Centrum wioski

[Yujiro]

Takeshi w końcu przybył na wyspę swoich rodaków, zostawiając łódkę w przystani. Podziękował ładnie za skorzystanie z tej łupiny od orzecha, bo nic innego niestety nie było. Ale jak się nie ma co się lubi, to się kradnie... to się lubi co się ma. Coś w tym stylu. Pobyt na tej wyspie było jak przeniesienie do innego świata. Wiele ludzi tutaj zdradzało cechy przynależności do szczepu Hoshigaki. Łuski były tutaj codziennością, podobnie ze skrzelami, więc już na samym wstępie rybolud po prostu zdjął bandaż okalający jego drugi aparat oddechowy. "Rozprostował je" o ile w ogóle to miało sens i pierwsze co mu się rzuciło to był intensywny zapach soli i śledzia. Tych drugich tutaj nie brakowało... Ale sól to było cos tak charakterystycznego, dla nadmorskich wiosek, że nie dało się go pomylić z niczym innym. Był w domu, powrócił na swoje stare śmieci, lecz nie wracał do dzielnicy, w której się wychował. Odciął się od niej i wolał nie rozdrapywać starych ran. Jego pobyt tutaj miał konkretny cel. Napisanie pierwszego posta w całym wątki. Albo poszukiwanie jakichś informacji odnośnie amnestii i może... dołączenie do swojego szczepu? Jednak jego ciało stanowiło źródło wielu informacji odnośnie ryboludów i ktoś mógłby chcieć to wykorzystać na swoją korzyść. Wolał, żeby jego dalecy bracia nie polowali na niego wiedząc, że jakiś Hoshigaki frywolnie porusza się po tym świecie. Póki było o nim cicho, to czuł się bezpiecznie, ale udział w wojnie mógł wszystko zmienić.
-Nadchodzę! Zróbcie przejście, bo... bo w sumie nie wiem co dalej... - już miał ruszyć swoje szanowne cztery litery, ale tak w sumie to nie miał pojęcia od czego zacząć. Całe to zadanie byłoby o wiele prostsze, jeżeli nie sam fakt, że Sanowi na Huyo ostatnio się trochę umarło i raczej nie wraca na swoje poprzednie stanowisko. Z racji takiej, że był trochę nieosiągalny, to formalnie lidera nie było. Albo był, tylko sam Takeshi nie miał bladego pojęcia kim ta osoba może być. Rozglądał się więc po centrum wioski, mając nadzieję, że trafi na siedzibę "władcy" tego pierdziszewa mniejszego i będzie mógł się tam skierować po więcej informacji odnośnie amnestii.

[Papyrus]

Pojawienie się stosunkowo normalnie wyglądającego mężczyzny nie wzbudziło aż takiego szoku by od razu był wytykany palcami. Nawet jeśli posiadał rybie cechy takie jak skrzela czy ostre zęby, to z pewnością większość przedstawicieli Hoshigakich byli bardziej rybi. Takeshi mógł podziwiać efekty pracy swoich rodaków, ich architekturę i zachowania. Czegokolwiek się spodziewał, całość wyglądała bardzo normalnie. Poza mieszkańcami rzecz jasna. Mniej bądź bardziej szpetni. Wśród nich znajdowali się całkowicie normalni ludzie, jakich można znaleźć na kontynencie. Ale zdecydowana większość miała szarawą bądź błękitnawą skórę. Wysunięte szczęki. Rybie oczy. Wszystko praktycznie. Ich zachowywania nie odbiegało jednak od ludzkich. Wśród wszystkich obecnych w pobliży Takeshsiego, jeden z nich wyróżnił się szczególnie. Kilkoma elementami. Przede wszystkim był wyższy od kogokolwiek obecnego. Jakby tego było mało, był naprawdę potężnej budowy. Dodatkowo jego twarz... Poruszał nią wokoło, jak gdyby kogoś szukając. Wyglądał przy tym, jak gdyby dni tego kogoś były już policzone. Nie emanował urodą nawet pomimo faktu, że była to osada ryboludziów. Miejscowy gangster? Towarzyszyła mu dwójka, znacznie mniejszych, Hoshigakich, wyglądających dla odmiany bardziej cywilizowanie. Odziani w proste, szare szaty, trzymali w dłoniach dwa duże pliki papierów. Tajemniczy jegomość nadal przechadzał się po centrum. Reakcje przechodniów były jednakowe - kiwali mu głową z szacunkiem, a tajemniczy ogromny rybolud machał im ręką na powitanie bądź także, znacznie lżej, kiwał głową. W pewnym momencie zauważył Takeshiego i wyraz jego twarzy się zmienił. Natychmiast skierował się ku świeżo przybyłemu Shinobiemu.
- Witajże. Nie wydaje mi się bym widział cię tutaj wcześniej, rację mam? - powiedział donośnym, nieprzyjemnym dla ucha głosem, gdy tylko znalazł się wystarczająco blisko. Potężna postura pozwalała ryboludowi patrzeć na Takeshiego z góry. Rybolud nosił na torsie jedynie płaszcz podobny do takich noszonych przez kapitanów statków. Na piersi z kolei miał wytatuowane ogromne, czerwone słońce.

[Yujiro]

Ludzi, masa, ich natłok w takich miejscach nie był przypadkowy - w końcu było to miasto! I to w dodatku rybie, więc tych także nie brakowało. Poczuł się tu jakoś bardziej swojsko, nie musiał ukrywać skrzeli pod kawałkiem bandaża. Wolał nie czuć na sobie wzroku uprzedzonych ludzi, którzy mają na pieńku z jego szczepem, zwłaszcza, że mało kto wiedział o jego istnieniu. Tutaj nie musiał tego robić, była to normalność, tak jak spotkanie starca czy dziecka - kto by się tym przejął? Założył więc ręce za głowę i patrzył dookoła siebie szukając no właśnie... czegoś. Jego wzrok w końcu napotkał na górę. A dokładniej ryboluda o ponadprzeciętnej wysokości. Sam nie był niski, ogólnie Hoshigaki raczej należeli do tych, co przytłaczają swoim wzrostem. Jego twarz nie należała do przyjemnych, ale każdy mu kiwał, to chyba był tu kimś ważnym. I byłoby wszystko w porządku, aż ich wzrok na chwilę się nie połączył i wielkoryb po prostu ruszył w jego stronę. O karwa - pojawiło się w jego myślach od razu czując, jakby jego całe ciało wołało do ucieczki. Był jednak w centrum miasta, co takiego mogło się wydarzyć? Mało kto go tu znał i... i chyba to go właśnie zgubiło. Zmierzył go wzrokiem - ile on miał wzrostu i czym go karwa karmili?! I w ogóle "witajże"?! Co to za język...
-Witajże - odpowiedział lekko zdziwiony spoglądając w górę. Z nikim się nie umawiał na spotkanie i nikomu nie mówił o swoim przyjeździe tutaj. Nie mógł też kłamać o swoim pochodzeniu, bo każdy głupi zauważyłby skrzela, no i w końcu nie przyszedł tutaj się od niczego wymigiwać - Raczej nie, myślę, że ciężko byłoby mi zapomnieć taką osobę. Zwłaszcza że e... Panu wszyscy się kłaniają. Powiedzmy że dawno mnie tu nie było. Może kiedyś... za dzieciaka. - wzruszył ramionami, bo jakby nie patrzeć mówił całkowicie prawdę. Jako jeszcze młoda płotka ruszył na statek i tyle go widzieli. Nie zwracał na siebie większej uwagi, wcześniej jeszcze ciężko było dojrzeć w nim jakieś znaki takiego, a nie innego pochodzenia. Na co dzień prędzej można było go pomylić z kimś z Hoozuki, niż z rybiakiem. Pozory bywają mylące. Zastanawiał się kim jest ów wielkoryb. Na pewno nie był Sanem, bo ten się przepołowił. Może to był kolejny w kolejce do "tronu", bo też był wielki i wyglądał, jakby go zeżarł pies i wypluł no i tak mu zostało.

[Papyrus]

Sama obecność dziwnego ryboluda wywoływała atmosferę napięcia wokoło niego, szczególnie biorąc pod uwagę że ludzie mu się kłaniali, a ci będący dalej kierowali swoje spojrzenia. Niektórzy ukradkiem, niektórzy po prostu się gapili. Dwaj inni Hoshigakiego, najpewniej jego podwładni, patrzyli się na Takeshiego z uwagą, co chwila jednak przejeżdżając wzrokiem po przechodniach. Ogromny szaroskóry tytan zaskoczył przybyłego na wyspę swoim dość nietypowym przywitaniem, które zostało użyte do odpowiedzi przez drugiego z rozmówców. Konwersacja została rozpoczęta, ale nie było do końca wiadomym jak zostanie poprowadzona. Potężny rybolud przywdział grymas który miał chyba być uśmiechem, ale równie dobrze mogło być to cokolwiek innego. Jeśli faktycznie była to ekspresja pozytywna, to efektu nie można było takim nazwać.
- Ciężko byłoby mnie zapamiętać, za twej młodości nie byłem kim jestem teraz. Wiele rzeczy się zmieniło w ciągu tych kilku lat. Nie wszystko na lepsze, niestety. Wypadałoby się jednak przedstawić sobie nawzajem. Yusemi Hoshigaki, od niedawna Shirei-kan tegoż Szczepu. - mężczyzna wyciągnął w kierunku Takeshiego otwartą rękę. Jej rozmiar był dość nietypowy, ale można było tego się spodziewać po osobistości o takich gabarytach. Na upartego mógłby chwycić w dłoń głowę zwykłego człowieka. A potem zmiażdżyć niczym zwykłego pomidora. Logicznym było założenie, że wojownik posiadający takie ogromne ciało będzie władał również ponadprzeciętną siłą. Po przywitaniu się Yusemim, ten postanowił kontynuować rozmowę.
- Jakiż jest powód twego przybycia tutaj? Nostalgiczne wspomnienia? Podróżowanie i zdobywanie wiedzy? - ciekawość lidera miała sens na wielu płaszczyznach. Przede wszystkim poznanie motywów tymczasowego gościa było w interesie jako najważniejszej osobistości w hierarchii. Nawet gdyby odpowiedź była fałszywa, to wstępne wybadanie Takeshiego było dobrym posunięciem.

[Yujiro]

Do dziwnego jegomościa należało jeszcze dwóch ochroniarzy. Tego jeszcze brakowało, przy wielkim jak góze chłopie , który już samym swoim wyglądem straszył, a co dopiero jeszcze obecnością dodatkowych parobków. Po raz pierwszy Takeshi zmierzył wielkoryba wzrokiem spoglądając na niego w całej okazałości. Pewnie gdyby tutaj dorastał, to ten ktoś wyróżniałby się z tłumu. Nie uróśł przecież wczoraj i jak można było wywnioskować z tego co powiedział - nie został też wodzem szczepu. Przynajmniej wczoraj. Takeshi uniósł brwi do góry w podziwie, że z taką osobistością ma do czynienia. Jeżeli byłby ścigany z jakiegoś niewiadomego powodu, to prędzej wysłaliby za nim tych dwóch osiłków, niż Shirei-kana. Co tu dużo mówić, był płotką, nic więcej. Zwykłym, małym shinobi, który nie potrafił za wiele, więc zostałby zmieciony nawet przez tych dwóch dryblasów o minie wyrażającej mniej niż dwa słowa. Oczywistym więc, że wyciągnął rękę na przywitanie i uścisnął ją. Sam nie należał do najmniejszych, notabene miał prawie dwa metry, ale łapa Yusemiego była hmmm... imponująca? Widać wybrali kolejną osobę w typie Sana.
-Ooo, to ci niespodzianka. W takim razie gratuluje, nie jest to tytuł, który może posiadać każdy. Pozostaje mi tylko wierzyć, że jesteś odpowiednią osobą, w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Takeshi Hoshigaki, można powiedzieć, że daleki kuzyn. - skinął mu głową oddając szacunek. Mimo że nie podlegał jego władzy, to albo musiała ona zostać uznana, albo po prostu zdobył ją siłą. A jej posiadanie także nie jest tak proste, jak się wydaje.
-Podróżowanie? Nieee, trochę świata już przebyłem, teraz chciałbym trochę hmmm... spokoju? Tak, tak mi się wydaje. Doszły mnie słuchy, ptaszki ćwierkają o tym, co dzieje się na wyspach. Lepiej przekonać się na własnej skórze jak to wszystko wygląda. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o tą całą amnestię. Nie zwykłem jednak rozmawiać na stojąco. Może usiądziemy gdzieś obok? - wskazał na jakieś miejsce, gdzie nie będzie tyle ludzi, gdzie będzie spokój. Byli w samym centrum, więc z tym nie powinno być raczej problemu. Liczył na jakąś ławkę na powietrzu przy karczmie. Może dwójka ochroniarzy także by się dołączyła?

[Papyrus]

Poznanie tożsamości wielkiego ryboluda nie obyło się bez elementu zaskoczenia. Szczególnie biorąc pod uwagę jego ubiór. Nie wyglądał na osobę o takim stanowisku, biorąc pod uwagę bardzo prosty strój bez cienia elegancji. I mimo że nie szata zdobi człowieka, w tym wypadku Hoshigakiego, to jednak jest ważnym elementem powodującym pozytywne pierwsze wrażenie. Uścisk dłoni z liderem także nie był bez znaczenia i mówił dość dużo o samym charakterze Yusemiego. Spostrzeżenie Takeshiego odnośnie kuzynostwa miało sens, ale jakiekolwiek pokrewieństwo było mało prawdopodobne biorąc pod uwagę wyraźne różnice w budowie fizycznej obydwu mężczyzn.
- Wygląda na to, że bardzo daleki. - powiedział, ponownie ukazując swój grymas "zadowolenia". Nie dość, że jeden z nich był praktycznie człowiekiem, tylko ze skrzelami, to drugi był nietypowy nawet jak na ryboluda. Jakiekolwiek powiązania rodzinne, jak słusznie zauważył Yusemi, były kwestią sporną. Mimo tego nie zaprzeczył, chociaż mógł to zrobić pomiędzy wierszami. Rozmowa zeszła na powód przybycia Takeshiego, którym okazała się amnestia i spokój, cokolwiek miałoby znaczyć to drugie określenie. Czy w życiu najemnika o umiejętnościach przewyższających zwykłych ludzi może istnieć coś takiego jak "spokój"? Wątpliwe. Lider jednak nie zareagował negatywnie na propozycję cywilizowanego rozważenia problemu przybyłego poprzez rozmowę w publicznym miejscu. Zerknął jedynie na swoich dwóch doradców, którzy odwzajemnili gest swojego przywódcy tym samym - spojrzeniem. Najwidoczniej to wystarczyło ogromnemu ryboludowi.
- Cóż, rozumiem. Ptaszki są mocno gadatliwe ostatnio, ale mają rację. Możemy przysiąść gdzieś i rozprawiać o tym na spokojnie, o ile moja obecność nie będzie wyraźnie przeszkadzać otoczeniu. - po słowach tych grupka przemieściła się w kierunku najbliższego, najbardziej ustronnego miejsca z możliwie małą ilością osób obserwujących. Jednocześnie nie powinno być jakieś podrzędne z uwagi na reputację Shirei-kana. Zwyczajna ławka rozstawiona przy jednej z karczm w centrum okazała się idealnym miejscem. Solidne deski zapiszczały pod naporem ogromnego cielska Yusemiego, ale dzielnie wytrzymało. Dwaj towarzysze lidera postanowili stanąć przed nim, w pewnej odległości, skierowani doń plecami. Ciekawa pozycja, może chcieli w jakiś sposób zapewnić prywatność rozmawiającym, albo też ukryć przywódcę przed oczami reszty obywateli.
- Jak rozumiem masz chętkę na zostanie pełnoprawnym członkiem naszej społeczności, rację mam? Nie widzę w tym większego problemu, jednakowoż chciałbym znać twoje dotychczasowe dokonania bądź występki. Wolę wiedzieć, na czyją obecność zgadzam się na tej wyspie. Tylko szczerze, sądzić cię nie mam zamiaru.

[Yujiro]

Kuzynostwo? Gdzie tam, ale skądś ich zdolność do panowania nad wodą się wzięła i raczej nie był to przypadek, że było ich więcej niż jedna osoba na tym świecie. Śledzie przejmowały panowanie nad światem, ale jednak jakieś pokrewieństwo mieli. Bardzo, bardzo odległe, że nawet najstarsi górale tego nie pamiętają, no chyba że golnął sobie pod sklepem, wtedy każdy wiedział wszystko o wszystkich. Nawet o tych, co nie istnieli.
-Oj tak, tego nie da się ukryć. A skoro masz nimi zarządzać, to powinni się przyzwyczaić do Twojej obecności - dodał jeszcze tylko, a zaraz później skierował się w to ustronne miejsce. Celowo nie powiedział "rządzić". To nie było dobre określenie, bo stawiało ludzi na poziomie przedmiotu, czegoś mało znaczącego. Rządzić można kukłami, które są w całości posłuszne i wykonują tylko polecenia. Ludzi można poprowadzić i są wtedy o wiele silniejsi. Jedno i drugie sprowadzało się do tego samego, ale powody motywacji były inne i to znacząco przeważało. Mimo swej pozycji lider jednak zgodził się na ławkę - takie to proste, a takie genialne. Dobrze, że te były zrobione z myślą o ogromnych ryboludach, ale nawet i tutaj wielkoryb sprawiał wrażenie wyrwanego z innego świata, bo deski zdawały się nie być do końca zadowolone z jego tak bliskiej obecności. Pełnoprawny członek szczepu - brzmiało to jak wyrwane z kontekstu, ale w sumie czemu nie? Propozycja nie do odrzucenia, może też mu dadzą takich dwóch parobków do obrony!
-W sumie... to czemu nie. Brzmi rozsądnie, a gdzieś trzeba zapuścić korzenie. Czemu nie tam, gdzie inni rybiacy? A moje występki he... heh. No kilka by się znalazło! - za chwilę zamknął jadaczkę, bo chyba nie o to chodziło i zastanowił się chwilę. Czy ja zbroiłem coś takiego, żeby ktoś powinien o tym wiedzieć? - przeszukiwał swoją pamięć w poszukiwaniu takiego wydarzenia, ale nic konkretnego nie przychodziło mu do głowy.
-Cóż, głównie pół życia spędziłem w towarzystwie marynarzy. Od portu do portu, wszędzie inne życie, alkohol, dziewczyny. Tak to jakoś szło. Można powiedzieć że jestem tym no... jak wy to nazywacie? Shinobi. Kilkoro mnie tak nazwało. Jakiś narwaniec na statku stwierdził, że mam do tego talent i nauczył mnie kilku sztuczek. O właśnie! Zdarzyło mi się zatopić statek w okolicach Ryuzaku... Ale nie nie! Należał do piratów, którzy ukradli jakiś skarb, no to jednego mniej jak to się mówi! - zatopiony statek - coś co w sumie miało potoczyć się inaczej. Brzmiało jak proste zlecenie od jednego z prostych ludzi. No może towarzyszkę miał fajną, ale to osobna historia. Może nie brzmiało to zbyt dobrze, lecz piraci dla ludzi żyjących na wyspach byli największym uciążliwością albo nawet zagrożeniem.
-Aaa no i tego... wojna. Też byłem, zwiedziłem, mur rozwaliłem... Pewnie ktoś mnie widział więc no. Takie życie.

[Papyrus]

Rozmowa mogłaby wyglądać jak spotkanie dwójki przyjaciół, siedzących sobie na ławeczce i dyskutujących na temat codziennych rzeczy z ich żyć. Niestety poza ławką i rozmową nie zgadzało się nic w tym obrazku. Spoufalanie się Takeshiego z osobą takiego formatu jak lider zdecydowanie nie byłoby najmądrzejszym ruchem.
- Żaden człek nie jest bez skazy. Niemożliwym jest podejmowanie takich decyzji, by nikomu się nie narazić. Wal więc śmiało. - jakkolwiek by to nie brzmiało, to było w tym sporo racji. Rybolud wydawał się dziwnie wporzadku jak na kogoś o swojej aparycji. Nie każdy Shirei-kan byłby w stanie usiąść sobie od tak na ławeczce i dyskutować z nowo poznanym człekiem o jego osiedleniu się. Szaroskóry słuchał uważnie historii towarzysza rozmowy, niegdyś marynarza przekwalifikowanego na Shinobi, troszkę mimowolnie. Informacje odnośnie Muru były jednak lekkim zaskoczeniem dla ryboluda. Prawie nie było tego po nim widać, jedynie uniesione lekko do góry brwi.
- Ach, więc jednak wojna. Jak mówiłem jednakże, nie będę cię sądził. Amnestia ogłoszona przez Mayumi Hozuki dotyczy również członków Hoshigaki. Także ciebie, skoro brałeś udział w tym... przykrym wydarzeniu. Także znalazłoby się dla ciebie jakieś wolne domostwo. jednakowoż będziesz musiał pamiętać o kilku rzeczach. Przede wszystkim wymagane jest podporządkowanie się pod rozkazy Shirei-kana, czyli moje. Nie znaczy to iż musisz porzucić swą wolność, aczkolwiek respektujesz moje zdanie i moje decyzje. I dostosowujesz do nich swoje działania. - rybolud poleciał prosto z mostu, nie bawiąc się w gierki i natychmiast przedstawiając sprawę taką, jaka jest. Trzeba było przyznać mu bezpośredniość, co nie było ostatecznie aż takim złym elementem charakteru. Yusemi odkaszlnął kilka razy, po czym kontynuował - Rekompensatą jest bycie naszym kamratem. Masz swe miejsce do którego możesz wrócić. A i grupa jest znacznie silniejsza niż pojedyncza jednostka. W tych jakże niepewnych czasach trza trzymać się razem, szczególnie w szeregach swoich krewnych. Nawet jeśli są dość dalecy.

[Yujiro]

Rybolud potaknął na słowa Shirei-kana. Były tak proste, lecz jednocześnie prawdziwe, że aż trudno było uwierzyć w ich tak wielkie streszczenie. Kiwnął mu głową sugerując że z pewnością to zrobi, bo jak inaczej miałby się dowiedzieć o skutkach swych decyzji? Czasami zamknięty przed światem, za grubą warstwą cegły po prostu ludzie tracili rozum, skupiali się na ogóle często zapominając o pojedynczych jednostkach, które przecież budowały całe społeczeństwo.
-Szczerze powiedziawszy to nie spodziewałem się tego na taką skalę... Z resztą, było minęło, w końcu na tym polegała cała ta amnestia? - wzruszył ramionami pokazując co niego ostrych, szpilkowatych zębów, które dotychczas kryły się w jego szczęce. Nie za bardzo jednak podobało mu się to całkowite podporządkowanie, ale... Z drugiej strony nie słyszał o tym, by ktoś na to narzekał. Miałby swoje miejsce, do którego może wrócić, gdzie może ktoś na niego będzie czekać! To byłoby coś, może nawet dostanie zniżkę do baru!
-Rozumiem, że to podporządkowanie nie zatrzyma mnie na tej wyspie do usran... na cały czas? Szczerze powiedziawszy traktuje morze jako mój pierwszy dom. No i można tak też zarobić na życie. To jedyne, co mogłoby mi wadzić. Raczej nie widzi mi się kryć z tym, gdzie miałbym się wybrać. Mogę podjąć się walki, gdy będzie taka potrzeba, mogę przeprowadzić naszych przez sztorm, ale nie uwiąże sobie łańcucha do nogi z uśmiechem na twarzy. - także się nie patyczkował, chociaż wiedział z kim ma do czynienia. Wolał proste, jasne układy, w których to obie strony wiedziały czego mogą się spodziewać. Jeżeli powrót do szczepu wiązałoby się z zatrzymaniem go na wyspie to całkowicie mu to nie pasowało. Świat był wielki, a wolą ryboluda było zaznanie go tyle, ile tylko zdoła.

[Papyrus]

Lider spędzając czas w takim prozaicznym miejscu na pewno zwrócił uwagę przechodniów. Tak też było, widząc Shirei-kana mężczyźni i kobiety kiwali lekko głową w jego stronę, bez odwzajemnienia gestu przez Yusemiego. Logicznym to było, bo gdyby miał każdemu odpowiadać, to jego szyja zużyłaby się w ekspresowym tempie. Rybolud wyciągnął z jednej z licznych kieszeni płaszcza fajkę i przyczepiony rzemieniami kawałek metalu i krzesiwo. Fajkę wetknął pomiędzy zębiska, odpalając upchane w niej zioła. Albo cokolwiek wkłada się do fajek. Kiwnął głową potwierdzająco na słowa odnośnie amnestii.
- Dokładnie. Każdy może zacząć od nowa, bez martwienia o to co było. Szczególnie teraz nacje na Lodowych Wyspach powinny współpracować, a już na pewno same Rody i Szczepy powinny być twarde same w sobie niczym skała. Trzeba pilnować tylko, by nie powtórzyć tych samych błędów. - jeden ruch krzesiwem wystarczył by wystrzeliły z niego iskry, które dostały się do fajki i podpaliły zawartość. Pokopcił chwilę, produkując przy tym przyzwoite ilości dymu. Na jego twarzy pojawił się grymas mający oznaczać ulgę. Chyba, emocje i mimika w przypadku jego aparycji były trudne do rozszyfrowania. Kaszlnął kilka razy, po czym wrócił do rozmowy.
- Oczywistym jest, że nie. Część naszych woli przebywać na kontynencie. W krajach kupieckich, niektórzy podróżując na lądzie i na morzu. Przybywają czasami, dzieląc się jakimi ciekawymi rzeczami. Albo dają przesyłki kapitanom okrętów. Aczkolwiek gdy trza żeby byli w potrzebie, to są, i to najważniejsze. - mężczyzna wstał nagle, jak gdyby przypomniał sobie o czymś bardzo ważnym. Na dźwięk ławki odzyskującej dawny kształt jego dwaj przyboczni odwrócili się jak na rozkaz, oczekując na jakieś działania ze strony lidera. Decyzji gdzie pójść, co zrobić... Właściwie teraz każda jego akcja była zależna od lidera.
- Miło się gaworzyło, Takeshi-san, aczkolwiek mam tutaj pewną sprawę do załatwienia. Jak rozumiem jesteś zainteresowany. Nakazuję ci pomóc mu w dopełnieniu formalności i przydzieleniu jakiegoś domostwa. Po wszystkim czekaj na mnie w siedzibie. Zrozumiano? - Shirei-kan zwrócił się w kierunku jednego ze swoich przybocznych,
który wyglądał niczym typowy przedstawiciel swojego gatunku. Człowiek, ale ryba. Lego lico, mimo że niebieskie i z rekinimi zębiskami, wyglądał na pewno bardziej sympatycznie od lidera. Coś pomiędzy Takeshim a Yusemim.
- Tak jest, Yuseki-dono.
- No i załatwione. Na mnie już czas w każdym razie. Bywaj w zdrowiu, Takeshi-san. - po słowach tych lider lekko kiwnął głową, po czym wraz ze swoim towarzyszem ruszył w kierunku portu, pykając na spokojnie fajką. Zostawiając swojego rozmówcę z podwładnym ryboludem, który najwidoczniej oczekiwał na reakcję Takeshiego. I to czy wogóle zechce skorzystać z tej całej amnestii.

[Yujiro]

Nacje na lodowych wyspach... w sumie to powinny teraz bardzo mocno współpracować, bo przecież wymordowano dużą część z nich. Dziwnym by było, gdyby nie zamierzali jakoś się odbudować po tym dość nieprzyjemnym incydentem. W sumie to Takeshi zastanawiał się co takiego mają w głowie Yuki, że zgodzili się na taki układ. W ten sposób nie pozbędą się starej gwardii, które może tylko czekać na dobry moment do ataku. Zacząć od nowa to brzmiało trochę jak sen, zupełnie jakby wyrwane z kontekstu i przedstawione w postaci fantazji. Jego rozmówca - w sumie jakby nie patrzeć teraz już lider - palił jakieś zielsko, do którego chyba nie był przyzwyczajony. A że medyk z niego był taki jak z koziej dupy trąba, to na ten temat nic nie mówił. Każdy się truł tym, czym chciał.
-W takim razie nie ma problemu - dodał krótko, bo to go satysfakcjonowało. Niczego więcej nie oczekiwał, dołączenie do szczepu nie było więc żadną zmianą prócz oczywiście jakiegoś małego kącika, do którego mógł wrócić. No i może jakiś prestiż, bo niestety bonu do karczmy nie dostał i pewnie nie miał co na niego liczyć. Może najpierw musiał być wyżej w hierarchii społeczeństwa? Cholera go tam wie. Jego towarzysz wstał, a ławka odetchnęła z ulgą.
-Pewnie, czemu by nie, no i bywaj - wzruszył ramionami i zaraz także kiwnął liderowi patrząc na podwładnego z którym to został sam na sam. Nie był tak rybi, ale na pewno bardziej rybi niż sam Takeshi. Podrapał się po nosie i w sumie czekał, bo nie miał pojęcia o jakie formalności miało chodzić. Pewnie jakieś papierki, w których zaprzeda swoją duszę czemuś gorszemu niż piekło.
-No to co, ruszamy z tym dalej?

[Papyrus]

Takeshi, z/t Siedziba Władzy

[Yamanaka Hajime]

Misja rangi D
1/15
Hoshigaki Kenji Znajdujący się w samym centrum osady sklep z wyposażeniem był miejscem często odwiedzanym przez shinobi oraz osoby, które trudniły się czymkolwiek związanym z walką i niebezpieczeństwem. Sprzedawca z pewnością znał wiele osób już na pamięć, jednak zupełnie nowa, dodatkowo niebieska twarz przykuła jego uwagę na tyle, że wzrokiem odprowadził Cię do samych drzwi.
Kiedy znajdowałeś się już na zewnątrz, poczułeś kolejny zimny powiew jesiennego wiatru, których powoli i nieprzyjemnie przygotowywał wszystkich na nadchodzącą wielkimi krokami zimę. Po tym jak przeszedł już po Twoim ciele dreszcz zimna, miałeś ruszyć w stronę swojej dzielnicy klanowej jednak zatrzymał cię nagły ucisk dłoni na prawym ramieniu.
Chłopcze, zaczekaj proszę. - głos sprzedawcy rozpoznałeś od razu, w końcu słyszałeś go raptem kilka sekund wcześniej kiedy podawał Ci cenę zakupionych rzeczy.
Czy moglibyśmy porozmawiać? - spytał zupełnie normalnie mężczyzna wskazując Ci wolną ręką drogę przez drzwi którymi dopiero co wychodziłeś.
Wokół was toczyło się normalne, dość pospieszne życie osady. Ludzie przemykali niemal ocierając się o wasze barki i nikt nawet nie zwrócił uwagi na dorosłego mężczyznę, który próbuje zaciągnąć małe dziecko do ponurego sklepu pełnego rzeczy o często niebezpiecznym zastosowaniu. Niestety często takie sytuacje umykały oczom dorosłych, dlatego dzieci takie jak Ty musiały często podejmować decyzje, do których nie zawsze były gotowe.

[Hoshigaki Kenji]

Wychodząc poczułem dotyk na ramieniu. Nie lubię, gdy ktoś narusza moją cielesność, nieważne w jakim stopniu. Nie znam jego zamiarów, jednakże nie wydaje mi się by miał na celu zaatakowanie mnie. Jeśli tak to mógł się grubo przejechać, może wyglądam i jestem dzieckiem, jednakże co nieco potrafiłem. Momentalnie przestałem czuć chłód, który dobiegał z zewnątrz. Mimo młodego wieku uważam się za dość inteligentnego obywatela, dlatego nie zamierzam reagować agresją. Sam nie wiem kim ten człowiek jest, dlatego zawsze należy się szacunek dla drugiego człowieka. Wokół nas było wielu ludzi, więc w razie czego jeden krzyk mógł załatwić wszystko, przynajmniej tak mi się wydaje. Nagle przez głowa przeszła mi myśl.
- Ahh... rozumiem.- szepnąłem pod nosem
Pewnie myśli, że coś ukradłem. Wszystko przez to, że po wejściu do sklepu zachowywałem się podejrzanie. Z drugiej strony, wziąłem co chciałem, normalnie zapłaciłem i chciałem po prostu opuścić ten sklep. Odwróciłem się do mężczyzny, spojrzałem mu w oczy.
- Nic nie ukradłem, jeśli o to chodzi.- z każdym słowem barwa mojego głosu zanikała.
W tym samym czasie dość mocno starałem się wytężyć mój wzrok i słuch, by uniknąć pułapki. W tym świecie nigdy nie wiadomo czego można spodziewać się po ludziach. Stałem na wprost mężczyzny odwrócony przodem, jedną ręką sięgnąłem do kabury, gdzie schowane mam kunai'e. Przezorny zawsze ubezpieczony.

[Yamanaka Hajime]

Misja rangi D
3/15
Hoshigaki Kenji Sprzedawca ze sklepu spojrzał na ciebie lekko zdezorientowany i przez chwilę milczał jakby był trochę zaskoczony Twoimi słowami. Wreszcie jednak mężczyzna uśmiechnął się przyjaźnie i gestem ręki uspokoił Twoje obawy.
Źle mnie zrozumiałeś, chłopcze. Mam do Ciebie sprawę, właściwie chciałbym zaoferować Ci pieniądze o ile wykonasz dla mnie pewne zadanie z którym sam nie jestem w stanie sobie poradzić. - po tych słowach mężczyzna wskazał palcem na swoją szyję, następnie wskazał na Twoje skrzela dzięki którym ród Hoshigaki znany był jako najwspanialsi pływacy.
Widzisz, wczoraj wieczorem moja córka kąpała się na wybrzeżu i zgubiła naszyjnik który był pamiątką po jej matce. Myślisz, że mógłbyś odszukać zgubę? - z głosu mężczyzny wyczułeś, że jest to dla niego sprawa niezwykle ważna. Nie było w tym jednak nic dziwnego, w końcu mowa była o pamiątce po jego zmarłej żonie, matce jego jedynej córki. Każdy na jego miejscu zapłaciłby byleby móc znowu mieć w dłoniach ostatni przedmiot należący do ukochanej osoby.
W międzyczasie obok was pojawiła się dwójka nieco starszych od ciebie dzieciaków, dokładniej mówiąc dziewczyn z których jednak zrobiła na Twój widok lekko skwaszoną minę, druga zaś uśmiechnęła się zupełnie neutralnie jakby na powitanie zarówno do Ciebie jak i sklepikarza.