, że obserwuje, ale nie ciebie, a to, co jest za tobą. Na szczęście magazyn, w którym siedziała Yukako był kawałek dalej i raczej nie było opcji, by zwrócił na nią uwagę. Mogło tak być za sprawą drobno pruszącego śniegu, który dostatecznie przysłaniał jej kryjówkę

Kark
Kirahara
Kapitan Nishimoto
Yukako Kagami
Tsukushima

[Ōkami]

Na szczęście w porcie nigdy nie brakowało ludzi. To chyba była główna cecha Hanamury, kwestia bycia wyspiarskim cesarstwem z potężną flotą, czarną falą. Gdyby Wilk nie przepadał za statkami i morzem, widzianym z perspektywy marynarza, odrobinę mniej to pewnie by się zaciągnął do wojska i służył w czarnej fali. Pewnie jego szybki i sytuacyjny suiton na morzu byłby niezastąpiony, odpowiednio dużo treningu, odpowiednio dużo czakry i może nauczyłby się nawet zatopiać całe pirackie statki odpowiednią techniką.
Niestety dla floty i dla Siebie, statki i żeglarstwo cechowały się stanowczo zbyt wielkim chaosem i tak jak Toshiko mówiła, dzikim zaufaniem do swoich umiejętności i boskich kaprysów. Nie, to nie dla Wilka.
Suchy ląd, o ile można to powiedzieć o wyspie targanej różnymi zjawiskami pogodowymi, był miejscem dla niego doskonałym.

Faktem było, że może Wilk wykazał sie nieco dużymi pokładami paranoi, jednak wolał by potencjalna porażka i czyjaś krzywda nie wynikła z jego winy. Była to troska, chęć walki o siebie i świat, zachowania czystości oblicza czy może egoistyczna chęć nie ponoszenia konsekwencji, uniknięcia wyrzutów sumienia? A to chyba wszystko po trochu.
Na szczęście Yukako nie była tym typem osoby, która by na siłę się kantowała dla zasady. Tsu-san pewnie by miał zupełnie inny plan, zupełnie inne podejście i teraz by się z Wilkiem przekomarzał.
Dziewka się zgodziła, wskazała kryjówkę i poszła zająć w niej miejsce. Wilkowi zostało działać.
A port jak to port, nie było bardzo trudno znaleźć kogoś z pewnym dożywociem za same lico, przy którym zadbany Ookami wyglądał jak kastrat albo kobieta, bo mężczyzna miał w sobie jakieś czterysta procent mężczyzny i twardziela. Ale plan był niezły, co może pójść nie tak? Najwyżej Wilk też będzie twardzielem po tym jak mu wstawią zęby, będzie wilku bez zębów kilku.

Wilku nie pozbawiony jeszcze zębów kilku wpatrywał się w parszywego ryja z takim karkiem, jak jego własne udo, ale nie pokazywał strachu bo go nie czuł. Zabić go nie zabije, a jak dostanie w zęby to jedna pieczęć i wielki kark wyląduje wciśniety falą wody w morskiej toni. Jego władza nad żywiołem była tym, co dawało mu spore pokłady pewności Siebie, a jedną z cnót jest odwaga i tego trzeba się trzymać.
-Gdybym był cwaniakiem to bym sam załatwił swój problem, co? A dociera do Ciebie, że z jakiegoś powodu szukam pomocy i za nią płacę? Wiesz, nie każdy się rodzi taki wielki jak Ty chłopie i ciężko coś na to poradzić. A co, znasz kogoś czy sam się piszesz? - Założył ręce na klatce piersiowej,nie cofając się ani krok ani nie opuszczając głowy. Patrzył mu prosto w te jego kaprawe oczka.
Nieprawy cwaniak, huh?

[Jun]

Misja Rangi - C - 23/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Ookami -
- Hanamura -
- Dziewczę w opałach -

---

" Poszukiwania " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qFoSl1a ... ex=19&t=0s[/youtube] Bycie marynarzem to kwestia wielu wyrzeczeń, ale tutejsi - byli przyzwyczajeni do takiego życia. Nie musiało to być dla każdego. Tsu był tradycjonalistą w swoim myśleniu, on pewnie spróbowałby dorwać łotra na gorącym uczynku. Oczami myśli już słyszałeś, jak biegnie i krzyczy “Straż, straż, zatrzymać się“ Na szczęście go tutaj nie było i nie miał jak psuć twojego planu. Miałeś pewność, że Yukako nie wkroczy zbyt wcześnie, da ci czas na działanie. Wilk może nie dorastał do pięt wizerunkiem, oraz sprawianym wrażeniem, ale tak to właśnie było z ludźmi spod ciemnej gwiazdy. Zawsze mieli coś, co ich zdradzało, element ich, czy to osobowości, czy aparycji, choćby nawet był niewielki, zawsze potrafił się przebić do świadomości innych, czasem podprogowy..

Facet przez chwilę słuchał i słuchał. Wyraźnie zastanawiał się co ci odpowiedzieć, bo i niezbyt go zaskoczyłeś swoimi słowami – Słuchaj ognisto włosy. Myślisz, że jesteś jedynym, który zawraca mi gitarę w taki sposób? Jestem zajęty i nie mam czasu na pieprzenie o jakiś siusiumajtkach, chcących zabłysnąć. Poza tym. Odpuść sobie tamtego frajera, dobrze ci radzę, jeszcze napytasz sobie biedy — Ostrzeżenie z rąk łotra? A to ci nowość. Możliwe, że nawet i tacy chronili swoich interesów, oraz wszystkiego, co kręciło się wkoło nich. Taka myśl nie byłaby daleka od możliwej prawdy, tak samo jak jabłko nie pada daleko od jabłoni – Co z tego, że płacisz? Każdy tak może powiedzieć. — I w rzeczywistości… Mógł, tak samo jak każdy mógł oferować złote góry, by potem wpaść w pułapkę własnych machlojek. Takiemu mogło zabraknąć pieniędzy, nawet na spłatę współpracowników. Ten interes pełen był ryzyka, ale i ogromnego zysku - jeśli wycelowano odpowiednio. Facet przestał ci się przyglądać. Wrócił do podziwiania okrętu, skupiał swój wzrok na osobniku, który właśnie schodził z okrętu. Ten na kogo patrzył, był zwyczajnym chłopakiem, zupełnie się nie wyróżniał. Widziałeś w porcie takich setki. Co dalej, Ookami? Póki co wilk miał jeszcze wszystkie zęby, ale niezbyt posunął się na przód. Liczba kroków, które mogłeś wykonać, była ogromna, a była jedynie powiększana, przez obecność Yukako, która również cię obserwowała. Możliwe, że należało dalej brnąć w metody perswazji, albo… Podjąć jakieś inne działanie.

Kark
Kirahara
Kapitan Nishimoto
Yukako Kagami
Tsukushima

[Ōkami]

Najgorszy rozwój sytuacji to taki, w którym Wilk musiałby postawić wszystko na ostatnią możliwą kartę, a to oznaczałoby, że w momencie w którym to nie zadziała to zostanie rozegrany. Na szczęście było to dość desperackie zagranie, wymagające powiedzenia - gram o wszystko, va banque! - i wyrzucenia wszystkich kart, nawet jeśli ma się kilka fajnych zagrań i możnaby było dłużej grać. To definitywnie nie miałoby miejsca przy Tsukushimie, który by zapewne już gościa skuć za takie pokątne przyznanie się do winy, potem byłoby przesłuchanie i cały raban z dokumentacją, a tymczasem Mayuri pewnie już by zaczynała gnić na dnie morza, wyrzucona przez zbójów którzy by zrozumieli, że nie wyciągną z niej tak łatwo pieniędzy ani z jej ojca.

Kiedy łotr postanowił go nazwać w najbardziej lepki sposób jaki tylko Wilkowi udało się wyobrazić, postanowił odchrzaknąć i splunąć w bok.
-Ognistowłosy, cudne określenie jakbyś chciał się umówić. - Skrzywił się, pozostając w tej swojej wypiętej i pewnej siebie postawie, z założonymi rękami. Kiedy jednak mężczyzna spróbował go spławić, Wilku uznał, że pora działać. Wszystko albo nic. Zwłaszcza jak opluł jego sugestię zapłacenia za pomoc.
-Pieniądz ci śmierdzi i stoisz tutaj chyba randki szukając? Dobrze, spoko. - I dalej pozostając w jego zasięgu wzroku, rozłożył ręce by rozsunąć swoje haori na tyle, by pokazać sześć potężnych blizn po strzałach na klatce piersiowej, a także wydobyć mieszek który nosił podwiązany od wewnętrznej strony haori. Było mu teraz zimno nawet mimo płaszcza. Od razu na myśl przychodzą cudowne wspomnienia z koralowcami w Ryuzaku.
-Oby chociaż kantaiskie ryby nie były takie wybredne na zarobek. - Rzucił nonszalancko, wybrał z mieszka około pięćdziesięciu ryou i rzucił je do wody, tak jakby rzucał rybom karmę, bez żadnego mrugnięcia ani przejęcia na twarzy.
-Ty właśnie, podrywacz, może jak nie nęci cię pieniądz, to wolisz coś lepszego? Mogę załatwić trasy patrolowe straży oraz kto na patrolach będzie. Panna która mi do łóżka włazi ma brata w straży, sądze, że wyciągnięcie takich informacji dla mnie nie będzie problemem, a komukolwiek kto zajmuje się czymkolwiek nielegalnym strasznie ułatwi życie.
Cofnął dłoń z monetami, nim wrzucił kolejną porcję ryou do wody i spojrzał mężczyźnie w twarz po raz kolejny.
-To co, złotozęby, masz jakieś informacje dla mnie czy dalej mam ryby ryjkami karmić? - Wilk, gdyby miał teraz chwilę i okazję, pewnie sam by sobie przybił piątkę. Bo jego mała gra psychologiczna, jego zdaniem, wyszła mu doskonale.

Chyba, że cokolwiek się po drodze wydarzyło, to Wilk zmieni swój plan odpowiednio. Bo po co nęcić kogoś, kto pełni tylko rolę głupka i mięśni w bandzie? Może ten, na którego bandzior patrzy jest kimś ważnym? Nie zaszkodzi mu się przyjrzeć, szukając czegokolwiek podejrzanego lub znajomego.

[Jun]

Misja Rangi - C - 25/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Ookami -
- Hanamura -
- Dziewczę w opałach -

---

" Poszukiwania " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qFoSl1a ... ex=19&t=0s[/youtube] Umówić? Jemu raczej się nie zbierało na amory, na pewno nie z tobą. Mayuri była bardziej w jego typie, choć, na pewno jemu było bardzo daleko by być w “jej typie”. Mówi się jednak, że miłość nie wybiera, ta może skrzywdzić więcej niż jedną osobę… Tutaj jednak ciężko mówić o miłości, bez miłości też można robić nie jedno. Wystarczy odrobina wyobraźni. Gość miał swój rozsądek, ale czy Ookami takowy posiadał? Wyglądało na to, że z każdą chwilą rozpacz za Mayuri ciągnęła go dalej w otchłań bez końca. Nie chciał gadać, twoje prowokacje doprowadzały go do szału, nie miał nerwów ze stali… Choć ty musiałeś je mieć, by próbować takich zagrań. Odsłonięcie haori, a potem ran było raczej wypadkiem przy pracy, bo to przecież o pokazanie pieniędzy chodziło, czyż nie? Niezależnie od tego - nie miało to znaczenia, bo i gość zerknął na to jedynie przez moment. Wyglądało na to, że już chciał coś zrobić, zbliżyć się w twoją stronę, lecz wtedy ty zacząłeś działać, wyciągać monety z mieszka - rzucać je do wody, prosto na dno, od tak, niczym rybią karmę. Gość nawet nie westchnął, patrzył na ciebie jak na zwyczajnego pomyleńca. Mieć pieniądze i rzucać je na dno. To nie była oznaka bogactwa, to oznaka głupoty i kiepska prowokacja. Chwila ciszy z jego strony. Miałeś farta, bo akurat nie kręcił się w okolicy nikt, kto mógłby zbyt długo słuchać twoich słów. Było czego słuchać…

Nie codziennie padały słowa, traktujące o straży i ich patrolach. To były informacje z wyższej półki. Nie można było ich zdobyć ot, tak… Chyba że ty mogłeś. Pokazałeś dzisiaj już kilka dziwnych zagrań, więc albo dużo gadałeś i byłeś zwyczajnie głupi, albo na czymś ci zależało. Czymś, co mogli ci dać, lecz cóż to mogło być. – Dobra kmiocie, czegoś chcesz, albo jesteś zwyczajnym pajacem. Sprawdzimy, skoro tak bardzo tego chcesz. Dzisiaj wieczorem, po zachodzie słońca. Przyjdź nad czarny staw. — Nie odrywał wzroku od twoich ruchów, czy słów. Nie wydawał się być typem dowódcy, ale wrażenia totalnego głąba również nie sprawiał. Może zupełnie by go nie przypominał gdyby nie ta łysa glaca. – Spóźnisz się, to koniec interesów. — Dodał na odchodne, oddalając się powoli, wyminął cię i zaczął się kierować w stronę południowych uliczek, pomiędzy budynkami w porcie. Mógł iść tak naprawdę wszędzie. – Nie wyrzuć tylko wszystek ryo do morza. — Mimo to, nie próbował cię powstrzymać, ani jak tam stał, ani jak już odchodził. Z jakiegoś powodu twoja kieszeń, a już zwłaszcza jej głębokość, mało go obchodziła.

Co teraz wilku? Niby jakiś kontakt złapałeś, lecz czy to w ogóle można nazwać tropem? Może jesteś jak ta ślepa kura, której trafiło się ziarno. Może ktoś je właśnie podniósł i zabiera, by zatrzymać je dla siebie, tak samo jak on odchodzi… A może, zwyczajnie… Rzucił ci jakiś ochłap na odchodne, bo zacząłeś się nim interesować za bardzo. Nie miałeś pewności. Może coś jednak było faktycznie na rzeczy.

Kark
Kirahara
Kapitan Nishimoto
Yukako Kagami
Tsukushima

[Ōkami]

Niestety zadanie odzyskania prawdopodobnie porwanej Mayuri - a z każdą chwilą Wilk był coraz bardziej pewny, że chodziło o porwanie i krzywdę - nie było zadaniem stworzonym dla Wilka. W stylu Hanamurzańskim i ogólnie w stylu straży było zachowywanie się tak, jak zrobiłby to Tsukushima. Pojmał by człowieka który zdaje się coś wiedzieć i tak długo by go przesłuchiwali, przez kilka dni, aż by się wygadał ze wszystkiego co wie. Pewnie powiedziałby wszystko, co wie, a nawet więcej, bo na przesłuchaniach w końcu mówi się to, co przesłuchujący chce usłyszeć byle mieć już dość i spokój… a przez fakt ile to zazwyczaj trwa byłoby już zapewne za późno na ratunek Mayuri i jeśli ta została porwana to by już dawno nie żyła. Ale fakt jest jeden - Wilk był beznadziejnym aktorem kiedy chodziło o udawanie cwaniaka.

Nie po to jedenaście lat, wróć, nie po to osiem lat wychowywano go na honorowego i prawego człowieka, który jest szczery i zachowuje się godnie, który niesie światu nadzieje, by teraz jego udawanie złoczyńcy było jakkolwiek przekonujące. Było wręcz żałosne, ale nie można sądzić, że żaba będzie udawała mewę i będzie w tym przekonująca tylko dlatego, że ktoś jej każe, prawda? Świnia nie zacznie latać, ryba nie wybiegnie na ląd na własnych nóżkach, tak Wilk nie będzie przekonującym bandziorem szukającym mięśni do wyłudzenia czy windykacji. Nie musiał się bać, że usłyszy go ktoś ze straży, bo miał plecy w postaci Yukiko, wytłumaczyłby, że to po prostu skomplikowana akcja straży mająca na celu przeniknięcie do wnętrzności półświatka Hanamury… po prostu żałośnie wykonywana. Zostało się Wilkowi pocieszać, że Tsukushima na jego miejscu poradziłby sobie jeszcze słabiej, będą się mogli razem pośmiać po wszystkim z tego.

Jak skończą płakać po śmierci Mayuri i spektakularnej porażce i pokazie niemocy straży. Bo Wilk, jeśli ktoś chciałby teraz otrzymać od niego szczere wyznanie, coraz bardziej zaczynał powątpiewać, że mu się cokolwiek uda. Wszystkie jego działania całkowicie spaliły na panewce, wyobrażenie Wilka o bandytach wielkich miast roztrzaskało się brutalnie o ścianę jaką postawiła rzeczywistość - bandyta miał jego zachowanie, szczerze mówiąc, zupełnie gdzieś, nie przejmując się nim jak gdyby go tu nie było.
Budziło to w Wilku chęć potraktowania przeciwnika wodnym więzieniem i trzymania go tam, aż nie zmięknie na tyle, że wyzna swoje wszystkie grzechy aż do ukradzionego w dzieciństwie cukierka, ale to by zapewniło mu buta z jakiegokolwiek pomagania straży, a także pewnie inne konsekwencje. Pomijając fakt, że byłoby to całkowicie nie w jego stylu i stanowiłoby zaprzeczenie jego charakteru. Chciał przecież zmieniać serca i nawracać, ale jak tu zmienić serce kogoś komu ono chyba zgniło?!

Mężczyzna chyba miał jednak dosyć zachowań Wilka i jego pajacowania. Odpowiedzią na pytanie czy Wilk jest idiotą czy mu na czymś zależy, najszczerszą, byłoby: czemu nie oba na raz? Dostał informacje - równo po zachodzie słońca stawić się w okolicy czarnego stawu. A potem postanowił sobie pójść, tak jak i Wilk, który odchodząc podrapał się po głowie, zarzucając włosy do przodu. Miał nadzieję, że Yukiko zrozumie, że to sygnał, żeby szła do przodu i się z nim spotkała poza zasięgiem wzroku kogokolwiek kto mógł słuchać. Sam osobiście zaczął szukać wzrokiem bezpiecznego miejsca, gdzie będzie mógł się porozumieć z koleżanką.
- Nic mi to nie dało. Dowiedziałem się tylko, że mam się stawić równo po zachodzie słońca nad czarnym stawem. To może być pułapka, biorę to pod uwagę. Mogę iść sam, ale nie ukrywam, że gdybyś tam była z Tsukushimą to byłbym dużo spokojniejszy, wiedząc, że jak oberwę to ktoś mnie do szpitala zaciągnie. -
Wyznał dziewczynie, swojej koleżance ze straży, swoje myśli szczerze, mając nadzieje, że albo przystanie jego słowom i mu pomoże, albo zaproponuje chociaż cokolwiek lepszego. Koniec końców nic innego nie mógł zrobić, niż iść nad ten czarny staw i tam liczyć na szczęście.
To koniec końców był jego następny punkt podróży, by zdążyć na czas, i być równo gdy zacznie zachodzić słońce, poczekać nawet, byle się nie spóżnić.

[Jun]

Misja Rangi - C - 27/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Ookami -
- Hanamura -
- Dziewczę w opałach -

---

" Poszukiwania " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=qFoSl1a ... ex=19&t=0s[/youtube] Istniało wiele możliwości odnośnie sposobu rozpoczęcia, prowadzenia a ostatecznie i rozwiązania sprawy Mayuri. Wszystko zależało od tego, którego nazwalibyśmy oficerem prowadzącym. W tym wypadku byłeś nim ty, jakkolwiek kuriozalne by to nie było.

No właśnie. Takie zachowanie nie leżało w twojej naturze. To nie mogło się udać, nie z tobą, nie w taki sposób. Należało zadać sobie jednak inne pytanie - dlaczego probowałeś właśnie w ten sposób, jak i tak nie dawałeś sobie tutaj szans? Albo raczej… Nie było szans na powodzenie, bo nie byłeś ani kłamcą, ani rzeczywistym łotrem. Wszystko byłoby takie proste, gdyby tylko rzucił ci prosto pod nogi, nie tylko swoje winy, ale i wszystkich innych, najlepiej by jeszcze od razu, w tej chwili rzucił adres, albo lepiej, wyciągnął Mayuri z jakiejś skrzynki i ją oddał. Wszystko to byłoby niezwykle proste i piękne. Tak przecież powinno to się odbyć, lecz nie… Świat, był brutalniejszy.

Nie wszystko było jednak stracone. Pajacowanie przyniosło jakiś efekt. Oczywiście sam zauważyłeś, że nie mogła to być zwyczajna oferta informacji, pracy, czy czegokolwiek. Jaka była szansa, że po tym wszystkim, rzeczywiście rozważali cokolwiek innego niż zwyczajne pozbycie się natręta, zwłaszcza w miejscu, gdzie nikt normalny, bez powodu nie chodzi. No cóż, zostało mieć nadzieję, albo przygotowywać się na najgorsze. Facet odszedł, ty zresztą też nie miałeś czego tam już szukać. Kilka kolejnych chwil, sygnałów i miałeś wrażenie, że dogadaliście się z Yukako. Znaleźliście miejsce, w którym mogliście spokojnie porozmawiać, nie było ono w żaden sposób specjalne, bo, prawdę mówiąc, im bardziej chcielibyście się skryć - tym byłoby po prostu gorzej. Dziewczyna szybko zaczęła opuszczać dzielnicę, tak jak i ty, bo najlepiej było omówić sprawę w stosunkowo bezpiecznej strefie.

Ona nie wydawała się być bardzo zaskoczona tym, co powiedziałeś – Nie przypuszczałabym, że się z nimi dogadasz… — Westchnęła lekko – Myślałam, że rozegramy to inaczej. Samo to spotkanie to na pewno pułapka. Nie widzę tego inaczej. Sama bym ci pewnie nie uwierzyła… Co ty mu w ogóle opowiadałeś? — Wydawała się odrobinę zainteresowana, treścią rozmowy, jaką prowadziłeś z owym łotrem, gdy jeszcze próbowałeś go przekonać o swojej osobie. – Gdyby był tu Tsukushima to pewnie wolałby go śledzić. Wpierw by pewnie sprawdził, czy czegoś na niego nie mają, ale na to trochę za późno, to byłoby, pierwsze co by zasugerował… Ale tak właściwie, czemu chciał się z tobą spotkać? Co mu powiedziałeś i co ci powiedział? — Musiała zalać cię tymi pytaniami, bo bez tego… Raczej nie szło ruszyć w tej sprawie… Chociaż, kto wie. Może to spotkanie jest rozwiązaniem wszelkich problemów, jeśli się w ogóle odbędzie. A sam czarny staw był poza granicami miasta, co skutecznie utrudniało operacje straży Hanamury w tamtym rejonie.

Kark
Kirahara
Kapitan Nishimoto
Yukako Kagami
Tsukushima

[Ōkami]

To pewnie było także doskonałą lekcją dla zarówno dla Yukiko jak i dla samego Wilka, że jeśli kiedykolwiek wyniknie taka sytuacja, że będzie możliwe do objęcia stanowisko osoby decyzyjnej w straży to trzeba powstrzymać Wilka przed zgłaszaniem się, jak sam na to nie wpadnie. W całej swojej dobroci i honorowości jest tak beznadziejnym aktorem, że wszelkie sprawy wymagające finezji mogliby sobie odpuścić. Ale pewnie cechowaliby się chociaż znacznie wyższą ekspresywnością działań, zwłaszcza w przypadku dopadania złoczyńców czy zakrojonych na szeroką skalę ataków grupowych. Jakby trzeba było gdzieś wpaść z pełną siłą, bez finezji i bez specjalnej precyzji, to tam Wilk by przodował.

Niestety nie ma żadnej wartości w gdybaniu, bo nikt nie ma umiejętności zmiany rzeczywistości i zmiany przeszłości. To, co się rozlało zostaje rozlane, Wilk został wyznaczony do znalezienia Mayuri, sprawy której straż pewnie by się podjęła z opóźnieniem i z opóźnieniem rozwiązała, gdy było po wszystkim już. A on pracował na dobrą sprawę na żywej materii, na żywym organiźmie. Musiał więc podejmować pewne ryzyko i próbować też metod poniekąd niekonwencjonalnych, nieoczywistych, by osiągnąć zupełnie inny efekt niż osiągnęłaby straż działając z podręcznikiem.

Te działania chyba coś tam nawet dały, bo coś się dowiedział i miał gdzie iść, nawet jeśli była to oczywista pułapka, to trzeba było zdać raport swojej partnerce. Ona zapewne by odniosła jeszcze gorszy efekt na potężnym łotrze, może nawet wpadając prosto w łapy zagrożenia, ale takie pocieszanie się to jedyne co teraz Wilkowi zostało.
Nie było żadnego innego wyjścia niż dogadanie się. W przypadku jakiegokolwiek ataku z naszej strony reszta znika, jakikolwiek znak, że straż się interesuje nimi i znikają.
- Jego mamy i co dalej, zakantuje się i nic nie powie, a jak będziemy go trzymać w lochu to reszta spisze go na straty, a my stracimy Mayuri. Naprawdę nie liczę, że to nie jest pułapka Yukiko. Ci ludzie nie mają honoru za grosz i nie warto z nimi postępować, tak jak z ludźmi prawymi jak Ty. Oferowałem mu pieniądze, powiedziałem, że szukam kogoś kto ściąga haracze bo mi hodowca królików wisi. Taka sprawa jak z Mayuri jak sądze, myślałem, że to podłapie, że jej ojciec nie tylko w jednym miejscu miał długi. A potem to już bzdury byle co by go przekonać, ale zakantował się, chyba nie mam aparycji ani umiejętności by być przekonującym łotrem. Tak czy siak… informuję cię, że ja planuję tam iść. Nawet jak nie będę mógł na was liczyć. Nie idę zabijać, o to się nie martw. Jeśli to pułapka to doprowadzę ich żywych. do straży. Zawszę jakbym potrzebował pomocy z łotrami to mam zaprzyjaźnionych marynarzy, to ludzie o dobrych sercach. Nie wiem co o tym wszystkim sądzić. Tsu by go śledził i nic by nie znalazł, bo tacy bandyci nie robią bandyckich rzeczy całą dobę, a czas leci. Argh.
Warknął na sam koniec, ale nie do Yukako, bardziej do samego Siebie. Nienawidził bezradności, a był całkowicie o krok od bycia bezradnym, bo miotał się i krzątał bez celu.
No cóż, zostało mu się przygotować mentalnie i fizycznie i stawić się nad tym czarnym stawem. Nie było kompletnie innego wyjścia. To jedyne, co na dobrą sprawę miał i jedyne czego mógł próbować więc… trzeba się chwytać.
Wilk więc po rozmowie z Yukako kieruje się nieco okrężną drogą, z przerwą na zjedzenie czegoś i odpoczynek, nad czarny staw, zastanawiając się co go tam czeka.

Z/T w tym miejscu?