Obrzeża osady

[Kizuna]

Godziny spędzone na czekaniu na akcję wydawały się dla niej długie jak wieczność. Nienawidziła czekać i siedzieć bezczynnie. Najchętniej gdyby tylko mogła, to poszłaby tam sama od razu. Jej krew wrzała na samą wizję nadchodzącej walki, której nie mogła się już doczekać. Minęło trochę czasu, od kiedy ostatni raz się biła. Tym razem jednak nie będzie to walka do odklepania lub nokautu, tylko pewnie na śmierć i życie, skoro jej przeciwnikami będą wyszkoleni zabójcy. Na jej niekorzyść działał na pewno fakt, że razem z nią idzie jeszcze dwóch pomagierów. Ze względu na swój arsenał technik, wolała raczej walczyć w pojedynkę, żeby przypadkiem nie trafić jej sojuszników. Nie znała ich, choć pewnie widziała ich już w życiu przynajmniej raz, na arenie lub w ramach jakichś innych interesów. Nie miała pamięci do twarzy, szczególnie takich drabiów, których przewijało się w jej otoczeniu mnóstwo.
- Urodziłam się gotowa do takich rzeczy - Odpowiedziała entuzjastycznie swojemu tacie. Wysłuchała uważnie planu, choć pewnie wyłączyła się na sekundę lub dwie, jak to miała w zwyczaju - Wszystko jasne. Nie musisz się martwić, miałam dobrego nauczyciela, poradzę sobie z kilkoma osiłkami. Bierzmy się do pracy.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
17/?

Renji poprowadził ich prosto do zwycięstwa… A przynajemniej taką mieli nadzieję. Kizuna dostała w spadku po poprzednim życiu niesamowitego rodzica, który niemal emanował siłą i możliwościami. Jego ludzie szli za nim jak w ogień, tak jak właśnie w tej chwili. Mijając kolejnych mieszkańców na ulicy, przypominali bardziej szajkę nowomiejskich bandytów, niż poczciwych obywateli. Ges i Res szli kilka kroków za swym chlebodawcą, wypatrując potencjalnych kłopotów. W pewnej chwili przywódca gromadki zatrzymał się, wykonując nad głową dziwny znak dłonią. Dopiero po tym ruszył dalej, prosto przez frontowe wejście do domostwa. Wyglądało to inaczej niż, w przypadku gdy Kizuna była tutaj sama. Teraz wrota wyleciały z futryn przy pomocy samego kopniaka Renjiego. Postawny mężczyzna schował dłonie w kieszeniach, po czym ruszył dalej niemal, ignorując krzyki, które dobiegały jego uszu. Bohaterka nawet nie była potrzebna w tym zadaniu, gdyż całą rolę zabierał ten człowiek. Nawet jeśli ludzie, którzy tu stacjonowali byli zabójcami, to zdecydowanie nie mieli do niego podjazdu. Na samo powitanie wybiegło dwóch, których zręcznie ściągnął jednym szarpnięciem ramienia. Lecące strzały zatrzymywał jakimś trupem, a uderzającą broń własnym ciałem. W pewnej chwili nawet nie spostrzegli się, kiedy udało im się dotrzeć do głównej sali posiadłości, z której rozchodziły się drogi po budynku. Kizuna mogła zauważyć tonę rzeczy, które w oczach jej ojca oznaczały dobry zarobek. To samo widać było w spojrzeniu dwóch pachołków, którzy zostali tu pewnie zabrani tylko ze względu na potrzebę noszenia całego sprzętu. Troskliwy ojczulek właśnie załatwiał wybiegającej monilioza, po czym spojrzał na Kirunę z uwielbieniem i miłością.

– Córeczka, to jakieś patałachy są… Idź do piwnicy i weź ze sobą chłopaków, a ja zatrzymam każdego, kto będzie chciał ci przeszkodzić.
Mężczyzna z uśmiechem wyciągnął wielkiego kciuka, wskazując nim, że wszystko będzie dobrze. W rogu sali znajdowały się schody, które prowadziły na dolny poziom. Zewsząd dało się słyszeć kroki i nawoływanie, jednak tamci chyba nie wiedzieli, gdzie dokładnie przebywali intruzi. Kizuna musiała szybko wprowadzić plan w życie, jeśli nie chciała tatusiowi narobić zbyt dużych problemów… Jednak czy faktycznie w tym domu znajdował się ktoś, kto mógł. W pewnej chwili do sali wbiegły kolejne osoby, Reni zręcznie jedną obezwładnił z miejsca, pozostałymi zajęła się paczka Jugosa. Gdy drużyna wreszcie znalazła się na dolnym piętrze, można było wdrożyć plan w życie… Kizuna w asyście dwóch ludzi mogła zauważyć, że tam też znajdowało się wiele cennych rzeczy, jednak przechowywane raczej jak rower niepotrzebne graty z komórki. Dziewczyna nie zdołała się jednak nawet dobrze rozejrzeć, gdy nagle zauważyła błysk stali, a później kilka ostrych shurikenów, które leciały w jej stronę. Miała dosłownie sekundy na reakcję, widząc przeciwnika, który ukrywał się w mroku przeciwległej strony sali… Zaczęło się na poważnie.

[Kizuna]

Tata Kizuny w żadne podkradanie i wchodzenie cichaczem nie miał zamiaru się bawić. Z hukiem wyważył frontowe drzwi i zaczęła się pacyfikacja. Ona miewała większe problemy z workami treningowymi, niż on z tak zwanymi "wyszkolonymi zabójcami". Najwyraźniej lokalne gangi nie umywają się do mafii w Shigashi. Szybko znaleźli się w głównej części budynku, a ona sama nie zdążyła nawet jeszcze dobyć broni. Ojciec zrobił jej łatwe przejście do piwnicy, do której natychmiast dała nura w poszukiwaniu manuskryptu lub czegokolwiek cennego. Tutaj musiało się chyba coś kryć, skoro znajdował się tu ktoś oddelegowany specjalnie do tego i tak już trudno dostępnego pomieszczenia. Światło odbite od stali lecących shurikenów było jedynym ostrzeżeniem skrytobójczego ataku. Kizuna odruchowo wyciągnęła ręce do boku i klasnęła w kierunku nadchodzących gwiazdek, a zza jej pleców ruszył podmuch powietrza, który miał za zadanie zmienić tor lotu nadchodzących pocisków. Zważywszy na daleki zasięg techniki, miała nadzieję, że wiatr trafi też samego napastnika. Próbowała szybko zlokalizować go wzrokiem, wypatrując z kierunku ataku. Jeśli udało jej się go dostrzec, ruszyła w jego kierunku, próbując zmniejszyć między nimi dystans, ale nie podchodząc do bezpośredniego kontaktu.

Nazwa

Fūton: Reppūshō

Ranga

C

Pieczęci

Klaśnięcie

Zasięg Max.

15 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Prosta technika, pozwalająca użytkownikowi na wytworzenie silnego podmuchu zza jego pleców. Użytkownik gromadzi chakrę wiatru w swoim ciele, po czym wykonuje klaśnięcie dłońmi. Efektem tego jest silny podmuch zza pleców shinobi, omijający jednak samego użytkownika. Uderzenie tą techniką jest w stanie obalić na ziemię nawet rosłego oponenta, a dodatkowo przyspiesza rzucone z naszej strony shurikeny. Niestety, inna broń rzucona przez nas po kontakcie z tą techniką zostaje wytrącona z lotu.

Czakra:

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
19/28

Kizuna zareagowała w porę, odtrącając broń przeciwnika w stronę, z której nadeszła. Po chwili dało się usłyszeć cichy odgłos ostrzy wbijanych w drewno oraz jeden który przypominał coś innego. Ciche plaśnięcie, oznaczające, że shuriken wbił się w materię mniej stałą. Dziewczyna mogła po chwili usłyszeć również cichy jęk, który poniekąd zdradzał jej lokalizację napastnika. Kilka chwil później ciemna postać wyłoniła się z mroku, trzymając się za prawe ramię, z którego sączyła się krew. Postać ubrana w klasyczny strój nindża, zakrywający całe jego ciało. Kizuna wpatrywała się w jego oblicze, które tak jak reszta ciała pozostawało ukryte. Mężczyzna trzymał w dłoni kunia, do którego doczepił notkę wybuchową. Po krótkiej chwili wyciągnął broń przed siebie, odzywając się hardym głosem w stronę napastników.

– Nie pójdziecie dalej, inaczej wysadzę to wszystko razem z nami… Nie wiem, kim jesteście, ale państwo nie będą tak łaskawi, gdy odkryją, że ktoś wdarł się do ich siedziby.
Towarzysze Kizuny patrzyli po sobie niepewni, zastanawiając się co też właściwie mają teraz ze sobą uczynić. Może i mieli dobrze rozwinięte mięśnie ciała, jednak ten w głowie trenowali zbyt rzadko. Dziewczyna chyba miała być ich przywódcą i oni bez większych sprzeciwów zgodzili się na taki los. Renji zatrudnił ich do brudnej roboty, nie do myślenia o tym, co można zrobić w podobnej sytuacji. Obecnie znajdowali się w szerokim pomieszczeniu o niskim sklepieniu, ze ścianami wyłożonymi najróżniejszymi obrazami. Pojedyncze lampy wciąż rozświetlały przestrzeń, jednak część z nich zgasła przez podmuch wiatru Kizuny. Dziewczyna obecnie znajdowała się trzy metry przed swym napastnikiem, który blokował dalszą drogę do kolejnych pomieszczeń. Jeśli zapomniała, jaki był cel zadania, to oczywiście należało sprawdzić obie drogi do pokoju, którego nie uwzględniono na planach domu. Jej ojciec z pewnością już ruszył dalej, a być może nawet już dotarł na miejsce. Nie było czasu do stracenia, tym bardziej że nie znali dokładnej liczby ludzi przebywających w tym miejscu… Czas, jak zawsze nie działał na ich korzyść.

[Kizuna]

Atak z ukrycia został skutecznie sparowany, a napastnik posmakował swojej własnej stali. Kiedy wyłonił się z ciemności, Kizuna najchętniej zmiażdżyłaby go o ścianę kolejną techniką, za to, że tak ich zaatakował. Nie cierpiała walki toczonej w sposób inny, niż otwarty, ale takie niestety były realia świata ninja. Nie wahałaby się nawet chwili przed wymierzeniem najemnikowi kolejnego ciosu, gdyby nie to, że groził im wysadzeniem całego budynku. Raczej nie miał zamiaru tego zrobić pojedynczą notką, więc pewnie było ich więcej na ścianach. Ciężko jej było uwierzyć, że te wszystkie cenne rzeczy mogłyby być wystawione na ryzyko eksplozji w wyniku jakiegoś pożaru, ale nie była w pozycji, by poddawać to wątpliwości. Zostały jej tylko dwie drogi. Negocjacje, albo skasowanie przeciwnika, zanim zdąży rzucić kunaiem. Najchętniej wybrałaby drugą opcję, ale budynek był pełny ludzi, za których życie była teraz w pewien sposób odpowiedzialna. Niestety, został jej tylko znienawidzony dialog.
- Naprawdę masz zamiar umrzeć za jakieś rzeczy, które nawet nie są twoje? Daj sobie spokój, weź sobie coś cennego, jakiś obraz, czy coś i uciekaj. Nie będziemy cię gonić, tylko odłóż ten kunai - Mówiła spokojnie do płatnego zabójcy, robiąc w jego kierunku malutkie kroki, z uniesionymi rękami.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
21/28

Faktyczna walka rozpoczęła się zaraz po tym, jak Kizuna dostała się do wnętrza siedziby klanu. Rozpoznanie terenu przez jej ojca, w dużym skrócie ułatwiało poruszanie się po wcześniej nieznanym terytorium. Wejścia z pewnością zostały obstawione przez członków rodziny, jednak i tak musieli działać szybko. Dziewczyna już w pierwszym pomieszczeniu natknęła się na problem, w postaci człowieka, który okazał się brzydkim fanatykiem. Jeśli ktoś chciał ginąć za swego pracodawcę, to albo miał o sobie niskie mniemanie… Albo ten pracodawca miał wyższą charyzmę. Kizuna, stojąc na czele swej wesołej gromadki, wpatrywała się w ciemne spojrzenie wyłaniające się ze szpary jego maski. Może i słowa które skierowała w stronę oponenta były słuszne, jednak nie wiedziała, jak głęboko zakorzeniona była jego fanatyczność. Wojownik przez chwilę nie poruszył się nawet o cal, tak samo jak osoby, które próbowały okraść budynek.

– Okraść, wziąć sobie co powinienem… Jesteście głupi, jeśli myślicie, że wyjdziecie z tego miejsca żywi.
Kizuna najwidoczniej wybrała złą motywację dla tego człowieka, bo pieniądze zdecydowanie nią nie były. Po chwili rzucił Kuninem przed siebie, a gdyby nie Jiro, który pchnął Kirunę w bok sali… Skończyłaby pewnie tak samo jak on i jego towarzysz. Nagła eksplozja wypełniła pomieszczenie, nie dając szans na to by można było zorientować się w pierwszej chwili co właściwie stało się tuż po niej. Kizuna znalazła się na ziemi, czując delikatny ból w okolicach prawej nogi. Jeśli wstanie z ziemi, zorientuje się, że miała rozbite kolano, z którego sączyła się krew. Nie była to rana zagrażająca jej życiu, jednak mogła obecnie przeszkadzać z początku w poruszaniu się. W chwili gdy rozejrzy się po pomieszczeniu, zauważy, że schody, którymi się tu dostała zostały zawalone. Część belek wciąż płonęła, jednak wyglądało na to, że nie powinno dojść do samego zawalenia konstrukcji. Tak czy inaczej, dziewczyna miała chwilę, zanim zginie pod gruzami, więc tym na ten moment nie należało się Marwic. Jej towarzysze znajdowali się właściwie wszędzie, zdobiąc pomieszczenie całą swą zawartością. Przeciwnik znajdował się po przeciwnej stronie sali, wbity w jeden z wystających pomników. Nie było szans by tak wielka dziura w żołądku mogła dawać mu szanse na przeżycie. Dziewczyna miała obecnie małe szanse na to by dostać się do swego ojca, co oczywiście było teraz bez sensu. Miała zadanie do wykonania, a jej następne kroki miały prowadzić do kolejnej sali. Na miejscu miało okazać się, że pomieszczenie nie różniło się bardziej od tego, w którym obecnie się znajdowali. Najdziwniejsze było w nim, jednak to, że poza szafą na samym jej końcu, nie znajdowało się nic więcej. Ciemne przestronne wnętrze… I tylko jedna szafa. Kizuna miała szczęście, że jej obrońca poświęcił się za nią, co w gruncie rzeczy dawało jej wciąż szanse na wypełnienie zadania. Wszystko zależało od tego, jak szybko się pozbiera i co właściwie zrobi.

[Kizuna]

- O kurwa, ała... - Powiedziała od razu po otrząśnięciu się z szoku wywołanego eksplozją.
W pierwszej kolejności próbowała wstać, bo niedobrze jest w trakcie walki leżeć na ziemi. Poczuła szczypiący ból w prawym kolanie. Rozejrzała się po pomieszczeniu i szybko dotarło do niej, że z całej czwórki odniosła zdecydowanie najmniejsze rany. To musiała być niesamowicie silna notka wybuchowa, że pozbawiła życia trójkę osób. Miała ogromny fart, że jeden z karków postanowił się za nią poświęcić. Było jej wstyd, że nie zdążyła zareagować jak w przypadku shurikenów, ale trzymetrowy dystans na pewno jej w tym nie pomógł. Nie miała teraz czasu na przemyślenia, ani opłakiwanie poległych. Musiała brnąć dalej, zanim piwnica zawali się jej na głowę, bo tym razem nikt nie pomoże jej uniknąć zagrożenia. Lekko kuśtykając, szybko przeniosła się do następnego pomieszczenia. Tym razem ręce miała już w górze i ostrożnie wypatrywała kolejnego ataku. Dwa razy nie da się zaskoczyć w ten sam sposób. Na końcu pokoju stała pojedyncza szafa. Jaka istniała szansa na to, że to jakaś pułapka? Pewnie spora, ale nie przychodziła jej do głowy żadna możliwość otwarcia szafy z odległości. Postanowiła więc podejść do niej i stojąc po jej boku, otworzyć drzwi. Gdyby coś miało z niej wylecieć na wprost, to przynajmniej nie w nią.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
23/28

Kizuna nie mogła wiedzieć co też znaczyło w tym miejscu obrona posiadłości, gdy większość ludzi była po prostu fanatycznie oddana tym, którzy sprawowali tu władze. Jej ruchy percepcja i szybkość wciąż znajdowały się na niskim poziomie, dlatego reakcja nie mogła być dokładnie skoordynowana z tym, czego chciała. Najgorsze w tym wszystkim było to, że została rozdzielona ze swym ojcem, a jeśli wcześniej nie skupiła się zbytnio na jego planie… Teraz mogła mieć ogromne kłopoty. Kizuna zebrała się wreszcie z ziemi, spoglądając na to, co zrobił z tym miejscem człowiek kamikaze. Nie było szans by z tego punktu ponownie dostała się na górne piętro, dlatego jedynym rozwiązaniem było następne pomieszczenie. Dziewczyna ruszyła przez salę, spoglądając na samotną szafę, którą ktoś rzucił w kąt. Renji mówił o tym, że cały dom może być przeładowany różnego rodzaju pułapkami, które aktywują się, w momencie gdy przeciwnik uaktywni odpowiedni mechanizm. Nasza bohaterka złapała w pewnej chwili za drzwi szafy, gotowa na to, co może wypaść ze środka. Jak wielkie było jej zdziwienie, gdy okazało się, że jest ona… Kompletnie pusta. Mimo że nie znalazła w niej kolejnych odpowiedzi, nie wszystko było jeszcze stracone. W pewnej chwili ziemia pod dziewczyną usunęła się, a ona mogła zręcznie wpaść do środka kierowana teraz kamienną rynną pod fundamenty tego miejsca. Jej przejażdżka była dość szybka, więc nawet nie dała rady ocenić jak głęboko właściwie się znajduje obecnie. W pewnej chwili wypadła przez sufit na miękki czerwony dywan, otoczona przez dziesiątki świec ustawionych w bogatych kandelabrach. Odizolowana sala wyciosana w szczerym kamieniu. Kilka miękkich foteli ustawionych przy niewielkich stolikach, niewysokie półki zastawione grubymi księgami oprawionymi w najspieszniejsze zdobienia, jakie widział świat. W jednym z foteli siedziała młoda kobieta, ubrana w drogą suknię przeszytą złotymi nićmi. Na nosie trzymała wąskie okulary, które obecnie niesfornie jej spadały. Długie czarne włosy spięła w kok, który teraz nie przeszkadzał w wertowaniu kolejnych stron księgi, którą rozłożyła przed sobą. Dopiero gdy przekręciła kolejną stronę spojrzała na intruza, przybierając na swej ślicznej buzi oblicze wielce niezadowolonej damy.

– No no, ale cóż, to za maniery… Czy wy zawsze pojawiacie się w cudzych domach, robiąc taki bałagan. Wydaje mi się, że to nie jest zgodne z prawem, i to, co robicie karane jest w tym kraju więzieniem… A może nawet i gorzej.
Kobieta założyła ramiona na piersi, przemawiając teraz głosem, w którym czaiło się coś mrocznego… Jak gdyby Calineczka nie do końca chciała być pozytywnym bohaterem.

– Ale powiedz mi co tu robisz… Chętnie poznam plany dziewczyny, która już raz chciała się tu dostać, kończąc w stajni na przerzucaniu gnoju. Czy ty naprawdę jesteś tak naiwna by wierzyć w słowa tego dzieciaka?.
Ona chyba zdawała się wiedzieć wszystko o misji Kizuny… Być może to wszystko faktycznie było jakimś większym planem, a tylko Kuizuna obecnie mogła zdecydować co dalej. W rękach bohaterki leżał nie tylko los jej, ale i ojca który wciąż walczyć gdzieś tam na górnych piętrach. W pewnej chwili dziewczyna usłyszała ciche dudnienie, które z każdą chwilą przybierało na sile… Czas biegł nieubłaganie.

[Kizuna]

Coraz bardziej żałowała podjęcia się tego zadania. Liczyła na sposobność do stoczenia jakiejś walki. Co prawda jakaś się odbyła, chociaż ciężko ją tak nazwać. Napastnik najpierw rzucił kilka shurikenów z ciemności, a potem się wysadził, zanim w ogóle zdążyła mu spuścić manto. Do tego skasował obu jej towarzyszy i jeszcze siebie. To miejsce musiało skrywać naprawdę poważne sekrety, skoro jego obrońcy z taką łatwością poświęcają za nie życie. To większy fanatyzm, niż widziała w przypadku jakiejkolwiek wiary.
Kiedy otworzyła pojedynczą szafę w nowym pomieszczeniu, nie znalazła w niej nic. Nie była zaskoczona. Nie miała żadnych oczekiwań, ale mimo to była trochę rozczarowana. Zdążyła tylko wzdychnąć, nim podłoga pod nią usunęła się, a ona sama spadła w przepaść. Poprzez kamienną rynnę przeniosła się do bogato zdobionego, ukrytego pomieszczenia. Ta cała sytuacja zaczynała być naprawdę absurdalna i Kizuna traciła już powoli cierpliwość. W środku nie było kolejnych strażników, a jedynie samotna kobieta. Zupełnie, jakby czekała, aż ktoś tu trafi. Miała szczęście, że była tu ona, a nie jej ojciec. Tajemnicza dama mówiła coś o prawie, jednak dom, w którym byli, był wypełniony dziełami sztuki, które nie zostały zdobyte w legalny sposób. Nie podobał jej się ton, w jakim się ona zwracała, ale niepokoił ją spokój obcej. Najwyraźniej nie postrzegała Kizuny jako zagrożenia. Może z poczucia wyższości, a może miała ku temu powód.
- Jestem tutaj po manuskrypt, żeby odczarować ojca tego dzieciaka. Pozwolę sobie zgadnąć, że to ty jesteś za to wszystko odpowiedzialna?

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
25/28

Kizuna miała w sumie, czego chciała. Nie słyszała rozkazów swego ojca, tak jak i nie zwracała uwagi na to, co mówił przed rozpoczęciem tej misji. Dziewczyna była sama sobie winna, dlatego stojąc obecnie przed kobietą, która zdawała się ją całkiem ignorować… Musiała radzić sobie sama. Dudnienie w sami nabierało siły, gdy nagle tamta odezwała się do blondynki, śmiejąc się wcześniej głośniej niż wymagała tego sytuacja.

– Odczarować… Czy ty wypadłaś z książki dla dzieci. Przecież nie istnieje nic takiego, A może przypadkiem jesteś świadoma jak bardzo wdepnęłaś w to brzydko pachnące bagno.
Kobieta wstała od stołu, odpinając wcześniej płaszcz spod szyi. W kilku krokach obeszła stół, po czym stanęła przed Kizuną, poprawiając opadającą grzywkę. Może to wszystko faktycznie nie miało racji bytu, a nasza bohaterka została wplątana w coś, czego nie mogła nawet przewidzieć. Kobieta o pięknych rysach twarzy ponownie się uśmiechnęła, przemawiając teraz do włamywaczki, która pozostała całkiem sam…

– Spróbuj mnie pokonać… Jeśli ci się uda zdradzę ci powodu, dla których ten mały skurwiel chce dorwać się do moich zbiorów. Nie wiesz o nim zupełnie nic, zwłaszcza że kiedyś należał do mnie.
Takie wulgaryzmy w ustach drobnej kobiety były trochę odrzucające, ale i jednocześnie pociągające. No nic, nie było aktualnie sensu poruszać tego tematu. Zwłaszcza że tamta definitywnie chciała by to Kizuna zaatakowała jako pierwsza. Być może była to kolejna zmyła, a może po prostu coś innego. W gruncie rzeczy wciąż przebywały tutaj same, a odległość obecnie, jaka je dzieliła nie przekraczała kilku metrów. Kizuna wciąż nie była w stanie zlokalizować wyjścia z tego miejsca, mimo że ta kobieta musiała się tu jakoś dostać. Dudnienie w ścianie wciąż powodowało delikatne drgania, na które nikt z obecnych tu osób jeszcze nie reagował. Świat na chwilę zwolnił tempa, gdy obca kobieta postawiła przed Kizuną swoje ultimatum… Jak zwykle, to bohaterka miała ostatnie słowo w tym temacie.

[Kizuna]

Czy w tę sytuację są zaangażowani sami popierdoleńcy? Znalazła się w tajnym pomieszczeniu, do którego dojechała rynną. Teraz musi walczyć w tej piwnicy z jakąś losową kobietą, żeby wymalowany dzieciak mógł odczarować swojego dziwacznego ojca. Była w takim miejscu, że ojciec raczej nie usłyszy jej wezwania, gdyby zaczęła po niego krzyczeć. Albo kobieta okaże się być świetnie wyszkolonym shinobi i roztrzaska jej głowę, albo odwrotnie. Jeśli stanie się to pierwsze, to miała nadzieję, że chociaż wydadzą jej ciało rodzinie, jeśli jej tata w ogóle jeszcze żyje. Najgorsze jest to, że nie wiedziała, na jak wiele może sobie pozwolić, bo w końcu ma pokonać kobietę, a nie ją zabić. Ciężko będzie jej się mówiło bez zębów albo z połamanymi kilkoma żebrami, ale nadal będzie mogła mówić.
- Cała ta sytuacja śmierdzi gównem z kilometra, ale ty też masz swoje za uszami. Nie powiesz mi chyba, że te wszystkie rzeczy na górze zostały zakupione z legalnego źródła - Kizuna uśmiechnęła się szeroko na rzucone wyzwanie. Strzeliła knykciami i uniosła ręce do gardy - Nie masz pojęcia jak długo czekałam na taką okazję!

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
27/28

Kizuna znalazła się w miejscu, do którego doprowadziła ją kamienna rynna. Nie było szans by w porę zrezygnować z podjęcia walki, zwłaszcza że nie było też widocznego wyjścia. Dziewczyna przez krótką chwilę spoglądała na dziwną kobietę, która bez ogródek zaproponowała, żeby tamta po prostu ją zaatakowała. Okkotsu, nie potrzebowała specjalnego zaproszenia by w porę wyprowadzić swój pierwszy atak. Jej ruchy, mimo że niezbyt jeszcze zgrabne i rozwinięte, przepełnione już były siłą prawdziwych kunoichi. Pierwszy atak skierowany był od dołu niczym klasyczny sierp, jednak tutaj pojawiła się drobna różnica. Zaskoczona władczyni skradzionego majątku, upadła na plecy jednak jej przeciwniczka nie była tak łagodna. Zanim tamta opadła na dobre, córka Renjiego posłała w jej stronę jeszcze zamaszystego kopniaka. Ciało blondynki przetoczyło się przez pomieszczenie, lądując między szafkami, na których wciąż ustawione były książki. Kobieta zawisła oboma ramionami na nich, wpatrując się teraz w młodszą dziewczynę z szerokim uśmiechem na twarzy. Dziwne, zwłaszcza u kogoś, kto pluł krwią na swe jedwabne szaty. Jeszcze nie tak nieskazitelna jeszcze chwilę temu, teraz przypominała bardziej cień dawnej postaci.

– Nareszcie… Czuć coś poza samą pustką.
W tym samym momencie dudnienie wydawało się już niemal wstrząsać całym budynkiem, co oznaczało, że konstrukcja może się po prostu zawalić… Kizuna miała zginąć tutaj razem z nieznajomą. Dudnienie po chwili zatrzymało się, a kobieta która miała być właścicielką skradzionej księgi przemówiła ponownie.

– Chcesz poznać sekret swojego małego przyjaciela… Tutaj go nie znajdziesz kretynko, nasz pan trzyma wszystkie dzieła napisane przez zakon w swojej kolekcji. Jeśli chcesz się z nim skontaktować, po prostu przyjmij go do swojego serca, wypełniając wolę czerwia.
Kobiet przez chwilę nie mogła przestać kasłać, przerywając swą wypowiedź… Widać było, że obrażenia spowodowane przez Kirunę nie należały do najsłabszych.

– Pokonałaś mnie… On sam do ciebie przyjdzie, już jesteś jego moja mała.
Kobieta ponownie się zaśmiała, jednak nie odezwała więcej ani słowem. Gdy dudnienie ustało z sufitu posypał się nagle pył… Później drobne kamyki… Wreszcie w wielkiej dziurze, przez które wpadał blask dnia, pojawiła się uśmiechnięta twarz ojczyma Kizuny. Z jego dłoni delikatnie sączyła się krew, jednak oblicze zdradzało, że ma to w dupie.

– A więc tu jesteś córcia… Już się zacząłem martwić.
… Prawdziwe szczęście w nieszczęściu mieć takiego starego.

[Kizuna]

Walka skończyła się szybciej, niż się zaczęła. Przeciwniczka była taka pewna siebie, a wystarczył jeden cios, żeby zwalić ją z nóg i drugi, żeby klepała matę. Kizuna była teraz gdzieś pomiędzy czuciem satysfakcji, że jej nowa technika była tak efektywna, a byciem rozczarowaną, że walka nie potrwała dłużej. Całe to planowanie, zakradanie się, paplanie i jeszcze rozbite kolano, żeby ostatecznie poskładać przeciwniczkę w dwóch ruchach. Blondwłosa kobieta, chociaż wyraźnie poturbowana przez ataki kunoichi, nie wydawała się szczególnie smucić stanem swojego zdrowia. Przeciwnie, na jej twarzy widniał uśmiech. Choć wyraźnie mówiło jej się z trudem, to jadaczka jej się nie zamykała. Zamiast otrzymać obiecane wyjaśnienia, była teraz jeszcze bardziej skonfundowana, niż przed przybyciem do tego domu. Gadała coś o jakimś zakonie, więc chyba faktycznie byli to fanatycy religijni. Nie była zaznajomiona ze wszystkimi religiami świata, a szczególnie z tymi mniejszymi. Jedynym, co przychodziło jej do głowy, byli Jashiniści, ale oni chyba nie nazywali się zakonem, a po prostu wyznawcami. Kizuna podeszła do kobiety, która jakby nie patrzeć, oddaliła się od niej dość istotnie.
- O czym Ty w ogóle mówisz? Nie uderzyłaś się przypadkiem za mocno w głowę? O jakim zakonie mowa? Mów, albo odświeżę Ci pamięć kolejnym atakiem.
Dudnienie ustało, a jego źródłem okazał się jej ojciec. Widać nie udało mu się znaleźć wejścia do pokoju niebędącego na planie, więc zrobił sobie własne. Dobrze, że nie znajdowała się akurat pod miejscem, w którym próbował się przebić.
- Udało mi się znaleźć coś w stylu tajnego przejścia. Ta pani tutaj zaproponowała mi, że jeśli z nią wygram, to wszystko wyjaśni, ale nie jest zbyt skora do gadania. Może to jeszcze nie liczy się jako wygrana?

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna
29/28

Kizuna pokonała swoją przeciwniczkę, która w gruncie rzeczy nawet nie starała się nią być. Kobieta o dziwnych skłonnościach oberwała techniką, którą dziewczyna opracowała własnoręcznie. Szeroki uśmiech nie znikał z twarzy przegranej, nawet, wtedy gdy do pomieszczenia wkroczył nie, kto inny jak sam Reni-senpai. Wielki mężczyzna o ciemnych włosach, które obecnie spływały falami na potężny kark. W jego spojrzeniu czaiła się figlarna iskra, która oznaczała, że ten człowiek wciąż pamięta swe dawne życie. Całe jego ciało pokryte było przez krew i ogólne resztki wroga. Jedna ręka dość obficie krwawiła, jednak mężczyzna już zrobił prowizoryczne zabezpieczenie z kawałka drogich zasłon. Gdy dziewczyna spojrzała w tamto miejsce, ten tylko uśmiechnął się przechylając głowę.

– Aaa drasnął mnie jebany, bo się akurat na drugiego chciałem zamachnąć… Ale długo się nie nacieszył, że mu się udało.
Po swych słowach zaśmiał się gromko, po czym leniwie przeniósł wzrok na pobitą właścicielkę tego domu. Przez chwilę gapił się jak przysłowiowa sroka w pizdę, by dopiero po dłuższej chwili odpowiedzieć na słowa Kizuny.

– A ja się zastanawiałem właśnie, gdzie ona mogła się schować… Ale nie martw się Curuś, chłopaki zgarniają właśnie, co się da po waszych fajerwerkach.
Mężczyzna rozejrzał się po pokoju, zatrzymując swe spojrzenie na kilku książkach, które widział na półkach. Zdecydowanie nie wyglądał na mola, ale znał się na cenach tych najdroższych.

– No no… Ale ja widzę, że perełki to się tutaj zostawiło.
Reni ponownie przeniósł swój wzrok ponownie na właścicielkę, klękając teraz na zgiętych nogach. Najwidoczniej chciał, żeby dobrze go zrozumiała…

– Moja córka zadała właśnie pytanie… Odpowiesz na nie szybko i wychodzimy. Weźmiemy sobie tylko za straty moralne i za to, co nam się należy, bo jesteście na moim terenie.
Kobieta wydawała się przez chwilę zaskoczona, jak gdyby zobaczyła na żywo kogoś średnio popularnego. Po kilku sekundach po prostu parsknęła śmiechem, nie mogąc przestać. Najwidoczniej to wszystko zaczęło ją chyba przerastać, bo nie zrozumiała tego nawet, wtedy gdy złapał ją za rękę, wyrywając ją niemal z jej stawów. Kobieta krzyknęła w swej agonii, jednak tamten nie zamierzał przestać… Dopiero gdy jej serce niemal eksplodowało, wstał ze swych kolan, uśmiechając się do córki.

– Piep… przony… Głupiec, nie masz pojęcia co właśnie rozpoczęliście. On przyjdzie do was już wkrótce.
Nikt nawet nie zauważył jak kobieta jedyną zdrową ręką zdejmuje swój kolczyk, po czym wkłada go sobie do ust. Przez chwilę wydawało się, że zgłupiała, jednak przypuszczenia mogły się zmienić, gdy z jej ust zaczęła wydobywać się gęsta piana. Blondynka przewróciła oczyma na drugą stronę, tak że widać było jedynie białko. Jej ciało wygięło się w łuk, by po chwili po prostu opaść… Była martwa.

– Kurwa… Zabieramy się Kizuna, nie wiem, co tu jest grane, ale lepiej, żeby już nas nie było jak wpadną sprawdzić, co się dzieje.
Mężczyzna sięgnął z półki jeszcze kilka, kilka książek, zanim na dobre wyszli z tego miejsca. Jak widać, rozsądek zanikał, gdy w grę wchodziły ogromne pieniądze. Kizuna mogła zostać albo iść za nim przez wyrwę w murze. Opuszczając domostwo mogła jeszcze zauważyć jak część rzeczy znika razem z nimi, niesiona przez chłopaków, którzy wcześniej obstawiali teren… Gdy dotarli już do domu, okazało się, że był zupełnie pusty. Nie czekał na nią żaden dzieciak, żadna kukła. Nie było zupełnie nikogo, pozostawili i zastali je w takim samym stanie. Ten mały gnojek znowu zniknął, tak samo jak przy pierwszym zadaniu… Kizuna zarobiła na włamie do posiadłości, ale co właściwie tam się stało. Kim był Kol i jaka tajemnica kryła się za zakonem czerwia… Rozwiązanie zagadki musiało poczekać.

[Kizuna]

Jej ojciec może i był dobrym rodzicem i pewnie nie był tak zły jak kiedyś, ale wewnątrz niego nadal siedział potwór, który tylko czekał, żeby zerwać się z łańcuchów. Kizuna nie stroniła od przemocy, ale brutalność jej ojca stała na zupełnie innym poziomie. Może ona sama musiała dojrzeć do takich działań, a może nigdy nie będzie musiała się do nich uciekać. Nim zdążyli wyciągnąć jakiekolwiek informacje, ranna kobieta zdążyła odebrać sobie życie. Może wiedza, którą posiadała, była zbyt cenna, by wyjść na jaw, a może gadanie było w ich zakonie karane bolesną śmiercią i chciała sobie oszczędzić cierpienia. Jedno było pewne, mieli do czynienia z czymś naprawdę dużym i poważnym. Duże pieniądze, mnóstwo zasobów ludzkich i wierni gotowi odebrać sobie życie w obronie dóbr swoich panów. Całe to miejsce było i tak bardzo imponujące, a można snuć domysły, że nie jest to ich główna siedziba, o ile takowa istnieje. Wątek również nie jest jeszcze bliski końca, skoro ze strony zakonu ma nadejść zemsta.
Mogli teraz albo czekać, aż czerwie się zrewanżują, albo dalej brnąć w tę sprawę i znaleźć ich pierwsi. Kizuna nie miała zamiaru zostawać w tym miejscu ani chwili dłużej, niż to było konieczne. Od razu opuściła dom razem ze swoim ojcem, pomagając mu nieść książki, żeby przypadkiem nie splamił jakiejś krwią ze swojej rany. Po powrocie do domu nie zastała tam już dziwacznego duetu. Może nieznajoma nie myliła się co do nich. Miała nadzieję, że więcej już na nich nie wpadnie. Niezależnie od tego, czy chce im pomóc, czy nie, sama jest już zaangażowana w sprawę. Wracając wspólnie do domu zwróciła się do swojego ojca
- Dziękuję za dzisiejszą pomoc tato - Uśmiechnęła się do niego, szczerze i życzliwie - Wiesz coś więcej o tym zakonie czerwia? Myślę, że mądrze byłoby dopaść ich, zanim oni spróbują dopaść nas.